คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ++กายหยาบ++
++กายหยาบ++
“อีจุนโฮออกมาช่วยข้าหน่อย” เสียงใสตะโกนเรียกแผ่วเบาไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะยกแขนหนาหนักของแทคยอนที่พาดทับไว้บนเอวบางของตน
ปีศาจน้อยส่งยิ้มเยือกเย็นให้พี่ชายที่พยายามพยุงร่างบอบบางออกจากอ้อมกอดของคุณหมอหนุ่มที่หลับไหล เพราะเวทย์ของตนแล้วถอนหายใจ มองกายซีดและตาดำสนิท
“ทำไม?? พี่ไม่บอกมนุษย์น้อยนั้นไปหล่ะว่ายิ่งทำแบบนี้ ยิ่งทำให้ท่านอ่อนแอเร็วขึ้น”
สภาพกายหยาบเริ่มทรุดโทรมลงทุกวัน ถ้ามองไม่ผิดเหมือนจะเห็นผมเส้นเล็กนุ่มละเอียดหลุดเป็นกระจุก ร่างกายที่เคยอุ่นนุ่มเริ่มเซียวลงอย่างแปลก ๆ เหมือนขาดพลังงานอะไรสักอย่าง
“พี่จะทนอยู่ในกายนี้ เพื่ออคแทคยอนได้นานแค่ไหนกันพี่ชาย”
“ข้าสัญญาไว้แล้วจุนโฮ”
“ชะตากรรมของมนุษย์”
“ก็คงใช่ มนุษย์ มีเกิด มีแก่ มีเจ็บและตาย”
“คิคิ ท่านพี่เองก็มีครบเลยนะ เกิดเพราะช่วยข้า แต่ไม่ยักแก่ แต่ตอนนี้ก็น่าจะเจ็บใช่ไหม ?? แล้วก็ตาย !! เอ.. แล้วทานาทอส (เทพแห่งความตาย) จะมารับวิญญาณท่านไหม?? …ฮา...เฮดีส (จ้าวแห่งนรก) คงดีใจน่าดู ที่ท่านกรุณาไปเยี่ยม เผลอๆ ท่านอาจจะได้ครองบัลลังค์นรกก็ได้นา”
“เงียบไปเลยไอ้แสบ!! ขืนข้าลงไป มันไม่ปล่อยข้ากลับโลกมืดแน่”
หึ่ย!! ขนลุกเหอะ....
นิชคุณเบ้ปากอิ่มเมื่อนึกย้อนกลับไปถึง ใบหน้าของเทพเจ้าแห่งความตาย และวันที่ได้รับของขวัญ แสดงความรักเป็นกุหลาบสีดำสนิทกองเท่าภูเขา ส่งกลิ่นหอมเหมือนซากหมาเน่าโชยเข้าจมูกถึง 7วันเต็ม!!
ให้ตายสิ... แมร่งมีแต่พวกอยากจะกดซาตานรูปงาม กรรมของซาตานหน้าตาดีแท้ ๆ
” แล้วท่านได้ยินเสียงสวดของปาร์คแจบอมไหม?”
“ได้ยินสิ ยิ่งกายหยาบอ่อนแอมากแค่ไหน จิตของข้าก็ผงาดมากเท่านั้น”
ซาตานนิกขยับตัวเล็กน้อยเหล่ตาดำสนิทมองไปยังด้านต้นเสียง ก่อนจะยิ้มให้อย่างเยือกเย็น “ข้ามีวิธีที่จะไม่ต้องไปหาเฮดีสแล้วหล่ะน้องรัก!!”
เสียงสวดอ้อนวอนก็ยังดังต่อไป ๆ ๆ ๆและต่อไป ยิ่ง ฮวางชานซองทำเสียงดังมากแค่ไหน เสียงบทสวดขับไล่ก็เหมือนจะยิ่งดังเข้ามาใกล้ทุกที
จนในที่สุด อีจุนโฮจึงลุกพรวดออกมาแหวใส่
“โอยยย ไอ้ปาร์คแจบอม ไอ้บ้าเอ๋ย ไล่อยู่ได้” ปีกดำขยับอย่างรำคาญ แม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นการไล่ตรง ๆ ก็เถอะ
“นี่ตะเอ๊งงงงอย่าเพิ่งโกรธน้าเดี๋ยวไม่น่ารัก”
“ไม่น่ารักแล้วทำไมห่ะ จะเลิกกันเลยไหมหล่ะ”
“ม่ายยยยย เค้ารักจริงวังแต่งน้า รักจริง ๆ ให้ติงนังติงนังถี่ ๆ “
“เน่า”
“จ้า เน่าก็รักนะ จะดุจะด่า ยังไงก็รักนะ ก็มันรักไปแล้วนี่ รักแล้วรักเลยด้วย เปลี่ยนใจไม่ได้น้า เอ แต่ว่าทำไมวันนี้ถึงดูมีความสุขจังหล่ะจ๊ะเบบี๋ ชอบที่ถูกสวดไล่เหรอ??”
คิวปิดฮวางมองปีศาจตาขีดที่นั่งยิ้มอย่างอารมณ์อย่าผิดปกติแล้วลอบจับสังเกต
แปลก ?? เมื่อจะรู้สึกถึงเรื่องวุ่นวาย
“มันจะได้ผลเหรอไอ้เจย์ ฉันว่าแค่ชุดที่เราใส่มันก็ เอ่อ น่าเชื่อถือโครตยาก” ชางมินมองชุดบาทหลวง (มั้งน่ะ)
เสื้อกร้ามคอกว้าง กับกางเกงยีนส์สีซีด ไซร้ใหญ่ยักษ์ และที่สำคัญมัน หลุดตูด!! เครื่องประดับแนวสตรีทบอย หมวกปักหมุด เสื้อปักเลื่อม แถมรองเท้าผ้าใบสีชมพูแปร๋น
“มันไม่ใช่แค่ไม่น่าเชื่อถือพี่ชางมิน มันโครตจะทุเรศ!! ผีเผอที่ไหนมันจะกลัวมรึง แมร่งป่านนี้นั่งหน้าสลอน นึกว่าจัดคอนเสริต สวดบ้าสวดบอ อะไรอย่างกะร้องแรพ ถามจริง ๆ มรึงบ้าป่ะห่ะไอ้เจย์ มรึงแดร๋กยาระงับประสาทสักเม็ดม่ะ”
จินอุนเบ้ปากที่หน้าหงิกแหวใส่อย่างเหลืออด
กำลังจะชี้หน้าด่าไอ้ตัวแสบที่บังอาจพังงานออกเดทของเขา แล้วลากมาใส่ชุดบ้าบอ
แต่ต้องรีบตะครุบกางเกงไว้เพราะมันจะหลุดลงมากองที่ข้อเท้าอยู่หลายครั้ง
“แล้วอะไรว่ะห่ะอะไร?! เข็มขงเข็มขัดมันไม่มีเลยไง๊”
“อุเหม่ เพื่อนอุนก็ กรูหาชุดไม่ทันนี่หว่า อีกอย่างคุณพ่อหน้าไอดอลบอกว่าเราต้องทำงานเป็นทีมไง กรูก็เลยเลือกสรรชุดที่มันเป็นทีมให้ สรุปก็เลยออกมาเป็นแบบที่เห็นนั้นแหล่ะ ..ฮา.. แต่พวกแกก็เชื่อที่พูดใช่ม่ะหล่ะ อิโด่ !!”
“เอาหล่ะๆ อย่ามาทะเลาะกัน ทีนีเราจะเอาไงต่อปาร์แจบอม” ชางมินพูดตัดบทพยายามสงบศึก
“นี่ไอ้เจย์ ถ้าคุนนี่มาเราจะทำไง?”
“เราก็ต้องสาดน้ำมนต์เสกแล้วก็ขับไล่ไสส่งให้ออกไปไง๊”
“ใครบอกมรึง”
“คุณพ่อไอดอล”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่มาช่วยเราไล่ปีศาจห่ะไอ้เจย์”
“เขากลัว”
“กรรม/กรรม”
คิ้วขมวดเมื่อเห็นร่างบาง ๆ คุ้นตาเดินเข้าใกล้ ตาคมหรี่มองเมื่อร่างคุ้นตาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ “อะ ไอ้เจย์ กะ แกว่าจะ ต้องทำไงนะ ถ้าคุนนี่มา”
คนถูกถามเหร่ตาขีดมองพี่ชายของกลุ่มที่ระลำระลักถามก็เบ้ปาก
“อะไรกันพี่ชางมิน ความจำสั้นเหรอไงห่ะ แก่แล้วว่างั้น!”
ผั่วะ
ชางมินประเคนลงตรงหัวแบบพอดิบพอดี “อย่าพูดเรื่องแก่ปั๊ด!!”
“เง่อะ เจ็บน้า ก็ได้ ก็ได้ งั้นฟังดี ๆ น้า”
“ไม่ต้องแล้วไอ้กวนประสาท ไม่ต้องบอกแล้วมรึงทำเลย นะโน้น มาโน้นแล้ว จัดการเลย!!”
เอ ??ทำไมวันนี้โฮจังยิ้มให้คิวปิดสุดหล่อบ่อยจังอ่ะ น่ารักจังเลยนะ น่าร้ากกกก น่ารัก.....น่ารักแบบแปลก ๆ
“วันนี้มีเรื่องอะไรดี ๆ เหรอ??”ฮวางชานซองขมวดคิวถามน้ำเสียงติดจะจริงจังแต่พยายามไม่ใช่เสียงดังมาก
เดี๋ยวงอนขึ้นมาอีกจะแย่
“พี่ชายข้าจะได้กลับโลกมืดนะสิ”
“ห่ะ !!! หมายความว่าไง??? ไง นิก มันสัญญาไว้แล้วนี่ว่าจะอยู่นิรันดร์และทำไมถึงทรยศสัญญาหล่ะ อะชริส พวกไม่รักษาสัญญา”
“เงียบไปเลย อยู่จนตายคากายหยาบ จิตของพี่ชายข้าก็ถูกเฮดีสเขมือบนะสิ ประสาท!”
“เฮดีส ?? เออ จริงด้วย เฮดีส มันก็จ้องจะกด นิกเหมือนกันนี่หว่า ซวยแล้ว!!”
“เอออ ทีนี้แหล่ะ อย่าว่าแต่รักษาสัญญาเลย ตัวเองก็ยังจะเอาตัวไม่รอดรู้ไว้ซ่ะด้วย”
“อคแทคยอนรู้เรื่องนี้ไหม?”
“น่าจะไม่ เพราะพี่ชายข้าเขาคงกลัวมนุษย์น้อยนั้น ตามไปแหกอกเฮดีสถึงนรกมั้ง?”
“ขนาดนั้นเชียว”
“เหอ เหอ อคแทคยอนมันน่ากลัวจะตาย ขนาดยังไม่ตายข้ายังหวั่น ๆถ้าเกิดมันตายแล้วไปอยู่ที่โลกเดียวกับข้ามีหวังปีศาจของข้า เข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นซาตานคนใหม่นะสิ!”
ปาร์คแจบอมเหวอเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกเพื่อนรักทั้งสองผลักร่างบางกระจ่อยร่อยของตัวเองออกมาเผชิญหน้ากับเด็กน่ารักที่ทำท่าเอียงคอมองอย่างโครตน่ารัก
-นะน่ารักจังเว้ย-.....เอ่อลืม !!
“นี่ เจ้าปีศาจ กลับไปที่ของเจ้าซ่ะ!”
ปาร์คแจบอมสงเสียงขมขู่ แต่อยู่ไกลสัก10เมตรเห็นจะได้
“กลับ อื่อก็ว่าถึงเวลาต้องกลับแล้วเหมือนกัน” นิชคุณยิ้มให้บาง ๆ แล้วก้าวเข้าหาช้าอย่างช้า ๆ ก่อนสะดุ้งโหยงเพราะน้ำมนต์เสกเย็นจัดสาดโครมเข้าที่ใบหน้าจนเหวอ
“เฮ้!! มันหนาวนะ อย่าเอาน้ำมาสาดกันสิ ช่วงนี้ข้ายิ่งอ่อนแอง่ายอยู่ด้วย อะชริ” ปากอิ่มเม้มอย่างหงุดหงิด มือเรียวเล็กลูบใบหน้าพร้อมกับสะบัดน้ำเย็นจัดออก
” สิวจะขึ้นอ่ะเปล่าเนี้ย?”
“ทะทำไมน้ำมนต์ไม่ได้ผลห่ะปาร์คแจบ๊อมมมม” จินอุนเหวอแล้วรีบสไลด์ตัวตรงไปหาตัวต้นคิดไล่ปีศาจที่ยืนทำหน้าซีดไม่ต่างกัน
“ข้าเป็นอมตะ มันคงวุ่นวายน่าดูที่ต้องลงไปนรก” ซาตานนิกพูดเสียงเรียบใบหน้าหวานหยดที่เคยติดจะยิ้มแย้มเสมอเริ่มเรียบเฉย ร่างเล็กหอมเดินมานั่งที่ม้ายาวสีขาวกลางสนามอย่างช้า ๆ
“ดังนั้นข้ามีเรื่องให้ทุกคนช่วย”
ปาร์คแจบอมเหวอ เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกขอร้องให้ปีศาจทำพิธีขับไล่ตัวเอง ตาเรียวเหล่ก่อนจะมองร่างบางที่เริ่มนั่งโงนเงนแต่ปากยังคงพึมพำแผ่วเบา
‘ไล่ข้าออกไปจากกายนี้ ก่อนที่ข้าจะตายเยื่ยงมนุษย์เร็วเข้า ช่วยข้าที’
บุรุษพยาบาลผู้กลายเป็นผู้ช่วย๙ตานหน้าสวยรีบนำร่างใกล้หมดสติของนิชคุณมาวางบนแท่นพิธีกรรมทางศาสนา ท่ามกลางไม้กางเขนและบทสวดส่ง
(ต่อไปนี้เป็นคาถาจริงนะจ๊ะ)
พระเจ้าทรงลุกขึ้น ศัตรูของพระองค์ก็กระจัดกระจายไป
ผู้ที่เกลียดชังพระองค์หลบหนีไปจากพระพักตร์พระองค์
พระองค์ทรงไล่เขากระจัดกระจายเหมือนควันที่จางหายไป
ขี้ผึ้งย่อมละลายยามตั้งไฟฉันใด คนชั่วย่อมพินาศไปเมื่อพระเจ้าเสด็จมาฉันนั้น
แจบอม : นี่คือไม้กางเขนขององค์พระผู้เป็นเจ้า ที่หมู่ศัตรูต้องหลบลี้หนีไกล
ชางมินและจินอุน : สิงห์แห่งพงศ์พันธุ์ยูดา เชื้อวงศ์แห่งดาวิด ได้ทรงชนะแล้ว
แจบอม : ขอพระเมตตาขององค์พระผู้เป็นเจ้าลงมาเหนือชาวเรา
ชางมินและจินอุน : ให้ยิ่งใหญ่เหมือนดังความหวังในพระองค์ของเรา
“เราขอขับไล่เจ้าจากผู้ที่เจ้าสิงสถิตอยู่ในหมู่เรา เจ้าจิตโสโครก พลังทั้งสิ้นของซาตานผู้บุกรุกจากนรก กองทัพ กองพล และกลุ่มกองชั่วร้ายทั้งสิ้น ในพระนามและโดยพระอานุภาพของพระเยซูคริสตเจ้า องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา + ขอให้เจ้าได้ถูกดึง และขับออกจากพระศาสนจักรของพระเจ้า และจากวิญญาณซึ่งถูกสร้างมาตามภาพลักษณ์และพระฉายาของพระเจ้า ซึ่งได้รับการไถ่ด้วยพระโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของลูกแกะพระเจ้า”
ไม่ช้านักร่างบางที่สั่นกระตุกก็แน่นิ่งเหลือเพียงลมหายใจแผ่วเบาและกลิ่นหอมที่โชยอ่อนเท่านั้น
ซาตานนิกยิ้มกว้างเพื่อต้อนรับการกลับเข้าสู่กาย เก่าของตนกายที่แสนจะพิสุทธิ์
อา อยากบินจังเลย!! อยากสยายปีกสีดำสนิทของตนให้ยิ่งใหญ่
เอ๋… ปีกหล่ะ
ทำไมขยับไม่ได้หล่ะ?? แล้วทำไมจิตของข้าถึงยังไม่หลุดหล่ะ ??????
ห่ะ!!!!! ตายห่าแล้วไอ้นิ๊กกกกกก
‘มรึงเสียตัวแล้วนี่หว่า อ๊ากกกกก ทำไมถึงลืมเรื่องนี้ไปได้หล่ะ’
กายสกปรก จิตกรูติดอยู่ในกาย รอเวลาตายจริง ๆ ใช่ไหม??เนี้ย .......
เง่อะ เฮดีส มันกดกรูแน่ ........
“หมายความว่าถ้าซาตานนิกสละกายหยาบก่อนที่จะสิ้นลมหายใจก็เท่ากับว่าไม่จำเป็นต้องไปหาเฮดีสงั้นสิใช่ม่ะจ๊ะเบบี๋??” ฮวางชานซองนั่งมองปีศาจหน้ารักที่นั่งหน้าหงิกแล้วถามเสียงเรียบ
“ใช่เพราะพี่ชายข้าจิตบริสุทธ์ กายบริสุทธิ์”
“กายบริสุทธิ์ จริงเหรอออออ” คิวปิดหน้าอึนถามกลั่วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก็แหม ตอนเช้ายังนอนกอดกันกลม ขนาดนั้นมันจะเอาอะไรมาบริสุทธิ์
แค่นั้นแหล่ะ ..... อีจุนโฮเหวอเบิกตาขีดนั่งหน้าซีด
“พี่ชายกรูเสร็จไอ้หมอหื่นแล้วนี่หวา ซวยแล้ว !!!!! เกิดวิญญาณหลุดมาไม่รอดแน่ ลืมได้ไงว่ะเนี้ย!!!! ว๊าก ไปเร็วชานซอง!!”
“อคแทคยอนตื่นเร็วไอ้แทค ไอ้แทค ไอ้มายไอดอล!!!!” ฮวางชานซองตรงเข้ากระชากแขนร่างหนาที่นอนคู้อย่างมีความสุขบนโซฟานุ่ม ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวสดนุ่มดุจพรมชั้นดี กลิ่นหอมอ่อน โชยพัดผ่าน
-อา กลิ่นนี่เองที่เหมือนกลิ่นของเมียจ๋า คิคิ-
เมียจ๋า เรียกเมียจ๋าได้สีกทีสินะ เมียของแทคยอน น่ารักที่สวดดดดในโลก
“ไอ้แทค ไม่ตื่นใช่ไหม????” อีจุนโฮคำราม เมื่อรับรู้ถึงจิตของพี่ชายที่ยังไม่หลุดออกและกำลังจะหมดลมหายใจช้า ๆ
อีจุนโฮแหวเสียงดังลั่นแต่แปลกที่คราวนี้ …. อคแทคยอนกลับไม่ได้ยินอะไร
อีจุนโฮเหวอแล้ววิตก อำนาจของซาตานนิกค่อย ๆ เบาบางลง พี่ชายของเขาจะเป็นมนุษย์ธรรมดา และกำลังจะตาย
ต้องทำอะสักอย่างก่อนที่ทานาทอสจะมารับวิญญาณไปให้เฮดีส
“มันต้องใช้วิธีนี้ ชานจ๋าหลับตาจ๊ะ”
“หลับทำไมง่ะ?? จะหอมแก้มเค้าอ่ะดี๊”
“บอกให้หลับก็หลับสิโว้ยยย ชอบให้อารมณ์เสียตลอด” อีจุนโฮยกเท้าสูงแล้วรวมรวมสมาธิยันโครมเข้าที่ร่างหนาทึกของพี่เขยที่หลับสนิท
ผัวะ.....โครม
“งืออเมียจ๋านอนดิ้นจุงเบยย” มือหนาขยี้ตา ส่งยิ้มกว้างก่อนก้มลงจูบรับขวัญเบา ๆ ที่หมอนข้างใบใหญ่ “สวัสดีจ๊ะเมียจ๋า คิคิ เมียจ๋าเป็นหมอนที่สวยจังเลยเนอะ คิคิ แทคปลื้ม”
หมอน
หมอนเหรอ???
ห่ะ!!!!!
“ที่รักครับ คุนนี่ อยู่ในห้องน้ำเหรอ??” อคแทคยอนถลาเข้าไปในห้องน้ำตาคมกริบกวาดมองทั่ว ใจหายวาบเมื่อพื้นห้องน้ำแห้งสนิท ไม่มีร่องรอยอะไร
เจ็บ!!! เหมือนจะตาย กำลังจะหมดลงหายใจช้า ๆ ความรู้สึกแปลกเกิดขึ้นอีกแล้วความรู้สึกที่มันไม่ใช่ของเขา เหมือนภาพทับซ้อน ความรู้สึกทับซ้อน
ผลพวงของการยอมแลกวิญญาณ
“ไม่นะ ไม่มีทาง คุณจะไม่มีทางทิ้งผม คุณ!!!!” แทคยอนโผเข้ากระชากประตูห้องก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูเสียอีก คิ้วเรียวขมวดเมื่อเจอกัลป์บุรุษพยาบาลสามคนที่ยืนทำหน้าซีด มือสั่นอย่างตกใจอย่างคนขวัญเสีย
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้อคแทคยอนระเบิดโทสะลูกใหญ่ใส่ “พวกแกเอาเขาไปไว้ไหน??? พวกแกทำอะไรเขา!!!!”
“ห้องโถงครับคุณหมอ คุนนี่อยู่ที่ห้องโถงแท่นพิธี” ปาร์คแจบอมหลบสายตาดุคมกริบ พยายามรวบรวมสติที่แตกกระเจิงเมื่อเห็นร่างเล็กนั้นหายใจรวยริน
“โธ่โว้ยยยยย” คุณหมอหนุ่มคำรามดังลั่นก่อนโผนทะยานออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
-คอยผมหน่อยคุนนี่ คอยแทคหน่อยที่รัก อดทนไว้นะครับ-
“นี่พวกเราทำอะไรลงไป … พวกเรามันแย่จริง ๆ ฉันไม่ได้อยากเห็นคุนนี่ตายนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ปาร์คแจบอนทรุดลงนั่งอย่างหมดแรง ยิ่งเห็นร่างบางนุ่มนั้นซีดลงเรื่อย ๆ ยิ่งกังวล เลยจำเป็นต้องบากหน้ามาขอให้คุณหมอช่วย
“ฉันขอโทษที่ทำให้พวกนายต้องลำบากไปด้วยนะ พี่ชางมิน จินอุน”
“เฮ้ย! ไม่เป็นไร ไอ้เสือแสบ พวกเราไม่โทษนาย เรารู้ว่านายเองก็หวังดี เอาเถอะถ้าจะผิดก็ผิดกันทั้งหมดนั้นแหล่ะอย่าโทษตัวเองเลยนะ” ชางมินเดินเข้ามาตบที่บ่าเล็กเบา ๆ แล้วส่งยิ้มให้
บุรุษพยาบาลนั่งมองหน้าหันอย่างปลงตก ... คงต้องยอมรับผลที่เกิดขึ้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++คุยกัน...คุยกัน++++
และแล้วเรื่องก็ดำเนินมาถึง ตอน (ใกล้) จบ! ไรท์อยากจะบอกว่า เรื่องนี้ไรท์แต่งตอนจบไว้ 2 แบบ คือ happy ending กับ sad (เวอร์)ending อยากให้จบแบบไหนคร่า .... ไรท์ up 2 u จ้า อยากให้เป็นแบบไหน? บอกนะค่ะ
อันที่จริงเรื่องนี้ไรท์แต่งเรื่องนี้ เอาไว้คั่นอารมณ์ตอนที่แต่งเรื่อง เพื่อนร้ายฯ เพราะมันค่อนข้างเครียด ผลก็คือ เรื่องนี้เลยมีกลิ่นมาม่าโชยตุ่ยๆ ตอนจบก็เลยมีทั้งสมหวังและผิดหวัง ตามฟิวที่ไรท์แต่งอีกเรื่อง (เหอ ๆ น่าปวดหัวเนอะ)
สำหรับฟิคเรื่องนี้ ... รีดหลายคนคงผิดหวังที่มันค่อนข้างสับสน ฮาบ้าง งงบ้าง เพราะเนื้อหาค่อยข้างเวอร์เลยเถิดไปหน่อย แต่ nc น้อยนิดกระจิดกระจ่อยร่อย 55
(แต่อีก 2 เรื่องที่เหลือ ไรท์จัดเต็ม 55++ น่าสงสารหนูนิชที่สวดดด)
*****วันหยุดไม่ลงนะค่ะ ไรท์จะถือโอกาส พักตาหน่อย ไรท์ตาแดงแปร๊ดเลย********
เจอกันวันอังคารนะจ๊ะ รีดที่รัก
(ไม่ได้ตรวจนะค่ะ)
Enjoy reading จ๊ะ
kanka
ความคิดเห็น