🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #10 : 🍇เทพีองุ่น🍇

🍇เทพีองุ่น🍇

        “เฮ้ย!! ดะเดี๋ยวก๊อนน ข้าไม่ได้ตั้งใจนะคุณ มันเป็นอุบัติเหตุ ”  แทคยอนผวารีบถอยห่างจากเตียงคนป่วย เพราะไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า นิชคุณจะชอบกินองุ่นมากถึงเพียงนี้ และความชอบมันไต่ระดับมาไกล จนตอนนี้กลายเป็นความคลั่งไคล้ไปเสียแล้ว  

แถมคลั่งได้น่าสะพรึงเสียด้วย!!

หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากน้องชาย  .. อยากบอกเหลือเกินว่า ช่วยข้าที แต่ขอโทษ ตอนนี้จางอูยองน้องรัก ชิ่งหนีไปแล้ว ก่อนไปยังบอกว่าจะทำบุญกรวดน้ำไปให้ อยากได้อะไรก็ให้เข้าฝัน อย่ามาตัวเป็นๆเพราะกลัว แถมทิ้งท้ายด้วยการปล่อยโฮ สะอึกสะอื้น ...  

ทางเลือกของแทคยอนมีสองทาง

ทางแรก คือ โกยแน่บตามอูยองออกไป  และทางที่สอง คือ ยอมรับกรรมที่ตนก่อไว้กับองุ่น  = =’  

“จะไปไหน ถ้าหนีฉันจะโกรธ!!!”

“หืมม????????”  ขาที่ก้าวถอยชะงัก คิ้วขมวด แล้วหันกลับไปมองคนพูดแบบไม่อยากเชื่อรูหู

ตอนนี้ยังไม่โกรธอีกเหรอ???? 

ไอ้ท่าทางเหมือนหมาพิตบูลเตรียมจะขยำคอเหยี่อนี่ เรียกว่า ‘กำลังเอ็นดู’ งั้นรึ ?!!!   

กำลังจะอ้าปากถาม แต่เห็นสายตาอาฆาตเหมือนฆาตกรโรคจิตแล้วจึงก้มหน้าไม่กล้าต่อปากต่อคำ

 “เข้ามาใกล้ ๆ สิ!!!”  ฆาตกรสั่งให้เหยื่อเดินเข้าหาเพราะจะฆ่าได้ง่ายๆ  แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เหยื่อค่อย ๆ เดินเข้าใกล้  ทั้งที่ในใจเต้นรัวแบบคนกลัวตาย  ….

“จะ จ๊ะ”  

“หันหลังไป!!”

“ฮือออออ”  เหยื่อหน้าซีด เหลือบหางตามองความเงาวับของมีดบอกผลไม้บนหัวเตียง แล้วหันหลังตามคำสั่งแบบเชื่องๆ

        อึก อึก .. นี่อคแทคยอนกำลังจะตายในอีกไม่กี่นาทีแล้วสินะ  และฆาตกรก็คือ ‘นางมารตากลม’  คู่หมั้น หรือที่ชาวไร่เรียกว่า ว่าที่เมียของเขานั้นเอง

หลังจากนั้นกินเนสบุ๊คเวิลล์เรคคอร์ด จะบันทึกเหตุจูงใจในการฆาตกรรมในครั้งนี้ว่า เหยื่อที่น่าสงสารได้ทำจานองุ่นของคู่หมั้นตก และมันทำให้คู่หมั้นโกรธจัดจนกระโดดมางับคอ

ช่างเป็นการตายน่าอนาจจริงๆ  ..     

“แกตาย!!!!!!”

“ฮรือออออออออออออ”    แรงโถมจากด้านหลัง ทำให้ตาเรียวปิดปี๋  ยอมรับชะตา  แล้วมโนว่าตัวเองจะโดนมีดปอกผลไม้ปาดคอตาย

แต่ ..  แม้จะรู้สึกหายใจติดขัด   แต่ไม่เจ็บ  แถมยังอุ่น ๆ นุ่ม ๆ ..

“นี่แนะ ยอมไหม?!!!”

What ????

ยอม? .. ยอมอะไร?????

“หืมม?(😮)  ..  เฮ้ย! (😲)..”  ลืมขึ้นช้า ๆ แล้วเหวอ เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังถูกมือเรียวของนิชคุณนั้นสอดเข้ามาตวัดรอบคอหนา แล้วลอคหัวไว้แนบอก   

เฮ้ย! ท่ามวยปล้ำนี่หว่า ..  

นี่นึกว่าเรายังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เอาชนะกันด้วยการเล่นมวยปล้ำเหรอ  ..😒

เหอะ เดี๋ยวพ่อก็จับปล้ำจริงซ่ะหร๊อก😈

..  ว๊ากกก ไม่เอา  ไม่หื่นดิ ไอ้แทค!!!😂

“ยอมไหม!!!”

“ไม่ยอมจ๊ะ อยากซบคัพC ต่ออีกนิด เอ็งอย่าเพิ่งปล่อยแขนนะ  บอกเลยตอนนี้ชีวิตข้าดี๊ดีอ่ะ”  

        "คัพ C ? ... ”  เจ้าของ ‘คัพ C’  หลุบตา แล้วขมวดคิ้วมอง  ก่อนจะกรอกตาขึ้นฟ้า ทำหน้าสุดเซ็ง  ว่าแล้วทำไม อยู่ดีๆถึงเอนเข้ามาซบอก  ทั้งที่ควรจะดิ้นหนี ที่แท้มันหื่นนี่หว่า ...

“ .. ชีวิตดีมากไหม พ่อเลี้ยง” เค้นเสียงถามลอดไรฟัน  รีบปล่อยมือออกจากต้นคอ  แล้วผลักร่างหนาให้ถอยห่าง

“มากจ๊ะ เวรี่ เวรี่ กู๊ดดดด...” แทคยอนพูดพลางตวัดท่อนแขนยาวรัดเอวไว้ ก่อนจะซุกหน้าซบอก ".. ตัวเอ็ง ห๊อม หอม คิคิ"

กู๊ดแล้วซบ  ..  ตบแม่งดีไหม?!!!!!!!

“ฉันเลิกเล่นแล้ว ปล่อย!! ”

“ม่ายย ข้ายังไม่ยอมนะ เอ็งต้องรัดแน่ๆกว่านี้สิ เอาให้จมูกข้าจมลงไปในอกเลยก็ได้น๊า ข้าชอบ”

.

.

.

        ใบหน้าหวานๆ ของนิชคุณเริ่มงอหงิก เขาพยายามรีบผลักไส ให้ใบหน้าคร้ามตอบนั้นให้ออกห่าง แต่เหมือนมือกาวนั้นจะยิ่งเหนียวหนึบ  สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพ่นทิ้งยาว ๆ เพื่อเรียกสติ รู้สึกโทษตัวเองที่เปิดโอกาสให้คนเจ้าเล่ห์  

“ปล่อย!”

“ม่ายยยยย” แทคยอนส่ายหัวดิก ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่านิชคุณโตขึ้นมาจะตัวนิ่ม อุ่น และหอมมากขนาดนี้  เขาจะกอดไว้กับตัว ไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด 

 “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” แผดสียงลั่น ทำหน้าดุจริงจังสุดๆ แบบที่ใครก็รู้ว่าตอนนี้นิชคุณ กำลังโกรธจัด แล้วให้ทายว่า ไอ้หื่นที่กำลังกอดเขาอยู่มันปล่อยไหม??  .. เหอะ มันไม่ปล่อย! …
 

นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังทำหน้าพริ้ม วอนโดนถีบอีกด้วย ร่างเล็กกว่าดิ้นขลุกขลัก  สักพักก็เหนื่อย  ..   ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล  ..  ก็ต้องใช้ไม้อ่อนสินะ

“ปล่อยเถอะนะ มันเจ็บอ่ะ”

“หื่ม? เจ็บเหรอ???”  

“ใช่  ...   เจ็บมากเบยย ”  พยักหน้าหงึกๆ เบ้ปาก จะร้องไห้ ก่อนจะพยายามเค้นน้ำตา ให้คลอเบ้า เพื่อปั้นหน้าเศร้าสุดฤทธิ์  “ ... แล้วก็อึดอัดด้วย แคร่ก ๆ หายใจไม่ออก อึก อึก ”

       แทคยอนชะงัก รีบคลายอ้อมแขนออก  ตาเรียวมองสายน้ำเกลือเห็นเลือดไหลย้อนกลับเข้าไปยิ่งเบิกตากว้าง แล้วพอเห็นว่านิชคุณน้ำตาคลอ ตาที่เบิกกว้างอยู่แล้วยิ่งถลนออกมานอกเบ้า

“ขอโทษนะ ข้า ข้า ไม่ได้ตั้งใจทำให้เอ็งเจ็บ”

เอ๋ ?????  …  

รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ เสียวต้นคอวูบวาบ

“อยากไถ่โทษไหม ไอ้หื่น”  นิชคุณเงยหน้าขึ้นมาแสยะยิ้ม ก่อนจะยันโครมที่เอวหนา จนพ่อเลี้ยงหล่นลงไปกองกับพื้นห้องเสียงดังสนั่น “ ... ไปตายซ่ะไอ้หื่น!!!!!!!!”

.

.

.

โครม!

เสียงของหนักๆ กระแทกพื้นที่ดังลอดออกมาจากห้อง ทำให้อูยองสะดุ้งเฮือก  นึกเป็นห่วงพี่ชาย ที่ตอนนี้อยู่ด้านในแล้วยังไม่ได้หนีออกมา

คุณผู้อ่านครับ คุณคิดว่าพี่แทคจะตายไหมครับ!

“พี่แทค อย่าเพิ่งตายนะพี่ อดทนไว้ก่อน โอ๊ยย เมื่อไหร่ จุนโฮ กับไอ้ปลัดขี้หลีจะมาสักที”  ตาเรียวมองไปตามทางเดินที่ทอดยาว ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเพื่อนรัก มาพร้อมกับพี่ชาย  และของที่โทรสั่ง

“ได้องุ่นแล้ว..” จุนโฮยืนหอบแฮ่ก แล้วส่งให้อูยอง “ ..นายรีบเอาไปให้พี่แทคสิ”

“ตอนนี้พี่แทคอาจตายแล้วก็ได้ ตะกี้ฉันได้ยินเสียงโครมด้วย”

จุนโฮกลืนน้ำลายดังเอื๊อก รีบส่งถุงองุ่นให้พี่ชาย “พี่มินจุน เอาองุ่นเข้าไปสิ”

“บ่ !  เฮา เข้าไปนำกัน” มินจุนยื่นคำขาด

“เอาไงดี รีบ ๆ คิดสิ พี่แทคจะโดน พี่คุณฆ่าอยู่แล้วนะ” อูยองเร่ง ทำหน้าผวา

“งั้นเข้าไปหมดนี่แหล่ะ ไปช่วยกันจับพี่คุณ  โอเคนะ  พร้อมไหม นับนะ  หนึ่ง สอง ส้าม!!”

.

.

.

            “เดี๋ยวครับ พี่คูนนนน  องุ่นหวานๆ มาแล้วครับ ”  อูยองกลั้นใจ ยื่นถุงองุ่นให้ว่าที่พี่สะใภ้   สะดุ้งเฮือก เมื่อใบหน้างอหงิกนั้นหันขวับ มาคว้าถุงองุ่นไปอย่างรวดเร็ว

“ คิคิ องุ่นนนนนนน”

“พรูวววว ... ”   อูยองปาดเหงื่อ รีบลากพี่ชายที่นอนแอ้งแม้ง ออกมาให้พ้นจากรัศมีเท้าของว่าที่พี่สะใภ้  ตบแก้มตอบเบา ๆ เพื่อเรียกสติที่เหม่อลอย  “ ...  พี่ แทค เป็นไงบ้าง โอเคไหมพี่”

“อูยองเหรอ ข้ายังไม่ตายใช่ไหม ” แทคยอนนอนคลำบั้นเอว แล้วเบะปาก

ตาเรียวมองคู่หมั้นที่นั่งเคี้ยวองุ่นจั๊บๆ แล้วส่ายหัวทั้งขำทั้งระอาที่คู่หมั้นทำท่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตเสียที

“รีบลุกเถอะ ก่อนที่พี่จะตายจริงๆ”

“แทคยอนอ่า”

“ห่ะ!!..” ผวาเฮือก ทำหน้าไม่ไว้วางใจ " ม่ะมีอะไร เอ็งจะเตะข้าอีกเหรอ เอวข้าระบมไปหมดแล้วนะ "

“หม่ำองุ่นไหม???...” ไม่พูดเปล่า ยังยื่นองุ่นลูกโตให้ด้วย "..อ้าปากสิ  อ้ามมม"


แทคยอนฉีกยิ้มกว้าง รีบผุดขึ้นนั่งบนเก้าอี้ ฝั่งตรงข้าม ปากงับลูกองุ่นเคี้ยวตุ้ยๆ "..หวานจัง"


"อือ ใช่ .." นิชคุณพยักหน้าเห็นด้วย ตอบเสียงใส เจือรอยยิ้มหวาน  "..องุ่นไร่นายหวานมากๆเลย"  

 

"เปล่า.." แทคยอนส่ายหน้า ส่งยิ้ม ตาเรียวกวาดมองใบหน้างดงาม ละมุนหวานของคู่หมั้น  "..ข้าไม่ได้หมายถึงองุ่น"

 

“หืมมมมม???”   มือเรียวที่กำลังส่งองุ่นเข้าปาก หยุดชะงักอยู่ที่เรียวปาก  ตากลมช้อนตามอง  คิ้วเรียวขมวดเป็นปม 


"ข้าหมายถึงเอ็ง.." ใบหน้าคร้ามตอบก็ยื่นเข้าไปใกล้  จมูกโด่งคลอเคลียแก้มนวลใส " ..ทั้งหอม"

จงใจงับองุ่นที่อยู่ในมือเรียว  "..ทั้งหวาน"  เมื่อจบประโยค เรียวปากนั้นก็แย้มยิ้ม  ซึ่งมันเป็นรอยยิ้ม และแววตาที่ถูกพระเจ้าสร้างขึ้นมาเพื่อใช้มองแต่นิชคุณคนเดียวเท่านั้นจริงๆ ..


        "หาววว ง่วงแล้ว" ตากลมแป๋วแหววนั้นหลุบลง  แล้วแกล้งหาวหวอดๆ   ถดตัวลงนอน คลุมโป่ง เพื่อหลีกหลบสายตาหวานฉ่ำที่จับจ้องกลับมา ...

...เพราะ วินาทีนั้น เขารับรู้ได้ในทันทีว่าแทคยอนคิดยังไงกับตน  แม้ลึกๆจะรู้สึกดี และพึงพอใจที่ได้ใกล้ชิด   แต่วิธีการบีบบังคับให้ใกล้ชิดด้วยผลประโยชน์ทางธุรกิจ กลับเป็นเสียงสะท้อนที่ย้ำเตือนให้เขาต้องระลึกไว้เสมอว่า ผู้ชายตรงหน้าเป็นคนเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ มากเพียงใด  และเขาต้องพยายามหลีกให้ไกล มากกว่าจะเข้าใกล้ ..

.
.
.

 

อ้าววว ไหงเป็นงี้หล่ะ??..นาทีที่แล้วนี่แทบจะฆ่ากันตายเลยนะ

มินจุน อูยอง และจุนโฮมองหน้ากันด้วยความงุนงง  แล้วจู่ๆทั้งสามคนก็บังเกิดความตื้นตัน  จนต้องกอดคอกัน ปล่อยโฮ เพราะปลื้มปิติที่จะได้เห็นแทคยอนกำลังเป็นฝั่งเป็นฝากับคู่ครองที่เหมาะสม

คนเพี้ยน กับ คนบ้า   &   M.79  กับ ปืนอาก้า   ..คุณค่าที่แทคยอนคู่ควร.


"โฮฮฮฮฮ ฮือออออออออ"


"เฮ้ย!! พวกเอ็งร้องไห้ทำไมกัน???"


"อึก อึก พวกเราปลื้มที่พี่แทคจะมีเมีย" อูยองบอกทั้งน้ำตา


จุนโฮพยายามยิ้ม ทั้งที่ปากสั้นระริก "ใน ในที่สุดพี่แทคก็มีเมีย ผม ผมดีใจจริงๆ ฮรือออออ" 


"โฮฮฮฮฮ หมู่เฮาสิกินดองแล้ว ข่อยดีใจอีหลี โฮฮฮ"


"ฮ่า..ฮ่า.. พวกเอ็งนี่พูดถูกใจข้าเจงๆ" แทคยอนหัวเราะร่วน สีหน้าชื่นมื่น มือกุมท้อง  ในขณะที่นิชคุณผวาขึ้นนั่งส่งค้อนขุ่น แล้วแว็ดใส่


"เดี๋ยวๆ ใครบอกว่าฉันจะแต่งกับพ่อเลี้ยง อย่ามโนออกนอกอ่าวสิ ถามฉันก่อนเด้!!!"


" นี่ก็เหลือแค่  2 เดือนกับ 25 วัน พอครบ 3 เดือนเอ็งก่ะแต่งกะข้าอยู่ดี เตรียมตัวแต่เนิ่นๆดีกว่าเนอะ  "


"มะเหงกแหน่ะ" นิชคุณจิปาก แยกเขี้ยว จิกตาใส่ "..ยังไงก็ไม่แต่ง"


"หราาา~~"


"เออสิ!!!"

.
.
.

เอิ่ม  ... จากเคยสะอึกสะอื้นตื้นตัน  ตอนนี้ทั้งสามคนเงียบกริบ  เริ่มรู้สึกถึงความมาคุแบบน่าสยดสยอง   

"เออออออ  กำหนดการประกวดไร่องุ่นกับเทพีองุ่นออกมาแล้วนะพี่แทค" จุนโฮรีบเปลี่ยนเรื่อง เพื่อลดความตึงเครียด

"แม่นแล้ววววว  .."  ปลัดคิมมินจุนรีบเสริม  "..แต่ว่าปีนี่ เขาออกกฎมาว่าบ่ให้ผู้ที่เป็นเทพีปีก่อนเข้าประกวดนำเด้อ ไร่สูสิส่งผู้ใด๋ประกวดแทนอูยองหล่ะบักแทค"


"ก็ส่ง คู่หมั้นข้าไง" แทคยอนยักไหล่


"ฮ่าฮ่าฮ่า.." นิชคุณเค้นหัวเราะ  ตากลมจิก  "...ไม่ขำ!!!"


"ฮ่า ฮ่า ฮ่า " แทคยอนเค้นหัวเราะตามนิชคุณ แต่ยิ้มหน้าระรื่น "..ข้าไม่ได้ให้เอ็งขำ   ข้าให้เอ็งประกวด และเอ็งจะต้องชนะด้วย เพื่อชื่อเสียงของไร่เรา  "


"แล้วทำไมฉันต้องทำเพื่อชื่อเสียงของไร่นายด้วย ไม่ทราบ!!!"


"เพราะเอ็งเป็นว่าที่แม่เลี้ยง ไร่ข้าก็เหมือนไร่เอ็งไง เข้าใจ๋"


"ไม่เข้าใจโว้ยยย ยังไงฉันก็ไม่ประกวด แล้วนายก็ไม่มีสิทธิบังคับฉันด้วย "


"พี่คุณครับ ถือว่าช่วยผมนะครับ "  อูยองขอร้องเสียงอ่อย


"ไม่ครับ  .. อูยองให้พี่ช่วยเรื่องอื่นดีกว่าครับ"  นิชคุณยืนกราน เสียงแข็ง "..ยังไงพี่ก็ไม่ยอมลงประกวด"


"แล้วถ้าข้ามีข้อเสนอให้เอ็งหล่ะ.."  แทคยอนหรี่ตามองคนหน้างอเป็นจวัก


นิชคุณ เชิดหน้า ไม่สนใจฟัง  ..


"ข้อเสนออย่างแรก  คือ ข้าจะให้เอ็งใช้อินเตอร์เน็ตแบบฟรี ๆหมายความว่าเอ็งไม่ต้องจุ๊บข้าแทนค่าเช่า  และ ถ้าเอ็งชนะการประกวดข้าจะให้เอ็งกินองุ่นไม่อั้นเลย ตกลงมั้ย"


นิชคุณย่นคิ้ว นึกตรอง เพราะข้อเสนอน่าสนใจ  ...ทั้งอินเตอร์เน็ต ทั้งองุ่น คือสิ่งที่โปรดปรานทั้งคู่   


"แล้วถ้าไม่ชนะหล่ะ ฉันก็อดกินองุ่นเหรอ " 


"ใช่ "


"โห แบบนี้มันบังคับกันชัดๆ" 


"แล้วแต่เอ็งจะคิด" แทคยอนยิ้มหวาน "..บางทีถ้าเอ็งทำตัวน่ารัก ข้าอาจใจดีให้เอ็งกินวันละลูก"


"เผด็จการ!"


เสียงทุ้มจัดเค้นหัวเราะหึหึ  "เป็นอันว่าเอ็งตกลงใช่มั้ย"


"ก็ได้ ก็ได้"


ใบหน้าคร้าแย้มยิ้ม อย่างพึงใจ "Good boy , honey~~♡"


"ไอ้คนเจ้าเล่ห์ ไอ้คน แคร่กๆ" 

 
"อย่าเพิ่งโวยวายสิ .." มือหนารั้งให้คนตัวเล็กกว่านอนราบลง ดึงผ้าห่มคลุมให้  "..ตอนนี้เอ็งต้องนอนพักแล้ว" หันไปบอกสามคนที่นั่งตาปริบ

" ..พวกเอ็งก็รีบออกไปเถอะ คุณจะได้พัก" 


มินจุน อูยอง และจุนโฮก้มหัวลานิชคุณ แล้วเดินออกไป 


"ข้าไปนะ ฝันดีหล่ะ.." แทคยอนหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป แต่ถูกมือเรียวคว้าข้อมือรั้งไว้ "..อ่า อยากให้ข้านอนเป็นเพื่อนใช่ม๊าา คิคิ  ขยับไปสิ "


"ไม่ขำ เอามาเลย"


"เอาอะไรเหรอ"


"ก็อินเตอร์เน็ตไง นายบอกว่าเล่นฟรี "


"อ๋อออ  อะ " แทคยอนล้วงสมาร์ทโฟนส่งให้นิชคุณ แล้วหมุนตัวจะกลับ แต่ถูกคว้าหมับเหมือนเดิม "..อะไรอีกหล่ะหืม งอแงจริงเอ็งเนี่ย"

"รหัสผ่านหล่ะ หน้าจอมันลอคเนี่ย!!"

"อ่อออออ รหัสผ่าน" เรียวปากหยักนิ้มระรื่น ตาเรียวเต้นวิบวับ "..ตกลงว่าเอ็งจะเล่นตอนนี้เหรออ"

"ใช่ บอกรหัสผ่านมาเร็วๆซี่"

"บอกม่ายด้ายย"

"อ้าวว แล้วฉันจะเล่นยังไงหล่ะ???" 

"ก็แบบนี้ไง" แทคยอนฉวยโทรศัพท์มากดรหัสผ่าน ก่อนจะโน้มใบหน้าลง ฝังปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มหนักๆ แล้วส่งคืนให้คู่หมั้นที่นอนเหวอ

"แก้มนุ๊มนุ่ม แถมหอมด้วย คิคิ คราวหน้าถ้าเอ็งอยากเล่นอินเตอร์เน็ต เอ็งก็มาขอรหัสจากข้านะ ข้าเต็มใจให้"


"ไอ้คนบ้า ไอ้คนขี้โกง.." ตากลมแป๋วกระพริบๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเหลือกโปนอย่างโกรธจัด ".. ไหนนายว่ายอมประกวดแล้วไม่ต้องจุ๊บแก้มไงเล่า นายมันนิสัยไม่ดีอ่ะ"


"จุ๊ๆๆ อย่าปรักปรำข้าสิ ข้าบอกเอ็งว่า เอ็งไม่ต้องจุ๊บข้า แต่ข้าไม่ได้บอกสักคำว่าข้าจะไม่จุ๊บเอ็งนี่ จริงมั้ย"


"หึ่ย !!ไอ้เจ้าเล่ห์" มือเรียวคว้าหมอนปาใส่คนเจ้าเล่ห์ แต่อีกฝ่ายเอี้ยวตัวหลบอย่างว่องไว แล้วฮัมเพลงล้อเลียน ก่อนจะวิ่งออกไป

"โฉมเอย โฉมงาม อร่ามแท้ แล ตะลึง~~"


          ร่างโปร่งบางลุกพรวดขึ้นนั่ง เสียงใสหวีดลั่นห้อง ตากลมขุ่นค้อน นึกโกรธตัวเองที่เสียรู้คนเจ้าเล่ห์ครั้งแล้วครั้งเล่า

"อ๊ายยยย ไอ้บ้า   คอยดูนะ !  ฉันจะเอาคืนนายให้แสบเลย อคแทคยอนไอ้คนบ้าเอ้ย  บ้าบ้า บ้าๆๆๆๆๆ"  


มือเรียวฉวยโทรศัพท์ ก่อนจะกดเบอร์แล้วโทรออกกรอกเสียงสั้นห้วน  "โหล!! ไอ้หมีชวาน แกมาเป็นพี่เลี้ยงนางงามให้ฉันทีเด๊ะ ยังไม่ต้องถาม รีบมาหาฉันที่ไร่คู่หมั้นด่วนๆ.. แค่นี้นะ" 

วางสาย ทิ้งตัวลงนอน "..คอยดูนะถ้าฉันชนะประกวด ฉันจะกินองุ่นให้หมดไร่ เพื่อล้างแค้นนาย ไอ้พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์!!!"


🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇🍇

 คุยกัน  คุยกัน

เวิ้นไปเวิ้นมา ทำไมยาวววววว 😓😓
เฮ่ออออ มันอดไม่ได้จริงๆค่ะ กานพยายามแล้วนะ 😅😅

ชอบพ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์แบบนี้จัง แต่งเองก็หลงเอง555


ยังไม่ได้ตรวจน๊าา
enjoy reading
kanka