คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : --ยานแม่--
***ยานแม่***
ในขณะที่คนน่ารัก นั่งหน้าหงิกอยู่ที่ปลายเตียง โดยไม่มีทีท่าว่าจะพาตัวหอม ๆ ของตัวเองออกไปไหน อคแทคยอนก็เดินเข้ามาพร้อมกับไอ้ก้อนเล็ก ๆ กลม ๆ สีส้มสดแล้วยื่นให้พร้อมรอยยิ้มที่คนนั่งมองต้องขนลุก
“ยาครับทานสักหน่อยน้า แล้วเดี๋ยวพี่หมอจะพาไปเดินเล่น” มือหนาๆ ยังยื่นค้างๆไว้อย่างเดิมพร้อมกับสายตาวิบวับประหลาด ออร่าสีชมพูกระจาย
-น่ารักไปไหนคร้าบบบบ อู้วว อคเหนื่อยจายยย-
นิชคุณยังนั่งนิ่ง ตากลมโตมองก้อนกลมเล็กในมือแล้วหยิบขึ้นมาดมฟุดฟิดแล้ว ส่ายหัวดุกดิ๊ก
“ไม่เห็นหอม น่าจะไม่อร่อยข้าไม่กินหรอก อ้อ แล้วอย่าเอาของแบบนี้มาล่อข้าซ่ะให้ยากมนุษย์ เรื่องเดินเล่นบ้าบอข้าก็ไม่ไป ข้าขี้เกียจเดิน จบนะ”
อคแทคยอนยังคงยิ้มอย่างใจเย็นสุด ๆ เย็นแบบที่ขั่วโลกเหนือยังอาย แต่ในใจเริ่มเดือดปุด ๆ
-น่าร้ากกกก จนน่าจะถูกจับตีก้นเลย เป็นเด็กเป็นเล็ก พูดจาไม่น่ารักเลย ไม่ไหว ต้องอบรม-
“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า !!!!” ซาตานนิกแหวตาโต เมื่อได้ยินเสียงตำหนิดังก้องในใจ ปากอิ่มเม้มแน่นอย่างขัดใจ พยายามลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ซวนเซเพราะเริ่มจะหมดแรง
“เฮ้ยทำไม! คุนนี่ถึงเป็นแบบนี้อ่ะ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลยนี่”
“อย่ามายุ่งกับข้า ไอ้มนุษย์งี่เง่า เพราะเจ้าคนเดียว เจ้าทำให้ข้าต้องมาติดที่นี่ ไอ้บ้า ไอ้มนุษย์บ้า ข้าเป็นซาตานโว้ยย เป็นซาตาน ทำไมข้าถึงได้ติดอยู่ในร่างอัปลักษณ์ขนาดนี้”
ตาคมกริบเริ่มจะกร้าว ไม่ใช่เพราะถูกคนน่ารักด่าหรอก แต่เริ่มจะขุ่นเพราะคนบ้าที่น่ารัก เริ่มทำท่าผลักไสและรังเกียจเขาอย่างเห็นได้ชัด อาการขาสั่นๆ และมือเล็กเย็นเชียบ ทำให้อคแทคยอนเริ่มจะวิตก
“อย่าทำแบบนี้สิ นั่งลงก่อน ทำไมอยู่ ๆ ถึงดูไม่มีแรงหล่ะครับ ?” นายแพทย์อคถามอย่างใจเย็น พยายามจับสังเกต ใบหน้าหวานๆ ที่เริ่มจะซีดลงเรื่อย ๆ แล้วเหวอเมื่อได้ยินเสียงโครกดังเบา ๆ
ตาคมพราวระยับแล้วกลั้นยิ้ม เงยหน้ามองคนน่ารักที่ยังคนยืนหน้าหงิกอย่างเข้าใจ ยกข้อมือมองนาฬิกาสุดหรูแล้วเหวอ
ถ้าจำไม่ผิด.. ตั้งแต่ตอนที่เขาพามาที่นี่ เขาแน่ใจว่าคนตัวเล็กหน้าหวาน ว่าที่แฟนจ๋า ยังไม่ได้กินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลย
อ่า ใช่แล้ว โมโหหิวนั่นแหละ
–โอ๊ะต๊ายยยย โมโหหิวได้น่าร๊อกกกกมากที่สูดดดด คิคิ ว่าที่แฟนจ๋าของพี่แทค น่าร้ากกกที่สวดดด-
แทคยอนพาคนน่ารักที่ยังยืนหน้าหงิก ออกมาที่ห้องอาหารสุดหรูของโรงพยาบาล ใบหน้าคมหล่อดูเคร่งเครียดหันไปสั่งอะไรบางอย่างกับบุรุษพยาบาล
นิชคุณนั่งตาปรือตรงข้ามกัน มองอาหารที่วางตรงหน้า จับขึ้นมาดมฟุดฟิดหลายอย่างแล้วเบ้ปากอย่างสุดเซ็ง คางมนเล็กเท้าเข้ากับโต๊ะแก้วเย็นจัด เหลือกตากลมขึ้นมอง คิ้วเรียวขมวดอย่างใช้ความคิด พยายามเพ่งมองมนุษย์ที่จริงจัง แถมชอบใช้อำนาจ
ไอ้มนุษย์นี่มันใช่คนเดียวกัน กับที่ทำท่าหื่นใส่เขาจริง ๆ หรอ หรือว่า
“อ๊ากกก ปีศาจแหง ๆ เจ้าเป็นปีศาจจำแลงใช่ม่ะ ใครหล่ะว่ะเนี้ย นี่แนะ ๆ ๆ “ ตากลมโตเบิกกว้าง อย่างตกใจ มือเรียวเล็กยกแก้วน้ำเย็นจัด ซัดสาดโครมเข้าที่หน้าคมดุ พร้อม ๆ กับ ผักสลัดสีเขียวสดโปะเข้าที่หัว และตามด้วยผ้าเช็ดปากผืนขาวสะอาดที่แหมะปิดผักสลัดอย่างพอดิบพอดี
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ อย่ามายุ่งกับอาหารของข้านะ นี่แนะ ออกไปเซ่!!” นิชคุณตวาดแว็ด ๆ ใส่อคแทคยอนที่นั่งตรงข้าม แล้วผลุบเข้าใช้มือเรียวเล็กบางตีแปะๆเข้าที่หน้าผาก ดึงหูกาง แล้วยู่จมูกใส่อย่างไม่ชอบใจ
อคแทคยอนนั่งเหวอ ตาคมกริบกระพริบปริบ ๆ คิ้วขมวดแน่น
- อาหารเหรอ?...เอิ่ม.. แม้จะแปลก ๆ ก็ฟังดูจั๊กกะจี้ดี.. ฮี่ ..อคชอบ-
“อย่ามายุ่งกับคนของข้านะไอ้ปีศาจนิสัยไม่ดี ออกไปซี่”
-....คิคิ คนของตะเอ๊งงงเลยเหรอ อัยย่ะ อคปลาบปลื้มโว้ยยยย-
“เฮ้ย !! ซวยแล้ว รีบแยกคนป่วยออกจากคุณหมอแทคเร็ว” บุรุษพยาบาลคนหนึ่งตะโกนแล้วกวักมือเรียกคนอื่นที่นั่งเหวออยู่ พยายามจะเข้าไปแยกนิชคุณ ออกจากอคแทคยอน ที่ตอนนี้ยังคงนั่งนิ่ง
“อืออปล่อยข้าดี้!! ช่วยเขาสิ อย่าให้เขาเป็นปีศาจนะ” นิชคุณดิ้นรนขลุกขลักในขณะที่พยาบาลคนหนึ่งออกแรงบิดแขนเรียวเล็กจนขึ้นจ้ำแดง
“อืออเจ็บน้า ไปช่วยเขาสิอย่าให้เขาโดนปีศาจสิงน้า เขาเป็นของข้านะ”
-..โว๊ะโวโวเย่ เย้ อ๊ากกก เอาไปทั้งตัวเลยอ่ะเปล่า หุหุ-
คิมมินอา พยาบาลที่พยายามจะทำตัวเป็นภรรยาเดินทำหน้าหงิกเข้ามาหา แล้วทำท่าตกใจเมื่อเห็นสภาพผู้ชายในฝันกลายเป็นขอทาน
“ขอโทษนะคุณหมอแทค เดี๋ยวมินอาจะใส่เสื้อรัดแขนเด็กนี่เอง” ปั้นยิ้มสวย ๆ ให้เจ้านายรูปหล่อแล้วหันกลับแว๊ดใส่บุรุษพยาบาล ”ลากออกไปสิ ... นี่อย่าดิ้นนะเด็กเหลือขอ” แต่ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะ ดวงตาคมดุตวัดขวับมองที่แขนเรียวจ้ำแดง ขบกรามแน่นจนขึ้นสัน มือหนายกขึ้นให้สัญญาณ พยักหน้าบอกน้อยๆ
“อย่ามายุ่งกับว่าที่แฟนจ๋าของฉัน!!!”
เอ๋ ว่าที่แฟนจ๋า อืมม คนบ้านี่นะเหรอ??
“เจ้าว่าใครบ้าห่ะ!! ป่ะเดี๋ยวพ่อสาป ยิ่งหิว ๆ อยู่ ” ซาตานน่ารักแยกเขี้ยวเล็ก ๆ ให้อย่างหงุดหงิด
“ไปเถอะ ผมจะดูแลเขาเอง”อคแทคยอนพูดเสียงขรึมดุจริงจัง แล้วอ้าแขนออกรอรับร่างนุ่มหอมที่กำลังจะโผเข้าหา
”คุนนี่ มานี่มาเดี๋ยวผมป้อนเอง”
คุณหมอหน้าดุคลี่ยิ้มบางๆ หัวเราะหึ ๆในลำคออย่างอารมณ์ดี จะอะไรซะอีกเล่าก็หูกางๆ ได้ยินประโยคน่ารักโครต ๆ เต็ม ๆ ตั้งหลายครั้งหลายหน
ตาคมดุมองร่างหอมกรุ่นในอ้อมแขนที่ทำตาละห้อยพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหมดสติ ‘เขาเป็นของข้า’
ผลคือ อคแทคยอน ยิ้มหน้าบาน มือหนาตวัด ยกร่างนุ่มเข้าแนบอกแล้วสาวเท้ายาวออกไปทันที
ร่างเล็ก ๆของนิชคุณถูกวางลงอย่างแผ่วเบา อ่อนโยนบนเตียงนอนกว้าง ซึ่งแต่ก่อนมันคือห้องนอนของ อคแทคยอนเอง เขาไม่เคยยอมให้ใครเข้ามาอยู่ในโลกส่วนตัวของเขาเท่าเด็กน่ารักคนนี้มาก่อน นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสแผ่วเบา นั่งมองขนตายาวแพสวยอย่างสุขใจ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหลงใหล มองเรียวปากอิ่มสีเรื่อเผลอออกน้อย ๆ จนอดใจไม่ไหว
-น่ารักโว้ยยยยย น่ารักกกกจนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย ทนไม่ไหวแล้ว ฮือออออ-
แคว่กก (เสียงการฉีกจรรยาบรรณในจิตใต้สำนึกของ นายแพทย์อคแทคยอน... โดยฝีมือของคิวปิดหน้าอึน)
“ลืม ๆ มันไปเหอะไอ้คำว่าสุภาพบุรุษ โยนมันทิ้งไป!!” ฮวางชานซองกระซิบบอกสาวก แล้วบินขึ้นมานั่งมองตาเยิ้มกับฉาก Nc ที่ดูฟรี แถมไม่ต้องคอยบินโฉบไปหาแถวคลองถมให้เมื่อยปีก
“คิคิ รักกันไว้เถิดเราเกิดโลกเดียวกัน อาฮ่ะ โลกนี่ช่างสวยงาม ...ฮา สีชมพูอมม่วงสวยที่ซู๊ดดด”
ริมฝีปากเรียวกดจูบหนักลงที่กลีบปากอิ่ม ลิ้นหนาร้อนซอกซุกเข้าโพรงปากสีหวานอย่างโหยหา หนักหน่วง เกี่ยวรัดดึงลิ้นเล็กที่หลับใหล ปลุกปลอบจนเริ่มขยับตามติดแล้วพลิกพริ้วตอบสนองอย่างลืมตัว
“หยุดนะไอ้หื่น!!” ปีศาจน้อยตวาดแว๊ด ตาเรียวขีดมองขุ่นขวาง กอดอกมองไอ้มนุษย์หูดำอย่างเอาเรื่อง
แมร่งบังอาจจริงๆ ช่างกล้า !! จะซั่มพี่ชายข้าฝันไปเหอะ
“นั่น ยังอี๊ก ยางงงงไม่หยุด”
แน่นอนเสียงตวาดดังลั่นเหมือนฟ้าผ่า...อคแทคยอนไม่ได้ยิน.. แต่เสียงใสครางเบา ๆ ยิ่งทำให้แทคยอนได้ใจ อาการขยับของร่างกายยิ่งเหมือนเชื้อไฟโหมให้มือหนาเริ่มลูบไล้ผิวเนียนนุ่ม
โป๊ก!! (เสียงจรรยาบรรณเล่มเก่า ที่ถูกปาเข้ากบาลนายแพทย์หื่น ...โดยฝีมือของปีศาจแสบน่ารัก)
“แก๊จะหยุดไหมห่ะ !!! พี่ ท่านพี่ ตื่นสิโว้ยยยยย นั่น เคลิ้มอี๊กกกก จะเสียเอกราชแล้วโว้ยยยตื่นสิ ทำไงดี ทำไงดี “
อีจุนโฮขยับปีกอย่างใช้ความคิดบินว่อนวนไปมา เหมือนแมลงวันหัวเขียว
“โอ๋..โฮจาง ตัวเองก็ปล่อยให้เขารักกันไปดิ๊ ทำบุญเยอะ ๆ น้าเดี๋ยวผลบุญจะส่งผลให้เราร้ากกันจนตราบสิ้นดินฟ้า “
“หุบป๊ากกกกกไอ้อึนนนน”
“โธ่โฮจังจ๋า ยอมรับเหอะ พรของเค้าอ่ะ ตะเองเปลี่ยนไม่ได้หรอก แล้วเมื่อไหร่ตะเองจะเปลี่ยนใจมารักเค้าสักทีหล่ะหือ ??... เรื่องเนี้ยะ แม้จะเริ่มต้นด้วยร้าย แต่ลงท้ายด้วยรักนะจ๊ะ ..ฮรี่”
คิวปิดนั่งขำยกคิ้วสูงแล้วตาลอย มองปีศาจตัวน้อย ๆ แล้วเคลิ้ม ยิ่งอาการสะบัดหน้าสะบัดหัว แถมด้วยการเบิกตาขีดนั้นอี๊ก
น่ารักนะ น่ารักที่สุดในสามโลกกกกก….แต่เขาจะไม่ฉวยโอกาส เหมือนไอ้หมอหื่นนั่นหร๊อกกก ฮวางชานซองเป็นคิวปิดนะครับ คิดปิดเป็นเทพจ๊ะ เขาอยากจูบกับโฮจัง แต่ว่าโฮจังต้องเต็มใจนะ นานแค่ไหนโผมมมก็จะรอ
เพื่อจูจุ๊บอันดูดดื่มกับโฮจัง!!
…ฮา...อุ๊บ่ะ นี่เอาความคิดพระเอ๊กกกก พระเอกขนาดนี้มาจากไหนฟร่ะเห้ย อุ๊ตายย เขินจุง!!
.
“ไอ้เทพปัญญาอ่อน นั่งยิ้มคนเดียวก็เป็น อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ ชริ!” อีจุนโฮจนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไรให้พี่ชายคนสวยฟื้น
เขาไม่มีอำนาจมากพอที่จะต่อกรกับเทพชั้นสูงอย่างฮวางชางซอง แต่เดี๋ยวนะ ปีศาจสู้เทพไม่ได้แต่มนุษย์สู้ได้นี่
เออออออ มนุษย์ไง๊ จางอูยองงงงงงงง
อีจุนโฮยิ้มแป้นตาแทบปิด สยายปีกดำใหญ่แล้วโผออกไปหาเด็กแก้มป่องที่สามารถติดต่อกับเขาได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงสั้น ๆ ก็เถอะ
เด็กนั้นเรียกเขาว่ายานแม่นี่ ...เออก็ได้ ... ยานแม่ก็ยานแม่หว่ะ !!!
“เฮ้ ๆ โฮจังรีบบินไปรีบกลับน้า.. .เพราะเค้าอ่ะคิดถึงโฮจังทุกลมหายใจ.. มากกว่านี้คงไม่ไหวเพราะเค้าหายใจไม่ทานนนน ”
“อ๊ากกกจะอ๊วก แมร่งเอ๋ยน้ำเน่าสนิท” อีจุนโฮหันมาแยกเขี้ยวส่งให้พร้อมกับทำท่าพะอืดพะอม ลิ้นเล็กแล่บออกอย่างหมั่นไส้ แล้วโผบินออกไปทันที
"ถึง น้ำจะเน่า .. ก้อยังเห็นเป็นเงา โฮจัง นะคร้าบบบบบ เบบี๋.....ฮริ้ววววว.”
“งือออ ง๊วง ง่วงเนอะ กินยาทีไร ตาเค้าจะปิดทูกที่เลยอ่ะ พี่จิ้งหรีด” จางอูยองงอแง ทำหน้าปุเลี่ยนอยู่บนเตียงพักฟื้น หันหน้าไปหาคิมมินจุนที่ทำท่าหาวหวอด ๆ ไม่ต่างกัน แล้วหัวเราะคิๆ เพราะโทรศัพท์เครื่องหรูไร้แบตฯ ถูกอีชางมินยึดโทษฐานวิ่งตามจนเหนื่อย
“นี่ ๆ พี่จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?? คุยกันหน่อยสิเดี๋ยวก็ได้หลับไปจริง ๆ เกิดยานแม่ของV9ติดต่อมาจะทำไง”
คิมมินจุนขยับปากพะงาบ ๆ แล้วส่ายหัว เกาคอหนา ๆ แล้วทำท่าจะไอแค่ก ๆ
“ฉันว่าพี่อาการโคม่าอ่ะ พูดดิ พูดเลย ปีศาจบ้าบอที่ไหนจะมาขโมยเสียงได้เล่า พูดดิ!!.” คุณชายจางรบเร้าหนักหน่วงด้วยท่อนแขนเล็ก ๆ พาดพลั่กเข้าที่กลางหลังหนาอย่างรุนแรง “จาพูดไหมมม”
พลั่ก โครม !!
ตามด้วยเท้าเรียวเล็กยันโครมเข้าที่ตัวหนาๆ แล้วมานั่งลุ้นตัวโก่ง ตากลมกระพริบปริบ ๆ กลืนน้ำลาย ได้ผลแฮ่ะ เพราะได้เสียง ‘ว๊ากกกกก’ ตามด้วยเสียง ‘โอ๊ยยยย’ โหยหวนมาก จนจางอูยองต้องใช้นิ้วเรียว อุดหูแล้วรีบผลุบลงจากเตียงเพื่อหนีเท้าใหญ่ยักษ์ของคิมมินจุนที่วิ่งไล่เตะพร้อมตะโกนด่าเสียงดั่งลั่น
“ไอ้แก้มบ๊วมมมมมม มรึงตายยยยยยย วันนี้กรูยอมไม่มีเสียงงงง อย่าหนีนะไอ้บวมมมมมหยุ๊ดดดด!!!”
“ว๊ากกกกพี่จิ้งจก เอ้ย! จิ้งหรีดดด เค้าแค่อยากจะช่วยตัวเองน้า งื่ออ.. อย่าทำร้ายร่างกายอันบอบบางของเค้าเซ่ “ ร่างเล็กวิ่งวนอยู่ที่เตียงร้องห้ามเสียงหลง ก่อนจะได้ยินเสียงซ่า ๆ เบา ๆ จนหยุดวิ่งกึก
โป๊ก!!
“โฮกกก ไอ้บ้านี่ แกจะหยุดทำไมไม่บ๊อกกก โอยเจ็บโวย!” มินจุนโวยวายดังลั่น มือหนายกขึ้นลูบหน้าผากตัวเองเบา ๆ
“เอออ อยู่นิ่ง ๆ แบบนี้จะได้เตะถนัด ๆ “ เท้าหนาใหญ่ยกค้างแล้วเหร่ตาตกมองไอ้แก้มบวมที่ยังยื่นนิ่งอยู่กับที่ อดแปลกใจหน่อย ๆ
‘v8 …v8v8v8v8v8v8v’
“ชรูววว เงียบก่อนพี่จิ้งหรีด พูดได้แหกปากใหญ่เลยนะ ได้ยินไหม?เสียงยานแม่...”
คิมมินจุนชะงักพร้อม ๆ กับเงี่ยหูฟัง
เงียบเชียบเชียว....เอาเหอะ แมร่งมาอีกแล้ว ไอ้อาการ ยานแม่มาเนี่ย ! คิมมินจุนถนหายใจสุดเซ็งเดินไปนั่งฮัมเพลงรอให้แก้มบวมมันคุยกับยานแม่มันก่อนเดี๋ยวค่อยไล่เตะต่อก็ได้ อิโธ่
จางอูยองถลาเข้าใต้เตียงของตัวเองรวดเร็ว จัดการสวมหมวกสื่อสารที่ทำจากหม้อโลหะที่ได้จากโรงอาหาร เสียบสายวงจรเข้าที่ก้อนแบตเตอรี่โทรศัพท์ของคิมมินจุนที่แอบหยิบมาโดยไม่ได้ขอ แล้วปรับนิดหน่อย ขยับไมโครโฟนอันจิ๋วเข้าใกล้ปากแล้วพูดกรอกเสียงด้วยความตื่นเต้น
“ครับ ๆ ผม v8 ตอนนี้ เป็น v9 แล้ว ฮรี่ ยานแม่ใช่ไหมครับ ?? ยานแม่จะติดต่ออะไรกับผมเหรอ อยากไปเที่ยวที่ไหนเหรอ”
‘ไปหาพี่ข้า ไปหาพี่ข้า’
“ห่ะ อะไรผมฟังไม่ถนัด อ่ะ อะไร ฟีฟ่า จะไปบอลโลกเหรอเอ่อเขายังไม่เริ่มเลยม้างงง”
‘ไปหาพี่นิชคุณที่ห้อง ไปหาพี่นิชคุณที่ห้อง’
“ห่ะ ไปหาใครอ่ะ ไม่ไป ไปไม่ได้ เดี๋ยวโดนเจจ๋าดุ”
‘ไปหาคุนนี่ โว้ยยยย ไปหาคุนนี่ พี่ชายข้าเดี๋ยวนี้ !!!!!’
“ไปหาคุนนี่เหรอ? เออ ก็แค่เนี่ยะไม่เห็นต้องกระซิบกระซาบให้ยุ่งยากเลย ยานแม่นี่ก็น้า” อูยองทำหน้าอังอัง อมลมแก้มป่องแอบเป้ปากเล็กๆส่งให้อากาศ
“ไปหาคุนนี่กันเหอะพี่จิ้งหรีด”
“ไปทำไม??
“ไม่รู้ยานแม่บอก” พูดจบก็จับมือพากันวิ่งปรู๊ดออกนอกห้องจุดหมายปลายทางอยู่ที่ ห้องริมสุดด้านขวา
คุยกัน+++คุยกัน
ยานแม่ของจางอูยองงงงง ก็คือ ปีศาจแสบนี่เอ๊งงง 555+++
ไรท์เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ค่อยสนุกแล้วเนอะ คิคิ มุขหมดอ่ะ T^T โทดทีน้า
(อ้อไม่ได้ตรวจนะค่ะ)
พยายาม enjoy ที่จะ reading น่ะจ๊ะ
kanka
ความคิดเห็น