คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #6 : คู่เดทอลเวง

          “น้าแพรวกับน้ากิตมีเรื่องทะเลาะกันรุนแรงก่อนหน้ารึเปล่าคะ ทำไมอยู่ดีๆ น้ากิตถึงได้ทำอะไรแบบนี้ล่ะ หรือว่าติดพนัน?” ฉันตั้งข้อสงสัย เพราะพอรู้มาบ้างว่า น้ากิตนั้นมีนิสัยเจ้าชู้ทั้งๆ ที่แต่งงานแล้ว แต่ก็มักจะมีเรื่องผู้หญิงสาวๆ มาติดพันอยู่บ่อยครั้ง

          “ก็ไม่นะ แต่ว่าก่อนหน้านี้ ก็มีผู้หญิงโทรศัพท์มาหาน้า แล้วบอกว่ากำลังคบอยู่กับคุณกิต พอน้าไปถามเขา เขาก็โมโหใหญ่แล้วก็อาละวาดจนข้าวของเสียหาย” น้าแพรวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า พร้อมกับยกมือขึ้นซับน้ำตาตัวเอง

          “อะไรนะ?! แล้วทำไมน้าไม่มาบอกเฟิร์นล่ะคะ? เฟิร์นจะได้ไปเฉ่งให้เละทั้งตัวผู้ตัวเมียเลย!”

“น้าไม่อยากทำให้คนอื่นๆ ไม่สบายใจน่ะ เรื่องแค่นี้... น้าพอจะรับไหว เพราะน้าเป็นคนเลือกเขามาเอง” คนที่ไม่เคยคิดจะหาเรื่องใครได้แต่ทำคอตก สิ่งเดียวที่ทำได้เห็นทีคงเป็นแค่การร้องไห้ฟูมฟายอยู่แบบนี้

“แย่จริงๆ แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีล่ะทีนี้?”

          “ไม่รู้สิ นี่น้าก็ให้พวกพนักงานกลับบ้านไปก่อน รอจนกว่าจะหาทางออกกันได้ค่อยไปตามพวกเขากลับมา”

จากนั้นฉันกับน้าสาวจึงได้เข้าไปนั่งคุยกันในร้าน คิดหาหนทางว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี แม้ว่าฉันจะยืนยันให้ขอความช่วยเหลือจากแม่หรือก็คือพี่สาวแท้ๆ ของน้าแพรวนั่นเอง แต่ว่าเธอก็ปฏิเสธ จนฉันละเหี่ยใจ

ถึงแม้ว่าความจริงแล้วน้าแพรวจะเป็นคนหัวอ่อน เรียบร้อย แต่ก็มีความดื้ออยู่พอสมควรในเรื่องบางเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการรบกวนคนอื่น ฉันรู้ว่าการรบกวนคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำ แต่ถ้าเราเดือดร้อนจริงๆ การขอความช่วยเหลือจากญาติพี่น้องมันไม่ใช่เรื่องเสียหายเสียทีเดียวไม่ใช่หรืออย่างไรกัน และขณะที่ฉันกำลังพูดคุยกับน้าแพรวถึงเรื่องทางออกอยู่นั้น ตัวต้นเหตุของปัญหาก็เดินกลับเข้ามาในร้านพอดิบพอดี

“คุณกิต?” น้าแพรวมองสามีของตนด้วยสีหน้าและแววตาประหลาดใจ คงจะรู้สึกแปลกใจมากที่เขากลับมาที่ร้านนี้อีก

“ผมแค่มาเอาของที่ผมลืมไว้เท่านั้นเอง” น้ากิตพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ใส่ใจใยดีอะไร แม้แต่จะมองหน้าของอีกฝ่ายก็ยังไม่คิดจะชายตามองเสียด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวก่อนสิคะคุณกิต เรามาคุยกันก่อนสิคะ ถ้าฉันทำอะไรที่ไม่ถูกใจคุณก็บอกฉันมาก็ได้ ฉันยินดีปรับปรุงตัวนะคะ” น้าสาวของฉันลุกขึ้นไปคว้าแขนของเขาพร้อมกับอ้อนวอน แต่เขาก็ยังคงไม่สนใจเธออยู่ดี จนฉันชักอดรนทนไม่ไหว เลยพูดโพล่งออกไปด้วยความโมโห

“น้ากิต! ทำไมถึงได้ทำกับน้าแพรวแบบนี้ล่ะคะ?”

“ไม่ใช่เรื่องของเธอนะใบเฟิร์น! นี่มันเรื่องของผัวเมีย อย่ามายุ่ง!” เขาตะโกนใส่ฉันอย่างเกรี้ยวกราด แต่มีหรือที่ฉันจะยอมง่ายๆ

“ก็น้ากิตทิ้งน้าแพรวไปแล้ว จะถือว่าเป็นผัวเมียกันได้ยังไง! ดังนั้นเฟิร์นที่เป็นญาติของน้าแพรวก็มีสิทธิที่จะยุ่ง!”

“หนอย! ปากมากนักนะ...!” น้ากิตหันมามองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรต่อก็มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน ดูอายุแล้วก็ไม่น่าจะห่างจากฉันสักเท่าไหร่นัก

"คุณกิตคะ มัวทำอะไรอยู่ เนเน่รอนานแล้วนะ”

หญิงสาวหน้าตาสะสวยในชุดเดรสลายดอกยิบโซ แต่งกายเหมือนกับพวกดาราวัยรุ่นเกาหลีที่หลุดออกมาจากหนังสือแฟชั่น ดวงตาที่ใส่บิ๊กอายและกรีดลายเนอร์คมกริบ กระพริบเปลือกตาที่ติดขนตาเป็นแพหน้า พร้อมกับส่งเสียงออดอ้อนน้ากิตที่เข้ามาก่อนหน้า

“ผมกำลังจะออกไปแล้วจ้ะ ขอหยิบของที่อยู่หลังร้านแป๊บเดียวนะ” พูดจบน้ากิตก็รีบเดินไปที่หลังร้านเพื่อหยิบของทันที ส่วนทางด้านน้าแพรวก็จะเดินตามไปเพื่อพูดคุยด้วย แต่แม่ผู้หญิงคนนั้นก็พูดดักเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ทราบว่าจะเดินตามผัวของฉันไปทำไมเหรอคะ...คุณป้า!?” ผู้หญิงที่ชื่อเนเน่เรียกน้าสาวของฉันว่าป้า ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วน้าสาวของฉันก็เพิ่งจะอายุแค่สามสิบห้าเท่านั้นเอง

“เธอว่าอะไรนะ?” น้าแพรวหันมาถาม พร้อมกับทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

“ก็ได้ยินชัดแล้วนี่คะ ว่าฉันพูดว่า ‘ผัว’ จะเดินตามผัวของฉันไปทำไมมิทราบ? หรือว่าแก่แล้วจะหูไม่ค่อยดี!” เนเน่ทำท่าทางและสีหน้ายียวนกวนประสาท ขณะที่น้าของฉันเกิดบ่อน้ำตาแตกออกมาในทันที น้าแพรวร้องไห้ออกมาแล้วยกมือขึ้นมากุมหน้า จนฉันต้องรีบเข้าไปปลอบ