คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #9 : คู่เดทอลเวง

บทที่ 2

จากนั้นฉันก็ตัดสินใจกรอกรายละเอียด ในเว็บหาคู่เว็บหนึ่งที่มีชื่อว่า “Love Matching” ที่ผ่านการพิจารณาแล้วว่าน่าจะปลอดภัยได้ในระดับหนึ่ง เพราะคนสมัครจะต้องใส่ชื่อจริงและนามสกุล รวมถึงพวกรายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆ ซึ่งทางเว็บไซด์จะปกปิดเป็นความลับ ต้องบอกเอาไว้ก่อนว่าเว็บไซด์ที่ฉันเข้าไปสมัครให้กับน้าแพรวนั้น ไม่ใช่พวกเว็บแชทที่เอาไว้พูดคุยกัน แต่มันเป็นเว็บที่ใช้สำหรับหาคู่จริงๆ และต้องมีการเสียค่าใช้จ่ายในการสมัคร ซึ่งฉันขออุบเอาไว้ก่อนโดยไม่บอกก็แล้วกันนะคะว่าต้องโอนเงินเข้าไปให้ทางเว็บไซด์เท่าไหร่สำหรับค่าดำเนินการ เอาเป็นว่าในความคิดของฉันแล้ว ก็เห็นว่ามันไม่มากไม่น้อย และมันคุ้มค่าหากว่าเป็นไปตามโฆษณาที่ทางเว็บไซด์ได้แจ้งเอาไว้ แต่มันก็คงจะดูแย่สุดๆ ถ้าหากมันเป็นแค่คำอวดอ้างเกินจริง

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันกับน้าแพรวต้องลองเสี่ยงดู ก็ไหนๆ จะลองหาคู่เดทด้วยวิธีนี้แล้วนี่นา

“โอ้โห...นี่ต้องกรอกรายละเอียดเยอะขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย?!”

“ใช่ค่ะ เฟิร์นว่าเท่าที่หาข้อมูลมา เว็บนี้ก็ดูน่าจะไว้ใจได้มากสุดแล้วนะคะ” ฉันไม่กล้าบอกความจริงกับน้าสาวเลยว่า เว็บไซด์ที่ลูกค้าให้มานั้นมันปิดไปเรียบร้อยแล้วไม่รู้ด้วยสาเหตุอะไร ส่วนเว็บอื่นๆ ก็ดูแล้วไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ เพราะเปิดแบบไพรเวทให้ใครสมัครก็ได้ ซ้ำยังเหมือนพวกเว็บแชทหาเพื่อนคุยออนไลน์มากกว่าที่จะหาคู่ดูตัวตามความต้องการของน้าแพรว

อีกอย่างเท่าที่ฉันลองเข้าไปสมัครดูเล่นๆ ตามเว็บไซด์อื่นๆ นอกเหนือจากเว็บไซด์เป้าหมาย ก็เพื่อจะเข้าไปดูพวกโปรไฟล์ของพวกหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ในนั้น แต่พอได้เห็นรายละเอียดของผู้ชายที่มาสมัครเท่านั้นแหละ บอกเลยว่า...ฉันนี่ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก เพราะบางคนไม่ใช่ว่าจะหน้าตาดีเด่อะไรมากมาย แต่มาตรฐานของคู่เดทในสเป็คที่ระบุมา เรียกได้ว่าสูงราวกับจะเฟ้นหาดารามาเป็นคู่ควง

ตรงจุดนี้ฉันเองก็เข้าใจค่ะว่าไม่ว่าใครต่างก็อยากจะมีคนรักหน้าตาดีทั้งนั้น แต่คนจะคบกันมันก็ต้องดูส่วนประกอบอย่างอื่นด้วยไม่ใช่หรือยังไงกัน อีกอย่างพวกนี้ดูเหมือนจะหาคู่นอนมากกว่าคู่เดทที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ให้ไปไกลเกินกว่าที่จะจบลงด้วยเรื่องบนเตียง

“อืม...น้าว่าเว็บที่เฟิร์นหามาให้ก็ดีนะ ดูแล้วคนที่มาสมัครก็น่าจะคัดกรองมาแล้ว” น้าแพรวพูดพร้อมกับมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คของฉันด้วยความสนใจ แต่ดูเหมือนว่าน้าของฉันก็ยังคงไม่ค่อยจะมั่นใจอยู่ดี

“แต่น้ามาคิดๆ ดูแล้ว คนดีๆ ที่ไหนเขาจะมาใช้บริการเว็บไซด์หาคู่พวกนี้กันมั่ง เพราะคนดีๆ ก็คงมีคนรักกันไปหมดแล้วล่ะมั้ง”

“อ้าวมีสิ...ก็น้าแพรวยังไงล่ะคะ บางทีคนดีๆ ที่มาสมัครหาคู่ เขาก็อาจจะเคยหลงทางผิดไปตัดสินใจคบกับคนที่ไม่ดี มันก็มีเยอะแยะไป อีกอย่างนะ...เฟิร์นว่าคนสมัยนี้งานมันรัดตัว แถมเวลาจะออกไปเจอใครต่อใครก็ไม่ค่อยมี ดังนั้น เฟิร์นว่ามันจะต้องมีคนดีๆ ที่เป็นเหมือนน้าแพรวหลงเหลืออยู่เพียบอย่างแน่นอน”

“ก็อาจจะเป็นไปได้...” น้าแพรวเริ่มคล้อยตาม

“อีกอย่างนะคะ คนที่จะมาสมัครเว็บนี้คงจะต้องการหาคู่จริงๆ และต้องเป็นคนมีอันจะกิน”

“อะไรที่ทำให้ใบเฟิร์นเชื่อแบบนั้นล่ะจ๊ะ?”

“คนทั่วไปคงไม่ยอมควักเงินจำนวนมากมาทำอะไรแบบนี้หรอก อีกอย่างนะบริการพวกนี้ก็มีค่าใช้จ่ายที่ไม่น้อยเลยนะคะ”

“สรุปแล้ว ใบเฟิร์นจะให้น้าแพรวหาคู่เดท หรือจะให้หาเศรษฐีกระเป๋าหนักมาเลี้ยงดูกันแน่” แม้จะดูเหมือนว่าเป็นอย่างนั้น แต่ก็เชื่อเถอะว่าฉันทำไปเพราะอยากให้น้าได้คนที่ดี และสามารถเลี้ยงดูน้าของฉันได้ไม่ใช่คิดจะมาเกาะน้าฉันกินแบบไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่น