ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

    ลำดับตอนที่ #32 : คู่เดทอลเวง

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 33
      1
      28 ม.ค. 67

    ในวันนั้น...เชฟฟรองซัวส์  ได้มอบหมายงานให้ฉันไปเป็นลูกมือ ฉันช่วยงานพี่แก้ว พี่นาง และ พี่แป้ง ในสเตชั่นต่างๆ โดยให้สลับหมุนเวียนกันไปตามตารางงาน เมื่อทั้งสามคนทราบว่าที่บ้านฉันเป็นร้านเบเกอรี่อยู่แล้ว นั่นก็ยิ่งทำให้การฝึกงานครั้งนี้สบายมากขึ้นไปอีก ที่เหลือก็แค่เรียนรู้ระบบงานของเบเกอรี่ในโรงแรมเท่านั้น

    ฉันใช้ชีวิตไปตามตารางงานอย่างตั้งใจ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่ช่วยน้าสาวทำอยู่ที่ร้านของตัวเอง จนลืมนึกถึงเรื่องวุ่นวายและเลวร้ายที่เกิดขึ้นไปได้ชั่วคราว เนื่องจากงานในครัวนั้นค่อนข้างจะยุ่งอยู่พอสมควร แต่ก็ยอมรับว่าช่วงเวลาที่ฉันว่างหรืออยู่เพียงลำพัง ก็อดที่จะคิดถึงเทมส์ขึ้นมาไม่ได้จริงๆ

    ในใจลึกๆ แล้วฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะคิดถึงฉันบ้างรึเปล่า แต่อีกใจก็คิดว่าผู้ชายอย่างเขาก็คงไม่ได้คิดจะจริงจังหรือสนใจอะไรกับผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ก็น่าจะเป็นพวกประเภทหล่อเลือกได้นั่นแหละ

    ฉันเลยได้แต่พยายามสนุกกับงานใหม่ บรรยากาศใหม่ๆ และผู้คนใหม่ๆ โดยหลังจากที่เริ่มฝึกงานไปได้หนึ่งสัปดาห์ วันหนึ่งพี่แก้วก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในครัวด้วยใบหน้าแตกตื่น

    “แย่แล้ว! เชฟฟรองซัวส์บอกว่าวันนี้จีเอ็มจะมาตรวจมาตรฐานที่ครัวเบเกอรี่ด้วยล่ะ!

    “เฮ้ย ปกติเฮดเชฟจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ? แล้วจีเอ็มจะมาวุ่นวายในครัวทำไม?” พี่แป้งหันไปถามด้วยความประหลาดใจ

    “ไม่รู้สิ เห็นว่าจะขอดูความเรียบร้อยก่อนที่อาทิตย์หน้าจะมีงานเลี้ยงใหญ่ที่โรงแรมของเรา”

    “แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ!?” พี่แป้งทำตาเหลือก ถามขึ้นขณะที่มือข้างหนึ่งยังคงหยิบเค้กชิ้นเล็กใส่เข้าไปในปาก เพื่อทดสอบความอร่อยก่อนจะไปถึงมือลูกค้า ก่อนจะกลืนลงไปอย่างฝืดคอ

    “ก็รีบจัดของให้มันเรียบร้อยเข้าที่สิ แล้วไอ้ที่อยู่ในปากก็รีบๆ เคี้ยวให้มันหมดด้วย!” พี่แก้วบอกกับเพื่อนร่วมงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะปกติเวลาจะมีการตรวจมาตรฐานจะต้องมีคนมาแจ้งก่อนล่วงหน้าอย่างน้อยหนึ่งวัน เพื่อที่ทุกคนจะได้เตรียมความพร้อมและเก็บทุกอย่างให้ดูเรียบร้อย ไม่มีอะไรขวางหูขวางตา

    “โอ้ย...ตายแล้ว ถ้าจีเอ็มมาตรวจแล้วเจอว่าครัวเราเละขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะโดนตำหนิขนาดไหน แค่คิดก็สยองจนขนลุกแล้วเนี่ย

    “จีเอ็มโหดขนาดนั้นเลยเหรอคะพี่แป้ง?” ฉันถามด้วยความสงสัยขณะที่ทุกคนเริ่มช่วยกันจัดครัวให้เป็นระเบียบเรียบร้อยท่ามกลางความโกลาหล

    “มาก...ถึงมากที่สุด เอาเป็นว่าขนาดจีเอ็มยังไม่ทันพูดอะไรนะ แค่มองด้วยหางตา พวกเราก็สามารถรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตแล้วล่ะ” พี่แป้งอธิบายด้วยท่าทางสยองขวัญ

    “เอาจริงๆ เชฟฟรองซัวส์เองก็ไม่เคยมีปัญหาหรือต่อว่าเกี่ยวกับความเป็นระเบียบเรียบร้อยในครัวหรอก ถึงแกจะเข้างวด แต่ก็บอกว่าการทำขนม มันคืองานศิลปะ แล้วก็ไม่มีถาดสีกับพู่กันของช่างศิลป์คนไหนที่ถูกวางอยู่เป็นระเบียบ เพราะมันขึ้นอยู่กับอารมณ์ของศิลปิน แต่กับจีเอ็มน่ะไม่ใช่ เขาคนนี้น่ะเฮี้ยบสุดๆ ไปเลย!

    “ใช่ หน้าตาก็ออกจะหล่อดีอยู่หรอกนะ แต่ก็ดุอย่างกับอะไรดี” พี่แก้วพูดพร้อมกับทำสีหน้าสะพรึงกลัวยามพูดถึงจีเอ็มคนนี้ขึ้นมา

    จากนั้นฉันจึงรีบช่วยพวกพี่ๆ เก็บกวาดและจัดข้าวของทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่จีเอ็มจอมเฮี้ยบจะมาตรวจ ถึงแม้ฉันเองจะยังไม่เคยเห็นหน้าคนที่ถูกพูดถึงก็ตาม แต่ก็เดาได้ว่าน่าจะโหดพอสมควร หลังจากที่ดูจากอาการของพวกพี่แก้วในขณะนี้ที่ต่างพากันกุลีกุจรรีบปัดกวาดเช็ดถูก และจัดเครื่องไม้เครื่องมือให้เข้าที่เข้าทาง

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×