ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยุ่งล่ะสิทีนี้ - -
ฉันล่ะสงสารชีวิตตัวเองจิงๆเล้ย ทำไมเด็กผู้หญิง ไม่สิ มันไม่น่าจะเป็นผู้หญิง เอาเป็นว่ากึ่งกลางระหว่างหญิงและชายละกาน เอ้า แล้วนี่ฉันพูดไปถึงไหนล่ะเนี่ย อ้อๆ ทำไมเด็กอย่างฉันจะต้องมารับชะตากรรมที่โดนเพื่อนแกล้งด้วยล่ะเนี่ย ใครที่ไหนมันจะบ้าเอาเปลือกกล้วยมาวางบนเก้าอี้เพื่อให้ตัวเองล้ม และก็ให้เพื่อนหัวเราะเยาะกันทั้งแบบนี้ล่ะนะ ใครทำก็ประสาท สมองกลับแล้ว โอ๊ย พูดแล้วก็กระดากตัวเองเหลือเกิน ขายหน้าชะมัดเลย //-.,-//
“นี่เร็วๆเข้าสิยะ ยังเหลืออีกตั้ง 4 อาคารนะจ๊ะ ฮะๆ” ยัยพวกแรดมรณะพูดแล้วหัวเราะเยาะฉัน
“นี่ แล้วพวกเทอมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“แหมๆ น้องแจนจ๋า คนเค้าก็แค่ใจดี สงสาร อุตส่าห์มาเตือนอย่าอารมณ์ร้อนสิจ๊ะ”
“ยัยพวกบ้าเอ๊ย แกจะมาเย้ยฉัน ก็พูดมาตรงๆสิ ทำเป็นไอพวกหมาอมขี้ไปได้”
“กรี๊ดดดด นี่แกว่าใครเป็นหมาอมขี้ยะ”
“หึ พวกเทอนี่นอกจากจะไม่สวย นิสัยไม่ดี ปากเสีย แล้วยังโง่อีกหรอ น่าสงสารจิงๆเลยนะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไอบ้า วันนี้แกกับฉัน จะต้องตายกันไปข้างนึง”
“เทอแน่ใจหรอ ฉันยังไม่ได้ล้างมือเลยนะ”
“กรี๊ดดดดดดดด ไอบ้า”
“นี่ที่บ้านเทอเค้าสอนให้กินนกหวีดกันรึไง แหกปากอยู่ได้น่ารำคาญ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอบ้า ไอ......ไอทุเรศ ไอเลว แกกล้าว่าฉันหรอ”
“ทำไม”
“ฉันเป็นลูกผ.อ.นะยะ”
“แล้วไงล่ะ ฉันก็เป็นลูกผู้อุปถัมภ์โรงเรียนเหมือนกัน”
“หึย เชอะ ฝากไว้ก่อนเถอะ วันนี้ฉันอารมณ์ดีนะ ไม่อยากจะตบใคร ฉันจะเว้นให้แกซักวันละกัน โบว์ จอย กลับ”
“เชอะ ทำเป็นอารมณ์ดี ที่แท้ก็ไม่กล้านะแหละ ไอกล๊วกเอ๊ย”
วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนานะ เจอแต่เรื่องซวยๆทั้งวันเลย ยัยพวกแรดมรณะนี่ก็จิงๆเลย นี่ฉันบอกไปรึยังว่าทำไมยัยพวกนี้ถึงเกลียดฉันน่ะ ก็เพราะตอน ม.1 ฉันย้ายเข้าพร้อมกับยัยพวกนี้น่ะแหละ แล้วยัยกิ๊งเนี่ยก็ไปชอบเด็กผู้ชายโรงเรียนตรงข้ามคนนึงเข้า แต่ไอเด็กบ้าคนนั้นน่ะสิ มันดันมาชอบฉันเอาซะงั้น มันก็เลยอาฆาตเคียดแค้นฉันจนถึงทุกวันนี้ ฉันล่ะไม่เข้าใจมันจิงๆเลย จะไปหลงอะไรหัวปักหัวปำขนาดนั้น
ออด~
เสียงออดพักรับประทานอาหารกลางวันดังขึ้น
เฮ้อ.......ยังไงฉันก็ไปกินข้าวไม่ได้อยู่ดี เพราะอาจารย์หัวไข่ดาวสั่งห้ามเอาไว้ คอยดูนะจะกลับบ้านไปฟ้องพ่อให้ไล่ออกเลย
“แจน” คงจะเดาออกนะว่าใคร ถูกต้องแล้วยัยเบลนั่นเอง
“มีอะไรหรอ”
“น่าสงสารจัง ให้ฉันช่วยมั๊ย”
“ไม่เป็นไรหรอก นี่พักแล้วนิ ไปกินข้าวสิ เดี๋ยวหิวแย่เลย”
“ไม่เอาหรอก ให้เบลช่วยเถอะนะ จะได้เสร็จเร็วๆไง”
“อืมๆ แต่ห้ามบ่นนะ”
“จ้า”
โอ๊ย มันช่างลำบากลำบนอะไรเช่นนี้ ไอเด็กพวกนี้นี่ก็ไม่รู้จักรักษาความสะอาด ทำธุระเสร็จแล้วก็ไม่รู้จักราดน้ำ อี๋ แหวะ สกปรกสิ้นดี
ออด~
ออดเข้าเรียน
“เบลออดแล้ว ไปเรียนเถอะ”
“แล้วแจนล่ะ”
“ไม่เป็นไร เหลืออีกแค่ 2 อาคารก็เสร็จแล้ว”
“แต่........”
“ไปเรียนเถอะหน่า”
“แจน”
“เอ๊ะ ฟังไม่รู้เรื่องรึไงเล่า บอกให้ไปก็ไปสิ”
“อ่ะจ้ะ ไปก็ไป ไม่เห็นต้องตะคอกเลย”
แล้วยัยเบลก็วิ่งปรู๊ดขึ้นไปบนอาคารเรียน
~ไม่รู้ทำไมเวลาจะไป ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง บอกเลิกทีไรสุดท้ายก็เป็นฉันเองที่เสียใจ ปากดีเหลือเกินนะเรา แค่ทิ้งคนที่ทำร้าย กลั้นใจทิ้งเทอไม่ลงซักที~
เสียงมือถือฉันเองแหละ เป็นไงเท่ห์ใช่มั๊ยล่ะ
“ฮัลโหล”
“แจนตอนนี้ลูกอยู่ไหน”
“ส้วม”
“อย่ามาล้อเล่นได้มั๊ย”
“ใครว่าแจนล้อเล่นล่ะพ่อ”
“แล้วเข้าไปทำอะไร ฉี่หรอ”
“ป่าว ก็อาจารย์หัวไข่ดาวน่ะสิ ให้แจนขัดส้วมทั้งโรงเรียนเลยอ่ะพ่อ”
“อะไรนะ”
“พ่อน่ะฟังไม่ผิดหรอก ฮือๆ อาจารย์ใจร้าย เหม็นก็เหม็น เหนื่อยก็เหนื่อย”
“งั้นไปล้างมือซะ ไม่ต้องขัดมันแล้ว เดี๋ยวพ่อจะไปเคลียร์ให้เอง”
“จ้าพ่อ พ่อของแจนนนี่น่ารักจังเลย”
“แค่นี้นะ”
“จ้าพ่อ”
ปี๊บ
ว้าว !! อิจฉามั๊ยล่ะมีพ่อแบบนี้ รู้อย่างนี้น่าจะโทรหาพ่อตั้งแต่แรกแล้ว ไม่น่ามานั่งขัดเลย ตั้ง 5 ตึกแน่ะ เชอะ แต่อย่างน้อยก็เหลืออีกตึกแหละน้าที่ยังไม่ได้ขัด โอ๊ย เหนื่อยเป็นบ้าเลย ไปล้างมือดีกว่า
~ลัลลัลล้า ล้าลาลัล ลัลลาลัลลา~
ฉันเดินฮัมเพลงไปที่ห้องปกครอง เพื่อรอพ่อ
พลั่ก !!
ฉันผลักประตูเข้าไปก็เห็นพ่อกับอาจารย์หัวไข่ดาวกำลังโต้วาทีกันอย่างเมามันและดุเดือด
“นี่คุณเป็นอาจารย์ภาษาอะไร นักเรียนมันมีหน้าที่เรียนหนังสือนะ ไม่ใช่พนักงานขัดส้วม”
“ก็ลูกของท่านน่ะ ทำผิดมาหลายครั้งหลายหนแล้ว และนี่ก็คือการลงโทษ”
“ลงโทษแบบนี้น่ะหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิครับ ลูกท่านก็โตแล้ว จะให้ผมเอาไม้ไปฟาดก้นของลูกท่านหรอ”
“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ไม่มากหรอกครับ”
“นี่แกกำลังยั่วโมโหฉันหรอ”
“ป่าวนะครับ ผมพูดตามความจริงต่างหาก”
“แล้วแกกับฉันก็จะได้เห็นดีกัน”
“แล้วผมจะคอย”
“แจนกลับบ้านลูก”
“ค่ะพ่อ”
พูดจบพ่อก็ลากฉันออกจากห้องปกครอง แล้วตรงไปยังห้องอำนวยการ นี่พ่อกำลังจะทำอะไรล่ะเนี่ย ไล่อาจารย์หัวไข่ดาวออกงั้นหรอก็ดีน่ะสิ แต่ทำไมฉันรู้สึกเสียวๆยังไงชอบกล ลางสังหรณ์มันไม่ค่อยดีเลยอ่ะ
To Be CoN.....
“นี่เร็วๆเข้าสิยะ ยังเหลืออีกตั้ง 4 อาคารนะจ๊ะ ฮะๆ” ยัยพวกแรดมรณะพูดแล้วหัวเราะเยาะฉัน
“นี่ แล้วพวกเทอมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“แหมๆ น้องแจนจ๋า คนเค้าก็แค่ใจดี สงสาร อุตส่าห์มาเตือนอย่าอารมณ์ร้อนสิจ๊ะ”
“ยัยพวกบ้าเอ๊ย แกจะมาเย้ยฉัน ก็พูดมาตรงๆสิ ทำเป็นไอพวกหมาอมขี้ไปได้”
“กรี๊ดดดด นี่แกว่าใครเป็นหมาอมขี้ยะ”
“หึ พวกเทอนี่นอกจากจะไม่สวย นิสัยไม่ดี ปากเสีย แล้วยังโง่อีกหรอ น่าสงสารจิงๆเลยนะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไอบ้า วันนี้แกกับฉัน จะต้องตายกันไปข้างนึง”
“เทอแน่ใจหรอ ฉันยังไม่ได้ล้างมือเลยนะ”
“กรี๊ดดดดดดดด ไอบ้า”
“นี่ที่บ้านเทอเค้าสอนให้กินนกหวีดกันรึไง แหกปากอยู่ได้น่ารำคาญ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอบ้า ไอ......ไอทุเรศ ไอเลว แกกล้าว่าฉันหรอ”
“ทำไม”
“ฉันเป็นลูกผ.อ.นะยะ”
“แล้วไงล่ะ ฉันก็เป็นลูกผู้อุปถัมภ์โรงเรียนเหมือนกัน”
“หึย เชอะ ฝากไว้ก่อนเถอะ วันนี้ฉันอารมณ์ดีนะ ไม่อยากจะตบใคร ฉันจะเว้นให้แกซักวันละกัน โบว์ จอย กลับ”
“เชอะ ทำเป็นอารมณ์ดี ที่แท้ก็ไม่กล้านะแหละ ไอกล๊วกเอ๊ย”
วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนานะ เจอแต่เรื่องซวยๆทั้งวันเลย ยัยพวกแรดมรณะนี่ก็จิงๆเลย นี่ฉันบอกไปรึยังว่าทำไมยัยพวกนี้ถึงเกลียดฉันน่ะ ก็เพราะตอน ม.1 ฉันย้ายเข้าพร้อมกับยัยพวกนี้น่ะแหละ แล้วยัยกิ๊งเนี่ยก็ไปชอบเด็กผู้ชายโรงเรียนตรงข้ามคนนึงเข้า แต่ไอเด็กบ้าคนนั้นน่ะสิ มันดันมาชอบฉันเอาซะงั้น มันก็เลยอาฆาตเคียดแค้นฉันจนถึงทุกวันนี้ ฉันล่ะไม่เข้าใจมันจิงๆเลย จะไปหลงอะไรหัวปักหัวปำขนาดนั้น
ออด~
เสียงออดพักรับประทานอาหารกลางวันดังขึ้น
เฮ้อ.......ยังไงฉันก็ไปกินข้าวไม่ได้อยู่ดี เพราะอาจารย์หัวไข่ดาวสั่งห้ามเอาไว้ คอยดูนะจะกลับบ้านไปฟ้องพ่อให้ไล่ออกเลย
“แจน” คงจะเดาออกนะว่าใคร ถูกต้องแล้วยัยเบลนั่นเอง
“มีอะไรหรอ”
“น่าสงสารจัง ให้ฉันช่วยมั๊ย”
“ไม่เป็นไรหรอก นี่พักแล้วนิ ไปกินข้าวสิ เดี๋ยวหิวแย่เลย”
“ไม่เอาหรอก ให้เบลช่วยเถอะนะ จะได้เสร็จเร็วๆไง”
“อืมๆ แต่ห้ามบ่นนะ”
“จ้า”
โอ๊ย มันช่างลำบากลำบนอะไรเช่นนี้ ไอเด็กพวกนี้นี่ก็ไม่รู้จักรักษาความสะอาด ทำธุระเสร็จแล้วก็ไม่รู้จักราดน้ำ อี๋ แหวะ สกปรกสิ้นดี
ออด~
ออดเข้าเรียน
“เบลออดแล้ว ไปเรียนเถอะ”
“แล้วแจนล่ะ”
“ไม่เป็นไร เหลืออีกแค่ 2 อาคารก็เสร็จแล้ว”
“แต่........”
“ไปเรียนเถอะหน่า”
“แจน”
“เอ๊ะ ฟังไม่รู้เรื่องรึไงเล่า บอกให้ไปก็ไปสิ”
“อ่ะจ้ะ ไปก็ไป ไม่เห็นต้องตะคอกเลย”
แล้วยัยเบลก็วิ่งปรู๊ดขึ้นไปบนอาคารเรียน
~ไม่รู้ทำไมเวลาจะไป ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง บอกเลิกทีไรสุดท้ายก็เป็นฉันเองที่เสียใจ ปากดีเหลือเกินนะเรา แค่ทิ้งคนที่ทำร้าย กลั้นใจทิ้งเทอไม่ลงซักที~
เสียงมือถือฉันเองแหละ เป็นไงเท่ห์ใช่มั๊ยล่ะ
“ฮัลโหล”
“แจนตอนนี้ลูกอยู่ไหน”
“ส้วม”
“อย่ามาล้อเล่นได้มั๊ย”
“ใครว่าแจนล้อเล่นล่ะพ่อ”
“แล้วเข้าไปทำอะไร ฉี่หรอ”
“ป่าว ก็อาจารย์หัวไข่ดาวน่ะสิ ให้แจนขัดส้วมทั้งโรงเรียนเลยอ่ะพ่อ”
“อะไรนะ”
“พ่อน่ะฟังไม่ผิดหรอก ฮือๆ อาจารย์ใจร้าย เหม็นก็เหม็น เหนื่อยก็เหนื่อย”
“งั้นไปล้างมือซะ ไม่ต้องขัดมันแล้ว เดี๋ยวพ่อจะไปเคลียร์ให้เอง”
“จ้าพ่อ พ่อของแจนนนี่น่ารักจังเลย”
“แค่นี้นะ”
“จ้าพ่อ”
ปี๊บ
ว้าว !! อิจฉามั๊ยล่ะมีพ่อแบบนี้ รู้อย่างนี้น่าจะโทรหาพ่อตั้งแต่แรกแล้ว ไม่น่ามานั่งขัดเลย ตั้ง 5 ตึกแน่ะ เชอะ แต่อย่างน้อยก็เหลืออีกตึกแหละน้าที่ยังไม่ได้ขัด โอ๊ย เหนื่อยเป็นบ้าเลย ไปล้างมือดีกว่า
~ลัลลัลล้า ล้าลาลัล ลัลลาลัลลา~
ฉันเดินฮัมเพลงไปที่ห้องปกครอง เพื่อรอพ่อ
พลั่ก !!
ฉันผลักประตูเข้าไปก็เห็นพ่อกับอาจารย์หัวไข่ดาวกำลังโต้วาทีกันอย่างเมามันและดุเดือด
“นี่คุณเป็นอาจารย์ภาษาอะไร นักเรียนมันมีหน้าที่เรียนหนังสือนะ ไม่ใช่พนักงานขัดส้วม”
“ก็ลูกของท่านน่ะ ทำผิดมาหลายครั้งหลายหนแล้ว และนี่ก็คือการลงโทษ”
“ลงโทษแบบนี้น่ะหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิครับ ลูกท่านก็โตแล้ว จะให้ผมเอาไม้ไปฟาดก้นของลูกท่านหรอ”
“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ไม่มากหรอกครับ”
“นี่แกกำลังยั่วโมโหฉันหรอ”
“ป่าวนะครับ ผมพูดตามความจริงต่างหาก”
“แล้วแกกับฉันก็จะได้เห็นดีกัน”
“แล้วผมจะคอย”
“แจนกลับบ้านลูก”
“ค่ะพ่อ”
พูดจบพ่อก็ลากฉันออกจากห้องปกครอง แล้วตรงไปยังห้องอำนวยการ นี่พ่อกำลังจะทำอะไรล่ะเนี่ย ไล่อาจารย์หัวไข่ดาวออกงั้นหรอก็ดีน่ะสิ แต่ทำไมฉันรู้สึกเสียวๆยังไงชอบกล ลางสังหรณ์มันไม่ค่อยดีเลยอ่ะ
To Be CoN.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น