ระยะห่างของใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ระยะห่างของใจ

                   แม้จะมีดาวอยู่มากมายบนท้องฟ้าแต่ก็ไม่มีดาวดวงไหนเลยที่ไม่โคจรรอบตัวเอง หรือโคจรรอบกันและกัน ฉันชื่อ ไอ ฉันคิดว่าฉันนั้นเป็นคนที่ไม่มีใครเห็นมาตลอด เหมือนกับดาวพลูโต ฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะฉันไม่ใช่จุดสนใจของเพื่อนๆ นั่นจึงทำให้ฉันต้องอยู่คนเดียว ตอนนี้ฉันอยู่ชั้น ม.5 แล้วฉันคิดว่าฉันต้องหาเพื่อนให้ได้อย่างน้อยหนึ่งคนและปีนี้ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับ โชตะ ผู้ชายที่เหมือนกับดาวฤกษ์ ซึ่งฉันไม่มีวันจะเอื้อมถึงและแสงของเขาก็ไม่มีวันที่จะสาดส่องมาหาฉันได้  ฉันคิดว่าปีนี้ฉันคงจะต้องอยู่คนเดียวอีกแน่ๆ ไม่มีทั้งเพื่อนและคนรู้จัก ฉันได้เดินเข้าไปในโรงเรียนตามปกติ ฉันเดินขึ้นไปบนชั้นเรียนและในขณะที่ฉันกำลังวางรองเท้า โชตะได้เดินเข้ามาทักฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับแสงอาทิตย์ซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นมากว่า “ อรุณสวัสดิ์ อยู่ห้องเดียวกันสินะ เป็นเพื่อนกันแล้วนะฝากตัวด้วย” ในขณะที่ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเค้าเดินผ่านหน้าฉันไป แล้วไปคุยกับเพื่อนๆของเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และสนุกสนาน ฉันรู้สึกอิจฉานิดๆเหมือนกันนะ แต่สักวันฉันจะต้องอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆแบบนั้นบ้าง วงล้อมที่แสนสนุกสนานและอบอุ่น “เอ๊ะครูเข้าห้องแล้ว” ฉันเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับนั่งที่นั่งริมหน้าต่าง ที่เหลือเป็นที่สุดท้าย “อ้าว หาที่นั่งตามสบายกันก่อนนะ” แล้วต่อไปเราจะเลือกหัวหน้าห้องกัน” ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นและเสนอชื่อโชตะ “อ่า ทุกคนว่ายังไงเห็นด้วยหรือปล่าว” คุณครูถามขึ้นเพื่อถามความแน่ใจแต่ทุกคนก็เห็นด้วยทั้งหมดจนโชตะได้เป็นหัวหน้าและโชตะได้ยืนขึ้นแล้วบอกว่า “ผมขอเสนอชื่อไอเป็นรองหัวหน้าครับ” เพื่อนๆทุกคนถึงกับอึ้งรวมถึงฉันด้วย เพราะคนที่ไม่เด่นแบบฉันเนี่ยมีคนเสนอชื่อจะว่ายังไงดีล่ะฉันเพิ่งเคยเจอกับเหตุการณ์นี้เป็นครั้งแรกซะด้วยสิ ฉันหันไปฟังคนข้างๆ เค้ากระซิบคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ ว่าไม่อยากให้ฉันเป็นแต่ว่าทุกคนก็ตกลงเพราะไม่มีใครอาสาสมัครเลยแม้แต่คนเดียว ฉันก็เลยได้เป็นรองหัวหน้าห้องไปแบบงงๆ ตอนนี้ฉันตั้งความหวังไว้ว่าฉันจะต้องไปอยู่ท่ามกลางแสงสว่างแบบนายให้ได้ โชตะ แม้จะแค่นิดเดียวก็ตาม