คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความสุข....
ีวอนพาผมไปอนโอเาที่อยู่ไม่ห่าาบ้านอผม (ีวอนให้เหุผลว่าอาาศ
้านอมันเริ่มเย็นลแล้วและเาเริ่มหิว้าว้วย) ระหว่าเินทาไปอนโีวอน
ผมถามีวอนว่าน้อผมรู้เห็นเรื่อนี้ใ่ไหม? อนแรีอวนไ้แ่ยิ้มหน้าายไม่ยอมบอ
ผมเลย้อใ้ไม้าย(็ที่สวนไที่ีวอนสัาว่ามีอะไระไม่ปิบั)ู่ว่าผมะลับบ้าน
"ถ้าไม่ยอมบอผมะลารถลับบ้านทันที" ีอวนเห็นท่าทาริัอผมเลยยอม
"ทเฮ่วยิแผนและามุออมาน่ะ" อึ่ม!ไอ้น้อัวีเอหน้า่อนะับมา
ทำ้าว้มหมัแล้วนึ่ินเลย ฮึ่มๆๆๆๆ
"ผมว่าเรา้ออบุทเฮมาว่านะ^ - ^ "
"มัน็ริอ่ะ...ั้นให้อภัย็ไ้"
เราใ้เวลาเินทาไม่ถึยี่สิบนาที็มาถึอนโีวอน เาพาผมลารถเินเ้าลิฟท์
ึ้นไปั้นสิบห้ามาหยุหน้าห้อ407 ีวอนหันมายิ้มแบบเ้าเล่ห์ให้ผม ผมเริ่มรู้
ะาอัวเอแล้วว่าืนนี้ผมมิรอแน่นอน.... ีวอนใ้ีย์าร์เปิห้อพร้อมหันมา
โอบเอวผมเ้าห้อ หลัาเสียปิประูไอ้ร่าสูรหน้าผมมันหันมาบรรูบ
ที่ริมฝีปาอผม
"ฮยอแผมรัุ" ีวอนูบหนัๆแล้ว่อยเล็มริมฝีปาบาอผมที่เผยอึ้น
พร้อมส่เรียวลิ้นเ้ามาสำรววามหวาน ผมรับรู้ถึวามรัที่ถ่ายทอออมาา
อ้อมแนแร่นี้ นผมหายใไม่ออเหมือนะเป็นลมน้อทุบหน้าออร่าสู
ีวอนยอมถอนูบอย่าเสียาย ผมยิ้มให้ีวอน้วยวามรู้สึเิมเหมือนอย่าที่เย
เป็นเมื่อสอปี่อน ีวอนโอบอผมไว้ในอ้อมแนลูบผมให้อย่าแผ่วเบา ืนนั้น
ีวอนและผมไม่ไ้ิน้าว....และผม็ไม่ไ้ลับบ้าน....ถู้อรับผมนอน้าับ
ีวอนรำลึวามรัในอี.....ฮิฮิฮิฮิ(ิเอาเอล่ะัน)
อนนี้ผมลี ฮยอแ ไ้ย้ายมาอยู่ับีวอนแล้วแ่ไม่ใ่อนโอีวอนนะ
เป็นบ้านไม้ั้นเียวหลัเล็ไม่ให่มี้นไม้รอบๆบ้าน เหมือนบ้านในฝันอผมริๆ
แถมอยู่ิับบ้านนอทเฮเสีย้วย.. เพราะที่รัอผมให้เหุผลว่า
"ผมไม่อยาใหุ้เหา....อยู่ใล้ับน้อะไ้มีเพื่อนุย"
พวุรู้ไหม?...่อนที่ีวอนะมาอเริ่ม้นใหม่..ีวิอผมเหมือน้นไม้ที่ใล้าย
เพราะาวามรั.....แ่อนนี้้นไม้นั้นลับมีีวิีวาและสใสว่าเิมหลายเท่า
ผมมีวามสุมาริๆ... นบารั้ิว่าัวเอฝันไปหรือเปล่า? ีวอนรัและ
ูแลเอาใใส่ผมมาว่าเมื่อสอปีที่แล้วอีนะ เ้า็ออไปพร้อมันแวะส่ผมที่ร้าน
อไม้อผม ลาวัน็มารับไปิน้าว เย็นเลิานแล้ว็มานั่รอผมปิร้าน....
นอมินมันแวแล้ว "ะสวีทหวานแหว๋วันไปถึไหนห๋า สสารผมหน่อยสิมั
เ็มัวแล้ว หัเรในไม่มีหวานใบ้า"
"อ้าวแล้วนัวสูนนั้นไปไหนแล้วอ่ะ" ผมถามอมิน้วยวามสสัย
"เออ...ผมไม่เอเ้ามาหลายวันแล้วล่ะ" อมินหน้าเศร้าทันทีนผมอสสารน้อไม่ไ้
"เี๋ยวเามาละมั้? หรือำลัยุ่เรื่อานอยู่"
อมินยิ้มให้ผมเล็น้อยพร้อมพยัหน้า
ีวิอภรรยา.....
ผมื่นหลัาวานหาร่าบาอนที่ผมนอนอทุืนไม่เอ ผมลืมามอหาอีรั้...
แล้วอมยิ้มให้ัวเอพร้อมเินเ้าไปอาบน้ำ.....ผมลมาหลัาทำธุระเสร็เรียบร้อย
ผมเินลบันไมายัห้อรัว ผมเอฮยอแำลััโ๊ะอาหารรอผมื่นลมาทาน้าว
้วยัน ผมมีวามสุมาริๆผมยัแอบูฮยอแา้านหลัที่ำลัะมัเม้น
ทำับ้าวเรียมทุอย่าให้พร้อม่อนผมลมาริๆ ารระทำอฮยอแเป็นารระทำ
อภรรยาทั่วไปที่อยูแลสามี
"อรุสวัสิ์๊ะที่รั" ผมหอมฮยอแที่แ้มา้าน้า
"อุ๊ย..ื่นแล้วเหรอ" ฮยอแใและเินในเวลาเียวัน ผมอบมอหน้าฮยอแ
เวลาเินน่ารัริๆ ผมเริ่มูบที่ริมฝีปาหวานอฮยอแอีรั้
"บ้า!ีวอนอ่ะ นี่แน่ะๆๆ" เาเินนะ ^ /// ^ ฮยอแีผมไม่ยั้มือ สสัยเห็นผมเป็น
ระท้อนแน่ๆเลยที่้อทุบแล้วมันะหวานอ่ะ ผมรีบรวบมือฮยอแไว้แล้วอ้อมไปอ้านหลั
"ันบ้า!แ่็บ้ารันายน่ะแหละ ถ้าไม่อยาให้รั็อย่าทำัวให้น่ารัสิ"
ผมระิบ้าหูอฮยอแเสียแผ่วๆ
"อ๋อ.เหรอ ! ถ้าันไม่ทำัวน่ารันาย้อะไม่รัใ่ป่ะ อนแล้วนะ" ฮยอแ่อว่าผม
แถมแ้มที่ป่ออยู่แล้วยิ่ป่อหนัว่าเิมอี
"โอ๋ๆๆีวอนล้อเล่นนะรับ ยัไีวอนนนี้็รัฮยอแนเียวอยู่แล้ว ^ _^ "
"รินะ" ฮยอแมอผม้วยแววาแบ๋วๆใสๆ
"รับผม...ผมรัฮยอแมาๆๆๆๆ"
ผมบอฮยอแพร้อมหอมหน้าผามนและเลยมาประทับริมฝีปาบาเบาๆ ่อนะูมือ
อฮยอแมานั่ทาน้าวหลัาที่ผมูมือพาฮยอแมานั่ิน้าว ผมยอมรับนะว่าผม
แอบนั่มอภรรยาที่แสนะน่ารัอผมอย่ามีวามสุ....พวุลอิูสิว่าารที่เราไ้
นั่มอนที่รัไ้ใล้ิันหลัที่้อแยาารันไปั้สอปี ผมมอหน้าฮยอแ
้วยรอยยิ้มทั้หมอผม
"เออ..ที่รัวันนี้เราไปเที่ยวทะเลันนะ" ผมเอ่ยวนฮยอแที่ยัทำหน้าเอ่อๆๆแบ๊วๆอยู่
"ทะเหลเหรอ? อยาไปสิั้นรีบิน้าวัน"
ฮยอแพยัหน้าอบผมพลาเร่ให้ผมรีบิน้าว...เฮ้อให้มันไ้ยัี้ิ ฮยอแรีบเ็บล้า
ทุอย่า้วยวามรวเร็วพลาฮัมเพลเบาๆในลำอ และรีบวิ่ึ้นห้อนอน้วยวามรวเร็ว
ไม่่อยอยาไปเท่าไรเลยภรรยาอผมเนี้ย หลัาฮยอแัระเป๋าเินทา
ทั้สอใบและอนนี้ำลัอาบน้ำอยู่ในห้อน้ำ ส่วนผมำลัเินออมานอระเบียบ้าน
ำลั่อสายถึน้อภรรยาโยไม่ให้ภรรยาที่เารพไ้ยิน
"ยอโบเโย? ทเฮ? พี่เยนะ"
[อ้อ...รับว่าไรับพี่?]
"พี่มีเรื่อะรบวนหน่อย" แล้วผม็เรารายละเอียที่ผม้อารให้เา่วย
[อ้อรับไ้รับ ั้นเี๋ยวโทรสั่ให้รับไม่้อห่วรับ]
"อืม..พี่อบใมาน้อรั บาย..."
[รับ..บาย.....]
"ุยอะไรับใรอยู่เหรอรับ" เสียหวานัึ้นทำให้ผมสะุ้สุัวทันทีพร้อมหันมายิ้มเ้อๆ
"เออ...ผมโทรไปสั่านเลานะรับ ^ _ ^ " เฮ้อ...รอัวไปเือบโนับไ้แล้ว
"ั้นผมไปอาบน้ำ่อนนะที่รั" ผมหันมาหอมแ้มนี้สสัยพร้อมรีบวิ่เ้าห้อน้ำ
"เป็นอะไรอเา?" ร่าบาบ่นออมาเบาๆพร้อมหันไปแ่ัว
. บ้านทเฮ
หลัาที่ผมวาสายาพี่เยที่วานให้ผมเรียมารบาอย่า แลัวผม็หันไป
มอเ้าายน้ำแ็ที่ยันอนหลับาพริ้มบนเีย ผม่อยๆโน้มัวลไปหาร่าสู
หอมแ้มอที่รัพร้อมระิบ้าหู
"ที่รั...ถ้ายัไม่ื่นภายในห้าวินาทีเาะทิ้แล้วนะ"
เท่านั้นแหละเ้าายน้ำแ็อเราสะุ้ื่นึ้นมาทันทีพร้อมึร่าปลานีโม่น้อยมาุ๊บ
ที่ริมฝีปาเบาๆ
"ิะทิ้พี่ไปหาใรห๊า"
และเริ่มโอบร่าบาแน่นึ้นเรื่อยๆ่อยๆุหน้ามลับออาวเนียนอปลานีโม่น้อย
สูมลิ่นหอมอ่อนๆที่ทำให้เาหลใหลและรอยยิ้มหวานที่ยิ้มให้เาเสมอเวลาเา้อารำลัใ
ในารทำานเสมอๆๆๆ
"อือ..พอแล้วพี่บอมอ่ะลุเถอะนะเรา้อไปทำธุระให้พี่เย"
ปลานีโม่น้อยพยายามันหน้าไอ้หื่นรหน้าที่หื่นไ้ทุเวลาริๆและเล่าเรื่อที่พี่เย
อร้อให้ทำให้
"อือ..ั้นเราสอน็ัานที่นั้นพร้อมพี่เยเลย"
หลัาฟัเรื่อราวทั้หมแล้วเ้าายน้ำแ็ไ้พยัหน้าและทำหน้าเ้าเล่ห์พร้อมยิ้มที่มุมปา
(ประเทศอิาลี)่อนะมาอยู่้วยัน
"็ไ้ฮะ..." ปลานีโม่น้อยหน้าแอีรั้้วยวามเินอายหลัาหันมาเอสายา
หื่นอนรั แถมมือปลาหมึยัป้วนเปี้ยนแถวสะโพเนียนอเาถ้าเาไม่ทำอะไร
สัอย่าานที่พี่เยอร้อะไม่เสร็แน่ นีโม่น้อยไม่รอ้าโอบรอบอร่าสูทันที
พร้อมหอมแ้มสาไปหนึ่ฟอแล้วทำาแบ๊วๆๆใส่นร่าสูทันที
"เรารีบไปเถอะฮะ...ผมมัำพี่ไว้่อน...หลัเสร็พิธีพี่บอม่อยเรียืนนะ"
พอพูบปลานีโม่น้อยวิ่หนีเ้าห้อน้ำปิประูทันทีทิ้ให้ิบอมยืนหัวเราะับท่าทา
อปลานีโม่น้อยแสนี้อายอเา
อโทษนะ่ะที่หายไปนาน่ะ
แ่ยอเม้นท์้อไม่มีึ้นริๆ
แ่ไม่เป็นไร่ะ ไรเอร์ินแล้วล่ะ
ยัไ้อเม้นท์ให้ำลัใไรเอร์้วยนะ่ะ
อบุรีเอร์ทุท่านที่ิามผลานเสมอ่ะ
วันนี้เลยมาอัพให้อ่านันสออนเลยนะ่ะ
"อมัลัมาฮัมนีา"
ความคิดเห็น