คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Always: Part2
Part 2: The same but different thing
2 สัปดาห์ต่อมา
ซอนมีต้องแปลกใจที่อยู่ๆก็เห็นหญิงสาวแก้มป่องเปิดประตูเข้ามาในห้องของเธอ ก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงนุ่ม
“เป็นไงบ้าง? โซฮี” ซอนมีถามพลางหันมาจ้องมองบุคคลที่เข้ามาใหม่ เธอยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นสีหน้ามุ่ยๆของเพื่อนสนิท
อานโซฮีถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะมองเพื่อนสาว
“เธอรู้มั้ย ฉันไม่เคยคิดว่าทุกวันที่ผ่านไปโดยไม่มีจูบของพี่ซอนเยมันจะยากเย็นขนาดนี้”
ซอนมีเลิกคิ้วเมื่อได้ยินก่อนที่จะยิ้มอย่างล้อเลียน “ยังไม่รวมถึงเรื่องอื่นด้วยใช่มั้ยล่ะ?”
อานโซฮีหน้าแดงเข้มขึ้นก่อนที่จะตีไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ
“ยัยบ้า!”
“ฉันรู้สึกสับสน ฉันและพี่ซอนเยรู้จักกันมานาน แล้วพี่เค้าสำคัญกับฉันมากๆ แต่มันไม่เหมือนกัน เธอเข้าใจใช่มั้ย? ซอนมี
ฉันคิดถึงพี่ซอนเย แม้ว่าพี่เค้าจะอยู่ใกล้ๆแต่ฉันก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี” สาวแก้มป่องหยุดพูดก่อนที่สีหน้าจะแสดงถึงความสับสน
“มันดูแปลกๆใช่มั้ย?”
สาว หน้าเรียวสวยหัวเราะเบาๆ “ก็คงงั้นมั้ง ฉันเข้าใจเธอ โซฮี เธอคิดถึงพี่ซอนเยที่หลงรักเธอ แต่ตอนนี้เค้ากลายเป็นพี่ซอนเยที่เป็นแค่เพียงพี่ของเธอ”
“คงงั้น” สาวแก้มป่องพึมพำก่อนที่จะก้มมองพื้นอย่างหมดหนทาง
“ฉันไม่คิดว่าฉันจะผ่านมันไปได้เลย ซอนมี”
“เดี๋ยวสิ โซฮี พี่ซอนเยไม่ได้ความจำเสื่อมไปตลอดชีวิตนี่ เธอต้องได้พี่ซอนเยของเธอกลับคืนมาแน่ๆ เชื่อฉันได้เลย”
อานโซฮีเม้มริมฝีปากแน่น “เธอรู้มั้ย นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำให้ฉันยังอดทนอยู่ได้”
“นี่ โซฮี...” สาวหน้ากลมเงยหน้ามองเพื่อนรัก
“เธอ จะต้องผ่านไปให้ได้ พวกเธอตกหลุมรักกัน มันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญหรอกนะ มันจะต้องเกิดขึ้นอีกแน่ๆ พี่ซอนเยต้องตกหลุมรักเธออีกครั้งแน่ๆ”
อานโซฮีเพียงแต่ยิ้มบางๆเมื่อได้ยิน เธอก็หวังว่าคงจะเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน
“ขอบใจนะ ซอนมี”
มินซอนเยนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟาห้องนั่งเล่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอประสบอุบัติเหตุร้ายแรง หากเธอได้บอกกับทุกคนว่า เธออยู่คนเดียวได้
และ เธอก็รู้สึกดีขึ้นมากๆแล้ว หากสาวแก้มป่องก็ยังคงย้ำว่าเธอจะรีบซ้อมเต้นแล้วรีบกลับมา เพราะคนอื่นๆต้องเอาโปรเจคงานไปเสนอโปรดิวเซอร์อีก
เธอแปลกใจ... แน่ล่ะ...ว่าเธอกำลังงุนงงว่าทำไมดูอานโซฮีเป็นห่วงเป็นใยเธอมากกว่าคนอื่นนัก
เธอรู้ว่าบางทีเธออาจจะได้รับบาดเจ็บร้ายแรง แต่ไม่ต้องถึงขนาดเป็นห่วงมากถึงขนาดนี้นี่หน่า?
เธอ รู้ดีว่าสาวแก้มป่องนั้นเป็นคนไม่ค่อยแสดงอารมณ์ แต่สิ่งที่เธอแปลกใจมากที่สุดก็คือดูซอนมี เยอึนและยูบินไม่สงสัยอากัปกิริยาของอานโซฮีบ้างเลย หรือว่าเธอจะคิดมากไปเอง?
มินซอนเยเดินไปรอบๆห้องนั่งเล่น แล้วความสนใจของเธอก็หยุดอยู่ตรงอัลบั้มรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนที่จะเปิดมันออกมาดู มีเพียงสองรูปข้างหน้าที่เธอจำได้ รูปที่ถ่ายที่นี้ งานปาร์ตี้ที่เธอเป็นตัวริเริ่มจัด รูปของสมาชิกวง Wonder Girls ที่กำลังยิ้มกว้างอยู่ เธอมองดูตัวเองในรูปๆนั้นที่กำลังแกล้งเอาเค้กป้ายสาวแก้มป่อง เธอจำได้เหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง...แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น มันผ่านมาหลายเดือนแล้วเพราะปาร์คเยอึนเป็นคนบอกเธอ
ส่วนรูปอื่น เธอจำมันไม่ได้เลย เธอพยายามจะไม่กังวลเรื่องนี้ เพราะคุณหมอบอกว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความทรงจำแล้วอานโซฮีก็บอกเธอว่า มันไม่สำคัญถึงขนาดที่จะต้องจดจำด้วย ถ้ากังวลไปเธออาจจะยิ่งจำอะไรไม่ได้
มีรูปๆหนึ่งที่ดึงความสนใจจากเธอได้เป็นอย่างดี มีแค่เพียงเธอและอานโซฮีที่ถ่ายด้วยกันสองคน สาวแก้วป่องกำลังหอมแก้มเธออยู่
แล้วเธอจำได้ว่านี่เป็นห้องของเธอเอง
นี่เธอและน้องเล็กสนิทกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
ไม่ ใช่เพียงแค่รูปนี้รูปเดียว มีรูปของเธอและอานโซฮีอีกหลายรูปที่กอดคอถ่ายรูปกัน ที่เธอแปลกใจก็คือ แต่ละภาพมันไม่ได้แสดงถึงความเป็นพี่น้องกันเลย เธอรู้สึกว่าเธอกำลังมึนงงและยิ่งปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ คนผมสั้นพยายามสลัดความคิดนั้นออก
มันไม่เห็นแปลกเลย...ถ้าหลังจากที่ได้รับรางวัลเธอและอานโซฮีจะสนิทกันกว่าเดิมบ้าง
“พี่ซอนเย”
ความคิดของเธอหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงก่อนที่จะหันมายิ้มให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามา
อาน โซฮียิ้มบางๆเมื่อเห็นคนผมสั้น มินซอนเยยิ้มกว้างขณะที่สังเกตใบหน้าและผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิงเพราะเธอเพิ่ง ผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างหนัก
“เหนื่อยมั้ย?” คนผมสั้นถามพลางก้มลงดูรูปต่อ
“ก็เหนื่อยค่ะ” สาวแก้มป่องบอกก่อนที่จะเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำเปล่ามาดื่มแก้กระหาย
“รูปนี้น่ารักดีนะ” สาวหน้าหวานบอกก่อนที่จะยื่นรูปให้อีกฝ่ายที่กำลังดื่มน้ำ
ใบหน้าของอานโซฮีดูเศร้าหม่นลงเมื่อได้เห็นรูปที่เธอและมินซอนเยกำลังกอดคอกันอยู่
“พี่จำไม่ได้ว่าเราถ่ายรูปกันบ่อยขนาดนี้ นึกไม่ถึงเลยจริงๆ” คนผมสั้นยิ้มร่า
“ค่ะ ตอนนั้นฉันกับพี่ชอบถ่ายรูปด้วยกัน” อานโซฮียิ้ม เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูร่าเริง
“ดูเธอเหนื่อยจัง” คนผมสั้นมองน้องเล็กของวงอย่างเป็นห่วง
“พี่รู้สึกแย่จัง ทั้งๆที่พี่เป็นลีดเดอร์แท้ๆ”
“อย่าพูดอย่างนี้ซิค่ะ พอพี่หายพี่ก็มาซ้อมได้เหมือนเดิมแล้ว” สาวแก้มป่องบอกก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ
“อย่าหักโหมมากนะ พี่ไม่อยากให้น้องของพี่ต้องไม่สบาย”
อานโซฮีไม่ได้ตอบอะไร เธอทำเป็นสนใจอยู่กับรายการทีวี นี่คงเป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุด...
เวลาที่ต้องมาทนรับฟังว่ามินซอนเยห่วงใยเธอในฐานะพี่น้อง....แค่เพียงพี่น้องเท่านั้น
รายการ ทีวีที่ปรากฏอยู่บนจอ รายการที่มินซอนเยกำลังหัวเราะสนุกสนานไปกับมัน หากสาวแก้มป่องได้แต่นั่งนิ่ง ไม่ได้รับรู้ถึงเนื้อหาสาระของรายการนั้นๆเลย เธอยังคงนั่งอยู่กับพี่ซอนเยที่เคยรักเธอ พี่ซอนเยซึ่งตอนนี้มองเธอเพียงแค่น้องน้อยของวง เธออดคิดไม่ได้ว่าริมฝีปากบางสวยที่เคยจูบเธอนั้น ตอนนี้จะเป็นเช่นไร เธอลืมไปแล้วว่าจูบของอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ริมฝีปากบางสวยที่คอยพร่ำบอกว่ารักซึ่งในตอนนี้มีเพียงแค่รอยยิ้มที่มอบให้ เธอ...
สมาชิกที่เหลือเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ ดูทั้งสามเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกซ้อม หากไม่มีใครในห้องสังเกตว่าพวกเธอได้เข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ว
ดูมิ นซอนเยกำลังสนุกสนานอยู่กับรายการทีวีและอานโซฮีดูกำลังจดจ่ออยู่ที่สาวใบ หน้าหวานที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ซอนมี ปาร์คเยอึนและคิมยูบินสังเกตเห็นสายตาของสาวแก้มป่องที่ดูเจ็บปวดเวลาจ้อง มองคนที่เธอรัก... แต่พวกเธอก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอย่างไรดี
“หวัดดี” ปาร์คเยอึนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
มิ นซอนเยและอานโซฮีหันไปมองก่อนที่จะยิ้มให้ทั้งสามคนที่เพิ่งเข้ามา ดูอานโซฮีมีสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่าพวกเธอกลับมาแล้ว
การที่เธออยู่กับมินซอนเยตามลำพังคงทำให้เธอลำบากใจ สาวผิวคล้ำนึกในใจ
“พรุ่งนี้เราไม่มีซ้อม พาพี่ซอนเยไปไหนกันดีมั้ยค่ะ? อย่างเช่นไปดูหนังน่ะ”
คิมยูบินเลิกคิ้วเมื่อได้ยิน ขณะที่คนผมสั้นหันมาสนใจสาวแก้มป่องแทบจะทันที
“ดีเลย โซฮี พี่ไม่ได้ดูหนังตั้งหลายเดือนแล้ว”
รอยยิ้มของสาวแก้มป่องจางลงเมื่อได้ยิน ความจริงคือเธอและมินซอนเยเพิ่งไปดูหนังกันเมื่อเดือนที่แล้ว...
แล้วปาร์คเยอึนก็นึกความคิดดีๆได้ ก่อนที่เธอจะหันไปกระซิบให้ซอนมีฟัง
“บางที...หากว่าได้อยู่กันตามลำพัง ซอนเยอาจจะนึกอะไรที่สำคัญออกก็ได้นะ บางทีมันอาจจะจำได้ว่าเคยรักโซฮี”
ซอนมีพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เธอแน่ใจว่ามินซอนเยรักอานโซฮี หากคนผมสั้นยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง
“บังเอิญ ว่าเราสามคนมีนัดกับทางครอบครัวไว้พอดีน่ะค่ะ คาดว่าคงไปไม่ได้” ซอนมีพูดขณะที่อานโซฮีดูหวาดกลัวที่จะต้องอยู่กับคนผมสั้นตามลำพัง
แต่คิมยูบินได้ปิดโอกาสของเธอเสียก่อน
“มันเป็นความคิดที่ดีมากเลย โซฮี พี่ว่าเธอก็พาซอนเยไปหน่อยนะ พวกพี่ขอโทษจริงๆที่ไปไม่ได้”
มินซอนเยดูสับสนกับท่าทีของแต่ละคนที่ดูมีลับลมคมในเหลือเกิน หากเธอก็ไม่ได้คิดอะไร
“ชอบทิ้งฉันอยู่เรื่อยเลย” คนผมสั้นหันไปมองสามสาวที่ยืนยิ้มอยู่อย่างงอนๆ ก่อนที่เธอจะหันไปกอดสาวแก้มป่องแน่น
“พี่ก็เหลือแต่โซฮีคนเดียวนั่นแหล่ะ โซฮีอย่าทิ้งพี่นะ”
มีแต่พี่นั่นแหล่ะที่ทิ้งฉัน...
อาน โซฮีกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ หากเธอยังคงฝืนยิ้มให้สาวหน้าหวานที่กำลังกอดเธออยู่ สาวแก้มป่องผละตัวออกมาอย่างยากลำบาก
“ก็ได้ค่ะ ฉันติดว่ามันจะต้องสนุกแน่ๆ มันเป็นแผนการที่เยี่ยมยอดไปเลยค่ะ”
มันคงเป็นแผนสำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์ที่สมบูรณ์แบบที่มาพร้อมกับความอึดอัดและทรมาน...
ความคิดเห็น