คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #18 : คู่เดทอลเวง

ฉันเผลอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกเขาสัมผัสอย่างเร่าร้อนและเริ่มจะรุนแรง ริมฝีปากของเขาจงใจละลิ้มชิมรสอยู่ระหว่างหน้าอกอวบอิ่มเกินตัวของฉันสลับไปมาทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม ขณะที่มือที่ว่างอยู่ก็ช่วยกระตุ้นเคล้นคลึงเป็นจังหวะ จนทำให้ฉันต้องบิดกายไปมาเพราะไม่คุ่นชินกับการถูกสัมผัสเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต

ใช่สิ...ถึงแม้จะอายุล่วงเลยมาจนถึงป่านนี้ แต่ฉันยังเป็นสาวเวอร์จิ้นอยู่นะคะทุกคน! ฉันเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ไม่ได้เคยมีประสบกาม เอ๊ย! ประสบการณ์ในเรื่องบนเตียงกับผู้ชายคนไหนมาก่อน ความจริงแล้วแฟนก็พอจะมีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้คบจริงจังอะไร และเกินเลยไปกว่ากว่าจับมือหอมแก้มกัน รวมไปถึงเฟิร์สคิสด้วย...

ทันใดนั้นเอง...เมื่อฉันคิดถึงจูบแรกที่ยังไม่เคยเสียให้กับผู้ชายคนไหน นอกจากถูกน้องผู้ชายข้างบ้านที่อายุ 8 เดือนมาจุ๊บปาก (อันนี้ถือว่าไม่นับก็แล้วกัน) จู่ๆ เทมส์ก็ทำให้ฉันรู้ว่า ไอ้จูบแรกที่ลึกซึ้งแบบผู้ใหญ่นั้นมันช่างดูดดื่มและรันจวนใจขนาดไหน

เทมส์ประทับริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของฉันที่เผยอออกมา ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ชั่วครู่ด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ เขาก็สอดลิ้นนุ่มๆ เข้ามาและพันเกี่ยวกับลิ้นของฉัน

“คุณจูบไม่เก่งเลย...เอาเป็นว่าผมจะสอนคุณเองว่าจะต้องทำยังไงผู้ชายถึงจะพึงพอใจ” สีหน้าของเขาจะยิ้มเยาะอยู่ในที ในขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปทั่วทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างของฉันด้วยความพึงพอใจ รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง บอกตามตรงว่ามันดูคล้ายกับรอยยิ้มของจอมปีศาจ

ความต้องการของเทมส์เริ่มเพิ่มขึ้น เมื่อเขาปรารถนาที่จะลิ้มชิมรสฉันไปทั่วทั้งเรือนร่าง ฉันไม่มีแรงที่จะขัดขืนหรือต่อต้าน ในเมื่อเจ้าร่างกายที่ถูกเขาปลุกปั่นจนหัวหมุนกลับสมยอมให้เขาทำตามอำเภอใจ ร่างสูงค่อยๆ เลื่อนกายลงต่ำ และลงมือจัดการสวาปามฉันตั้งแต่หน้าอก ก่อนจะละเลื่อยไปยังเนินหน้าท้องที่กำลังหอบหายใจอย่างรวยริน

“อ๊ะ...เทมส์!”

บัดนี้ชุดชั้นในตัวจิ๋วที่ติดอยู่บนเรือนร่างของฉัน ถูกเขาถอดออกไปจนหมดสิ้นไม่ต่างอะไรกับผลไม้ที่ถูกปอกเปลือก ร่างของฉันถูกเปิดเปลือยต่อหน้าต่อตาของเขา ท่ามกลางแสงไฟจากแชนเดอร์เลียสาดส่องมากระทบ ฉันพยายามจะหลบเลี่ยงสายตา และปกปิดเรือนร่างของตัวเองด้วยความเขินอาย หากแต่ไม่อาจฝืนต้านทานแรงของเทมส์เอาไว้ได้

“ผมอยากจะรู้ว่าคุณจะใช้มารยาท่าไหน...มายั่วคุณอาของผม” เขาพูดพร้อมกับแตะต้องเนื้อตัวฉันด้วยความช่ำชอง ไม่ต่างอะไรกับหมาป่าผู้เจนจัดที่รู้ดีว่าจะต้องจัดการลงมือกับเหยื่อเช่นไร

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ...”

“แล้วอย่างไหนล่ะ เอาเป็นว่าลองแสดงให้ผมดูก่อนเป็นยังไง ถ้าคุณทำให้ผมพอใจได้ บางทีผมอาจจะยอมให้คุณพบกับคุณอานที”

“คนร้ายกาจ!” ฉันขบริมฝีปากเอาไว้แน่นด้วยความโมโห นึกโกรธผู้ชายตรงหน้าที่พูดจาดูถูกกันอย่างไม่ให้เกียรติ กระนั้นถึงแม้ฉันอยากจะผลักไส ร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่กำลังทาบทับมาบนตัวของฉันออกไป หากแต่ทุกอณูในร่างกายกลับรู้สึกพึงพอใจในสิ่งที่เขากำลังปรนเปรอให้ ความวาบหวามรันจวนใจก่อเกิดขึ้น เมื่อเขาเริ่มสัมผัสฉันอย่างลึกซึ้งมากขึ้น และยิ่งๆ ขึ้นไปอีก

“ใช่...ผมเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจ โดยเฉพาะกับพวกผู้หญิงหิวเงินที่จ้องจะมาปอกลอก!”

“แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น!”

“แล้วสิ่งที่คุณทำล่ะ ไม่ใช่เรียกว่าอ่อยแล้วเรียกว่าอะไรกัน! บอกตามตรง ผมไม่เคยเจอแผนการของผู้หญิงคนไหน ห่วยแตกและไม่แนบเนียนเท่ากับแผนของคุณเลยจริงๆ” มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับจะหัวเราะออกมาด้วยความหยามเหยียด เชื่อได้เลยว่าในความคิดของเทมส์คงจะไม่เชื่อว่าไอ้ที่ฉันฟุบไปกับโต๊ะนั้น เป็นเพราะผลข้างเคียงจากอาการแพ้ผลไม้จริงๆ ไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาหลอกลวงเขาแต่อย่างใด

“ฉันแพ้สับประรด!”

ทันใดนั้นฉันก็ตัดสินใจตะโกนบอกความจริงออกไปด้วยความโมโห ทั้งๆ ที่มือทั้งสองข้างนั้นยังคงถูกเทมส์กดเอาไว้กับที่นอน แถมยังกอดกักฉันเอาไว้ด้วยกำแพงเนื้อที่ไม่ว่าจะพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ ก็ดูจะไร้หนทางแห่งอิสรภาพ และดูเหมือนเขาเองก็จะชะงักงันไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่สีหน้าจะกลับมาดูเคร่งขรึมตามเดิม