คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ๑๑๑ การเริ่มต้น ๑๑๑
๑๑๑๑๑๑ การเริ่มต้น (อีกครั้ง) ๑๑๑๑๑๑
อคแทคยอนพยายามพาร่างกายหนาหนักของตัวเอง เข้าใกล้ร่างบางเล็กที่กำลังจะหมดสติช้า ๆ ตาคมกริบจดจ้องร่างเล็กที่ซีดเซียว ขาที่เคยคิดว่าแข็งแรงนักหนากับอ่อนเปลี้ยไปเสียเฉย ๆ ไม่มีแม้แต่แรงขยับ
ยิ่งตากลมนั้นพยายามปรือขึ้นมองกับตาคมของตนยิ่งเหมือนหายใจไม่ออก
ความรู้สึกของคนใกล้ตายเป็นแบบนี้เองสินะ
“คุนนี่ครับ พยายามหน่อย “ คุณหมอกระซิบที่ข้างหูขาวแผ่วเบา เมื่อตะเกียกตะกายมาจนถึงร่างเล็กที่นอนอ่อนแรง “อย่าทิ้งผมนะที่รัก”
“ผมจะอยู่ต่อไปยังไง??”
“.....”
มือหนากุมมือเล็กซีดไว้แนบอกแล้วพรมจูบแผ่วเบา “ตายด้วยกันดีไหม?”
“.....”
“อึก .. ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงไม่มีแรงหล่ะครับ ผมไม่เข้าใจ” ริมฝีปากเรียวกดจูบแผ่วเบา น้ำตาหยด เมื่อร่างเล็กไม่มีการตอบสนองเหมือนเคย ตาคมกวาดมองร่างหอมอีกครั้งพยายามตั้งสติที่มีอยู่น้อยนิด
ร่างซีด เล็ก ติดจะผอมจนเกือบแห้ง นับจากวันที่เขาเคยขอคำสัญญา เกือบจะสองเดือนที่ร่างกายนั้นอ่อนแอลง ทั้งๆที่เขาก็จูบกันทุกครั้ง ความรักมากมายที่คนตัวเล็กกระหายไม่มีความหมายเหมือนเคยเหรอ ? ทำไม . นับวันร่างกายเหมือนพวกคนขาดสารอาหาร
ขาดสารอาหารเหรอ???... เออ ขาดสารอาหาร
อคแทคยอนกระพริบตาปริบ ๆ ไล่น้ำตาเอ่อที่เสล่อจะไหลให้กลับเข้าหน่วยตา แล้วระเบิดเสียงหัวเราะขำดังลั่น
-เมียกรู ไม่ได้กินอะไรมาสองเดือนแล้วนี่หว่า ไม่ใกล้ตายก็โครตจะแปลก-
มือหนาโอบร่างเล็กอ่อนปวกเปียกขึ้นแนบอกแล้ววิ่ง 4x100 ตาคมเพ่งไปยังเป้าหมายที่สำคัญนั้นคือ โรงอาหาร
ปีศาจตัวแสบกระพริบตาขีด ๆ มองอคแทคยอนแล้วเบ้ปากส่งเสียงจิจ๊ะ ไม่ค่อยชอบใจ “มันบ้าป่ะชานซอง ทำไม ไอ้หมอหื่นมันถึงหัวเราะแบบนั้น”
“...”
“ชานซอง... โอยยยนี่ก็อีก จะหัวเราะทำไมห่ะ พี่ชายข้ากำลังจะตายนะ “ จุนโฮแหวใส่เสียงแว๊ดเพราะหันไปเจอคิวปิดน่าอึนยืนกุมท้องกลั้นหัวเราะเหมือนกัน
“เพื่อนนิก ต้องกินข้าวกินปลาบ้างแล้วหล่ะ”
“???”
“พี่ชายข้าไม่ใช่มนุษย์ ฮวางชานซอง!!!!”
“นั้นมันก่อนที่จะทำสัญญากับ อคแทคยอนจ๊ะ ตะเอ๊งจำได้ไหม?
‘อยู่ด้วยกันจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต’ มันคือการมีชีวิตโดยลมหายใจ นั้นก็คือ เป็นมนุษย์ด้วยกันไง๊ “ ฮวางชานซอง ยิ้มบางให้กับปีศาจตาขีดที่นั่งทำหน้ามุ่ย
“มนุษย์ต้องกินอาหารจ๊ะเบบี๋ มัวแต่งับอากาศ มันไม่ช่วยให้ท้องอิ่มหรอก”
“เหรอ????”
อีกด้านของโรงอาหารสุดหรู บุรุษพยาบาลตัวป่วนทั้งสามที่สลัดคราบ B-Boy ออกนั่งหลบมุม มองผู้ป่วยที่น่ารักและคุณหมอรูปหล่อ ที่นั่งฝั่งตรงข้าม แล้วลอบถอนหายใจพร้อมกันอย่างโล่งอก
จะตายเพราะหิวหรอกเหรอเนี้ย ..... กรรมแท้
“ทีนี่จะเอาไงต่อไอ้แสบ”ชางมินถามเบา ๆ พร้อม ๆ กับยกเมนูอาหารปิดใบหน้า
“ช่างแมร่ง/ช่างแมร่ง” แจบอมกับจินอุนตอบพร้อมกันแล้วหัวเราะขำ
….ใครอยากเสี่ยงตกงานก็จัดการไปเหอะ... แต่ปาร์ค ไม่เสี่ยงแล้ว!!
“.....ฮา..... เพื่อนนิกนี่นับวันยิ่งน่ารักนะ เหมือนเด็กเลยเนอะ ตะเอง” คิวปิดหน้าอึนยิ้มขำแล้วหันไปยิ้มบาง ๆให้ปีศาจน้อย ที่นับวันก็ยิ่งน่ารักมากขึ้น
“ท่านคิวปิด”
“จ๋า”
“คิดว่าพี่ข้าจะเป็นมนุษย์อีกนานแค่ไหน?” อีจุนโฮถามเรียบ ๆ แล้วส่งยิ้มบางๆ ให้พี่ชายที่ไม่เหลือเวทอะไรที่สามารถสื่อถึงตนได้อีก
เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แล้วสินะ
ฮวางชานซอง จับมือเรียวเล็กไว้ แล้วถ่ายทอดความรักให้อีกฝ่ายอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย “ก็จนกว่าจะอายุ 85นั้นแหล่ะ
“อีก 8วันกับอีก 5ชั่วโมงใช่ไหม?” จุนโฮถอนหายใจยาว กรอกตาขีดขึ้นฟ้าอย่างปีศาจปลงตก “ระหว่างนี้ข้าคงต้องดูแลโลกมืดแทนไปก่อน อีกแปดวันข้าจะกลับมารับก็แล้ว”
“จ๊ะ แต่ว่าเค๊าไม่ต้องการอาหารทางกายนะ เค๊าต้องการอาหารทางใจมากกว่า คิคิ”
“บ้าเหรอ??” อีจุนโฮยิ้มตาขีดแทบปิด เริ่มจะเขินที่ถูกหยอดทุกวันส่งยิ้มบางๆให้พี่ชาย พร้อมกับสยายปีกใหญ่โผขึ้นสู่ท้องฟ้าออกอีกครั้ง
“เดี๋ยวสิโฮจางงงรอเค้าโด้ยววว ....คิคิ...... รักแรกคือสบตา”
“อือ บ้า” (>///<)
“รักต่อมาคือหน้าอก”
“ฮือ ??” (= =)?
“รักต่อไปคือสะโพก”
“ห่ะ??” (-- _ --)” อีจุนโฮเหวอ หุบยิ้มฉับตาขีดกระพริบปริบๆ เริ่มบินเป๋ปัดป่ายไปมา อย่างเสียสมาธิ ตาขีดตวัดมองคิวปิดจอมอึนที่ยังเจื้อยแจ้วบทกลอนตัวเองต่อไป
“รักหลุดโลกคือใต้สะดือ”
“ไอ้กามอึน มรึงอยากตายใช่ไหม!!!!” (--*--)!! แผดเสียงแว๊ดดังลั่น ก่อนประเคนมือเรียวเข้ากลางกบาลกามเทพจอมอึนที่ยังคงมึน ๆ แล้วรีบถลาออกห่างอย่างอารมร์เสียสุดๆ
“ไอ้บ้าเอ๋ย กลอนบ้าบอะไรห่ะ ไอ้ลาม๊กกกกก”
“โอ๊ะโฮจางงงรอเค้าด้วยดี้ คิคิ ... ฮา.... สมหวังเสียทีนะสาวกข้า ” ใบหน้าคมคลี่ยิ้มบาง ๆ ส่งให้คู่รักอีกครั้ง แล้วรีบสยายปีกตามปีศาจตาขีด”รอก้อนนนน เค๊าไปโด้วยย”
“โอยไปกันหมดแล้วอ่ะ ยานแม่ก็อีกนานกว่าจะมาใหม่ ทีนี่เค้าก็เซ็งเลย” อูยองโบกผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองอ๋อยที่ถูกผูกติดกับปลายกิ่งไม้ เพื่อเป็นการส่งยานแม่ของตนกลับสู่ดาวพลูโต
“ยานแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ v8 จะดูแล v9 เอง” พยายามกลั้นสะอื้นอึกอัก และจัดการถอดหมวกรับสัญญาณจากยานแม่ออก “อีกหน่อยเค้าจะไม่ได้ยินเสียงของยานแม่แล้วอ่ะ ฮือ...”
“ไอ้บวม v9 ใครอ่ะ.. นี่อย่าบอกนะว่าจะมีกิ๊ก !” คิมมินจุนที่กำลังจะโอบปลอบชะงัก ทำเสียงขรึมใส่โทรศัพท์เครื่องหรูของตนอีกครั้งหลังจากที่ชางมินยอมคืนให้
“v9 ก็คุนนี่ไง๊เล่า อะไรแค่เนี้ยหึงเหรอ”
มินจุนพยักหน้าหงึกหงัก รีบก้มหน้างุดอย่างเขิน ๆ แล้วหัวเราะคิกคักพร้อมกับควักไฟแช็คขึ้นมาชูให้จางอูยองดู
“อยากกินอะไร?? เดี๋ยวป๋าจัดให้เองเบบี๋”
จางอูยองตาลุกวาวส่งยิ้มกว้างหัวเราะคิกคัก ให้มินจุนที่ยืนส่งยิ้มให้
“จริง ๆ เหรอ? พี่จิ้งหรีด เค้าอยากกินขนมดังโงะย่างไฟจุงเบยยยย คิคิ”
“....ฮา.... จัดไปครับจัดไฟ เอ้ย จัดปายยยยย”
“ดังโงะ ดังโงะ ดังโงะ คิคิ ย่างเผื่อคุนนี่ด้วยนะ”
“อือ ทีนี่เราไปย่างที่ตึกฝั่งขวาบ้างดีกว่า ..ฮา...” มือหนาของคิมมินจุนจับจูงมือเล็กนุ่มของจางอูยองแล้วโน้มตัวลงหอมแก้มบวมๆของจางอูยองเบา ๆ “ Listen to my heart”
“ฮืออออ ชัดเลยหล่ะ คิคิ” จางอูยองยิ้มหวานแล้วพยักหน้า ก่อนก้มงุดอายม้วน
อคแทคยอนนั่งมองคนน่ารัก ที่ปักหลักนั่งสวาปามอาหารทุกอย่างอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างน่าเอ็นดู โดยไม่สนใจเลยว่าใครจะมอง
-ให้ตายสิ น่ารักที่สวดดด เมียจ๋าของแทค นับวันยิ่งน่ารัก-
- ยิ่งคราบซอสเลอะที่มุมปากแล้วพยายามเช็ดออกยิ่งน่ารัก คิคิ-
“กินช้าๆสิครับ เดี๋ยวก็ติดคอตายจริง ๆ หรอก” แทคยอนเอื้อมมือไปเช็ดคราบซอสที่ข้างแก้ม แล้วส่งยิ้มให้ “ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองหิวจนเกือบตายแบบนั้นหล่ะครับที่รัก”
“แง่งง เพราะเจ้านั้นแหล่ะ” ตากลมโตตวัดมองขุ่น เพราะไม่สบอารมรณ์อย่างรุนแรง แม้น่องไก่น้ำแดงจะยังคาที่ปากอิ่ม ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการส่งเสียงขู่ “เจ้าไม่ยอมสอน” เสียงใสตวาดขุ่น มือเรียวเล็กชูน่องไก่ขู่แล้วกัดกระชากอย่างไม่พอใจ
”เจ้านั้นแหล่ะผิด อคแทคยอน ผู้งี่เง่า อะชริส์ ”
ผู้ถูกกล่าวหาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางน่ารักๆ แล้วยักคิ้วหลิ่วตา พยายามฉีกยิ้มอย่างเอาอกเอาใจ ให้ตายสิ.. เมียจ๋า ทำไมถึงน่ารักไปซ่ะทุกอย่างนะ ฮืออ ไม่ไหวจะทนอ่ะ
.... โอ๊ะ ไม่ได้สิห้ามคิดในใจน้าเดี๋ยวเมียจ๋าได้ยิน
นิชคุณขมวดคิ้วเมื่อมองท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของแทคยอน ใบหน้าหวานชะงักเล็กน้อยก่อนกระพริบตากลมถามเสียงใส
“เจ้าหิวเหรอ?” มือเล็กส่งน่องไก่ที่กินเหลือให้คุณหมอแล้วยิ้มอย่างใจดี”กินสิเดี๋ยวหิวน้า”
อคแทคยอนเหวอแล้วยิ้มกว้าง ... นี่อย่าบอกนะว่าอ่านใจไม่ออกแล้ว!!
-แต่คุนนี่แมร่งโครตน่ารัก-
“อย่าทำตัวน่ารักนักสิครับ” คุณหมอรูปหล่อกระแอมเบา ๆ เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนไข้และญาติคนไข้ และพยาบาลมากมายเดินวนไปเวียนมาจนชักจะตาลาย
ก็นะคือ แทคเข้าใจไง๊ เมียน่ารักมีแต่คนอยากมอง แล้วก็เข้าใจว่าเมียเป็นคนเปิดเผย
ใช่!!!....โครตจะเปิดเผยเพราะตอนนี้เมียกรูถอดเสื้อแล้ว
“ห่ะ!!!!!” อคแทคยอนเบิกตากว้าง แล้วแทบจะถลาเข้าหาร่างบางหอมที่ยังเคี้ยวขาหมูเยอรมันตุ้ย ๆ “ ว๊ากกกกก ถอดทำไมหว่ะห่ะคร้าบบบเมีย”
“ร้อน”
“ร้อน??”คำตอบน่ารักเชียว แต่คนถามชักอยากเอาขาหมูยัดปาก รีบถอดเสื้อนอกของตัวเองออกแล้วคลุมให้ พร้อมกับส่งสายตาดุ “อย่าถอดเสื้อในที่สาธารณะสิครับ”
“เหรอ ห้ามถอดในที่สาธารณะเหรอ ??”ตากลมโตติดจะแบ๋วกระพริบปริบ ๆ เอียงคอเล็กน้อยอย่างใช่ความคิดแล้วส่งยิ้มกว้าง ”งั้นเรากลับห้องกันเหอะแทคข้าอยากถอดเสื้อ”
-ห่ะ!!!!!...... อารายยนะ หูฝาด สมองเสื่อมหรือว่าเบลอว่ะห่ะ เมียจ๋าชวนเข้าห้อง -
โอ ไม่ไม่ เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง ....เอ่อ ....สงสัยช่วงนี้นอนน้อย
“ป่ะเร็วเข้า กลับห้องกันข้าร้อน”
“ร้อน??”
-ชัดเลย (หึหึ)-
“ไปสิครับ..แทค มีเรื่องจะสอนคุนนี่เยอะเลย.. เริ่มจากวิธีคลายร้อนนะจ๊ะเบบี๋”
“อือ”ใบหน้าหวานหยดพยักหงึกหงัก แล้วส่งยิ้มสดใส
-นะ น่ารักอ่ะ น่ารัก... น่าร้ากกกกกก!!!! -
“ตามด้วยบทเรียนก่อนวันวิวาห์นะครับ”อคแทคยอนส่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ให้คนตัวเล็กที่เริ่มจะหาวน้อย ๆ ตากลมปรือนิด ๆ แต่ก็ยังยิ้มให้
-หนังท้องเนียน ๆ ขาว ๆ ตึงปุ๊บ หนังตากลม ๆ ก็จะปิดปั๊บเลยนะเมียนะ ..น่ารัก ...
“มีอะไรเหรอแทค??หัวเราะอะไรอ่ะ ยิ้มทำไม ข้าอยากรู้” ซาตานนิกพยายามปรือตากลมขึ้นถาม ลิ้นเล็กสีแดงสดแล่บออกน้อย ๆ แล้วเบ้ปากอิ่มอย่างลืมตัว เมื่อไม่ได้ยินเสียงในหัวใจของอคแทคยอนอีก
“ข้าไม่รู้ว่า เจ้าคิดอะไรถ้าเจ้าไม่พูดออกมาแทคยอน”
อคแทคยอนส่งยิ้มให้คนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน แล้วรั้งริมฝีปากเลอะซอสน้ำแดงขึ้นจุมพิตเบา ๆ
“แค่ใช้ความรู้สึกก็พอครับที่รัก”
‘If you look inside my eyes. ...... you'll find the felling.......I've tried to hide
When I am close to you.......make's me feel like........you love me too
if you come in to my mind..........you 'll know my love........will never die
I just want you to know.........that is how much.......you mean to me.’++
ซาตานนิก โผเข้าฟังเสียงหัวใจที่เต้นตุบของอคแทคยอน แล้วเงยหน้าหวานส่งยิ้ม
“ข้ารู้ว่าเจ้ารักข้าก็พอแล้ว”
-ม่ะไม่ไหวแล้ว น่ารักน่ากดขนาดเน๊ ใครจะทนก็ทนไปเต๊อะ ... อคม่ายทน เหอ เหอ-
“คิคิ ... นั้นสิเนอะ รีบกลับห้องกันดีกว่า” มือหนาจับจูงร่างเล็กแล้วรีบพา เดินกลับออกไป จากโรงอาหาร....
(^__^)
+++++-------++++++-------- .....The ... end.....-------++++++---------++++++++
คุยกัน คุยกัน
จบแล้วจ๊ะรีดที่รักทั้งหลาย 55++ เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ไรท์ชอบนะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่แต่งหรอกเนอะ (คิคิ) มุขแป๊กบ้าง ไม่แป๊กบ้าง ทุลักทุเลน่าดูเลย !!!
มีรีดชอบ ไรท์ก็เลยปลื้ม!! 55
สงสัยกันไหม?? …ทำไมไรท์ชอบเอาท่อนเพลงภาษาอังกฤษมาแต่งฟิค เงอะไงดีหล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรมาก ... นอกจากไรท์ชอบ ..
บางทีฟังเพลงไทยไรท์ก็เป็นนะ จิ้นเป็น t/k อะไรงี้ตลอด
ถ้ารำคาญคราวหลังไรท์ไม่ใส่ดีกว่า 555
เป็นกำลังใจเรื่อง ใหม่ด้วยนะค่ะ คิคิ ไม่ค่อยเลยเนอะ ^0^
(จนจบไรท์ก็ไม่ได้ตรวจเหมือนเคย ขอโทษนะค่ะ)
Enjoy reading
kanka
ความคิดเห็น