คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #5 : คู่เดทอลเวง (๕)

บทที่ 1

ความจริงแล้ว...เรื่องราวทั้งหมด...มันก็เริ่มมาจากความหวังดี แต่พาตัวเองซวยนี่แหละค่ะ...

ขอย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน วันนั้น...หลังจากเลิกเรียน เมื่อฉันกลับไปถึงร้านก็เห็นว่ามันถูกคล้องป้าย ‘ปิด’ เอาไว้ ทั้งๆ ที่เป็นวันเปิดทำการตามปกติ ฉันเดินไปยังประตูด้านหลัง และรีบตรงเข้าไปหาน้าสาวที่กำลังนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาดังลั่น

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะน้าแพรว? ทำไมวันนี้ถึงปิดร้านล่ะ”

“ฮือๆ ใบเฟิร์น...” น้าแพรวผงกหัวขึ้น ทำให้เห็นว่าใบหน้านั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ส่วนผมเผ้าก็ดูกระเซอะกระเซิงคล้ายกับคนเพิ่งตื่นนอน

“น้าแพรวใจเย็นๆ ก่อนนะคะ!” ฉันรีบหันไปมองทางซ้ายและทางขวา ได้แต่ฟุ้งซ่านไปต่างๆ นาๆ ว่าน้าสาวของฉันเป็นอะไรกันแน่ ใครทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ หรือร้านจะโดนปล้น? หรือไม่ก็มีพวกมาเฟียมารีดไถเงินค่าคุ้มครอง?

 “ทำยังไงดีล่ะ ฮือๆ” น้าแพรวพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ สลับกับร้องไห้ไปด้วย ทำให้ฉันที่ร้อนใจต้องพยายามปลอบเพื่อจะได้พูดกันเข้าใจเสียก่อนว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“หน้าแพรวใจเย็นๆ นะคะ แล้วค่อยเล่าให้เฟิร์นฟังว่าใครทำอะไร ที่ไหน ยังไง”

 “ก็คุณกิตเขา... เอาเงินของร้านที่จะต้องเอาไว้ซื้อของกับจ่ายให้พวกพนักงานไปหมดเลย!”

          “หา! น้ากิตเนี่ยนะคะ?”

ใบหน้าของผู้ชายหน้าตาขาวตี๋ หากแต่มีดีกรีความหล่อปะปนอยู่ด้วยลอยขึ้นมาตรงหน้า ใช่แล้วค่ะ น้ากิตคือสามีของน้าแพรวที่เพิ่งแต่งงานกันมาได้ปีกว่าๆ  แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะออกเงินหรือออกแรงมาช่วยกิจการร้านเบเกอรี่ S&S แม้กระทั่งหลังจากที่น้าเขยของฉันถูกไล่ออกมาจากงานประจำเพราะพิษเศรษฐกิจ กระนั้นเขาก็ยังทำตัวราวกับเป็นปลิงอยู่เช่นเดิม บอกตามตรงความจริงฉันก็ไม่ค่อยชอบน้ากิตสักเท่าไหร่ ความรู้สึกยามเห็นสายตาของน้ากิตที่จ้องมองมานั่น มันดูเจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก

“ใช่ เขาบอกว่า เขาจะไม่อยู่กับน้าอีกต่อไปแล้วล่ะใบเฟิร์น แล้วทีนี้น้าจะทำยังไงดีล่ะ?” น้าแพรวเอาแต่ร้องไห้เหมือนคนเสียสติ เพราะไม่คิดว่าสามีที่เธอทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้ จู่ๆ จะมาทอดทิ้งกันไปได้ง่ายๆ

“ใจเย็นๆ นะน้าแพรว อย่างน้อยเราก็ยังมีร้านอยู่ เดี๋ยวเฟิร์นช่วยคุยกับแม่ให้เขาโอนเงินมาให้เราใช้จ่ายเฉพาะหน้าไปก่อน”

“เรื่องนั้น... มันก็...”

“หรือว่ามีปัญหาอื่นอีกเหรอคะ?”

          “ฮือๆ ก็คุณกิตเขาให้เอาร้านไปจำนอง บอกว่าอยากจะเอาเงินมาลงทุนเพื่อที่จะได้ขยับขยายกิจการ” น้าแพรวอ้ำอึ้ง พูดออกมาไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

          “เอาร้านไปจำนอง?!”

ฉันถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าน้ากิตที่ฉันรู้จักจะก่อเรื่องอะไรแบบนี้ อีกทั้งร้านเบเกอรี่ยังเป็นสมบัติตกทอดของครอบครัวที่ทำมาตั้งแต่สมัยพ่อกับแม่ของฉันยังเป็นหนุ่มสาว และยกกิจการรวมถึงร้านขนมแห่งนี้ให้น้าแพรวเป็นผู้รับช่วงต่อ เพราะท่านทั้งสองจะไปเปิดสาขาใหม่ที่อเมริกา ดังนั้นฉันเองที่ไม่อยากจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกเมืองนา ก็เลยขอเรียนต่ออยู่ที่เมืองไทยและมีน้าแพรวคอยดูแลรวมถึงเป็นผู้ปกครอง

          “น้าเองก็ไม่เคยคิดว่าคุณกิตเขาจะเป็นแบบนี้จริงๆ นะ”