คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #8 : คู่เดทอลเวง

 “ใบเฟิร์น...น้าว่าความรักมันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ หรอกนะ มันไม่เหมือนกับไปซื้อของที่พอเจออะไรที่ถูกใจก็ซื้อเลย”

“แต่เฟิร์นว่ามันก็ไม่ยากที่จะทิ้งความรักห่วยๆ ลงถังขยะไปหรอกนะคะ น้าแพรวไม่เคยได้ยินคำพูดนี้เหรอ...เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือ...ควาย”

“นี่ด่าน้าเหรอ...” น้าแพรวทำหน้าสลดแต่ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรกลับมา

“เฟิร์นก็แค่ยกคำพูดที่เคยเห็นมาเปรียบเปรยให้ฟังต่างหาก”

“ถึงน้าจะต้องอดทนทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณกิตเขาทำเรื่องเลวร้ายกับเรายังไง แต่จะให้อยู่ดีๆ มาตัดใจจากเขาตอนนี้...บอกตามตรงว่าน้ายังทำใจไม่ได้”

“ก็เพราะน้าแพรวยังไม่เจอผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่าน้ากิตยังไงล่ะคะ แล้ววิธีที่ทำให้ลืมผู้ชายชั่วๆ อย่างนั้นให้เร็วที่สุด น้าแพรวก็ต้องหาผู้ชายคนใหม่ที่เขารักและห่วงใยน้าแพรวจากใจจริง”

“โอ้ยยย...ถ้ามันหาได้ง่ายขนาดนั้นก็ดีสิเฟิร์น” คนหมดอาลัยตายอยากเริ่มโอนเอนในสิ่งที่ฉันพยายามชักจูง ดูเหมือนไม่ใช่ว่าน้าแพรวจะไม่อยากลองเปิดใจให้กับคนอื่น แต่เธอคิดว่าผู้หญิงเชยๆ ที่เอาแต่ทำงานอยู่ที่ร้านจนตัวเป็นเกลียว คงไม่มีผู้ชายหน้าไหนอยากจะอยู่กับผู้หญิงที่แสนจะจืดชืดอย่างเธอไปตลอดชีวิต

“เฟิร์นเคยคุยกับลูกค้าประจำที่ชอบมาซื้อขนมร้านเรา เขาก็บอกว่าที่มีสามีดีๆ ได้ทุกวันนี้ ก็เพราะลองไปสมัครเว็บหาคู่เล่นๆ สุดท้ายก็ได้สามีคนปัจจุบันมา” ฉันอธิบายพร้อมกับทำหน้ากระตือรือร้น ถึงแม้ฉันจะรู้ดีว่าสิ่งที่น้าแพรวต้องการในตอนนี้มันอาจจะไม่ใช่เรื่องหาคู่ครองใหม่ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้น้าแพรวต้องมานั่งปวดหัวเพราะผู้ชายเฮงซวยอีกต่อไป

“แล้วมันจะมีกี่คนล่ะใบเฟิร์น ที่จะโชคดีได้เจอคนดีๆ กับเขาแบบนั้น”

“เฟิร์นเชื่อว่าถ้าเราเป็นคนดี ก็ย่อมที่จะต้องพบเจอแต่คนดีๆ ค่ะน้าแพรว”

“แล้วทำไมน้าแพรวถึงได้เจอกับคนแย่ๆ ล่ะ แปลว่าที่ผ่านมาน้าเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นหรือ?” เมื่อเจอน้าสาวของฉันพูดย้อนกลับไป ฉันเองก็ไม่รู้จะตอบไปอย่างไร เพราะถ้าจะให้พูดตามตรงแล้วน้าสาวของฉันนั้นเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ คนหนึ่ง แต่ติดตรงที่ว่าออกจะซื่อมากเกินไปเท่านั้นจนไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมพวกผู้ชายเลวๆ ก็เท่านั้นเอง

“ถ้าผู้ชายดีๆ แล้วโสดสนิทมันหาได้ง่ายตามอินเตอร์เน็ต ผู้หญิงสมัยนี้ก็คงไม่ขึ้นคานเป็นแถวหรอกจริงไหมใบเฟิร์น”

          “เอาน่า...เฟิร์นเชื่อว่าน้าแพรวคงไม่ซวยซ้ำซวยซ้อนหรอก” ฉันรู้ว่าอะไรๆ มันก็เกิดขึ้นได้ แต่ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างมันดลใจให้ฉันอยากจะส่งน้าสาวไปหาคู่เดทโดยใช้บริการพวกเว็บหาคู่อะไรพวกนี้

“แล้วใบเฟิร์นไม่เคยได้ยินเรื่องผีซ้ำด้ำพลอยหรือไงกันจ๊ะ คนมันถึงคราวดวงตก มันก็มักจะซวยซ้ำซวยซ้อนนี่แหละ”

“น้าแพรวจะกลัวอะไร...ก็ในเมื่อเราสามารถตรวจสอบข้อมูลของคู่เดทได้ด้วยนะว่าถูกตาต้องใจเรารึเปล่า ถ้าไม่ถูกใจก็ไม่ต้องคบค้าสมาคมกัน อีกอย่างน้าก็ควรจะลองอะไรใหม่ๆ บ้าง จะได้ไม่ยึดติดกับอะไรเดิมๆ” ฉันพยายามจะอธิบายในสิ่งที่ตัวเองคิด แต่ดูเหมือนว่าน้าของฉันจะยังคงไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่อยู่ดี

“แต่ว่า...”

“เอาเถอะ น้าแพรวโตแล้วนะ ทำไมไม่ลองให้โอกาสตัวเองบ้างล่ะคะ จะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องของผู้ชายพรรค์นั้น”

น้าแพรวฟังที่ฉันพูดแล้วแล้วทำหน้าสลด ฉันเองก็รู้ดีว่าในใจของน้าสาวคงจะอยู่ในอาการสับสน และถึงแม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่สุดท้ายเธอก็ยอมให้ฉันเป็นคนช่วยเหลือในเรื่องนี้อย่างเสียไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นใบเฟิร์นต้องสัญญากับน้าแพรวนะคะ ว่าถ้ามีอะไรที่น้ารู้สึกอึดอัดไม่ถูกใจเมื่อไหร่ เราจะยกเลิกเรื่องนี้กันทันที”

“ตกลงค่ะ แต่น้าแพรวก็ต้องสัญญานะ ว่าถ้าเกิดเราโชคดี หาผู้ชายดีๆ ให้น้าแพรวได้แล้ว ก็อย่าปฏิเสธเขาจนเฟิร์นต้องเหนื่อยเปล่าด้วยล่ะ”

“จ้า...คุณแม่” น้าแพรวพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะปล่อยให้ฉันช่วยจัดการเรื่องทุกอย่างตามที่ฉันต้องการ เพราะในเวลานี้เธอไมมีเรี่ยวแรงที่จะคิดหรือทำอะไรทั้งนั้น ลำพังแค่ต้องมาหาทางแก้ปัญหาทางร้าน ก็ปวดหัวเสียจนไม่อยากจะทำอะไรอีกต่อไป