🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #8 : ความห่วงใยที่คุ้นเคย

ความห่วงใยที่คุ้นเคย



          แฮ่กๆ .. นิชคุณเม้มปากแน่นและเริ่มรู้สึกถึงภาวะการหายใจที่ถูกบีบอัดด้วยความเหน็จเหนื่อยจากการวิ่ง  จึงชะลอฝีเท้าลงเรื่อยๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ ในขณะที่ปากยังคงบ่นพึมพำ

" แมร่งกะอิแค่ เปิดเพลงทำไมต้องดุใส่ด้วยหว่ะ ไม่ได้ฆ่าใครตายสักหน่อย" ใบหน้าสวยหวานงอหงิก เมื่อหวนนึกถึงตอนที่ตนถูกดุ  มือเรียวเล็กยกขึ้นต่อยตี ต้นองุ่นที่ปลูกเป็นแนวยาวอยู่เบี้องหน้า 

"อ๊ากก มะโหเว่ยยยย มะโหวววว.ย๊ากก ไอ้พ่อเลี้ยงบ้า ไอ้บ้า ไอ้ ไอ้ ไอ้ขี้เหร่ ไอ้ แคร่ก ๆ ๆ"   ทั้งที่อยากจะระบายความอัดอั้นด้วยการแผดเสียงด่าเจ้าของไร่ แต่เพราะว่าเขาวิ่งไป ตะโกนแผดเสียงดังลั่น  จึงทำให้ตอนนี้คอแห้งเป็นผง  ตากลมกวาดมองไปรอบตัวเพื่อหวังจะกินองุ่นสุกรสหวานชุ่มคอ ให้ดับกระหาย

เท้าเรียวออกเดินอีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเริ่มออกนอกเขตไร่ของแทคยอนเสียแล้ว  ไม่นานนักเขาก็คลี่ยิ้มอย่างลิงโลด เมื่อเจอองุ่นพวงใหญ่พวงหนึ่ง มือเรียวเอื้อมคว้า 

"อ่า น้ององุ่น มาปลอบใจพี่คุณใช่มั้ยครับ น้ององุ่นน่ารักน่ากินที่สู๊ดด" 

เอ่ยชมพวงองุ่นอย่างจริงใจ จากนั้นจึงเด็ดออกจากขั้ว แล้วส่งลูกองุ่นสีแดงสดลูกหนึ่งเข้าปาก กัดเผาะให้ผิวบางๆที่ห่อหุ้มความหวานชุ่มช่ำ นั้นแตกออก เพื่อดื่มกินบรรเทาความกระหาย

หวานจัง..
แต่หวานแบบแปลกๆ!

ด้วยความสงสัยใคร่รู้ นิชคุณจึงเด็ดองุ่นอีกลูกเข้าปาก เคี้ยวตุ้ย หลังจากนั้นก็คิ้วขมวด เพราะความหวานฉ่ำขององุ่นสีสดไม่ได้ช่วยให้ความกระหายหิวบรรเทาลง ในทางกลับกัน มันกลับยิ่งเพิ่มความแห้งผาดให้ลำคอ จนแสบระบม ลามลงไปตามหลอดอาหาร ราวกับว่าเขาเพิ่งกลืนกินเม็ดกรวด

"แคร่กๆๆ แปลกจัง ทำไมยิ่งกินยิ่งแสบคอหล่ะ"


...เอ หรือว่า... หลุบตามองพวงองุ่นที่อยู่ในมือ แล้วตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่ามันไม่มีร่องรอยกัดเจาะของแมลง หรือศัตรูตามธรรมชาติ อย่างที่ควรจะเป็น จึงรู้ได้ทันทีว่า องุ่นพวงนี้ถูกฉีดพ่นด้วยยาฆ่าแมลง และตนก็เพิ่งกินมันเข้าไป

ซวยแล้วไอ้คุณ!
ซวยที่เดินหลงเข้ามาในไร่ของคนอื่น และแอบขโมยกินองุ่น จนอาจถูกจับข้อหาลักทรัพยและซวยโคตรๆ ที่องุ่นพวงนั้นมียาฆ่าแมลงและเขาก็กลืนมันลงในกระเพาะ ด้วยความตระกละ..


ร่างโปร่งบางทรุดลงนั่งชันเข่าพิงกับต้นองุ่น เมื่อจู่ๆก็รู้สึกแสบท้องจนทนไม่ไหว


"คุณ! นิชคุณเอ็งอยู่ไหน  นี่มันออกนอกเขตไร่ของเราแล้วนะ กลับมาเถอะ" 

ทั้งที่ต้องการความช่วยเหลือ แต่เพราะทิฐิบวกกับความน้อยใจที่ถูกดุ ทำให้นิชคุณเลือกที่จะเม้มปากแน่น เมื่อเสียงทุ้มคุ้นหูและเสียงฝีเท้าหนักๆดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  

.
.
.

           "อยู่นี่เอง กลับไร่กันเถอะ ที่นี่มันไม่ใช่ไร่ของเรา เดี๋ยวก็ถูกเจ้าของเขาไร่ยิงหรอก" ร่างสูงใหญ่ของแทคยอนเดินดุ่มตรงเข้าไปหา มือหนาวางลงบนบ่าเล็กๆ ด้วยความรู้สึกผิดที่เผลอตวาดใส่อีกฝ่าย


"ไม่ต้องมายุ่ง นายจะตามฉันกลับไปด่าอีกใช่มั้ยละ เออสิ ฉันมันงี่เง่านี่ จะมาสนใจทำไมหล่ะ " 


"คุณ  ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดุให้เอ็งอายคนอื่น ข้าผิดเองที่พูดแบบนั้น ให้อภัยข้าสักครั้งนะ"


"ไม่ให้ ! ไปให้พ้นเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนบ้าอำนาจแบบนาย ไป!!"


แทคยอนไม่ได้สนใจคำพูดตัดพ้อ หรือโกรธคำเอ่ยไล่ตนเลยสักนิด แต่น้ำเสียงที่อีกฝ่ายแผดใส่เขาต่างหากที่แปลกไปจนเขาเอะใจ

"เอ็งเสียงแหบจัง ไม่สบายรึเปล่า หิวน้ำไหมคุณ ข้าเอาน้ำติดมาด้วย"  รีบกุลีกุจอยื่นขวดน้ำเย็นให้ พร้อมรอยยิ้ม โดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมองว่ามันคือการเยาะเย้ย

"ไม่กิน!!" มือเล็กปัดขวดน้ำออก  เรียวแขนยันกายลุกขึ้นยืน เอื้อมมือคว้าพวงองุ่นที่ตนก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ปลอดภัย " ..ฉันไม่ปล่อยให้ตัวเองอดตายหรอก ถ้าหิวฉันองุ่นพวกนี้ก็ได้"

พูดจบแล้วเด็ดออกจากขั้วเตรียมจะเอาเข้าปาก 


"ไม่ ไม่ กินไม่ได้นะ องุ่นพวกนี้ไม่ใช่ของเรา.." แทคยอนรีบพุ่งเข้าคว้าพวงองุ่นสีสดในมือเรียวแล้วโยนทิ้ง เพราะรู้ดีว่านอกเหนือจากไร่ของเขา  ทุกไร่ล้วนแล้วแต่ใช้ยาฆ่าแมลงและปุ๋ยเคมีทั้งนั้น และมันจะเป็นอันตรายมากถ้ากินเข้าไปโดยที่ไม่ล้างก่อน เหมือนที่นิชคุณชอบทำเสมอๆ ยามที่เจอของกินถูกใจ..

 "เอ็งแน่ใจได้ยังไงว่ามันปลอดภัย กลับไปกินที่ไร่เราเถอะ เอ็งจะกินเท่าไหร่ก็ได้"


"..."


"เอ็งยังไม่ได้กินองุ่นในไร่นี้ใช่ไหม.. " ตาเรียวกวาดมองใบหน้าซีดเผือดและท่าทีอิดโรยของคู่หมั้นด้วยความกังวล  ก่อนจะเริ่มคาดคั้น ทั้งที่พอจะคาดเดาคำตอบได้แต่ยังหวังให้มันไม่เป็นความจริง  "..ใช่ไหมคุณ เอ็งยังไม่ได้กินใช่ไหม"


"..."


"โธ่เอ๊ย  นี่เอ็งกำลังปวดท้องใช่ไหมคุณ?! .." เขาอุทานด้วยความห่วงใย แล้วรีบเข้าประคองร่างโปร่งที่ยืนโงนเงน ".. ปวดมากรึเปล่า ทนไหวไหม "


"ฉันเดินไหว.." นิชคุณพยักหน้าหงึกๆ พยายามรวบรวมพลังสะบัดตัวเองออกจากอ้อมแขน อย่างแสนงอน  "..นายไม่ต้องยุ่งเลย"


"ก็ได้ๆ..." แทคยอนเข่นเขี้ยว ทั้งที่อยากเบิดกระโหลกมากกว่า  เมื่อเห็นว่าคนอวดดีที่ยืนโงนเงนจึงผวารีบเข้าประคองอีกครั้ง "..ข้าว่าเอ็งเดินไม่ไหวหรอก ให้ข้าช่วยเถอะ"และก็เหมือนเดิมคือ อีกฝ่ายก็กำลังจะผลักไสเขาเช่นแต่คราวนี้ตาดุตวัดมองเป็นเชิงปราม  ก่อนจะเค้นเสียงสั้นห้วนบ่งชัดว่าหมดความอดทน   "..อย่าดื้อ!"


'เด็กดื้อ' นิ่วหน้า ทำตาเขียว แต่เพราะอาการแสบท้องเล่นงานหนักทำให้พยศไม่ออก มือเรียวกดลงที่หน้าท้องแรงๆ


"เอ็งเดินไหวไหม" ถามทั้งที่รู้ว่าคนปากหนักจะไม่บอกอะไร 


นิชคุณเบ้ปากไม่ตอบคำถาม น้ำตาอุ่นๆ ค่อยๆเอ่อไหล เขายกมือขึ้นปาดมันทิ้ง ไม่อยากให้แทคยอนเห็นว่าตนอ่อนแอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นล้วงคอเพื่อให้อาเจียนเอาสารพิษออกจากร่างกาย 


"ไม่ ไม่ อย่านะ.. " แทคยอนรีบจับมือเล็กๆนั้นไว้ ก่อนจะส่ายหน้าห้ามปราม "..อย่าล้วงคอ ยิ่งอาเจียน เอ็งจะยิ่งแย่ เดินไม่ไหวใช่ไหมหล่ะ งั้นเอางี้  "  เขารีบหมุนกายหันหลังให้คู่หมั้น  ค้อมตัวลงต่ำ แล้วรั้งให้แขนเล็กคล้องคอ "ขึ้นมาสิ"


"แต่ว่า"


"แต่อะไรเล่า เมื่อก่อนพอเอ็งขี้เกียจเดินเอ็งก็ขี่หลังข้า จะว่าไปตอนเด็กๆเอ็งขี่หลังข้าบ่อยกว่าเดินเองเสียอีก"


"จริงเหรอ??"


แน่นอนแทคยอนรู้ดีว่านิชคุณจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมารื้อฟื้นความทรงจำ   "รีบขึ้นมาเถอะน่า ข้าจะพาเอ็งไปหาหมอ" 

ตากลมทอดมองแผ่นหลังหนาแล้วตัดสินใจนาบร่างของตนลงซบ มือเรียวคล้องคอหลวมๆ ซุกหน้าลงซบซอกคออุ่นราวกับลูกแมวตัวน้อย


"ปวดท้องมากใช่ไหม"


"ชะใช่.. ปวดท้อง ปวดมากๆเลย " นิชคุณพยักหน้ายอมรับ ทิฐิที่มีพังทลาย เพราะรู้สึกคุ้นเคยกับความอบอุ่น และท่าทีห่วงหาอาทร ของคนตัวใหญ่


"อดทนหน่อยนะ"


"อืม ขอบใจนะพ่อเลี้ยง" ใบหน้าหวานซบลงบนแผ่นหลังอย่างอ่อนแรง มือเผลอโอบรอบคอแน่นขึ้นเพื่อระบายความเจ็บปวดอย่างลืมตัว  และนั้นก็เป็นสัญาณให้แทคยอนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ...


.
.
.


            "พี่คุณ  พี่แทค  เกิดอะไรขึ้นครับ?!!" อูยองร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าพี่ชายแบกร่างว่าที่พี่สะใภ้ที่ใบหน้าขาวซีดเข้ามานั่งในสำนักงาน "..พี่คุณเป็นอะไรพี่แทค??"


"กินองุ่นปนเปื้อนหน่ะ"


"ห่ะ ตายแล่ว ตายแล่ว คือซวยแท้หล่ะสู"


"นายสิตาย..." อูยองแยกเขี้ยวใส่ปลัดคิมมินจุนที่นั่งหน้าซีด  "...พูดจาไม่เป็นมงคลเลย ปากเสียจริงๆ"


"อย่าเพิ่งทะเลาะกันได้ไหม!!  อูยอง เอ็งรีบไปเอารถออกมาที ข้าจะพาคุณไปโรงพยาบาล" แทคยอนออกคำสั่งกับน้องชาย ก่อนจะกระซิบบอกคู่หมั้น


"...  อดทนหน่อยนะคุณ"


"ครับ คอยเดียวครับ" อูยองรับคำสั่งแล้ววิ่งหายไปทางโรงจอดรถ..



           รถคันหรู เอสเอสซี อัลติเมต แอโรว์ สีดำสนิท แล่นเข้ามาจอดที่หน้าสำนักงาน แทคยอนโอบร่างบอบบางของคู่หมั้นลงเบาะหน้าข้างคนขับ ก่อนที่ตนจะรีบวิ่งไปอีกด้านแล้วขึ้นประจำตำแหน่ง มือกระตุกเกียร์ เท้าหนักๆของเขากระทืบลงบนคันเร่ง สุดแรง แล้วบีบแตรดังสนั่นเพื่อขอทาง


"เอ็งโอเคมั้ยคุณ?!" เขาเอ่ยถามคนข้างกายด้วยความเป็นห่วงแต่สายตายังไม่ละไปจากท้องถนน "..ทนอีกแป๊บเดียวนะ ไม่เกิน 5 นาที"


หูววว ..
รถหรูราคาเกือบ62,000ดอลล่าร์นี่มันเร็วแรงทะลุนรกจริงๆ 
แต่ทำไม ตอนที่ขับไปรับเข้าไร่ ถึงใช้อิแต๋นเกียร์หอยทากเป็นอัมพาตหล่ะหืมมม!!!

"ตอนแรกฉันโอเค แต่ตอนนี้เริ่มไม่โอเคหล่ะพ่อเลี้ยง"


              แทคยอนรู้สึกถึงไออำมหิตจางๆ จนเสียวสันหลัง จึงชายหางตามองคนป่วย(มั้ง)ที่นั่งแสยะยิ้มตาเขียวปัด 

"มะมีอะไรเหรอคุณ ทะ ทะทำไมมองข้าแบบนั้นหล่ะ"  กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอด้วยความตื่นกลัว 


"รถคันนี้ของนายรึเปล่า"


"มะ.." จะบอกว่าไม่ใช่เพื่อเอาตัวรอดแต่สะดุ้งโหยง เมื่อเจอสายตาเฉือดเฉือน


"ฉันเกลียดคนโกหก!"


เมื่อถูกดักขนาดนี้แล้ว แทคยอนหรือจะกล้า ...เขาจำใจยิ้มเจื่อนๆ พยักหน้าเอื่อยๆ 


"อืม ของฉันเอง"


"แล้วทำไมวันนั้นถึงไม่ขับคันนี้ไปรับฉัน นี่นายจงใจจะแกล้งฉันใช่มั้ยห่ะ!!!"

"ก็ เอิ่ม นิดหน่อย"


"ว่าไงนะ !!" คนป่วยตาถลน ตั้งท่าจะโวยวาย "..ไอ้คนบ้า ไอ้คนนิสัยไม่ดี"
 

"ข้า ข้าขอโทษ  เอ็งอย่าเพิ่งเหวี่ยงข้านะ เก็บแรงไว้ก่อน "


"นายรู้ใช่ไหมว่าฉันโกรธ "


"รู้จ๊ะ"


"งั้นรีบพาฉันไปโรงพยาบาลด่วนๆ ฉันจะรีบหาย แล้วกินองุ่นนายให้หมดไร่ ก่อนจะแหกอกนายทีหลัง" นิชคุณออกคำสั่งพร้อมๆกับคาดโทษ


"จ๊ะ" บอกเสียงแผ่ว คอตก ก้มหน้ารับหายนะจากพายุเหวี่ยงของคู่หมั้นที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า ...


แทคยอนนั่งขบกรามเครียด อยู่ด้านนอกห้องพักผู้ป่วยหลังจากส่ง คู่หมั้นจอมเขมือบถึงมือแพทย์ผู้ชำนาญเรียบร้อยแล้ว


"ฮืออออ ตื่นสิลูก ตื่นนน  ลืมตามองหน้าแม่สินาอึน" 

ใบหน้าดุหันตามเสียงร่ำไห้ที่ดังขึ้นใกล้ๆ   ก่อนจะทอดถอนใจเมื่อพบว่ามันคือการโหยหวนปริ่มจะขาดใจ ของคุณแม่คนหนึ่งที่ต้องพลัดพรากจากลูกน้อยที่เป็นเพียงเด็กหญิงผมเปียวัยแค่ 3ขวบ 

แม้จะรู้ดีว่า สักวันหนึ่งมันก็ต้องเกิดขึ้นกับเขา และคนรอบข้าง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าโศกตามคนที่เพิ่งสูญเสีย


ประตูห้องป่วยเปิดออกอีกครั้ง แพทย์ร่างโปร่งเดินออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม


"เป็นไงบ้างคุณหมอควอน"


"โชคดีที่ทานเข้าไปไม่มาก แล้วก็ล้างท้องทันครับ  ถ้าช้ากว่านี้คงแย่ เหมือนกับรายอื่นๆ โดยเฉพาะ เด็กคนนั้น..."  คนหมอชายตามองคุณแม่ที่นั่งฟูมฟาย แล้วหันกลับมาเค้นยิ้มเจื่อนๆให้พ่อเลี้ยงแทคยอน"..รายนั้นแม่เขาปล่อยให้ลูกสาวกินตั้งเยอะ กว่าจะมาที่โรงพยาบาล เด็กก็หมดสติเพราะกินยาฆ่าแมลงแล้ว"

คำบอกเล่าของ'คุณหมอควอน' และอาการเจ็บป่วยที่ได้รับสารพิษของนิชคุณ ทำให้แทคยอนกำหมัดแน่น ตาดุกร้าว เพราะโกรธจัด

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจว่า  ใคร หรือไร่ที่ไหนจะใช้สารเคมี หรือยาฆ่าแมลงเพราะไม่อยากมีเรื่องผิดใจกัน  แต่เห็นทีว่าครั้งนี้เขาจะต้องลงมาจัดการอะไรเสียทีก่อนที่ยาฆ่าแมลง และสารเคมีพวกนั้นจะพรากนิชคุณไปจากเขาไปตลอดกาล...


💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕


คุยกัน คุยกัน

ทุกวันนี้ กานรู้สึกตะขิดตะขวงใจล่ะเกิ๊ลลที่ยังคงเรียกหนูนิชว่า 'ร่างบอบบาง' เพราะตอนนี้น้องอวบอิ่มมาก😓 ..  แต่เอาเถอะ ถึงนางจะอวบ 😓 ... แต่นางอึ๋ม และโมเอ้บ้องแบ๋วแป๋วแหววขึ้นมักมักโลยย 😁  .. กานก็เลยพอทำใจด๊ายย  และคงจะเรียกว่า 'ร่างโปร่ง ร่างบอบบาง' ต่อไป😆😆

ยังไม่ได้ตรวจน๊าาาา
enjoy reading
kanka^^