คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : -ความจริงที่น่าเศร้า ^__^
//ความจริงที่น่าเศร้า ^_^//
อคแทคยอนเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากเข้าไปเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วต้องตาเหลือกเพราะภาพน่ามองที่สุดในสามโลกอยู่ปลายเตียง
“ว๊ากกกก คะคุนนี่ ทะ ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าหล่ะครับ? ” นายแพทย์หนุ่ม ยืนช๊อค เสียงดังหน้าแดง แถมแหกปาก (กลบเกลื่อนไปอย่างงั้นแหล่ะ) ตาคมดุมองร่างโปร่งขาวระเรื่ออย่างชั่งใจอยู่นาน หัวใจเต้นรุนแรงจนพาลจะเป็นลม รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่น ๆ หนืด เริ่มจะไหลนอกมาเสนอหน้าอยู่ที่ปลายรูจมูก
พยายามกำหนดลมหายใจที่เริ่มกระเส่าให้เป็นปกติ เพื่อจะเดินผ่านและไม่เผลอกดคนที่นั่งยิ้มหน้าแป้นแล่น
รีบหันรีหันขวาง หันซ้าย หันขวา เดินจ้ำๆ ไปปิดหน้าต่าง ดึงม่านทึบแสงลงอย่างรวดเร็ว
“ใส่เสื้อสิครับ”
ซาตานนิก นั่งทำหน้างง แล้วขมวดคิ้วยุ่ง ๆ ตากลมหลุบต่ำ มองเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือแล้วเบ้ปากอิ่มสีแดงระเรื่อ “ข้าใส่ไม่เป็น ปกติก็ไม่เคยใส่”
อคแทคยอนยืนเหวอ อ้าปากหวอ ตาคมกระพริบปริบ ๆ
-ห่ะ!!! แล้วว่าที่แฟนจ๋า รอดปากเหยี่ยว ปากกามาได้ จ่ะได๋ฟร่ะ?-
คุณหมอหน้าดุ ยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็น คนตัวเล็กพยายามยัดหน้าใบหน้าใสๆ ใส่ในขากางเกง แล้วเกาหัวแกรก ๆ คงต้องสอนอีกนาน เลยจำเป็นต้องถอดเสื้อผ้าตัวเองอีกรอบ
“ทำตามผมนะ” เขาหันหลังไปถอดเสื้อผ้าออกแล้วหันกลับมา พร้อมกับชูเสื้อผ้าในมือแล้วต้องเหวอบวกอึ้ง แถมอายหน่อย ๆ เมื่อว่าที่ลูกศิษย์ ว่าที่ภรรยา หรืออนาคตเมียจ๋านั่งจ้องเป้ากางเกงของเขาตาแป๋ว
“เฮ่ยยยย !!!!”
แต่แทคยอนตาเหลือก ใช้มือหนาตะปบปิดเป้าตัวเองอย่าง รวดเร็วและรีบหันหลังกลับ “จะจ้องทำมายยยคร้าบบ” นอกจากจะไม่ได้คำตอบอะไร ยังได้ยินเสียงใสหัวเราะคิกคัก แถมรอยยิ้มที่น่ารัก น่าหลงส่งให้เป็นระรอก
นิชคุณลุกขึ้นเดินวนรอบอคแทคยอนที่ได้แต่ยืนหน้าแดง มือเรียวยกขึ้นมาลูบคางมนเล็ก ๆ ของตนอย่างใช้ความคิดแล้วหัวเราะชอบใจ
“อะโหววว เจ้าเป็นมนุษย์ที่น่าหลงใหลมากนะเนี่ยะ อคแทคยอน ตายไปแล้วไปอยู่กับข้านะ ข้าอยากให้เจ้าเป็น อินคิวบัสคู่กับซึลอง ...ฮา... อาณาจักรข้าน่าครึกครื้นจริง ๆ คิคิ”
แทคยอนพยายามตั้งสติอีกรอบ ไม่มองหน้าหวานตาแบ๋วให้ใจแป๋ว ถอนหายใจเบา ๆ แล้วส่งยิ้มให้ร่างบาง ๆที่นั่งหัวเราะคิคิไม่เลิก
เพราะไม่อยากผิดจรรยาบรรณของหมอ (ที่ใครก็ไม่รู้เสล่อเป็นคนตั้ง)
“ใส่เสื้อเถอะครับ ใส่ตามผมนะ ความอดทนของผมมันค่อนข้างน้อย”นายแพทย์พ่วงอาจารย์สาธิตให้ดูอีกครั้ง แล้วลูกศิษย์น่ารักก็ทำตามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
-ให้มันได้อย่างงี้เด้! เหอะ น่ารักเข้าไปเหอะ ป่ะเดี๋ยวพ่อฉีกจรรยาบรรณาทิ้งแล้วจะรู้สึก-
อคแทคยอนยิ้มบางๆให้คนป่วยน่ารัก แล้วพยักหน้าให้เมื่อตากลมโตช้อนขึ้นมองแล้วถามเสียงใส “ ตกลงว่าตอนที่เจ้าตายไปแล้วจะไปอยู่กับข้าไหม ?”
“ไปเป็นอะไร บัส ๆ นะเหรอครับ?แล้วมันคืออะไรหล่ะ”
“อืม อินคิวบัส เป็นปีศาจแฝงฝันหน่ะ ชอบเข้าฝันของมนุษย์แล้วก็ปลุกแรงปรารถนา ราคะ แล้วก็สูบพลังวิญญาณมาให้ข้า อา คิดถึงซึลองเลยนะเนียะ” เสียงเจื้อยแจ๋วตอบไปเรื่อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลงนอนคู้บนที่นอนหนานุ่ม หาวหวอดๆ จิปากแจ๊บ ๆ
“หมายถึง เอ่อ มีสัมพันธ์กับคนที่ไปเข้าฝันนะเหรอครับ?”
“ก็ทำนองนั้นแหล่ะ ..ถ้าเจ้าเป็น อินคิวบัสให้ข้านะ ท่าทางข้าจะอิ่มแปร่ ดีจัง”
“ผมไม่ทำ !!!” แทคยอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงดัง ใบหน้าเคร่งขรึมจัด ตาคมกริบส่งให้กับคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ผวาถดตัวออกห่าง เพราะรู้สึกถึงรังสีประหลาดที่มันควรจะมีอยู่เฉพาะพวกปีศาจอย่างเขาเท่านั้น
“ผมไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นกับคนอื่นเด็ดขาด” มือหนารั้งแขนเล็ก ๆ เพื่อดึงให้ร่างบางที่ยังถดถอยไม่เลิก ถลาเข้าซบกับอกของเขาก่อนที่จะตกเตียง ปากเรียวกระตุกยิ้มเยือกเย็นแต่แฝงด้วยความอบอุ่นประหลาด
-แง่งง ประเดี๋ยวพ่อจะกินทั้งตัวเลย ชิช่ะคิดได้ไง ให้ว่าที่สามี มั่วไปทั่ว โกรธนะเนี่ยะ-
“ถ้าจะทำ ผมจะทำกับคนที่ผมรัก และนั่นคือคุณคนคนเดียวเท่านั้น คุน-นี่”
“ห่ะ! เฮ้ย!!! ไม่ๆ ไม่ได้นะ ข้าเป็นซาตานนะ เจ้าต้องกลัวข้าสิ ไม่ใช่ปรารถนาตัวข้า ข้าไม่ยอมนะไม่ๆๆๆๆ” คนน่ารัก เริ่มวิตก มือบางพยายามแกะมือหนาที่จับหมับเข้าต้นแขนแน่น จนต้องนิ่วหน้า เริ่มรู้สึกจะประสาทเสีย
“ใครสน! ผมไม่แคร์ อยากเป็นซาตานหรือเทวดาก็เป็นไปสิ”
ใบหน้าคมดุส่งสายตาหวานวิบวับ โน้มริมฝีปากเรียวลงต่ำเรื่อย ๆ ส่งยิ้มให้คนน่ารักที่นั่งทำหน้าซีด ปากอิ่มอ้าค้าง และพยายามถอยหนีไปเรื่อย ๆ
-อุ๊ต่ายย ! ขนาดเหวอ ยังน่าร้ากกสวด ๆ แล้วถ้าอคจูบจะน่ารักขนาดไหนน้า-
โครม!!
“ว๊ากกกก” ร่างเล็กหอมกรุ่น กลิ้งผลุบตกเตียงอย่างแรง นิชคุณนิ่วหน้าแล้วเบ้ปากอิ่ม ไม่ใช่เจ็บหรอก เพราะไม่เคยเจ็บ แต่ ไอ้หมอโรคจิตนี่มันทำท่ากระลิ้มกระเหรี่ย
น่าขนลุกเหอะ
“ปะ ไปให้พ้นหน้าข้า ไอ้มนุษย์งี่เง่า” ตากลมโตถลึงใส่อย่างเหลืออด กำหมัดแน่นอย่างข่มอารมณ์ พยายามลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล
“เสียงเพราะจังนะครับ”
“ห่ะ!” ตากลมเหลือก แล้วเหวออีกครั้ง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจัด ขบกรามเล็ก ๆส่งค้อนขุ่นให้ คุณหมอที่ยังทำหน้าหื่นไม่เลิก
บ้าไปกันใหญ่แล้ว นี่โกรธโว้ยยยโกรธอยู่ โกรธมากจนแทบจะระเบิดโลกได้อยู่แล้ว
“ไอ้...” ปากอิ่มแดงระเรื่อขมุบขมิบแบบ ไม่มีเสียง ซ้ำไปซ้ำมาว่า (เพราะกลัวถูกชมอีก)
‘ไอ้หมอหื่นนรก’
“ลุกขึ้นเถอะครับ” แทคยอนยื่นมือหนา ๆ ของตนให้พร้อมกับส่งยิ้มวิบวับอีกรอบ “นั่งนานๆ เมื่อยแย่ แค่นี่ก็น่าจะเหนื่อยแล้วเนอะ”
“เหนื่อย ??”
“ก็เข้ามาวิ่งเล่นในใจผมไง ตั้งหลายรอบ”
“ฮริ้วววววววว ชอบ ๆ ชอบ เต็ม 10 เอาไป1000 เลย” เสียงปรบมือบาะแปะ ตามด้วยเสียงผิวปากวี๊ดวิ้ว ทำให้คนถูกแซวหันขวับกลับไปถลึงตากลมโตใส่ เสียงใสคำรามเบา
“ไอ้กามอึน!!”
“ไงเพื่อนนิกที่แสนเคารพ คิดถึงว่าที่น้องเขยอ่ะปล่าว คิคิ” ฮวางชานซองยกปีกขาวสะอาดของตัวเองขึ้นมาพัดให้เกิดลมเย็นบางเบา “โอ๋ ๆ อย่าเพิ่งมะโหโกโสน้า มีเรื่องที่ท่านต้องมึนอีกเยอะเชียว เฮ้ยเกือบลืม .. ฮา..ชอบ ๆสำนวนนี้ จด ๆ ฮี่” ไม่ใช่แค่พูดเปล่า ฮวางชานซองหรือคิวปิดแสนอึน หรือที่ นิชคุณเรียก ไอ้กามอึน เสกสมุดและปากกาขนนก ขึ้นมาจดยึก ๆ แล้วเหวอเมื่อจู่ ๆ ไฟก็ลุกพรึ่บติดที่ปลายขนนก จนต้องขว้างทิ้งแล้วเงยหน้าอึน ๆ ขึ้นมองก่อนส่งยิ้มตาปิดให้ปีศาจน้อยที่น่ารัก กระพือปีกพรึ่บ ๆ แล้วร่อนลงด้านข้าง
“มาช้าจุงเบย โฮจังเค้าก่อนตะเองตั้งน๊านนาน”
“มาทำไมห่ะ!!!”
“มาจีบโฮจัง แล้วก็มาช่วยสาวกหน้าอึนจีบพี่ชายตะเอ๊งงไง”
“ฮวาง-ชาน-ซอง!!!!/ ไอ้กามอึน!!”
“จ๋าจ๊ะ ... อยากจะเขียนคำว่ารักตัวเท่าบ้าน คงต้องหากระดานแผ่นใหญ่ๆเพราะสมุดเล่มนี้มันเล็กไป คงต้องเอาหัวใจมาเขียนแทน ...ฮา.... ชอบไหมโฮจัง เค้าเพิ่งได้มาจากท้ายรถสิบล้อ”
“แหวะ/แหวะ”
อีจุนโฮส่งสายตาขีดขวาง แล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้พี่ชายที่ยังนั่งหน้าหงิก ผ่อนลมหายใจฟืดฟาด ถ้าอยู่ในกายละเอียด ไอ้อึนซวยอย่างไม่ต้องสงสัย
ร่างบางลอยคว้างขึ้นไปนั่งบนขอบหน้าต่างแล้วทำหน้าเศร้าสร้อย
“มันเป็นเรื่องจริงที่น่าเศร้าพี่ชายข้า”
“เรื่อง???” นิชคุณยอมจับมือหนา ๆ ของแทคยอนที่ยังคงค้างรอ แล้วเดินเข้าไปใกล้ หน้าต่างโดยไม่สนใจ หน้าเหวออึ้ง ๆ
อคแทคยอนถอนหายใจยาว ส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ตาคมมองคนน่ารักที่เริ่มเจื้อยแจ๋วกับอากาศรอบตัวแล้วส่ายหัวเบา ๆ
“ทำไม มีอะไร??”
“ที่ท่านพี่ติดอยู่ในกายนี้เพราะ พรของไอ้อึนนั้น” อีจุนโฮฟ้องพร้อมกับแยกเขี้ยวบุ้ยปากไปยังตัวต้นเหตุที่นั่งทำหน้าอึน ๆ พร้อมกับจดสำนวนน้ำเน่าของเหล่ามนุษย์ ยึก ๆ
นิชคุณเหวอเบิกตากลม แล้วกลืนน้ำลายข้นเหนียวอย่างยากลำบาก เมื่อคิวปิดหน้าอึนยืนยันสิ่งที่น้องชายพูดด้วยการพยักหน้ายึกยัก
“ห่ะ หมายความว่ายังไง??โฮจุง เฮ้ย โฮจัง นี่ข้าต้องเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน?”
แล้วก็เป็นคุณหมอแทคยอนที่ทนไม่ได้ต้องมีส่วนร่วมในทุกเรื่องของว่าที่แฟนจ๋า ต่อให้เป็นแค่การคุยกับอากาศก็เถอะ
-ขนาดคุยคนเดียวยังน่ารักขนาดเน๊ เอาใจอคไป เอาไปเลย เอาปายยยย-
“ก็จนกว่าเราจะได้แต่งงานกัน และก็อยู่ด้วยกันอีกนานเลย”
“ยุ่ง!/ยุ่ง!” สองพี่น้อง ร้องแว๊ดพร้อม ๆ กับถลึงตาใส่ และทำหน้ามุ่ยส่งให้พร้อมกัน ตากลมละสายตาจากคุณหมอที่เดินยิ้มระรื่นไปหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาจดอาการ ของนิชคุณพร้อมกับฮัมเพลงเบา ๆ
“ข้าจะทำอย่างไงดี ถึงจะหลุดออกไปได้”
“ข้าพอมีวิธี ถ้าความรักของมนุษย์นี่ ทำให้พี่ติดอยู่ในกายนี้ ท่านต้องทำให้มนุษย์นี่เกลียดท่าน!!”
ซาตานนิกขมวดคิ้วเรียว หันมองน้องชาย ที่นั่งลุ้นกับการระเบิดหน้าตาอัปลักษณ์ของตัวเอง แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ข้าทำไม่เป็น”
“ทำตามข้า เอาให้น่ากลัวที่สุดเลยนะ 1-2-ส้ามมม” อีจุนโฮถลึงตาเรียวขีดของตัวเองพร้อม ๆ กับการอ้าปากเรียวค้างกว้าง แล้วยู่จมูก
ทั้งมนุษย์หล่อล้ำและคิวปิดหน้าอึนแต่หกห่อแน่นปึ๊ก มองตาเยิ้ม แล้วส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ “น่ารักอ่ะ/น่าร๊อกกกกอ่ะ”
“หุบปาก/หุบปาก”
ทั้งพี่ทั้งน้องพากันนั่งถอนหายใจ ตากลมกับตาขีด กระพริบปริบ ๆ ท้อแท้กับความพยายามที่แสนไร้ค่า
“ช่วยกลัวข้าบ้างเหอะ/ช่วยกลัวข้าบ้างเหอะ”
“ฮาดดเช่ยยย” อคแทคยอนละสายตาจากแฟ้มประวัติ หันมายิ้มขำให้คนน่ารักที่นั่งหมดแรง มือหนา ยื่นยาสีขาวและสีส้มให้พร้อม ๆ กับน้ำเปล่าแก้วใหญ่
“ไม่สบายเลยเห็นไหมหล่ะ กินยาแก้ไข้ก่อนนะครับแล้วค่อยเล่นต่อ อ่ะ”
ฮวางชานซองนั่งยิ้ม ตากรุ่มกริ่ม เห็นทีเรื่องของพ่อรูปหล่อสาวกตัวยง ของคิวปิดคงไม่ยากเท่าไหร่ นิ้วเรียวสะกิดต้นแขนเล็ก ๆ ของปีศาจน่ารักที่นั่งหน้าหงิกมองพี่ชายที่แสนเคารพกลายเป็นมนุษย์ตัวเล็ก ๆ อยู่ที่ริมหน้าต่าง
“นี่ ๆ ช่วยโยนเชือกให้เค้าหน่อยสิโฮจัง”
“...”
“ก็เค๊า ตกลงไปในหลุมรักโฮจัง แล้วปีนขึ้นมาเองไม่ด๊ายยย.... อู้วววสำนวนนี้น่าขนลุกมากกเหอะ เขียนออกมาด้าาาย... คิคิ”
“อ๊ากกกกกก ไอ้อึน ข้าขอร้องงงงง หยุดเต๊อะ” อีจุนโฮ ร้องลั่น เอามือเรียวปิดหูแล้วรีบสยายปีกดำ ก่อนถลาขึ้นท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง ฝ่าอากาศอันอึมครึม เพราะพายุความรักของคิวปิดหน้าอึน
“โอ๊ะ โฮจางงงงง รอเค้าด้วยดี่ เค้าไปด้วยยยยย”
ฮวางชานซองรีบตะโกนบอก แล้วรีบถลาลงหน้าต่าง กางปีกสีขาวโผบินตามติด หันหน้ากลับมามองหาแทคยอนนั่งยิ้มแล้วขำ
“รับพรจากข้าไปเต็ม ๆ ฮี่ สาวกหน้าหม้อ เอ้ย!หน้าแมว ..ฮา ... โอ๊ะ รอเค้าโด้ยววโฮจางง บินดี ๆ สิเดี๋ยวบาดเจ็บน้า”
“เฮ้ยยย!!ไอ้แสบบบ ไอ้กามอึนนน พวกแกกลับมาก่อนสิโว้ย แล้วข้าจะทำยังไงต่อเล่า”
นิชคุณอึ้งเป็นรอบที่ล้านแปด เหวใส่น้องชาย ตาตี่ตัวดี ที่บินว่อนเข้ากลีบเมฆหายแว๊บไปในอากาศ
“ก็นอนพักผ่อนไงครับ นอนเนอะ หรือจะให้ผมร้องเพลงกล่อม เอามะ เอาเพลงนี้เนอะ อีกไกลแค่หนายยจนกว่าช้านนนจาใกล้บอกที อีกใกล้แค่หนายยยยจนกว่าเธออจาร๊ากกกช้านนเสียที๊..”
“หุบปากกกกกไอ้หื่นข้าจะนอน!”
มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมปิดใบหน้าด้วยความเซ็งจัด
“ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้หื่นมันไปกินยาแล้วนอนที๊!!”
ก๊องแกร้ง ปึก ๆ ปัง ๆ
นิชคุณสะดุ้งเฮือกเด้งลุกขึ้นจากที่นอนแล้ว เลิ่กลั่กตากลมพยามยามลืมขึ้นมาหาสาเหตุเสียงดังกุบกักอย่างยากลำบาก
“ใครหว่ะ ?มากวนเวลาพักผ่อนของซาตานนิกผู้ยิ่งใหญ่เดี๋ยวพ่อสาป…เฮ้ย!!
“จ๊ะเอ๋!!”
“แหกกก!!” จบคำสบถเบา ๆ นิชคุณ ตกปุ๊กลงจากที่นอนอีกครั้ง แต่คราวนี้ ไม่มีมือหนาของคุณหมอหื่นมาช่วย เลยจำเป็นต้องตะเกียกตะกายพาร่างเล็กที่หัวยุ่งกระเซอะกระเซง ขึ้นมาเอง มือเรียวคลำสะโพกมนเบา ๆ แล้วจิ๊ปากให้ไอ้วัตถุประหลาดที่ทำหน้าเหมือนปลาดูดกระจกอยู่นั้น
“อะไรกัน เจ้าคนเมื่อวานนี้ใช่ไหม?”
“ฮื่อฮึ อาฮ่ะ อาห้อย ๆ”
เด็กแก้มป่องยิ้มตาปิดแล้วทำท่าจะเคาะกระจกอีกครั้งนิชคุณ เดินเกาหัวแกรก ไปเปิดหน้าต่าง ทั้ง ๆ เดินเข้ามาด้านหน้ามันจะง่ายกว่ามาก
“จ๊ะเอ๋เค้าเอง เค้าจะเข้าไปได้ป่ะ?”
นิชคุณยิ้มบาง ๆ ให้เด็กแก้มป่องที่ทำท่าน่าเอ็นดู แล้วผายมือเรียวเชิญ ก่อนจะเดินพาตัวเองหาวหอด ๆ มานอนแหมะที่เตียง
“ตามสบายนี่มันไม่ใช่ห้องข้า”
“ขอบใจน๊า เค้าชื่อ V8 แล้วตัวเองชื่ออะไรเหรอ??”
“เหอะ เมื่อวานยังชื่อ V7 ไอ้แก้มบวมเอ้ย” ผู้เข้ามาใหม่ยิ้มบาง ๆให้เจ้าของห้องที่กระพริบตากลมปริบ ๆ แล้วแขวะไอ้ตัวประหลาด ที่ใช้หม้อแกงใบใหญ่เท่าบ้านมาต่อเสาอากาศหาสัญญาณจากยานแม่ ผ่านโทรศัพท์เครื่องหรู
“เงียบไปเลย แล้วอย่าขัดพี่จิ้งหรีด”หันแก้มบวม ๆ ไปแหวใส่คนที่นั่งกด ๆ จิ้ม ๆ กับโทรศัพท์ ไร้แบตเตอรี่ ส่ายหัวส่ายหน้าอย่างระอา แล้วหันมายิ้มให้นิชคุณอีกรอบ
“ ที่จริงแล้วเค้าชื่อจางอูยองแต่ว่า...” ตากลมหันขวับทำท่าหลุกลิก แล้วกระซิบที่ข้างหูของนิชคุณที่ยังคงนั่งมึนอยู่ “แต่ผมหน่ะเป็นมนุษย์ต่างดาวนะ มาจากดาวพลูโตอันไกลโพ้นนนนนน”
คำว่าโพ้นนคงจะไกลมากเพราะปากเล็กยื่นยาวจนนิชคุณอดทำตามไม่ได้
“หมายถึงอีกโลกหนึ่งหน่ะเหรอ??”นิชคุณตื่นเต้น เบิกตาโต แล้วรีบลุกขึ้นนั่ง ส่งยิ้มเป็นประกายให้จางอูยอง
“นี่เจ้าก็ถูกสาปเหมือนกันเหรอ ข้าเป็นซาตานนะชื่อ นิก แต่ว่า ไอ้หื่นเรียกว่าคุนนี่”
“ห่ะ !! ซาตาน” อูยองขมวดคิ้ว “ นายบ้าหนิ คนที่ไหนจะเป็นซาตานเล่า กินยาแล้วนอนนะคุนนี่”
จางอูยองทำเสียงจิปากแล้วอมลมเข้าแก้มอย่างเซ็งจัด “นึกว่าจะมีคนดี ๆ เหลืออยู่บ้างนะเนี่ย โธ่เอ๋ย น่าสงสารจริง ๆ เลยคุนนี่ นายอาการหนักมากเลยอ่ะ”
มือเรียวจับแก้มใส แล้วทำหน้าเบ้ใส่ พยายามสะกดเสียงไม่ให้สั่น อย่างเห็นใจในโชคชะตาของคนตัวขาวร่างเล็ก ที่นั่งเหวอ
“เอาเถอะ ๆ เค้าจะยอมเป็นเพื่อนกับคนบ้าดูสักครั้ง”
“โธ่ไอ้แก้มบวม ไม่ดูตัวเองเลยนะแกหน่ะ คนดีม๊ากกก ฮา คนที่ไหนจะเป็นมนุษย์ต่างดาว แกดูหนังมากไปป่ะห่ะ แค่ก ๆ” คิมมินจุนแดกดันด้วยเสียงงึมงำแล้วไอค่อกแค่ก ตาตกมองหน้าคนแก้มบวมที่ล้อเลียนแล้วแยกเขี้ยวให้
“โธ่พี่จิ้งหรีดถนอมเสียงตัวเองเถ๊อะ จุ๊ ๆ อย่าส่งเสียงดังซี่ เดี๋ยวก็มีปีศาจมาขโมยเสียงตัวเองอีกหร๊อกกกก” จางอูยองยักคิ้วให้สองทีแล้วขำกับท่าทางประหลาดของพี่จิ้งหวรีดที่ปิดปากตัวเองเร็วไว พร้อมกับอาการมองค้อน
“อยู่ไหนกันน้า...หาเจอไหม ?? นายไปดูปีกขวาหรือยังชางมิน”
“จางอูยองงงงงง... คิมมินจุนนนนนนอยู่หนายยยยยย ได้เวลากินยาเข้านอนแล้วนะ ออกมาเดี๋ยวนี้””
.เสียงแจ๋ว ๆใสกังวาน ดังแว่วมาแต่ไกลแล้วค่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เพื่อนใหม่หมาด ๆ ทั้งสองคนของนิชคุณ สะดุ้งเฮือก หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่กแบบคนทำอะไรไม่ถูก
“ซ่อนตรงไหนดี ซ่อนตรงไหนดีหล่ะคุนนี่” จางอูยองถามร้อนรนแล้ววิ่งพล่านไปทั่งห้องไม่ต่างกับคิมมินจุนที่บ่น เบา ๆ ผ่านโทรศัพท์
“ตายแน่เลย ตายแน่เลย”
.
ประตูห้องเปิดผางออก พร้อม ๆ กับผู้มาใหม่อีก สองคนที่ยืนหอบแฮ่ก ๆ พร้อมกับยื่นยาเม็ดเล็ก ๆ และน้ำเปล่าให้
“ถึงเวลากินยาแล้วนะ กินซ่ะแล้วไปนอน”
“ว๊ากกกก ไม่กินโว้ยยย” เพื่อนใหม่ทั้งสองสะบัดหน้าพรืด วิ่งผ่าออกไปแล้วส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน ดังกระหึ่ม “ไอ้พวกบ้าอยากกินก็กินเองเด้!! “
“นี่ๆ อย่าหนีนะ ชางมินวิ่งไปแล้วปีกขวา วอร์บอกจินอุนดักไว้เลย อ้อ..” ปาร์คแจบอมตะโกนเรียกเสียงลั่นแล้วทำท่าจะวิ่งตาม “ส่วนของนาย “ตาเรียวมองป้ายชื่อที่ติดหน้าอก
”คุนนี่ใช่ไหม? เดี๋ยวหมอแทคจะเอามาให้เองนะคอยก่อนหล่ะ” สั่งเสียงเสร็จก็รีบวิ่งปรือตามไปติด ๆ
ซาตานนิกถอนหายใจยาวแล้วเริ่มอยากจะเบะปาก “กูเป็นซาตานโว้ยยยย ไม่ได้บ้า”
แถมหมอแทค =,,= (ตาย กรูตาย 555)
+++++++++
คุยกัน คุยกัน
คิดถึงกันบ้างอ่ะปล่าวววว 555+++ ไรท์ก็คิดถึงรีดค่ะ คิคิ เป็นเรื่องราวที่วุ่นวายจุงเบยยยยย 555+++ แต่ไรท์แอบรักหมอแทค หุหุ ^_^
ไม่ได้ตรวจน้า ขอโทดดดด
Enjoy reading คร่า
kanka
ความคิดเห็น