คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [[ Part One ]] :: รู้จักกับเอสเจ
----------------------------------------------------------------------------------------
2 วันต่อมา.....
+ติ๊งต่อง+ เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น ซองอาจึงออกไปเปิดรับและพบพี่ชายกับเพื่อนอีก 2 คนอยู่หน้าประตู
“พี่ซองมิน!!” ว่าแล้วเธอก็กระโดดกอดพี่ชายของเธอเต็มแรงจนเค้าเกือบเซล้มลงไปกองที่พื้น
“คิดถึงจังเลย” แล้วเธอก็หอมแก้มพี่ชายเธอฟอดใหญ่
“จ้ะๆ พี่ก็คิดถึง” ซองมิน หนึ่งในวงซูเปอร์จูเนียร์เอ่ยกับน้องสาวของตน
“คิดถึงซองอาหรือคิดถึงพายฟักทองของซองอากันแน่คะ” ถามแล้วทำหน้าตาบ๊องแบ๊วใส่พี่ชาย
“แหม รู้ใจพี่จริงๆ” แล้วซองมินก็หยิกจมูกน้องสาวตัวเองไปมา
“อะแฮ่มๆ หายคิดถึงกันยังครับ หายแล้วก็พาพวกพี่เข้าไปในบ้าน แล้วไปยกของของตัวเองลงมาสิ”
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหรอก แต่เป็นเสียงของเยซอง สมาชิกอีกคนของซูเปอร์จูเนียร์
“อะค่ะ พี่...”
“เยซอง หรือคิมจงวุนก็ได้ไม่ว่า” เยซองพูดแนะนำตัว
“เรียกว่าปลาทองได้มั้ยอ่า” พูดแล้วก็ทำหน้าบ๊องแบ๊วใส่เยซองอีก
“ปลาทอง ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆ เธอนี่ช่างคิดนะ ปลาทอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” อึนฮยอกหรือลีฮยอกแจ
สมาชิกอีกคนหนึ่งได้ลงไปขำกับพื้นหน้าประตูเรียบร้อยแล้ว
“แล้วพี่...”
“อึนฮยอก ลีฮยอกแจครับ” แล้วฮยอกแจก็โค้งงามๆให้ซองอาเหมือนจะบอกว่า
“ให้เกียรติเป็นคู่เต้นรำผมหน่อยสิครับ” พร้อมทำตาปิ๊งๆใส่ *_*
“เอ่อ...ค่ะ เชิญเข้าบ้านได้เลยค่ะ” ซองอาทำหน้าหนักใจ = =” พี่ชายตัวดีก็ไม่ปกป้องน้องสาวตัวเองเลย
ดันเดินลิ่วเข้าบ้านไปหาของกินตั้งแต่ตอนที่ฮยอกแจลงไปขำแล้ว
“เดี๋ยวหนูไปยกของก่อนนะคะ” ซองอากำลังจะหันกลับเดินไปที่บันได
“เธอไม่ต้องยกของหรอก เดี๋ยวให้ฮยอกแจยกให้ มันเล่นเกมแพ้พี่ ^^”
ซองมินพูดออกมาทั้งๆที่ตายังมองโทรทัศน์อยู่
“ค่ะๆ งั้นพี่ฮยอกแจตามซองอามาเลยค่ะ” แล้วซองอาก็เดินนำฮยอกแจขึ้นไปชั้นบนไปยังห้องของเธอ
“ซองอานี่ หน้าเหมือนซองมินมากเลยนะเนี่ย” ระหว่างที่เดินกันอยู่ฮยอกแจก็เป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมา
“หรอคะ ทุกคนเลยบอกว่าซองอาหน้าเหมือนพี่ชาย”
“แล้วซองอาอายุกี่ปีอะ”
“18 ปีค่ะ”
“งั้นหรอ เท่าเจ้าคยูฮยอนเลย” ฮยอกแจเอ่ยถึงสมาชิกใหม่ของซูเปอร์จูเนียร์
ซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับซองอา
“จริงหรอคะ เฮ้อ! นึกว่าจะมีแต่คนอายุมากกว่า” และทั้งสองก็เงียบกันจนถึงห้องของซองอา
(บ้านเค้าใหญ่ค่ะ)
“เดี๋ยวพี่ฮยอกแจรอหน้าห้องก็แล้วกัน เดี๋ยวซองอาไปเอากระเป๋ามาก่อน”
“อ่าจ้ะ งั้นพี่รอหน้าห้องนะ” ฮยอกแจรู้มาจากซองมินว่า ซองอาไม่ค่อยชอบให้คนเข้าห้องตัวเอง
แม้ว่าจะเป็นพี่ชายของเธอก็ตาม
ซักพัก ซองอาก็ลากกระเป๋าสีดำใบใหญ่เล็กน้อย และหิ้วกระเป๋าสีส้มลายฟักทองที่พี่เธอซื้อให้มาที่หน้าห้อง
“เดี๋ยวพี่ช่วยลากกระเป๋าใบใหญ่ก็แล้วกัน ซองอาหิ้วอีกใบไปได้มั้ย” ฮยอกแจถาม
เพราะกระเป๋าใบใหญ่ดูท่าจะหนัก ส่วนใบลายฟักทองนั้น ใบเล็กซองอาน่าจะหิ้วได้
“ค่ะ” ซองอารับคำแล้วก็เดินนำฮยอกแจไป แต่คราวนี้ไม่มีเสียงพูดคุย เพราะภาระ(อันหนักอึ้ง)
เมื่อมาถึงบันได ฮยอกแจทำหน้าแหยๆนิดๆ ก็กระเป๋าใหญ่แถมเป็นกระเป๋าลากอีกตะหาก
จะลงบันไดได้มั้ยเนี่ย
“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจของฮยอกแจดังขึ้น หลังจากที่นำกระเป๋าลงมาจากชั้นบนได้
แม้จะทุลักทุเลไปหน่อยก็ตาม
“กระเป๋าซองอาหนักหรอคะ” //แน๊ะ! ยังจะมาทำหน้าตาน่ารักเอียงคอถามอีก เอ๊ะ! เราคิดอะไรเนี่ย// ฮยอกแจ
“อ๋อ ก็นิดหน่อย มันใบใหญ่ไง เลยลงบันไดลำบาก” ฮยอกแจตอบไปตามความจริงยกเว้นก็แต่ตรงที่
กระเป๋าหนักนิดหน่อย
“ซองอา มาแล้วหรอ เดี๋ยวไปที่รถเลยละกัน พี่จะไปซื้อของตุนไว้ด้วย” ซองมินพูดกับซองอา
แล้วเดินออกไป ตามด้วยเยซองที่ดูท่าจะงอนซองอาซะแล้ว (ก็หนูไปบอกว่าเค้าเป็นปลาทองนิ)
“ห๊า! จะไม่ให้ฉันพักเลยใช่มั้ย เหนื่อยนะโว้ย” ถึงจะว่าอย่างนั้นฮยอกแจก็ลากกระเป๋าตามซองอาไป
ข้างนอกอยู่ดี ก็ไม่มีใครฟังเค้าแล้วเดินออกไปกันหมดแล้วนิ
20 นาทีต่อมา......
“พี่ชาย ฝากซื้อเนื้อสันในกะมันฝรั่งหน่อยสิ อ้อ แล้วก็เฟรนช์ฟรายแช่แช็งด้วย”
ซองอาบอกพี่ชายก่อนที่เค้าจะไปซื้ออาหารมาตุนที่บ้าน
“จะโชว์ฝีมือ ว่างั้น” ถึงจะดูเหมือนพี่เธอไม่มั่นใจในฝีมือเธอเท่าไหร่ แต่ที่จริงแล้ว พี่เธอกลับคิดว่า
อาหารของซองอาอร่อยมาก และเธอก็รู้เรื่องนี้ดี พี่ของเธอก็พูดไปอย่างนั้นแหละ
“ใช่ค่ะ ข้าวเย็นวันนี้ ซองอาจะทำสปาเก็ตตี้มีทซอส อย่าลืมเส้นสปาเก็ตตี้ตามความต้องการด้วยล่ะคะ”
//เกือบลืมให้ซื้อเส้นสปาเก็ตตี้แล้วสิ// ซองอา
“จ้าๆ อยู่บนรถน่ะแหละนะ” เค้ารู้ดีว่าน้องเค้าไปเดินไปไหนต่อไหนคนเดียวหรอก
แต่น้องเค้ายังไงก็ต้องมีคนเฝ้าอยู่ดี เดี๋ยวโดนจับตัวไปขึ้นมาล่ะแย่เลย
“ค่า” ซองอารับคำ แล้วก็หันมาทางเยซอง
“พี่ปลาทอง” ซองอาเรียกเยซองด้วยฉายาที่เธอตั้งให้ แต่เยซองกลับหันไปทางอื่นพร้อมกับทำแก้มป่อง
คล้ายๆจะบอกว่า”งอนแล้วนะ” ส่วนฮยอกแจพยายามจะกลั้นหัวเราะไว้ให้ได้
“อ่า พี่เยซองก็พี่เยซอง” แต่เยซองก็ยังไม่หันมาเหมือนเดิม
“ง่า พี่เยซองอะ หนูขอโทษ ดีกันนะ” ซองอากล่าวคำขอโทษ พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยให้เยซอง
ที่จริงเยซองหายงอนตั้งแต่ตอนซองอาเรียกชื่อเค้าแล้วแหละ เพียงแต่เค้าอยากแก้ซองอาเล็กน้อย
แต่เมื่อเห็นท่าน่ารักๆของซองอา เค้าก็หันกลับมายิ้มให้แล้วเอานิ้วก้อยของเค้าเกี่ยวกับนิ้วก้อยของซองอา
“พี่หายโกรธแล้วนะ” เยซองบอกแล้วก็เอานิ้วก้อยที่เกี่ยวอยู่ออก
“เย้! ดีใจจังเลย” ซองอากำมือแล้วชูมือขึ้นเหมือนเด็กๆ
//เฮ้อ! เด็กก็คือเด็ก// เยซอง
“ว่าแต่ซองอาทำอาหารเป็นด้วยหรอ” ฮยอกแจถามพร้อมกับหันไปหาซองอา
(ฮยอกแจเป็นคนขับรถ แล้วซองอากับเยซองนั่งเบาะหลัง ซองมินนั่งคู่กับคนขับค่ะ)
“อ๋อ ค่ะ เคยแอบอ่านในไดอารี่ของพี่ซองมิน เขียนไว้ว่า ซองอาทำกับข้าวอร่อยที่สุดด้วยแหละ”
พูดพลางยืดนิดๆ
“โห ถ้าซองมินบอกว่าอร่อย ก็ต้องยกนิ้ว เดี๋ยวพี่จะรอกิน” ฮยอกแจพูดขำๆ
“เออใช่ ไปสอนเจ้าคยูฮยอนบ้างก็ดี หมอนั่นทำอะไรก็ไม่อร่อย” พูดเสร็จเยซองกับฮยอกแจก็ทำหน้าอมทุกข์
เมื่อนึกไปถึงฝีมือทำกับข้าวของคยูฮยอนที่พูดได้คำเดียวว่า”ไม่ได้เรื่อง”
“มาแล้วๆ เป็นอะไรทำไมทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินแมลงสาบ”
ซองมินพูดเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนๆ
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ ว่าแต่เต็มรถเลย พี่จะวางไหนอะ” ซองอาพูดพลางมองไปที่รถเข็น
ซึ่งมีถุงอยู่จะเต็ม(เกือบล้น)
“งั้นเราสามคนต้องมาเบียดกันหน่อย เดี๋ยวพี่เอาไว้ตรงเบาะหน้าเอง” ซองมินเสนอความคิดออกมา
“เอางั้นก็ได้” ฮยอกแจตกลงแล้วลงไปช่วยซองมินขนของ
เวลาผ่านไปครู่นึงก็จัดของเรียบร้อยไม่ให้กระเด็นไปทับฮยอกแจ
10 นาทีต่อมา.....
ในที่สุดก็มาถึงบ้านของพวกเค้า ทั้งสี่คนหิ้วของกันพะรุงพะรัง
จะมีฮยอกแจเนี่ยแหละที่หนักกว่าใครเพื่อน เพราะต้องลากกระเป๋าของซองอาด้วย ต้องหิ้วของด้วย
+ออดดดดดดด+ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ผู้มาเปิดประตูให้คือ ฮันคยอง
“กลับมาได้ซะที ไม่รู้หรอ เค้ารอข้าวเย็นกันจนจะกินทีวีแทนแล้ว” ฮันคยองพูดเล่นๆ
แต่เยซองกลับสวนกลับไปว่า
“ไม่คิดจะช่วยถือรึไง มีตาป่าวนั่น” ฮันคยองเงียบไปแปบนึงก่อนจะดึงถุงไปจากมือซองอา
"ไอ่พี่บ้า แทนที่จะช่วยผม" คราวนี้เป็นฮยอกแจที่บ่น
“มาหนูช่วยเองค่ะ” แล้วซองอาก็เดินไปที่ฮยอกแจ แล้วดึงถุงออกมาจากมือฮยอกแจ 3-4 ถุง
“ขอบคุณ เห็นมั้ยต้องให้เด็กมาช่วยแทน อายบ้างมั้ยนั่น” ฮยอกแจตะโกนไปหาฮันคยอง
ที่กำลังเดินเข้าไปในครัว
“ไม่” ฮันคยองตอบกลับมาอย่างภูมิใจ
“ซองอานอนห้องพี่แล้วกัน ห้องมันหมด” ซองมินพูดกลับซองอา หลังจากที่วางของไว้ที่ห้องครัวแล้ว
“ไหนพี่เคยบอกว่า มีห้องนึงว่างไง” ซองอาถามซองมิน เพราะจำได้ว่าเค้าโทรมาหาเธอวันนึง
แล้วบอกไว้ ก่อนหน้าที่เธอจะย้ายมา 2 อาทิตย์
“ก็ตอนนี้มันไม่ว่างแล้ว เพราะกลายเป็นห้องเก็บของขวัญของแฟนเพลงน่ะ” ซองมินบอกเหตุผล
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ต้องจัดด้วยนะ ที่ตรงไหนของใคร” ซองอาพูดพลางมองพี่ชายด้วยสายตาที่ดุเล็กน้อย
“ครับๆ เดี๋ยวไปดูเองแล้วกัน” ซองมินบอก ไม่ใช่ว่าเค้าตามใจน้อง แต่ซองอาชอบให้มีพื้นที่ส่วนตัว
และใครมายุ่งก็อย่าหวังว่าจะรอดจากฝีมือเทควันโดของเธอ
แล้วซองมินก็พาซองอาไปที่ห้อง โดยยังมีฮยอกแจลากระเป๋าตามไปด้วย เมื่อตกลงกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ซองมินก็พาซองอามาที่ห้องนั่งเล่น แล้วเรียกทุกคนมาทำความรู้จักกับซองอา
“พี่ๆครับ มารู้จักน้องสาวผมเร็ว” ซองมินตะโกนลั่นห้อง ทำให้ทุกคนหันมามองซองอาเป็นตาเดียว
จนซองอาอาย ก้มหน้าหลบสายตาของเหล่าลิงทั้งหลาย
“แนะนำตัวให้ซองอารู้จักสิครับพี่ เอาแต่จ้อง เดี๋ยวน้องผมก็ระเหยหมด”
“อ่า พี่ชื่อลีทึกนะครับ หรือปาร์คจองซู พี่เป็นพี่ใหญ่ของบ้านนี้ครับ” พูดจบก็โค้งให้เล็กน้อย
“ค่ะ เรียกพี่ทึกกี้ได้มั้ยคะ” ซองอาถาม
“อ่า ได้ครับ ได้” ลีทึกยิ้มรับ
“พี่ชื่อฮีชอลนะ เรียกซินก็ได้” ฮีชอลบอก พร้อมกับโค้งนิดๆแบบลีทึก
“ค่ะพี่ซิน” ซองอายิ้มให้
“พี่ชินดงครับ” ชินดงปรี่เข้ามาหา
“พี่ดงเฮครับ” ดงเฮยิ้มให้
“พี่ซีวอนครับ” ซีวอนพูดพร้อมส่งลักยิ้มมาให้
“พี่คิบอมครับ” แล้วก็ส่งยิ้มละลายมาให้
“พี่คังอินครับ ยองวุนก็ได้” คังอินพูดและยิ้มตาปิดให้
“พี่เรียววุค” เรียววุคพูดและยิ้มให้อีกคน
“เราคยูฮยอนนะ เรียกลักกี้ก็ได้ พี่ซองมินบอกว่าเราอายุเท่าเธอนี่ ใช่มั้ย” คยูฮยอนพูด
“ใช่ แต่เรียกว่าซองอาเถอะ เรียกเธอมันแปลกๆ” ซองอายิ้ม
“ได้ครับ ฮี่ๆ” คยูฮยอนรับคำแล้วก็ยิ้ม(อีกแล้ว)
“เอาล่ะ วันนี้น้องผมจะทำกับข้าวให้นะครับ เมนูมีอะไรมั่งซองอา” ซองมินพูดแล้วก็หันไปถามซองอา
“เมนูคือ สปาเก็ตตี้มีทซอสค่ะ” ซองอาพูดพลางมองไปที่ฝูงลิงซึ่งกลายร่างเป็นลิงหิวไปแล้ว
“ลักกี้ มาช่วยเค้าทำกับข้าวหน่อย เดี๋ยวสอน” ซองอาพูดพลางยิ้มให้คยูฮยอนลุกตามไป
แต่ซองอาไม่รู้เลยว่า มีคนอีกหลายคนที่อยากได้รอยยิ้มนั้นบ้าง
----------------------------------------------------------------------------------------
ที่แท้ซองอาก็คือน้องซองมินนี่เอง
ตอนต่อไปจะเปิดเผยว่าใครเป็นคนที่ชอบซองอากัน
ความคิดเห็น