คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : +วันขอบคุณบร๊ะจ้าวว+
***วันขอบคุณบร๊ะจ้าวว***
ขวับ
แรงกระตุกอย่างแรงจากอะไรบางอย่างที่ข้อมือเล็ก ทำให้ตากลมแป๋วที่คิดจะหลับลงคราวแรกลืมตาโพร่ง แล้วอึ้งเมื่อสบเข้ากับใบหน้าคมกร้าวดุ
..น่ากลัวเนอะ ...
-ชริส์- น่ากลัวตายหล่ะ .... ร่างเล็กๆ เบ้ปากส่งให้โดยไม่สนใจอาการฮึดฮัด
“อย่าปล่อยมือนะคุนนี่!!!” แทคยอนออกคำสั่งเสียงกร้าว มือหนากระชับข้อมือเล็กจนแน่น “ใครอยู่แถวนี้บ้าง มาช่วยกันหน่อยเร็วๆสิโว้ยเร็ว!”
สิ้นเสียงตะโกนสั่งดังลั่นก็แหวใส่คนน่ารักที่ห้อยโตงเตง “จับไว้นะ!!!!!”
“เฮ้..ปล่อยข้าสิมนุษย์ เจ้ากำลังทำให้เรื่องมันยุ่งยาก!!” นิชคุณเหวใส่คุณหมอหน้าดุรับรู้ได้ถึงความโกรธที่พวยพุ่งออกมามากมาย จนชักจะหิวแต่ยังก่อน เขารอไปกินที่โลกมืดดีกว่า มือเล็กพยายามเกาะข้อมือตนออก ในขณะที่ร่างกายก็พยายามแกว่งไปมา
“ปล่อยดิ!!!”
ตาคมตวัดมองฉายแววไม่พอใจชัดเจน โกรธจัดจนหน้าขึ้นสีแดง จดจ้องใบหน้าแป๋วแหววที่ยังคงทิ้งน้ำหนักตัวอยู่เบื้องล่างอย่างน่าหวาดหวั่น ยิ่งใบหน้าหวานนั้นใส่ซื่อ นั้นทำเหมือนท้าทาย ยิ่งโกรธจัด
“แมร่งเอ๋ย..หยุดดิ้นนะ!!”นายแพทย์แสนสุภาพสบถดังลั่น
ทำเอาคนที่วิ่งเข้ามาช่วยอย่าง จางอูยองและคิมมินจุนชะงักเท้าค้างอย่างตกใจ พาลจะเบะปาก ตั้งแต่เข้ามารักษาตัวที่นี่ ไม่เคยเห็นแววตาน่ากลัวและท่าทีโมโหร้ายของคุณหมอแทคแบบนี้มาก่อน
โกรธจัดจริง ๆ ใช่ไหมเนี้ย!!
“พี่จิ้งหรีดเค้ากลัวคุณหมอ ว๊ากกก คุนนี่” จางอูยองร้องโวยวาย สีหน้าตื่นตะหนก วิ่งพร่านไปทั่ว “ทำไงดี ทำไงดี”
“เลิกวิ่งแล้วมาช่วยกันดึงสิโว้ย!!” มินจุนถลาเข้าคว้าข้อมืออีกข้างของนิชคุณ อูยองพยักหน้าระรัวแล้วออกแรงดึง
อีจุนโฮเลิกลั่ก เบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ ถลาเข้าโถมน้ำหนักตัวลงที่ขาทั้งสองข้างของพี่ชาย กระซิบสั่งเสียงเบา ”แกว่งขาแรง ๆ ท่านพี่ อีกนิดเดียวเราก็จะได้ไปจากที่นี่”
“หยุดนะอีจุนโฮ เจ้ากำลังก้าวล่วงอำนาจข้า !!! ถอยไปอย่าให้ข้าต้องทำรุนแรงกับเจ้า ถอยสิ!”
ปีศาจน้อยตวัดตาขีดกำลังจะอ้าปากแว้ดๆเหมือนที่เคยทำเสมอแต่ต้องชะงักเพราะสายตาดุดันและเสียงสั่งทรงอำนาจจริงจังของคิวปิดหน้าอึน แบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“เจ้าปีศาจอย่าบังอาจมาวุ่นวายกับอำนาจเทพของข้า!!”
อีจุนโฮส่งสายตาอึ้งๆ ให้กับเทพเจ้าแห่งความรัก คำว่าปีศาจดังก้องสะท้อนอยู่ในหัว ทั้งสีหน้าและแววตาชาวูบเหมือนน้ำเย็นราดรดที่หัวใจ
ใช่!!! เขาเป็นปีศาจจริง ๆ นั้นแหล่ะ แต่เขาก็ไม่ได้อยากเป็นปีศาจนี่
มือเรียวเล็กปล่อยขาของพี่ชายออก แล้วโผจากไปทันที
“เฮ้ย!!จุนโฮ เดี๋ยวจุนโฮ! แล้วข้าหล่ะ รอข้าก่อนสิ นี่พวกมนุษย์ปล่อยข้าสิ ข้าจะกลับแล้วนี่” ซาตานนิกตะโกนไล่หลัง พยายามสะบัดตัวอีกครั้ง “ปล่อยเด้!!”
ฮวางชานซองมองร่างเล็ก ๆ ที่ปิดไปจนลับตาแล้วถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ
พึมพำเบา ๆ “ข้าไม่ได้อยากพูดแบบนี้นะจุนโฮ”
-“ปีศาจกับเทพมันไม่มีทางรักกันได้หรอกน่า อย่าบ้าไปหน่อยเลย”-
-“เลิกยุ่งกับข้าสักที เจ้าเป็นเทพก็ไปอยู่กับเทพสิโว้ย!”-
-“เก็บคำว่ารักของท่านไปบอกกับเทพธิดาเถอะฮวางชานซอง”-
ตาคมมองไปยังมนุษย์น้อยที่ทำทุกทางเพื่อความรัก แล้วยิ้มอย่างจริงใจ
“พยายามเข้านะสาวกข้า ปีศาจกับเทพ ... มนุษย์กับซาตาน มันต้องเป็นไปได้สิ .. ใช่แล้วมันต้องรักกันได้สิ ”
แล้วเค้นยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง “อ่า...คงต้องเริ่มจีบใหม่อีกครั้งแล้วสินะ ปากหนอปาก โฮจางงงงงง รอเค๊าโด้ยวววว เค้าขอโต๊ดดดดด อย่าเพิ่งงอนเค๊าน้า โฮจางงงง”
ปีกสีขาวสะอาดกางออกแล้วโผตามติด “โฮจางงงงง..อ่ะ โฮจางงงงรอก๊อนนน”
ใบหน้าคมดุตวัดตาจ้องเมื่อร่างเล็กพยศ โกรธจนเจ็บร้าวไปทั้งอก เจ็บจนจะหายใจไม่ออก ใครเคยเจอแบบนี้มันไม่เจ็บก็แปลกแล้ว
-แมร่งบ้า แต่กรูก็รัก กรูบ้ากว่าคนบ้าใช่ไหม !!-
อคแทคยอนเค้นยิ้มสมเพชตัวเอง แต่ ท้ายที่สุด อคแทคยอนเสียใจจนน้ำตาร่วง
..แปะ.. แปะ
น้ำใสอุ่นหยดลงกระทบแก้มใส จนนิชคุณชะงัก
“อย่าปล่อยมือนะคุณ ..อึก..อึก อย่าทิ้งผมได้โปรด”
ไม่นานนัก ร่างบางเล็กก็ถูกลากขึ้นมาพ้นขอบระเบียงอย่างทุลักทุเล แขนหนาคว้าหมับเข้าที่เอวขอดแล้วกระชากเข้าหาอ้อมกอด
“คิดจะทำอะไร นายคิดจะทำอะไรของนาย!”
“กะก็กลับไง๊ ปล่อยข้าดิ จุนโฮ คิวบัส มาช่วยข้าที ปล่อยเด้”
คู่หูคิวบัสส่ายหน้า ทำความเคารพก่อนหายวับแล้วพึมพำเบา ๆ “วันหลังแล้วกันนะขอรับ พวกข้าไม่มีอำนาจมากขนาดนั้น”
“ย่าห์ ไม่นะ ไม่เอา ข้าจะกลับแล้ว ปล่อยสิ จะรั้งข้าไว้ทำไมห่ะมนุษย์งี่เง่า เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแล้วนี่ ปล่อยเซ่!”
จางอูยองที่นั่งหอบน้อยๆเบ้ปาก แล้วยืนเม็ดยาสีส้มส่งให้ “คุนนี่บ้านะเนี้ย อ่ะ ยาของฉันนะกินซ่ะ แล้วไปนอน”
“ปล่อยข้าเซ่ !!!...จะปล่อยไหมห่ะ!!”
ฟันคมซี่เล็ก ๆ ฝังลงในท่อนแขนอย่างแรง
“อ่ะ !!! ไม่มีทาง”แทคยอนพูดพลางกดกล้ามกระชับแน่นมากขึ้นจนคนในอ้อมกอดเริ่มนิ่วหน้า ตากลมโตตวัดมองค้อนเอาเรื่อง
“ฉันไม่ปล่อย ดูนายทำกับฉันสิ วันที่ฉันรักนายหมดใจ แต่นายจะทิ้งฉันด้วยเหตุผลงี่เง่า มือแกร่งบีบคางเล็กให้หันกลับมองหน้าตน ด้วยดวงตาปวดร้าว ”มองฉันคุณ !! จ้องที่ตาฉัน จ้องให้ลึกในดวงตาคู่นี้ เห็นน้ำตาฉันไหม !! เห็นความเศร้าของมันไหม!! ตอบฉันสิคุณ ตอบฉัน!!”
ตาคมตวัดนำสายตาให้คนตัวเล็กมองตาม จางอูยองที่นั่งน้ำตาไหลพรากในขณะที่มินจุนนั่งกอดเข่ามองอย่างเลื่อนลอย
“นายจะทิ้งอูยอง ทิ้งมินจุน”
มือหนาคว้ามือเล็กนุ่มเข้ามาแนบหัวใจที่เต้นตุบระรัว แววตาคมตัดพ้อร้าวราน
“นายกล้าทิ้งผู้ชายคนนี้จริง ๆ เหรอ??”
พยายามกดเสียงให้เป็นปกติ “เอาสิ ถ้าอยากไปนัก ฆ่าฉันซ่ะแล้วอยากไปไหนก็ไป”
มือหนารั้งข้อมือเล็กทุบเข้าที่หน้าอกตนอย่างแรง หลายครั้งจนทุกคนนิ่งอึ้ง
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ..... จางอูยองปล่อยโฮอย่างขวัญเสีย
นิชคุณต้องเกร็งข้อมือไว้ “นี่ อย่าทำแบบนี้สิ”
“ฆ่าฉันด้วยมือของนายก่อน ฉันอยู่โดยมองเห็นคนรักตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้”
อคแทคยอนถอดเนคไทสีดำสนิทของตนออก ตวัดมัดข้อมมือเล็กของนิชคุณที่ยังนั่งนิ่งกับข้อมือของตัวเองจนแน่นแล้วดึงให้ลุกขึ้น
“ไป!! ถ้าอยากจะโดดนัก ฉันจะโดดกับนายด้วย”
นิชคุณเบิกตาโพรง เกร็งร่างไว้ไม่ใช่กลัวตาย แต่เขาไม่แน่ใจความรู้สึกตอนนี้ต่างหาก
ปวด ปวดใจ!!!
“ไม่ อย่าทำบ้า ๆ นะ”
“ทำไมลุกสิ !!!อย่าขี้ขลาด ถ้าจะตายเราจะตายด้วยกัน” คำว่าเราเน้นหนักแน่น ตาคมจ้องลุกจริงจัง” แต่ถ้าไม่ นายต้องสัญญากับฉันว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายของชีวิต”
นิชคุณถอนหายใจยาวมือบางเล็กแตะที่แผ่นหลังหนาและลูบปลอบแผ่วเบา ใบหน้าคมซุกเข้าที่ซอกคอหอมกรุ่นอย่างโหยหา
น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ร่วงพรู ร้ำไห้หนักอย่างไม่อายใคร เสียงคาดคั้นสั่นเครือเจือเสียงสะอื้นอึกอัก
“สัญญากับผมว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนตายนะคุนนี่ สัญญานะ สัญญาสิ สัญญาทีได้โปรด”
นิชคุณนิ่วหน้า ขมวดคิ้ว “อย่าสัญญา อคแทคยอน ข้าเป็นซาตาน คำสัญญาคือการขายวิญญาณ เจ้าคงไม่ได้ต้องการติดกับข้าหรอก”
“ไม่ ... สัญญาสิ สัญญาว่าจะอยู่กับผม”
ใบหน้าหวานพยักช้า ๆ กระชับอ้อมกอดของตนให้แน่นขึ้น “ตกลงข้าสัญญา บอกชื่อเจ้ามาอีกทีสิมนุษย์น้อย”
“อคแทคยอน”
นิชคุณรั้งใบหน้าคมเปื้อนน้ำตาขึ้นมาสบตากับตน นิ้วเรียวเล็กเกลี่ยน้ำใสออกแล้วยิ้มให้
“ด้วยเกียรติของผู้ปกครองโลกมืด .. ข้าซาตานนิก นับจากนี้เป็นต้นไป วิญญาณของอคแทคยอนเป็นของข้า”
“ถ้าคุนนี่ไม่รักษาสัญญา ผมจะตายตามทันทีที่ร่างของคุนนี่หมดลมหายใจ ผมสัญญา”
ร่างบางหอมกรุ่นโอบกระชับร่างหนาแน่นขึ้นแล้วส่งยิ้มประกายสดใส ลิ้นเล็กแดงแล่บ ออก เลียไล้คราบน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา “และข้าสัญญาว่าจะอยู่กับอคแทคยอนไปจนกว่าโลกจะแตกสลาย”พอใจไหม??”
-นะน่ารักอ่ะ. .น่ารักจิ๊บเป๋งเลย โอยน่ารักจัง ว่าที่เมียจ๋าตัวห๊อมมมหอม อคเปรม คิคิ-
“คะครับ” แทคยอมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มกว้างกับการประกาศิตแสนน่ารักของคนตัวเล็ก
แรงโอบรัดตอบแน่นกระชับพร้อมๆ กับการซุกซอกคอกรุ่น นิชคุณนิ่วหน้า มือเรียวเล็กผลักใบหน้าคมที่เริ่มจะซุกซนเกินพอดี
“พอแล้วไอ้หื่น พอ!!”
“งืออ คุนนี่อ่ะ เราเป็นของกันและกันนะครับ มาม่ะ ให้แทคจุ๊บรับขวัญฝากรอยสักทีสองทีเนอะ”
นิชคุณเหวออึ้งแถมตะลึงอีกนิดหน่อย แทบอยากจะกัดลิ้นตาย !! ไม่ต้องถามแล้วหล่ะว่าไอ้มุษย์นี่มันจะพอใจไหม?
นี่เขาลืมอะไรไป?? ลืมว่าไอ้หมอหน้าแมวนี่มันหื่นไง๊ .... มันหื่นแบบเข้าเส้นเลือดดำเลย...โอย ...พลาดอย่างแรงส์..
ลืมมันไปเถอะดวงตาหม่นหมอง เศร้าเสียใจ ประหนึ่งจะขาดใจตาย...หายแว๊บไปแล้ว
“อาจริงสิ เราไปสาบานรักกับบาทหลวงกันเต๊อะ มาเร็วเบบี๋!!” มือหนารั้งข้อมือเล็กแล้วออกแรงเพียงน้อยนิดลาก
“ห่ะ!!!!! เฮ้ย ไม่นะ ไม่เอา ข้าเป็นซาตานนะ ข้าอยู่ใกล้บาทหลวงไม่ได้ “
เหอๆ (อยากหัวเราะเยอะตัวเองจริง ๆ ) … นิชคุณอยากจะร้องไห้ ... คิดว่าห้ามแล้วอคแทคยอนจะฟังไหมหล่ะ? ไม่นานหรอก ใช้เวลาไม่ถึง 2 นาที อคแทคยอนก็พาซาตานนิกมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่หน้าแท่นพิธี แถมเผชิญหน้ากับบาทหลวงในคราบไอดอลอีกต่างหาก !!
ก้อง ก้อง ๆ (เสียงเคาะไมล์จ๊ะ)
“โหล 1 2 เทส 12 เทส โหล โหล”
คนร่างสูงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของโรงพยาบาล เคาะๆปรับเสียงไมโครโฟน แถมกระแอมอีกนิดหน่อย เสียงหวีดของเครื่องเสียงดังลั่นหอประชุม เสียงอื้ออึงค่อย ๆ เบาลงและเงียบกริบ หลายคนให้ความสนใจที่แท่นพิธี หลายคนก็คงอึ้งอยู่
“จะทำอะไรห่ะ” นิชคุณถามเสียงหลง เมื่อมองเห็นเรื่องวุ่นวายที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้น
คนถูกถามไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มและยักคิ้วหลิ่วตาอีกนิดหน่อย มือหนาหงายค้างพร้อมรอยยิ้ม นิชคุณมองแล้วเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจความหมาย จนแทคยอนต้องกระซิบบอกเสียงเบา
“ส่งมือมาครับ”
ส่งมือเหรอ??? …เอาไปทำไมอ่ะ !!
แม้คิ้วขะขมวดกันจนเป็นปมแต่มือเรียวเล็กก็ส่งให้อย่างว่าง่ายและลุกขึ้นยืนอย่าง งง
“ผมนายแพทย์ อคแทคยอนมีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนทราบ และผมก็ตัดสินใจมาเป็นอย่างดีแล้วด้วย อ้อ ผมไม่แคร์ว่าใครจะด่าว่าโง่งี่เง่าหรอกนะ ตามสบาย เรื่องที่จะแจ้งให้ทราบก็คือ ผมจะแต่งงานกับคุนนี่ เพราะเรารักกันมาก ok นะครับ จบข่าว ขอบคุณ”
อคแทคยอนพูดจบแล้ว จบข่าว จบท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่ที่ยังอึ้งอยู่ ตาคมกริบกวาดมองสักขีพยานที่อ้าปากค้างแล้วยักคิ้วให้ .... เฮ้อ...ก็บอกแล้วว่าไม่แคร์
“เดี๋ยวสิ้นปีเราก็แต่งงานกันเลยเนอะ ตื่นเต้นมากใช่ไหมครับคุนนี่”
“......”
ใบหน้าคร้ามหล่อส่งยิ้มวิบวับให้กับคนตัวขาวร่างบางหอมกรุ่น ที่ยืนอ้าปากค้าง หน้าซีดเบิกตากลมโตอย่างน่าเอ็นดู(?)
-เขินอายได้น่ารักที่สวดดดดด ดูสิดู๊ สบตาแป๋วแหววเชียว คิคิน่ารักจุงเบยยยย-
“เขินที่แทคทำแบบนี้เหรอครับ คิคิ ไม่เอาน่า โรแมนติกออกเนอะ ”
แทคยอนหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วส่งยิ้มอ่อนโยน นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสระเรื่อ
“.....”
แทคยอนโน้มใบหน้าลง เล็กน้อยตาคมยังจดจ้องอยู่ที่ร่างนุ่มหอมที่ยังคงยืนกระพริบตาค้าง “น่ารักจังครับ แทคทนไม่ไหวแล้วนะ”
เสียงทุ้มกระซิบบอกข้างหูขาว มือหนาคว้าเข้าที่แขนเรียวเล็กแล้วหระชากเบา ๆ ให้เข้ามาใกล้ จนแนบอก
“เราต้องจูบสาบานรักกันด้วยนะครับ” ไม่ใช่พูดเปล่า ริมฝีปากร้อนทาบลงเรียวปากอิ่มสีแดงเรื่อรวดเร็ว จนเจ้าของเบิกตากว้างค้าง และยืนตัวแข็งทื่อแบบตั้งตัวไม่ทัน
คนที่ถูกจูบถึงกับเหวอหน้าแดงระเรื่อ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนของเหล่าผู้ป่วยและผู้เห็นเหตุการณ์ ดังก้องห้องประชุม
ไม่เว้นแม้แต่อีจุนโฮที่จู่ ๆ ก็บินโฉบเข้ามาแล้วถลาหน้าคะมำ หัวทุยเล็กโขกเข้ากับหน้าอกหนาของฮวางชานซองที่ยังตามขอโทษไม่เลิก
จะ..จูบกัน!!!!
คิวปิดชานซองเหวอดีดดิ้น ฟูมฟาย ปีกขาวกระพือพริบพรั่บ จนเกิดลมโชยอ่อน
“อ๊ากกกกกก มายไอดอลลลลลล อคแทคย๊อนนนนนน เจ้าเป็นไอดอลข้า สอนข้าหน่อย สอนข้าแบบนี้หน่อย อคแทคย๊อนนนนนน สอนข้า สอนข้าโว้ยยยย สอนข้าหน่อย!!! ฮือกรูอิจฉาโว้ยยยย กรูอิจฉา!!!คุณแทคย๊อนนนนนนนน!”
“อะ ไอ้มนุษย์ ไอบ้านี่” นิชคุณแหวหน้าแดงจัด ตากลมที่เคยจ้องกลับทุกครั้งเส มองต่ำจนอคแทคยอนขำเบา ๆ
“เราสาบานรักกันไงครับ รักกันนี่เนอะไม่ต้องอายหรอกครับ “
นิชคุณเหวออีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ .. โอ๊ยยย!!! กรูอายโว้ย อาย ไม่ใช่เขิน ไอ้กร๊ววกก
แล้วต่อไปกรูจะเอาหน้าสวย ๆ ของกรูไปไว้ที่ไหนห่ะ ขอถุงกระดาษให้กรูด้วยโว้ยยยย ปี๊บก็ด้วยยยย ....
ซาตานนิกอายมากก..ในขณะที่ อคแทคยอนทำท่าเพ้อฝัน ไปไกลถึงฮันนี่มูลแล้วหล่ะ
.
จู่ ๆท่านผู้บริหารก็เบิกตากว้าง แล้วพูดกรอกเสียงทุ้มใส่ไมโครโฟน เพื่อประกาศให้สักขีพยาน (ที่จำเป็น) ทราบ
“อ้อ ผมมีเพลงเซอร์ไพร์ส ว่าที่ภรรยาสุดแสนจะน่ารักของผมด้วย คอยสักครู่นะครับ”
สิบนาทีต่อมา
เสียงอือฮาก็ดังขึ้นอีกครั้งตามด้วยเสียงเป่าปากวีดวิ้วไม่ว่าจะมาจากมนุษย์ หรือ เทพ มันก็ทำให้นิชคุณชะเง้อมองตาม แล้วกระพริบตาปริบ ๆ
ใบหน้าหวานซีดสลดอย่างน่าสงสาร (?)
เพราะชุดสูทสุดหรูตัดเย็บสุดเนี้ยบถูกสลัดเป็นชุดลำลองที่สบาย ๆ ดวงตาคมกริบถูกปกปิดแว่นตาสีชา ในมือหนาถือกีต้าสีสันประหลาด
อคแทคยอนกระแอมเบา ๆ แล้วเคาะไมล์ ป้อกแป้ก “โหล ๆ เพลงนี้ผมร้องจากใจให้ว่าที่ภรรยาครับ คิคิ คอยฟังน้า เบบี๋” หลิ่วตาสองสามที แล้วกรีดนิ้วลงบนกีต้า
“โค๊ดดดดยั่วอัยยย” เสียงง่องแง่งประหลาดดังก้องทั่วห้องประชุม
“ กีบมี้ยั้วแฮนดาริ้งงง”
นิชคุณเหวอทุกคนอึ้งก่อนจะหัวเราะลั่น แต่ใครแคร์ อคม่ายแคร์
“ดูยู้ฟิ้ววววมายยย...”
เสียงหัวเราะเยาะทำให้ใบหน้าหวานสลดลง ตากลมโตกวาดมองและเหมือนมีอำนาจบ้างอย่างเสียงเยาะเย้ยจึงค่อย ๆ เงียบลง ร่างบางหอมเดินเข้าหา แล้วโผเข้ากอดร่างใหญ่ที่ยังคงยิ้มให้
“เดี๋ยวข้าจะเล่นเองแทคยอน คอยฟังนะ” มือเรียวกรีดลงบนกีต้าแล้วร้องเพลงเสียงใส
“Close.. your eyes ...... Give me your hand, Darling
Do you feel my heart beating?........Do you understand?
Do you feel the same? ........Am I only dreaming?
Is this burning an eternal flame?
-ฮือ มะเมียกรูโว้ยยยย เมียกรูโครตเจ๋งอ่ะ อคปลื้มโว้ยยยย ไม่เสียแรงรัก จริงจริ๊งง-
“ขอบใจที่ชมนะคิคิ” นิชคุณขำเบา ๆ แล้วส่งยิ้มให้อีกครั้ง โดยไม่สนใจอาการเพ้อของว่าที่สามี (มั้งน่ะ)
อคแทคยอนยิ้มกว้างแทบจะเอากำปั้นยัดปาก
-รักโว้ยยยย รักจะตายแล้ว-
+++++
คุยกันนะจ๊ะเบบี๋
หวานเนอะหวานเชียว 55+++ใกล้จบแล้วมันก็ต้องหวาน ๆ หน่อยสิ คิคิ
ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์ตามกันน่ะค่ะ ไรท์ซึ้งอ่ะ ^0^
ยังไม่ได้ตรวจน่ะค่ะ
Enjoy reading จ๊ะ
kanka
ความคิดเห็น