(พ่อแง่แม่งอน)

ลำดับตอนที่ #7 : วิวาห์รัญจวน (เลิฟซีนแซ่บ)

 “เอ็งจะใจดำไปถึงไหน ผู้หญิงไม่เหมือนผู้ชายนะ แต่งงานแล้วก็เท่ากับมีราคีแล้ว จะไปออกเรือนใหม่อีกหน     ก็คงไม่ง่ายเหมือนตอนแรกแล้ว ควรให้อะไรไปตั้งตัวบ้าง”

“ปู่จะเครียดทำไม แก่ปูนนี้แล้ว อีกไม่นานก็ตาย เธอมีโอกาสหาผู้ชายคนอื่นก่อนแก่แน่ๆ และสวยหยาดฟ้ามาดินขนาดนั้น หาคนใหม่ได้ไม่ยากหรอก”

“คำก็ตาย สองคำก็ตาย นี่เอ็งแช่งข้ารึ ข้าเป็นปู่เอ็งนะ”

กำนันเบิ้มของขึ้นอีกรอบ

“ก็เพราะเป็นปู่ไงครับผมถึงพูด ถ้าปู่จะแต่งกับคน       รุ่นราวคราวเดียวกัน ผมจะไม่ว่าเลย”

“เท่าที่ปู่สืบดู ย่ายายของคนบ้านนั้นขึ้นสวรรค์ไปหมดแล้วเสียด้วย ถ้าจะเปลี่ยนตัวเจ้าสาวนั้นคงยาก แต่ถ้าจะเปลี่ยนเจ้าบ่าวนั่นก็ไม่แน่ เพราะแกกับหนูดาน่าจะเหมาะสมกัน”

ศิลาสะดุ้งโหยง “อย่ามาโยนขี้ให้ผม!”

“เออ! ข้าก็ไม่คิดจะโยนให้เอ็งหรอก หนูดาเขาดีถึงขนาดนั้น ถ้าได้แต่งกับแก... โอ๊ย ไม่เอาหรอก เสียของ!”

“ปู่พูดให้ดีๆ นะ ทำไม ยายหนูดาของปู่วิเศษวิโสนักรึไง ทำไมจะแต่งกับผมไม่ได้” คนที่ไม่อยากได้เท้าสะเอวว่า      เขาเป็นประเภทยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุอยู่ด้วย

“ไอ้แต่งน่ะแต่งได้ แต่เอ็งมันบ้างาน ถ้าเอามาแล้ว      ไม่ใช้งานเลย มันก็น่าเสียดายนะ ร้อยกว่าล้านเชียวนะไอ้อิฐ”

“แล้วใครบอกว่าผมจะเอามาขึ้นหิ้ง!”

“เฮ้ย ข้าเตรียมหนูดาไว้เป็นเมียข้านะเว้ย ไม่มีวันที่ข้าจะยกให้เอ็งหรอก” คนเป็นปู่เริ่มเกิดอาการหวงของ

“ปู่พูดแบบนี้... ไม่ใช่ว่าไปเจาะไข่แดงเขาแล้วหรอกนะ”

“เฮ้ย ไอ้บ้านี่ ปากบัดสีบัดเถลิงจริงเชียว ลูกเขามีแม่     มีพ่อนะโว้ย ข้าไม่กล้าทำอะไรอย่างนั้นหรอก อีกอย่างหนูดาก็ไม่ใช่ประเภทพวกใจง่าย ข้าสืบดูมาแล้ว เธออาจจะ     เสน่ห์แรงมาก แต่เธอก็รักนวลสงวนตัว ไม่เคยพลาดท่าให้ชายคนไหน เธอฉลาดกว่าที่เอ็งคิด”

“โอ๊ยปู่ ของแบบนี้ มันเข้าใครออกใครเสียที่ไหน”

“ข้าให้คนติดตามพฤติกรรมของหนูดามาเป็นปีๆ แล้ว”

“คงจะรักจริง” ศิลาประชดเสียงลอดไรฟัน

“รักไม่รักข้าก็จะแต่งงานกับเธอ”

“ก็เอาสิ ผมจะไปฟ้องย่า บอกว่าปู่ผิดสัญญา และตอนปู่ตาย ผมก็จะไม่ใส่เถ้ากระดูกปู่เคียงคู่กับย่าด้วย”

กำนันเบิ้มกลืนน้ำลายดังเอื๊อกในยามที่คิดถึงดวงหน้าสวยหวานผู้เป็นเจ้าของหัวใจเพียงหนึ่งเดียวของเขา

เขาสัญญากับชบาว่าจะรักเธอจนตราบสิ้นลมหายใจ และจะไม่มีรักใหม่จวบสิ้นอายุขัยของตน กำนันเบิ้มไม่เคย   ผิดสัญญา แม้ว่าชบาจะสิ้นอายุไขเมื่ออายุได้เพียงแค่ 19 ปี  ก็ตาม ในวันที่เธอจากไป เธอได้ทิ้งเด็กผู้ชายจ้ำม่ำเอาไว้ให้เขาหนึ่งคน และเด็กคนนั้นก็คือพ่อของศิลานั่นเอง

แต่โชคชะตาก็ยังโหดร้ายไม่เลิก มัจจุราชคร่าชีวิตบุตรชายเพียงคนเดียวไปอีกหนในอีกสามสิบปีต่อมา แล้วทิ้งหน่อเนื้อเชื้อไขคนสุดท้ายของรัตนไพศาลกุลเอาไว้ให้เขาดูแล ซึ่งก็คือชายหนุ่มหน้าตากวนบาทาตรงหน้านี่เอง

“ถ้าข้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าเอ็งจะมีนิสัยแว้งกัดแบบนี้ ข้าเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่แกยังเป็นวุ้นแล้วไอ้อิฐ”

“พูดแบบนี้แสดงว่าปู่คงอยากลองดีใช่ไหมครับ ไอ้มาก... ไอ้มากโว้ย ไปเอาธูปมา!” ศิลาตะเบ็งเสียงสั่งลูกน้อง      คนสนิทของกำนัน

“นี่ถึงขั้นจะจุดธูปเรียกย่ากันเลยรึไอ้อิฐ ย่าแกไปสบายตั้งหลายทศวรรษแล้วนะว้อย”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา ตอบมาดีกว่าครับว่าจะเอาไง ไม่ตอบใช่ไหม ไอ้มาก... ”

“พอๆ ข้ายอมแพ้แล้วว่ะ ตกลง ข้ายอมยกหนูดาให้เอ็ง แต่ถ้าวันไหนที่แกทิ้งขว้างเธอ ไม่ดูแลเธอ ข้าจะขอคืน     เพราะคนนี้ไม่ได้มีเอาไว้ให้แกทำเล่นๆ เธอเป็นหลานของผู้ใหญ่ที่ข้าให้ความเคารพ”

ประกายตาอ่อนข้อหายไปเป็นปลิดทิ้ง แววตาแข็งกร้าวดุดันขึ้นมาอย่างน่ากลัว พร้อมย้ำด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ข้าต้องการสัญญาของลูกผู้ชาย”

ศิลาชั่งใจอยู่ราวหนึ่งนาที

“ครับ!” เขารับคำในที่สุด แต่ก็ไม่วายสร้างเงื่อนไขว่า

“แต่ผมจะทำตามสัญญาที่ให้ก็ต่อเมื่อปู่ยอมให้ผมแต่งงานโดยไร้พิธีการใดๆ การแต่งงานในครั้งนี้จะไม่มีงานเลี้ยงนะครับ ผมจะทำแค่จดทะเบียนสมรสเท่านั้น และต้องจดแบบสลักหลังด้วย เพราะผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน ไม่ควรค่า    แก่การยกย่องเชิดชู”

“ถ้าเอ็งจะทำให้เขาแค่นั้น แล้วแกแต่งกับเขาทำไม”

“ล้างหนี้ไงครับปู่ ผมจะคิดให้ครบทั้งต้นและดอก!”