🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #25 : +ของสำคัญ กับคนสำคัญ(ที่ถูกลืม)+

… ของสำคัญ กับคนสำคัญ (ที่ถูกลืม) ...

          “เมื่อไหร่แทคจะออกมา”  นิชคุณพึมพำในลำคอเสียงแผ่ว ตากลมมองทอดไปที่บานประตูโรงบ่มไวน์ที่ปิดสนิท พลางถอนหายใจหนักเมื่อเห็นว่า อาหารค่ำของเมื่อวาน รวมถึงอาหารเช้าของวันนี้ยังไม่พร่องลงไปเลยแม้แต่น้อย

“โอ๊ะ เดี๋ยวครับ .. ” ร่างโปร่งรีบถลาเข้าหาชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาด้วยท่าทางอ่อนล้า “..ข้างในเป็นไงบ้าง แทค เอ่อ พ่อเลี้ยงหล่ะครับ ทำไมยังไม่ออกมาอีก”

“พ่อเลี้ยงปรุงไวน์อยู่ข้างในครับ ตอนนี้ต้องอยู่เช็คอุณหภูมิ  แล้วก็ต้องชิมรสชาติน้ำองุ่นทุกสองชั่วโมงครับ คงยังออกมาไม่ได้  ”

“แต่อย่างน้อยๆเขาควรออกมากินอะไรบ้าง  .. ” นิชคุณตำหนิคนรักเบา ๆ  เหลือบเห็นคนงานยืนหาวตาแทบปิด จึงปล่อยให้ไปพัก  “.. ขอโทษครับ คุณไปพักเถอะดูท่าคุณก็คงเหนื่อย”

เรียวปากอิ่มเค้นยิ้ม ก่อนจะกลับไปนั่งคอยและชะเง้อมองที่เก้าอี้ตามเดิม  ..

          จากช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ส่องแสงอบอุ่นในบามเช้า  และแผดรังสีเจิดจ้าในช่วงกลางวัน จากนั้นจึงค่อยๆเปลี่ยนเป็นทอแสงอ่อนอีกครั้ง และอีกไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้ความสว่างของมันก็จะค่อย ๆ หมดไป ในเวลาพลบค่ำ

ทว่า  ..  ร่างโปร่งของใครคนหนึ่งก็ยังคงนั่งชะเง้อ  เฝ้ารออยู่ที่เดิม  ด้วยอาการสงบนิ่งไม่ว่าเวลาจะล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม              

“พี่คุณครับ”  มือเล็ก ๆ ของอูยองแตะลงบนบ่าของว่าที่พี่สะใภ้ที่นั่งสัปหงกเบาๆ

“อูยอง”

“หิวไหมครับ ผมอุ่นข้าวต้มมาให้  .. ” อูยองยิ้มบาง ก่อนจะส่งชามข้าวต้มอุ่นๆให้   “ .. ผมว่าพี่คุณกินอะไรหน่อยเถอะครับ มื้อเช้าพี่กินไปนิดเดียวเอง  มื้อกลางวันก็ไม่ได้กิน  ถ้าไม่กินมื้อค่ำอีก เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะนะครับ”

“ขอบใจนะ .. ” เขารับชามมาแล้วยิ้มให้อูยอง  ทว่ากลิ่นอาหารหอมกรุ่น กลับไม่ได้ทำให้คนนั่งรออยากกินอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว “ .. แต่พี่จะรอกินมื้อค่ำพร้อมแทค”

“พี่คุณอย่ารอเลย คืนนี้พี่แทคคงไม่ออกมาหรอกครับ  คนงานที่ออกมาแล้วบอกว่าข้างในยังน้ำองุ่นอีกหลายถัง  ”

“แล้วเขาโทรศัพท์มาบอกรึเปล่า ว่าจะปรุงไอ้น้ำองุ่นบ้าบอนั้นเสร็จเมื่อไหร่ ” นิชคุณถามเบา ๆ

น่าตลกชะมัด .. ที่ถามว่าอีกฝ่ายโทรศัพท์มารึเปล่า ทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวอยู่ห่างกันแค่บานประตูกั้น 

ตลกแต่ทำไม ขำไม่ออก!!

“พี่แทคคง..” อูยองหลบตากลมที่จ้องมา เพราะจนด้วยคำพูด เขาไม่อยากโกหก แต่ก็ไม่อยากใช้ให้เพราะเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้พี่ชายไม่ออกมา ติดต่อกับโลกภายนอก ถ้าถึงเวลาปรุงไวน์ ..   

 “ลืม”  .. ทว่า .. นิชคุณกลับเป็นฝ่ายพูดคำนั้นเสียเอง

“พี่คุณ ..  ” อูยองเอ่ยเสียงแผ่ว ตาเรียวทอดมองใบหน้าเศร้าหมองของอีกฝ่าย ด้วยความสงสารจับใจ   “.. คือว่า แบบ เอ่อ คือออ พี่แทคเขาแค่ กำลังยุ่ง  ”

“ใช่ แทคยอนกำลังยุ่งมาก  ยุ่งจนลืมพวกเราไปแล้ว ก็งานสำคัญของไวน์เมกเกอร์คือการปรุงไวน์ นี่เนอะ ใครจะเป็นจะตายยังไง ก็ไม่สำคัญเท่ากับน้ำองุ่นหรอกจริงไหม”

“ก็ ..”  อูยองไม่ปฎิเสธ นั้นเองคือเหตุผลที่ทำให้นิชคุณปวดหนึบไปทั้งใจ   “ .. โอเค พี่เข้าใจแล้ว  หาววว ง่วงจัง  พี่ไปนอนนะ ”  

“เอ่อ  พี่คุณครับ ” อูยองหนักใจแทนพี่ชายที่กำลังจะเจอกับปัญหาเล็กๆ ที่กำลังจะบานปลายเป็นปัญหาใหญ่  

“ว่าไงครับ” นิชคุณหันกลับมายิ้ม

“เอ่อ พี่คุณอย่าโกรธพี่แทคเลยนะครับ ” อูยองมองรอยยิ้มของนิชคุณด้วยความไม่วางใจ เพราะนิชคุณไม่ใช่คนอารมณ์เสียง่าย  หรือขี้โวยวาย  นั้นทำให้เขาเดาใจไม่ถูกว่าตอนนี้อีกฝ่ายรู้สึก หรือคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ  เขารู้ว่ามันน่ากลัวและเลวร้าย

“พี่จะโกรธทำไมครับ เป็นไวน์เมกเกอร์ก็ต้องปรุงไวน์สิครับ”

อูยองมองตาหลังคนที่เดินหายเข้าไปในห้องแล้วได้ภาวนาในใจขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายแรง  ...

.

.

.

          นิชคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนนั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้นานแค่ไหน   มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่รอบตัวของเขาก็มีแสงสว่างร่ำไร เสียแล้ว  

 “แทคยอน ” แค่เพียงคิดว่าจะได้เจอหน้าคนรัก ใบหน้าเศร้าหมองก็รอยยิ้ม  รีบลุกขึ้นยืดแขนขา หันไปยิ้มกว้างให้ต้นองุ่นแก่ ๆ ของตนเอง พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง

เอ๊ะ ..  นั้น?

องุ่นออกดอกแล้ว …

นิชคุณเด็ดช่อดอกบางส่วนแล้วบรรจงจูบเบา ๆ ก่อนจะวิ่งเอาไปอวดคนรัก

แต่แล้ว เหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ได้รับคำภาวนาของอูยอง  เพราะเช้านี้ อคแทคยอนก็ไม่ได้ออกมา จากโรงบ่มอีกเช่นเคย ..

“อะไรนะ!นี่แทคยอนยังไม่กลับอีกเหรอ   นี่มันหลายวันแล้วนะ  ไม่ได้ พี่จะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ”

“เอ่อคืออ ” อูยองก้มหน้านิ่ง แล้วลอบถอนหายใจบาง

.

.

.

“อคแทคยอน เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!” 

เสียงตะโกนโหวกเหวกจากนอกประตูโรงบ่มทำให้แทคยอนที่กำลังใช้สมาธิถึงกับนิ่วหน้าและแสดงความเกรี้ยวกราดใส่ลูกน้อง  “ใครมาแหกปากอะไร พวกเอ็งไปดูสิ!!”  

คนงานในโรงบ่มทำหน้าเลิกลั่ก  รีบวิ่งออกไปดูต้นตอท่ำให้เกิดเสียงดัง ก่อนที่ผู้เป็นนายจะโกรธจัดจนต้องระเบิดอารมณ์ลงถังไม้โอ๊คที่ใช้บ่มไวน์

“อ้าว นี่ยังไม่ตายหรอกเหรอ ฉันนึกว่าเน่าตายค่าโรงบ่มนี่เสียแล้ว”

มือที่กำลังจะจับก้านแก้วชะงัก ตาเรียวตวัดมองคนเอ่ยทัก ก่อนจะเลิกคิ้วสูง  “คุณ?”

“ฉันถาม? ทำไมไม่ตอบห่ะ!”

“ออกไปก่อนนะ แทคทำงานอยู่ .. ” แทคยอนเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะหันกลับไปให้ความสำคัญกับถังไวน์ที่อยู่ตรงหน้า และลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างกายอีกครั้ง  “ .. ถังนี้จืดไป ลองเอาถังนั้น กับถังด้านหน้ามาผสมรวมกันสิ เผื่อรสจะนุ่มขึ้น”

          คนถูกไล่ยืนกำหมัดแน่น ฟันคมกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ ตากลมเอ่อด้วยน้ำตามองคนที่ยังง่วนอยู่กับการชิมไวน์และจดรายละเอียด ของไวน์แต่ละถัง อย่างขะมักขะเม้น   โดยไม่ได้ให้ความสนใจตนด้วยความน้อยใจ   

นิชคุณอยู่ที่นี่มานานมากพอที่จะรู้ว่า แทคยอนรักและให้ความสำคัญกับองุ่นทุกต้นในไร่  แต่นิชคุณไม่รู้ว่า แทคยอนรักตนเท่ากับน้ำองุ่นพวกนี้รึเปล่า ไม่รู้เลยจริงๆ ..

โครม!

มือเรียวออกแรงผลักถังไม้โอ๊คที่บรรจุน้ำองุ่นที่รอการหมักให้ตกลงบนพื้น 

ฝาถังเปิด น้ำองุ่นกระฉอก หกไหลนองพื้น

“เอ็งทำบ้าอะไรห่ะ นิชคุณ!”  แทคยอนตำหนิเสียงต่ำ รีบยกถังขึ้น ก่อนจะวิ่งไปคว้ามือที่กำลังจะผลักอีกถัง  “ ..หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

“ไอ้น้ำองุ่นพวกนี้มันสำคัญกับนายมากรึไงห่ะ!!”

“ใช่!!”

ตากลมมองใบหน้าคร้ามตอบซูบซีดของคนรัก แล้วเอ่ยถามเสียงสั่น  “มากกว่าฉันรึเปล่าแทค”

แทคยอนสะอึกกับคำถามง่ายๆของคนรัก 

ง่าย แต่เลือกไม่ได้ 

นิชคุณสำคัญกับเขามากเขารู้ดี   ..  แต่เขาก็สำคัญกับคนงานมากเช่นกัน

แต่ถ้าเขามัวแต่นึกถึงความรู้สึกตัวเองและคนรัก โดยละเลยหน้าที่สำคัญ  น้ำองุ่นจะเน่าเสีย นั้นหมายถึง ผลผลิตที่ช่วยกันฟูมฟักมาตลอดทั้งปีจะเสียเปล่า  

เมื่อไม่มีไวน์ขาย คนงานในไร่จะไม่ได้รับค่าจ้าง

และบริษัทของนิชคุณเองก็อาจจะเสียหายไปด้วย

ตากลมเอ่อ กับร่างสั่นๆ นั้นทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก  แต่เหมือนจะยิ่งกระตุ้นให้นิชคุณร้องไห้หนักขึ้น

“ฮือออ เลือกสิแทค  เลือกมา!! .. ”  นิชคุณแผดเสียงใส่อีกฝ่ายทั้งน้ำตา  มือเรียวสั่นจับที่แขนหนาเขย่า แล้วคาดคั้นด้วยความอัดอั้นตันใจ “ .. ฮือออ  บอกฉันสิแทค  บอกมาเลยว่าฉันไม่ได้มีค่าเท่ากับพวกมัน  บอกให้ฉันเจียมตัวสิ  ว่าฉันคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ สำหรับนาย บอกสิแทค บอกฉัน ”

“คุณ คุณใจเย็นก่อนสิครับ  น้ำองุ่นพวกนี้มันเป็นไวน์เองไม่ได้นะคุณ พวกมันต้องการแทค ..  ” แทคยอนจะเดินเข้าไปกอดปลอบ แต่ทันทีที่เขาจะก้าวเข้าใกล้ ร่างเล็กกว่านั้นกลับถอยห่าง   

“ ..  ขอร้องนะคุณ มีเหตุผลหน่อยสิ  อย่าทำแบบนี้เลยนะ”

ดวงตากลมจ้องคนตรงหน้า ก่อนจะเม้มปากแน่น   ..  เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่เข้ามาในนี้  นอกจากเป็นห่วง จนแทบจะขาดใจตาย  เพียงแต่ประโยคนี้เขาไม่ได้พูดมันออกมาเท่านั้นเอง

“ฉันมันไม่มีเหตุผล  นายก็อย่าเสียเวลากับฉันเลยนะ  ทำงานของนายต่อเถอะ”  นิชคุณถอยหนีจนชิดกำแพง ยกมือสั่น ๆ ของตัวเองแล้วปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ ก่อนจะเค้นยิ้มบางๆ  “ .. สู้ๆนะ”

“คะ คุณ ..  ”  คำอวยพรแผ่วเจือเสียงสะอื้น และรอยยิ้มที่มาพร้อมน้ำตา ทำให้คนมองใจหายวาบ   “ .. คุณจ๋า  เดี๋ยวคุณฟังแทคก่อน”

นิชคุณถอยร่น ไม่ให้แทคยอนเข้าใกล้  ตากลมพร่ามัวด้วยม่านน้ำตา มือเรียวปัดป่ายสะเปะสะปะ จนเผลอไปปัดถังไม้เปล่าจนล้มระเนระนาด รีบก้มหัว โค้งรัวๆ แล้วเอ่ยคำขอโทษเสียงสั่น

“ขอโทษ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะไม่เข้ามาวุ่นวายในนี้แล้ว ขอโทษ ขอโทษจริงๆ” พูดจบก็รีบออกมาโดยไม่หันหลังกลับมามองแทคยอนอีกเลย  ..

 
"พ่อเลี้ยงครับ น้ำองุ่นถังนี้มีกลิ่นแล้วครับ"
 

“คุณ” แทคยอนมองตามคนรักที่หายออกไปด้วยความเป็นห่วง อยากวิ่งออกไปปลอบแล้วอธิบายทุกอย่างให้เข้าใจ ว่าอีกฝ่ายก็สำคัญกับเขาเช่นกัน แต่ภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบชีวิตครอบครัวของคนงานอีกหลายสิบชีวิตในไร่ ก็ทำตัวหนักอึ้งจนก้าวขาไม่ออก

“ช่วยกันเก็บสิว่ะ .. ” คนงานร้องสั่งกันเป็นทอด ๆ  หนึ่งในหลายคน เอ่ยขึ้นเบาๆ  “ .. เอ นี่มันดอกองุ่นนี่หว่า มันเข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง”

แทคยอนถอนหายใจเครียด นั่งกุมขมับ  เอื้อมมือคว้าดอกองุ่นในมือคนงาน ขึ้นมาจูบเบาๆ  ..

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คุยกัน  คุยกัน  

สั้น + เศร้า

นี่ไม่อยากให้เพื่อนรีดเศร้า กานก็เลยเวิ้นสั้นๆ  *แก้ตัวล้วนๆ*

ยังไม่ได้ตรวจคร่า

Enjoy   reading

kanka