คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ++ความหวังดี(จริง ๆ นะ)ของปาร์คแจบอม
++ความหวังดี (จริงๆ นะ) ของปาร์คแจบอม!!!!++
‘50%นะปาร์คแจบอม 50%นะปาร์คแจบอม 50%นะปาร์คแจบอม 50%นะปาร์คแจบอม ‘
มันเป็นคำพูดที่เยือกเย็นสุดๆ เลยนะครับเจ้านาย!!!
“ซวย! ซวย! ซวย!” …แง่ง ปาร์คอยากร่ำไห้ เป็นจังหวะ B-Boy ..ฮือ... วันนี้มันเป็นวันหยุดนะโว้ยยย วันหยุดที่ปาร์คแสวงหามาตลอด ..
วันที่ปาร์ค ต้องไปมาร์กหน้า แล้วก็ไปโชว์สเตป B-Boy ขั้นเทพให้สาว ๆ กรี๊ดใช่ไหม ห่ะ ใช่ม้ายยย
แล้วกรูมาถือไม้กวาด กับผ้าขี้ริ้วเพื่ออะไร๊ ... เพื่อเงินไง๊
เพื่อชดเชย 50% ที่มันหายไปนะสิ ... ปาร์คเศร้า!!
มือบางยกขึ้นมาปาดเหงื่อแล้วเหวอเมื่อพายุชะนี เอ่อ ยุนอาหอบกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ยักษ์ วิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว
เหอะ.วิ่งไปเถอะวิ่งไป แต่รอให้พื้นมันแห้งก่อนได้ม้ายยยย ..กรูเพิ่งถูเสร็จโว้ย!!
ตาเรียวตวัดมองรองเท้าย่ำเป็นโคลนยาว แล้วถอนหายใจ
‘เพี้ยง!! เจ้าที่-เจ้าทาง เจ้าป่า-เจ้าเขา ขอให้นางล้ม.. ปาร์คจะถวายหัวหมู เอ่อไม่ได้อ่ะ ตังค์ไม่พอเอากิมจิก่อนนะครับ สาธุ!!’
โครม!!!
แจบอมเหวอ เบิกตากว้าง พนมมือไหว้ปะหลกๆ
“ย่าห์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมแก้บนครับ”
“ว้าย โอ้ยย!! ใครมันเอาถังน้ำมาวางตรงนี้ห่ะ หือ อยู่ไม่ได้แล้ว อ่ะขะ กรี๊ดดดด เด็กผี ปล่อยมือฉันนะ อือออ ฉันจะไปแล้ว ฉันจะไปแล้ว!!”
“จับมือผมสิ คุณลุกเองไม่ได้หรอกยุนอา” นิชคุณพูดเสียงใสปากอิ่มแย้มยิ้มให้อย่างเยือกเย็น
ตากลมโตดำสนิทแลลึกจับจ้องหน้าหญิงสาวที่ขาวซีดและนั้นทำให้ยุนอาสติแตก
“ช่วยด้วย ผีหลอก แกปีศาจแน่น ๆ”
“ข้าเป็นมากกว่าปีศาจ”
“กรี๊ดดดดด !!”
เพราะเสียงแปดหลอดของหญิงสาวทำให้ ปาร์คแจบอมวิ่งเข้ามาดูแล้วเหวอกลืนน้ำลาย ‘ ปีศาจ ผี ซาตาน’ ใบหน้าหวานเหวี่ยงเลิกคิ้วสูง เมื่อบังเอิญเห็นดวงตาสีดำสนิทนั้น ร่างเล็กหลบเข้ากับต้นเสา
เด็กนั้นไม่ธรรมดา!!
“คนไม่มีแววตา หมายถึงไม่ใช่มนุษย์ หรือเรียกว่าผี อีกนัยคือปีศาจ แต่พ่อว่ามันมีอำนาจมากกว่านั้น” บาทหลวงสุดหล่อในคราบไอดอลดังครุ่นคิดถึง เมื่อตอนที่คุณหมอแทคยอน แนะนำว่าที่เจ้าสาว แสนน่ารัก !!
เด็กน่ารักแต่ไอชั่วร้ายรุนแรงแผ่ซ่าน จนเขาต้องหนาวยะเยือก
“คุณพ่อหมายถึงซาตานเหรอครับ?” แจบอมถามเสียงเบาแล้วหันมาสบตากับบาทหลวงที่ยังคงนิ่ง มือเรียวกางคัมภีย์เวทย์
“แต่หน้าตาไม่เห็นเหมือนกันเลย”
“เราเอาอะไรมาวัดหล่ะว่าต้องมีหน้าตาแบบไหน มนุษย์ไม่เคยมีใครเห็นซาตานมาก่อน เลยจินตนาการว่าต้องมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับพระเจ้า”
ปาร์คแจบอมถอนหายใจอย่างแน่นอก นึกย้อนไปถึงวันแรกที่เด็กน่ารักเข้ามารักษาตัวโดยการนำพาของ คุณหมอแทคยอน
‘เฮ้ย!!ปล่อยข้าดิ้ ไอ้มนุษย์งี่เง่า ไอ้พวกมนุษย์ ไม่มีสำนึก ถ้าข้าออกไปจากกายหยาบนี้ได้เมื่อไหร่ข้าจะทำลายล้างพวกเจ้า ปล่อยข้านะ ไอ้พวกนี่ปล่อยสิโว้ย !’
ใช่แน่ ....
เด็กนั้นต้องเป็นปีศาจ ไม่งั้น .. ไม่มีทางเปลี่ยนคนที่เยือกเย็นเหมือนเทือกเขาหิมาลัยให้การเป็นพวก เอ่อ พวกปัญญาอ่อน โดยเฉพาะ มานแน้นอ๊ก ต๊อโย๊กกอ๊ก
ฮึ่ย สยองเหอะ !!
ไม่เป็นไรครับ เจ้านาย ...ปาร์คแจบอมคนนี้จะเป็นคนช่วยเจ้านายเอ๊งงง (เพื่อแลกกับเงินเดือน 555 เหอ เหอ หุหุ)
“แล้วผมต้องทำอย่างไงครับคุณพ่อ ?” ปาร์คแจบอมถามอย่างมีความหวังเมื่ออ่านคำภีร์เวทย์จบ
“เราต้องล่อให้ปีศาจออกมา แล้วสวดขับไล่ประมาณนั้นแหล่คุณแจบอม”
“ครับผมจะลองดู!! ว่าแต่ เอ่อ คุณพ่อมีสัก 10,000 วอนไหมครับผมช๊อต”
“ปาร์คแจบอม!!!”
“ผมล้อเล่น ...ฮา...”
ระหว่างการเดินทางกลับ ร่างเล็ก ๆของปาร์คแจบอมเดินครุ่นคิดไปตลอดทาง งานนี้ปาร์คแจบอมจะทำคนเดียวเหรอ ..เปล่าเลย ลิ่วล้อ คือ ซางมิน และจินอุน ปัญหา คือ จะไปพูดอย่างไงให้ ไอ้พวกนั้นมันไม่ว่าเขาบ้าและไม่จับกรอกยาเสียก่อน
“ แต่งงานเต๊อะน้องงงงงง (ตะล่ะลึ่งตึง..ตึ่ง..ตึ้ง...ตึง) อย่ามัวแต๋งงม่องข่ามมผ้านน เดียวต่ายไปยมมะบ่านม่ะซ่งงงซ่านนนน อด ขึ่นซ่าหวันน้าน่องงงง..”
เสียงเคาะถ้วย เคาะถังดังลั่นสนามจากฝีมือการตีขั้นเทพ (เพราะเทพเป็นคนตี)ของคิวปิดหน้าอึน โดยมีผู้รับชมติดชอบเป็น คู่รักสะท้านวงการและปีศาจน้อยตาขีดที่นั่งฟังเสียงประหลาดอย่างติดอกติดใจ
เจ้าของโรงพยาบาลหนุ่มหล่อ เงยหน้าออกจากกองเอกสารสำคัญหลายแฟ้ม ที่วางระเกะระกะบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่
ใครมันบังอาจ! … ทำเสียงโหวกเหวกในโรงพยาบาลที่แสนจะเงียบสงบของฉันหล่ะเนี้ย !! แล้วทำไมวันนี้ ปาร์คแจบอมไม่มีห้ามหล่ะ
... ว่าแล้วเชียว ญาติทั้งนั้น!!! ทั้งปีศาจ ทั้งคิวปิด แถมคู่หูคนบ้า มันมีเปิดคอนเสริตที่ลานสนามหญ้ากลางโรงพยาบาล ...
ครึกครื้นเจง ๆ ...ฮือ.... อคแทคยอนกระชับแว่นให้เข้าที่แล้วถอนหายใจยาว
. ก็ยังดีที่อยู่กันครบ ...ครบเหรอ?. ครบซ่ะที่ไหนกัน!
-ว่าที่เมียจ๋า กรูหายอีกแล้ว ว๊ากกกก-
แปลก แค่คิดว่าหายไป ทำไมถึงรู้สึกเจ็บแปลบ ทรมาณจัง!
“แทคเจ้าเห็นไอ้ปุยมันบ้างไหม? ข้า เอ้ย คุนนี่หามันรอบตึกแล้วไม่เจอเลย” ว่าที่เมียจ๋าที่นึกว่าหาย พรวดพราดเข้ามาถามเสียงใส เหงื่อซึมที่ใบหน้าน้อย ๆ อย่างน่าเอ็นดู
-กลับมาอีกแล้วหล่ะ...มายืนทำหน้ามู่ทู่ก้ม ๆเงย ๆ ให้หน้าอกมันแพลมเล่น ๆ ยั่วให้แทคมันอกแตกตายไปเลยไหมครับ ที่รัก!!-
แต่จะน่ารักมากกว่านี้นะ ถ้าไม่เอาแต่ตามหาไอ้หมาหัวหลุดมันทุกวี่ทุกวัน
ไม่เบื่อบ้างไง๊!
“ไม่นี่ .. หามันทำไมเหรอครับ หรือว่า...” ตาคมกริบส่งสายตากรุ่มกริ่ม
“อยากชิมอ่ะซี่ มาม่ะ วันนี้แทคพร้อม”
“ประสาท! ไอ้หมอหื่น ไปดีกว่า” ซาตานนิกทำปากขมุบขมิบแล้วทำท่าจะออกไปถ้าไม่ติดที่มือหนาคว้าหมับไว้เสียก่อน
“อย่าไปครับ”
“เอ๋ ??”
“คือ เอ่อ ช่วงนี้อยู่ใกล้ ๆแทคนะครับ แทคใจไม่ค่อยดี” พูดน้ำเสียงจริงจังแกมขอร้อง ตาคมกริบเหมือนจะอ้อนวอน ในขณะที่กระชับร่างอุ่นในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก “นะครับ อย่าอยู่ห่างจากแทคเลย”
ซาตานนิกระบายยิ้มเล็กน้อยแล้วค่อย ๆ คลายวงแขนใหญ่ ออกจากร่างกาย“แทคยอน เรามีเวลาอยู่ด้วยกันนานชั่วกัปชั่วกัลย์เลยนะ ถึงเวลานั้นเจ้าต่างหากที่จะหนีจากข้า ตอนนี้ เจ้ามีเวลา จงใช้มันให้คุ้มเถอะ อย่าเพิ่งยึดติดกับข้าเลย”
นิ้วเรียวเกลี่ยที่ปลายจมูกโด่งแผ่วเบาส่งยิ้มกว้าง “ลมหายใจของเจ้ายังคงเป็นของเจ้า มนุษย์น้อย และเมื่อถึงเวลา วิญญาณของเจ้าจะเป็นของข้า”
อคแทคยอนเม้นปากแน่น รู้สึกกดดันมากมาย ใบหน้าคมซีดลง รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง
ไม่ชอบคำพูดแบบนี้เลยให้ตายสิ!!
“อยู่ใกล้ผม !!! นี่เป็นคำสั่งไม่ใช่คำขอร้อง เข้าใจไว้นะ คุนนี่”
“บางอย่างมันก็เป็นชะตากรรม เจ้าฝืนไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องที่กำลังจะเกิดกับกายข้า อคแทคยอน”
ตาคมกริบยังคงจดจ้องกับใบหน้าหวานที่ยังเจื้อยแจ๋ว มองลึกลงไปถึงแววตาใสที่มันน่าจะซ่อนคำตอบจากประโยคบอกเล่าแสนคลุมเครือ
เหมือนคำสั่งเสีย.... ไม่ชอบเลย!!
.“ผมไม่ยอมให้เรื่องบ้าอะไรเกิดขึ้นกับคุนนี่แน่ๆ ขอแค่อยู่ใกล้ ๆ ผม ได้ไหม?”
นิชคุณยังคงยิ้ม ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลุกขึ้นยืน “อย่าฝืนชะตา!”
ตาคมยังคงมองร่างเล็กที่ค่อย ๆ ห่างออกไปอย่างใจหาย ยิ่งห่างออกไปยิ่งเหมือนใจจะขาด อะไรในใจบางอย่างสั่งให้สมองบอกกับตัวเองว่ารั้งเอาไว้กับตัวให้นานที่สุด
ร่างใหญ่ปราดเข้าไปที่ประตู มือหนารั้งใบหน้าหวานให้เงยขึ้นมาเพื่อรองรับริมฝีปากร้อนของเขา
“ผมไม่มีทางให้คุณไป!”
“ปล่อยข้าอคแทคยอน ข้าจะไม่ยอมให้กายหยาบข้าต้องสกปรก”ซาตานนิกดิ้นขลุกขลัก น้ำตาคลอ
‘สกปรก’
นายแพทย์หนุ่มสะอึกกับคำพูดแสนร้ายกาจ ทำไมกัน เขาเติมเต็มความรักไม่พอเหรอถึงได้อยากจะทิ้งเขานัก
“ไม่มีใครฝืนชะตา เจ้าก็ด้วยเจ้าก็รู้ว่ายังไงข้าก็ต้องกลับไป ดังนั้นปล่อย!”
ตาคมกริบตัดพ้อออกแรงกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีก ถ้ากายสะอาดนั้นจะพรากลมหายใจอุ่นๆ ไปจากเขา แน่นอน อคแทคยอนเลือกทำให้มันสกปรก
“ผมจะทำให้มันสกปรกจนคุณไม่มีหน้ากลับไปเลย แล้วอย่าใช้เวทกับผมไม่งั้นผมจะฆ่าตัวตาย!” เสียงทุ้มจัดกดต่ำลึก
ตัวสั่นระริกเมื่อฟันคมนั้นกัดเข้าที่ยอดอกสีชมพูจนแดงช้ำ มือร้อนร้ายนั้นเลื่อนลูบตามลำตัวเขาอย่างร้อนรน
“ปะ ข้าเถอะแทคยอนเจ้าไม่ใช่คนแบบนี้”
“มันเป็นด้านมืดที่คุณไม่รู้ต่างหาก” แทคยอนยิ้มเยือก เรียวปากเม้มหนักเข้าที่ซอกหูขาวสะอาดจนขึ้นสีแดงช้ำ มือหนาลากไล้ตามร่างนุ่มลืนอย่างเผลอไผล
บางทีความรักก็เห็นแก่ตัว !!
ตาคมเป็นประกายเหร่มองหน้าหวานที่น้ำตาเอ่อ ก่อนกลั้นใจ พูดเสียงกระด้าง
“คุณเป็นคนบังคับผม”
มนุษย์น่ากลัวเสมอเมื่อต้องการเอาชนะ
“อื้อ ยะ อย่า ”เสียงปราบหวานระริกไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ไร้เรี่ยวแรงที่จะผลักไส
ไม่มีรสหวานของความรัก ไม่มีกลิ่นหอมของความห่วงใย
ร่างอ่อนระทวยถูกโอบอุ้ม แล้ววางลงบนบนโซฟานุ่ม แล้วโถมตัวเข้าร่างหอมอีกครั้ง “คุณต้องเป็นของผม เราต้องอยู่ด้วยกัน”
ร่างเล็กสั่นระริก น้ำตาไหลพราก พยายามเกร็งร่างหนี น้ำตาไหลรินเป็นสาย
พร่ำอ้อนวอน ขอความเมตตา “ข้าขอร้อง อึก อึก ข้าขอร้อง แทคยอน อย่า”
“ปล่อยให้คุณทิ้งผมเหรอไม่มีทาง!!!”
ร่างบางนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงการเติมเต็ม ที่เกิดจาก กิเลส ตัญหา และการเอาชนะ เสียงหวานร้องห้าม แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางที่ฟังไม่ได้ศัพท์
“อือออออออ”
ตาเรียวสบเข้ากับดวงตากลมที่ หยาดเยิ้มด้วยน้ำตา แล้วก้มลงจูบซับแผ่วเบา
“อยู่ด้วยกันจนกว่าลมหายใจสุดท้ายของชีวิตนะครับ” น้ำเสียงทุ้มกระซิบ ข้างหูเล็ก ก่อนเพิ่มจังหวะจากช้าเนิบเบาเป็นเร็วแรงขึ้นเรื่อยๆ
เขาโอบกอดร่างบางที่สั่นระริก หายใจหอบตัวโยน ไว้แนบอกรับรู้ถึงความผิดหวังมากมายที่เหมือนว่า คนในอ้อมกอดจะสื่อได้ดีทีเดียว
-ด่าแทคเถอะ ว่าเห็นแก่ตัว ต่อให้ควักหัวใจออกมา ก็ยืนยันจะทำแบบนี้ -
ตากลมหวานฉ่ำด้วยอารมณ์ เร่งเร้าให้เขาต้องแทรกเร็วแรงขึ้น เพื่อตามติด จนกายหนากระตุกสั่นสะท้าน
“อืม คะ คุณ “ น้ำหวานสีขุ่นสาดซัดเข้าสู่ภายในร่างกายบางนุ่ม แล้วโถมกายใหญ่ซบลงที่ร่างเล็กอย่างหมดเรี่ยวแรง
ตาคมตวัดมองร่างระทวยที่เริ่มนิ่ง แล้ววิตก จัดการปาดน้ำหวานสีขาวขุ่นขึ้นมา เก็บกักไว้ที่ปลายลิ้น ก่อนโน้มใบหน้าลงประกบริมฝีปากของตนเข้ากับเรียวบางอิ่มสีซีด
“กินซ่ะ!”
แม้จะรับรู้ถึงแรงต่อต้านมากมายแต่ท้ายที่สุด ลิ้นร้อนก็สามารถส่งความหวานเข้าลึกก่อนจะค่อย ๆป้อนรสจูบแสนหวานเข้าไปจนได้
“คุณเป็นของผม เราเป็นของกันและกันนะครับ” แทคยอนกระซิบข้างหูขาวที่ชื้นเหงื่อก่อนจะค่อย ๆ จูบซับอย่างอ่อนโยน ก่อนกระชับกอดร่างหอมที่ยังคงพริ้มตาหลับอยู่ข้างกาย
-ในบางครั้ง... ความรัก ก็ต้องมาพร้อมกับความใคร่ครับ..ที่รัก-
อีกด้านหนึ่ง ของโรงพยาบาล!!!
แจบอม : ‘ข้าแต่พระเจ้าโปรดสดับฟังคำภาวนาของข้าพเจ้า’
ชางมินและจินอุน :‘ขอให้เสียงของข้าพเจ้าขึ้นไปหาพระองค์’
แจบอม : ‘ขอพระเจ้าสถิตกับท่าน.’
ชางมินและจินอุน ‘และสถิตกับท่านด้วย’
แจบอม : ‘ให้เราภาวนา’
พร้อมกัน : ‘ข้าแต่พระเจ้าแห่งสวรรค์ พระเจ้าแห่งพิภพ พระเจ้าแห่งทูตสวรรค์ พระเจ้าแห่งอัครเทวดา พระเจ้าแห่งอัครปิตา พระเจ้าแห่งประกาศก พระเจ้าแห่งอัครสาวก พระเจ้าแห่งมรณสักขี พระเจ้าแห่งผู้ถวายตัว พระเจ้าแห่งพรหมจารี พระเจ้าผู้ทรงพลานุภาพที่จะประทานชีวิตหลังความตาย และการพักผ่อนหลังจากการงาน เพราะว่าไม่มีและไม่สามารถมีพระเจ้าอื่นใดอีกนอกจากพระองค์ เพราะพระองค์ทรงเป็นพระผู้สร้างสรรพสิ่ง ทั้งสิ่งที่เห็นได้และเห็นไม่ได้ รัชสมัยของพระองค์มิรู้สิ้นสุด เราหมอบราบตัวลงเบื้องหน้า พระฤทธานุภาพอันยิ่งใหญ่ ของพระองค์ และเราวอนขอพระองค์ ได้โปรดทรงช่วยเราด้วยพระอานุภาพของพระองค์จากทุก ๆ การปกครองกดขี่ของจิตจากขุมนรก จากกับดักของพวกมัน จากความโกหกหลอกลวง
จากความชั่วร้ายอันรุนแรงของพวกมัน โปรดทรงพระกรุณา เถิดพระเจ้าข้า ขอทรงประทานการปกป้องอันทรง พลานุภาพของพระองค์แก่เรา และรักษาเราให้ปลอดภัยและไม่ถูกรบกวน เราวิงวอนพระองค์เดชะพระบารมีของพระเยซูคริสตเจ้า องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา อาเมน’
แจบอม : ‘จากกับดักของปีศาจ’
ชางมินและจินอุน ‘โปรดช่วยให้พ้นเถิด พระเจ้าข้า’
แจบอม : ‘เพื่อพระศาสนจักรของพระองค์จะสามารถรับใช้พระองค์ในสันติและเสรีภาพ’
ชางมินและจินอุน ‘เราวิงวอนพระองค์ โปรดสดับฟังเทอญ’
แจบอม : ‘เพื่อพระองค์จะได้ทรงกำจัดศัตรูทั้งสิ้นของพระศาสนจักรของพระองค์
รับ เราวิงวอนพระองค์ โปรดสดับฟังเทอญ’
มือเรียวเล็ก สะบัดพู่พรมน้ำมนต์เสก
+++++คุยกันจ้า+++++
555+++ใกล้จะจบแย้วววววว คิคิ และแล้วก็นะ เล็ก ๆ น้อย ๆ จิ้นเอานะค่ะ ไรท์ปวดตามากเลย T___T ไม่ไหวอ่ะ
(ไม่ได้ตรวจนะค่ะ)
Enjoy reading
kanka
ความคิดเห็น