คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ย้ายบ้าน ////^_^/////
ตอนที่ 3 ย้ายบ้าน ////^_^////
กรุงเทพ (คอนโดยอลลี่)
.
.
.
.
.
ถึงซะทีเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ต่อไปนี้ฉันจะไม่รับงานต่างจังหวัดอีกแร้ว
~ติ๊งต๊อง~ ติ๊งต๊อง~ ติ๊งต๊อง~ ติ๊งต๊อง~
“ใครมาเนี้ย รบกวนจริงๆๆ” ยอลลี่ทำหน้าบูดยิ่งกว่าอดข้าว 3 วันอีก
ยอลลี่เดินมาเปิดประตู ~แอ๊ด~แอ๊ด~แอ๊ด~แอ๊ด~
“โอ๊ะ!!! เห็นมีใครเลย” ยอลลี่เซ็ง พร้อมจะปิดประตูแต่สายตาดันไปสะดุดกับแจกันดอกไม้ที่ว่างข้างๆๆประตู
สงสัยเป็นของแฟนคลับ ไม่กล้าเอามาให้แน่นอน ยอลลี่หยิบแจกันมาดู และยิ้มออกมาอย่างชอบ
“ขอบคุณน่ะ เราชอบดอกคัตเตอร์นะ” ยอลลี่พูดออกมาเพราะคิดว่าต้องมีคนแอบดูอย่างแน่นอน
ห้องรับแขก
.
.
.
.
.
ยอลลี่เดินหามุมที่จะว่างแจกันให้เหมาะแต่ก็เลือกไม่ได้ซะที
~ตี๊ด~ตี๊ด~ตี๊ด~ตี๊ด~ตี๊ด~ตี๊ด~ตี๊ด~ เสียงโทรศัพท์ของยอลลี่ดังขึ้นเรื่อยๆ
“ใครโทรมาอีกล่ะเนี้ย เบอร์แปลกเราไม่รับชิ”ยอลลี่คงปล่อยให้โทรศัพท์ดังไปเรื่อยและเดินหามุมวางแจกันต่อ
ผ่านไป 20 นาที
“เย้!!!! ในที่สุดก็ได้ที่วางแจกันซะที เล่นเอาซะเหนื่อยเลย” ยอลลี่วางแจกันไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอน
ไปอาบน้ำดีกว่า
ซู่ว์ ซู่ว์ เสียงน้ำจากฝักบัวในการอาบน้ำของยอลลี่
เพล้ง เพล้ง!!!!!!!
“ใครน่ะ” ยอลลี่ปิดน้ำแล้วคว้าผ้าคลุมมาพร้อมหยิบแจกันในห้องน้ำไปด้วย
ยอลลี่เปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมยกแจกันจะฟาดคนร้าย แต่กลับไม่พบใครเลยเห็นแต่แจกันดอกไม้ที่เพิ่งได้มาหล่นแตกกระจายเต็มพื้นห้อง ยอลลี่เดินไปหยิบไม้กวาดมาเก็บเศษแจกันจนเรียบร้อย “เสียดายดอกไม่จัง แฟนคลับอุตส่าห์เอามาให้” -3-
“ว๊าย!!! ใครเนี้ยปล่อยน่ะ ฉันบอกให้ปล่อยไง กล้าดียังไงเอาถุงมาคลุมหัวฉันเนี้ย”ยอลลี่ดิ้นสุดชีวิต
“ไม่ไปปล่อย ถ้าแกไม่เงียบ”คนร้ายพูดจาเยือกเย็นมาก
“ถ้าฉันเงียบแกห้ามทำอะไรฉันนะ แกอยากได้อะไรก็บอกมา”ยอลลี่กลัวมากแต่พยายามกลั้นความกลัวเอาไว้
“หึ!! แกคิดว่าฉันอยากได้อะไรล่ะ”
“ไม่รู้ ไม่งั้นฉันจะถามทำไม่ล่ะ”
“ตัวแกหอมดีน่ะ พึ่งอาบน้ำเสร็จล่ะสิ”คนร้ายยังคงเอามือปิดตาฉันอยู่
คนร้ายได้แต่เอาจมูกมาสูดดมบริเวณต้นคอของฉัน ส่วนมืออีกข้างได้แต่ลูบแขนไปมาตนตัวฉันขนลุกขึ้นมาทันที ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองตัวสั่นไปหมด จนลงไปนอนอยู่บนเตียงนอนตอนไหนไม่รู้ ฉันอยากจะกรี๊ดออกมาสุดเสียง แต่เสียงที่ออกมา กลับอยู่ในลำคอ มือก็เค็มยังจะเอามาปิดปากฉันอีก คนร้ายเริ่มสังเกตว่าตอนนี้น้ำตาของฉันที่ไหลพรากยิ่งกว่าน้ำตก ตัวก็สั่นจนคนร้ายเริ่มค่อยๆปล่อยมือออกจากปากของฉัน
“ตุบ” ไม้เบสบอลได้พุงไปตีคนร้ายจนสลบลงไป
“รปภ เอาตัวไปส่งตำรวจเลยนะ”
และเขาก็เดินเขามาหาฉัน
“ยอลลี่เป็นอะไรไหม”
ตอนนี้สภาพของฉันมันน่าอายมากเสื้อผ้าหลุดมาหมดเหลือแต่ชุดชั้นใน แต่คนที่มาช่วยฉันเขาดูคล้ายนายปริศนามากแต่ต้องขอบคุณเขาที่มาช่วยได้ทันเวลา อยู่เขาก็ได้เอาผ้ามาคลุมตัวฉันจนมิดชิดแล้วเอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำตาของฉัน ตาของฉันมันมัวมากจนไม่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าคือใคร แต่การตอบสนองของฉันคือการร้องไหออกมาจากความกลัว และเขาก็ดึงฉันไปกอดเพื่อปลอบฉันให้หายกลัว
“ไม่เป็นไรแล้วน่ะ หยุดร้องได้แล้วนะ”
“ฮือ ฮือ ฉันกลัวนี้” TT_TT ฉันร้องไหในอ้อมกอดของเขาจบหลับไป ฉันคิดว่าต้องเป็นนายปริศนาแน่นอนน้ำเสียงของเขาฉันจำได้แม่น แต่ฉันรู้สึกปลอดภัยทุกที ที่อยู่กับเค้า อ้อมกอดเขาอบอุ่นดีนะของนอนแบบนี้ไปอีกสักพักแล้วค่อยตื้นดีกว่า
10.15 น.
.
.
.
.
.
ทั้งคู่ยังคงนอนกอดกันอย่างมีความสุข นายปริศนาเริ่มตื่นขึ้นมาแล้ว
“กี่โมงแล้วนี่” สายตาได้ไปมองคนที่อยู่ข้างๆก็เผลอยิ้มออกมาก นายปริศนาเอื้อมมือมาลูบผมของยอลลี่ และ เอื้อมหน้าไปจูบหน้าผากของยอลลี่อย่างเบาๆ
นายปริศนาลุกไปหยิบโพสอิท ข้างโคมไฟของยอลลี่มาเขียนแล้วแปะไว้หน้ากระจกในห้องน้ำ และเดินออกจากห้องไป
10.54 น.
.
.
.
.
.
“เช้าแล้วหรอเนี้ย” ยอลลี่บิดขี้เกียจไปมาจนลุกขึ้นมานั่งว่าเมื่อคืนเกิดอะไรกับตัวเองบ้าง
ยอลลี่เดินไปห้องน้ำ จะแปรงฟันแต่ตาดันไปสะดุดกับโพสอิทที่แปะไว้หน้ากระจก
“ยอลลี่เรื่องเมื่อคืนคุณยังไม่ขอบคุณผมเลยนะ แถมมานอนในอ้อมกอดของผมจนเช้าเลยนะครับ
คุณยังจำเรื่องที่เราเคยคุยกันที่ร้านอาหารได้ไหม ถ้าคุณพร้อมที่จะเข้ามาอยู่กับผมเมื่อไหร่ก็โทรมาตามเบอร์นี้ได้ 24 ซม. นะ 08888XXXXX ”
“อีกตาบ้าใครจะโทรไปหาล่ะ”อาบน้ำต่อดีกว่าชิ!!!!”
ห้องหัวหน้าความปลอดภัยในคอนโด
.
.
.
.
.
“คุณปล่อยให้คนร้ายมาเข้าห้องฉันได้ไง”ยอลลี่โกรธมาก
“ผมต้องขอโทดด้วยนะครับทางเราจะรับผิดชอบทุกอย่างเลย”
“ไม่แค่ห้องฉันคุณปล่อยให้คนร้ายเข้ามาได้เลย ถ้าฉันอยู่ต่อไปคนร้ายมันจะทำมากกว่าเดิมอีกหรือเปล่า”
“ขอร้องเถอะครับอย่าย้ายออกเลยครับผมจะให้ รปภ มาดูแลที่ห้องคุณ 24 ซม. เลยครับ”
“ไม่ค่ะ ฉันจะย้ายออกเร็วๆๆนี้”
ร้านกาแฟ
.
.
.
.
.
ยอลลี่นั่งดื่มกาแฟเพื่อรอใครบางคน
“หวัดดีครับ”
“อุ๊ย!!!! ทำไมชอบมาแบบไม่ค่อยมีเสียงล่ะฉันตกในนะนายปริศนา”
“ในที่สุดคุณก็โทรมาหาผม ผมดีใจนะครับและรอคำตอบจากคุณอยู่ว่าจะย้ายไปบ้านผมวันไหน”
“ยังหรอก ฉันยังไม่รู้จักคุณดีเลยขอเวลาฉันคิดก่อนนะ” ถ้าฉันไม่ต้องงานเงินฉันก็มีเหลือใช้ถ้าย้ายไปอยู่กับเขาคงประหยัดได้หลายอย่างเลยอิอิ
“แล้วคุณโทรมานัดผมทำไมล่ะครับ”สีหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจคำพูดของยอลลี่เท่าไหร่
“ก็ มาทำความรู้จักกับนายไงล่ะ แค่ชื่อนายก็พิลึกพอแล้ว” -3-
“นั้นเราจะทำความรู้จักกันแบบไหนดีล่ะ บนเตียงไหมผมบอกคุณได้ทุกอย่างเลยนะ”
“อร๊ายยย อีตาบ้าฉันไม่ได้อยากรู้จักแบบนั้นสักหน่อย” ยอลลี่เขิลมากหน้าแดงมาก ////^_^////
“อ้าวแล้วแบบไหนละที่คุณอยากรู้จัก”
“แบบเพื่อน ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่คุณตกลงไหมล่ะที่จะรู้จักฉันแบบเพื่อน”
“โอเคครับ นั้นมื้อนี้เพื่อนอย่างผมเลี้ยงเองครับ แล้วเราไปดูหนังกันต่อน่ะ”
“ได้แต่ว่าไม่ต้องดูหนังได้ป่ะ เหมือนเดทเลยอ่า”
“ไม่หรอกผมก็ทำแบบนี้กับเพื่อนทุกคนและ หรือคุณอย่างเดทกับผมล่ะ”
“ไม่อ่าไปดูก็ได้”
“เริ่มใจอ่อนแล้วล่ะชิ ระวังจะหลงรักผมแบบไม่รู้ตัวน่ะ”
“ไม่หรอกย่ะ แบร่ แบร่ ”
โรงหนัง
.
.
.
.
.
“นี่นายหนังมีตั้งหลายเรื่องทำไม่ต้องมาเลือกหนังโรแมนติกและเกาอี้ฮันนีมูลอีกล่ะ”
“ผมอยากดูนี่ ส่วนเก้าอี้มันนั่งสบายดี”
“ชิชิ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแต่นั่งกินป็อปคอนร์ต่อไป
ฟุบ
โอ๊ะ!!!!ใครเนี้ยมาหลับในโรงหนังแถมมาซบไหร่ฉันอีก ฉันเลยพลักหัวออกไป
คนนั้นเหมือนเพิ่งตื่นจากการโดนฉันพลักเลยมาขอโทดฉัน
“ขอโทดนะครับ”
“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ”
“คุณยอลลี่เป่าครับ”
“ใช่ค่ะคุณรู้จักด้วยหรอ”
“ผมคนที่ช่วยพาคุณไปงานปาร์ตี้ไงครับ”
“อ้อ คุณเทา ไม่นึกเลยว่าจะเจอคุณ”
เหมือนเราสองคนจะคุยดังไปจน นายปริศนาหันมาว่า
“หวัดดีครับผม ปริศนา แฟน ยอลลี่ครับ”
“ไม่ใช่ค่ะยอลยังไม่มีแฟน เขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น”
“คุณกลัวมันเข้าใจผิดหรอว่าเราเป็นแฟนกัน”
“เปล่าแต่ทำไม่คุณต้องโกหกเทาด้วยว่าเราเป็นอะไรกัน”
“ผมไม่ได้โกหก”พูดจบพร้อมเอียงหน้าไปหาเทาแล้วบอกว่า “เราเป็นแฟนกันจริงๆนะครับ”
“ครับนั้นผมขอตัวก่อนนะครับดูหนังให้สนุกทั้งคู่เลยนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
“คุณเทาเดี้ยวยอลไปส่งนะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณอยู่กับแฟนดีกว่า”
ยอลลี่หันมามองนายปริศนาตาขว้าง
“ทำไมนายไปบอกคุณเทาแบบนั้นด้วย”
“ก็คุยกันเสียงดังขนาดนั้นกลัวคลไม่รู้หรือไงว่ารู้จักกันหา”
“มันก็เรื่องของฉัน”ยอลลี่พูดจบพร้อมเดินออกไป
“เดี้ยวสิรอผมด้วย”นายปริศนาวิ่งตามยอลลี่มา
ลานจอดรถ
.
.
.
.
.
นายปริศนาวิ่งมาขว้ามือของยอลลี่ไว้
“คุณจะไปไหน”
“กลับคอนโด สิฉันเบื่อ”
“หึ คุณยังคิดว่าที่นั้นปลอดภัยอยู่อีกหรอ”
“ไม่รู้สิ แต่อาจปลอดภัยกว่านายมั้ง”
“แล้วที่ผมช่วยคุณไม่ให้โดนไอ้โรคจิตที่ไหนมาปล้ำคุณนี่ไม่มีความหมายเลยใช่ป่ะ”
“ก็.........”ยอลลี่ได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“ไปกับผมเถอะยอล”
“ไปไหนล่ะ”
“ไปอยู่กับผมที่บ้านไง”
“ให้ตายยังไง..........”
พูดไม่ทันจบยอลลี่โดนนายปริศนาอุ้มพาดบ่าไปที่รถอย่างง่ายดาย
บ้านนายปริศนา
.
.
.
.
.
ยอลลี่ได้แต่ทำหน้าบูด เพราะตนไม่ค่อยพอใจกับการมาบ้านของนายปริศนา นายปริศนาเดินมาเปิดประตูรถให้ยอลลี่ลงมา
“เชิญครับคุญยอลลี่”
“นี่บ้านนายหรอ” ยอลลี่ตะลึงกับ คฤหาสน์ ของนายปริศนามาก
“อืม”
ทั้งสองเดินเข้าไปภายในบ้านมีคนรับใช้ยืนรอรับเป็นสิบ (เวอร์ไปนะบางที) นายปริศนาพายอลลี่เดินสำรวจ คฤหาสน์ ของตนอย่างสนุกสนาน
“เป็นไงบ้างชอบ คฤหาสน์ ของผมเปล่า”
“ก็ชอบนะสวยดี”
“ถ้าชอบนั้นคืนนี้ลองมานอนที่นี่ สัก 2-3 วันนะ”
“ไม่อ่า ฉันจะกลับคอนโดแล้ว แล้วอีกอย่างเราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยจะมานอนค้างได้ไงล่ะ”
“ใครบอกไม่เป็นคุณเป็นแฟนผมตั้งแต่เดินเข้ามา คฤหาสน์ ของผมแล้ว”
“ขี้ตู่อ่า ฉัน โสดดดดดดด โว๊ย”
“ไม่น่ารักเลยเขินที่ไร ขึ้นโว๊ยทันทีเลยนะที่รัก”
“จะอ้วกอย่าเรียกฉันที่รักอีกนะ เรียกว่ายอลลี่ ดีแล้ว”
“เอาเป็นว่าคืนนี้คุณต้องนอนค้างบ้านผมแล้วล่ะ”
“ขอยืนยันคำเดิมว่า ไม่”
“นี้ จะสองทุ่มแล้ว กว่าจะถึงคอนโดคุณก็ 4 ทุ่ม มั้ง ดึกแล้วผมเป็นห่วง”
ยอลลี่ทำท่าทีเหมือนจะใจอ่อน
โคกกกกก โคกกกก น่าอายที่สุดเสียงท้องมาร้องอะไรตอนนี้เนี้ย
“คุณหิวแล้วใช่ไหมล่ะ ป่ะทานข้าวกัน”
“อืม”ยอลลี่เดินตามนายปริศนาอย่างว่างายเหมือนลูกแมวไม่มีทางเลือก
เวลา 22.00 ในห้องนอนยอลลี่
.
.
.
.
.
ทุกอย่างในตอนนี้เงียบสนิทอยู่ในความมืด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ยอลลี่ยังคงหลับสนิทไม่รู้เรื่องเพราะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน นายปริศนาใช้นิวกดรหัสเข้าห้องของยอลลี่อย่างง่ายเพราะตัวเป็นเจ้าของบ้าน เดินมาที่เตียงนอนของยอลลี่แล้วทิ้งตัวนอนข้างๆและเอามือมาโอบยอลลี่ไว้ไม่ให้ไปไหน
“ใครน่ะปล่อยฉันนะ”
“ผมเอง ผมไม่อยากนอนคนเดียวขอนอนแบบนี้จนเช้าได้ไหม”
“ไม่ได้ปล่อยฉันนะ”
“ไม่เมื่อไรคุณจะใจอ่อน ยอมรักผมซะทีล่ะ”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจทั้งคู่เต้นรั่วและเร็วเป็นจังหวะเดียวกัน
“คุณไม่ต้องตอบก็ได้นะ เพราะผมได้คำตอบแล้ว”พูดจบนายปริศนาก็จุ๊บหน้าผากของยอลลี่อย่างอ่อนโยน ยอลลี่ได้แต่เขิลอายและหลับตานอนในอ้อมกอดของนายปริศนา นายปริศนาพูดข้างหูของยอลลี่ว่า “ผมรักคุณนะยอล”
“อืม...นอนเถอะฉันง่วง”ยอลลี่อายมากที่คุมตัวเองไม่ได้และดันไปตอบเหมือนว่ารักเขาไปแล้ว
ทั้งสองยังคงนอนกอดกันอย่างมีความสุข เพราะต่างฝ่ายต่างมีใจให้กันและกันแต่ดันปากแข็ง
.
.
.
.
.
รอติดตามตอนที่ 4 ด้วยนะค่ะ อ่านแล้วชอบไม่ชอบ
คอมเม้นกันมาเยอะๆๆนะค่ะ
และอย่าลืมแนะนำเพื่อนมาอ่านหรือกดเป็นแฟนคลับในฟิคด้วยจร้า
~บ๊ายบาย~
ความคิดเห็น