คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #15 : คู่เดทอลเวง (๑๕)

 “ทางนั้นนะคะ ตรงริมน้ำพุ เดี๋ยวดิฉันจะพาไปที่โต๊ะค่ะ” พนักงานหันมายิ้มหวานให้ ก่อนจะผายมือเชิญให้เดินตามเธอเข้าไปทางด้านใน ระหว่างนั้นเสียงเพลงบรรเลงจากพวกเครื่องสาย ทั้งไวโอลิน และแชลโล่ ก็ดังขับกล่อมผู้ที่มาทานอาหารมื้อเย็นด้วยเสียงเพลงหวานล้ำ

ฉันแอบมองบรรดาโต๊ะข้างๆ ที่ส่วนใหญ่มากันเป็นคู่ ซึ่งดูแล้วเป็นพวกคนวัยทำงานมากกว่าจะเป็นเด็กวัยรุ่นระหว่างนั้นฉันได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ นึกทบทวนคำพูดต่างๆ นานาว่าจะต้องพูดคุยและสารภาพความจริงกับผู้ชายที่มาว่าอย่างไรบ้าง ในเมื่อคนที่มาในวันนี้ถูกเปลี่ยนตัวกะทันหัน

ไม่นานนักพนักงานก็พาฉันเดินมาถึงโต๊ะที่บริเวณรอบๆ นั้นไม่มีโต๊ะอื่นอยู่ใกล้เคียง และดูเป็นส่วนตัวมากๆ รอบด้านนั้นประดับตกแต่งเอาไว้ด้วยดอกกุหลาบสีแดงเข้ากับตีมของร้านตรงโต๊ะนั้นคลุมด้วยผ้าปูสีขาวดูตัดกันกับบรรยากาศรอบๆ และยิ่งทำให้ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทที่นั่งอยู่เพียงลำพังดูโดดเด่นขึ้นมา

ฉันเหลือบไปมองคู่เดทที่พนักงานต้อนรับบอกว่าเขาคือคุณนทีที่มานั่งรอได้สักพักหนึ่งอย่างชั่งใจ และทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับฉัน ในวินาทีนั้นเหมือนกับโลกและทุกสิ่งทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหวไปในทันที

เบื้องหน้านั้นคือชายหนุ่มรูปงามที่มีใบหน้าคมคาย เรียกได้ว่าหล่อเหลาเสียจนฉันเกือบจะลืมวิธีหายใจไปชั่วขณะ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มยามกระทบกับแสงไฟ ดูราวกับมีมนต์สะกดให้ผู้ที่จ้องมองยอมตกอยู่ภายใต้อำนาจของเขาอย่างไม่มีแรงขัดขืน หัวใจในอกข้างซ้ายของฉันเต้นตึกตัก จนแทบจะหลุดกระเด้งออกมาข้างนอก เมื่อฉันยอมรับว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีที่สุดไม่ต่างอะไรกับพวกนายแบบโฆษณาเลยก็ว่าได้

“เชิญนั่งสิครับ” เสียงทุ้มต่ำที่เปี่ยมไปด้วยพลังลุกขึ้นและเชิญให้ฉันนั่งลงตรงกันข้ามกัน บอกได้เลยว่าฉันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยามที่ถูกสายตาคู่นั้นจ้องราวกับจะมองทะลุไปถึงจิตวิญญาณในใจไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ทางบริษัทจัดหาคู่มาให้จะหน้าตาดีถึงเพียงนี้ ได้แต่คิดไปต่างๆ นานาว่า...คนแบบนี้เนี่ยน่ะเหรอยังเป็นโสดอยู่ และจำเป็นต้องใช้บริการจากบริษัทจัดหาคู่? ทั้งที่เชื่อได้เลยว่าเขาเองก็น่าจะมีผู้หญิงมาต่อคิวขอสมัครเป็นแฟน จนแทบปฏิเสธไม่ทันแท้ๆ หรือผู้ชายคนนี้จะเป็นเกย์ แล้วต้องการหาผู้หญิงมาเป็นคู่ควงเพื่อปกปิดสถานภาพที่เขาเป็นพวกชายรักชาย

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...ฉันคิดว่าเขาดูอายุน้อยกว่าที่ควรจะเป็นจริงๆ นะ! ก็ในเมื่อโปรไฟล์จากทางบริษัทที่ให้มาเขียนว่าอายุ 40 ปี! แต่หน้านี้ใสกิ๊กอย่างกับเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยมาได้ไม่กี่ปีแท้ๆ

“ขอบคุณมากค่ะ”

ทว่าหากยังไม่ทันที่ฉันจะได้แนะนำตัวหรือสงสัยอะไรมากไปกว่านั้น ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าของฉันก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“ผมไม่ใช่คุณนทีที่เป็นคู่เดทของคุณ”

“อะไรนะคะ?”

คำพูดที่เหมือนกับสายฟ้าฟาดกลางแสกหน้า ทำให้ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ ไปต่อไม่ถูกเมื่อคนที่ฉันคิดว่าเป็นคุณนทีคู่เดทของน้าสาว พูดออกมาด้วยสีหน้าและแววตาเรียบเฉย…

เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน ฉันกำลังทบทวนและใช้สมองประมวลผลด้วยความรวดเร็วว่าสรุปแล้ว บางทีอีกฝ่ายเองก็อาจจะคิดเหมือนฉัน ผู้ชายคนนี้เลยขอมาเป็นตัวแทนคุณนที มาดูลาดเลาของอีกฝ่ายอย่างนั้นน่ะเหรอ

“แล้วคุณเป็นอะไรกับคุณนทีเหรอคะ?” เมื่อตั้งสติได้ฉันก็พยายามฝืนยิ้มและถามกลับไป

“ผมชื่อวารินทร์ จะเรียกว่า ‘เทมส์’ ก็ได้ พอดีว่าคุณอาของผมเกิดติดธุระกะทันหัน ท่านเลยขอให้ผมมาพบคุณในวันนี้” ท่าทางของเขาดูไว้ตัว หากแต่ก็ให้เกียรติฉันที่เป็นคู่สนทนาอยู่ไม่ใช่น้อย ถ้าดูจากหน้าตาของเขาแล้ว เดาเอาว่าน่าจะแก่กว่าฉันราวๆ ห้าถึงหกปี

“อย่างนี้นี่เอง...คุณถึงได้ดูหนุ่มกว่าอายุจริง” ฉันพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็นึกโมโหอีกฝ่ายอยู่ไม่ใช่น้อยที่จู่ๆ มาเปลี่ยนตัวโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า (ที่โกรธเขาเนี่ยก็ไม่ได้นึกเลยว่า ฉันเองก็ทำแบบเดียวกัน)