🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #28 : +ใบรับรองคุณภาพ+

+ใบรับรองคุณภาพ+

          “ฉันผิดหวังในตัวนายจริงๆ .. ”  ชานซองที่ยืนหลบอยู่หลังประตู ก้าวออกมาเผชิญหน้ากับอีจุนโฮ  ตาดุกวาดมองใบหน้าอีกฝ่ายด้วยความผิดหวัง   “ .. ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า นายจะเป็นคนเห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจมากขนาดนี้”

“ก็แล้วแต่จะคิด” 

“ถ้าคิดว่าเรื่องแค่นี้จะแยกเพื่อนฉันออกจากพ่อเลี้ยงได้ ฉันจะบอกให้เอาบุญว่า .. ” ชานซองเดินย่างสามขุมเข้ามาในห้อง มือวางลงบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะโน้มกายลง ส่งสายตาคมกริบจ้องเขม็งใส่ดวงตาเรียวที่เต้นระริก  “ .. นายคิดผิด”

อีจุนโฮผงะจะลุกหนี  แต่ถูกมือหนากดบ่าบีบบังคับให้นั่งเผชิญหน้า  

“นายยังรู้จักนิชคุณน้อยเกินไป อีจุนโฮ”

“ถะ ถ้าเก่งเพื่อนของนายเก่งนักก็แก้ปัญหาไปสิ” แม้จะกลัวอีกฝ่ายกระนั้นก็ยังปากดี

“ปัญหา ฮ่าๆ  ปัญหา   เรื่องใบรับรองมันไม่ใช่ปัญหาของนิชคุณหรอก .. ” ชานซองตามอง และยิ้มมุมปาก “..แต่ตัวปัญหาน่ารังเกียจมันคือนายต่างหาก”

“ฮวางชานซอง มันจะมากไปแล้วนะ!! .. ”มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบปืนในลิ้นชัก ขึ้นมาขู่หวังว่าอีกฝ่ายจะกลัวและถอยกลับไป  “ .. ออกไปจากห้องทำงานฉันเดียวนี้ ก่อนที่ฉนจะยิงนาย”

ทว่า มือหนานั้นคว้าที่ปลายกระบอกปืนแล้วยกมันขึ้นมาจ่อที่หน้าผากตัวเอง ก่อนจะเค้นยิ้มเย็นบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ยิงสิ   เหนี่ยวไกเลย”

“อย่าท้านะ ฉันยิงจริงๆ ”

“เอาเลยสิ  ปังเดียว ฉันก็จะไม่โผล่มากวนใจนายอีก” ชานซองท้าพร้อมรอยยิ้ม  หลุบตามองปืนที่สั่นระริก  เขาไม่พะวงสักนิดกับคำขู่  ปืนที่ยังไม่ปลดเซฟเลยจะยิงได้ยังไง 

อาศัยความรวดเร็วและชำนาญการต่อสู้ปัดปืนออกแล้วบิดข้อมือบางอย่างแรง เพียงเท่านี้ปืนพกเล็กกระบอกนั้นเปลี่ยนมาอยู่ในมือของเขาอย่างง่ายดาย  เขาโยนมันไปมุมห้องแล้วกระชากข้อมือของอีจุนโฮ เค้นเสียงเครียด

“เลิกทำตัวไม่น่ารักสักที  อย่าทำให้ฉันเหลืออดนะ”

“ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า!”  แม้จะกลัวอีกฝ่ายอยู่มาก แต่จะให้อีจุนโฮยอมรับคำสั่งมันไม่ใช่วิสัยของเขาเลยจริงๆ  “ปล่อยสิ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”

“ร้องให้คนช่วย .. ” คนตัวใหญ่เลิกคิ้วสูง ก่อนจะเค้นยิ้ม  “ .. จะเอาปากที่ไหนร้อง” ขาดคำก็ฉกวูบปิดปากร้ายกาจด้วยความรุนแรง จาบจ้วง

“อื่ออ !! ”  อีจุนโฮเบิกตาโต ดิ้นอึกอัก พยายามสะบัดหน้าหนี แต่ถูกมือหนาตรึงที่ท้ายทอยไว้ 

ชานซองปลายนิ้วบีบที่ขากรรไกร เพื่อบังคับให้เปิดทาง ลิ้นร้อน สอดแทรกเข้าไปภายใน ปลายลิ้นตวัดกวัดไกวไปทั่วโพรงปากชื้น ขโมยความหวาน ดูดดึง รุนแรงเหมือนจะสูบวิญญาณของอีกฝ่ายให้หลุดติดออกมาด้วย  

 “อย่าดื้อกับฉันอีก เพราะฉันไม่ใช่คนใจดีนัก เข้าใจรึเปล่าอีจุนโฮ  ” เขากระซิบและจูบหนักๆบนแก้มสุกปลั่ง เพื่อเปิดโอกาสให้เจ้าของโพรงปากกอบโกยอากาศเข้าปอด  หลังจากนั้นจึงเดินกลับออกมาทิ้งให้คนตัวเล็กหายใจหอบสั่นสะท้าน  แขนขาอ่อนเปลี้ยเหมือนผ่านการวิ่งระยะไกล ตาเรียวมองแผ่นหลังของคนขี้ขโมยด้วยความสับสน  

.

.

.

“คุณอ่า  .. ดึกแล้วน๊าเรามานอนกอดกันเต๊อะะ”

                เพราะเสียงทุ้มคุ้นหูที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้นิชคุณต้องละสายตาจากแฟ้มเอกสารขอใบอนุญาต ขึ้นมาส่งยิ้มบางๆ  ให้คนหน้าบูด

“ขอคุณเคลียร์งานอีกแป๊บนึงนะ แทคไปนอนก่อนเถอะ”

“งื่อออ แทคอยากนอนกอดคุณนี่ ”  ร่างสูงยืนออดอ้อนคนรักด้วยสีหน้าออเซาะ

“กอดหมอนไปก่อนได้ไหม”

“ไม่เอาอ่า หมอนมันไม่อุ่นเหมือนคุณนี่นา..” แทคยอนส่ายหัว  มือหนาฉุดให้คนรักลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน “.. มานอนเถอะพรุ่งนี้ค่อยทำต่อนะ”

“ขออีกแป๊บเดียว .. ” ร่างเล็กกว่าขืนตัวแล้ว แล้วบิดข้อมือออก ก่อนะหันกลับมาให้ความสนใจกับเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง “ .. แทคไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องเข้าไร่ตอนเช้าไม่ใช่เหรอ”

“โอย อะไรอ่า ~  งานพวกนี้สำคัญมากเหรอไง ” แทคยอนอารมณ์ขุ่น เริ่มโวยวาย

“ใช่ครับ .. ” พูดโดยไม่หันไปมองว่าใบหน้าคร้ามนั้นหงิกเป็นจวัก ตักแกง “ .. สำคัญมาก”

“ระหว่างแทคกับงานพวกนั้นอะไรสำคัญกว่ากันห่ะ!” เพราะความโกรธระคนน้อยใจ จึงทำให้แทคยอนหลุดปากออกไปแบบนั้น  

“ทำไมถามแบบนี้หล่ะ แทคไม่มีเหตุผลเลย ...  ” ตากลมตวัดมองด้วยความขุ่นเคืองใจ ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ .. แล้วที่คุณเคยถามว่าระหว่าง คุณกับน้ำองุ่นของแทค อะไรสำคัญมากกว่ากัน แทคตอบคุณได้ไหมหล่ะ”

“ขอโทษครับ ..” แทคยอนพึมพำ ใบหน้าหล่อเหลาก้มมองเท้าตน เพื่อหลบสายตาตำหนิของคนรัก เมื่อรู้ตัวว่าผิด   “ .. แทคแค่อยากให้คุณพักผ่อน”  

“ขอคุณทำงานให้เสร็จก่อน  แทคไปนอนนะครับ ”

“อือ ก็ได้ ๆ .. ”แทคยอนพยักหน้าหงอย ๆ เดินลากเท้าเข้าไปจูบแก้มใส แล้วผละออก  “.. อย่านอนดึกนะ ”

“ฝันดีนะครับ”

“ฝันร้ายแน่ ไม่มีใครให้กอด”

“โอยย ทำไมอ้อนจัง ..”  นิชคุณส่ายหน้าช้าๆ กลั้นขำ แล้วโปกมือไล่  “ ..  ไปนอนเถอะน่า”

“คุณไม่เปลี่ยนใจจริงๆเหรอ ”

“อคแทคยอน .. ” คนถูกกวนสมาธิเชิดใบหน้าขึ้นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง  ห่างเหิน แสดงให้รู้ว่าเริ่มจะหมดความอดทน “ ..ผมจะทำงานต่อ ขอความกรุณาออกไปก่อนครับ ”

“ย่าห์ ตัวเองไล่เค้าอ่า  .. ”  แทคยอนเบิกตาโต ร่างใหญ่ยืนเต้นเร่า ๆ ยกแขนล่ำๆขึ้นมากอดอก ออกอาการกระฟัดกระเฟียด  “ .. งอนแล้วด้วย ตัวเองไม่ต้องมาง้อเลยนะ ”   

“ครับ ..  ไม่ง้อแน่ ๆ ครับ ”

“คุณอ่ะ! ..  โอยยยเค้าไปก็ได้ เค้าจะไปนอนกอดหมอนคนเดียวในห้องมืด ๆ เย็นๆ ให้มันหนาวตายไปเลย ชริส!! ”  คนตัวใหญ่สะบัดหน้าพรืด เท้าหนักกระแทกปึงปังออกจากห้องแล้วปิดประตูดังปัง!  

นิชคุณเบ้ปาก กรอกตาขึ้นฟ้า ก่อนจะเหลือบตามองอาการงอนกระเง้ากระงอด แผลงฤทธิ์เหมือนเด็กๆของแทคยอนแล้วส่ายหน้า ก่อนจะกลับไปให้ความสนใจกับงานอีกครั้ง  ...

.

.

.

          “อ้าวคุณหล่ะอูยอง .. ”   แทคยอนชะงักหรี่ตามองที่โต๊ะอาหารก่อนจะขมวดคิ้ว ถามน้องชายที่นั่งกินมื้อค่ำอยู่คนเดียว “ .. นี่เขายังไม่ออกมาจากห้องทำงานอีกเหรอ” 

“อือ”

“แล้วมื้อกลางวัน เขาได้ออกมากินอะไรรึเปล่า ”  ที่ต้องถามเพราะ เขารู้ว่ามื้อเช้านิชคุณจะกินแค่กาแฟแค่แก้วเดียว ส่วนตอนกลางวันเขาไม่ได้กลับเข้าบ้านเพราะต้องเช็คคุณภาพไวน์

 “เปล่าครับ แต่ผมให้คนเอาไปให้แล้วนะ ”อูยองตอบแล้วลอบยิ้ม เพราะอาการกระวนกระวายใจของพี่ชายหน้าดุ ดูไม่ต่างจากว่าที่พี่สะใภ้ตอนที่เฝ้ารอเลยสักนิดเผลอๆจะมากกว่าด้วยซ้ำไป

“ห่ะ!” เขาเค้นเสียงเครียด ออกอาการหัวเสีย  แม้จะรู้ดีว่าคนรักต้องทำงานสำคัญ มือประคองอาหารมื้อค่ำไปให้คนตัวเล็กที่ห้องทำงาน เท้าหนักยันประตูห้องทำงานให้เปิดอ้าออก (เพราะมือไม่วาง)  หมายมั่นปั้นมือว่าถ้าเจ้าตัวเล็กยังไม่ยอมกินมื้อค่ำ เขาจะจับกรอกปากให้รู้แล้วรู้รอด

 ทว่า .. ความตั้งใจที่จะจับกรอกปากต้องพับเก็บไป เพราะเจ้าตัวเล้กนั่งสัปหงก ตากลมปิดปรือ  มือเท้าคาง อยู่หน้าคอมพิวเตอร์

“คุณ . .” เรียกเสียงอ่อน ฉวยโอกาสจูบแก้มนุ่มของคนหลับ

“หือ?  ” เจ้าของชื่อ สะบัดหน้าขยี้เปลือกตา ปรือมอง แล้วหาว “.. อ้าว แทคกลับมาแล้วเหรอ” 

“ครับ กินอะไรหน่อยเถอะนะ”

“คุณยังไม่หิวเลย”

“ไม่หิวก็ต้องกิน ... ” แทคยอนยื่นคำขาด พร้อมๆกับยกชามอาหารมาวางไว้ด้านหน้า “.. กินซ่ะ จะกินเองหรือจะให้แทคป้อน”  เหลือบตามองคนตาปรือใกล้จะหลับอีกครั้งแล้วตัดสินใจ ใช้ช้อนคนอาหารเป่าเบาๆ ให้จ่อที่ริมฝีปากอิ่ม

“อ้ามมม”

ปากอิ่มเผยออ้าออกอย่างง่วงงุน ปากขยับเคี้ยวแจ๊บๆ แล้วกลืน

“งานยังไม่เสร็จเหรอคุณ” แทคยอนชวนคุยไปเรื่อยๆ

“เสร็จแล้ว ตอนนี้คุณรอให้แฟรงค์อนุมัติอยู่ .. ”   นิชคุณตอบทั้งที่ตายังปิด ปากก็อ้ารอข้าวคำใหม่  “ .. ขออีกคำดิ อร่อยดี”

 “แฟรงค์ นี่ใครเหรอ?? ”  มือที่กำลังป้อนหยุดชะงัก  คิ้วขมวด รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ 

“ผู้อำนวยการกรมการค้าระหว่างประเทศ”

“ออ คนที่จะอนุมัติ ใบรับรองคุณภาพของเราใช่ไหม”

“ใช่ แต่รับรองว่าไวน์ของเราผ่านมาตรฐาน ISO ชัวร์ 100%”

“ทำไมมั่นใจแบบนั้นครับ”

“เพราะแฟรงค์เป็นกิ๊กเก่าคุณเอง ลองไม่อนุมัติสิ คุณจะบินไปเหวี่ยงถึงผรั่งเศสเลย คิคิ”

“หืมม?!!!! ว่าไงนะ ”

          ก่อนที่นิชคุณจะรู้ตัวว่าหลุดปากพูดจาสะกิดต่อมหึงของแทคยอน ริมฝีปากอิ่มที่อ้ารอรับข้าวก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากร้อน ๆ เรียบร้อยแล้ว  ลิ้นร้อนซอกซอน กวาดต้อนหาความหวานหย่างหนักหน่วงก่อนจะถอนริมฝีปากออก เสียงทุ้มจัดเค้นดุ

“ถ้าไม่ติดว่าไอ้แฟรงค์นั้นต้องเซ็นอนุมัติให้เรา พรุ่งนี้แทคจะบินไปฝรั่งเศสแล้วเป่าขมับมัน”

“แทคอ่า”

“ไม่รู้หล่ะ เสร็จเรื่องนี้ แล้วห้ามติดต่อกับมันอีก ไม่งั้นแทคไปฆ่ามันแน่”

“คร๊าบบบบ” นิชคุณก้มหน้างุด แล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอ

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คุยกัน  คุยกัน

ใกล้จะจบแล้วนะค่ะ  เย้!!1

ยังไม่ได้ตรวจ

Enjoy reading

kanka