คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -ที่อยู่ใหม่-
-ที่อยู่ใหม่-
ร่างโปร่งหอมอบอวลค่อย ๆ แล่บลิ้นสีแดงสดออกก่อนเลียที่ริมฝีปากอิ่มของตัวเองช้าๆตากลมโตฉายแววความกระหายชัดเจน แต่ก็ถอนหายใจอย่างแรงและผละออกทิ้งให้แทคยอนขมวดคิ้วของตนอีกครั้ง
-เฮ้ย!! ยะ ยั่วกันชัด ๆ-
“แม้ข้ากินกิเลสเป็นอาหาร แต่ก็ไม่ได้อยากกินไปเสียทุกครั้ง” รอยยิ้มประกายส่งให้อีกครั้ง เมื่อรับรู้ว่ามนุษย์(น้อย) ไม่มีวันเชื่อ “..ไม่เชื่อก็ตามใจ ขอบใจนะมนุษย์ น้ำตาของเจ้าทำให้ข้าพอมีแรงบ้างนิดหน่อย ข้าไปนะ”
และ ก็เป็นแทคยอนถามหลังจากที่หายจากอาการช๊อค มือหนาคว้าข้อมือเรียวหมับว่องไว “เดี๋ยวครับ” รีบถอดเสื้อสูทราคาแพงระยับของตนออกแล้วคลุมทับร่างโปร่งบางอย่างรวดเร็ว “คุณกำลังจะไปไหนเหรอครับ?”
“กลับนะซี่”
ปรายตามองร่างหอมโปร่งแล้วส่งยิ้มเจื่อน ๆ ปล่อยข้อมืออย่างรวดเร็ว
“เอ่อคุณมาจากไหนเหรอ?”
“บนโน้น”
แทคยอนมองตาม นิ้วเรียวที่ชี้ขึ้นไปบนฟ้าแล้วอึ้งหนัก “คุณว่าคุณเป็นซาตานเหรอ?”
“อื้อ”
“เอิ่ม..เอ่อ คือ ??? ซาตานที่มีปีกสีดำใหญ่ ๆ บนหัวมีเขาแหลม มีเท้า มีหอกเป็นอาวุธรึเปล่า”
“ เอ๋ ก็ได้นะข้ามีตัวตนแบบที่มนุษย์อยากให้เป็น ปีกสีดำ ตอนนี้มันจางหายไปแล้ว คิดแล้วโมโหชริส์”
แทคยอนมองภาพร่างบอบบางเบ้ปากอิ่ม ไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเริ่มขำ
-คนบ้าชัวร์ เป็นเคสที่ไม่น่าจะหนักมาก อาจจะหายเร็ว ๆ นี้ ถ้าหายแล้วต้องน่ารักมากแน่ๆ เลย ...เอิ่ม...น่ารักเหรอ?-
-เฮ้ย.. คนบ้านะ!-
-น่ารักเหรอ? เออ..ก็น่ารัก-
-นี่แกตกหลุมรักคนบ้าหรือแทคยอน คิคิ เขินอ่ะ แฟนอค แฟนอค น่าร๊อกกก-
ซาตานรูปงามเหวอ เมื่อหูได้ยินความในใจของมนุษย์น้อยดังเบา ๆ ตากลมโตเบิกกว้าง เสียงหวานใสตะโกนก้อง
“ห่ะ !! อย่ามารักข้านะ เฮ้ย อย่า นะ”
ลืมเสียสนิทตอนนี้เขามีกายหยาบที่ค่อนข้างเป็นอันตราย กายหยาบที่ใครก็มักเข้าใจผิดว่าเป็น เทพ เทวดา นางฟ้า ซึ่งมันค่อยข้างแตกต่างกับความเป็นจริงแบบหน้ามือ-หลังมือ
มองอย่างไง ซาตานเป็นเทวดา
ยังไม่ทันที่นิชคุณจะเดินไปของเหลวที่กินเมื่อครู่กลับมีความร้อนอย่างประหลาดจนทนไม่ไหวต้องนั่งหมดแรงบนพื้นแทคยอนตกใจที่อยู่ ๆ คนน่ารักที่เพี้ยนหน่อย ๆก็ดูเหมือนจะไม่มีแรงขึ้นมาเสียเฉย ๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”แทคยอนโอบแขนแกร่งประคองร่างหอมปวกเปียกแนบอก
มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานหยด พริ้มเพรา ที่เกือบหมดสติ แต่ก็พยศด้วยการดิ้นเบาๆ หนีอ้อมกอดเขา
เอิ่มม...ขอถอนคำพูด จากน่ารักเป็นโครตน่ารักทันไหมนะ-
“ว๊ากกกก ห้ามชมข้า ห้ามรักข้าน๊ะ!!!!”
“เอ๋? ทะ ทำไม ถึงรู้หล่ะครับ ” แทคยอนก้มใบหน้างุด ตาคมไม่กล้าสบกับตาหวานเยิ้มที่จ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง
-นะน่าร๊อกกกกมากเหอะ สเปคโผมมม-
“ย่าห์ อะ ไอ้บ้านี่ อะอย่าชมสิโว้ย ออก อออ้วกกกกกกก”
นิชคุณเบิกตาโตส่ายใบหน้าระรัว พยายามดันร่างกายตนออกออกจากอ้อมกอดที่ประคองเขา ก่อนหมดสติไป
บนเตียงนอนสีขาว ร่างบอบบางที่นอนบนเตียงก็ตัวขาว พยาบาลหลายคนผลัดกันเดินเข้าเดินออก วนเวียนมาดู คนนอนพริ้มตา หลับสนิท ขนตายาวเป็นแพ รับกับคิ้วโก่ง หน้าผากมนได้รูป เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มหอมที่กระจายเต็มหมอนสีขาว จมูกรั้นรับกับริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ
“รูปหล่อเหมือนรูปปั้นของเทวดาในโบสถ์” เสียงซุบซิบของเหล่าพยาบาล
“สวยจับใจเหมือนนางฟ้าบนสวรรค์” และผู้ช่วยแพทย์หลายคนเคลิบเคลิ้ม
ทุกคนในโรงพยาบาลหือฮากับผู้ป่วยรายใหม่ของ อคแทคยอน จิตแพทย์ชื่อดังของโรงพยาบาลจิตเวช
หลายคนอยากเห็นผู้ป่วยรายนี้ตื่น อยากรู้จังว่าตื่นแล้วจะเป็นอย่างไร แต่เมื่อเวลาที่ทุกคนใฝ่ฝันมาถึงกลับอยากให้ร่างบางนั้นนอนแบบเดิม เพราะอะไรนะเหรอ???
“เฮ้ย!! ปล่อยข้าดิ้ ไอ้พวกมนุษย์งี่เง่า ไอ้พวกมนุษย์ไม่มีสำนึก ถ้าข้าออกไปจากกายหยาบนี้ได้เมื่อไหร่ข้าจะทำลายล้างพวกเจ้า ปล่อยข้านะ ไอ้พวกนี่ปล่อยสิโว้ย !!!” นั้นคือสาเหตุหนึ่ง
และอีกสาเหตุหนึ่งคือ “อีจุนโฮไอ้น้องเวร มาช่วยข้าเดี๋ยวนี้ หายหัวไปไหนห่ะ อย่าให้ข้าหลุดไปได้นะ”
“มองอะไรนักหนาห่ะ เดี๋ยวพ่อสาปให้เป็นหนอนหรอก”
และอีกสาเหตุที่สำคัญไม่แพ้กัน “ นี่ข้าหิวแล้ว ขอกิเลสของเจ้าหน่อยสิมนุษย์”
หลายคนส่ายหน้า เสียดายที่ป่วยเป็นโรคจิต
เสียงโวยวายผลัดกันแบบนี้มาตั้งแต่เช้าและคนที่น่าจะจัดการได้ดีที่สุดคือ คนที่พามา
นายแพทย์ อคแทคยอน วางแว่นสายตาไว้บนโต๊ะทำงานทันที เมื่อพยาบาลเดินเข้ามารายงานว่าคนน่ารักของเขาตื่นแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปหาเสียงดังโหวกเหวกเข้ามาถึงในห้องทำงานเขาที่อยู่สุดมุมตึกพอดี
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ขายาวเดินเข้าไปหาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงส่งยิ้มบางๆ
“เออ!!” นิชคุณหันขวับตาโตวาวโกรธจัด มองคนที่เดินเข้ามาใกล้ก็จำได้ว่าเป็นมนุษย์ที่เจอเมื่อคืน “ไอ้มนุษย์งี่เง่า เจ้าขังข้าไว้ได้อย่างไร”
มือหนาหยิบทิชชู่แผ่นนุ่มไปซับแก้มใสเรื่อที่ชื้นเหงื่อ นิ้วเรียว ไล้แก้มใสเบาๆอย่างเอ็นดูแล้วหัวเราะในลำคอ กับท่าทางกระฟัดกระเฟียด
-โหยยยให้ตายสิ ทำไมว่าที่แฟนอค ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ-
ร่างเล็กเบ้ปากอิ่มแล้วเมินหน้าหวานๆหนี “ชมเข้าไป ชมเข้า บอกไม่รู้จักจำ” พยายามดิ้นบนเตียงอย่างขัดใจ
“ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่?”
“ก็คุณไม่สบาย” แทคยอนตอบพลางเดินไปนั่งที่เตียงแล้วแก้ผ้าที่มัดข้อมือบางออก ผ้าที่รัดแน่นทำให้ข้อมือเล็กแดงเถือก นึกโกรธคนที่มัด
”เจ็บไหมครับ?”
“หืม เจ้าโกรธ หรือ ว้าวข้าอยากกินเจ้า”
ไม่พูดเปล่าร่างหอมโผเข้ามานั่งตัก ใช้แขนเล็กคล้องคอหนาไว้พยายามสูดกลิ่นไอความโกรธที่มีอยู่เพียงน้อยนิด หากแต่พอสูดเข้าไปกลับรู้สึกถึงหอม ร่างบางขมวดคิ้ว สงสัยทั้งที่แขนและตัวหอมกรุ่นยังอยู่บนตักของนายแพทย์ที่ได้แต่นั่งเหวอ
“เอ่อ”ตาเรียวคมมองใบหน้างดงามที่อยู่ห่างเพียงปลายจมูกแล้วนิ่งลมหายใจหอมกับร่างนุ่มช่างยั่วเย้า
“ลงไปก่อนที่ผมจะจูบคุณดีไหมครับ?” ตาคมประกายวิบวับ เสียงเบากระซิบข้างหูเล็กที่อยากจะฝากรอยใจจะขาด
นิชคุณตาโตรีบลุกขึ้นแต่ยังจดจ้องอยู่ที่แทคยอน เบ้ปากนึกเสียดายที่ไม่ได้กินความหลงที่แทคยอนปล่อยออกมามากมาย ลงจากเตียงเดินไปเปิดผ้าม่านสูดกลิ่นไอกิเลสที่ลอยอบอวนมากมายในอากาศ หันมายิ้มให้กับแทคยอน
แทคยอนจนปัญญาจะกรอกข้อมูลใส่หัวทุยสวยๆ ตอนนี้อยากรู้จริง ๆ ใครกันนะที่ทำให้คนน่ารักขนาดนี้คิดว่าตัวเองเป็นซาตานที่น่ากลัวได้
“ผมเป็นหมอชื่อ อค แทคยอนเรียกว่า แทค ก็ได้ อายุ25ปีเมื่อก่อนอยู่อเมริกา ตอนนี้อยู่โซลและจะเป็นดูแลคุณซาตาน อ้อ ผมโสดนะ น่าสนใจมาก ประวัติดี การศึกษาเด่น ฐานะดีโครตๆ ถ้าไม่สนใจตอนนี้ก็ไม่เป็นไรแต่อีกไม่นานผมจะทำให้คุณซาตานรักผมให้ได้”
นิชคุณเหวอฟัง profile ไอ้หมอหน้าแมวแล้วเซ็งๆ ”ไม่ได้ถาม”
แทคยอนไม่ได้สนใจคำค่อนขอดจากปากสวยๆนั้นหรอกพยายามกรอกข้อมูลใหม่ ๆ ให้คนป่วยหน้าสวยต่อไป
“ไม่เป็นไรครับผมอยากบอก..ว่าแต่คุณเป็นเทวดาเหรอ?”
“นี่มนุษย์!!” นิชคุณแหวเสียงใสกังวาน ตวาด ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำด้วยความโกรธจัด ตากลมเบิกอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าเป็นซาตานต้องให้ย้ำกี่ครั้ง หา!
ตากลมหวานคู่นั้นมันช่างแผดเผา เสียงกังวานก้องสามารถทำลายล้างใครต่อใครได้ ความโกรธ มากมาย สามารถถล่มหุบเหวและสะเทือนไปยังโลกมืด ถ้าอยู่ในโลกมืดรับรองว่า บริวารกระเจิง แต่ อคแทคยอนขำ !!
-ว่าที่เมียอคนี่โครตน่าร๊อกกก น่ารักจุงเบย คิคิ-
“ โว้ยยย ข้ากำลังโกรธ ช่วยกลัวข้าเหมือนคนอื่นสักนิดดส์เถอะ” ซานตานรูปงามเครียด ถึงกับยกมือเรียวกุมขมับ จนปัญญาที่จะพูดกรอกหูไอ้มนุษย์ดื้อด้านนี่เหมือนกัน
“คือ…” อคแทคยอนเม้มเรียวปากแน่น มือหนาปิดไปมา ทำท่าประหม่าจนนิชคุณเหวให้อีกรอบ
“อะไร๊ ..อี๊กกกก!!!”
-โอยสวยจังโว้ย! แฟนอคทำไมสวย ขนาดเน๊ ย่าห์ ตื่นเต้น อย่างกะจะเสียเวอร์จิ้น อ๊ากก-
ดวงตากลมเบิกกว้างกับเสียงในใจที่ได้ยินชัดเจน ตาโตกระพริบปริบ ๆ แล้วรีบกระถดตัวหนีห่างอย่างหวั่น ๆ
“คือ… คุณชะชื่ออะไรเหรอ”
“หะ ห่ะ เอ่อ นะ .. คุณ”
“อ่าชื่อน่ารักจังเลย เรียกคุนนี่ได้ไหมครับ”
“ไม่ ไม่ เรียกว่าคุณเฉย ๆ ก็พอ”
“ไม่เป็นไรครับอีกหน่อยคุนนี่ก็ชินเนอะ”
นิชคุณเหวออีกรอบแล้วส่ายหัวอย่างปลงไม่ตก ... แมร่งเอ๋ย..... ฟังไอ้มนุษย์หน้าแมวนี่พูดแล้วอยากจะสาปให้มันกลายเป็นกบชะมัดแต่นาทีนี้จะทำอะไรได้นอกจากถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฟังข้าบ้างเถอะ”
-เดี๋ยวพอแต่งงานกัน ผมก็เรียกคุนนี่อยู่ดีแหล่ะ -
แทคยอนยิ้มมองหน้าหวานๆที่นั่งถอนหายใจแล้วขำ
“น่ารักจังเลยนะครับ”
“หือ??” ไม่ใช่เสียงในใจนี่นา
“น่ารัก”
“อ้ากกกกกกอย่าพูดแบบนี้นะมนุษย์”
“น่ารักจังเลยนะครับ คุนนี่น่ารักมากๆเลย”
ตูม!!! จู่ๆนิชคุณก็รู้สึกอยากจะสลายตัวหายไปเลย เหมือน ๆ ร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่ใช่เพราะเขินที่โดนชมว่าน่ารักนะ แต่เพราะโกรธโว้ยยย โกรธมากกกก
“ไอ้มนุษย์ งี่เง่า นามข้ามันเป็นอาถรรพ์โว้ยยยย น่ากลัวมากกก”
ร่างเล็ก ๆ ผุดขึ้นยืนรวดเร็วอีกครั้ง ไม่ไหวแล้ว โว้ยยย อยู่ในร่างอัปลักษณ์นี่นานกว่านี้ชื่อเสียงด้านความชั่วร้ายที่สั่งสมมานับพันปีป่นปี้หมด
”ขอบใจสำหรับอาหารว่าง” และพยายามพาร่างเล็กๆปีนระเบียงเพื่อจะกระโดคลงไป
ทว่าช้ากว่าอคแทคยอน ที่วิ่งพรวดมาดึงเอวบางไว้แน่น ตวาดเสียงดัง
“นายเป็นบ้าจริงๆด้วย!!”
ร่างบางพลิกกายหมุนกลับมาทำหน้าแปลกใจ ”บ้าเหรอ?”
บ้า คืออะไรหล่ะ
“ใช่บ้ามาก กำลังจะทำอะไรห่ะ!”นิชคุณสะดุ้งเฮือก รู้สึกถึงรังสีประหลาดๆแบบมาคุก่อตัวขึ้นรวดเร็วและรุนแรง และดูๆแล้ว เหมือนมันจะแผ่ออกมามากกกว่าตอนที่เขาโกรธเกรี้ยวด้วยซ้ำ
“กะก็สละกายหยาบแล้วกลับไปในที่ของข้าไง”
“ที่ไหนห่ะ!!!”
นิชคุณสะดุ้ง บุ้ยปากอิ่มเรื่อ “โน้นนนน......ขอบโลก”
แทคยอนแทบจะหงายหลัง ถอนหายใจยาว อ่อนใจนึกว่าคนสวยจะแค่เพี้ยน แต่นี่เข้าขั้นโคม่า ถึงกับจะฆ่าตัวตาย สละกายหยาบ บ้าบอ ... ขำตาย...
มองหน้าหวานๆ แล้วใจหายเสียงแผ่วเบากระซิบข้างหูคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“ไม่ไปได้ไหมครับ”
“หือ ทำไมหล่ะ มีแต่มนุษย์อยากไล่ข้าทั้งนั้น” คิดแล้วมันน่าน้อยใจชะมัด
“เอ๋??? ทำไมครับ”
“ก็ข้าเป็นซาตานไง เจ้าเป็นมนุษย์ความจำสั้นจริงๆ พับผ่าสิ”
“เมื่อไหร่จะเรียกแทคสักทีครับ คำว่ามนุษย์มันค่อนข้างแปลกนะ”
"ก็เจ้าเป็นมนุษย์"
ก่อนสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ และฟาดฟันด้วย วาทะ จะเริ่มขึ้น พยาบาลร่างอุ้ยอ้ายเพราะท้องแก่ใกล้คลอดก็ไถลหน้าพรือ เข้ามาห้ามทัพเสียก่อน
"เกิดเรื่องแล้วค่ะคุณหมอ"
"เรื่อง ??" อคแทคยอนขมวดคิ้ว แต่ตาคมกริบยังจดจ้องกับหน้าหวานๆ ที่เริ่มแดงเรื่ออย่างน่าเอ็นดู มือหนาเท้าคางแล้วส่งสายตา กรุ่มกริม ระยิบระยับ
"คุณจางโดนไฟดูด!!"
“ห่ะ!!” คิ้วเรียวขมวด หันขวับไปหาพยาบาลที่ยืนหอบ แล้วตวัดตาคมมองร่างบางนุ่ม ๆ ข้างหน้าตัวเองอย่างไม่ไว้ใจ
ถ้าเขาไม่อยู่แล้วอยากสละกายหยาบ แล้วโดดตุบไป ...
อคแทคยอนเป็นโสดชั่วชีวิตแน่ๆ ...โอ๊ะ... ใครจะยอม
“มากับผม” มือหนารั้งข้อมือบางๆกระชับแน่น วิ่งปรู๊ดออกตัวเร็วด้วยการวิ่ง 4x100 พาร่างหนาๆ ของตนแล้วยังติดร่างบางๆ ไปที่ห้องแล้วอึ้งกับสภาพของ คุณชายน้อยแก้มป่องที่นั่งหน้าดำปิ๋ แต่ยิ้มกว้างอย่างถูกใจ กับสิ่งประดิษฐ์สุดล้ำ ของตัวเอง เสียงใสพึมพำเบาๆ
“สัญญาณมันหายไปแล้วอ่ะ ห่ะ มาแล้วๆ นี่ๆ คุณเห็นไหม ชรู่วววว” นิ้วเรียวจุ๊ปาก ตาหวานทำท่าตื่นเต้น เมื่อเข็มที่ติดกับตัวรับสัญญาณเคลื่อนไหวไปมา
“เงียบ ๆ นะครับ ห่ะ! ว่าไงนะ อ้อ ครับ อยากไป เล่นสกี ที่ไหนนะครับ”
คุณหมออค ค่อย ๆเข้าหาจางอูยองช้า ๆ แล้วส่งสัญญาณให้ ชางมิน จินอุน บุรุษพยาบาล ทั้งสองคนค่อย ๆ เดินเข้าไป ด้านหลังเตียงคนไข้อย่างเงียบๆ
ส่วนซาตานนิก ทำได้แค่หอบแฮ่กๆ เพื่อกอบโกยอากาศเสียๆ ที่มีแต่มลพิษ เข้าปอด เพราะตั้งแต่สร้างโลกมาก็ไม่เคยได้วิ่งกับเขาสักที ตากลมโตกวาดมองความวุ่นวายของทั้งหมอและพยาบาลแล้วสับสน โลกมนุษย์นี่มันวุ่นวายจริง ๆ
“แมร่งบ้า ไอ้แก้มบวม มันบ้า” จู่ ๆเสียงอะไรแว่ว ๆ ก็ดัง นิชคุณหันกลับไปมองเห็นชายคนหนึ่งที่ชักสีหน้าอย่างรำคาญในมือถือโทรศัพท์สุดหรูหันมายิ้มให้เขา และหันกลับไป นั่งฮัมเพลงเบา ๆ เบามากจริง ๆ ทำท่าบุ้ยปากขมุบขมิบ “ มันบ้า”
ท่านนิก ขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด นิ้วเรียวชี้มาที่ตัวเอง แล้วกระซิบถามเบา ๆ ตาม
“เจ้าพูดกับข้าเหรอ?”
คนถูกถามใช้นิ้วเรียววน ๆ ที่หูแล้วส่ายหน้ายุกยิก แล้วพูดเบาๆผ่านโทรศัพท์เครื่องเก่า“ฉันไม่ได้ยินที่นายพูด”
นิชคุณเริ่มทำบ้าง “อะไรหว่ะห่ะ เจ้าจะพูดอะไร?” เสียงใสตะโกนเรียกบริวารดังลั่น และมันก็สามารถเรียกความสนใจจากบุรุษพยาบาลหลายคนด้วย
“ ไอ้เวรมานี่สิ ไอ้เวรรรรร แมร่งอีกยังไม่มาอี๊กกก”
อินคิวบัสหนุ่มผวา สีหน้าหวาดวิตก ตาเหลือก ลนลาน รีบผละออกจากเรือนร่างเย้ายวนของหญิงสาวนางหนึ่งอย่างเสียดาย
“ขอร้าบบบบท่านนิก ององมาแล้วขอรับ “
“ทำไมเจ้ามาช้านักห่ะ!!!” ใบหน้าหวานๆแยกเขี้ยวส่งให้บริวาร ที่พุ่งเข้าหาด้วยอาการหอบแฮ่กคล้ายกับวิ่งระยะไกล แล้ว หมอบแทบเท้าเล็กอย่างนบนอบ
นิชคุณจิ๊ปาก อย่างไม่พอใจ ตากลมเผลอกวาดมองต่ำแล้วเหวอ “อ๊ากกก ไอ้เวรรรนี่ เก็บ องน้อยของเจ้าเดี๋ยวนี้ ป่ะเดี๋ยวพ่อสาปให้เล็กเท่าหนอนน้อย”
“ก็ข้ากำลังจะ .. เอิ่ม ท่านนิกน่าจะรู้นะขอรับ”
“เออข้ารู้ .. แล้วก็ขอบใจ..แต่.. เก็บไปสิโว้ย!! แล้วไปฟังไอ้มนุษย์งุ้งงิงนั่นสิ มันว่าอะไร ข้าขี้เกียจเดิน” ร่างบางหอมแหวๆ ใส่บริวารอีกรอบแล้วเดินฉับ ๆ ไปนั่งไขว้ห้างรอฟังคำตอบที่ม้านั่งใหญ่ๆสีขาว ท่ามกลางอาการตกตะลึงของ บุรุษพยาบาลสุดแสบที่พากันส่ายหัวปลงตก
น่าเสียดาย ไม่น่าบ้าเลย
แต่ยังไม่ทันจะได้หย่อนก้นก็สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงดัง บึ้ม!! พร้อมกับเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ของเด็กแก้มป่องที่กระแทกตัวเองกับเก้าอี้เสียงดัง ปังๆ ตบมือแปะๆ อย่างชอบอกชอบใจ
“คิคิ สนุกจังเนอะ”
หลังจากรวมรวมสติที่กระเจิดกระเจิง เพราะเสียงจากแรงระเบิดของไฟฟ้าลัดวงจร ปาร์คแจบอม ออกมาจากที่ซ่อนด้วยความหงุดหงิด
“หยุดโวยวายแล้วไปกินยาเดี๋ยวนี้ คุณจางอูยอง” น้ำเสียงนิ่งแต่ติดจะเหี้ยม และมันชั่งขัดกับขนาดตัวที่เล็กบาง แต่สร้างความหวาดหวั่นให้จางอูยองจนต้องสะดุ้งโหยง
“ย่าห์ อย่าเพิ่งดุผมสิคนสวย มาดู เครื่องมือสื่อสารของผมเร็วเข้า มันติดต่อกับมนุษย์จากดาวพลูโตได้นะ ฮิฮิ” อูยองส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ แล้วทำท่าอัง อัง น่ารัก
“ไปกินยาเดี๋ยวนี้ !!!”
“ok แต่เจจ๋า ต้องไปส่งผมเข้านอนด้วยน้า ตบก้นๆ แล้วก็ร้องกล่อม เอ่เอ้ ด้วยนะ น้า นะ”
ปาร์คแจบอมถลึงตาเล็ก อย่างโกรธจัด กำลังจะเงื้อมือเรียวฟาดกบาลไอ้คนป่วยโรคจิต ที่ไม่ค่อยแน่ใจว่ามันบ้าจริงหรือแกล้งบ้า ถ้าไม่ติดเสียงกระแอมดังเบา ๆ และเสียงเตือนนิ่ง ๆ ของคุณหมอรูปหล่อ ที่เจจ๋า เอ้ย แจบอม เกรงใจ๋-เกรงใจ
“คร้าบๆ เราจะไม่ทำร้ายผู้ป่วยคร้าบ ผมจำได้แม่นเลย ฮี่ๆ” ส่งยิ้มให้เจ้านายแล้วหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้แก้มที่นั่งอึนหน้าบวมตุ้ย “ไปสิ กินยา แล้วตบก้น”
“ฮี่ ๆ เจจ๋าน่าร๊อกกอ่ะ”
“ช้านน-ชื่อ-แจ-บอม-ปั๊ดพ่อเหนี่ยว” ไม่ใช่แค่ขู่ เพราะขาเล็ก ๆ ยกขึ้นสูง เตรียมจะส่งเข้ามาปะทะกับตูดงอน ๆ แล้วต้องชะงัก
“คุณปาร์คแจบอม !!!” ใบหน้าคมดุ ตวัดตาคมกริบ มือหนาจับไหล่เล็กของบุรุษพยาบาลสุดฮิฟ พร้อมทำหน้าจริงจัง
“คร้าบบบ”
คิมมินจุนส่ายหัวช้า ๆ อย่างเบื่อหน่ายพึมพำเบา ๆใส่โทรศัพท์ในมืออีกครั้ง
“ก็บอกแล้วไอ้แก้มบวมมันบ้า คนอาไร๊คุยกับมนุษย์ต่างดาวได้ เฮ่อออ”
“เอ่อะ…คุณมินจุนครับ ทานยาหน่อยนะครับ” ยาเม็ดสีส้ม สามเม็ดในแก้วใส ถูกส่งให้ด้วยความสุภาพ ชานมินส่งยิ้มบ้างๆ ให้กับนักร้องขวัญใจ ไอดอลของสาว ๆ ที่น้อยคนนักจะรู้ว่า คิมมินจุน ก็ป่วยจนอาการหนัก เข้าขั้นโคม่าเหมือนกัน
“ครับ ขอบคุณมากครับ แต่ขอเป็นน้ำอุณหภูมิห้อง ผสมกับน้ำค้างแรกของวันนะครับ ” มินจุนตอบรับเสียงพึมพำในลำคอและก็ผ่านโทรศัพท์อีกเช่นเคย ก่อนนั่งเอนตัวบางๆของตนเองบนม้านั่งสีขาว ส่งยิ้มให้แล้วฮัมเพลงเบา ๆ
“ท่านนิกกกกกก ข้ารู้แล้วขอรับ” อิมซึลอง คิวบัสสุดหล่อกล้ามหกห่อแน่นปึก ถลาเข้ามาหมอบแล้ว รายงาน ด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ว่าไงหล่ะ”
“ก็ที่นี่มันเป็นที่ เอ่อรักษาคนป่วย แล้วทำไมท่านนิกถึงได้มาอยู่ที่นี่หล่ะขอรับ สละกายหยาบเถิด ป่านนี้โลกนั้น วุ่นวายมากแล้ว”
“ข้าก็อยากไปถ้าไม่ติดที่ต้องตายเสียก่อน ปกติ กายนี้มันสลายแค่เพียงชั่วข้ามคืน ทำไมตะวันขึ้น แล้วข้าถึงยังอยู่ก็ไม่รู้”
นายแพทย์อคแทคยอนปาดเหงื่อ อย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากทำแผลไฟไหม้ให้กับคุณชายจางอูยอง ผู้ป่วยที่คิดว่าตัวเอง เป็นลูกหลานมนุษย์ต่างดาวและสามารถติดต่อกับยานแม่ได้
ใบหน้าคมดุชะเง้อมองตรงไปที่ม้านั่งสีขาว ด้านหน้าตึก ส่งยิ้มบางๆ ให้ คนร่างโปร่งที่นั่งสะท้อนแสงแดดอ่อน ดวงตากลมโตประกายสว่างจ้า ระยิบระยับ ใบหน้าหวานหยดเข้ากันได้ดีกับแสงสีส้มอ่อน แม้ริมฝีปากจะไม่ได้ยกยิ้มมากมายอะไร แต่อาการที่เหมือนนั่งคุยคนเดียว ยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง บ้างที ริมฝีปากอิ่มแดงก็เม้มแน่น เหมือนจะโกรธ อะไรสักอย่าง กลับยิ่งทำให้ สวยมาก จนไม่อาจละสายตาได้
ไม่ว่าอย่างไร ใบหน้าหวานที่เหวแว้ดๆก็ยังน่ามอง
และน่าร๊อกกกกก อยู่ดี
++++
คุยกัน ... คุยกัน
เรื่องนี้มันมีแต่คนไม่ค่อยเต็ม 555+++ แต่ท่านนิกก็น่าร๊อกกกกจริง ๆ อ่ะ คิคิ
ปลื้มจังที่มีคนชอบ ตอนแรกไรท์นึกว่าเรื่องมันจะแป๊กซ่ะอี๊ก อย่าไปคาดหวังกับสาระเพราะมันม่ายยยมี ......ไรท์เตือนแล้วนะค่ะ (^0^)
(ไม่ได้ตรวจคำผิดน้า)
Enjoy reading คร่า
kanka
ความคิดเห็น