(พ่อแง่แม่งอน)

ลำดับตอนที่ #5 : วิวาห์รัญจวน (เลิฟซีนแซ่บ) (๕)

 “กำนันเอาจริงนะครับนายหัว ไม่เชื่อลองถามเจ้าพวกนี้ก็ได้ กำนันสั่งให้พวกเราเตรียมที่ทางสำหรับการจัดงานแล้วด้วยนะครับ แถมยังนั่งลิสต์รายชื่อแขกแล้วด้วย”

“เป็นไปได้ยังไง ข้าไม่เคยเห็นปู่ไปกุ๊กกิ๊กกับใครที่ไหน”

คนที่ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนชักเริ่มร้อนขึ้นมา

“ว่าที่เมียกำนันเป็นคนแถวนี้เสียเมื่อไรล่ะครับนายหัว เธอเป็นคนกรุงเทพฯ และถ้านายหัวจะตรองดูให้ละเอียด     สักนิด นายหัวก็จะรู้ ว่ากำนันเบิ้มขึ้นกรุงเทพฯ บ่อยมากๆ ในช่วงหลังๆ นี่”

ศิลาคิดตาม ปู่ของเขาไม่ชอบขึ้นกรุงเทพฯ อ้างว่าอากาศเป็นพิษบ้างล่ะ สังคมเมืองวุ่นวายบ้างล่ะ แต่พักหลัง   ปู่เริ่มขึ้นลงกรุงเทพฯ บ่อยขึ้นจริงๆ เขาเคยถามท่าน แต่ท่านก็ตอบแค่ว่า

‘ธุระส่วนตัว เอ็งเข้าใจไหมอิฐ’

คำอธิบายสั้นๆ ของผู้เป็นปู่ไม่ได้ทำให้เขาคลายความสงสัยลงเลย ทว่าก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย เพราะไม่คิดเลยว่าปู่วัยชราจะขึ้นกรุงเทพฯ เพื่อไปหา ‘เมีย’

“ปู่จะแต่งงานใหม่จริงๆ หรือ ไม่ได้การละ”

เจ้าของร่างสูงใหญ่ ดวงหน้ารกไปด้วยหนวดเคราครึ้มเหมือนโจรห้าร้อยที่ใครเรียกเขาว่า ‘นายหัว’ รีบวางมือจากงานที่กำลังค้างอยู่ รีบบึ่งรถกระบะตอนครึ่งสีดำทะมึนไปหาปู่ด้วยความเร็วปานเหาะ จนกระทั่งถึงที่หมายจึงเหยียบเบรกลากยาวดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ เกือบชนเข้าให้กับกระถางดอกโป๊ยเซียนที่ตั้งเรียงรายอยู่ฉิวเฉียด พาให้คนที่อยู่ในบ้านตกใจไปตามๆ กัน

“จะรีบไปตายที่ไหนกันหรือไอ้อิฐ เอ็งเห็นไหมแขก     ของข้าตกใจหน้าซีดเป็นไก่ต้มกันหมดแล้ว นี่ถ้าพวกเขา    หัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง ใครจะมารับหน้าที่จัด       งานแต่งให้ข้า”

กำนันเบิ้มตะโกนว่าจากระเบียงชั้นสองของบ้าน ยังผลให้ดวงหน้าที่ครึ้มไปด้วยเคราหนวดบึ้งตึงหนัก    มากกว่าเก่า

“นี่ปู่กำลังจะแต่งงานจริงๆ หรือครับ”

“วะไอ้นี่ แล้วทำไมเอ็งถึงคิดว่าไม่จริงล่ะวะ หน้าข้ามันดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรือวะ”

ปู่เคยขู่เขาว่าหากเขาไม่ยอมแต่งงานและมีทายาท     สืบสกุลในเร็ววันนี้ ท่านก็จะแต่งงานเสียเอง

‘ข้าอาจจะอายุเยอะ แต่ข้ายังเตะปี๊บดังนะเว้ย ระวัง    ไว้เถอะ ถ้าข้ามีลูกใหม่เมื่อไร ข้าจะเขี่ยเอ็งให้ตกกระป๋อง   จะไม่ให้สมบัติสักชิ้น และจะไม่ดูดำดูดีแกอีกเลย’

เขาคิดมาตลอดว่าปู่คงแค่ขู่ไปเท่านั้นเอง เพราะท่าน   รักเขาอย่างกับอะไรดี จนกระทั่งตอนนี้... ชักไม่แน่ใจเสียแล้ว

“ปู่จะแต่งกับใคร ทำไมผมไม่ยักกะรู้เรื่องเลย”

“กำนันจะแต่งกับดาราครับนายหัว สวยมากๆ ด้วย    คนที่นายหัวเคยบอกว่าเธอสวยไงล่ะครับ เอ... ชื่ออะไรนะ   มันติดอยู่ที่ริมฝีปากแค่นี้เอง”

ไอ้หนูนุ้ยที่นั่งหน้าสลอนอยู่ในบริเวณนั้นพยายามจะช่วยตอบให้ แม้จะไม่ทราบชื่อ แต่ศิลาก็พอจะเริ่มเดาออก

“ผมหวังว่าคงไม่ใช่ยายนางแบบหน้าอกใหญ่ๆ ที่ผมเคยบอกปู่ว่าน่าจะเป็นแม่พันธุ์ที่ดีได้ คนนั้นหรอกนะ”

“เจ้าอิฐ! อยู่ต่อหน้าคนเยอะแยะ พูดอะไรก็หัดให้เกียรติฝ่ายหญิงเขาบ้าง คนที่เอ็งกำลังพูดถึงนั่นมันว่าที่เมียข้า    และก็คือว่าที่ย่าของเอ็งนะ”

แม้จะต่อว่าทว่าดวงหน้าของกำนันกลับเต็มไปด้วยความขัดเขิน ทำตัวเหมือนเด็กหนุ่มที่เพิ่งรู้จักความรัก            ก็ไม่ปาน สร้างความหมั่นไส้ให้ศิลาทบทวี

“นี่ปู่กำลังจะแต่งงานกับแม่นมหนองโพนั่นจริงๆ หรือ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย เดี๋ยวก็ได้ตายคาอกหรอกปู่!”

“เอ็งอย่ามาดูถูกข้า อายุเป็นเพียงตัวเลข ข้าบอกแล้วไง ข้ายังเตะปี๊บดังอยู่นะโว้ย”

“แล้วปู่คิดหรือว่าเด็กสาวรุ่นนั้นจะรักปู่จริง รักเงิน     ของปู่น่ะสิไม่ว่า”

“เธอไม่ใช่คนอย่างนั้น... ”

กำนันเบิ้มเถียงแทนว่าที่ภรรยาสาว

“ปู่รู้จักเธอดีแค่ไหนเชียว”

ศิลาชักเริ่มหมั่นไส้ขึ้นมา เดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าไปนั่งใกล้ๆ มองดูทีมออแกไนเซอร์ตาขวาง ทุกคนได้แต่หลบตา นายหัวอิฐดุสมคำร่ำลือ

“ข้ารู้ก็แล้วกัน หมดธุระของแกแล้วใช่ไหม ข้าจะได้เริ่มการเตรียมงานต่อเสียที เมื่อกี้เราพูดกันถึงไหนแล้วนะ        ลืมเลย... ”