คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : III
‘อี้ชิงของพี่ เช้านี้พี่ติดธุระด่วน ยังไงตอน 9 โมงช่วยขับรถไปรับคริสกับจื่อเทามาที่คอนโดเราด้วยนะ
พี่มินซอก’
ทันทีที่อ่านข้อความในมือถือจบใบหน้าที่เคยดูหวานกลับกลายเป็นบูดบึ้งแทบจะในทันที อี้ชิงถอนหายใจ เขาเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนังห้อง ตอนนี้แปดโมงกว่าแล้ว มือบางแง้มประตูห้องนอนอีกครั้ง แพคฮยอนยังไม่ตื่น วันนี้เป็นวันอาทิตย์ปล่อยให้น้องนอนต่ออีกสักหน่อยก็แล้วกัน
เจ้าของมือบางคว้าเอากุญแจรถที่อยู่ในตะกร้าตรงเค้าท์เตอร์ห้องครัว สงสัยว่าพี่จงแดคงจะมารับพี่ชายของเขาไปทำงานสินะ
เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือทำให้อี้ชิงละสายตาจากท้องถนนมากดเปิดอ่าน คิ้วเรียวย่นเข้าหากัน .. เบอร์ไม่คุ้นเลย
‘Lobby
010-9804-xxxx’
เสียงแตรจากรถคันหลังทำให้อี้ชิงต้องรีบออกรถ ถ้าเขาเดาไม่ผิด ...
ทันทีที่จอดรถเสร็จเรียบร้อย พนักงานต้อนรับของโรงแรมก็เปิดประตูต้อนรับเขาเป็นอย่างดี อี้ชิงยิ้มพร้อมกับโค้งให้คนที่เปิดประตู ก่อนจะสอดส่องสายตาหาคนที่ส่งข้อความมาหาเขา เขาเห็นแค่จื่อเทาที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่คนเดียว คนตัวบางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปยังเป้าหมาย
จื่อเทายิ้มทักทาย ก่อนจะชะเง้อซ้ายขวา
“แพคฮยอนอยู่ที่คอนโดน่ะครับ”
คนรอฟังคำตอบพยักหน้า
“แล้วพี่ชายของคุณ..”
“กำลังไปคืนห้องน่ะฮะ”
“คืนห้อง?” คืนห้อง? คืนทำไม แล้วจะไปพักที่ไหนกัน
“ไปกันเถอะ” ไม่พูดเปล่า คนที่เพิ่งเดินกลับมาคว้าแขนของเขาให้เดินตามมาด้วยกันเสียอย่างนั้น อี้ชิงกระพริบตาถี่ๆ เด็กชายตัวโตมองพี่ทั้งสองคนแล้วก็ได้แต่อมยิ้มก่อนจะเดินตามไปติดๆ
“ด ด เดี๋ยวก่อนสิ” จะท้วงอีกสักกี่รอบคนตัวโตกว่าก็ไม่ฟังเขาแม้แต่น้อย
“นี่!” อี้ชิงเริ่มเสียงดัง เขาหยุดเท้าที่ถูกลากให้เดินตามมาด้วยกัน คริสหันกลับมามองแต่มือหนาก็ยังไม่ยอมปล่อย นัยน์ตาสีน้ำผึ้งจ้องหน้าคนตัวโตกว่าเขม็งแต่ดูเหมือนว่าคริสจะไม่ได้รู้สึกอะไร เจ้าของมือหนาหันกลับมามองพร้อมแบมือข้างที่ว่างมาตรงหน้าของอี้ชิง
“อะไร?”
“กุญแจรถ” ดวงตาดมสำรวจคนตรงหน้าไปทั่ว ก่อนจะยื่นมือไปคว้าเอาของที่อยากได้ในมืออีกข้างของคนตัวบางแล้วโยนให้น้องชายตัวสูงที่เดินตามมาด้วยกัน จื่อเทากดปลดล็อคแล้วเข้าประจำที่นั่งฝั่งคนขับ อี้ชิงมองสลับซ้ายขวา สองคนพี่น้องกำลังคิดจะทำอะไรกัน เขางงไปหมดแล้ว
คนตัวโตกว่าเปิดประตูที่เบาะหลังแล้วดันตัวของเขาให้เข้าไปนั่งด้านในก่อนที่ตัวเขาเองจะตามมานั่งข้างๆ กัน
“นี่พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่!” ไม่มีใครสักคนตอบ
“ไปที่คอนโดใช่หรือป่าวฮะพี่อี้ชิง”
“อื้อ!” อี้ชิงอยากจะกัดลิ้นตัวเอง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยะ? “นายไปถูกหรอ”
“ถ้าจะให้ดี พี่บอกทางผมสักหน่อยก็ดีนะฮะ” จื่อเทาตอบกลับด้วยภาษาเกาหลีที่อาจจะดูฟังแปล่งๆ ไปบ้างสักหน่อย
อี้ชิงอธิบายทางไปบ้างก็หันมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ เป็นบางครั้ง ผู้ชายที่ตัวโตกว่าเขายังคงนั่งนิ่ง ดวงตาคู่คมมองตรงไปยังเบื้องหน้าของถนน ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นที่เขาเคยอยากเห็นดูเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกหรือความคิดใดๆ แม้แต่น้อย
คนตัวบางรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก
“อ๊ะ!” เสียงของอุปกรณ์สื่อสารในกระเป๋ากางเกงทำให้เขาต้องรีบหยิบมันออกมา
‘พี่อี้ชิง พี่อยู่ไหนอ่ะ!’
“พี่ออกมารับคริสกับจื่อเทาน่ะ” เขาปลายสายตามองคนข้างเพียงเล็กน้อย “เห็นเราหลับอยู่พี่ไม่อยากปลุก”
‘แล้วเมื่อไหร่อาอี้จะกลับอ่ะ’
“อยู่ระหว่างทางแล้วล่ะ ว่าแต่เราเถอะหิวหรือเปล่า ในตู้เย็นมีนมอยู่นะ ถ้าหิวก็รองท้องไปก่อนแล้วกัน”
‘โอเคๆ ขับรถดีนะฮะ’
“อื้อ”
เจ้าตัวยุ่งวางสายไปแล้ว
“จอดข้างหน้าแป๊บนึงสิ” อี้ชิงบอก จื่อเทาเลียบยานพาหนะเข้าข้างทาง เขากำลังจะยื่นมือไปเปิดประตูรถแต่กลับมีมือดีมายื้อเอาไว้เสียก่อน
“ไปไหน?”
“จะลงไปซื้อของ” เจ้าของมือหนาปล่อยข้อแขนของเขาให้เป็นอิสระ คนตัวบางลงจากรถก่อนจะเดินไปเตรียมตัวข้ามถนนที่สัญญาณไฟด้านหน้า ทันทีที่สัญญาณไฟตรงจุดข้ามเปลี่ยนเป็นสีเขียว ขาเรียวที่กำลังจะก้าวก็ต้องชะงักเมื่อคนตัวโตกว่ากำลังจูงมือเขาให้เดินไปด้วยกัน
อี้ชิงไม่รู้ว่าที่เขามายืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งได้เป็นเพราะแรงของตัวเองหรือเป็นเพราะแรงของอีกฝ่ายที่เป็นคนลากเขามา
... รู้อะไรไหม หัวใจของเขามันเต้นแปลกๆ
“ซื้ออะไรล่ะ” คริสมองตามที่คนตัวเล็กกว่าชี้ให้เขาดู ร้านขายอาหารเช้า อี้ชิงเดินไปแล้วเขาเลยรีบเดินตามไปบ้าง
“วันนี้มาช้าจัง”
คนตัวโตกว่ามุ่นคิ้ว ก่อนจะเห็นเด็กชายตัวน้อยที่เขาคิดว่าน่าจะอายุราวๆ ห้าขวบโผล่หน้ามาจากด้านหลังของหญิงสูงอายุ แก้มใสพองลม ในมือของเด็กน้อยมีลูกอมสีสวยอยู่ มือบางเอื้อมไปขยี้กลุ่มผมสีอ่อนจนยุ่งเหยิง
“แต่ก็มาแล้วนะ เหมือนเดิมนะครับแต่เป็นสี่ชุด” คนตัวบางเงยหน้าขึ้นไปบอกกับคุณยายเจ้าของร้าน “ไหนมากอดกันหน่อยสิ โอ เซฮุน” เด็กชายเจ้าของชื่อรีบวิ่งมาหาพี่ชายหน้าหวานแทบจะทันที
“นี่เราตัวหนักขึ้นหรือเปล่าเนี่ยะ” เด็กน้อยมุ่ยหน้า
“อี้ชิงโตขึ้นต่างหาก” มือนุ่มนิ่มแปะเข้าที่แก้มของเขาทั้งสองข้าง เจ้าของชื่อหัวเราะ ก่อนที่เซฮุนจะเปลี่ยนเป็นกอดคอของอี้ชิงเอาไว้หลวมๆ
“อี้ชิง”
“ว่ายังไง”
“ใครหรอ” คนในอ้อมกอดใช้ลูกอมสีหวานชี้ไปยังผู้ชายตัวโตที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา คนถูกถามหันกลับไปดู
“เพื่อนน่ะ เพื่อนของอี้ชิงเอง”
“หวัดดีฮะ คุณเพื่อนของอี้ชิง” เซฮุนยื่นมืออีกข้างไปให้คนตัวโตจับ ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นเพียงน้อย คริสยื่นมือไปจับมือนุ่มนิ่มเช่นกัน
“คุณเพื่อนของอี้ชิงมีชื่อไหม น้องฮุนชื่อโอ เซฮุนนะฮะ” เจ้าของชื่อตัวน้อยเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วกับคนที่เพิ่งรู้จักหมาดๆ
“คริส” เขาตอบสั้นๆ จนคนตัวบางนึกหมั่นไส้ กับเด็กตัวเล็กตัวน้อยจะพูดจาให้มันน่าฟังกว่านี้ไม่ได้หรอ
“ทำไมคริสสูงจัง”
“ไม่ได้นะเซฮุน อย่าเรียกแต่ชื่อแบบนั้นสิ” เด็กน้อยถูกดุยู่หน้า อาจเป็นเพราะความเคยชินที่เขาใช้เรียกอี้ชิงกับแพคฮยอนก็เป็นได้ ทั้งสองคนไม่เคยโกรธหรือว่าที่เซฮุนเรียกแค่ชื่อ แต่ทุกครั้ง อี้ชิงจะบอกกับเซฮุนว่าถ้าเป็นคนอื่นจะต้องเรียกนำหน้าว่าคุณ หรือไม่ก็พี่
“ไม่เป็นไรหรอก ให้เซฮุนเรียกชั้นเหมือนที่เรียกนาย”
“เรียบร้อยแล้วจ้ะ” คุณยายเจ้าของร้านเดินออกมาพร้อมกับกล่องอาหารเช้าจำนวนสี่ชุด คริสเห็นอย่างนั้นจึงเดินตรงเข้าไปช่วยถือมันทั้งหมด อี้ชิงมองคนตัวโตด้วยความรู้สึกที่ดีกว่าก่อนขึ้นมาเล็กน้อย ... ก็แค่เล็กน้อยนั่นแหละ เขาปล่อยเซฮุนให้ไปยืนอยู่ข้างคุณยายแล้วหยิบเงินจ่ายให้กับเจ้าของร้าน
“ไว้จะมาใหม่นะครับ” อี้ชิงยิ้มหวานก่อนจะโค้งให้กับคนสูงวัย “อย่าดื้อกับคุณยายนะ เข้าใจไหม” ไม่ลืมที่จะหันไปเอ่ยกับหลานชายตัวน้อยที่ยืนพยักหน้าหงึกหงัก เขาโบกมือลาให้กับเซฮุนแล้วจึงเดินออกจากร้าน คริสโค้งให้คุณยายและหันไปพยักหน้าให้เซฮุนด้วยเหมือนกัน
มื้อเช้าของวันแปลกไปจากปกติ ไม่เพียงแค่จำนวนคนที่เพิ่มขึ้นแต่ยังเป็นเสียงเอะอะโวยวายของแพคฮยอนกับจื่อเทาที่กำลังแย่งเกี๋ยวซ่าชิ้นสุดท้าย
“นี่มันของชั้น!” คนตัวเล็กกว่าเอาตะเกียบจิ้มไปที่ของกินสุดโปรด
“มันไม่ได้มีป้ายบอกไว้สักหน่อย อย่าทำแบบนั้นดิ มันจะเละแล้วนะ”จื่อเทาทำหน้ายุ่งเมื่อเห็นว่าของโปรดของตัวเริ่มมีสภาพไม่น่ากินสักเท่าไรแล้ว
พี่ชายอีกสองคนที่เหลือได้แต่นั่งกินมื้อเช้าและมองน้องชายของตัวเองอย่างเงียบๆ เขาหวังว่ามิตรภาพของสองคนตรงหน้าจะดีขึ้นเรื่อยๆ ....... ล่ะมั้ง เมื่อเห็นว่ายังคงเถียงกันไม่สำเร็จอี้ชิงจึงเป็นฝ่ายจัดการเกี๊ยวซ่าชิ้นสุดท้ายนั้นด้วยตัวเขาเอง
“พี่อี้ชิง!/พี่อี้ชิง!” สองหนุ่มน้อยประสานเสียงพร้อมกันจนเป็นเสียงเดียว ทั้งคู่ถอนหายใจหนักๆ พร้อมกับทำหน้าเสียดาย คนตัวบางยักไหล่ ทีอย่างนี้ล่ะนะเข้าขากันได้ดีเชียว ก็อยากเถียงกันดีนักนี่
กว่าจะผ่านพ้นมื้อเช้าที่แสนวุ่นวายไปได้ เล่นเอาคนเป็นพี่ทั้งสองเวียนหัวอยู่ไม่น้อย เด็กน้อยรุ่นราวคราวเดียวกันยังคงเถียงกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ไม่เลิก อี้ชิงจึงเป็นคนออกคำสั่งให้ทั้งคู่ไปช่วยกันเก็บโต๊ะ ล้างจานทำความสะอาดให้เรียบร้อย
คนตัวโตเดินมานั่งพักที่โซฟาในห้องนั่งเล่น คริสมองสำรวจไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมกว้างตกแต่งด้วยสีครีมสบายตา กองแผ่นหนังหลายเรื่องยังคงวางอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะตัวเล็ก เขาย้ายตัวเองลงไปนั่งที่พื้นพรมหน้าโซฟาก่อนจะหยิบกล่องพลาสติกกล่องหนึ่งขึ้นมาดู
“ทำไมลงไปนั่งตรงนั้นล่ะฮะ” เด็กหนุ่มหน้าขาวเอ่ยถาม เขากับจื่อเทาทำความสะอาดทุกอย่างตามที่พี่อิ้ชิงบอกเรียบร้อยแล้ว “พี่ขึ้นมานั่งข้างบนดีกว่านะฮะ ตรงนั้นที่ประจำของผม” แพคฮยอนบอก เขาไม่ได้หวงที่หรืออะไรนะ แต่เขาคิดว่ามันไม่เหมาะจริงๆ ที่จะให้แขกคนสำคัญลงไปนั่งจุมปุกอยู่ที่พื้นน่ะ
คริสหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาใครอีกคน เขามองเห็นแค่เพียงด้านหลังของอี้ชิง คนตัวบางกำลังขยุกขยิกทำอะไรสักอย่างอยู่ ดวงตาคมจับจ้องการกระทำนั้นอย่างไม่วางตา ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่ขายาวพาตัวเองออกมายืนอยู่ที่นอกริมระเบียง มองคนข้างๆ ที่กำลังยืนยิ้มจนเกิดรอยบุ๋มที่ข้างแก้ม ดวงตาคมมองตามของที่อยู่ในมือของจางอี้ชิง
... กระถางต้นไม้
“ชอบหรอ” คำถามจากคนข้างๆ ทำให้อี้ชิงหุบยิ้ม รู้อยู่แล้วว่าคริสมายืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหันไปสนใจ
“อืม นายคืนห้องทำไม” เขาวางของที่อยู่ในมือลงที่ริมระเบียงก่อนจะเอาฟอกกี้ไปเก็บไว้ที่เดิม
“ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ที่นั่น”
“ไม่มีความจำเป็น? จะบ้าหรอ แล้วจากนี้จะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ?” ประหลาดคน ก็ไหนพี่มินซอกบอกว่าคริสกับจื่อเทาไม่รู้จักใครที่อยู่ที่เกาหลีนี่หน่า
มือหน้าเอื้อมไปจับที่ริมระเบียงรั้วเหล็ก คริสค่อยๆ หลับตาคนตัวโตสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“อยู่ที่นี่”
TBC.
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇
หมายเหตุ*
- ที่น้องฮุนบอกว่าอี้ชิ้งโตขึ้นนั่นก็หมายความว่า ... อี้ชิงแ่ก่ขึ้นนั่นแหละค่ะ
แต่ด้วยความที่น้องฮุนเป็นเด็กนะคะ ให้เหมาะสมกับวัยแสนน่ารัก(?) นิดนึง ก๊ากก
- คู่รองในเรื่องนี้ ... ไม่ต้องสงสัยเลยค่ะ เทาแพคนั่นเอง เย้~ (เย้ทำไมม ฮ่าา)
แง้~ ตอนสามมาแล้ว (แล้วจะแง้ทำไม?) ฮ่า ฮ่า ฮ่า .. มีใครรออ่านตอนสามกันบ้างไหมคะ
(ยกมือซาวนด์เสียงกันหน่อย ... เงียบฉี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า) หายไปหลายวันเนอะ
ช่วงนี้มึนๆ ง่วงๆ เพลียๆ ก็เลยไม่ค่อยได้เขียนเลย (อย่างนั้นจริงๆ หรอ????)
จริงๆ เขียนไปเรื่อยๆ แล้วค่อยเอามาลงน่ะค่ะ กลัวคนอ่านรอนานเหมือนกัน เลยเขียนไว้ก่อน
แล้วค่อยเอามาลงทีละตอนๆ จะได้ไม่เบื่อกันเนาะ หรือเบื่อแล้ว? อยากให้ลงอาทิตย์ละตอน
หรือว่าลงไปเรื่อย ยังไงบอกกันได้นะคะ คุยกันได้ เราใจดีนะจะบอกให้ ฮี่ฮี่
เข้าเรื่องฟิคกันบ้างจะดีกว่าเนาะ ...อะไรยังไงดีล่ะ
พี่คริสกำลังจะทำอะไร นี่มีแผนอะไรหรือเปล่า
แล้วคือยังไง มาอยู่ที่นี่ อยู่ที่ไหน ทำไม ยังไง
ติดตามตอนต่อไปนะ ^____^
(บางตอนสั้น บางตอนยาว แล้วแต่สติเราจะเอื้ออำนวย T T)
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ .. ชอบไม่ชอบคอมเมนท์กันได้นะคะ ><
(คิดถึงเนอะ~)
ขอให้สนุกและมีความสุขกับ O n c e ... และ KRAY นะคะ
★ พี่ไข่ดาวกับน้องกระต่าย ★
ฺBabyGumz*
@babygum_z
ความคิดเห็น