🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #7 : องุ่นต้นเก่า

องุ่นต้นเก่า

        นิชคุณยังเดินรอบเตียงภายในห้องนอน ราวกับหนูติดจั่น สลับกับมองเงาตะคุ่มของต้นองุ่นแก่ ของตนเอง  สีหน้ามีเค้าความกังวลชัดเจน เมื่อเห็นว่าใบองุ่นร่วงหล่น ลงพื้นแค่ต้องสายลมเพียงแผ่วเบา 

เอาไงดีหว่ะไอ้คุณ ..

นี่ต้องเสีย 2 จุ๊บ ให้ไอ้พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์นั้นจริงๆ เหรอ?

พ่นลมหายใจยาวๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้อง

เอาหว่ะ  .. ถือว่าจุ๊บหมา จุ๊บแมว

        เสียงย้ำเท้าเดินวนกลับไปกลับหน้าที่หน้าประตู ทำให้เรียวปากของแทคยอนมีรอยยิ้มผุดพรายแต่เห็นว่าตอนนี้จวนจะสี่ทุ่มแล้ว แต่คนข้างนอกยังไม่ตัดสินใจเสียที จึงจงใจหาวหวอดเสียงดัง และพึมพำลั่นห้องเพื่อเร่งเร้า

“หาววววว  ง่วงจังเลย ง๊วงง่วง คืนนี้จะนอนเร็วน๊า มีใครอยากได้อะไรไหมน๊า”

หรี่ตา เงี่ยหู คอยฟัง เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แทนเสียงย่ำเท้า ก็คลี่ยิ้มให้คนฟอร์มจัด

ก๊อก  ก๊อก

“นี่นาย นอนรึยัง”

ก๊อก ก๊อก

“พ่อเลี้ยง นอนแล้วเหรอ”

ก๊อก ก๊อก

        เจ้าของห้อง นั่งฟังเสียงเคาะประตู ด้วยรอยยิ้มแก้มปริ   ใจหน่ะ ก็อยากจะเผ่นโผนออกไปเปิดประตูให้เสียตั้งแต่วินาทีแรกที่คนข้างนอกเคาะ เรียกแต่อยากดัดนิสัยเอาแต่ใจของคู่หมั้นจึงแกล้งหาวหวอด  ลากขาเดินอ่อยอิ่งมาเปิดประตู

“หาวว อ้าวเอ็งมีธุระอะไรกับข้าเหรอ ”

“อย่ามาแกล้งถาม  นายรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันมาทำไม”  ใบหน้าหวานผินออกด้านข้าง บุ้ยปาก

“ อ่อ มาจุ๊บราตรีสวัสดิ์  เอ๊ย มายืมใช้โทรศัพท์  .. ”  แทคยอนกระเซ้าหน้าทะเล้น  “ .. งั้นนายต้องยิ้มหวานๆ แล้วก็พูดว่า แทคยอน ขอจุ๊บหน่อยน๊า  โอเค๊ เริ่มได้ ”

นิชคุณเบ้ปาก หันมาประจันหน้า ด้วยท่าทีหงุดหงิด  ก่อนจะกระซิบบอกเสียงลอดไรฟันที่ปั้นยิ้มหวาน  “แทคยอน ฉันขอตบหน้านายสักฉาดน ะ”  

แทคยอนยิ้มร่าในความดื้อดึง แต่น่าเอ็นดูของคู่หมั้น เขารีบสะบัดหน้า เอียงแก้มลงชนปากนุ่มอย่างว่องไวจนแก้มป่องบู้บี้ แล้วผงะออก ก่อนจะยิ้มตาหยี

 “หูยย ตบแรงจังเลย หน้าข้าช้ำหมดแล้วเนี่ย”

“อะ อะ ไอ้ ไอ้ ”

“ไอ้หล่อ”  แทคยอนช่วยคำด่าอย่างว่องไว

“หืม?!!! .. ”  นิชคุณเหวอ อ้าปากค้าง  “  .. นายไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเนี่ย”

“ก็หล่อจริงๆ อ่ะ ไม่งั้นดึกๆ คงไม่มีคนมาเคาะประตูขอหอมแก้มหรอกโน๊ะ ” บุ้ยปากทำหน้าล้อเลียน

        นิชคุณกอดอก ตากลมแป๋ว กรอกไปมา ทำหน้าเซ็ง ปากอิ่มเม้มแน่น  หันหลังเตรียมจะเดินกลับเพราะงอนจัด แต่ถูกคว้าแขนไว้

“อ้าวเดี๋ยวสิ แล้วเอ็งจะไปไหนหง่ะ ไม่ใช้โทรศัพท์แล้วเหรอ  องุ่นมันจะตายแล้วนะ”

“ก็ปล่อยให้มันตายไปเลยเซ่!”

“ถ้าองุ่นตายเอ็งก็ต้องแต่งกับข้า แบบไม่มีข้อแม้ อา แสดงว่าอยากเป็นเมียข้าใช่ม๊า  โอเค งั้นเอ็งไปนอนเลย ฝันดีนะ บ๊ายย ” แทคยอนยกเรื่องข้อต่อรอง ขึ้นมาอ้าง  ทั้งที่ในใจไม่ได้คิดจะใช้บีบบังคับใจให้อีกฝ่ายทำตั้งแต่แรก  เขาเพียงแค่อยากใช้สิทธิของคู่หมั้น และผลประโยชน์ทางธุรกิจ ยื้อเวลาให้อีกคนอยู่ใกล้กันให้นานที่สุดเท่านั้นเอง

คำพูดของคนเจ้าเล่ห์ทำให้นิชคุณ นิ่ง และครุ่นคิด แล้วตัดสินใจเอ่ยขอเสียงแผ่ว

“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”

“ม่ายยย ห๊ายยย   ...  “  แทคยอนส่ายหัว อมลมไว้ในปากเป็นปลาปักเป้า แล้วเอียงแก้มเข้าหา  “ .. เอ็งต้องจ่ายค่าช่าก่อน”

“...”

“ว่างายยย จะจุ๊บ หรือจะแต่ง  งั้นเดี๋ยวหาฤกษ์แต่งเลยโน๊ ะ”  พูดจบอมลมไว้ในปาก จนแก้มป่องเป็นปลาปักเป้า

“อย่ามากดดันกันสิเว้ย!”  นิชคุณเข่นเขี้ยว บ่นปอดแปด  นึกเกลียดคนตรงหน้าที่สุดก็ตอนที่นี้แหล่ะ

“เร็วๆ สิคุณ ข้าง่วงแล้วนะ “  แทคยอนยิ้มกว้างก่อนจะเอียงแก้มเข้าใกล้

“ก้ได้ ๆๆ เห็นแก่ชีวิตของไอ้แก่มัน  แต่แค่ครั้งเดียวนะ ตะกี้ถือว่าหอมไปแล้ว”   ตากลมส่งค้อน  ริมฝีปากสีสดห่อตัวก่อนจะเคลื่อนไปประทับตีตราอย่างแผ่วเบาลงบนแก้มตอบ

“จุ๊บแล้วเหรอ ข้านึกว่ายุงกัด ..  ”  แทคยอนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางๆ  ดวงตาคู่เรียวจงใจมองเหล่มองไปยังเจ้าของรอยจูบหมายจะยั่วโมโหอีกสักหน่อย แต่เห็นว่านิชคุณเริ่มจะปรือตา เหมือนเด็กง่วงนอน  จึงหยุดแกล้ง แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มาส่งให้ 

“... อ่ะ โทรศัพท์  แต่ข้าให้เอ็งใช้แค่ชั่วโมงเดียวนะ  ตอนนี้มันดึกแล้ว”

“อือ ขอบใจนะ”  รับแล้วหมุนตัว

“ข้าให้เอ็งใช้โทรศัพท์ในห้องนี้นะ เผื่อเอ็งโกงเวลา  ข้าจะได้คิดค่าปรับ”  รีบพูดดักเมื่อเห็นว่านิชคุณกำลังจะกลับออกไป

“มะ ไม่หรอกน่า นายอ่ะคิดมาก ” คนถูกท้วงตอบอ้อมแอ้ม เพราะตกใจที่อีกฝ่ายรู้ทันความคิด 

“งั้นก็ไม่ต้องใช้ เอาคืนมา “  แทคยอนเค้นเสียงดุ เดินดุ่มทำท่าจะเอื้อมคว้าโทรศัพท์คืน

“ก็ได้ ๆ ใช้ห้องนี้ก็ได้ “

“งั้นรีบใช้สิ เอ็งเสียเวลาไป ห้านาทีแล้วนะ”

        นิชคุณเบะปาก ไม่อยากเสียเวลาต่อล้อต่อถียง จึงเริ่มเปิดอินเตอร์เน็ตและหาข้อมูลไปเรื่องๆ  ในขณะที่แทคยอนนั่งทำงานรอเวลาไปพลางๆ 

        ตาเรียวของเจ้าของโทรศัพท์ เหลือบมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังขะมักเขม้น เคร่งเครียด กับการท่องโลกอินเตอร์เน็ต แล้วส่งยิ้มบางๆให้  

ยิ้ม .. แม้จะรู้สึกน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมเอ่ยปากปรึกษาตน ราวกับรังเกียจที่จะพูดคุยกัน  ทั้งที่การสื่อสารพูดคุย มันเป็นวิธีที่ง่ายกว่าการหาข้อมูลแบบเดาสุ่มเอาเอง  แต่อย่างน้อยที่สุด นิชคุณก็ยังสนใจต้นองุ่น  ซึ่งนับว่ามันจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ดี และมันอาจพัฒนาไปถึงการแต่งงานด้วยความยินยอมพร้อมใจในที่สุด ..

 “โหววว  น้ำหอม Bvlgari Aqua เซลล์ 30%   อ๊ากกก  ต้องซื้อ  ต้องซื้อออออ   หืมมม  เดี๋ยวๆ  Patek Philippe ก็ลดอ่ะ  อ๊ากกก  อยากได้ ๆ  ฮืออ อยากได้อ่ะ “

แทคยอนเอาหัวโขกโต๊ะทำงาน  เมื่อได้ยินเสียงอุทานของคู่หมั้น  แทบไม่ต้องเดินไปดูก็รับรู้ได้ว่าไอ้ที่เคร่งเครียดอยู่นั้นไม่ใช่เรื่ององุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว

ถอนหายใจเซ็ง เพราะวิมานกลางอากาศพังทลาย  เหลือบมองนาฬิกา เห็นว่าครบชั่วโมงแล้วจึงเดินไปยึดโทรศัพท์คืน

“Timeout   เอ็งกลับไปนอนได้แล้ว  ดึกแล้ว”

“ โห ไรอ่า ต่ออีกนิดนะ ฉันยังหาข้อมูลปลูกองุ่นไม่ได้เลย”

“ก็มัวแต่ดูอะไรไร้สาระเป็นชั่วโมง  ดึกแล้วไปนอนซ่ะ”  แทคยอนเอ็ดเสียงดุ แล้วออกคำสั่ง คู่หมั้นที่ทำหน้างอง้ำ ดื้อแพ่งนั่งนิ่งเฉยไม่ยอมลุกจากเก้าอี้  

“ไม่!”

“แน่ใจนะ”

“อือ!!”  พยักหน้าจริงจังสุดๆ  “ .. เป็นตายก็ไม่ไปจนกว่าจะได้โทรศัพท์คืน” 

        ใบหน้าคมดุโน้มลงมาใกล้คนหน้างอง้ำเป็นมะเหงก  มือหนาช้อนท้ายทอยเล็กคู่หมั้นแล้วเกร็งไว้ก่อนจะฝังจูบลงบนหน้าผาก  ย้ายมาที่แก้มนุ่มสูดหายใจลึกๆ  ลามมาที่ต้นคอขาวแล้ว กระซิบถามเสียงกระเส่า  “เอ็งจะออกไปดี ๆ หรือจะค้างในนี้กับข้า เลือกเอา”

“ไอ้หื่น!!”  นิชคุณสะดุ้งเฮือก  ตากลมแป๋วเบิกกว้าง  มือเรียวผลักใบหน้าคนเจ้าเล่ห์ให้ออกห่าง ก่อนจะพาร่างเล็กกว่ารีบวิ่งแจ้นออกไปจากห้องอย่างว่องไว

“นิชคูนนนน  พรุ่งนี้มาใหม่น๊า  ข้าจะปะแป้งรอ ”  คนเจ้าเล่ห์ส่ายหัวขำ ๆ แล้วตะโกนไล่หลัง 

แน่นอนล่ะ .. เขาจงใจแกล้ง คู่หมั้น  แล้วยืนรอจนกระทั้งเสียงปิดประตูโครมดังขึ้น  จึงกลับมาล้มตัวลงนอนอย่างอารมณ์ดี ..

        เช้านี้ที่ไร่องุ่นดูจะวุ่นวายเป็นพิเศษ เพราะต้องต้อนรับปลัดอำเภอ และเจ้าหน้าจากสำนักงานเกษตรจังหวัด ที่มาสุ่มตรวจสารพิษ ตามที่ได้รับร้องเรียก จากผู้บริโภค ว่าปวดท้องหนัก จนต้องเข้าโรงพยาบาล เพราะกินองุ่น ที่ซื้อมาจากไร่ของพ่อเลี้ยงแทคยอน

อูยองที่ยืนรอรับทำหน้าหงิก เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของพี่ชาย 

“แหมม อูยองเป็นตาฮักแท้  อุตส่าห์มายืนท่าอ้าย” (อูยองน่ารักจังเลย อุตส่าห์มายืนคอยพี่)

“ไม่ตลก ผมมายืนคอยจุนโฮต่างหาก” อูยองแยกเขี้ยวใส่คนที่ทำท่าจะเดิน

“ ดุคักแท้ เบิ่งๆ บักแทคหมู่ฮัก น้องเจ้าสิกินหัวข่อย”  (ดุจริงๆ ดูสิๆ ไอ้แทคเพื่อนรัก น้องแกจะกินหัวฉัน)

“เอ็งก็อย่าไปแกล้งมันน่า  จะจีบมันก็พูดกับมันดี ๆ สิ ..  อ่อ แล้วไอ้ซาวด์แทร็คแบบสำนึกรักบ้านเกิด ก็เลิก พูดได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่แดกูนะเว่ย  คนอื่นเขาฟังไม่รู้เรื่อง ” แทคยอนกระซิบบอกเพื่อนแบบยิ้ม ๆ เพราะนิสัยกวนอวัยวะเบี้องล่าง เหมือนกัน ทำให้พอจะดูออกว่า เพื่อนกำลังเดินหน้าจีบน้องชายอยู่   

“ผู้ใด๋ฟังบบ่ออกกะซ่างกูบ่งึด แค่อูยองฟังออกคนเดียวกะพอแล้ว เนอะอูยองเนอะ “ (ใครฟังไม่ออก แล้วยังไงอ่ะ กูไม่แคร์  ...  ) 

พูดจบก็ทำท่าจะเข้าไปกอด แต่อูยองเบ้ปากใส่ จนต้องยืนหัวหด

“มะเหงกแหน่ะ”

“โอยเอ็งสองคนเลิกทะเลาะกันน่า  ว่าแต่ เอ็งใส่ชุดปลัดแบบนี้แล้วเท่ห์จริงๆหว่ะ ไอ้คิม” แทคยอนรีบห้ามทัพ แล้วมองเครื่องแบบข้าราชการที่เพื่อนใส่ ก่อนจะหันไปก้มหัวทักทาย  เจ้าหน้าที่จากสำนักงานเกษตรจังหวัดที่เพิ่งลงจากรถ

 “ .. สวัสดีคุณจุนโฮ ไม่ใช่สิ คุณเกษตร”

“สวัสดีครับพี่แทค  ผมว่าเรียกจุนโฮเหมือนเดิมเถอะ ครับ ยังไงผมก็ยังเป็นน้องพี่อยู่ดี .. ”  คนตัวเล็กยิ้มตาหยี  ก่อนจะวิ่งไปกอดเพื่อนแก้มป่องที่ยืนรอ  “ .. ไอ้ด้งคิดถึงหว่ะ”

“อือ คิดถึงแกเหมือนกัน ได้เป็นเกษตรจังหวัดแล้วดีใจด้วยนะ”

“แต่ความสัมพันธ์ของพวกเรา ไม่มีผลต่อเรื่องการตรวจสอบนะเว้ย ” อูยองบอกเพื่อน ก่อนจะเปลี่ยนโหมดเป็นจริงจัง เมื่อเอ่ยถึงเรื่องงานที่ได้รับร้องเรียน “  .. พี่แทคคงจะรู้เรื่องที่มีคนร้องเรียนแล้วใช่ไหมครับ”

“ข่อยว่ามันบ่แม่นองุ่นจากไร่ของบักแทคดอกสู”  (ฉันว่ามันไม่ใช่ไร่ของไอ้แทคหรอก)

“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ  ผมเคยกินมาเป็นสิบปี ไม่เห็นเป็นอะไรเลย  แต่ผู้บริโภคเขาเจาะจงว่าซื้อจากที่นี่ ยังไงผมขอเก็บตัวอย่างไปตรวจหน่อยก็แล้วกันนะครับ”

“เอาเลย ตามสบายจุนโฮ อยากเก็บเท่าไหร่ก็เก็บไป ” เมื่อได้รับการอนุญาต จากเจ้าของไร่ อีจุนโฮจึงเดินจูงมือกับอูยองเพื่อจะเก็บตัวอย่างองุ่น แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเพลงภาษาประหลาดๆ  ค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ

แถวนี้มีใครบวช ??????

“ ... A minha amiga fran ! desce com o dedinho na boca  Louca, louca, louca, louca, louca, louca, louca, louca Louca, louca, louca, louca ...  “

“หืมมม???”  แทคยอนคิ้วขมวด พยายามเงี่ยหูฟัง เพลงที่ดังกระหึ่มจากทางบ้านพัก

“ยาวไปพี่น้องยาวปายยย  วู้ๆ เชิ๊บ ๆ รอบนี้โลวกา รอบหน้าค่อยว่ากานนนน “ 

เอาหล่ะชัดเจน !  

นี่นิชคุณคิดว่าไร่องุ่นเขาเป็นผับหรือไง!!

“คุณ เอ็งทำอะไรของเอ็งแต่เช้าเนี้ย!! ”  แทคยอนเดินจ้ำพรวดเข้ามาตะโกนถามคู่หมั้นที่ยืนเต้นดุ๊กดิ๊กอยู่หน้าต้นองุ่น

“เปิดเพลงให้ต้นองุ่นฟัง เผื่อมันจะชอบ”

“ห่ะ!! ... ” แทคยอนมึนตึบ รู้สึกอยากจะบ้า  ในขณะที่ปลัดเพื่อนรัก กับเกษตรจังหวัดน้องชายเพื่อน หัวเราะร่าแล้วส่ายตูด ตามจังหวะเพลง “ .. ปิดเพลงเดี๋ยวนี้เลย”

“ปิดเฮ็ดหยัง ข้อยกำลังมันส์ เปิดไปโลดดดด โลวกา โลวกา  ฮริ้ววววววว”

“ปิดเดี๋ยวนี้!!!!!! นี่เป็นคำสั่ง”  เสียงทุ้มจัดคำรามลั่น  แล้วเดินไปปิดเพลง ด้วยความโกรธ

        ทุกคนหยุดกึก เริ่มผวา  เมื่อเจ้าของไร่ดาร์กลง  อูยองกับจุนโฮโผกอดกันกลม  เบะปากน้ำตาคลอ ส่วนปลัดคิม วิ่งไปหลบหลังต้นองุ่น

“ทุกคนแยกกันไปทำงาน เอ็งด้วยไอ้ปลัด ตกลงจะตรวจไร่ หรือจะมาจีบน้องฉัน!! “

“ไปคร๊าบบพ่อ ไปเดี่ยวนี้คร๊าบบบบ ไปจุนโฮเร็ว เดี๋ยวไอ้แทคมันกินหัวเอา” พูดจบก็คว้าแขนจับจูงกันวิ่งหายเข้าไปในไร่

แทคยอนส่ายหัว แล้วหันไปดุคู่หมั้น  

“เอ็งทำบ้าอะไรห่ะ  เป็นเด็กรึไง เรื่องแค่นี้ไม่รู้จักคิด  เขาเปิดเพลงคลาสสิค ไม่ใช่แดนซ์กระจายแบบนี้นะ ถ้าไม่รู้ก็ถามสิ  “

“ก็ฉันชอบ .. ” คนถูกดุก้มหน้างุด ๆ แต่ก็ยังเถียง “ .. ก็เลยนึกว่าองุ่นมันจะชอบด้วย”

“ยังจะเถียงอีก!!”

“งื่อออ ทำไมต้องดุด้วยเล่า”  นิชคุณสะบัดหน้าพรืด งอนจัด ก่อนจะวิ่งหนีไป  ...

“พี่แทคพูดกับพี่คุณแรงไปรึเปล่าครับ .. ” อูยองมองตามว่าที่สะใภ้ที่วิ่งไปท้ายไร่ด้วยความกังวล  “ .. พี่คุณเขาวิ่งเตลิดไปไหนก็ไม่รู้  ผมขอไปตามพี่คุณแล้วกัน ”

“ไม่ต้อง เอ็งไปทำงานเถอะอูยอง เดี๋ยวข้าไปตามเอง”   แทคยอนถอนหายใจพยายามระงับความโกรธก่อนจะเดินตามคู่หมั้นที่วิ่งเตลิดหายไป ...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คุยกัน  คุยกัน

ก็ยังคงสติลการเวิ้นแบบคงเส้นคงวาต่อไป ... ^^

แทคยอนดุหนูนิชทะมายยย  หนูนิชก็แค่เต้นโลกาๆๆๆ หนูนิชผิดอัลไล55

ปล. ปลัดคิมฯ อยู่เป็นคนร้อยเกิน 5555

ยังไม่ได้ตรวจจร้า

Enjoy reading

kanka