คนที่มองไม่เห็น

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อเพื่อน... ทำไมจะทำไม่ได้

ตอนที่1

"แนน!! ดูคนนั้นดิ สวยชะมัด" เสียงหนุ่มหล่อซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นทันทีที่เราเดินผ่านกลุ่มนักเรียนสาวสวยกลุ่มหนึ่ง

"เหอะๆ มีผู้หญิงคนไหนที่แกบอกว่าไม่สวยบ้างวะน๊อต" ฉันพูดอย่างรู้ทัน

"แต่คราวนี้น่ารักจริงๆนะเว้ย" น๊อตไม่พูดเปล่าซ้ำยังจับไหล่ฉันให้หันไปมองกลุ่มนักเรียนสาวกลุ่มนั้น

"ดูดิๆ" มันกระซิบเบาๆที่ข้างหูฉัน ทำเอาฉันแข็งทื่อไปชั่วขณะ เหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง เมื่อได้สติฉันก็รีบถอยออกห่างจากมัน

"เออ รู้แล้ว!!" ฉันตะโกนใส่มันเพื่อกลบเกลื่อนใบหน้าขาวที่กำลังแดงของฉัน

เอ้อ!! จริงสิ ฉันชื่อ "แนน" นะคะท่านผู้อ่าน ชื่อจริงชื่อ "นรานัน" ค่ะ ส่วนเพื่อนจอมกะล่อนของฉันชื่อน๊อตค่ะ ไปฟังเรื่องของฉันกันต่อดีกว่า...

วันรุ่งขึ้นขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่กับน๊อต

"สวนราย..." ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ น๊อตก็พูดแทรกขึ้นมา

"สวย..."

"อะไรสวย" ฉันถามมันอย่างงงๆ แต่เหมือนมันไม่ได้สนใจฉันเลย

"เฮ้ย! เค้ามองเราด้วยอ่ะแนน" น๊อตหยุดเดิน แล้วหันมาพูดกับฉันพร้อมกับเขย่าตัวฉันแรงๆ ฉันจึงรีบหันไปทางต้นเหตุ ก็เห็นกลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มเมื่อวาน และที่น่าสนใจกว่านั้นคือ ดาวโรงเรียนคนหนึ่งในกลุ่มนั้นกำลังจ้องมาทางไอ้น๊อต!!

น๊อตเริ่มเขย่าแขนฉันอีกครั้งเป็นเชิงบอกว่า "เค้ามองเราอยู่อะ เห็นป่ะ?" ฉันก็เขย่ากลับเพื่อบอกว่า "รู้แล้วโว้ย"

ตกเย็นระหว่างทางกลับบ้าน น๊อตก็เอาแต่พร่ำเพ้อถึงดาวโรงเรียนคนนั้น ส่วนฉันน่ะเหรอ... นั่งฟังมันเพ้อไง

"แนน... เราอยากจีบผู้หญิงคนนั้นอ่ะ ช่วยสืบประวัติเค้าให้เราหน่อยดิ"

"เหอะๆ อยากจีบก็สืบเองดิ" ฉันตอบไปอย่างนั้นเมื่อนึกถึงเวลาที่จะต้องเสียไปกับการบ้านกองโตที่รออยู่ที่บ้าน

"โหย ไรอ่ะ" น๊อตเริ่มโหยหวน

"..." ฉันทำเป็นไม่สนใจ (แอบเหลือบมองมันนิดๆ) แล้วมันก็เงียบไป แต่ซักพักมันก็พูดขึ้นมาอีก

"ถ้ามีคนกำลังจะจมน้ำตาย แกจะช่วยป่ะ" เมื่อเจอคำถามนี้เข้าไป ความเป็นคนดีในตัวฉันก็พุ่งพล่านทั่วร่าง

"ช่วยสิ" ฉันตอบอย่างมั่นใจ ฉันเป็นคนที่มีจิตใจดีเสมอแหละ อิอิ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างบนหน้าไอ้น๊อต ฉันก็พูดต่อ "แต่ถ้าเป็นแก เราคงไม่ช่วย"

และแล้วรอยยิ้มที่เคยปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อๆของน๊อตก็หายไป

"โหยยย... แนนใจร้ายยยย"

"ใจร้ายแล้วไง"

"โห..... เพื่อเพื่อนอ่ะ ทำได้ป่ะล่ะ"

ในที่สุด เมื่อกลับมาถึงบ้าน เวลาที่ควรจะเอาไปใช้ทำการบ้าน ก็ต้องเอามาใช้กับการค้นหาประวัติในอินเตอร์เน็ท

ฉันทิ้งน้ำหนักลงบนเก้าอี้หน้าคอมฯ แล้ว search คำว่า "ดาวโรงเรียน" ในเว๊บโรงเรียน

อ๊ะ นั่นไง... มีรูปด้วย...

ประวัติ... น.ส.เพชรภา สวยสุดสุด (ใครตั้งนามสกุลฟะ)

ชื่อเล่น... เพชร

วันเกิด... 29 มิ.ย. 2533

อาหารสุดโปรด... เค้กสตรอเบอร์รี่

สีที่ชอบ... สีชมพู

งานอดิเรก... อ่านหนังสือ

พอได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ฉันก็จัดการปริ้นข้อมูลลงกระดาษ แล้วหันไปทำการบ้านกองเท่าภูเขาที่คั่งค้างอยู่

"แนนนนน....." น๊อตตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นฉันเหยียบเท้าเข้ามาในห้อง ฉันเลยชูกระดาษที่มีประวัติเพชรให้น๊อตดู ตาของมันลุกวาวเหมือนเสือตัวน้อยๆที่เจอเหยื่อ

"รักแนนจังเลย" มันพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามาคว้าประวัติไปจากมือฉัน ฉันได้แต่ยิ้มบางๆให้

เพื่อเพื่อน... ทำไมจะทำไม่ได้...

"แนนๆ พรุ่งนี้เช้าว่างไม๊" น๊อตถามหลังจากก้มลงอ่านใบประวัติ

"ว่างดิ ถามแปลกๆ"

"มาโรงเรียนกันเช้าๆนะ"

"ทำไมอ่ะ"

"จะพาไปที่ๆนึง" ฉันเห็นมันพูดไปยิ้มไป ก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันจะพาไปไหน

"แนน!! ตื่นยัง" ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเรียกของน๊อตที่ดังมาจากหน้าบ้าน ฉันลุกขึ้นแล้วมองไปที่นาฬิกา ...6.10 น... พึ่ง 6 โมงกว่าเอง จะรีบไปไหน! ฉันแอบบ่นในใจ

"เดี๋ยวลงไป" ฉันตะโกนบอกมันทางหน้าต่าง เห็นมันส่งยิ้มกว้างมาให้

น๊อตพาฉันเดินฝ่าหมอกยามเช้ามาที่ร้านเบเกอร์รี่ร้านหนึ่งที่อยู่ระหว่างทางไปโรงเรียน

กริ๊งๆๆ

เสียงกระดิ่งดังขึ้นทันทีที่เราสองคนผลักประตูเข้าไปในร้าน

น๊อตเดินตรงไปที่ตู้เค้กเพื่อเลือก ส่วนฉันก็เดินดูรอบๆร้าน... วอลเปเปอร์ของร้านเป็นสีชมพูอ่อนสลับกับน้ำตาลครีม ม่านบางสีชมพูถูกติดไว้ที่บานหน้าต่างรอบๆร้าน กลิ่นหอมของเค้กที่พึ่งออกจากเตาลอยมาเตะจมูก -..- บรรยากาศรอบๆร้านดูอบอุ่นและเป็นกันเองอย่างน่าแปลกประหลาด

"แนนมาช่วยเราเลือกหน่อยสิ" ฉันจึงหยุดสำรวจร้านแล้วเดินไปช่วยน๊อตเลือกเค้ก

"เอาอันที่มีสตรอเบอร์รี่วางอยู่ข้างบนสิ เพชรชอบไม่ใช่หรอ" น๊อตทำตาโตด้วยเหตุอันใดไม่ทราบ

"แนนรู้ได้ไงอ่ะ ว่าเราจะซื้อให้เพชร"

"แล้วถ้าไม่ให้เพชร จะให้ใครล่ะ"

"ให้แนนไง"

"เหอะๆ ถ้าให้เราน้ำคงท่วมโลกอ่ะ"

"โอ้โห!! ถูกต้องง" น๊อตยกนิ้วให้ฉัน ฉันแอบเศร้าเหมือนกันนะเนี่ย T^T

แล้วเราสองคนก็เดินไปโรงเรียนพร้อมกับเค้กสตรอเบอร์รี่ในมือ

น๊อตส่งถุงเค้กให้ฉันพร้อมกับผลักฉันไปชนเพื่อนของเพชร แล้วมันก็วิ่งไปหลบหลังเสา -_-" (มิดเหลือเกินนะไอ้น๊อต) แล้วฉันก็รวบรวมความกล้า (รวบไปเพื่อ? -_-^) พูดกับเพชร

"มีคนฝากมาให้อ่ะ" เพชรรับไปยิ้มๆ แต่เพื่อนที่อยู่รอบข้างเพชรกลับหัวเราะคิกคัก

"เค้าว่าไงบ้าง" ไอ้น๊อตถามฉัน ตอนที่ฉันเดินมาหามันซึ่งไม่ยอมออกมาจากหลังเสา

"เค้าไม่ได้ว่าอะไร แค่ยิ้มๆ"

ฉันกับน๊อตเดินไปตามทางเดินอันแสนร้อนระอุในยามบ่าย เพื่อไปเรียนที่ห้องแล็บ เราเดินคุยกันอย่างสนุกสนาน และแล้ว การสนทนาของเราก็ต้องหยุดไปเมื่อเพชรเดินตรงมาหาเรา!

ฉันหันไปหาน๊อต แต่ทว่า... มันหายไปแล้ว (ให้ตายสิ อย่างกับหายตัวได้งั้นแหละ)

"ฝากขอบคุณคนที่เอาเค้กมาให้ด้วยนะคะ" เพชรพูดยิ้ม

"อ่ะค่ะ" ฉันตอบเธอ แล้วหญิงสาวแสนสวยร่างบางระหงษ์ผู้มีน้ำเสียงไพเราะดุจพิณทองก็เดินลับหายไป

โอ้โห ไอ้น๊อตปิ๊งคนไม่ผิดจริงๆแฮะ ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังหลงเลยอ่ะ

หลังจากวันนั้น ฉันก็กลายเป็นแมสเซนเจอร์คอยส่งเค้กสตรอเบอร์รี่... (T_T ไม่อยากตื่นเช้าแล้วง่ะ)