คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แกล้ง
อะไรกันนี่......ไม่จริงง่ะ อีตารุ่นพี่ปากร้ายเนี๊ยนะเป็นพี่รหัสฉัน โอ๊ยพระเจ้า.... ทำไมลูกถึงดวงซวยขนาดนี้เนี๊ย ทันใดนั้น!!!!!!!!!!
"เป็นไงดีใจมากที่ได้ฉันเป็นพี่รหัส....ถึงกับตาค้างพูดไม่ออกเหรอ" ดูสิ...นอกจากพูดจากวนประสาทแล้ว ยังทำหน้าตากวนประสาทอีก
"เสียใจล่ะสิไม่ว่า โชคร้ายสุดๆเลยที่ได้พี่เป็นพี่รหัส สู้ไม่มีจะดีกว่าอีก" ฉันตอบกลับบ้าง คนอะไรนอกจากปากร้ายแล้วยังหลงตัวเองอีก....เชอะ
"แต่เสียใจด้วยนะที่ยังไงๆฉันก็เป็นพี่รหัสเธออยู่ดี จริงๆแล้วฉันเองก็เสียใจอยู่เหมือนกันนะที่รู้ว่าเธอเป็นน้องรหัสฉันนะ.....เพราะฉันก็ไม่อยากได้เธอเป็นน้องรหัสฉันสักเท่าไหร่" พลพูดเสร็จก็ทำหน้ายียวนกวนประสาทแบบสุดๆใส่ฉันอีกแล้วววววววววววววว
ดูสิรอบๆตัวฉันมีแต่เพื่อนๆที่ดีใจที่ได้รู้จักกับพี่รหัส พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แลกขนมของขวัญกันอย่างน่ารักเชียว แต่ฉันสิ กลับต้องมานั่งต่อปากต่อคำกับพี่รหัสปากร้ายคนนี้
"นี่ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยปลื้มที่ได้เธอเป็นน้องรหัสนะ แต่ฉันก็ยังอุตส่าห์มีน้ำใจเอาขนมมาให้" เมื่อเห็นอาการของน้องรหัสตัวเองมองไปรอบๆ
"ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากได้เลยสักนิด" ก็ไม่อยากได้จริงๆนี่
"แต่ฉันอยากให้" เอ๊ะมาแปลก....จะมาไม้ไหนเนี๊ย มีน้ำใจกับคนอื่นเป็นด้วยเหรอนี่ พลเห็นแก้วทำหน้าสงสัยจึงรีบพูดดักว่า
"ฉันตั้งใจซื้อมาให้ก็รับๆไปเถอะ....ถึงแม้ว่าเราสองคนเคยมีเรื่องกันมา...มันอาจจะเป็นความทรงจำที่ไม่ดีนัก แต่ฉันก็อยากให้เธอรับไว้ อย่างน้อยก็เพื่อสัมพันธ์ที่ดีระหว่างพี่และน้อง" พยายามพูดให้ไม่มีพิรุธที่สุด
"น่าเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ฉันก็ลืมๆมันไปแล้ว เอ้ารับไปซะ" แล้วก็ยื่นกล่องขนมให้
"อะไรเข้าฝันล่ะถึงเพิ่งคิดได้นะ" เหน็ดแนมหน่อยเถอะ หมั่นไส้
"นี่เธอ......เอาล่ะอย่าเถียงกันเลย วันนี้ฉันมาดีนะ เอาไป" แล้วก็ยื่นกล่องขนมให้อีกที
"ก็ได้ ....เอ้านี่ของพี่" ฉันชั่งใจแป๊ปนึงแล้วรับกล่องขนมมาแล้วก็ยื่นกล่องขนมของฉันให้พี่ปากร้ายตอบ
"เห็นว่าเธอชอบกินเค้ก....ก็เลยซื้อเค้กมาให้ รู้ไหมเค้กร้านนี้อร่อยที่สุดในเชียงใหม่เชียวนะ" โม้สุดๆ
"อืม หน้าตาน่าทานดี" รู้ได้ไงว่าฉันชอบกินเค้ก แต่....ก็ดีเหมือนกันดูสิหน้าตาน่าทานจริงๆ มีเขียนด้วยว่าดีใจนะที่ได้รู้จักน้องรหัส เชอะ.......
"ลองกินสิ....จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้โม้นะ" พลพยายามกลั้นยิ้มสุดๆ เดี๋ยวเถอะ เธอก็จะได้รู้ ฉันจะทำให้เธอขายหน้าแบบสุดๆเลย
"กินสิ" แล้วก็ยื่นช้อนให้ฉัน
"ไม่กินด้วยกันล่ะ" มีน้ำใจชวนนะเนี๊ย
"เธอกินเถอะ ฉันไม่ค่อยชอบทานเค้ก"
"งั้นกินแล้วนะ.....แอบใส่อะไรไว้รึป่าวเนี๊ย" ชักเริ่มสงสัย ขยั้นขยอให้กินจังเลย
"ใส่อะไรเล่า นี่ฉันไม่คิดทำอะไรอย่างนั้นหรอก" ยกเว้นกับเธอ แก้วนารา เดี๋ยวเถอะ ได้รู้กัน
จากนั้นฉันก็ตักเค้กใส่ปากชิ้นเล็กๆ อืม....อร่อยจริงๆด้วย แล้วก็ตักอีกคำใส่ปากอีก ขณะที่ฉันกำลังอร่อยอยู่กับรสชาติของเค้ก โดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของพี่รหัสเลย เอ๊ะ......อะไรง่ะ เค้กมีไส้ด้วยเหรอ ทำไมมันเหมือนตัวอะไรมากกว่า แล้วฉันก็คายออกมา หนอนนิ(รถด่วน)
"กรี๊ดดดดดดดด"ทุกๆคนในงานต่างหันมามองที่ฉัน
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" พลหัวเราะแบบสะใจสุดๆ
"ฝนจ๊ะ นั่นเพื่อนเธอไม่ใช่เหรอที่กำลังยืนกรี๊ดอยู่นะ"
"ไหนๆ.....เอ้อใช่ แก้วเป็นอะไรง่ะ" พูดเสร็จหยอยก็รีบวิ่งไปดูเพื่อนรักที่กำลังกรี๊ดอยู่
"เป็นไงเค้กอร่อยมากถึงกลับอ้วกออกมาเชียวเหรอ" พลถามขณะที่แก้วกำลังอ้วกเอาเค้กที่กินเมื่อตะกี้ออกมาให้หมด
"แหวะ......ไอ่คนทุเรศ แกล้งได้แม้กระทั่งผู้หญิง.....แหวะ"
"แก้วเป็นอะไรนะ....ทำไมหน้าซีดอย่างนั้น" หยอยถามด้วยความเป็นห่วง แก้วยังไม่ทันตอบหยอยก็เหลือบเห็นกล่องเค้กข้างๆที่ในเค้กมีรถด่วนอยู่เต็มไปหมด
"พี่แกล้งแก้วเหรอ......รู้รึป่าวว่าแก้วกลัวหนอนมากง่ะ" หยอยว่าให้กับพล
"ใช่ฉันรู้ว่าเพื่อนเธอกลัวหนอน...แต่ฉันอยากจะสั่งสอนเพื่อนเธอที่ไม่ยอมขอโทษฉันทั้งๆที่ผิด....อีกอย่างแกล้งแค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอก" บอกเสร็จก็หันไปยิ้มแบบสะใจให้แก้ว
" ทุเรศที่สุด" แก้วพูดจบก็ไปเอาเค้กที่เหลือมาแล้วก็ปาใส่หน้าพี่รหัสอย่างแรง ท่ามกลางเสียงตกใจของเพื่อนๆนักศึกษารอบข้าง
"นี่เธอกล้าดียังไงทำกับฉันแบบนี่เนี๊ย"
"พล เกิดอะไรขึ้นเนี๊ย" ป๋อมวิ่งมา เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนก่อเรื่อง
"ก็เพื่อนของพี่แกล้งเพื่อนฉัน ดูสิ" หยอยพูดกับพยายามลูบหลังให้แก้วที่ยังอ้วกออกมาเรื่อยๆ
"มันมากไปหน่อยนะไอ่พล....ไหนแกแกบอกว่าจะไม่อะไรกับเรื่องที่ผ่านมาแล้วไง น้องพาเพื่อนกลับไปพักก่อนเถอะ พี่ขอโทษแทนเพื่อนด้วยแล้วกันนะ"
"ไหวไหมแก"
"ไหว.....พาฉันไปให้พ้นๆจากที่นี่ทีเถอะ" พูดเสร็จก็พยุงกันไปกลับหอพัก
"อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆนะ" พลบอกแก้วที่กำลังจะเดินไป
"ไอ่พล พอเถอะ" ป๋อมเตือนเพื่อน
"คนทุเรศ" แก้วทิ้งทาย แล้วก็บอกหยอยให้พาออกไปจากที่นี้เร็วๆ
"ข้าไม่คิดเลยนะว่าแกจะเป็นเอามากถึงขนาดแกล้งน้องเค้าอย่างนี้ สมแล้วแหละที่น้องเค้าเอาเค้กปาใส่หน้า รีบไปเถอะ อายรุ่นน้อง"
"ยังไงก็ช่างยัยแว่นนั้นต้องโดนอีกเยอะ" รู้จักฉันน้องไปแล้ว แก้วนารา
………………………………………………………………………………..
"เป็นยังไงบ้าง....ดูสิอ้วกออกหมดเลย อยากินอะไรไหม เดี๋ยวดึกๆจะหิวนะ" หยอยถามแล้วก็เอาน้ำมาให้ฉันดื่ม
"ไม่ล่ะ ขอบใจนะ" ฉันรับแก้วน้ำมาแล้วก็ยกดื่ม
"ทำไมต้องแกล้งกันอย่างนี้ด้วยนะ ถ้าเป็นเพราะเรื่องที่แกไม่ยอมขอโทษพี่เค้าแล้วแกล้งกันอย่างนี้ทุเรศมากๆ" หยอยโกรธแทนฉัน
"ช่างเถอะแก อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย ต่อไปนี้ฉันจะคิดว่าฉันไม่มีพี่รหัสอย่างนั้น" แก้วพูดแล้วน้ำตาก็เริ่มคลอๆ
"เฮ้ยแก้ว อย่าร้องไห้นะ อย่าไปเสียน้ำตาให้ไอ่พี่บ้านั้น" แล้วก็ดึงฉันเข้าไปกอด
"ทั้งๆที่พี่เค้ารู้ว่าฉันกลัวหนอน แล้วเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เพราะฉันไม่ยอมขอโทษเค้า ฉันผิดเหรอแก”
"แกไม่ผิดหรอก ต่างคนต่างเดินไม่ดู ช่างเถอะ อย่าคิดมากนะ แกแน่ใจนะว่าไม่เป็นไร ดูสิหน้าซีดมากๆ......เฮ้อโรคกลัวน้องกำเริบอีกแล้ว" หยอยพูดแล้วก็ส่งยิ้มให้ฉัน
"ไม่เป็นไร งั้นฉันนอนพักก่อนนะ เริ่มปวดหัวนิดๆแล้วสิ" แล้วก็ล้มตัวลงนอน
"รีบนอนซะ พรุ่งนี้พี่นัดแต่เช้าอีกแล้วนะ เดี๋ยวตื่นไม่ทัน"
"อืม......"
จากนั้นอีกไม่นานฉันหลับไป.....................
......................................................................................................................................
หลังจากกลับมาที่หอพักแล้วก็รีบไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็กลับมานอนที่เตียงพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา รู้สึกสะใจชะมัดที่ยัยแว่นนั้นโดนแกล้ง ดูสิพอรู้ว่ากินหนอน(รถด่วน) เข้าไปถึงกลับหน้าซีด อ้วกออกมาทันทีสงสัยจะเป็นโรคกลัวหนอนขึ้นสมอง แต่ทำไมลึกๆแล้วเรารู้สึกไม่ดีนิดๆที่แกล้งยัยแว่นนั้น จะเป็นไรมากไหมน้า.....เคยได้ยินมาว่ามีคนกลัวหรือเกลียดอะไรมากๆแล้วเจอเหตุการณ์อย่างนี้ถึงขั้นป่วยไข้ขึ้นเลยก็มี แล้วยัยนั่นจะป่วยไหมน้า............ช่างสิจะไปสนใจทำไม โดนอย่างนี้ล่ะดีแล้ว นอนดีกว่า....
หารู้ไหมว่าความคิดเมื่อครู่นี้จะเป็นจริง
.............................................................................
ความคิดเห็น