คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Just Pretend: Ending Act
/>
Act 6: The Play’s End
โง่ โง่ โง่ ฉันมันโง่ อานโซฮีคิดในใจอย่างหงุดหงิด
พระเจ้า ทำไมเธอถึงได้โง่เง่าขนาดนี้นะ?
เธอเป็นคนเลือกที่จะทำแบบนี้เอง เธอเลือกที่จะทำตามแผนบ้าๆของพี่ซอนเยเอง
เธอรู้ว่าเธออาจจะแสดงออกมากเกินไปตอนที่พี่ซอนเยบอกเธอว่าต้องการหยุดทุกอย่าง
เธอรู้ว่าพี่เค้าคงตกใจที่เธอมีปฏิกิริยาอย่างนั้นออกไป เธอเห็นแค่ว่ามินซอนเยจ้องมองเธอนิ่ง
บางทีเธออาจจะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงผ่านแววตาของเธอไปแล้ว เธอมักจะเป็นคนที่เก็บอารมณ์ความรู้สึกได้ดี
แต่เมื่อวานนั้นเธอทำไม่ได้จริงๆ
ฉันมันโง่จริงๆ
เธอไม่เคยคิดว่ามินซอนเยจะยกเลิกทุกอย่างรวดเร็วขนาดนี้อย่างไม่ทันตั้งตัวขนาดนี้
สาว หน้ากลมกุมใบหน้านิ่ง เธอเคยคิดว่าทุกอย่างนั้นกำลังเป็นไปได้ด้วยดี แล้วทุกๆคนดูเหมือนจะเชื่อว่าเธอและมินซอนเยนั้นเป็นคู่รักกันจริงๆ
แล้วเธอก็แอบหวังไว้ลึกๆว่าบางทีคนผมสั้นอาจจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่...
เธอลืมไปว่าเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวแล้วมันคงไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น มินซอนเยไม่เคยมองเธอเป็นอย่างอื่น นอกจากคำว่า...น้องสาว
ตกหลุมรักมินซอนเยนั้นเป็นเรื่องที่ง่าย การที่เธอรักคนผมสั้นนั้นเป็นเรื่องง่ายเท่ากับการหายใจแต่เรื่องที่เธอหวังคงไม่มีวันเป็นจริงได้...
เธอไม่น่าปล่อยใจไปกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย มันเป็นเพียงแค่การแสดง
การแสดง...เธอก็น่าจะรู้แล้วว่ามันคือการหลอกลวง ...มันเป็นเรื่องโกหก
แต่เมื่อวานที่สายตาคมจ้องมองเธอด้วยความกังวล แล้วเธอก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คำๆเดียวที่เธอนึกออกในตอนนั้นคือ จบ...
ทุกๆอย่างจบแล้ว...
แล้วตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะหายไปจากชีวิตของคนผมสั้น....
อานโซฮีพยายามอย่างยิ่งที่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เวลาที่พี่ซอนเยมอง...สัมผัส...และจูบเธอ...
สาวแก้มป่องคิดว่าหากว่าเธอใช้เวลาอยู่กับตัวเอง จัดการฝังความรู้สึกและความทรงจำ เธอคิดว่าไม่นานเธอคงทำได้
และเธอก็จะลืมไปเองว่าเธอเคยรักมินซอนเย
ขออีกแค่ไม่นาน....
_______________________________________________
1 สัปดาห์ผ่านไป...
“โซฮี...”
ถึง เธอไม่ได้หันไปมอง เธอก็รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร เธอจำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดี เหมือนว่าเสียงๆนี้ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอที่ขาดหายไป...
“พี่ซอนเยมาได้ยังไงค่ะ?” อานโซฮีเสียงสั่น เธอยังคงไม่กล้าที่จะหันไปมอง น้ำตาใสๆเริ่มเอ่อขึ้นบนแววตาสวย
หากเธอพยายามที่จะไม่ให้มันไหลออกมา เธอไม่รู้ว่าเธอจะดีใจหรือเสียใจดีที่เจอคนผมสั้น
“มันไม่ง่ายเลยนะ” มินซอนเยพึมพำ ก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ แต่แฝงไปด้วยความอึดอัด
“กว่าพี่จะหาโซฮีเจอน่ะ รู้มั้ยพี่ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่”
สาวแก้มป่องหันหน้ามามองอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก เธอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ หากอดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้ารู้ว่าเธออยู่ที่นี้ได้อย่างไร
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” มินซอนเยเอ่ยถามออกมาหลังจากที่นิ่งเงียบกันไปนาน
สาวแก้มป่องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “อะไรค่ะ?”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง” คนผมสั้นพูดย้ำ ขณะที่สายตาคมสวยจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง
“ที่ต้องแกล้งเป็นแฟนพี่น่ะ?”
สาวหน้ากลมมองคนผมสั้นด้วยความแปลกใจ เธอไม่ได้รังเกียจ มันไม่มีวันที่เธอจะรู้สึกแย่ได้...
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ!” อานโซฮีร้องออกมาเสียงดังกว่าที่เธอได้คาดคิดเอาไว้
“เอ่อ..อืม คือว่าฉันรู้สึกสนุกกับเรื่องนั้นนะคะ มันค่อนข้างจะสนุกล่ะค่ะ”
“นั่นแหล่ะคือปัญหา! พี่ไม่อยากจะแสดงอีกต่อไปแล้ว”
แล้วอานโซฮีก็แทบจะลืมหายใจ ดูเหมือนเธอจะลืมว่าเธอควรหายใจอย่างไรเมื่อได้ยินสิ่งที่คนผมสั้นบอก
“พะ...พี่ว่ายังไงนะค่ะ?”
สาวหน้าเรียวหวานจ้องมองอีกฝ่ายจริงๆเป็นครั้งแรก เธอถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับกับอีกฝ่ายอย่างประหม่า
“พี่ไม่อยากจะแสดงอีกแล้ว” เธอพูดเบาๆอย่างอ่อนโยน
“พี่อยากให้มันเป็นเรื่องจริง พี่รักเธอ...”
มินซอนเยจ้องมองสาวแก้มป่องที่นิ่งเงียบไปอย่างกังวลใจเมื่ออีกฝ่ายดูไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ
“โซฮีจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ? เธอกำลังจะฆ่าพี่นะ....”
“ฉันก็เหมือนกัน...” เสียงแหบพร่าดังขึ้นมาเบาๆหลังจากที่เงียบไปนาน
“ฉันรักพี่ซอนเย”
ดวงตาคมสวยเบิกกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าหวานๆ
“จะ...จริงเหรอ?”
แก้มป่องๆของหญิงสาวแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เธอจะพยักหน้าช้าๆ แล้วยิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ
มินซอนเยยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนที่คิ้วโค้งมนจะขมวดขึ้นเมื่อนึกอะไรได้
“ละ...แล้วทำไมเธอถึงต้องหนีพี่มาที่นี้ล่ะ?”
“ฉันคิดว่าพี่ซอนเยไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นอีกหรือบางทีพี่อาจจะเบื่อฉัน.. พี่ถึงบอกว่าพี่จะหยุด” สาวหน้ากลมเอ่ยเบาๆ
รอยยิ้มบางๆเจือขึ้นบนใบหน้าคมสวยของมินซอนเย ก่อนที่เธอจะจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
“บ้าน่า พี่จะเบื่อโซฮีได้ยังไง?”
คนผมสั้นไม่เอ่ยอะไรอีก เธอแค่เลื่อนมืออุ่นๆไปสัมผัสแก้มป่องๆของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล
ซึ่งทำให้อานโซฮีรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสของคนที่เธอรัก
ก่อนที่สาวผมสั้นจะสังเกตได้ว่าหิมะแรกของปีค่อยๆโปรยปรายลงมาราวกับเป็นพยานในความรักที่บริสุทธิ์ของทั้งคู่
สายตาคมหวานจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มนิ่ง สาวหน้ากลมแทบหยุดหายใจเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ....
แล้วริมฝีปากของทั้งคู่ก็สัมผัสกันเบาๆอย่างนุ่มนวล อ่อนหวานจนทำให้หัวใจของสาวแก้มป่องต้องเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
ก่อนที่เธอจะจูบตอบคนผมสั้นอย่างที่เธอเคยต้องการจะทำมานานแสนนาน...แล้วทั้งสองจะผละออกจากกันอย่างช้าๆ
“พี่อยากจะจูบเธอแบบนี้มานานแล้ว” มินซอนเยพึมพำเบาๆ ใบหน้าแดงก่ำเมื่อเพิ่งนึกได้ว่าเธอพูดอะไรออกไป
สาวแก้มป่องยิ้มบางๆเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
“ความจริงพี่น่าจะทำต้องนานแล้วนะค่ะ เพราะฉันก็อยากจะจูบพี่เหมือนกัน”
“จริงเหรอ?”
คนผมสั้นร้องอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ “ทำไมพี่ไม่รู้เรื่องเลยล่ะ?”
เพราะพี่ซื่อบื้อไงล่ะ... อานโซฮีได้แต่คิด ก่อนที่เธอจะขำกับความคิดนั้น เธอว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
“มันไม่สำคัญแล้วล่ะค่ะ” สาวแก้มป่องยิ้มกว้าง ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าไปจูบอีกฝ่ายเบาๆอีกครั้ง
ในเวลานั้น...แม้ว่าหิมะจะโปรยปรายลงมาแค่ไหนก็ไม่ทำให้ทั้งสองรู้สึกเหน็บหนาว เมื่อได้ร่วมแบ่งปันอ้อมกอดอันอบอุ่นให้กันและกัน
__________________________________________________
มินซอนเยยิ้มกว้างอยู่คนเดียวขณะที่รอสาวแก้มป่องแต่งตัว ในตอนนี้คงไม่มีใครมีความสุขเท่าเธออีกแล้ว
เธอไม่ต้องเสแสร้งหรือแกล้งทำอะไรอีกแล้วในเมื่อตอนนี้ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่การแสดง...ไม่ใช่เรื่องหลอกลวง
ตอนนี้เธอสามารถจูบอานโซฮีตามที่เธอต้องการได้โดยไม่มีอะไรมาขัดขวาง แล้วในวันนี้ก็เป็นปาร์ตี้ครั้งสุดท้ายของเดือนนี้ที่เธอจะไป
แต่วันนี้ต่างออกไปจากที่เคย เพราะตอนนี้สำหรับเธอทุกอย่างคือเรื่องจริง
แล้ว คนผมสั้นก็ได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังเดินมานิ่ง เธอสวมเพียงแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์แล้วสวมเสื้อคลุมยาวสีชมพูอ่อนธรรมดาๆ เท่านั้น
แต่อานโซฮีของเธอก็ยังดูสวยน่ารัก...
“โซฮีน่ารักจังเลย” คนผมสั้นเอ่ยเรียบๆ แต่สีหน้านั้นดูออกว่าเธอรู้สึกชื่นชมมากกว่านั้น...
“พี่ซอนเยก็เหมือนกันค่ะ” สาวหน้ากลมยิ้มกว้างก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับอีกฝ่ายเบาๆ
มินซอนเยเลื่อนใบหน้าหมายที่จะจูบอีกฝ่าย ก่อนที่เธอจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนกระแอ้มเบาๆ สาวแก้มป่องผละออกอย่างตกใจ
ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะแดงก่ำเมื่อเห็นปาร์คเยอึนลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่
“นี่พวกเธอสองคนจะปล่อยให้ฉันออกไปก่อนไม่ได้เลยหรือไง? ให้ตายสิ”
มินซอนเยมองค้อนร่างสูงก่อนที่จะยิ้มบางๆให้อีกฝ่ายที่เริ่มหัวเราะออกมาเบาๆ เธอรู้ว่านี่คือการแสดงความยินดีเรื่องนี้เหมือนกัน
ในแบบของปาร์คเยอึน...
_________________________________________________________
“หวัดดี ซอนมี” มินซอนเยทักสาวร่างบางที่เดินมาหาเธอพอดี ตอนนี้ซอนมีกำลังเป็นนางเอกที่กำลังโด่งดัง
เพราะความน่ารัก เรียบง่ายและเป็นกันเอง(รั่ว)ของเธอ ทำให้ไม่แปลกใจหากใครๆจะตกหลุมรักเธอได้ง่ายๆ
“เป็นไงบ้าง? ซอนมี” อานโซฮียิ้มกว้างก่อนที่จะกอดเพื่อนสาวคนสนิทแน่นๆ
“หวะ...หวัดดี ซอนมี” ปาร์คเยอึนเอ่ยออกมาเบาๆ ขณะที่เธอจ้องมองร่างบางนิ่ง
“เอ่อ...เธอดูน่ารักนะ” ใบหน้าของสาวร่างสูงแดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อพูดแบบนั้นออกไป
ก็เธอดูดีจริงๆนี่... ปาร์คเยอึนคิดในใจ
“ขอบคุณค่ะ พี่ก็ดูน่ารักมากๆเลย”
มินซอนเยเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเธอเห็นซอนมีหน้าแดง หน้าแดงกับผู้จัดการตัวเอง....?
ซอนมีชอบเยอึน? ดูท่าโซฮีน่าจะรู้เรื่องนี้ด้วย
“เยอึน แกช่วยเทคแคร์น้องซอนมีหน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะพาโซฮีไปทางโน้น” ปาร์คเยอึนตาโตเมื่อได้ยินเช่นนั้น
แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยอะไร คนผมสั้นก็เดินโอบอานโซฮีไปแล้ว ปล่อยให้เธอและซอนมียืนนิ่งหน้าแดงด้วยกันอยู่อย่างนั้น
“ปล่อยไว้อย่างนั้นจะดีเหรอค่ะ? ซอนมีหัวใจวายตายพอดี” สาวแก้มป่องถามยิ้ม ขณะที่สาวหน้าหวานยิ้มกว้าง
“เยอึนก็คงหัวใจวายตายเหมือนกันแหล่ะ” อานโซฮีหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายบอก
“เต้นกับพี่หน่อยสิ”
อานโซฮีเลิกคิ้วเมื่อได้ยิน หากคนผมสั้นยิ้มบางๆ “พี่อยากเต้นจริงๆนะ”
“แต่พี่ซอนเยไม่ชอบเต้นกับใครไม่ใช่เหรอค่ะ?”
คนผมสั้นยักไหล่ “ก็จริง แต่ว่าพี่ไม่เคยเต้นกับโซฮีเลยนี่หน่า”
“มันก็เข้าท่าดีนะค่ะ” อานโซฮียิ้มบางๆก่อนที่จะเดินตามคนผมสั้นไป...
“พี่คิดถูกจริงๆด้วย” มินซอนเยพึมพำเบาๆ “เต้นกับโซฮีดีกว่าเต้นกับใครๆอีก”
อานโซฮียิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบอีกฝ่ายเบาๆ คนผมสั้นหลับตานิ่งก่อนที่จะขยับปากจูบตอบอีกฝ่าย
มืออุ่นๆของเธอเริ่มเลื่อนไปสัมผัสแก้มกลมป่องก่อนที่จะประทับจูบให้แนบแน่นกว่าเดิม ก่อนที่สาวแก้มป่องจะผละออกก่อน
เธอเงยหน้ามองใบหน้าเรียวสวยที่จ้องมองเธออย่างงงๆปนเสียดาย หากเธอเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆคนผมสั้นก่อนที่จะกระซิบเบาๆ
“คืนนี้....”
มินซอนเยนิ่งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอจ้องมองอานโซฮีที่ตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำ
“เรากลับกันตอนนี้เลยได้มั้ย?” คนผมสั้นร้องออกมาเบาๆ
สาวแก้มป่องหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายก่อนที่จะยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนที่เธอจะจับมือสาวหน้าหวานแล้วบีบเบาๆ
“แต่ฉันอยากจะอยู่ต่ออีกนิดน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันไปหาซอนมีก่อนนะค่ะ”
มินซอนเยยืนนิ่ง เมื่ออยู่ๆสาวหน้ากลมก็เดินออกไปหาเพื่อนสาวร่างบาง ปล่อยให้เธอยืนอ้าปากค้างอยู่บนฟลอร์คนเดียว...
“เธอจะฆ่าพี่เหรอ!? โซฮี” คนผมสั้นร้องออกมาเบาๆ
ดูเหมือนว่าคืนนี้เวลาจะเดินช้าและดูยาวนานเกินกว่าที่เธอต้องการเสียด้วยซิ......
END
ความคิดเห็น