เมียไร้อันดับ (กินตับ จับกด)

ลำดับตอนที่ #17 : เมียไร้อันดับ

ภัทรลดาได้แต่มองเขาด้วยความตะลึงงัน

“ไหนบอกว่าไม่มีอารมณ์ไงคะ” นั่นคือคำถามที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว ก่อนรู้สึกตัวว่าผิดถนัด เมื่อดวงหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มออกมาและบอกกับเธอว่า

“นั่นมันก่อนที่ผมจะจูบคุณนะคุณดา ผมชอบลิปสติกกลิ่นพีชที่คุณทาในวันนี้นะ รสดีเป็นบ้า”

ภัทรลดาหน้าระเรื่อขึ้นมา จนสุกปลั่งยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก

“ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องน่าละอายในห้องนี้จริงๆ นะคะคุณนนท์ ได้โปรดเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้กับฉัน” เพราะหากเขาต้องการจริง ภัทรลดาทราบดี เธอจะไม่มีวันหนีพ้นเงื้อมมือเขาแน่

“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่คนใจร้าย” ปากว่า แต่มือยังคงกอดร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น

“ก็ปล่อยสิคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานขึ้น อยากได้อิสระจากเขา

“ปล่อยแน่ แต่หลังจากที่ผมพูดธุระของผมเสร็จแล้วเท่านั้นนะ”

หัวใจดวงน้อยของภัทรลดาไหวแกว่ง เขามีอะไรกับเธออย่างนั้นหรือ

“เรื่องอะไรคะ” ภัทรลดาถามออกไปตามใจคิดอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากคาดเดาให้เสียเวลา ในเมื่อ... เจ้าของอ้อมกอดที่รัดรอบกายเธออยู่เหมือนคนปกติเสียเมื่อไรกัน เขามีความคิดอ่านแบบแปลกๆ ไม่เหมือนใครเลย

“ผมอยากเจอคุณ...คืนนี้”

“ค่ะ ได้ค่ะ” ภัทรลดารีบตอบ หวังอยากได้อิสระคืนใจจะขาด หากคนตัวโตก็ยังไม่ยอมคืนอิสระให้ ยังคงกอดเธอไว้ พร้อมมองมาที่เธอด้วยสายตาวาววับ

“ฉันไปเจอคุณแน่ค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก” เธอยืนยัน

“ผมรู้ ว่าคุณต้องไป คุณไม่คิดหนีผมหรอก เพราะต่อให้หนีอย่างไร ก็หนีไม่พ้นจริงไหม”

“ถ้ารู้แบบนี้ก็ปล่อยฉันสักทีสิคะ” ภัทรลดากลัวว่าเลขาฯ ของเธอจะเข้ามาพบเห็นเธอกับเขาในลักษณะนี้เหลือเกิน

“จะไปได้ยังไง คุณยังไม่จูบลาผมเลยนี่... ใช่ไหม”

ภัทรลดาไม่อยากให้เรื่องยืดยาวไปกว่าที่เป็นอยู่ จึงเขย่งตัวขึ้น ประทับกลีบปากลงบนข้างแก้มของเขา และวงแขนที่เคยโอบรอบเอวของเธอเอาไว้ก็คลายลงได้อย่างอัศจรรย์ พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไปอย่างง่ายดาย

บางครั้ง ภัทรลดาก็คิดว่าเธอไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็จากไปอย่างง่ายดายเสียเหลือเกิน