คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : IV
‘อยู่ที่นี่’
คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน .. อยู่ที่นี่ มันหมายความว่าอย่างไร อยู่ที่ห้องนี้หรือ มันคืออะไร?
“อยู่ตรงนี้กันนี่เอง” เสียงเอ่ยทักจากคนมาใหม่ทำให้ทั้งสองคนหันกลับไปมอง “จัดการเรื่องโรงแรมเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ”
คนถูกถามพยักหน้า อี้ชิงมองหน้าพี่ชายของเขากับคนตัวสูงสลับไปมา กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่?
“ถ้าอยากให้พวกผมพาไปซื้อของเมื่อไหร่ก็บอกนะครับ”
“ขอบคุณมากครับ” คริสโค้งศีรษะให้คนอายุมากกว่าก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปพร้อมกับมินซอก ทิ้งให้คนตัวบางได้แต่ยืนทำหน้างงกับเรื่องที่ทั้งสองคนคุยกัน อี้ชิงถอนหายใจ ดูเหมือนว่าสองวันมานี้สมองของเขาจะทำงานหนักกว่าปกติเป็นหลายเท่า
“อืม ถ้าอย่างนั้น บ่ายนี้อี้ชิงกับแพคฮยอนว่างใช่หรือเปล่า”
“ว่างฮะ นายตัวโตแล้ว ไม่ต้องกิน!” ไม่ใช่เขาที่เป็นคนตอบแต่เป็นน้องชายตัวเล็กคนสนิทต่างหาก อี้ชิงกำลังมองแพคฮยอนกับจื่อเทาแย่งถุงขนมกันไปมา
.. นี่ยอมรับแล้วว่าตัวเองตัวเล็กแล้วใช่ไหม?
“ดีเลย พี่ฝากด้วยนะเดี๋ยวต้องกลับเข้าไปจัดการเรื่องสถานที่แล้วก็เอกสารที่ออฟฟิศอีก” อี้ชิงพยักหน้ารับ
“งั้นผมไปก่อนนะครับ มีอะไรก็ปรึกษาอี้ชิงได้เลย หรืออยากได้อะไรเพิ่มเติมก็บอกได้นะครับ”
มินซอกออกจากห้องไปแล้ว สงครามแย่งขนมของแพคฮยอนกับจื่อเทาสงบลงเสียทีเมื่อทั้งสองคนกำลังนั่งดูหนังเรื่องโปรดของจื่อเทาในจอสี่เหลี่ยมนั่นซึ่งต้องแลกกับขนมถุงโต คริสก็เช่นกัน
คนตัวบางถอนหายใจอีกครั้ง บางทีเขาก็นึกสงสัย สองวันมานี้เขาถอนหายใจแบบนี้มากี่ครั้งกันแล้วนะ เขาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับที่คนตัวโตนั่งอยู่
“หมายความว่ายังไงที่นายบอกว่าอยู่ที่นี่” ไหนๆ ก็ต้องทำงานด้วยกันไปอีกหลายเดือน เขาขอถามแบบตรงๆ เลยก็แล้วกัน
“ก็อยู่ที่นี่” ดวงตาคมยังคงจับจ้องที่จอสี่เหลี่ยม คนถามจิ๊ปาก จะกวนประสาทเขาหรือไง ท่าทางไม่พอใจของอี้ชิงเรียกความสนใจจากคริสได้ไม่น้อย คนตัวโตกว่าแอบยิ้มขำ
“มันน่าขำหรือไง? ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ไม่ได้อยากรู้มากขนาดนั้น” ใช่ ไม่ได้อยากรู้มาก แต่ก็แค่อยากรู้ก็เท่านั้น
คนถูกถามส่ายหน้า “ชั้นอยากออกไปซื้อของ”
อี้ชิงยักไหล่ นี่คงเป็นประโยคคำสั่งจากเจ้านายของเขาสินะ เขาเดินกลับเข้าไปหยิบกระเป๋าเป้พร้อมกับโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์เป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับออกมาแต่ไม่ยักจะเห็นคนออกคำสั่ง
“พี่คริสลงไปรอข้างล่างแล้วฮะ” แพคฮยอนบอกแต่ก็ยังคงไม่ละจากหน้าจอ
“แล้วเราสองคนไม่ไปด้วยกันหรอ”
“ไม่ล่ะฮะ หนังกำลังสนุกเลย ฝากพี่อี้ชิงเลือกของแทนผมด้วยนะฮะ” จื่อเทาตอบกลับแล้วจึงเอนหลังพิงกับขอบโซฟา
นี่เขาต้องไปกับหมอนั่นแค่สองคนหรอกหรอ... แค่คิดก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก คนตัวโตกว่าเก็บอุปกรณ์สื่อสารลงกระเป๋ากางเกงยีนส์สีซีดและเดินกลับมาทางที่อี้ชิงยืนอยู่พอดีพร้อมกับแบมือมาตรงหน้าเขา
“อะไร?”
“กุญแจรถ” คนตัวบางส่ายหน้าพร้อมกับออกเดินนำไปก่อนทิ้งอีกคนให้เดินตามมาติดๆ
“ทำอะไรอยู่”
บทสนทนาประโยคแรกระหว่างคริสกับอี้ชิงทันทีที่คนหน้าหวานออกรถ
“ก็ขับรถไง” ไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทนะ เขาพูดจริงๆ ดวงตาคมเหลือบมองคนที่กำลังขับรถ พร้อมกับถอนหายใจ คนตัวบางได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนข้างๆ ริมฝีปากสีสดแอบยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“ทำงานมานานรึยัง”
“นี่เป็นงานแรก” อี้ชิงตอบดวงตาคู่สวยยังคงมองตรงไปด้านหน้า “ชั้นยังเรียนอยู่ เรียนมหาลัยปีสุดท้าย”
คริสพยักหน้าเมื่อได้ฟังคำตอบที่เขาพอใจ “เราอายุเท่ากัน”
“อืม พี่มินซอกบอกแล้ว”
ไม่นานนักรถคันเก่งของอี้ชิงก็เลี้ยวเข้าศูนย์การค้าขนาดใหญ่ เขาวนหาที่จอดรถอยู่สักครู่ก่อนจะเลือกจอดล็อกที่อยู่ใกล้ๆ กับประตูทางเข้าออก ถือว่าวันนี้คนทั้งคู่โชคดีที่ยังพอมีที่จอดรถเหลือให้พวกเขาบ้าง อี้ชิงดับเครื่องยนต์ เขาเอี้ยวตัวไปคว้าเอากระเป๋าเป้สีน้ำตาลคู่ใจของแบรนด์ดังมาถือไว้ก่อนที่ทั้งสองคนจะลงจากรถและเดินเข้าศูนย์การค้านั่นไป
“นายจะซื้ออะไรบ้าง”
อี้ชิงหันไปถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ เสี้ยวหน้าด้านข้างของใบหน้าคมทำให้เขาพูดไม่ออก ดวงตาคมที่กำลังจ้องมองแผ่นป้ายขนาดใหญ่ตรงหน้าดูเด็ดเดี่ยวและมีความมั่นใจ
คริสยืนอ่านป้ายอินฟอร์เมชันที่บอกว่าสินค้าประเภทไหนอยู่ชั้นไหน โซนไหน ดวงตาคมไล่ไปทีละแถบสี ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจอข้อความที่กำลังตามหา เจ้าของมือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือของคนตัวบางให้เดินตามมาด้วยกัน
“นี่! เดี๋ยวก่อน!” พยายามจะยื้อ พยายามจะท้วง แต่คนตัวโตกว่าไม่ฟังเสียงของเขาเลยแม้สักนิดเดียว อี้ชิงแหงนหน้ามองป้ายขนาดใหญ่ที่แขวนอยุ่ด้านบน ‘เฟอร์นิเจอร์’ คริสยังคงลากข้อมือของคนตัวบางให้เดินไปกับเขาโดยไม่สนใจคำทักท้วงที่ได้ยินแม้แต่น้อย
คนบ้าอะไร เอาแต่ใจตัวเองชะมัด! อี้ชิงบ่นในใจ
“ชอบแบบไหน”
“หืม?” นิ้วยาวชี้ไปยังโคมไฟที่ตั้งอยู่วางเรียงเต็มไปหมด คนถูกถามย่นคิ้ว นิ้วเรียวแตะไปที่ริมผีปากอย่างใช้ความคิด ... แบบไหนหรอ
อืม สีขาวแบบนั้นก็สวยดี สีดำแบบนี้ก็ดูมีเสน่ห์ หรือถ้าแบบแขวนก็ดูหรูหราอยู่เหมือนกัน หรือควรจะเป็นแบบตั้งพื้นธรรมดาดีล่ะ คนตัวบางทำหน้ายุ่ง
“ไม่รู้อ่ะ มันเลือกยาก” อี้ชิงตอบเสียงอ่อน พอมีแบบให้เลือกเยอะแยะเขาก็เลือกไม่ถูกเลยจริงๆ
เจ้าของดวงตาคมลอบมองคนที่กำลังใช้ความคิดอยู่เงียบๆ
“นายอยากได้แบบไหนล่ะ” เขาถามกลับ
“นั่นสิ”
คนตัวบางถอนหายใจ ขนาดตัวเองยังไม่รู้เลยน่ะหรอ
อี้ชิงเดินตามคริสไปเรื่อยๆ ดูอีกคนเลือกอุปกรณ์ของใช้บางอย่างที่จำเป็นต้องใช้สำหรับห้องน้ำบ้าง เครื่องเสียงและสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับห้องนั่งเล่นบ้าง มือบางเริ่มทุบไปที่ต้นขาของตัวเองหลายๆ ครั้ง ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่คนอ่อนแอหรืออะไรหรอกนะ เพียงแต่การเดินเลือกซื้อของในศูนย์การค้าขนาดใหญ่เป็นเวลานานหลายชั่วโมงก็ทำให้เขารู้สึกเมื่อยและล้าได้เหมือนกัน
“เมื่อย?”
คนถูกถามพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ทันตั้งตัวข้อมือบางก็ถูกฉวยไปอีกครั้ง คนตัวโตกว่าพาเขามายังห้องรับรองของลูกค้าที่อยู่ใกล้ๆ กับประชาสัมพันธ์ เจ้าของมือหนาใช้มือข้างหนึ่งผลักประตูแล้วจึงดันหลังของอี้ชิ้งให้เดินเข้าไปด้านใน คริสเอื้อมมือไปจับไหล่ของคนตัวบางก่อนจะกดให้เจ้าตัวนั่งลงกับโซฟาตัวใหญ่
“ฝากด้วยนะครับ” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยกับเจ้าที่สาวสวยประจำห้องพักที่กำลังเดินตรงมายังพวกเขา คนมาใหม่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มหวาน อี้ชิงสังเกตว่าพนักงานสาวสวยมองคนตัวโตด้วยตาหวานเชื่อม ก็แหงล่ะ หมอนั่นทั้งตัวสูงโปร่ง หุ่นก็ดี ผมสีทองที่เป็นจุดเด่นก็รับกับสีผิวของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี คนตัวบางเบะปากด้วยความหมั่นไส้ คริสหันไปโค้งให้กับหญิงสาวเล็กน้อย
“รอที่นี่ก่อนนะ”
คนถูกสั่งพยักหน้า เจ้าหน้าที่คนเดิมหันมาเขาพร้อมยิ้มหวานให้อีกครั้งแล้วเดินกลับเข้าไปที่ด้านใน ก่อนจะกลับมาพร้อมกับกระป๋องเครื่องดื่มน้ำอัดลม เธอยื่นมันมาให้เขา อี้ชิงยิ้มรับ เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปหยิบกระป๋องนั่น
“มาซื้อของตกแต่งบ้านกันหรอคะ”
คนถูกถามเหลือบตาขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า เขาหันซ้ายหันขวา นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเอง
“คุณนั่นแหละค่ะ”
อี้ชิงยิ้มแหยๆ
“มากับแฟนหรอคะ”
ทันทีที่ได้ยินคำถาม นัยน์ตาสีน้ำผึ้งก็เบิกโพลงอีกครั้งด้วยความตกใจ เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธ ริมฝีปากสีสดละจากหลอดสีขาว อี้ชิงรีบกลืนเครื่องดื่มน้ำอัดลมรสหวานบาดคอทันที
“ไม่ใช่นะครับๆ คุณคนนั้นเขาเป็นเจ้านายของผม”
“หว้า เสียดายจังเลยค่ะ” หญิงสาวคนนั้นทำหน้าเศร้า เธอเบะปากเล็กน้อย เสียดาย? เสียดายอะไรกัน? เป็นจังหวะเดียวกับที่คนตัวโตเปิดประตูเข้ามาพอดี
“อี้ชิง ช่วยอะไรหน่อยสิ”
“ค ครับ”
เจ้าของชื่อยิ้มให้กับเจ้าหน้าที่คนสวยอีกครั้งและไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณ
“มีอะไรหรอ?”
“รบกวนช่วยเขียนที่อยู่ด้วยครับ” เสียงพนักงานที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามคริสบอกกับคนมาใหม่พร้อมกับยื่นเอกสารมาให้เขา คนตัวบางย่นคิ้ว ก่อนจะรับมันมาเขียนให้เรียบร้อย อี้ชิงได้ยินคริสคุยอะไรกับพนักงานอีกนิดหน่อยแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
“ขอด่วนที่สุดเลยนะครับ” คนตัวโตยิ้มบางๆ ให้กับพนักงาน
“หิวหรือยัง” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยเสียงเรียบ คนที่กำลังยืนดูผ้าม่านสีสวยสะดุ้งเล็กน้อย เขากำลังคิดอยู่เพลินๆ ว่าจะเปลี่ยนสีผ้าม่านในห้องนอนเสียหน่อย มาแบบนี้ก็ตกใจสิ
“ก็นิดหน่อย” อี้ชิงยักไหล่แต่เสียงโครกครากที่ส่งเสียงให้ได้ยินแบบไม่ได้รับอนุญาตทำให้เข้าของคำถามต้องหลุดขำ คนตัวบางเบ้ปาก
“คงไม่นิดหน่อย” คนตัวโตบอกก่อนจะเดินนำออกไป เขาก้มหน้ามองที่ท้องของตัวเองที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดสีดำแล้วก็บ่นกับตัวเอง ไม่น่าเลย!
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” คริสหันมาถาม “รบกวนมาทั้งวัน นายเลือกก็แล้วกัน”
“อืม...” ฟันซี่สวยขบลงกับริมฝีปากสีสดอย่างใช้ความคิด “อาหารจีนก็แล้วกัน”
“สุดยอดไปเลย!” เด็กหนุ่มตัวโตตะโกนเสียงดังเมื่อภาพในจอสี่เหลี่ยมฉายให้เห็นถึงชัยชนะของนักแสดงนำของเรื่องที่รับบทโดยหมีแพนด้า
แพคฮยอนสะดุ้ง เขาหันไปมองก่อนจะปล่อยหัวเราะชุดใหญ่ ไหนพี่มินซอกบอกว่าไอ้เด็กยักษ์นี่รุ่นเดียวกับเขาไม่ใช่หรอ อยู่มัธยมปลายปีสุดท้ายแล้วนะ คนถูกจ้องหันกลับมามองคนที่เอาแต่หัวเราะตัวเองเสียยกใหญ่
“หัวเราะไรอ่ะ!” พยายามจะปรับโทนเสียงให้ดูเคร่งขรึมและน่ากลัว แต่มันไม่ได้ทำให้คนตัวขาวกลัวเลยแม้แต่น้อย เสียงอย่างกับลูกแมว! แพคฮยอนคิด
คนตัวเล็กกว่าเบ้ปาก “ทำเป็นดุ กลัวตายอ่ะ!” ทำเป็นยักไหล่อย่างไม่สนใจ จื่อเทาหันมาแยกเขี้ยวใส่
“นี่!”
“อะไร!” เพื่อไม่ให้น้อยหน้ากันแพคฮยอนเสียงดังกลับ คนถูกถามเงียบไปสักครู่
“หิวแล้วอ่ะ” ไอ้เด็กยักษ์ลูบมือไปที่ท้องของตัวเอง แพคฮยอนเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังห้องแล้วก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที บ่ายสามกว่าแล้วนี่นะ
“แล้วไง?” แต่ก็ไม่ยอมง่ายๆ เขานั่งกอดอก ทำท่าทำทีไม่สนใจทั้งๆ ที่ตัวเองก็หิวด้วยเหมือนกัน ถ้าไอ้เด็กยักษ์ไม่พูด เขาก็ไม่หิวหรอกนะ!
“ก็ชั้นหิว ตัวเล็กไม่หิวบ้างหรือไง”
ยังไม่ทันจะได้อ้าปากตอบหรือเถียงอะไร เสียงท้องร้องที่จื่อเทามั่นใจว่าไม่ใช่ของเขาก็ดังออกมาเสียก่อน พอได้ยินเสียงนั้นก็หัวเราะลั่น เขาพยายามจะกลั้นขำแล้วแต่ก็ทำไม่ได้
“ไอ้เด็กยักษ์! หัวเราะอะไร!”
เจ้าของฉายาทำทีลอยหน้าลอยตาไปมา คนถูกแกล้งตีมือแรงๆ ที่แขนข้างหนึ่งจนเกิดเสียงดัง
“มันเจ็บนะ!” จื่อเทาลูบไปที่แขนของตัวเองหลายๆ ครั้ง คนตัวขาวหรี่ตามองพร้อมกับหัวเราะในลำคอ
“ถือว่าหายกัน!” เขาบอกพร้อมสะบัดร่างของตัวเองเดินหายเข้าไปในห้องครัว ปล่อยให้ไอ้เด็กยักษ์เสียงเหมือนลูกแมวนั่งลูบโอดครวญกับรอยมือของเขาไปคนเดียว
TBC.
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
วู้ววววว~ กลับมาแล้วว กลับมาพร้อมกับตอน 4 ที่แสนจะ.... สั้น!
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่รู้มีใครรออ่านกันบ้างป่าววววววว
ฟิคยาวเรื่องนี้มันก็เอื่อยๆ เนือยๆ เนาะ สารภาพก่อนว่า
ตอนนี้ไม่ไหวจะพิมพ์อะไรแล้ว ปวดท้องเมนส์มากเลย ฮือออออออ
ไม่ไหวแล้ว TT ^ TT
ปล.ชอบไม่ชอบเมนต์ทิ้งไว้ได้นะคะ จะไปคุยกันในทวิตก็ได้
ใครอยากติดแทคก็ได้นะ #วันซ์ ไปเลย ฮ่าาาา
ขอให้สนุกและมีความสุขกับ O n c e ... และ KRAY นะคะ
★ พี่ไข่ดาวกับน้องกระต่าย ★
ฺBabyGumz*
@babygum_z
ความคิดเห็น