คู่เดทอลเวง (น่ารัก ขายขำ)

ลำดับตอนที่ #14 : คู่เดทอลเวง

บทที่ 4

เมื่อถึงวันที่นัดหมาย ฉันเดินไปหาน้าแพรวที่ห้องเพื่อดูว่าเธอได้เตรียมตัวเรียบร้อยตามคำแนะนำของพี่จุ๊บ ไม่ว่าจะเป็นการเลือกเสื้อ และแต่งหน้าให้สวยเช้งสำหรับจะไปพบกับคู่เดทแล้วหรือยัง

“น้าแพรวคะ...”

หากทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป กลับพบแต่งเพียงความว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของน้าแพรวให้เห็นแม้แต่เศษซากชิ้นส่วนแต่อย่างใด เมื่อภายในห้องนั้นข้าวของทุกอย่างถูกจัดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย (เหมือนเช่นเคย) เตียงนอนปูผ้าตึงเปะไม่มีร่องรอยการนอน หรือบางทีน้าสาวของฉันอาจจะรีบตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ และหาทางชิ่งหนีไปก่อนที่ฉันจะเข้ามา...

“เฮ้ย! หายไปไหนของเขานะ!”

ฉันพยายามตามหาเจ้าของห้องเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แต่กลับได้พบกับกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งที่ถูกเขียนและแปะเอาไว้ที่หน้ากระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง และมันเป็นลายมือของน้าแพรวนั่นเอง

‘ขอโทษด้วยนะใบเฟิร์น แต่น้าไม่กล้าไปจริงๆ’

ฉันอ่านโน้ตที่เขียนไว้ในกระดาษด้วยความตกใจ เพราะถ้าหากน้าแพรวไม่ไปตามนัด ก็คงจะถูกตำหนิทั้งจากทางคู่นัดและจากทางบริษัทได้ อีกทั้งจะมีค่าปรับที่แพงหู่ฉี่ในข้อตกลงถ้าหากว่าเกิดการผิดนัด ไม่ไปตามสัญญา รวมไปถึงยังเสียโอกาสที่จะได้เจอคนที่เหมาะสมเสียอีก

“โอ้ยยย! หนีไปไหนของเขากันนะเนี่ย”

ฉันถึงกับมืดแปดด้าน ไม่รู้ว่าน้าสาวของตัวเองหนีไปหลบอยู่ที่ไหน แม้ฉันจะพยายามโทรไปหาสักเท่าไหร่ แต่น้าแพรวก็ไม่ยอมเปิดเครื่อง ก็ได้แต่หวังเอาไว้อย่างเดียวว่าคงไม่คิดสั้นแล้วกลับไปหาไอ้น้ากิตนั่นก็พอแล้ว

ระหว่างนั้นฉันก็ลองนั่งคิดทบทวนเพื่อจะแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าแล้วมองดูนาฬิกา ยังคงเหลือเวลาก่อนถึงเวลานัดอยู่พอสมควร ฉันจึงตัดสินใจที่จะไปพบกับคู่เดทของน้าสาวก่อน เพื่อที่จะอธิบายให้เขาฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น และถือโอกาสนี้ช่วยน้าแพรวดูผู้ชายที่นัดมาไปด้วยเสียเลยว่าใช้ได้หรือไม่

“คงต้องวิธีนี้ไปก่อนล่ะนะ เห็นทีฉันคงต้องไปเจอผู้ชายคนนั้นด้วยตัวเองซะแล้วสิ!”

ฉันไม่รอช้ารีบจัดการอาบน้ำแต่งตัว เสียใหม่ โชคดีที่วันนั้นฉันได้เรียกการแต่งหน้าไปพร้อมๆ กับน้าแพรวด้วย รวมถึงไซส์เสื้อผ้าของฉันกับน้าสาวก็เท่ากัน จึงไม่มีปัญหากับการใส่ชุดที่เพิ่งซื้อมาใหม่

หลังจากที่ใช้เวลาจัดการตัวเองอยู่สักพักจนเสร็จเป็นที่พอใจ ฉันจึงเรียกใช้บริการแท็กซี่ให้มารับที่บ้าน ก่อนจะออกเดินทางไปพบกับคู่เดทของน้าแพรวในวันนี้

และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉันนั่นแหละค่ะ!

เมื่อแท็กซี่ขับรถพาฉันมาถึงร้านอาหารฝรั่งเศสที่ดูหรูหรา ตั้งอยู่ใจกลางโรงแรมห้าดาว The royal Meridian ที่ขึ้นชื่อว่าแพงหูฉี่ด้านในของร้านนั้น ประดับประดาเอาไว้ด้วยโคมไฟแชนเดอร์เลียดูอลังการงานสร้าง ฉันต้องกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับความสว่างของสายตา พร้อมกับสูดหายใจเข้าปอดหลายๆ ครั้ง เห็นทีว่าคงจะถอยหลังไม่ได้อีกแล้วในเมื่อฉันเป็นคนตัดสินใจบอกให้น้าสาวหัวอ่อนของตัวเอง หาคู่มาช่วยดามหัวใจด้วยวิธีนี้ แต่น้าแพรวกลับงอแงและไม่ยอมมาพบกับคนที่ทางบริษัทรับจัดหาคู่แนะนำมาให้เสียอย่างนั้น

“ได้จองโต๊ะเอาไว้หรือเปล่าคะ?” พนักงานต้อนรับของร้านอาหารที่แต่งกายด้วยเดรสสีแดงยาวกรอมเท้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม ทำเอาฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าร้านที่น้าสาวของฉันจะต้องมานัดพบกับคู่ดูตัวมันจะไฮโซถึงขนาดนี้

“จองในนามคุณนทีค่ะ” ฉันรีบตอบกลับไป ก่อนจะก้มมองตัวเองเพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งว่าไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง และแต่งกายมาสมกับสถานที่

ใช่แล้ว...ฉันมาเป็นตัวแทนน้าสาว ที่ปกติแล้วเธอเป็นคนไม่ค่อยทันคน หรือทันเล่ห์เหลี่ยมของใครสักเท่าไหร่ ก็แหงล่ะ! งานนี้ฉันจะต้องคัดเลือกผู้ชายดีๆ มาให้น้าแพรวด้วยตัวเอง เพราะขืนปล่อยให้พวกแมลงหวี่แมลงวันเข้ามาเกาะแกะเหมือนอย่างคราวสามีคนเก่าของน้าสาวแล้วล่ะก็ เห็นทีชีวิตนี้น้าแพรวคงได้จมบ่อน้ำตาจนสำลักตายอย่างแน่นอน