We Got Married [ A :: Minho x Key ]

ลำดับตอนที่ #5 : [ WGM ] Choice of Dangerous up now

 จะเอาหนึ่งร้อยเม้นในต่อนี้  ขอๆๆๆๆๆ

________________________________

"ฉันจะเอา......."คีย์อ่ำอึ้งค้างคาอยู่อย่างงั้น
"เอาของผมใช่ม้า"
"เอ่อ...."
"........."มินโฮทำได้เพียงแค่เหลือบมองเงียบๆ
"ของผมอร่อยใช่ม้า"ยูกึนยังคงส่งเสียงต่อไป
"ครับๆ..อัปป้าอยากทานไอติมช็อคโกแลตอยู่พอดี"คีย์ว่าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโคนไอติมจากมือยูกึน
แต่มินโฮไวกว่า เค้าแลกเปลี่ยนไอติมของเขากับยูกึนก่อนจะกลือนไอติมช็อคโกแลตทั้งก้อนลงไป

"......"ยูกึนไม่ได้พูดอะไรทำเพียงแค่ก้มเลียไอติมก้อนใหม่ตรงหน้า
"....หึ"มินโฮสาวเท้ามาใกล้ๆคีย์เขาล็อคเอวบางของคีย์ไว้ก่อนจะประทับริมฝีปากบางบนริมฝีปากเนียนเรียบสีชมพู
รสหวานของช็อคโกแลตปะปนเข้ากับรสจูบแสนร้อนเร่าร้อนไอเย็นของไอติมเติมเบาบางลงเมื่อเจอกับไอความร้อนจากใบหน้าสวย
ที่เริ่มพรั่งพรูจนแก้มขาวเนียนกลายเป็นสีชมพูอ่อน

    "อื้อ.."คีย์ส่งเสียงขัดขืนเมื่อมินโฮพยายามสอดลิ้นเข้ามาให้ปากของเค้า
"....นาย..ทำบ้าอะไรเห็นมั้ยยูกึนก็อยู่น่ะ"คีย์ว่าก่อนจะใช้หลังมือถูไถริมฝีปากบางจนแดงเถือก
"ก็อยากกินไม่ใช่เหรอไอติมช็อคโกแลตน่ะ...หรือไม่อรอ่ยลองช็อคโกแลตชิพมั้ยล่ะ..จะเอาให้ติดใจเลย"รอยยิ้มถูกกระตุกขึ้นที่มุมปากอย่างพอใจ
"อัปป้า....."
"อ่าฮะ...อะ..อะไรครับยูกึน"คีย์ขานรับยูกึน
"อุ้มหน่อย"
"ครับๆ"คีย์ช้อนตัวยูกึนขึ้นมาแต่มินโฮกลับแย่งไป
"เอามา"คีย์ว่าด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ไม่ให้"มินโฮยังคงระรื้นต่อไป

     "ฉันบอกให้นายเอามาหูแตกรึไงฮะ...ต้องให้พูดย้ำอีกกี่รอบน่ะ"
"คีย์..เอ่อฉันไม่ได้ตั้งใจเรื่องจูบฉันขอโทษ"มินโฮเริ่มใจไม่ดีเมื่อเห็บขอบตาคีย์แดงขึ้นเรื่อยๆ
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉันต่อไปนี้..นายทำภารกิจฉันทำภารกิจ..ต่างคนต่างทำ...อย่ามายุ่งกับฉันอีกเข้าใจมั้ย"คีย์ปัดมือมินโฮที่เื้อมมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง
"แต่ว่า....."
"ไม่มีแต่.....แล้วเรื่องของยูนกึนฉันจะดูแลเค้าเองนายไม่ต้องยุ่ง"
"......."มินโฮกระชากคีย์มากอดทั้งๆที่แขนอีกข้างยังคงอุ้มยูกึนไว้แบบนั้น

     "ปล่อย"คีย์พูดเบา
"ไม่...คีย์ขอเวลาฉันสักนิด...ฉันสัญญาฉันจะทำมันให้ดีกว่านี้"มินโฮว่าพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
"มินโฮ..นายรู้อะไรมั้ยเวลาบ้าอะไรนั่นน่ะฉันไม่เคยให้นายเลยด้วยซ้ำนายมันเพ้อเจ้อ...."
"อัปป้าคีย์อย่าร้องไห้นะโอ๋ๆๆกอดๆๆ"ยูกึนหันมาสนใจน้ำใสๆบนใบหน้าเนียนสวยของคีย์
"เพราะนายไม่เคยให้..ฉันรู้นายไม่อยากให้ฉัน...แต่ฉันขอ"
"เหอะๆ...แล้วนายคิดว่าฉันจะให้นายได้อย่างงั้นเหรอ"
"นาย..."
"แทมินไง....เหอะเวลาของนายกับแทมินออกจะเยอะแยะไปมาขอฉันทำไมกัน"
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแทมินเลย"
"โอ๊ะ..กล่าวหาไม่ได้สินะลืมไป...งั้นฉันจะโทรบอกโปรดิวเซอร์เปลี่ยนก็แล้วกัน"
"......."มินโฮไม่เถียงเรื่องที่คีย์พูด
"เอาแทมินมาแทนฉันเรื่องอะไรหลายๆอย่างคงดีขึ้นไม่มีคนด่านายไม่มีคนบ่นแล้วนายก็อาจไม่สับสนเหมือนตอนนี้อ๊ะ...อีกอย่างฉันจะได้อยู่ในโลกที่ไม่มีคนบ้าๆอย่างนายในชีวิต...ฉันว่ามันคงดีเน๊อะว่ามั้ย"
"คีย์...."

            "มูแรๆแบร่ๆๆ....มินโฮอัปป้า แบร่ๆนิสัยไม่ดีทำอัปป้าคีย์ร้องไห้"ยูกึนยังคงไม่รู้เรื่องต่อไป
"อัปป้าไม่ได้ทำนะครับช่วยอัปป้าหน่อยสิครับยูกึน...บอกหน่อยสิอัปป้าคีย์อย่าไปเลยนะ"
"ไม่มีเหตุผล"
"ก็แค่ไม่อยากให้ไป.........."
"เหอะๆ....ทำไมทำไมจะไปไม่ได้"
"ก็......"มินโฮอ้ำอึ้ง
"หาเหตุผลมาสิก็อะไร...."
"ก็แค่ไม่อยากให้ไป"ไม่ว่าเปล่าแขนของมินโฮยังรัดคีย์แน่นขึ้นจนหน้าเรียวได้รูปของคีย์แนบชิดที่หน้าอกมินโฮเสียงหัวใจที่เต้นรัวจนเค้าได้ยินแต่ต่างจากเสียงที่มินโฮสัมผัสได้ เสียงหัวใจของคีย์ปกติ นิ่งและไม่มีท่าทางว่าจะเต้นเร็วขึ้นเลยสักนิด
              ในหัวคีย์ตอนนี้เค้าคิดอะไรอยู่กันแน่...จะไปๆ..คีย์ไปรายการก็จบก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอแล้วมินโฮจะฉุดรั้งคีย์ทำไม
ในเมื่อตัวเค้าก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น..แต่ไม่ใช่ตอนนี้...ตรงนี้และเวลานี้
"แค่ไม่อยากให้ไป"มินโฮกระซิบข้างหูคีย์เบาๆ
รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปากคีย์เช่นเดียวกับที่มินโฮเลยทำมันบ่อยๆมันไม่ใช่รอยยิ้มสดใสอีกต่อไปท่าทางเย็นชาของคีย์ที่เห็นได้ชัด

                 "...."
"ปล่อย"คีย์ยังคงรั้นให้มินโฮคลายอ้อมกอด
"คีย์อัปป้า...วู้ๆมีคนเยอะจังเลยเค้ามองมาหาเราด้วย"
"มินโฮปล่อยได้แล้วถ้าเป็นข่าวล่ะก็นายคนเดียวเลย"คีย์กัดฟันพูด
"....."รอยยิ้มอ่อนโยนถูกแต้มไว้บนหน้ามินโฮ...คีย์รู้สึกขยะแขยงมันเหลือนเกิน
รอยยิ้มนั่นมันก็แค่หน้ากากของโจกเกอร์ที่ใส่ไว้ปลอมตัวให้คนอื่นตายใจแล้วค่อยตลบหลังหัวเราะเยาะคนที่ซื่อบื้อไม่รู้อะไร
แต่ไม่ใช่คีย์ ไม่ใช่คิมคีย์คนนี้ 

_________________________ต่อๆๆๆ

    บุคลทั้งสองนั่งอยู่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของ
ผู้จัดการไดเร็กเตอร์
"ผมบอกพวกคุณแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้มีอะไรเกินเลย"ไดเร็กเตอร์ ตะคอกใส่คิมคีย์และมินโฮ
"คือว่า..."คีย์พยายามหาทางแก้
"ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า..ทุกอย่างคือการจัดฉาก...มันคือสคริป..แล้วดูที่พวกคุณทำสิ"ไดเร็กเตอร์ยังคงหัวเสียต่อไป

            "หึ..มันคงสนุกนะครับ...การจัดฉากล้อเล่นบ้่าๆเนี่ย"มินโฮว่า
"ผมจัดรายการนี้มา..เพื่อให้เรตติ้งมันดี..ผมจะทำให้พวกคุณเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบ..แล้วนี่อะไรนี่อะไร..."
"เอ่อ..ผมขอโทษครับ"คีย์ก้มโค้งให้ไดเร็กเตอร์ที่ยังคงตวาดพวกเค้า
"ช่วยทำให้มันเป็นครอบครัวได้มั้ยห๊ะ....ยิ้มสิยิ้มให้กันบ่อยๆ..."
              "ยิ้มงั้นเหรอ"มันก็คงเป็นรอยยิ้มเสแสร้งที่มินโฮทำบ่อยๆนั่นแหละ
"พวกนายควรรู้จักคำว่าเฟคบ้าง...เมคมันขึ้นมาเข้าใจมั้ย"
"งั้นผมก็คงต้องเรียนรู้อะไรเกี่ยวกับมินโฮเยอะเลย....คำว่าเฟคน่ะ"คีย์มองมินโฮด้วยหางตา
"เข้าใจแล้วใช่มั้ย...ช่วยให้ความร่วมมือด้วย"

              สร้างภาพ เฟค และเมค อะไรก็ได้ที่ทำให้คนดูมีความสุขมันคือหน้าที่ของนักแสดงสินะ
มันก็แค่สคริป  มันก็แค่บท และมันก็แค่หน้าที่ ที่ต้องทำ   แต่มันกลับแลกกับอะไรหลายๆอย่าง แล้วมันแลกกับอะไรล่ะ
แลกกับคำว่าเพื่อน  คำว่าแฟน  หรือคำว่าสามีภรรยา  แต่สิ่งที่เสียไปมันจะมากเท่ากับหัวใจของใครบางคนรึเปล่า

                     ณ บ้านพักของมินคีย์
ซองกระดาษสีขาวถูกยัดใส่มือของคิมคีย์   และมันก็คือสคริปการตอบคำถามของวันพรุ่งนี้
แต่นอนว่าประฏิเสธไม่ได้ มันเป็นงานที่ต้องทำ..ใครๆก็รู้ว่า ในโลกของความเป็นจริงอะไรที่แลกมาด้วยเงินทุกคนก็ต้องยอม

   แน่นอนการกระทำทุกอย่างของมินโฮ เค้าเป็นคนเดียวที่อ่านสคริปแล้วก็ทำตามทุกอย่าง
     ...แต่ไม่ใช่คีย์ทั้งหมดมันคือแผนที่คีย์พึ่งรู้....เหมือนโดนหลอกมาตลอด...โดนมินโฮโกหกมาตลอด

            ต่อ ๆๆ

"ฉันทำไม่ได้"คีย์โยนสคริปกลับให้มินโฮ
"แต่นายต้องทำ"สียงเนิบๆของชายหนุ่มทำให้คนตรงหน้าสมเพชการกระทำของมินโฮขึ้นทุกทีๆ
"หึ"รอยย้ิมมุมปากของคีย์กระตุกขึ้นเล็กสร้างความแปลกใจให้คนตรงหน้า
                     "มันก็แค่นั้น"มินโฮพูดขึ้นลอยๆ
  แค่นั้น...แค่นั้นเองน่ะเหรอ....
คิดแค่นั้นเองน่ะเหรอ.......ได้โปรดอย่าให้คีย์คิดไปคนเดียวอีกเลย
                                  
                         คีย์ฝื้นยิ้มที่คล้ายจะกลายเป็นยิ้มปกติ..แต่มันไม่ปกติ
รอยยิ้มืี่เฟคขึ้นเมคขึ้นมันจะปกติได้ไง
"น่าสมเพชสิ้นดี"คำพูดเบาๆหลุดออกจากริมฝีปากเรียวสวย..ก่อนที่ร่างนั้นจะตึงตังออกไปนอกบ้าน 
 หน้าหนาวเริ่มมาเยือน
                       ลมทะเลเย็นยะเยือกแตะผ่านใบหน้าหน้าสวย
         ร่างบางกอดตัวเองแก้หนาวทั้งๆที่แทกุกไร้ซึ่งหิมะแต่ทำไมมันหนาว..และหนาวแบบนี้
ชายหาดที่ไร้ซึ่งผู้คน...แต่กลับมีคีย์ที่ออกมาเดินเล่น...
 ความหนาวแพร่ซ่านเข้าถึงข้างใน...มันหนาวที่สุด..มันเจ็บที่สุดจนเกินจะรับไหว
      ความหนาวที่เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยทำให้คีย์ตัวสั่น
ในความคิดของเค้าก็มีเพียงแค่ว่า

....อยากจะลองเล่นน้ำจังเลย....
.......น้ำทะเลตอนที่มันเย็นยะเยือกน่ะ.....
.........มันจะเย็นชาได้เท่ากับมินโฮรึเปล่า.......

                                      เพราะมันไม่ใช่แค่คิดคีย์เริ่มเดินเข้าไปสำผัสน้ำทะเลอันเย็นเชียบ
คลื่นซัดเข้าหาตัวของคีย์ความเย็นเริ่มเพิ่มเป็นทวีคูณ
ใบหน้าสวยยังคงรอยยิ้มแสยะสมเพชตัวเองบนมุมปาก......ไม่เห็นมันจะหนาวตรงไหนเลยก็แค่น้ำทะเลธรรมดา
เหมือนกับมินโฮ.....ที่เป็นแค่ผู้ชายธรรมดา
                
                  และดูเหมือนคีย์จะไม่ยอมหยุด...มันยิ่งทำให้เค้าได้ใจมากขึ้น...ความมืดของท้องฟ้า.ทำให้น้ำทะเลเป็นสีน้ำเงินเข้ม
สีน้ำเงินเข้ม......สีของมินโฮ
            ความลึกของน้ำทะเลตอนนี้มันอยู่บริเวณไหล่ของคีย์ไปแล้ว..ไม่หนาวเลย
ไม่หนาวสักนิด.....ไม่รู้สึกอะไรเลย....ไม่อยาก..ร้องไห้เลย             

    คีย์เริ่มกัดริมฝีปากตัวเอง.....ความหนาวที่ได้ไม่เท่ากับความเฉยชาของมินโฮเลย..
เค้าเลือกที่จะไม่ตอบแทนปฏิเสธเพราะอะไรกัน.....คำตอบง่ายๆก็คือคนที่อยู่ในความคิดของมินโฮไม่ใช่คีย์ยังไงล่ะ
แล้วหก็ไม่มีทางใช่....ไม่มีวันจะเป็น

                       ถ้าหากเกมส์นี้ถูกเดิมพันธ์ด้วยหัวใจ..
จะชดใช้ยังไงถึงจะหลุดจากพันธนาการที่มินโฮวาดขึ้นมา.........

จะทำยังไง..คีย์จะต้องทำอะไรยังไง.....ถึงจะหลุดออกไปได้
ได้โปรดอย่าจับคู่พวกเราอีกเลยได้โปรดปล่อบให้เรื่องความรักเป็นการตัดสินใจของคนสองๆได้มั้ย
หยุดสักที หยุดจับคู่กันสักที..ก็จริงอยู่เวลาที่เราอยู่กับคนที่เรารักมันจะทำให้เรารู้สึก...
แต่ถ้าเข้าไม่ได้คิดเหมือนกับเรา.....แล้วเราจะอยู่ทำไม

                               เค้าก็แค่ว่าแล้วก็กำลังจะเดินออกไป
ชีวิตของคีย์ไร้ซึ่งความหมาย..สำหรับผู้ชายที่ชื่อชเวมินโฮ

 ความคิดฟุ่งซ้าน..น้ำทะเลเพิ่มระดับแต่ร่างบางยังคงยืนนิ่งในขณะที่ระดับน้ำเริ่มสูงขึ้นทุกทีทุกที

#####__________________________######
TBC