🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #26 : ผัวทิ้ง or ทิ้งผัว

ผัวทิ้ง or ทิ้งผัว






      เวลาแห่งการรอคอยยังคงผ่านไปเรื่อยๆ...  นิชคุณหนีมานั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นองุ่นแก่ๆของตนเอง ร่างโปร่งบางสั่นไหว ตามแรงสะอื้น น้ำตาอุ่นๆ ร่วงเผาะลงบนเสื้อยืดที่สวมใส่จนเปียกชื้น

ตากลมแดงช้ำเหม่อมองดอกองุ่นที่กำลังติดผลเล็กๆ แล้วสะอื้นอึกๆ .. ในเมื่อองุ่นออกดอกแล้วเขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก

สำหรับแทคยอน คนไม่สำคัญและไร้เหตุผลอย่างนิชคุณ จะอยู่หรือไป ก็คงมีค่าไม่ต่างกัน แต่นิชคุณหล่ะจะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีแทคยอน เพียงวินาทีเดียวแค่คิดว่าจะไม่ได้เจอแทคยอนอีก หยาดน้ำตาที่คล้ายจะหยุดไหลก็พรูออกมาอีกครั้ง

อยู่ไม่ได้หรอก ..อยู่ไม่ได้จริงๆ 

แต่จะให้เขาเป็นไอ้บ้าที่วันๆต้องร้อนรนกระวนกระวาย เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ อีกฝ่ายจะมีเวลาให้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เขาก็ยอมรับในความไร้ค่าของตนไม่ได้เช่นกัน

แล้วนิชคุณควรจะทำอย่างไรต่อไป
ในเมื่อ'อยู่'ก็ไม่มีความสุข .. 'ไป' ก็เจ็บแทบขาดใจ

มือเรียวทุบหน้าอกที่รู้สึกจุกแน่นด้วยความรู้สึกสับสน จนเจ็บร้าวไปทั้งอก ..



.
.



"อ้าววเหม่ง มรึงทำ'ไรอ่ะ นั่งนวดนมอยู่เหรอ" 




     'เหม่ง?!!!'   คำทักทายไม่กี่คำ กระชากความโศกเศร้าของนิชคุณให้สะดุดลง แล้วเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดแทน เพราะได้ยินสรรพนามแสลงรูหู!!

 

นิชคุณรับความไร้ค่าของตนไม่ได้ฉันใด .. เขาก็รับไม่ได้ถ้ามีใครมาเรียกหน้าผากแสนงามของตัวเองว่า 'เหม่ง' ฉันนั้น..แล้วใครมันบังอาจจจจ!!!!

แต่คงไม่มีไรมั้ง .. กำลังแซดสงสัยหูคงแว่วไปเอง



แปะ! ..  อุ้งมือหมีตะปบลงบนหน้าผากคนกำลังแซดแทบหงายหลัง

 

"เฮ้อ!! ไอ้เหม่ง เป็น'ไรอ่า~ ไม่ต้องนวดนมแล้ว แค่นี้ก็คัพc แล้วนะ"


"อะ ไอ้หมี! ถ้ามรึงยังเรียกกรูว่าเหม่งอีกคำเดียว มรึงตายแน่ .." นิชคุณหน้าบูด หมดอารมณ์แซด ตวัดตาแดงก่ำเพราะร้องไห้หนักไปยังเพื่อนรักที่โปกมือทักทาย เขาก็เลยยกนิ้วกลางกลับ ก่อนจะโปกมือไล่  "..จะไปไหนก็ไปป่ะ ชริว กรูกำลังดราม่า ไม่ว่างไล่เตะหมาในปากมรึงหว่ะ"



"ดราม่า??" ชานซองกรอกตา เบ้ปาก ยักไหล่  มือใหญ่ฉุดข้อมือเรียวของเพื่อนรักให้ลุกขึ้นยืน "..แล้วจะดราม่าทำไมหว่ะ ลุกขึ้นเหอะน่า"


          "ก็แทคแมร่งบ้างานอ่ะมรึงง อรึก อรึก ..” กรูคงมีค่าน้อยกว่าน้ำองุ่นเน่าๆพวกนั้นแน่ๆ เขาถึงไม่สนใจกรูเลย  กรูเป็นห่วงเขามากนะเว้ย  พอกรูเข้าไปหาก็ไล่กรูออกมาอีกอ่า ..”  

นิชคุณระบายความในใจให้เพื่อนฟังด้วยความอัดอั้นตันใจ

“..ฮืออออ..กรูโคตรนอยด์เลย กรูน้อยใจอ่า กรูสะเทือนใจมาก ตอนนี้ลามมาสะเทือนยันตับแล้วด้วย ฮือออ ไอ้เพื่อนหมี กรูเสียใจอ่า กรูแซดดดด"

คนอ่อนล้าทั้งกายและใจหวังจะโผเข้ากอดเพื่อนรัก เพื่อขอพักพิง แต่ร่างโปร่งกลับต้องกระเด็นกระดอน หัวทิ่ม หน้าคะมำ เพราะเพื่อนรักยันโครม แถมชี้นิ้วคาดโทษ

 

"หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ นี่มรึงใช่นิชคุณเพื่อนกรูแน่เหรอเนี่ย"


"ไอ้เชี่ยหมี มรึงถีบกรูทำไมเนี่ย ฮือออ..กรูกำลังเศร้าสลดรัดทนชีวิตอยู่นะสราดดด กรูต้องการคำปลอบใจที่แสนอ่อนโยนจากเพื่อนนะเว้ย ไม่ใช่ยันโครมจนหลังแอ่นแบบเน๊!!"


"ปลอบโยน ห่าเหวอะไรหว่ะ อย่าทำตัวเป็นเด็กปัญญาอ่อนน่า โตจนมีผัวหล่ะ"


"แงงง ชีวิตกรูโคตรรันทดเลยอ่า มีผัว ผัวก็ไม่รัก มีเพื่อน เพื่อนก็ไม่สนใจ ฮือออ ใครก็ได้พากรูไปออกรายการวงเวียนชีวิตที กรูอยากเจอลุงต๋อยไตรภพ งืดดด"


"เฮ่ออออ   " ชานซองกรอกตาเป็นเลขแปด พ่นลมหายใจทิ้งชักสีทำหน้าเบื่อหน่าย  “ .. ตั้งแต่มีผัว เพื่อนกรูแลดูจะกระแดะมากขึ้นนะ”


"ฮืออออออ   โฮฮฮฮฮฮ   มรีงไม่เข้าใจฟิลผัวทิ้งหรอก  มรึงมันไม่มีผรัววว"


"มรึงหยุดงี่เง่าเดียวนี้เลย กรูรำคาญ!!.. ”  ชานซองเขกกะโหลกเพื่อน เพื่อเตือนสติ  “..ผัวทิ้งห่าอะไรเล่า พ่อเลี้ยงเขาต้องทำงานรึเปล่ามรึง ถ้าเขาไม่บ่มไวน์ให้มรึงไปขาย มรึงจะเอาตังค์ไหนใช้หว่ะ  คิดสิคิด สมองมรึงมันหดเท่าเม็ดองุ่นเหรอไง  "


"งืออ หมีอ่า ~ " นิชคุณยู่จมูก สูดขี้มูกฟืดๆ เม้มปากกลั้นสะอื้น  ไม่ใช่เข้าใจที่ชานซองพูดหรอก แต่เพื่อนเงื้อหมัดจะต่อยปากต่างหาก


"แล้วนี่ผัวมรึงยังบ่มไวน์ไม่เสร็จอีกเหรอ??"


"ไม่รุ้! สงสัยตายห่าอยู่ในโรงบ่มแล้วมั้ง  แต่ก่อนเกาะกูยังกะปลิงกระดิกไปไหนก็ไม่ได้ แล้วดูตอนนี้ดิ ฮืออ พูดแล้วแซดดดด .."

นิชคุณเบะปากจะร้องไห้อีกรอบ แต่แล้วก็เหมือนเห็นแสงสว่างอยู่ปลายอุโมงค์แห่งความทุกข์ระทม เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้โดยฉับพลัน

"..เออ ผัวกรูอยู่ในโรงบ่มนี่หว่า กว่าจะบ่มไวน์เสร็จก็นานโขเลยหนิ แล้วนี่ก็เกาะติดเหมือนเดิมแล้วด้วย งั้นแสดงว่าตอนนี้กรูโสดดิ โสดดด ว่ะฮ่าๆๆ ตอนนี้นิชคุณโสดนะครับรู้ยางงง"


"เดี๋ยวๆ ไอ้เหม่ง ดึงสติเก็บนอก่อนนะมรึงนะ  คือไม่ได้โสด  มรึงมีผัวแล้ว  ผัวมรึงอยู่ในโรงบ่ม" ชานซองรีบท้วงเพราะเห็นความหายนะรำไร


"หมี! มรึงหยาบคายหว่ะ ไหนผัวกรู ไม่มี๊  กรูอยู่คนเดียวโว๊ยย ฮ่าๆ กรูไม่น่าเสียเวลาร้องไห้เลยหว่ะ กรูน่าจะใช้โอกาสนี้หาความบันเทิงให้ชีวิต  ว่าแล้วก็เปรี้ยวปากหว่ะกระเพาะกรูโหยหาแอลกอฮอล่ะเกิลล ป่ะ ๆ เราไปหาเหล้ากินกันเถอะหมีเพื่อนเยิฟฟฟฟ ”

“มรึงงง แหกตาดูครับเพื่อน มีแต่ภูเขากะต้นองุ่น จะไปหาผับ หาร้านเหล้าที่ไหนหว่ะ  นี่นอยด์จนเพี้ยนรึเปล่า”

“กรูเจอที่ดี ๆ อยู่ที่หนึ่งอ่า ไม่ไกลเท่าไหร่ ไปกันมรึง กรูจะไปประกาศศักดาความโมเอ้ของตัวเอง ให้ไอ้ผัวตัวดำบ้างาน มันรู้ว่าอย่าทำให้เมียหงิด ”

.

.

.

            “น้ำองุ่นเหลือถังสุดท้ายแล้วใช่ไหม? ”  แทคยอนละสายตาจากถังไม้โอ๊คขนาดใหญ่  แล้วหันไปถามคนงานที่กำลังช่วยกันแบกอีกถังมาวางไว้ใกล้ๆกัน

“ครับพ่อเลี้ยง”

พ่อเลี้ยงหนุ่มพยักหน้าบางๆ  รีบก้มลงดมกลิ่น  ตักขึ้นมาชิมรส  ก่อนจะจดรายละเอียดของน้ำองุ่นแปะไว้ที่หน้าถัง  “เอาหล่ะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้”

            เรียวปากที่เม้มสนิทมาหลายวัน เริ่มเหยียดยิ้ม เพราะภาระหน้าที่สำคัญที่แบกไว้บนบ่ากำลังจะหายไป   ถ้าเป็นเมื่อก่อน แทคยอนดีใจที่งานเสร็จไว เพราะจะได้พักผ่อนหลังจากตรากตรำบ่มไวน์อยู่หลายวัน    แต่ตอนนี้ในสมองของเขามีแต่ใบหน้าหวานๆ ตากลมๆของคนรักลอยวนเวียน จนเผลอแอบยิ้มให้คนงานหลายครั้ง 

คิดถึงเมียจังเลย..

เสร็จจากการบ่มไวน์แล้ว เขากะจะรีบกลับเข้าไร่ แล้วตัดองุ่นพวงโตๆไปง้อคนรัก  อยากขอโทษแล้วก็อธิบายให้เข้าใจทุกอย่าง และที่สำคัญที่สุดคือ อยากกอดแน่นๆ ให้หายคิดถึง

          “คุณจ๋า แทคกลับมาแล้วจ๊ะ  คุณอยู่ไหนอ่า แทคเอาองุ่นมาฝาก  .. ” แทคยอนหอบหิ้วองุ่นพวงโตกลับเข้าบ้านเพื่อง้อเมีย  แต่แล้วความเงียบเหงาทำให้เขาฝันสลาย “ ..อ้าว ไม่อยู่บ้านเหรอ?”

รอยยิ้มหุบฉับใจกระตุกวูบ เมื่อตาเหลือบเห็นดอกองุ่นแห้งๆ  วางอยู่บนโต๊ะกระจก

หรือว่า .. 

เร็วเท่าความคิด ร่างสูงใหญ่วิ่งถลาเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าของคนรัก ก่อนจะพ่นลมหายใจยาวอย่างโล่งอกเพราะทุกอย่างอยู่ครบ  กุญแจรถ  เสื้อผ้า หมวก ร้องเท้า กระเป๋า และครีมกันแดด ..

ของชิ้นสุดท้ายสำคัญที่สุด เพราะนิชคุณจะไม่ไปไหนแน่ๆ ถ้าขาดครีมกันแดด SPF 200 PA+++

“ของก็ยังอยู่ครบนี่  แล้วหายไปไหนของเขาน๊า  แดดร้อนแบบนี้เกิดเป็นลมเป็นแล้งไปทำไงเนี่ย .. ” บ่นพึมพำแล้วล้มตัวนอนกุมขมับ  “..เฮ่อออ หวังว่าจะไม่โมโหหิวจนกินองุ่นหมดไร่นะ”

.
.
.


 

“อ้าวว พี่แทคเสร็จงานแล้วเหรอครับ เหนื่อยหลายวันเลยเนอะ”

“อือ ว่าแต่เอ็งเห็นคุณไหม ตั้งแต่ข้ากลับมายังไม่เจอหน้าเลย”

“ออกไปกับคุณชานซองหน่ะครับ ได้ยินว่าจะไปหาความบันเทิงให้ชีวิต อะไรทำนองนั้น”
 

“หาความบันเทิงให้ชีวิต?? ..” ตาเรียวหรี่ลงแล้วถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน เขารู้ดีว่าความบันเทิงของเมียมีไม่กี่อย่าง แต่ว่าในไม่กี่อย่าง มันสามารถทำให้เขาหงุดหงิดทุกอย่างได้เหมือนกัน  “ .. ข้าชักจะไม่บันเทิงแล้วหล่ะสิ ”

เขาเดินเลยไปยังเฟอร์รารี่ที่จอดนิ่งอยู่ภายในโรงจอด   เพราะขืนแถพาหนะคู่ใจอย่างอีแต๋นคันโก้ อาจไม่ทันการณ์  

บึ่งรถออกมาไม่กี่กิโล เขาก็เจอกับสถานที่บันเทิงของเมีย

นั้นก็คือ ..  

ซุ้มยาดอง !!

แทคยอนกวาดมองรอบร้าน แล้วขมวดคิ้วเมื่อพบว่าแล้ววันนี้ซุ้มยาดองประจำหมู่บ้านดูจะครึกครื้นมากเป็นพิเศษที่สำคัญคือ ผู้ชายเต็มร้าน

อืมมม  ลองฟังเพลงที่เมียร้องสิ  แช่งผัวทุกประโยคเลยเพราะเนอะ!!!!!!!!!!

  “จีบได้ผัวฉันตายแล้ว เขาไปสบายแล้ว ม่ะต้องปายยยสนจายยยย จีบได้ผัวไม่มีแล้ว ไม่ต้องไปแคร์แล้ว จีบกันตามซำบายยย โอ้เยววววว”          

อีกเพลงก็จะทิ้งผัวไปอยู่กับชู้ตลอด น่ารักซ่ะไม่มี๊ !!!!!!!!!!!

“คนอีหยัง มาเป็นตาซังกะด้อ รูป บ่หล่อ แต่ว่าพี่เร้าใจ ป๋าผัวซะบ้อ แล้วมาอยู่กับอ้าย  ผัวบ่เร้าใจ   ป๋าซะบ้อ ป๋าซะบ้อออ ’

          แทคยอนคิ้วขมวด ยืนกัดฟันกรอด ตาเรียวมองคนรักหน้าหวานๆ ตัวขาวๆ เกาะขอบโต๊ะเซิ้งเด้งหน้าเด้งหลัง  อยู่ท่ามกลางคนงานชายตัวล่ำๆ หลายสิบคน แล้วของขึ้น

นี่ก็ไม่รู้ว่าพ่อตัวดีนั่งกินอีท่าไหน  ..  ยาดองมันถึงได้หกเลอะเสื้อยืดบางๆ จนเปียกแนบเนินอกเห็นยอดชูชันเด่น  แต่แทนที่เจ้าตัวจะสนใจเช็ดออก กลับส่งยิ้มหวาน  หัวเราะคิกคัก  

อ้อย!!! 

อ้อยมาทั้งไร่เลยนะเมีย ..

แถวนี้มีระเบิดขายไหม พ่อเลี้ยงแทคยอนจะเหมามาปาใส่ซุ้มยาดอง!! 

 “หืม?  เฮ้ย!!  ..”  ชานซองชะงักหลังจากกระดกนารีรำพึงลงคอ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง   “ .. อะ ไอ้คุณผัวมรึงมาตามแล้วอะ”

 “ผัว??  ผัวอารายย   กรูไม่มีผัว  นี่ดูปากนะ  กรูโสดดด  ..  ”  นิชคุณเบะปาก ส่งยิ้มตาพริ้ม  “ ..  ป้า ๆ ขอม้ากระทืบโรงอีกเป๊กสิ   อ่อ ขอมะขามเปียกด้วยน๊า ” 

“ซะ ซวยหล่ะกรู”  ชานซองส่ายหัวรัว ๆ เค้นยิ้มแหยๆ ให้ว่าที่เพื่อนเขยที่ยืนทำหน้าถมึงทึง ราวกับจะบอกว่า หมีไม่รู้เรื่อง  หมีถูกเพื่อนเหม่งลากมา   อย่าฆ่าหมีนะ  หมีไม่ผิดดด ...

“อะ อะ ไอ้คุณกลับเหอะนะ ” รีบใช้ศอกถองเพื่อนตัวดีที่กรึ๊บม้ากระทืบโรงแบบไม่รู้ตัวว่า ถ้ายังไม่ยอมกลับบ้าน มันอาจถูกผัวกระทืบตาย  อาเมน ..

“โอ๊ยย ยังไม่กลับโว๊ยยย .. ” นิชคุณแยกเขี้ยว แล้วสูดปาก “ .. ซี๊ดด ยาดอง แมร่งเจ๋งสราดด  เอ กินอะไรอีกดีน๊า  อ่อ อันนี้ดีกว่า นางผวาครวญ  ชื่อแปลกดี ลองหน่อยๆ  ”

.

.

.

          “กลับบ้านได้แล้วคุณ” น้ำเสียงนิ่งๆแต่ทรงอำนาจดังขึ้น นักดื่มประจำซุ้มยาดองพร้อมใจกันหันขวับ กลืนน้ำลายดังเอื้อก ก่อนจะค่อย ๆ วางแก้วลงบนโต๊ะไม้ตัวเตี้ยๆ แล้วถอยกรูออกห่างจากรังสีอำมหิตที่แผ่กำจายไปทั่วบริเวณร้านเล็ก ๆ

“อ้าววว ปายหนายกันอ่าดื่มต่อสิคร๊าบบบ   นี่พ่อกล้ามล้ำ อย่าเพิ่งปายยยย” 

“นิชคุณกลับบ้านเถอะ”

 “หืมมม  เสียงอารายแว่วๆ  ครายพูดหว่ะ  ทะมายยย เสียงคู๊นนนนคุ้น ๆ .. ”   สะบัดหน้าหา ตากลมปรือมอง แล้วส่งยิ้มหวาน  “ .. อะ อ๊าวว ต๊ะเอ๋พ่อเลี้ยงแทคยอนนะเอ๊งงง  คิคิ  นี่หนีงานมากรึ๊บยาดองเหรอก๊าบบ ”

โปกไม้โปกมือทักทายเสียงอ้อแอ้  ก่อนจะหยิบมะขามเปียกขึ้นมากัด  ตามด้วยกระดกอีกกรึ๊บ “ ..ทำแบบนี้ไม่ดีน๊า  รีบกลับไปทำงานไป๊  เดี๋ยวองุ่นเน่าน๊า   ชริววว”

“คุณพอแล้วน่า  กลับบ้านกันเถอะ ..” แทคยอนถอนหายใจเฮือก  รีบก้าวไปประชิดตัว แล้วคว้าแขนคนรักก่อนที่เจ้าตัวจะยกซดอีกกรึ๊บ “ .. อย่าประชดกันแบบนี้ได้ไหม”

“โอ๊ะโอ ใครประชด ไม่มี๊  ฉันแค่มาหาความบันเทิงให้ชีวิต นี่ใจคอจะให้นั่งร้องไห้ขี้มูก ขี้ตาย้อยอยู่บ้านทุกวันเหรอไงเล่า ชริส … นายกลับไปทำงานสำคัญของนายเหอะ อย่ามาเสียเวลาแถวนี้เลยโน๊ะ”  สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมส่งค้อน ก่อนจะเบิกตาโต ทำหน้าเคลิ้ม   ตาโตเบิกโพลง  เมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งถอดเสื้อโชว์หกห่อล่ำๆ  

 “ .. โอ๊ะ!!! ผู้ชายคนนั้นแซ่บมากกเลย  อย่าบังหลบดิ .. ” มือเรียวเฉดหัวโต ๆ ของพ่อเลี้ยงแทคยอนออกให้พ้นสายตา  แล้วเท้าคางมองตาเยิ้ม  “..  หล่อกล้ามล้ำ น่าหม่ำชะมัด ” 

“นิชคุณ!”

“หึ่ย ก็บอกว่าอย่าบังไง  โว๊ะ .. ”  นิชคุณจิปาก ทำตาขวาง ยันกายลุกขึ้นยืน ร่างเล็กเดินโซเซ ไปนั่งเบียดกับพ่อกล้ามล้ำที่ทำท่าลนลาน เหงือแตกซิก   “..  นี่ ๆ เตรง มีเมียยังอ่ะ  มีอีเมล์ วอซสแอป ไลน์ หรือวีแชทอ่ะปล่าวว ถ้าไม่มีขอ  ชื่อที่อยู่ก่ะได๋  เดี๋ยวร่อนจดหมายไปหา ”

โอ๊ยย!  .. ไอ้แรดดด !!!!!!!!!!!

“เก็บนอหน่อยนะเมีย..”  แทคยอนเหลืออด เดินไปใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้หนีบเข้าที่ดั้งจมูกโด่งๆของคนรักด้วยความหมั่นไส้  เค้นเสียงดุรอดไรฟัน   “..กลับบ้าน!”

“ไม่กลับ  ฉันจะกินต่อ เชิญนายกลับไปคนเดียวเลย ..  ” นิชคุณตวัดตาส่งค้อน ลุกขึ้นยืน หมุนตัว แล้วจะเดินกลับไปสั่งยาดอง  “ .. ป้ามีโหลไหนกินแล้วลืมผัวมะ ฉันซื้อทั้งโหล”

          แทคยอนไม่รอช้า ขายาวๆตรงดิ่งเข้าไปขวางทางอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่ฉุดรั้ง  เขาตวัดมือโอบรอบเอว ก่อนจะยกร่างโปร่งบางของคนรักขึ้นพาดบ่า

“ปล่อยฉันนะ ..” นิชคุณใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบตีแผ่นหลัง เท้าเรียวตีขึ้นลงพัลวัล  “ปล่อยสิไอ้บ้า!!”

“ถ้าเอ็งยังไม่หยุดโวยวาย  ข้าจะจับเอ็งกดที่ซุ้มยาดอง!!”

นิชคุณเบิกตาโต หุบปากฉับ เพราะรู้ว่าแทคยอนไม่ได้ขู่  เขาย่นจมูกใส่คนตัวใหญ่อย่างแสนงอน แต่ก็ยอมให้แบกกลับไปขึ้นรถแต่โดยดี

“คราวหน้าอย่าประชดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นโดนดีแน่ๆ  .. ” แทคยอนคาดโทษ ตาเรียวเหล่มองคนหน้างอที่นั่งกอดอกทำท่ากระฟัดกระเฟียด แล้วย้ำถามเสียงเย็น  “..ได้ยินรึเปล่า”

“...”

“นิชคุณ!”

“...”

“อย่ากวนประสาทนะ!!”

“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”

“เฮ้ย!!!!! .... ”  แทคยอนเบิกตาโตเพราะตกใจ รีบเหยียบเบรกเสียงดังเอี๊ยดดดด ยางล้อบดกับถนนเป็นทางสีดำยาว “ .. คะ คุณ  ระ ร้องไห้ทำไม”

“ฮือออออ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องดุด้วยเล่า ไอ้คนใจร้าย ”

“ทะ แทคไม่ได้ดุ .. ” แทคยอนแก้ตัวเสียงอ่อย พยายามระงับอารมณ์ให้เย็นลง  “ .. แทคแค่ไม่ชอบให้คุณมาที่นี่ มีแต่คนที่คิดจะรังแกคุณทั้งนั้น ”

“อย่างน้อยคนพวกนั้นก็สนใจฉัน  ไม่เหมือนนาย ”  นิชคุณสะอื้นอึก มองแทคยอนอย่างตัดพ้อ  

“แทคคิดว่าคุณเป็นคนมีเหตุผลมากกว่านี้ซ่ะอีก”

“เออ ฉันมันไม่มีเหตุผลนี่ นายจะมาสนใจทำไมหล่ะ  ตอนนี้องุ่นก็ออกดอกแล้วด้วย ฉันจะยกเลิกเรื่องหมั้นนายจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับคนไม่มีเหตุผลแบบฉันอีก”

          “ตกลงแทคจะทำตามที่คุณบอก เราจะยกเลิกงานหมั้น ..”  แทคยอนถอนหายใจดึงร่างโปร่งที่สะอื้นตัวโยนเข้ามาปลอบ เสียงทุ้มกระซิบที่หู   “..แต่จะเปลี่ยนเป็นงานแต่งแทน”

“...”

“แทคขอโทษที่ทำให้คุณไม่สบายใจหลายวัน”

“...”

“แทคขอโทษที่ทำให้คุณร้องไห้”

“...”

“แทคมันงี่เง่า แทครู้ตัวดี ขอโทษนะ”

“ฮืออออออ ฉันเป็นห่วงนายมากเลยรู้ไหม .. ” คนในอ้อมกอดดึงกายตัวเองออก แล้วตีแก้มตอบของอีกฝ่ายเบา เพื่อเป็นการทำโทษ  “...ไอ้คนนิสัยไม่ดี”

“ขอโทษครับ .. ” แทคยอนยิ้มกว้าง  ตาวาววิบวับ โน้มใบหน้าลงเตรียมจะจูบปากอิ่ม แต่ถูกมือเรียวผลักออก  “ .. ทำไมอ่า แทคคิดถึงคุณนี่ อยากจุ๊บอ่า  น่านะ”

“ไม่! นี่มันในรถนะ คุณรู้ว่าแทคไม่หยุดแค่จูบแน่ๆ ..  ”  นิชคุณปิดปากตัวเอง แล้วส่ายหัวรัวๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายหอมแก้มตอบ  แล้วหัวเราะคิกคัก  “ .. ไปจูบบนเตียงแล้วกันนะ ”

“ฮ่าๆๆ ยั่วเก่งชะมัด เมียใครเนี่ย”   แทคยอนเลิกคิ้วหัวเราะร่วน เท้าหนักๆกระทืบลงบนคันเร่ง บีบแตรของทางดังสนั่น  บังคับรถยนต์คันหรูวิ่งแหวกอากาศกลับไปที่ไร่ของตนเองทันที  ...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คุยกัน  คุยกัน

ฟิคอารายยยยยยยยย  ??????????????

55555555555555555555555555555

เอาน่า ทนอ่านไปเถอะค่ะ สารง สาระอะไร ไม่มีหร๊อกกก

ยังไม่ได้ตราจเน้อ

Enjoy reading

kanka