คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เด็กใหม่
ตอนที่ 1 เด็กใหม่
“ยัยแก้มใสนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วทำไมไม่ไปอาบน้ำ วันนี้เปิดเทอมวันแรกแกกะจะทำลายสิทธิติการมาสายของแกเลยหรอ” เสียงใครฟะแหลมทำลายส่วนประสาทหูของฉันจริง ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นสายตาก็ประทะกับนางยักษ์ตนหนึ่ง (พี่สาวฉันเอง)
“แต่ว่ามันยังไม่กี่โมงเลยนะพี่”ฉันบอกพี่เสียงงัวเงีย
“ไม่กี่โมงอะไรยะ นี่มันเจ็ดโมงเช้าแล้วแก”พี่สาวตอบเสียงโมโห
“วะ.....ว่าไงนะ! นี่มันเจ็ดโมงเช้าแล้วหรอไม่จริงนะท้องฟ้ายังไม่สว่างเลย”ฉันรีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำทันที ได้เวลาแล้วที่ฉันจะได้แนะนำตัวสักทีฉันชื่อ เนตรนภา วิทยาลัย หรือแก้มใส สาวสวยแก้มใสหัวใจปิ้งๆ (คนเขียน: อ้วก) (แก้มใส: เก็บกวาดอ้วกด้วยนะยะ) อายุ 18 ปีเรียนอยู่ ม.6 ฉันมีพี่สาวชื่อสุภิกานต์ วิทยาลัย หรือ แก้วน้ำ อายุ 24 ปี ตอนนี้ทำงานเป็นเจ้าของร้านสุขสันต์เบเกอร์รี่ ร้านขายขนมเค้กเราสองคนน่าตาคล้ายกันมาก ฉันอยู่กับพี่โดยไม่มีพ่อแม่มาตั้งแต่อายุ 12 ปี วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกและฉันก็ได้ฉายาว่านางสาวสายเสมออีกเช่นเคย คือฉันมักจะมาเรียนสายประจำโรงเรียนที่ฉันอยู่ อยู่ห่างจากบ้านไม่ไกลนักฉันเดินไปได้สบาย
“เฮ้! แก้มทางนี้ทางนี้” ฉันหันไปหาต้นเสียง ยัยเรนกับโบนี่เองยัยสองคนนี้เป็นฝาแฝดกันแต่นิสัยต่างกันคนละขั่วยัยเรนนิสัยนักเลงฉันๆส่วนยัยโบเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้สองคนนี้หน้าตาน่ารักมากแต่น้อยกว่าฉัน หุหุ (คนเขียน: หลงตัวเอง)
“อ่าว...แล้วยัยเมย์ละแล้วนี่มันกี่โมงแล้วแกก็มาสายเหมือนกันหรอ”ฉันถาม
“ฉันจะไปรู้แกหรอยะว่ายัยเมย์อยู่ไหนมาด้วยกัน แล้วนี่ก็พึ่งหกโมงเช้าเองนี่แกว่าสายหรอไม่เหมือนคนเก่าเลยปกติเจ็ดโมงแกยังไม่มาเลยนิ”เรนตอบ
“อะ...อะไรนะ! นี่แค่หกโมงเองหรอไหนพี่แก้วน้ำบอกว่าเจ็ดโมงแล้วไง ยัยพี่บ้าเอ๊ยเซงชะมัดอุส่าแหกขี้ตาตื่นมานะเนีย”กลับบ้านไปจะด่าให้เละเป็นขี้คนท้องเสียเลยค่อยดู (คนเขียน: ดูมันเปรียบเทียบอุบาศ) ฉันเดินจนมาถึงหน้าห้องเรียนแล้ว
“เรามาคนที่เท่าไรเนีย”ยัยเรนถามนับกระเป๋าสิยะโง่จริงเพื่อนฉัน
“นับกระเป๋าสิยะถามมาได้ฉันไม่ได้ยืนเฝ้าประตูนับคนเดินเข้ามานะจะได้รู้”
“ไม่แน่ถ้าแกยืนนับเขาคงไม่เข้าทางประตูไปเข้าทางหน้าต่างก็ได้มันกลัวแกกินตับมันกัน”อ่าวพูดงี้ก็สวยอะเดะเฮ้ยๆไม่ได้ต้องขี้เหล่ดิถึงจะถูกใครใครก็อยากสวยกันทั้งนั้น(ผู้หญิง)ยกเว้นฉันเพราะฉันสวยไม่มีใครเกินอยู่แล้ว หุหุหุ (คนเขียน : ไอ้หลงตัวเอง)
“พูดได้ไม่ดูตัวเองเลยนะแกแล้วอีกอย่างเราอยู่ชั้น 2 นะยะจะให้ใช้บันได้หรือไรยะ”ต้องมีเรื่องกันซะแล้ว
“ฉันกอ...”ยัยเรนจะว่าต่อแต่ยัยโบพูดห้ามปามขึ้นมา
“หยุดทั้งสองคนแหละค่ะ!”เวลายัยนี่ดุต้องเชื่อฟังเพราะยัยนี่เวลาดุน่ากลัวมากๆๆๆๆ
“คร้าบ...................”ฉันกับยัยเรนพูดพร้อมกัน
ฉันมานั่งโต๊ะถัดหลังสุดนั่งริมหน้าต่างที่เดิมของฉันเองแล้วก็มียัยเรนนั้งขะขะขะ
“เฮ้ย! แกไอ้เรนไมไปนังโต๊ะหลังอะ”ยัยเรนไปนั้งโต็ะหลังกับยัยโบ นั้งโต็ะข้างหลังฉัน (โต๊ะจะแบ่งเป็นสองโต๊ะติดกันยาวไปข้างหลัง)
“แหม.....ก็ฉันอยากเปลี่ยนบรรยากาศหน่อยก็เท่านั้นเองนะนะนะนะอย่าโกรธนะนะ”ฉันรู้หลอกน่าว่าแกจะลอกไอ้โบมันนะก็ยัยโบมันเก่งออกสอบได้ดีมาตลอดแต่ดูแฝดมันสิเน่าชะมัด
“ก็ได้นั่งคนเดียวก็ได้”ฉันพูดงอนแต่จริงแล้วไม่งอนหลอกอยากให้มันง้ออะ
“อย่างอนสิแก ฉันก็นั่งหลังแกนี่เองนะเดียวยัยเมย์มาก็นั่งกับเมย์สิแก”
“ยัยเมย์นะหรอมันก็ต้องไปนั่งกับแฟนมันอยู่แล้วนะสิ”เมย์ที่ฉันพูดถึงคือสาวแสนเปรี้ยวยัยเนี่ยเจ้าชู้มากเลยอะ (คนเขียน: เธอเองก็ไม่ต่างกับเขาหลอก) (แก้มใส: ที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะฉันแค้นผู้ชายยะ ฮือๆๆพูดแล้วเศร้า) แฟนยัยเมย์หล่อมากด้วยนะจะบอกให้
“โอเคฉันไม่งอนก็ได้”ฉันพูด เด็กนักเรียนค่อยๆถยอยกันเข้ามานั่งที่ของตนแล้วก็มาถึงคุณครูสายหยด กดดันเด็ก กดดันเด็กเป็นฉายาที่ฉันกับยัยเรนเรียกเจ๊แกค่ะ แต่รู้สึกวันนี้เจ๊แกยิ้มแย้มแจ่มใสเข้ามาเชียว
“นักเรียนจ๊ะวันนี้เป็นวันดีของคุณครูและนักเรียนนะจ๊ะ”วันไรเนี่ยพี่ฟิล์มมาเรียนโรงเรียนเราหรอค่ะอิอิ
“เรามีนักเรียนมาเรียนใหม่จ๊ะ”มาใหม่อีกแล้วหรอปีที่แล้วก็มีอีกคนตอนแรกนึกว่าจะหน้าตาดีแต่ที่แท้ก็หน้าธรรมดานี่เองชื่อ ติม
“เข้ามาเลยจ๊ะ วีระพงศ์”คงจะเหมือนไอ้ติมแน่เลยอะ ผู้ชายที่ชื่อวีระพงศ์ค่อยๆเดินเข้ามา โอ้ พระเจ้าจอดทอดกล้วยไข่หล่อลากดินดิ้นไม่หลุดเลยจริงๆสุดยอด
ความคิดเห็น