🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #6 : "WiFi (ไม่) ฟรี!!!

WIFI (ไม่) ฟรี!!

        “เอาหล่ะ ถึงแล้วครับ .. ” อูยองหันมายิ้มให้ว่าที่พี่สะใภ้ที่เดินตามต้อย ๆ ก่อนจะผลักประตูเปิดอ้าออก  “ .. นี่ห้องของคุณครับ”

“หูวว บ้านพักคนงานไร่นี้ดูดีจังนะครับ” เจ้าของห้องคนใหม่กวาดตามองไปรอบๆห้องพัก แล้วย่นคิ้วด้วยความแปลกใจ เพราะแม้ว่ามันจะถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้ให้ดูเรียบง่าย แต่เกือบทั้งหมด กลับนำเข้าจากต่างประเทศ

“คุณนิชคุณชอบไหมครับ ห้องนี้ต่อขึ้นมาใหม่ สำหรับคุณนิชคุณโดยเฉพาะเลยนะ”

“เอ๋?? .. แต่อิตานั้นบอกว่าเป็นบ้านพักคนงาน”

“อย่าไปเชื่อพี่แทคเลยครับ รายนั้นไม่กล้าให้คู่หมั้นพักที่บ้านพักคนงานหรอก คุณนิชคุณพักผ่อนเถอะครับ ”

“ครับ ขอบคุณนะ แต่คราวหน้าเรียกคุณเฉย ๆ ก็ได้ครับคุณอูยอง”

“งั้นพี่คุณก็เรียกผมว่าอูยองเฉย ๆ ก็ได้ครับ”

“อ่อ ครับ .. ”  นิชคุณยิ้มรับ แล้วเดินสำรวจภายในห้องของตัวเอง  มือเรียวผลักบานหน้าต่าง ให้เปิดออกเพื่อรับลมเย็น ๆ ที่โชยอ่อน  เรียว ปากอิ่มแย้มยิ้มให้กับภาพทิวทัศน์ที่ร่มรื่นด้วยใบองุ่น ก่อนจะหุบฉับ เมื่อเห็น ต้นองุ่นแก่ๆ ใบแห้งหงิกต้นหนึ่ง และเขาจำได้ดีว่ามันคือองุ่นที่เขาต้องดูแล จนกว่าจะออกดอก 

“ ..  ว่าแต่ อูยองปลูกองุ่นเป็นไหม?? ทำยังให้ไอ้แก่นั้นออกลูกดกๆอ่ะ”

“ไอ้แก่?”  อูยองทวนคำงงๆ แล้วเหลือบมอง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ  “ อ๋ออ .. ฮ่า .. ไม่เป็นหรอกครับ ผมเป็นผู้จัดการไร่ ทำงานด้านเอกสารซื้อขาย แล้วก็ออกใบรับรองคุณภาพของไวน์ที่ผลิตจากที่นี่  ถ้าพี่คุณอยากรู้เรื่ององุ่นน่าจะถามพี่แทคนะครับ พี่แทคเขาเก่ง แล้วก็เป็นคนดูแลองุ่นทุกต้นในไร่นี้”

เก่ง?!!  .. นิชคุณเหลือบหางตามององุ่นแห้งๆ ของตัวเองแล้วเบ้ปาก

“แล้วทำไมปล่อยให้ไอ้แก่ต้นนั้นมันจะตายมิตายแหล่หล่ะครับ”

“อ่า ต้นนั้นพี่แทคเขาขุดเอามาปลูกจากไร่ที่เจ้าของเก่าเขาขายให้คุณลุงก่อนจะพา ครอบครัวย้ายไปอยู่ในเมืองหลวงหน่ะครับ สงสัยมันคงไม่ชอบพี่แทค หรือไม่มันก็คงคิดถึงเจ้าของเก่ามันมั้งเลยทำท่าจะตาย แต่พี่แทคดูแลมันดีกว่าองุ่นเป็นพัน ๆ ต้นในไร่รวมกันซ่ะอีกนะครับ พี่เขาเคยเล่าให้ฟังว่า เขากับเพื่อนช่วยกันปลูกตอนเด็ก ๆ ก่อนที่เพื่อนจะย้ายบ้านไป”

“อุต๊ะ!!  ตามืดนั้นมีปั๊บปี้เลิฟ ในวัยเยาว์กับเขาด้วยอ่ะ แหมมม โรแมนติคอ่ะ พี่นี่เคลิ้มเบยยย  ว่าแต่ผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใครหนอ น่าฉงฉานนน คิคิ  ”

นิชคุณยิ้มขำ  ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกลิ้งไปกลิ้งมาให้มันมึนหัวเล่นๆ

“ผมไปก่อนนะครับ พี่คุณจะได้พักผ่อน ” อูยองส่ายหัว มองคนที่นอนหัวเราะคิกคัก แล้วหนักใจแทนพี่ชาย ที่จะได้คนสวยแต่สมองปลาทองมาเป็นเมีย ก่อนจะเดินออกไป ..

.

.

.

        “เป็นไงบ้างอูยอง  .. ”  แทคยอนถามยิ้ม ๆ พยายามยืดคอมองเข้าไปในห้องที่เขาเพิ่งตกแต่งใหม่  “ ..คุณเขาชอบห้องที่จัดไว้รึเปล่า?”

“ชอบครับ”

“เหรอ ดัจัง”

“พี่แทคผมถามอะไรหน่อยสิ”

“เอ็งจะถามอะไรหล่ะ”

“พี่ชอบพี่ปลาทองอวตารมากใช่ม่ะ”  อูยองยิ้มหยอกพี่ชาย แต่แทคยอนเบ้ปาก

“ก็ คงใช่มั้ง”

‘พี่ปลาทองอวตาร’ กลิ้งไปกลิ้งมาจนหน้ามืด ตาลาย แล้วเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ 

เอ จะว่าไป ..  

ที่นี่มันก็คุ้น ๆ ตาเหมือนกันแหะ  เหมือนเคยเห็นมาก่อน แต่นึกไม่ออก ..

เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้มีเรื่องสำคัญมากกว่านั้นต้องคิด  .. คือ ..  ทำยังไงให้ ’ไอ้แก่’มันออกลูก

‘ถ้าพี่คุณอยากรู้เรื่ององุ่นน่าจะถามพี่แทคนะครับ  แหวะ ๆๆๆ อยากจะแหวะ สักร้อยแหวะ ‘  เบ้ปากทำท่าจะอาเจียนเมื่อนึกถึงคำแนะนำของจางอูยอง และหน้าตาเจ้าเล่ห์ของคู่หมั้นตัวแสบ ที่มีบุคคลิกท่าทางผิดแผกจากชาวสาวนชาวไร่ที่เคยมโนเอาไว้ว่าจะใสซื่อ

“ หึ่ย! ใครเขาจะไปถามตานั้นเล่า  เรื่องแค่นี้ ถามพี่Goo (gle) ก็ได้ ลาล้า ” นอนผิวปากด้วยอารมณ์สุนทรีย์  ในขณะที่มือคว้าโทรศัพท์สุดหรูมาเปิด    

หืม?  .. 

ย่นคิ้ว  ตากลมถลนเบิกโปน เพราะหน้าจอมืดตึ๊บ!!!!!!!

OHHH!!!  Nooooooooooooooo

ไม่ ไม่ ไม่  มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ห้ามเป็นแบบนี้นะ  .. 

ตอนนี้นิชคุณกำลังอารมณ์ดีมากๆอยู่นะ อย่าทำให้ต้องหงุดหงิดสิ!!

เอาไหม  เอาไหม   ..  ตะกี้ เครื่องอาจรวนนิดหน่อยเนอะ  

“เวอร์ทูลูกรัก แกจะไม่ทำร้ายจิตใจพ่อใช่ม่ะลูก อย่านะ”  ปลอบใจตัวเองเสร็จสรรพ  ก็พ่นลมหายใจยาวๆ   เพื่อตั้งสติ  แล้วกดใหม่ 

พรูววววว  ..

(ซาวด์มา)  แทน ทะ แดน ดะ แดน แทน แท่น แทน แท้นนนนนนน  ~

มืดตึ๊บ!!

หน้าจอดำมืดสนิท ไร้สัญญาณชีพใดๆ ที่บ่งบอกว่ามันคือสมาร์โฟนสุดหรู ที่มีราคาเท่ารถเก๋งญี่ปุ่น!!

ฮ่า ฮ่า  ..  ฮืออออ ..  เวอร์ทู (ของกรู) ช่างเป็นโทรศัพท์ที่สมาร์ทยิ่งนัก

นิชคุณนั่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า เมื่อหวนคิดถึงตอนที่แอบจิ๊กบัตรเครดิตของป๋าไปรูดมันออกมาเชยชม เพราะหลงกลการตลาด ที่ใช้พริ้ตตี้บอยหน้าจิ้มลิ้ม มายืนดิ้นดุ๊กดิ๊กเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน และแนวคิดเวอร์วังอภิมหาอลังการว่า 

VERTU CERTAINTY  “โทรศัพท์สำหรับทั้งโลก (one world phone)”

ครับ .. จะมีแนวคิดอะไรก็เอาที่สบายใจ

แต่ตอนนี้ช่วยรับสายเข้ากับโทรออกให้ได้ก่อนดีไหมครับ!   .. ไอ้โทรกากกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

โอ๊ยย เครียดง่ะ ‘โทรกาก’ ไม่มีสัญญาณ เปิดไม่ติด  แล้วนิชคุณควรทำไงต่อไปดี? ..

ร้องเรียน ( ขี้เกียจเขียนคำร้อง )    

ร้องเพลง  ( ไม่มีอารมณ์ )   

หรือ  ร้องไห้  (ง่ะ เดี๋ยวตาบวม)

ระหว่างที่นิชคุณกำลังนั่งอึนบื้อแบบบ้องแบ๊ว ก็นึกอะไรขึ้นได้ (อีกแล้ว) ซึ่งมันสำคัญมาก และต้องทำเดี๋ยวนี้  นั้นคือ …

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ”

        “เฮ้ย!!!”  เสียงร้องลั่นของแขกทำให้แทคยอนกับอูยองหันขวับ และก็เป็นแทคยอนวิ่งเผ่นโผนโจนทะยานเข้าไปหาคู่หมั้นเพราะคิดว่าเกิดเรื่องร้ายแรง

“คุณเอ็งเป็นอะไร ตกใจอะไร มีอะไรในห้องเหรอ !!!” มือหนาตวัดพลิกร่างที่นั่งหันหลังตัวสั่นแบบคนขวัญเสีย ให้หมุนมาเผชิญหน้า เพื่อหวังจะปลอบโยนให้คลายความตื่นกลัว

แต่แล้ว .. เมื่อคู่หมั้นตากลมหันหน้ามา ตัวของเขาเองนั้นแหล่ะที่ต้องเป็นฝ่ายขวัญเสีย

ใบหน้าขาววอก และตากลมเหลือกโปน

“ เฮ้ย  ผี !! ..”  แทคยอนผวา ถอยกรู   ““อะ เอ็งทำอะไรของเอ็งเนี๊ย!”

.. หืม?? นั้นปากรึครับ

“เดี๋ยวตบปากแตก!!!  ผีที่ไหนมันจะน่ารักขนาดนี้  ฉันพอกหน้าอยู่”

“พอกหน้า!  ละ แล้ว ตะกี้ร้องโวยวายอะไร”

“ก็หน้าไหม้อ่ะ ที่นี้แดดแร๊งแรง  แต่ไม่เป็นไร  เรื่องนี้ฉันเอาอยู่ แต่ว่า อึก อึก ... ฮือออออ ”

“เฮ้ย ก็ไหนว่าเอาอยู่แล้วเอ็งจะร้องไห้ทำไม”

“โทรศัพท์ฉันพัง  ฉัน อึก อึก  กำลังเสียใจ  ฮรืออ  แซดดดดดดด  แวรี่แซดดดดดดด”

คุณพระ!! .. แทคยอนทำตาโต ยกมือหนาขึ้นทาบอกอก น้ำตาพาลจะไหลเอาดื้อๆ ไม่ใช่ปลื้มปิติอะไรหรอก แต่อ่อนใจในความปัญญาอ่อนของว่าที่แม่เลี้ยงไร่องุ่นหมื่นล้านต่างหากเล่า ..

 “ข้าก็เริ่มแซดที่มีว่าที่เมียแบบเอ็ง”  นั้นคือประโยคที่พ่อเลี้ยงไร่องุ่นอยากจะตอกกลับ  แต่กลัวเหลือเกินว่าถ้าพูดอะไรออกไปอย่างที่ใจคิด  อีกฝ่ายจะยิ่ง สติลตัวเองไว้ใน feel very crying  จึงเลือกจะกลืนมันลงคอ และปั้นหน้านิ่ง

อูยองหันไปมองพี่ชายที่ยืนนิ่ง ก็ไม่รู้จะทำยัง แต่ถ้าขืนยังปล่อยให้ว่าที่พี่สะใภ้ร้องไห้อยู่แบบนี้ ก็กลัวว่าเส้นเสียงของอีกฝ่ายจะอักเสบเสียก่อน

“พี่คุณไม่ต้องเสียใจนะครับผมมีมือถือ เดี๋ยวผมให้ยืมครับ”

อาการ  Feel very crying  หยุดกึก !

คนสะอื้นอึก ๆ รีบปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะยิ้มกว้าง  ขว้างความเศร้าทิ้งลงพื้นฉับพลัน

“ฮ่า ฮ่า จริงเหรอ อูยอง อูยองน่ารักที่สุดเลย”

“จริงครับ .. ” อูยองยิ้ม รู้สึกประทับใจในความบ้าบอ และการสลับอารมณ์เร็วยิ่งยวดอย่างน่าทึ่งของว่าที่พี่สะใภ้ “.. พี่คุณอยากใช้เมื่อไหร่ก็มาเอาไปใช้ได้เลย นะครับไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอตอนนี้ได้ม่ะ พี่อยากใช้อินเตอร์เน็ต”

“อินเตอร์เน็ต?  เอ่อ “ อูยองกังวล เริ่มอ้ำอึง

“เอ็งจะใช้อินเตอร์เน็ตทำไม???”

“หาวิธีปลูกองุ่น”

“เอ็งอยากรู้เรื่องอะไร เอ็งถามข้าก็ได้นี่”

“ไม่!” เชิดหน้าสูงคอตั้งปลายตามอง “ .. ฉันจะไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากคนเจ้าเล่ห์แบบนายหรอก ฉันถาม Google ก็ได้ ชริ .. ” 

หันไปหาอูยองแล้วทำหน้าอ้อน โดยไม่สนใจท่าทีฮึดฮัดของคู่หมั้นเจ้าเล่ห์  “ .. น๊า อูยองขอพี่ใช้โทรศัพท์หน่อยนะอูยอง “

“ครับ แต่ว่า โทรศัพท์ผมมัน.... ” อูยองล้วง  Nokia 3310  ส่งให้นิชคุณแล้วยิ้มแหยๆ  “  .. ผมใช้รุ่นนี้ นานๆจะได้โทรสักที  ถ้าพี่คุณจะใช้อินเตอร์เน็ต ก็ต้องขึ้นไปบนภูเขา บนนั้นจะมีสัญญาณ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาไป ตอนนี้ย็นมากแล้ว คงปีนเขาไม่ทัน  ”

“ปะ ปีนเขา!   หมายถึงจะใช้อินเตอร์เน็ตที เราก็ต้องปีนเขาทีงั้นเหรอครับ”

“ครับ พรุ่งนี้พี่คุณตื่นเช้าๆ นะครับเราจะได้รีบไป ถ้าลมไม่แรงมาก เราอาจจะถึงก่อนเที่ยง ”

“ คิคิ อูยองพูดอะไรครับ ตลกจังเลย  .. คิคิ  ” นิชคุณหัวเราะร่วน แล้วส่ายหัวยิ้ม ๆ  “ .. แค่ใช้อินเตอร์เน็ต อะไรมันจะลำบากขนาดนั้นครับ  คิคิ

  “ผมพูดจริงๆ นะครับพี่คุณ  พวกเราไม่ค่อยใช้อินเตอร์เน็ตหรอกครับ ขนาดข้อความ ยังเขียนจดหมายส่งไปรษณีย์เลยครับ ” อูยองเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าไม่เชื่อก็รีบอธิบาย

จริงดิ! ..

นิชคุณหุบยิ้มฉับ  เบิกตาโต ก่อนจะเบะปาก และแหกปากปล่อยโฮอีกครั้ง แต่คราวนี้เริ่มเลเวลความเสียใจ เป็น ดับเบิ้ลเวรี่ครายอิ้ง น้ำตาไหลพรากเหมือนท่อประปาแตก

“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ  ฮืออออออออออออ  โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ "

“โอยยย พอเถอะ ข้าหนวกหู  เดี๋ยวข้าให้เอ็งยืม 5G”

 “อึก อึก ล้อเล่น ใช่ม่ะหล่ะ .. ” ใบหน้ามอมแมมด้วยครีมพอกหน้าผสมน้ำตา หันมาส่งค้อนเบะปากใส่อย่างขุ่นเคือง  แล้วตั้งท่าจะโวยวายใส่  “ .. อึก ฉันไม่ขำนะ ฉันกำลัง เสียใจอยู่ เวรี่ เวรี่ แซดดดดดดดด”  

แทคยอนกรอกตาขึ้น ถอนหายใจแบบปลงๆ  จำเป็นต้องหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมายืนยัน ก่อนจะเค้นเสียงดุ “ถ้าเอ็งยังไม่หยุดร้องไห้  ข้าจะไม่ให้เอ็งยืม”

ท่อน้ำตาของนิชคุณหยุดไหล เหมือนถูกการประปาตัดน้ำ   

“จริงๆ นะ จะให้ยืมจริงๆน๊า”

“อืม ข้าจะให้เอ็งยืมโทรศัพท์ ... ” แทคยอนหน้าหงิก แต่ก็พยักหน้ายืนยัน แม้จะเคืองที่คู่หมั้นเลือกจะพึ่งพาสื่อออนไลน์มากกว่าเขาที่เป็นคนใกล้ตัว แต่ก็นึกสนุกที่ได้ปราบพยศแสนดื้อรั้นของคู่หมั้น  “ .. แต่มีข้อแม้ว่าเอ็งต้องจ่ายค่าเช่าอินเตอร์เน็ตนะ”

“ตะ ต้องจ่ายด้วยเหรอ “

“อ้าวต้องจ่ายซี่ แต่ในฐานะที่เอ็งเป็นคู่หมั้นข้า ข้าคิดไม่แพงหรอก”

นิชคุณย่นคิ้ว เตรียมตั้งมือรับเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และแววตาวิบวับ 

“นายคิดเท่าไหร่หล่ะ”

แทคยอนยิ้มหน้าระรื่น  โน้นมหน้าลงไปกระซิบข้างหูคู่หมั้นแสนดื้อ

“ชั่วโมงละจุ๊บ มัดจำล่วงหน้าอีกจุ๊บนึง ตกลงไหม”

“โธ่แค่นั้นเองฉันมีปัญญาจ่ายน่า ” นิชคุณถอนหายใจอย่างโล่งอก เตรียมจะหยิบเงินยื่นให้ ..

แต่เดี๋ยวนะ!  

สกุลเงินประเทศไหนมัน ใช้  ‘จุ๊บ’ หว่ะครับ?

 “จุ๊บ?  แบบจูจุ๊บ  แบบหอมแก้มอ่ะนะ??” นิชคุณหรี่ตาถามด้วยความสงสัย

คนถูกถามพยักหน้าหงึกๆ แทนการตอบรับ

“เฮ้ย!!” ตากลมเบิกโต อึ้ง แบบอึ้งจริงๆไม่ได้เสแสร้ง อึ้งในความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้านี่หล่ะ

“ เอ็งอยากจะใช้วันนี้ เลยไหมหล่ะ 2 จุ๊บรวมมัดจำ มาม่ะ” แทคยอนหัวเราะหึหึ ก่อนจะลมจนแก้มตอบบวมป่วง แล้วเอียงเข้าใกล้ จรดนิ้วชี้ตำแหน่ง เพื่อให้คู่หมั้นประทับริมฝีปากนุ่มๆลงไป

แต่ ปลายนิ้วเรียวของคู่หมั้นกลับดีดแก้มของเขาเสียงดัง   แป๊ะ!!   พร้อมซาวด์ขู่แง่งๆ

                                                                                                                                                                               “ฝันไปเหอะไอ้หื่น!”
 

“ฮ่า .. ฮ่า  ก็ได้ ๆ ถ้าวันไหนเอ็งอยากใช้ อินเตอร์เน็ตแบบ โหลดแอพ ลื่นหัวแตก
ก็วิ่งปรู๊ดมาจุ๊บข้านะ  เดี๋ยวข้าปะแป้งรอที่หน้าห้องทูกกกวัน ฮ่า  ..  พี่คูนนน ขาาาาาาา”

“อะ ไอ้ ไอ้ “ เท้าเรียวกระทืบปังๆ อย่างขัดใจที่นึกคำด่าไม่ออก

“หล่อ  ใจดี  สปอร์ต  ชนบท .. ” แทคยอนช่วยสรรหาคำมาด่าตัวเอง แล้วยืดอกล่ำๆ ของตัวเองขึ้นรับด้วยความภาคภูมิใจ

 “ ... ฮ่า ... เวลาอาหารค่ำทุ่มตรงนะจ๊ะ ข้าไปหล่ะ จะไปอาบน้ำปะแป้งรอ ..ฮ่า ...”

อดทนไว้นิชคุณ อดทนไว้ ..

แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แต่ตากลมโตที่มองตามแผ่นหลังหนาก็ขวางขุ่น เหมือนอเมริกันพิทบูลเทอร์เรีย ที่พร้อมจะกระโดดงับคอคนเจ้าเล่ห์ได้ตลอดเวลา ...

.

.

.

        นิชคุณใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร ส่วนหนึ่งก็หวังให้ความเย็นของน้ำช่วยให้เขาผ่อนคลายความรู้สึกที่อยากจะฆ่าเจ้าของไร่หมกโคนต้นองุ่นให้เบาบางลง

เหลือบตามองนาฬิกาข้างฝนังห้อง เห็นว่าได้เวลาอาหารค่ำ จึงเดินลากขาพาร่างกายโปร่งของตนมาที่โต๊ะอาหาร ก็พบว่าทั้งเจ้าของไร่ และน้องชายแก้มป่องนั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว

“เฮ้ย !!  ตาเถรยายชีผีท่อไอเสีย!!” 

นิชคุณเหลือบตามอง จางอูยองที่ทำท่าหวาดผวา แล้วขมวดคิ้วถาม

“ทำไมครับ มีอะไรเหรอ ”

“ทะ ทำไม หน้าผี เอ๊ยหน้าพี่คุณถึง “

มองท่าทางของอูยองที่ชี้มาที่หน้าก็อมยิ้ม  “อ่อ พี่พอกโคลนหน่ะ ..”  หรี่ตาดุมองเจ้าของไร่ที่เม้มปากแน่นกลั้นขำจนหน้าสั่น  แล้วขู่แง่ง “  .. นายห้ามหัวเราะนะ”

“อูยองพรุ่งนี้พี่ขอยืมโทรศัพท์หน่อยนะ”

“ครับ”

“นี่พวกเอ็งจะปีนเขา เหรอ น่าสนุกนะ ..  ” แทคยอนยิ้มกริ่ม เพราะรู้ดีว่านิชคุณไม่อยากหอมแก้มเขา จึงยอมลำบาก ปีนหน้าผาหา WiFi  

“แต่พรุ่งนี้ผมคงไปกับพี่ไม่ได้หรอกครับ” อูยองบอกนิชคุณเสียงอ่อย  “   .. พอดีว่า ไอ้ปลัดขี้เก๊กจะมาตรวจไร่ “

“อ้าวเหรอ  งั้นไม่เป็นไร วันหลังก็ได้  ”  นิชคุณถอนหายใจเบาๆ  รู้สึกกังวลที่เสียเวลาไปเปล่า ๆ อีกหนึ่งวัน  เพราะต้นองุ่นของเขาเหมือนจะตายได้ทุกชั่วโมง

 “  ... ฮ่า ... เดี๋ยวรีบกินข้าวรีบไปปะแป้งหอม ๆ รอค่าอินเตอร์เน็ตที่ห้องดีกว่าเรา  ” แทคยอนพูดลอยๆ แต่เหลือบตามองคู่หมั้น แล้วก้มหน้ากินมือค่ำ ...  

นิชคุณนั่งคอตก  ปากเบะอยากร้องไห้ ...

ฮืออออ  เสีย 2 จุ๊บ แน่เลยกรูวววววววววววววววว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คุยกัน คุยกัน

ฟิคอะไร เวิ้นได้ไม่สิ้นสุด ^^

ทนอ่านไปเถอะค่ะ

ยังไม่ได้ตรวจเน้อ

Enjoy reading

Kanka