ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ◤ FT Island・SHINee ❤ สตรอเบอร์รี่! เดย์ ' ๐๑ ◥

    ลำดับตอนที่ #9 : STRAWBERRY ❤ Prologue

    • อัปเดตล่าสุด 15 มิ.ย. 52


    STRAWBERRY Days

    { PROLOGUE . }

     


    เสียงนกร้องขับขานเป็นจังหวะเพลงไพเราะ และพระอาทิตย์ที่สาดแสงอ่อน ๆ ต้อนรับยามเช้าที่สดใส

    อากาศในยามเช้าเป็นอะไรที่บริสุทธิ์ชื่นใจ .. จนน่าจะออกมาเดินเล่นมากกว่านอนอุดอู้อยู่ในเตียงนอนใต้ผ้าห่มหนานุ่มนั่น

     

    หากแต่ร่างเล็กกลับยืนเคาะประตูบ้านไม้สีขาวรัว ๆ อย่างร้อนรน .. สลับกับเสียงตะโกนเรียกชื่อของคนในบ้าน

    แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ กลับมาจากภายในนั้น นั่นยิ่งทำให้อีอินฮยองรู้สึกร้อนใจมากขึ้นไปอีก

    เธอยกนาฬิกาข้อมือสีชมพูใสขึ้นมาดูเวลา เจ็ดโมงสี่สิบห้าแล้วนะ .. ขืนช้ากว่านี้มีหวังต้องไปโรงเรียนสายแน่ ๆ

     

    มินฮวาน .. มินโฮโอป้า ตื่นได้แล้วค่ะ !”

     

    เธอร้องเรียกชื่อบุคลลในบ้านเป็นรอบที่สิบได้แล้วมั้ง .. ตอนนี้เธอเป็นกังวลจริง ๆ นะ

    ใจหนึ่งก็อยากไปโรงเรียนก่อน แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากปล่อยเพื่อนรักทิ้งไว้คนเดียวอย่างนี้

     

    โอ๊ย ! ทำยังไงดีนะ ฉันพังประตูเข้าไปเลยดีมั้ย ? พึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าอย่างกับคนจะร้องไห้

     

    แต่เมื่อบานประตูสีขาวถูกเปิดออก .. แม้คนที่ยืนตรงหน้าจะไม่ใช่เพื่อนของเธอ แต่ก็ทำให้อินฮยองรู้สึกใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง

     

    อ้าว .. อินฮยอง มาทำไมแต่เช้า ?

     

    ชเวมินโฮที่อยู่ในสภาพเพิ่งตื่นนอนก็ยังคงดูดีไม่สร่าง

    แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่อินฮยองจะมาชื่นชมนะ .. เธอรีบพุ่งผ่านคนร่างสูงตรงหน้าเข้าไปในบ้าน วิ่งตรงขึ้นไปบนชั้นสอง

     

    ร่างเล็กไขลูกบิดเข้าไปในห้องนอนที่หน้าห้องมีบอร์ดสีขาวเขียนชื่อเจ้าของห้องไว้ ชเวมินฮวาน

    ไม่รอช้า .. เมื่อเปิดประตูเข้าไปได้แล้ว เธอก็เข้าไปเขย่าตัวคนที่นอนกอดหมอนข้างอยู่บนที่นอนทันที

     

    มินฮวาน ๆ ตื่นได้แล้ว !”

     

    อินฮยองเหรอ ?

     

    หนุ่มน้อยผมทองยังคงนอนอยู่อย่างนั้น แต่สายตากลมโตจ้องไปยังอินฮยองปริบ ๆ

    แม้จะเป็นในช่วงเวลาร้อนรน .. แต่อินฮยองก็อดใจเต้นตึกตักกับคนตรงหน้าขึ้นมาไม่ได้

     

    จะแปดโมงแล้วนะ เรากำลังจะไปโรงเรียนสายแล้ว !”

     

    แปดโมง !!” มินฮวานเด้งตัวขึ้นนั่งอย่างอัตโนมัติ คว้านาฬิกาตรงหัวเตียงขึ้นมาดู แล้วก็ต้องตาเบิกโพลง

     

    แปดโมงแล้วจริง ๆ ด้วย .. ทำไงดี ? อินฮยอง เราต้องไปสายแน่ ๆ กลายเป็นเด็กหนุ่มที่เป็นฝ่ายร้อนรนขึ้นมาแทน

     

    รีบเปลี่ยนชุดสิ เดี๋ยวฉันลงไปรอข้างล่างนะ

     

    อื้ม ห้านาทีนะ .. ห้านาทีแล้วเราไปโรงเรียนพร้อมกัน


    .

    .

    .

    มินโฮยืนมองเด็กน้อยทั้งสองวิ่งออกไปขึ้นรถบัสพร้อมกัน พลางอมยิ้มขำกับความเปิ่นเป๋อของน้องชายตัวเอง

    แต่จริง ๆ จะไปโทษว่าเป็นความผิดของมินฮวานก็ไม่ได้นะ .. เขาเองก็ผิดที่ชวนมินฮวานนั่งดูหนังแล้ววิจารณ์ผลงานศิลปะในหนังด้วยกันทั้งคืนน่ะ

     

    ร่างสูงยืนหาวหวอด ๆ อยู่หน้าประตู .. แต่เขาก็ไม่คิดจะปีนขึ้นเตียงกลับไปนอนอีกแล้วล่ะ

    ในเมื่อตื่นนอนมาแล้วจะให้กลับไปนอนอีกทีมันก็ดูกระไรอยู่ และเขาคิดว่าตัวเองคงจะนอนไม่หลับแน่ ๆ

    ตัดสินใจจะไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปนั่งวาดรูปอยู่ในห้องวาดรูปที่มองเห็นทิวทัศน์ในไร่สตรอเบอร์รี่ดีกว่า

     

    ชเวมินโฮ ? เสียงเรียกของหญิงสาวแฝงไปด้วยความเกรงใจนิด ๆ .. นั่นทำให้มินโฮหันขวับไปมองทางต้นเสียงทันที

     

    หญิงสาวผมยาวประบ่า สะพายกระเป๋ากล้องอันใหญ่โตอยู่ที่ไหล่ข้างซ้าย .. กำลังยืนมองหน้าเขาอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

     

    สายตาของชายหนุ่มมองเธออย่างสงสัยเล็ก ๆ ใบหน้านิ่งขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะ .. อ๊ะ ! อิมยูนาใช่มั้ย ?

     

    รอยยิ้มสดใสระบายอยู่บนใบหน้าของเด็กสาว เธอพยักหน้าพลางยิ้มรับ

     

    ฉันกำลังจะไปถ่ายรูปที่ไร่สตรอเบอร์รี่ .. ถ้ายังไง .. ไปด้วยกันมั้ย ? เป็นคำเชิญชวนที่ไม่ได้มีเจตนาเคลือบแฝงใด ๆ ทั้งนั้น

     

    อาจเป็นเพราะรอยยิ้มนั้น ?

    อาจเป็นเพราะความสดใสของเธอ ?

     

    ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุใด แต่ชเวมินโฮก็ยิ้มรับกลับไป อื้ม .. เข้ามานั่งรอในบ้านก่อนก็แล้วกันนะ


    .

    .

    .

    เพียะ .. !!!

     

    ผู้ชายอย่างนาย ไปตายเลยไป๊ !!”

     

    ใบหน้าหวานของชายหนุ่มหันไปตามแรงตบอันรุนแรงของหญิงสาวที่กำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า

    เธอสาวเท้าเดินออกไปจากที่ตรงนั้น แม้จะเสียใจ .. แต่ก็ไม่เสียดายเลยที่เดินจากผู้ชายเลว ๆ พรรค์นี้มาได้

    คนที่ทำเพื่อนเธอท้องแล้วไล่ให้ไปทำแท้งแบบนี้น่ะ ไม่สมควรที่จะเรียกว่า ผู้ชาย เลยด้วยซ้ำ

    เขาเป็นคนพรรค์ไหนกัน .. ถึงปล่อยให้อดีตคู่รักที่ทำแท้งต้องนอนเจ็บปวดอยู่คนเดียว เลวที่สุด !!

     

    อะไรวะ ? อยู่ ๆ ก็มาตบ อีฮงกีบ่นอย่างหงุดหงิด จับแก้มเนียนที่บัดนี้เป็นรอยมือแดง ๆ อย่างเห็นได้ชัดเจน

     

    คิดแล้วก็น่าแค้นใจจริง ๆ .. ที่เขาโดนตบมันไม่สมควรเลยนะ

    แค่ที่เพื่อนของยัยนั่นปากสว่างไปบอกพ่อแม่เขา จนโดนไล่ออกจากบ้านมันก็ซวยพอแล้ว

     

    ก็นายมันไม่แมนไง เด็กสาวร่างเล็กในชุดลายสตรอเบอร์รี่สีสันจี๊ดจ๊าดที่นั่งอย่างหมิ่นเหม่อยู่บนขอบน้ำพุย้อนเข้าให้อย่างคนหงุดหงิด

     

    หงุดหงิด ? ใช่ .. เธอหงุดหงิดเพราะการได้รู้จักกับผู้ชายชั่ว ๆ อย่างฮงกี

    และ หงุดหงิดเป็นที่สุดกับไอ้ชุดลายสตรอเบอร์รี่ที่อีตาดีไซน์เนอร์คิมคีย์บอมยัดเยียดให้เธอใส่เนี่ย !

    ชุดบ้าอะไร ทุเรศสิ้นดี .. ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หมู่บ้านสตรอเบอร์รี่ แห่งนี้ .. ตาบ้านี่ก็ออกแบบแต่ชุดลายสตรอเบอร์รี่ให้เธอใส่

     

    ตอนนี้เธออย่างกับสตรอเบอร์รี่เดินได้ลูกยักษ์ก็ไม่ปาน

     

    ใครถามความเห็นเธอไม่ทราบ ? ฮงกีนั่งลงข้าง ๆ คีย์ที่กำลังนั่งออกแบบเสื้อผ้าไปคนเดียวเงียบ ๆ

     

    อ้าว ! ก็นายถาม .. ฉันก็ตอบสิ ใครจะไปรู้ว่าไม่อยากได้คำตอบ ซอนคูซึลยังคงย้อนกลับไปโดยไม่ได้เกรงกลัวผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย

     

    ใจเย็น ๆ น่า คีย์วางดินสอลงข้างตัวแล้วเอ่ยปากห้ามทัพ มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากันดีกว่านะ

     

    ใครมันจะไปใจเย็นได้เหมือนนายล่ะ

     

    คูซึลอดที่จะแขวะคีย์ขึ้นมาไม่ได้

    ให้ใจเย็นน่ะมันก็ได้อยู่หรอก .. แต่แบบคีย์นี่มันน่าจะเรียกว่า ความรู้สึกช้า มากกว่านะ

     

    เซ็งหว่ะ ต่อไปฉันจะไม่นอนกับผู้หญิงงี่เง่าแบบนั้นอีกแล้ว .. โอ๊ย ~ แสบชะมัด

    ว่าพลางแตะแก้มข้างที่เป็นรอยแดงนั้นเบา ๆ ผู้หญิงผอมบางอย่างยัยนั่นมือหนักจริง ๆ เลยเถอะ ให้ตาย !

     

    คูซึลเบ้ปากอย่างคนไม่ชอบใจ ในสถานการณ์อย่างนี้ .. แทนที่จะสำนึก

    แต่ดันคิดถึงแต่เรื่อง นอน กับผู้หญิงนี่นะ ?

    ที่โดนตบมันยังน้อยไปเลยด้วยซ้ำกับไอ้ผู้ชายหน้าภาชนะหุงต้มคนนี้ !


    .

    .

    .

    ไม่นี่ .. ฉันไม่เจอโจยังเลย คิมจงฮยอนกรอกเสียงลงไปตามสายพลางไขว้นิ้วอย่างคนโกหก

     

    ก็ตอนนี้เขากำลังโกหก .. โกหกจริง ๆ นะ

    ปลายสายของเขาก็คือซองอึน .. คิมซองอึน .. หญิงสาวสไตลิสต์ในวงการบันเทิงที่เขานั้นสนิทสนมด้วย

    ผู้กำลังตามหาน้องสาว .. คิมโจยัง ที่ถูกจับหมั้นและหนีออกมาจากบ้านโดยไม่ได้บอกเล่าเก้าสิบให้ใครรู้เลยแม้แต่น้อย

     

    แต่เขารู้ .. แหงล่ะ !

     

    ก็โจยังหนีมาอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกับเขาเลยนี่นา เห็นแก่น้องที่ต้องเจอชะตาชีวิตที่น่าสงสารหรอกนะ

    เขาถึงไม่ยอมบอกซองอึนว่าเธออยู่ที่นี่น่ะ ไม่อย่างนั้นซองอึนต้องมาตามตัวกลับให้วุ่นแน่เลย แบบนั้นก็น่าสงสารโจยังแย่

     

    ( เหรอ ? ถ้ายังไงรู้ข่าวก็โทรบอกฉันด้วยนะ )

     

    ซองอึนถอนหายใจออกมาเล็ก ๆ บอกลาจงฮยอนก่อนที่จะวางสายไป

     

    ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์มือถือเครื่องสีเงินเล็กจิ๋วไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม แปดโมงกว่า ๆ แล้ว

    ถ้าไม่รีบออกบ้านตอนนี้จะไปไม่ทันคิวถ่ายละครนะ .. คิดได้ดังนั้นก็ตะโกนเรียกตัวปัญหาที่มัวแต่ชักช้าอยู่ทันที

     

    อีแทมิน ออกมาได้แล้ว

     

    เออ รู้แล้ว หนุ่มน้อยเดินหน้าบึ้งออกมาจากบ้าน ช่างดูขัดกับใบหน้าน่ารักนั้นจริง ๆ เลย

     

    รีบไปเถอะนะ เดี๋ยวจะสาย จงฮยอนยังคงระงับอารมณ์ไว้ได้เป็นอย่างดี

     

    แม้คนตรงหน้าจะเด็กกว่าเขามากถึงห้าปี .. แต่เขาก็ชาชินเสียแล้วกับการที่เด็กคนนี้จะทำตัวไม่มีมารยาทแบบนี้

    คนที่เป็นแค่ผู้จัดการส่วนตัวจน ๆ อย่างเขาจะบ่นอะไรได้ล่ะ .. ก็ทำได้แค่ก้มหน้ารับชะตากรรมเลวร้ายนี้เท่านั้นแหละ

     

    พูดมากอยู่ได้ แม้แทมินจะบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็เดินตามจงฮยอนไปขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่ในโรงจอดรถแต่โดยดี


    .

    .

    .

     

    อากาศดีเนาะ เสียงนุ่ม ๆ ของอีแจจินที่เอ่ยปากพูดขึ้นทำให้เด็กสาวที่วิ่งจ๊อกกิ้งอยู่ข้าง ๆ เคลิ้มไปได้หลายวินาที

     

    อื้ม .. อากาศดี๊ ~ ดี ปกติฉันก็ชอบออกมาวิ่งตอนเช้า ๆ แบบนี้ล่ะ

     

    เสียงหวานเออออเห็นด้วยกับคำพูดของผู้ชายรูปหล่อข้าง ๆ แถมยัง .. สร้างเรื่องเพิ่มขึ้นไปอีกนิดหน่อยด้วยล่ะ

    ในความเป็นจริง .. ยัยคิมจูฮยอนจะนอนหลับจนถึงเที่ยง ๆ บ่าย ๆ โน่นล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องงานเธอจะไม่ยอมลุกเลยด้วยซ้ำไป

    และตอนนี้ .. ถ้าไม่ใช่เพราะคนข้าง ๆ .. ไม่มีทางที่จูฮยอนจะลุกออกจากเตียงในเวลาเช้าที่อากาศแสนจะน่านอนแบบนี้หรอก

     

    เหรอ ? เหมือนกันเลย แจจินส่งยิ้มไปให้กับจูฮยอน งั้นคราวหน้าเรามาวิ่งด้วยกันบ่อย ๆ นะ

     

    จูฮยอนพยักหน้าแรง ๆ อย่างดีอกดีใจ เอาสิ เรามาวิ่งด้วยกันบ่อย ๆ เลย

     

    กับนักร้องโนเนมอย่างอีแจจินคนนี้แล้ว .. ไม่ว่าอะไรเธอก็ทำได้ จริง ๆ นะ .. ก็เธอชอบเขานี่นา !

     

    นั่น ..

     

    พูดได้แค่นั้นแล้วเสียงของควอนซองชิลก็เงียบหายไปกับสายลม .. ทำให้พยองยอลซเวที่กำลังล็อกบ้านต้องหันไปมองทันที

     

    ออนนี .. มีอะไรคะ ? ยอลซเวร้องถามอย่างแปลกใจ มองไปก็ไม่เห็นอะไรนอกจากคนมาวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้า

     

    นั่นอีแจจิน ว่าพลางชี้มือเรียวไปยังผู้ชายที่วิ่งจ๊อกกิ้งเคียงข้างเด็กสาวผมยาวที่เป็นนางแบบนิตยสารวัยรุ่นชื่อดัง

     

    นางแบบวัยรุ่นกับนักร้องไอด้อล .. ว้าว ๆ ~ นี่ถ้าปาปารัซซี่มาเห็นต้องเป็นข่าวแน่ ๆ เลยสินะ

    หรือว่าเธอจะแอบถ่ายรูปไปขายให้กับนิตยสารกอซซิปอะไรทำนองนั้นดีนะ ? อืม .. ไม่เอาดีกว่า ยอลซเวไม่อยากทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน

     

    อ้อ อื้ม .. แจจินโอป้าของออนนี น้องสาวแกล้งแหย่ ทำให้หญิงสาวเขินอายหน้าแดงขึ้นมา

     

    บ้า ! ของพี่ที่ไหนกันล่ะ .. ดูนั่น เขามากับคิมจูฮยอนนะ

     

    ก็ไม่ใช่ว่าเขาเป็นแฟนกันสักหน่อยนี่คะ ซองชิลออนนีสวยกว่าตั้งเยอะ

     

    ยอลซเวหยอดเข้าให้อย่างเข้าข้างผู้ที่เปรียบได้กับพี่สาวตัวเองคนนี้ .. แต่เธอก็ว่าออนนีคนนี้สวยกว่าจริง ๆ นะ

    อย่างผู้หญิงคนนั้น .. คิมจูฮยอนก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ชอบทำตัวกระแดะเวลาอยู่ต่อหน้าแจจินยังไงก็ไม่รู้ เธอสังเกตนะ !

     

    จะไปไร่สตรอเบอร์รี่กันหรือเปล่าคะ ?

     

    เสียงหวานใสทำให้หญิงสาวทั้งสองที่กำลังมองตามคนวิ่งยามเช้าต้องละสายตามามองเธอแทน

     

    จ้ะ มีโซจะไปด้วยกันมั้ย ? ซองชิลเอ่ยปากชวนเธอไปด้วยทันที

     

    เธอรู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวน่ารักคนนี้ .. ทั้งเรียบร้อย น่ารัก แถมยังอ่อนหวานสมเป็นกุลสตรีเป็นที่สุด

    ช่างเหมาะสมกับโอวอนบิน .. ลูกพี่ลูกน้องของเธอเสียจริง ๆ เลย แต่นายวอนบินนี่สิ จะชอบมั้ยนะ ?

     

    ไปค่ะ หญิงสาวยิ้มรับอย่างเบิกบาน

     

    แผนของเธอสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้วล่ะ .. ก็แผนตีซี้เพื่อนสนิทและลูกพี่ลูกน้องของวอนบินไง

    ถ้าทำแบบนี้แล้ว เขาก็จะต้องหันมาสนใจเธอบ้างไม่มากก็น้อยแหละ อุตส่าห์ยิ้มให้ตั้งแต่วันแรกที่เขาย้ายเข้ามา

    แต่ดันไม่ได้รับการสนใจ ผู้หญิงน่ารักอย่างเธอก็เสียเซลฟ์เป็นนะ !


    .

    .

    .

    ออนนี .. อยากกินสตรอเบอร์รี่

     

    เสียงโอดครวญจากหญิงสาวที่เพิ่งลุกมาจากเตียงในสภาพผมยุ่งแต่สุดแสนจะเซ็กซี่ ( ? )

    เรียกความสนใจจากหญิงสาวอีกคนที่กำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ให้หันมาสนใจเธอได้

    เว็บเพจที่สุดแสนจะคุ้นตา .. วันนี้ออนนีก็เข้าดูเสื้อผ้าแบรนด์ kQ2 อีกแล้วเหรอ ? ดูได้ทุกวันเลยน่ะ

     

    ยังมีเหลือในตู้เย็นอยู่มั้ง ลองไปดูสิ

     

    รยูจางมีว่า มองตามน้องสาวต่างพ่อคนนี้แล้วก็อดที่จะนึกขำกับสภาพหลังตื่นนอนของเธอไม่ได้

     

    มีนิดเดียวเอง

     

    คิมซองซูเดินไปเปิดตู้เย็นสีเทาเล็กนั่นแล้วก็ต้องบ่นออกมาอีกครั้งหนึ่ง

    สตรอเบอร์รี่แช่เย็นในตู้เย็นมี่แค่ไม่กี่สิบลูกเอง เธอเสพติดสตรอเบอร์รี่เป็นอาหารหลักเลยนะ

    เพราะฉะนั้น .. แค่นี้สำหรับซองซูแล้ว .. มันไม่พอหรอก

     

    งั้นก็ออกไปซื้อที่ไร่สิ จางมีเสนอความเห็นพลางคลิกเมาส์เลื่อนดูเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ในเว็บไปมา

     

    ก็ฉันอยากกินเย็น ๆ นี่คะ .. ซื้อมาแล้วก็ต้องแช่ กว่าจะเย็น

     

    งั้นพี่ไม่รู้แล้วล่ะ ก็แล้วแต่เธอละกัน

     

    ซองซูยืนมองสตรอเบอร์รี่ในตู้เย็นอย่างนั้น .. น่าเศร้าใจจัง เธอจะเอายังไงดีนะ ?

     

    ฉันกินแค่นี้ก่อนก็ได้ .. แล้วตอนเที่ยง ๆ เราออกไปซื้อสตรอเบอร์รี่ที่ไร่กันนะออนนี

     

    ได้เลย

     

    ซองซูหยิบจานใส่สตรอเบอร์รี่ออกมานั่งกินบนโต๊ะอย่างช้า ๆ .. จะกินไว ๆ ได้ไงล่ะ เดี๋ยวก็หมดพอดี

    อืม ~ ไม่ว่ายังไงเธอก็ชอบกินสตรอเบอร์รี่จริง ๆ นะ ได้ย้ายมาอยู่ในที่ที่มีไร่สตรอเบอร์รี่แบบนี้ สวรรค์ !

     

    ซองซู .. เดี๋ยวพี่ออกไปข้างนอกแป๊ปนึงนะ

     

    ออนนีจะไปไหน ?

     

    พี่จะไปซื้อเสื้อผ้ากับเจ้าของแบรนด์เขาหน่อยนะ สนใจตัวไหนมั้ยล่ะ ?

     

    ซองซูสั่นหัว ตอนนี้ยังไม่อ่ะค่ะ ออนนีไปเถอะ

     

    จางมีเดินขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์ในห้องนอนตัวเองก่อนจะออกจากบ้านไป

     

    นอกจากจะได้อยู่กับไร่สตรอเบอร์รี่ที่เป็นสวรรค์แบบนี้แล้ว ยังได้อยู่ใกล้เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังอีก

    เวลาสั่งซื้อสินค้าก็ไม่ต้องเสียค่าขนส่ง .. แถมยังได้เห็นสินค้าจริง ๆ อีกต่างหาก โชคดีจริง ๆ เลยสิน่า

     

    คิดได้แล้วก็กัดสตรอเบอร์รี่เข้าปากไปอย่างสุขใจ .. หวานชุ่มฉ่ำจริง ๆ เลย


    .

    .

    .

    ไร่สตรอเบอร์รี่แม้จะไม่ได้กว้างขวางสุดลูกหูลูกตาอย่างไร่ทั่ว ๆ ไป เพราะอาณาบริเวณมีจำกัด

    แต่ก็เป็นไร่เล็ก ๆ ที่อบอุ่นและละลานตาไปด้วยสีแดงสดของลูกสตรอเบอร์รี่และสีเขียวขจีสวยงามของดอกใบ

    เป็นภาพที่ทำให้หมู่บ้านจัดสรรเล็ก ๆ นี้ .. สวยงามและมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้จริง ๆ

     

    คุณหัวหน้าคะ หนอนค่ะหนอน

     

    หญิงสาวกวักมือเรียกหัวหน้าคนงานในไร่ที่กำลังเดินดูความเป็นไปของผลผลิตอย่างตื่นเต้น

    นั่นทำให้ชเวจงฮุน .. ต้องรีบวิ่งเข้าไปหาคิมโจยังทันที ก็คิดว่าเธอจะกลัวหนอนน่ะสิ แต่ที่ไหนได้ ..

     

    ดูสิคะ น่ารักจังเลย พลางใช้มือเขี่ยเจ้าหนอนตัวกลมดุ๊กดิ๊กที่อยู่บนใบไม้ไปมา

     

    น่ารักเหรอ ? จงฮุนถามอย่างสงสัย มองเจ้าหนอนที่โจยังกำลังเขี่ยเล่นสลับกับมองหน้าเธอ

     

    หญิงสาวพยักหน้า ค่ะ .. ดูสิคะ มันน่ารักนุ่มนิ่มดีออกจะตาย

     

    ไม่อยากจะเห็นด้วยกับความคิดของผู้หญิงคนนี้หรอกนะ .. จงฮุนไม่ได้กลัวหนอน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารัก

    ที่แน่ ๆ คือเขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่เป็นคุณหนูอย่างโจยังจะชอบเจ้าสิ่งมีชีวิตชนิดนี้น่ะสิ .. มันไม่เข้ากันเลยนะ !

     

    สองคนนั้นน่ะ ทำงานกันสิคร้าบบ

     

    ดูท่าว่าวอนบินจะอิจฉาหรือเปล่านะ .. ก็แค่ยืนดูเจ้าหนอนน้อยด้วยกัน ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

     

    ไปขัดจังหวะคนอื่นเขาแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน ห๊า !”

     

    ยอลซเวเดินเข้ามากอดคอเพื่อนซี้จากทางด้านหลัง แล้วยังไม่วายตบหัวเพื่อนไปอีกหนึ่งที

    เป็นผู้หญิงที่ไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลยจริง ๆ ก็แหม .. วอนบินเป็นเพื่อนสนิทสุด ๆ ของเธอนี่นา

     

    วอนบินโอป้า .. สวัสดีค่ะ มีโซได้ทีรีบเอ่ยทักทายชายหนุ่มทันที หากแต่เขาเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

     

    ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับอย่างเป็นมิตรใด ๆ เล่นเอามีโซยิ้มเก้อไปเลยทันที

     

    นี่ .. เธอมาทำไมกันเนี่ยยอลซเว .. เธอก็เหมือนกันซองชิล เกะกะ !”

     

    คำบ่นจากปากของชายหนุ่มทำให้สองสาวที่ถูกเอ่ยนามถึงกับเบะปากอย่างขัดใจ

    แหม ~ ไร่นี้เป็นของนายคนเดียวหรือยังไงกัน ? พวกเธอก็ไม่ได้มาเกะกะการทำงานอะไรสักหน่อย

    ขนาดชเวจงฮุนที่เป็นหัวหน้าคนงานยังไม่ว่าสักนิดเลยนะ ขี้บ่นจริง ๆ เลยเชียว !

     

    ไม่เป็นไรหรอก คนเยอะ ๆ น่ะสนุกดี จงฮุนตะโกนมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำเอาสาว ๆ เคลิ้มไปได้

     

    แล้วซึงฮยอนล่ะคะ โอป้า .. ซึงฮยอนอยู่ไหน ? ยอลซเวร้องถามถึงลูกจ้างในไร่อีกคน

     

    พอพูดถึงซงซึงฮยอนปุ๊บทุกสายตาต่างก็เหลียวมองไปรอบ ๆ ทันที

    ไม่มี .. ไม่อยู่อีกแล้ว ซึงฮยอนต้องอู้งานอีกแล้วแน่ ๆ เลยใช่มั้ยเนี่ย ?

     

    งั้นเดี๋ยวฉันไปตามหาให้เองค่ะ คงจะหนีไปเล่นกีตาร์อีกแล้วนั่นแหละ

     

    แล้วยอลซเวก็เดินดุ่มออกไปจากไร่สตรอเบอร์รี่ทันที .. แต่ก็ไม่ลืมที่จะเด็ดผลสตรอเบอร์รี่ติดไม้ติดมือไปด้วยสองสามลูก

    แค่นี้คงไม่เสียหายอะไรมากมายหรอกใช่มั้ย ? แค่สองสามลูกเองนะ ( แต่ถ้าทำทุกวันมันก็เป็นร้อย ๆ ลูกเลยนะ ! )

     

    ร่างเล็กเดินดุ่มไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจกับเป้าหมายมากนัก เธอกัดสตรอเบอร์รี่เข้าปากไปพลางฮัมเพลงไปพลางอย่างคนอารมณ์ดี

     

    มาขโมยสตรอเบอร์รี่ในไร่เจ๊ไปกินอีกแล้วเหรอ .. ยอลซเว ?

     

    ไม่ได้ขโมยนะ แค่หยิบมาเฉย ๆ เจ้าตัวรีบหาข้ออ้างแถไปเรื่อย ๆ ทันที

     

    ซึงฮยอนแค่นเสียงหัวเราะในลำคออย่างดูถูกนิด ๆ .. ยัยคนนี้ก็ชอบมาขโมยสตรอเบอร์รี่ในไร่เจ๊ยอลจองจริงๆ เลย

    แต่ช่างมันเถอะ เขาไม่สนใจอยู่แล้ว .. ก็ดีเหมือนกัน ถือว่าเป็นการแก้แค้นที่ยอลจองบังคับให้เขามาทำงานที่นี่ก็แล้วกันนะ !

     

    โดดมาเล่นกีตาร์อีกแล้วเหรอ ?

     

    ยอลซเวนั่งลงไปข้าง ๆ ซึงฮยอนที่นั่งพิงต้นไม้ใหญ่พร้อมกับกีตาร์ที่วางอยู่ข้าง ๆ ตัว

     

    ในไร่คนก็เยอะแล้ว .. ไม่เห็นจะมีงานอะไรให้ทำเลย น่าเบื่อ บ่นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

     

    ยอลซเวหัวเราะออกมาเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก .. ลองซึงฮยอนบ่นให้เธอฟังอย่างนี้ก็แปลว่าเขาอารมณ์ดีนะ

     

    จะว่ายอลซเวเป็นคนเดียวที่ซึงฮยอนกล้าพูดกล้าบ่นให้ฟังก็คงไม่ผิดนัก เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ไม่รู้สิ

    อาจเพราะว่ายอลซเวเป็นพวกเซ้าซี้มั้ง .. ก็เธอเล่นตื๊อจะคุยกับเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้าเลยนี่นา

     

    ฉันอยากฟังเพลงของแจจินโอป้านะ ยอลซเวร้องขอเพลงจากซึงฮยอนที่เอื้อมมือไปหยิบกีตาร์มา

     

    อยากฟังก็ไปขอฮยองเองสิ ซึงฮยอนบ่นอย่างหงุดหงิด แล้วเริ่มต้นดีดกีตาร์เป็นทำนองเพลงอื่นแทน

     

    ใจร้าย !”


    .

    .

    .

    ฮันยอลจองเดินถือถ้วยใส่กาแฟและชานมสีขาวขุ่นที่มีควันพวยพุ่งและส่งกลิ่นหอมเตะจมูกออกมาวางบนม้านั่งริมระเบียง

     

    ชายหนุ่มที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์หน้าเศรษฐกิจพับหนังสือพิมพ์เก็บทันทีเมื่อผู้เป็นภรรยาเดินออกมา

     

    จะเอาเค้กสตรอเบอร์รี่ด้วยมั้ยคะ ? ยอลจองถามคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มสดใส

     

    กินแต่สตรอเบอร์รี่ ไม่เบื่อเหรอ ? อีจินกีถามพลางยกกาแฟร้อน ๆ ขึ้นมาจิบ

     

    ก็มันอร่อยออกจะตายนี่คะ .. แล้วตกลงจินกีจะกินมั้ยคะ ?

     

    ชายหนุ่มสั่นหัว เขาไม่อยากกินสตรอเบอร์รี่กับกาแฟหรอกนะ มันแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้

    ยิ่งมองออกไปเห็นไร่สตรอเบอร์รี่สีแดงสดนั่นยิ่งอยากจะอ้วก ถ้าไม่ใช่เพราะภรรยาสุดที่รักเป็นคนขอมานะ

    อย่าหวังว่าเขาจะยอมให้ใครมาสร้างไร่สตรอเบอร์รี่ในหมู่บ้านจัดสรรสุดหรูของเขาหรอก !

     

    หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในบ้านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกมาในอีกไม่กี่นาทีพร้อมกับเค้กสตรอเบอร์รี่ชิ้นเล็กในมือ

    นั่นทำให้จินกีต้องรีบเบือนหน้าหนีทันที .. พักนี้ไม่รู้เป็นอะไร เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสตรอเบอร์รี่เลยจริง ๆ นะ

     

    เราเปิดไร่สตรอเบอร์รี่เป็นแหล่งท่องเที่ยวดีมั้ยคะ ?

     

    อยู่ ๆ ยอลจองก็เสนอความคิดเห็นขึ้นเมื่อเธอมองออกไปเห็นไร่สตรอเบอร์รี่ของตัวเอง

     

    อย่าเลยยอลจอง เดี๋ยวคนมากันเยอะแล้วเราจะลำบากเปล่า ๆ

     

    แต่ในใจของจินกีน่ะคิดว่า .. เดี๋ยวพวกผู้ชายมันจะแห่กันมายุ่งกับฮันยอลจองที่รักของเขาน่ะสิ !

     

    ก็ได้ค่ะ ๆ .. แต่อืม ~ วันนี้อากาศดี .. ออกไปเดินเล่นที่ไร่สตรอเบอร์รี่กันมั้ยคะ ?

     

    แล้วแต่ยอลจองเถอะนะ

     

    แล้ววันนี้ .. เขาก็หนีสตรอเบอร์รี่ไปไม่พ้นจริง ๆ .. อีจินกี !

     

     

     

    TBC *

     

    กว่าจะได้ฤกษ์เข็นบทนำมาลง .. ไม่รู้ทุกคนจะลืมไร่สตรอเบอร์รี่นี้ไปแล้วหรือยัง ?

    บทของบางคนอาจถูกเปลี่ยนแปลง ก็ .. ขอให้ยอมรับมันด้วยนะคะ ( หัวเราะกลบเกลื่อน * )

    เรื่องนี้แต่งไปต้องยอมรับเลยว่าคนแต่งรู้สึกสนุกมาก จริง ๆ น้ะ ! จำคาแรคได้หมดแล้วด้วยล่ะ !!

     

    ตัวละครออกมาครบแล้วจริง ๆ นะ .. ขาดคุณพี่ซองอึนที่มาแค่เสียง -0-

    แต่ตอนหน้านี่คงไม่ได้ออกกันทุกคนแบบนี้แล้วล่ะ เอาน่า ๆ อ่านไปชิว ๆ ค่ะ ~

     

    รอตอนที่ 1 อย่าจดจ่อมากนะคะ

    เพราะมันจะอยู่ที่อารมณ์คนแต่ง .. ตอนนี้กำลังหาที่เรียนด้วยเนี่ย ฮ่า ๆๆ !!

    แต่จะพยายามหาเวลาว่างมาแต่งให้มากที่สุดค่ะ รักฟิคเรื่องนี้จริง ๆ น้ะ ไม่ทิ้งแน่นอน *

     

    ว่าแต่ .. ยูอยากทำคาแรคกับภาพเรื่องนี้ใหม่จังเลย T^T’

    มีใครว่างจะทำให้ยูบ้างมั้ยอ่ะ ไม่มีค่าตอบแทนนอกจากคำขอบคุณ

    โบนัสอ่ะ ฮ่า ๆๆ . ชอบที่โบนัสทำจริง ๆ น้ะ ( อ้อนวอน * )

     

    ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ไม่ต้องเม้นยาวกันมากก็ได้

    แค่รู้ว่ามีคนอ่านก็จะขอบคุณมาก ๆ แล้ว . รักคนอ่านจริงจังเลยน้ะ



    Sei ryo+.+

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×