คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจอกัน
เจอกัน
“นี่อะไรของป้าเนี่ย เอาอะไรมาเยอะแยะ”ฉันมองฟ้าแบกหนังสือ(นิยาย)มากองไว้บนโต๊ะหินอ่อนที่ฉันนั้ง “ถ้าโดนขนมฉันนะ ป้าตาย”ฉันพูดพร้อมเอาขนมมากอด “โถ่ ถ้ามันเละมันก็เป็นบุญแล้วนี่หนังสือนิยายรักโรแมนติกเลยนะ ดูมองเข้า อย่างกับเห็นแมลงสาบ”ฟ้าพูดแล้วหยิบขนมเข้าปาก“หนังสือของฉันออกจะเริ่ด”ฟ้าพูดแล้วหยิบขนมเข้าปากอีกชิ้น “อ่านป่ะ”ฟ้ายื่นหนังสือให้ฉัน“เออ เออ”
แนะนำตัวก่อนแหะๆ สวัสดีค่ะI’mเฟนิตา เรียงศรีวงค์ค่ะ ชื่อเล่นชื่อ เฟรส
“นี่เฟรสดูทำท่าเข้า แล้วอ่านผ่านๆอย่างนี้จะรู้เรื่องไหมเนี่ย?”ยัยฟ้ามองฉันแบบขยะแขยงสุดๆ“ก็นางเอกพวกนี้งี่เง่า เชื่อคนง่ายหูเบาชะมัด ไม่ฉลาดเลย แล้วก็…” “ พอ พอเลยแค่นี้นิยายฉันก็เสียหมดแล้ว”นิยายเป็นของฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ฟ้าไปยืมมาไม่ใช่หรอ หึหึ ทำเป็นพูด “นี่ป้า ขอถามอะไรหน่อย” “อะไร”แหมทำเป็นรำคาญ
“ข้อ1.ทำไมตอนแรกพระเอก-นางเอกต้องไม่ถูกกัน ข้อ2.ทำไมพระเอกต้องกวนประสาท ข้อ3.ทำไมนางเอกต้องมีรุ่นพี่ที่ชอบแล้ว ข้อ4.ทำไมพระเอกต้องเป็นหนุ่มป๊อปของโรงเรียน ข้อ5.ทำไมนางเอกต้องเรียนไม่เก่ง นี่แค่อยากรู้จริงๆนะ ไม่งั้นอีกนานกว่าจะจบ”ขอกินน้ำก่อนนะ“ไม่รู้”พรวด อีกรอบๆ“ฮะ” “ไม่-รู้ -_-”ป้าแกทำหน้าตายมาก แต่เน้นสุดยอด
“นี่ป้าฉันอุส่าถามป้าตังเยอะนะ แต่ป้าตอบแค่ *ไม่รู้* เป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจฉันมากนะ รู้ไหม” “อืม”อืมหรออืม“อ๊ากกกกกแก”เดือด เดือดมากๆ“ก็แกพูดมากเอง”ฟ้าพูดแล้วหยิบขนมเข้าปากอร่อยมากไหมแก ฉันออกจะพูดน้อย“เฟรสบางครั้งนิยายก็เป็นเหมือชีวิตจริงได้นะ”ฟ้าทำหน้าจริงจังและจริงใจ นั่นมันเพลงแล้ว“ขึ้นอยู่กับการกระทำของตัวเราเอง”ฉันพูดเตือนฟ้าให้รู้มั่งว่าคนเราเลือกที่จะเดินได้และไม่มีทางที่ชีวิตฉันจะเป็นอย่างนั้น“~เฟรส”ไม่สน กินดีกว่า“ป้าอย่าบ่นให้มาก จะบอกอะไรให้นะชีวิตฉันไม่มีทางเป็นเหมือนนิยายเด็จขาด!! ฉันไม่บ้าหรอกนะ”งาบ อร่อย กรอบ กรอบ“เธอเอาไรเป็นประกัน หึหึ” “จะพนันหรอ หึหึ”(การพนันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำนะค่ะ)“ความรัก^^”ง่ะฉันพูดอะไรออกไป โอ้วววไม่“หา อะไรนะ อีกรอบดิ”“ความรัก loveรู้จักป่ะ”อ๊ายยยย พูดไปแล้ว โอ้แม่เจ้า T-T “จริงดิOoO-oOo”
ฉันเอาขนมยัดใส่ปากฟ้าไปเป็นกำเลย แมลงวันเข้าไป10ตัวแล้ว“ไม่จริ๊ง ไม่จริง ความรักเลยนะ คนบูชาวามรักอย่างเธอเนี่ยนะยัยเฟรสพระเจ้าช่วยล้วยไหม้ แกแน่ใจขนาดนั้นเลย” “แน่นอน^0^โฮ้ๆ”หยิบขนมเข้าปากอีก3ชิ้น“แล้วป้าอะเอาไร” “แกจะทำอะไรกับหนังสือนิยายของฉันก็ได้”แล้วฟ้าก็หยิบขนมเข้าปาก3-4ชิ้น ฟ้ามีหนังนิยายตั้งแต่เมื่อไหร่“ปึกนี้ฉันซื้อมาหน่า”แล้วฉันก็…“อ๊ากกก”
“เป็นอะไร”
“ToTขนมหมดแล้ว”แงงงงง
“มีอีก=_=”ฟ้าหยิบขนมอีก 1…2…3…4…5…หลายถุงขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“YvY”
แควกกก<<<เสียงฉีกถุงขนนม~อร่อย~
“นี่เฟรส ดูดิ”
“อะไร-*-”ฉันมองตามนิ้วที่ชี้ไปทางนายแซนหนุ่มป๊อปของโรงเรียนที่กำลังจู๋จี๋ อี๋อ๋อกับผู้หญิง“เมื่อวานอีกคนวันนี้อีกคนน่าละอายจริงๆ”อะไรกันไอ้นี่ ไอ้พวกไม่ศรัทธาในความรักแล้วยังลบหลู่อีก“ชิ ถ้าถ้าฉันห็นอีกนะ ต้องสั่งสอน หึหึ-_-+++” “แกหัวเราะโรคจิตมากเลย”
ฉันหัวเราะแล้วดูโรคจิตขนาดนั้นเลยหรอ^-^
“เค้าเป็นรุ่นพี่แล้วยังเป็นหนุ่มป๊อปเลยนะ อย่าไปยุ่งกับเค้าเลยนะเฟรส”ฟ้าเขย่าแขนฉันจนจะหลุดแล้ว เจ็บด้วยT-T
“สวัสดีจ้าสาวๆ”ฟี้เดินมาขยี้หัวฉัน“แล้วแกไม่สาวหรอไอ้ฟี่”ท่าทางมันจะแก่แล้ว“โถ่ ยัยฟ้าไม่รู้หรอว่าเพื่อนเราแก่แล้วอะ ฮ่าๆ”ฟี้นั้งลงข้างฉัน“อย่ามาว่าฉันแก่นะเฟรส ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็เงียบไปเลย”พูดเสร็จฟี้ก็ตบแป้งแก้มซ้าย-แก้มขวา“นี่ฟ้าไปยืมมาอีกและหนังสือเนี่ย ไม่รู้จะอ่านอะไรนักหนา”ฟี้เปิดหนังสือของฟ้าแล้วบ่นอย่างมีความสุขตามฉบับยัยฟี้“ขออภัยดิฉันนางสาวฟ้าใสมิได้ไปยืมมาไปซื้อต่างหาก แล้วที่มาว่ากันอย่างนี้เนี่ย จะอ่านไหมฮะ”ถามมาได้ ก็เห็นอยู่ว่าฟี้กำลังอ่านอย่างเมามันและถ้ามันกินหนังสือได้มันคงกินไปนานแล้ว ไอ้นี่หูไม่ดีแล้วยังตาถั่วอีก ไม่ไหวเพื่อนเรา
~เด็กดี ต้องมีวินัย ตั้งใจฟังครู และมั่นศึกษา อดทนใน~ “เพลงมาร์ช(เซนต์แอน จูเนียย์)ขึ้นแล้วไปเข้าแถวกัน”ฟ้าโกยหนังสือใส่กระเป๋า“แล้วขนมยังไม่หมดเลยอะ”เหลืออีกตั้งเยอะจะทิ้งก็เสียดาย เอาไงดี?
“นี่เฟรสยังจะห่วงขนมอีก ไปช้าเดียวอาจารสยองเชือดหรอก เอางี้เก็บใส่กระเป๋าดิ”
“อืม” อาจารสยองที่ว่าความจริงแล้วชื่อผยองแต่ลุงแกทำตัวสยอง กึ๊ยกึ้ยเลยเรียกว่าอาจารสยอง
“แฮ่กๆ ขอโทษครับอาจาร คือว่ารถติดนะครับ”บูมแก้ตัวได้ใจมากเลย รถหน้าโรงเรียนแล่นฉิวเลย“นี่เนี่ยนะรถติด”
อาจารสยองชี้ไปหน้าประตูโรงเรียน
“แฮ่กๆ คืออาจารครับพวกเราท้องเสียนะครับ”ท้องเสียฮ่าๆๆอยากลงไปนอนแล้วชักเลยหวะ บอลเอยหน้าตาพวกแกสดชื่นอย่าบอกใคร“ท้องเสียหรอ ดูหน้าสิ หน้าพวกเธอซีดมากเลยนะฮะ”
“แฮ่กๆ อาจารครับคือว่า...คือว่า...พวกผมตื่นสายครับ”บอยผู้ใสซื่อและซื่อบื้อฮ่าๆๆๆๆขำโว้ย
บูม บอล บอยเป็นเพื่อนสนิทแต่ไม่มากเรียกว่าสนิทน้อยๆพวกเขาอยู่บ้านติดกัน3หลัง
“ดีมากพวกเธอ2คน(ชี้ทางบูม,บอล)ต้องโดนหัก2คะแนน ส่วนเธอ ในฐานะที่ไม่โกหก1คะแนนพอนี่แค่ครั้งแรกก็แค่หักคะแนนนะ ถ้ามีครั้งต่อไปพวกเธอ..”อาจารเอานิ้วเชือดคอตัวเอง เห็นไหมบอกแล้วว่าสยอง พวกเนี่ยครั้งแรกที่ไหนหลายครั้งแล้วแต่ให้ฆ่าปิดปากยาม20บาท“ขอบคุณครับอาจารสยอง เฮ้ย!อาจารผยอง^^ ”ฮะๆยังอุส่าเรียกชื่ออีก “นี่บูมทำไม ไม่ได้ให้ตังยามหรอฮะ”
“ไม่ได้เอาตังมาใครมียืมหน่อยดิ”
~เงียบ~
“เฟรสคร๊าบบบบบ ขอน้องบูมยืมหน่อยสินะนะ”บูมเขย่าขาฉันจนจะหลุดแล้ว เจ็บด้วยT-T ทำไมเพื่อนแต่ละคนแรงควายจัง
“ไม่โว้ย เงินจะกินยังไม่มี”
"นะเฟรสนะ นะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ"
"ไม่ก็ไม่ดิ ไอ้บูม"
"เฮ้ย! ไอ้เฟรสตกลงมึงจะให้ไม่ให้วะ"บูมทำเสียงดุ เชอะเพื่อชาวโลกกูยอมก็ได้ ชาวโลกที่ต้องการคนสวยอย่างเราจะให้ทำยังไงก็ยอม
"ก็ได้...T-T"ฉันตอบเสียงอ่อย เพื่อนๆบังเกิดเกล้าก็หัวเราะกันอย่างพร้อมเพียงประดุลดั่งนักเลี้ยงควายประสานเสี...เอ๋ย!นักร้องประสานเสียง
"แค่นี้ก็จบ"บูมพูดยิ้มๆ ดูพวกมันทำกับผู้หญิงม.4ตัวเล็กๆที่สูงประมาณ175ได้
ตอนเย็น
“เฟรส ฟ้า”
“อะไรยัยฟี้”ฟี้ชี้ไปทางนายแซนหนุ่มป๊อปของโรงเรียนที่กำลังจู๋จี๋ อี๋อ๋อกับผู้หญิง(อีกคน)ผู้หญิงคนนั้นคือพี่พิ้ง เป็นรุ่นพี่ม.6ที่นิสัยดีมากๆเวลามีอะไรฉันก็ปรึกษาพี่พิ้งตลอด เค้าเป็นเหมือนพี่สาวของฉันเลย“นายนั่นริอาจมายุ่งกับพี่พิ้งพี่สาวสุดที่รักของฉัน(เค้าเป็นพี่สาวเราตั้งแต่เมื่อไหร่-_-)นาย
แซนฉันจะฆ่านาย หึหึ”
“เฟรสอยาหัวเราะแบบนั้นดิ”ฟ้าตบหัวฉันเบาๆแบบน้ำตาเล็ด“เฟรสจะไปไหน”ฉันไม่สนใจแล้ว
ยัยฟี้ตะโกนเรียกฉันอีกหลายครั้ง ตอนนี้ฉันคิดอย่างเดียวไอ้หมอนั้นตายแน่น
“พิ้งกลับบ้านก่อนนะคะ”ดีเลยพี่พิ้งกลับบ้านไปแล้ว หึหึ“นี่นาย”นายแซนหันหน้ามามองฉันแล้ว+เพี๊ย+
“เฮ้ย นี่ตบฉันทำไม”หน้าหมอนั้นแดงเหมือนถังขยะที่บ้านฉันเลย(พอดีว่าถังขยะที่บ้านสีแดงอะ)ถ้าควายเห็นหมอนั้นโดนขวิดแน่น เดี๋ยวต้องเก็กก่อน“ฉันขอเตือนนายอย่ายุ่งกับพี่พิ้งอีก เช้าควงคนเย็นควงคนเมื่อวานควงอีกคนทุ-เรด”เน้นคำว่าทุ-เรดสุดยอด
“นี่พิ้งเค้าไม่ชอบทอมหรอนะ และอีกอย่าพิ้งมาหาฉันเอง”หมอนั้นททำท่ายียวนกวนบาทา
แต่เอ...หมอนั่นว่าอะไรนะ อ๊ากกหมอนั่นว่าฉันเป็นทอมหรอ แหมสูบบุหรี่ด้วยไม่เห็นจะดีตรงไหน “กริ๊ดดดดดดด นายบ้านายว่าใครเป็นทอม แล้วนายอะนายเป็นตุ๊ดหรือเปล่าไม่เห็นรักใครจริงสักคน”
“เธอกินนกหวีดเป็นอาหารหรือว่าชาติมี่แล้วเกิดเป็นนกหวีด เสียงแหลมจะทิ่มคนตายอยู่แล้ว”คิดได้ไงชาติที่แล้วเกิดเป็นนกหวีดเนี่ยนะ“งั้นฉันจะทิ่มนายตายเป็นคนแรก ไอ้พวกไม่รู้จักความรัก”โอ้ย เหนื่อยคอมแห้งด้วยขอน้ำสักแก้ว “ความรักหรอมันเป็นยังไง-*-”
“นี่นายโง่จริงหรือแกล้งโง่เนี่ยแต่หน้าอย่างนายคงจะโง่จริง ฉันจะบอกให้นะความรักคือการที่คน2คนมาเจอกันแล้วผูกผันกัน ได้ทำอะไรด้วยกัน แล้วก็รักกัน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นพรหมลิขิตที่เป็นลิขิตสวรรค์”เคลิ้มไหม อย่าหาว่าฉันบ้านะ“ไร้สาระ-_-ทอมอย่างเธอรู้จักเรื่องอย่างนี้ด้วยหรอ”นายแซนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ฉันไม่ใช่ทอมนะแล้วก็ไม่ไร้สาระด้วย นายนั้นแหละไร้สาระนายตุ๊ด”
“แนไม่ใช่ตุ๊ดนะ แล้วก็ฉันมีเรื่องจะบอกฉันเบื่อจริงๆพวกศรัทธาในความรัก เชื่ออะไรก็ไม่รู้เชื่อหมูเชื่อหมาอะไรนักหนา”
“ค้าเรียกว่าเป็นคนมีศรัทธา มีความเชื่อ สรุปแล้วนายจะเลิกยุ่งกับพี่พิ้งไหม”
“เอาคำเดียวง่ายๆ ชัดๆนะไม่!”
“งั้นนายกับฉันเจอกัน แนจะสอนให้นายรู้จักกับความรัก”ฉันเหยีบไม่เหยีบแล้วกระทืบเท้านายนั้เต็มๆ “ระวังตัวดีๆละนายแซน”
“งั้นเราเจอกัน ....ยัยทอม"
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉันไม่ใช่ทอมนะ"หมอนั่นยกมือขึ้นมาอุดหูแล้วแลบลิ้นใส่ฉัน
แต่...เพ่อนเพ่อนไม่สนแล้ว อยากกลับบ้านนนนนอารมเสียโว้ยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น