คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : II
ตลอดทางที่นั่งมาในรถ คิ้วเรียวได้แต่ขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม ฝันซี่สวยขบลงที่กลีบปากอิ่มสีสดของตัวเองจนคนข้างๆ ที่นั่งสังเกตการณ์กลัวว่าจะเกิดบาดแผล
‘ยินดีที่ได้พบ ... เล่ย เล่ย’
เล่ย เล่ย .. งั้นหรอ
“นี่ก็บ่ายมากแล้ว แวะทานอะไรกันสักหน่อยคงจะดีนะครับ พวกคุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” คนที่ทำหน้าที่เป็นสารถีเอ่ยถามแขกที่มาใหม่
“อะไรก็ได้ครับ” ชายหนุ่มค่อยๆ ถอดแว่นตากันแดดสีดำออก ริมฝีปากหนายกยิ้ม อี้ชิงหันไปจ้องมองคนข้างๆ อย่างไม่วางตา “จ้องกันขนาดนี้มีอะไรกับผมหรือครับ คุณจางอี้ชิง” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าหมอนี่กำลังเล่นตลกหรือท้าทายเขาอยู่ ก่อนที่คริสจะส่งรอยยิ้มที่ดูแสนจะใจดีให้กับเขา
รอยยิ้มใจดีอย่างนั้นหรอ..?
คนถูกถามรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาในทันที เขาถอนหายใจแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับกระแทกหลังไปกับเบาะนั่ง
“เป็นอะไรไปหรือเปล่าฮะ” แพคฮยอนที่นั่งอยู่ด้านหลังชะโงกหน้าเข้าไปดู นิ้วเล็กจิ้มไปที่แก้มของพี่ชายตัวบาง เด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่เอาแต่เล่นเกมในมือถือเงยหน้าขึ้นมามองตามบ้าง จื่อเทาทำท่าทางเลียนแบบคนตัวเล็กด้วยการเอานิ้วจิ้มไปที่แก้มของแพคฮยอน
คนถูกแกล้งทำเสียงฟึดฟัด มือเล็กยกขึ้นปัดออก เพิ่งจะเจอกันอย่าทำตัวสนิทสนมกับเขาขนาดนี้นะเว้ย! จื่อเทาหัวเราะ เสียงหัวเราะของเด็กยักษ์(?) นั่นทำให้แพคฮยอนรู้สึกหัวเสีย
มินซอกที่แอบมองจากกระจกด้านหน้าอมยิ้ม กลายเป็นว่าตอนนี้มีคนอารมณ์ไม่ดีสองคนแล้วล่ะสิ
มื้ออาหารมื้อแรกที่พวกเขาต้อนรับสองหนุ่มจากต่างเมืองเป็นอาหารเกาหลีร้านประจำที่พวกเขาสามคนชอบมากินกันบ่อยๆ จื่อเทาบอกกับมินซอกว่าเขาเคยทานอาหารเกาหลีอยู่บ้างแต่ก็ไม่บ่อยเท่าไรนักก่อนจะใช้ตะเกียบคีบหมูในจานของแพคฮยอนมาใส่ปากของตัวเอง
“เอาคืนมานะเว้ย!” เด็กหนุ่มหน้าขาวโวยวาย เจอกันไม่ถึงวันหมอนี่ทั้งแกล้งทั้งกวนประสาทเขาเสียแล้ว นี่ไม่ได้รู้จักมักจี่กันมาก่อนเลยแม้แต่น้อยนะ จื่อเทายักไหล่ ช่วยไม่ได้เขากินมันเข้าไปแล้วจะให้เอาคืนออกมาหรือไงกัน คริสมองทั้งสองคนแล้วก็ต้องส่ายหน้า น้องชายของเขาก็เป็นเสียอย่างนี้ขี้แกล้ง ชอบแหย่คนอื่นไปทั่ว คนเป็นพี่คีบเนื้อหมูที่อยู่ในเตาคืนให้กับเด็กหนุ่มหน้าขาว
“คุณคริสใจดีจังฮะ” แพคฮยอนยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่คนรุ่นเดียวกันที่ทำหน้าทะเล้นใส่
“เรียกว่าพี่ก็ได้นะ” ไม่เพียงแค่แพคฮยอนแต่เจ้าของชื่อยังคีบอาหารในจานให้กับคนอื่นๆ ด้วยเหมือนกัน
“กินเยอะๆ นะครับ” คริสเอ่ยเสียงเรียบขณะที่เลื่อนชามซุปไปให้คนตัวบาง ริมฝีปากของชายหนุ่มยกยิ้ม อี้ชิงรู้สึกไม่ชอบรอยยิ้มของคนตัวสูงนี่เลยสักนิด
มันทำให้เขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแปลกๆ ..
“เหนื่อยจังเลยฮะ” ทันทีที่กลับมาถึง คนอายุน้อยสุดก็นอนแผ่หลาลงกับพื้นพรมหน้าทีวี
“อะไรกัน นี่แค่เริ่มต้นเองนะ” มินซอกยิ้มพร้อมเอ่ยแซว เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อดื่มน้ำหลังจากที่ไปส่งผู้มาใหม่ทั้งสองคนที่โรงแรมที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดเขานัก
“เพราะไอ้เด็กยักษ์นั่นคนเดียวเลย!”
ประโยคจากปากของน้องชายตัวเล็กทำให้พี่อีกสองคนต้องหัวเราะ
“โทรบอกคุณพ่อคุณแม่หรือยังว่าจะค้างที่นี่น่ะ” อี้ชิงแกล้งใช้เท้าเขี่ยขาคนเป็นน้องที่กำลังนอนหลับตาพริ้มเพราะสัมผัสได้ถึงไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ คนถูกถามลืมตา แพคฮยอนเบะปากก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องที่ใช้ประจำต่อสายถึงผู้ปกครองที่เดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศเมื่อเช้านี้
“พี่ฮะ”
คนถูกถามทำเพียงเลิกคิ้ว มินซอกกดเปลี่ยนช่องในโทรทัศน์เพื่อหารายการที่น่าสนใจดู
“ที่ว่าสองคนนั้นมาจากจีน แต่ทำไมพูดเกาหลีได้คล่องจัง” คนตัวบางเอ่ยถามสิ่งที่เขาสงสัยตั้งแต่ที่พี่ชายพูดคุยกับสองคนนั่นแล้ว
“ก็เห็นว่าเรียนภาษาเกาหลีตั้งแต่อยู่ที่จีนแล้วล่ะ คริสน่ะรู้สึกจะเก่งภาษาเกาหลีใช้ได้เลย ส่วนเด็กยักษ์ของแพคฮยอนยังไม่คล่องเท่าไหร่นัก”
“ไม่ใช่ของผม!” พี่ชายทั้งสองคนรีบหันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียง ไม่รู้ว่าเจ้าตัวยุ่งนี่เดินกลับเข้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไรกัน “แล้วพี่คริสกับหมอนั่นต้องอยู่ที่นี่นานหรือป่าวฮะ” แพคฮยอนกลับมานั่งจุ้มปุกอยู่ที่เดิม เขาบอกพี่ทั้งสองคนว่าบอกคุณพ่อกับคุณแม่เรียบร้อยแล้วท่านฝากความคิดถึงมาให้พี่ๆ ด้วย
“ก็คงจะนานอยู่ล่ะมั้ง เห็นทางต้นสังกัดเซ็นสัญญาไว้ก็หลายเดือนอยู่นะ”
เจ้าตัวยุ่งพยักหน้าตามที่พี่มินซอกบอก “ผมต้องหาทางเอาคืนไอ้บ้านั่นให้ได้ คอยดูเหอะ!” แพคฮยอนหรี่ตา กำปั้นเล็กทุบไปที่หน้าขาของตัวเองด้วยความมุ่งมั่น
“ฮยองช่องนี้ๆ” นิ้วเล็กชี้ไปที่หน้าจอโทรทัศน์เมื่อเจอการ์ตูนเรื่องโปรด อี้ชิงเอื้อมมือไปลูบศีรษะของน้องด้วยความเอ็นดูพร้อมรอยยิ้มหวาน
ว่าคนอื่นเขาเด็กตัวเองก็เหมือนกันล่ะนะ
‘ฮ ฮ ฮึก ม ไม่.. ไป ฮึก ไม่ได้หรอ..’ เด็กชายหน้าหวานสะอื้นจนตัวโยน มือข้างหนึ่งของเขาเกาะเกี่ยวกับมือของเพื่อนคนสนิทแน่น
เด็กชายตัวสูงส่ายหน้าให้กับเจ้าของคำถามเป็นคำตอบ ... เขาก็ไม่อยากไป แต่เขาอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ คุณแม่ไม่อยากจะทิ้งให้เขาอยู่ที่นี่คนเดียว
‘จะกลับมาหาเราใช่มั๊ย’ กลีบปากสีชมพูของเด็กชายขบเม้มแน่นจนเกือบจะซีด แขนเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำหูน้ำตาของตัวเองที่ไหลไม่ยอมหยุด เขารีบดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้แน่น เจ็ดปีที่เขาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาตลอดแทบจะไม่มีวันไหนเลยที่ต้องห่างกัน
‘เราต้องไปกันแล้วล่ะลูก’ เสียงจากหญิงสาววัยกลางคนผมยาวประบ่าทำให้เด็กทั้งคู่ต้องเงยหน้าขึ้น คนตัวโตกว่าส่งมือข้างหนึ่งไปให้คนเป็นแม่ เขาค่อยๆ ปล่อยมือที่เหลืออีกข้างจากคนในอ้อมกอดก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้นพร้อมกับคุณแม่
ไม่ใช่แค่อี้ชิงที่ร้องไห้ เขาเองก็กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน ไหล่ที่กว้างกว่าเด็กรุ่นเดียวกันกำลังไหวสั่น
‘ฮึกก ไม่เอา ไม่ไปนะ!’ ร่างเล็กของเด็กชายหน้าหวานล้มลงไปกองกับพื้นจนพี่เลี้ยงต้องรีบเข้ามากอดปลอบไว้ เด็กน้อยร้องห่มร้องไห้จนราวกับว่าจะขาดใจ
“ไม่เอา ไม่ไปนะ!” อี้ชิงร้องเสียงดังก่อนจะสะดุ้งสุดตัว นัยน์ตาสีน้ำตาลกระพริบถี่ๆ เหงื่อชื้นซึมขึ้นทั่วใบหน้า คนตัวบางหอบหายใจรัว เขาหันไปมองน้องชายที่นอนอยู่ใกล้ๆ กัน ลมหายใจสม่ำเสมอและแรงกระเพื่อมขึ้นลงที่หน้าอกของแพคฮยอนทำให้อี้ชิงรับรู้ได้ว่าเจ้าตัวเล็กท่าทางจะหลับลึกและกำลังหลับสบายอยู่
มือบางกระชับเสื้อคลุมก่อนจะพาตัวเองมานั่งที่เก้าอี้ตัวยาวริมระเบียง เขาฝัน ฝันถึงเรื่องเมื่อตอนเจ็ดขวบมาสองวันติดกันแล้ว คนตัวบางค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ
เขาหวัง .. หวังเป็นอย่างยิ่งว่าสายลมเย็นที่พัดเอื่อยๆ ในตอนนี้จะช่วยพัดพาเอาฝันร้ายของเขาให้หายไป
และพัดพาใครคนนั้นในความฝันให้กลับมา
... So baby I will wait for you
Cause I don't know what else I can do
Don't tell me I ran out of time
If it takes the rest of my life
Baby I will wait for you
If you think I'm fine it just ain't true
I really need you in my life
No matter what I have to do
I'll wait for you ...
เฮ้~ ตอนที่สองมาแล้ว มีใครรออ่านกันบ้างหรือเปล่าคะ ^ ^"
อ่านตอนแรกไปแล้วเป็นยังไงกันบ้าง เราเองก็เพิ่งเห็นว่ามีพิมพ์ผิดด้วยแหละ
คอมพิวเตอร์คู่ใจค่อนข้างจะป่วนเอาการอยู่ค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ตอนนี้ก็ตอนที่สองแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีกี่ตอน แต่คิดว่าก็คงไม่ยาวมาก
สารภาพก่อนเลยว่าขยันกว่าทำรายงานส่งอาจารย์อีกน่ะ - -*
พี่สาวเราบอกว่า มันคือการบ้านภาคบันเทิง คิดแบบนี้แล้วจะได้เบิกบาน
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็จริงนะ :))
สำหรับที่เป็นตัวเอียงด้านท้ายของตอนเป็นความฝันของอี้ชิงนะคะ
ดูสิ อาอี้ฝันร้ายเลย ใครกันนะมาทำให้อี้ชิงฝันร้าย
ใครจับตัวมาได้ เราต้องลงโทษนะคะ!!
อ่านแล้วเป็นยังไงคอมเมนท์ได้ตามสะดวกนะคะ
ชอบไม่ชอบตรงไหนบอกกันได้ สำหรับคำถามในคอเมนท์
เราขอไม่ตอบนะคะ ไม่ได้หยิ่งนะเออ แต่อ่านไปเรื่อยๆ
ทุกคนจะได้คำตอบแน่นอนค่ะ ตัวละครและเนื้อเรื่อง
จะเป็นคนตอบคำถามทุกอย่างด้วยตัวของมันเอง
ถ้าเราบอกก่อนเดี๋ยวจะไม่ได้อรรถรสในการอ่าน ... หรือเปล่า?
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ><
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเมนท์นะคะ ดีใจมากๆ เลย
ปล. จิ้มไปฟังเพลงกันได้นะ เผื่อหลายๆ คนอาจจะชอบนะคะ
ขอให้สนุกและมีความสุขกับ O n c e ... และ KRAY นะคะ
★ พี่ไข่ดาวกับน้องกระต่าย ★
BabyGumz*
ความคิดเห็น