คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : **ความวุ่นวายใจ**
**ความวุ่นวายใจ**
You love me and... I love you อยากบอก ..ว่า Want you. Please listen to me ได้ไหม... No but you เอ๋า No but you, Will you marry me.....
ฮวางชานซองฮัมเพลงรักแล้ว ยิ้มรับกับอาณาจักรของตนอย่างรื่นเริง ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ลมพัดโชยอ่อน ๆ หอบเอาความหอมของหมู่ดอกไม้ที่แข่งกันเบ่งบานอวดสีสัน ก่อนคิ้วเข้ม ๆ จะขมวดเพราะรู้สึกถึงความผิดปกติ มันขาดอะไรหว่า??
อ้อ ..เสียงนก เอ ไหงวันนี้นกไม่ยักร้อง?
คิวปิดผู้ร่าเริงเริ่มรู้สึกถึงไอเย็นประหลาด ใบหน้าคมหันซ้าย แลขวา รอบบริเวณสวนแห่งความรัก เพื่อมองหาว่าอะไรคือต้นตอของความวังเวิง ก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มตาระยับเมื่อได้ยินเสียงใสแหวดังมาแต่ไกล
“คิวปิ๊ดดดดดด อยู่ไหนห่ะ ไอ้อึนนนนน แกอยู่ไหน? จะออกมาดี ๆ หรือจะให้เผาไล่ที่แล้วเอาไม้ไล่ตีห่ะ!!! ออกมาเซ่!!”
จะเป็นใครเสียอีก มีอยู่คนเดียวแหล่ะเดาไม่ผิดหรอก
“หาข้ารึโฮจางง ยอมรับรักข้าแล้วรึ งั้น เราจะไปสาบานตนกัน วันไหนดีหล่ะจ๊ะ เบบี๋ .??...มาละเหวย มาละวา แต่งงานกันเด้อ เด้อ เด้อ นางเด่อ แมร์รี่มี เด้อ แมร์รี่มี เมียซื้อเงินส้ด รถซื้อเงินผ่อน อะ ไออยากแต่งงานนนน”
หวีด หวิววววว โหวงเหวง เงียบสงัด จน วังเวง ได้ยินแม้เสียงลมหายใจของมดตัวน้อย ตาคมกระพริบปริบ ๆ นิ้วเรียวรีบส่งเข้าไปในรูหูเร็วไว เพราะ จากที่เงียบสงัด ยะเยือกในคราแรก มันกลายเป็นเสียงตวาดแว๊ดแปดสิบหลอดในคราวนี้
“ไอ้อึนนนนนน ไอ้บ้าเอ๋ย เรียกพรของท่านคืนเดี๋ยวนี้น่ะ!!!”
ร่างเล็กบอบบาง ผิวขาว กำมือแน่น ใบหน้าหวาน ตาเรียวขีดเบิกกว้างอย่างอารมณ์ขุ่น ปีกสีดำกระพือพรึ่บพรั่บ ก่อให้เกิดพายุพัดต้นไม้ ใบหญ้าปลิวว่อน ดอกไม้สีสวยคราวแรกถูกพายุหอบวูบหายไปเหลือทิ้งไว้แต่ดินแห้งแตก
“โอ๊ะโอ่ ฮี่.. โฮจังอารมณ์เสียเหรอจ๊ะ”
ถามไปยังงั้นแหล่ะ ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรนี่นา
“เออ!!! เรียกพรของท่านคืนซ่ะ ฮวาง-ชาน-ซองงงงง!!!!”
แม้ โฮจัง จะแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่คิวปิดหนุ่มก็ยิ้มแป้นแล้น ส่งให้อยู่ดี ก่อนเริ่มเม้มปากแล้วทำตาปริบๆ
ห่ะ !! เรียกพรคืน?
“ทำไมอ่ะ ?? เค้าก็ทำหน้าที่ของเค้าน้า ตะเองก็ไม่รู้อะไร ปีนี้เค้ายิงตรงเป๊ะเลย คิคิ”
“เหรอออ”
“จ๊ะ”
“ไอ้บ้าอึน แกมันมั่ว ไอ้มั่ว อึนแล้วยังมั่วอี๊กกก แกให้พรบ้าอะไรห่ะ คู่แท้คนแรกที่สบตา ประสาทเสียเอ๋ย แกรู้ไหมห่ะว่าคนแรกมันคือใคร”
ชานซองส่งยิ้ม ให้อีกครั้ง ทำราวกับว่าเสียงตวาดแว๊ดคือเสียงเพลงขับกล่อมโลกให้สดใส
เบบี๋ เสียงเพราะจังเนอะ
“ก็ เอไม่รู้สิแต่หน้าคู๊นนน คุ้น ฮี่ สวยเชียวหล่ะ”
“เหรอคุ้นมากไหม?....พี่ชายกรูโว้ยยยยย ซาตานนิก มรึงมันบ้า ไอ้บ้า”
“ห่ะ ตายห่า !!” คิวปิดหนุ่มเบิกตากว้างแล้วถอนหายใจเบา ๆ แต่ปากเรียวก็ยังยกยิ้มกว้างจนตาจะปิดส่งให้ เบบี๋ ของตนอยู่เหมือนเดิม “ข้าทำไม่ได้”
“วะ ว่าไงนะ ทำไมทำไม่ได้ ให้พรได้ก็ต้องเรียกคืนได้สิ อย่ามาล้อเล่นนะข้าไม่ตลกด้วย!!” ปีศาจน้อยอีจุนโฮ ทำท่าฟึดฟัด ฮึดฮัด แถมเสียงขู่แง่งๆใส่ ไอ้คิวปิดงี่เง่าที่บังอาจให้พรมั่วซั่ว
“ใครสั่งใครสอนให้คิวปิด กล้าให้พรมนุษย์รักกับซาตานว่ะห่ะ!!!!”
“เง่อะ มะไม่มีใครสอนจ๊ะ แต่ว่าไม่ได้จริง ๆ จ๊ะเบบี๋ ให้แล้วคืนมะรืนนี้ตาย ซี้แห๋งแก๋ง ป่ะเหลี่ยวจา ไม่มีครายคุยลั่ว แล่ว ลื้อจาเหงา แบบเหลียงเชาเหว่ย เอาหน่า”
“ไอ้อึน!!!”
“จ๋าจ๊ะ ว่าไงสรุปวันแต่งได้แล้วหรา ...คิคิ... ใครมีมะกรูด (มาแลกมะนาว) ใครมีลูกสาว (มาแลกลูกเขย) เอาว่ะเอาเหวย น้องเขยซาตาน (ตะลาลา) ...หุยฮา ขากถุ้ย อุ้ย ลืมเนื้อ ฮา”
อีจุนโฮเบิกตาขีด หายใจแรงอย่างฮึดฮัดแบบโกรธจัด พยายามนับหนึ่งถึงร้อยแต่แค่ 3 สติสตังก็แต่ดังโพล๊ะ
ถ้าไม่ติดที่ ไอ้อึนคิวปิด เป็นเทพชั้นสูง พ่อจะโดดเตะหัวมัน!!!
“โอย ข้า ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย ข้าเกลียดท่านนไอ้อึนน คอยดูนะ ข้าจะไม่มีวันยอมให้ท่านนิก ติดอยู่ที่โลกนั้นหร๊อกกก” อีจุนโฮทำท่าฟึดฟัด แต่ไม่กล้าอาละวาดอะไรมาก ปีกดำสยายใหญ่ กางออกด้วยความหงุดหงิด แล้วทะยานขึ้นไปบนฟ้ารวดเร็ว
อุ๊ตาย .. ดูสี๊ดู้ ขนาดโฮจังโกรธยังน่ารักมากเลย โธ่ว โธ่ว โธ่ว น่ารักเจงๆ น่ารักไม่ไหวจะทน แล้วอย่างนี้ คิวปิด หน้าอึด(น) หน้าทน อย่างฮวางชานซอง จะไปไหนรอด ...ฮา...
“โอววว ตะเองก็คอยดูนะจ๊ะ เค้าจะทำให้ทั้งคู่ happy ending จ๊ะ เอาให้ลูกเต็มบ้าน หลานเต็มเมืองไปเล๊ย คิคิ เอ คงไม่ได้อ่ะ งั้นรักกัน X3 X4 เลย หละ กานนนน คอยดูนะจ๊ะเบบี๋ ... เฮ้ๆ เดี๋ยวสิ ความรักมันเป็นสิ่งสวยงามนะโฮจัง รักกันไว้เถิด แล้วเมื่อไหร่ท่านจะรักข้าสักทีหล่ะ คิคิ ”
“ว๊ากกกก หุบปากกกก ข้าไม่อยากฟัง” อีจุนโฮหันกลับมาแยกเขี้ยวส่งให้อย่างเซ็งจัด!
ฮวางชานซองยิ้มขำกับปีศาจตัวน้อยๆ ที่น่าร้ากกก น่ารัก บินปัดป่ายไปมาแบบเสียสูญแล้วส่ายหัวเบา ๆ “ ...ร้ากกกนะจุ๊บุ ๆ บินระวัง ๆ น้า เค้าเป็นห่วง ฮริ๊ววววว”
นายแพทย์ อคแทคยอน นั่งไขว่ห้าง มือหนาเท้าคาง ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มหยดย้อย ตาคมกริบสาดน้ำตาลหวานเรี่ยราด ชนิดที่ใครเผลอสบตานั้น ไม่อายจนหน้าแดงก็ต้องเบาหวานขึ้นตาจนมืดบอด
-โอวเย่ แต่ใครแคร์ คร้าบบบ อคม่ายยยย แคร์ ความรักทำให้อคตาบอดซ่ะแล้วนะจ๊ะ-
สองชั่วโมงหลังจากนั่งสาดความหวาน อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดยั้ง อคแทคยอนย้ายตัวเองจากเก้าอี้หน้าสนาม ไปยังห้องทำงาน ที่สามารถมองหาร่างโปร่งหอมที่ยังคงนั่งนิ่งยิ้มได้ ตาคมกริบก็ยังคงหันกลับไปมอง และเผลอจับจ้องกับใบหน้าหวานๆ สีเรื่อๆนั้นเป็นระยะๆ
-อัยย่ะ โหวว .....กลางแสงแดดอ่อน ๆ ก็สว่างจ้า น่าร๊อกก
....โดนแดดจัด ๆ หน้าหวาน ๆ ขึ้นสีแดงจัดยิ่งน่าเอ็นดู คิคิ
.....โดนฝนโปรย ๆ โครตจะสวย โอ้พระเจ้ายอด อค เกิดมาเพื่อสิ่งนี้
.....โดนฝนเทกระหน่ำซัดสาด โครมคราม เสื้อแนบเนื้อ โครตเซ้กกกาซี่ ฮรี่ แฮร่”
(o.o) ห่ะ! เดี๋ยวนะ.. กลางแดดอ่อน>โดนแดดจัด>โดนฝนโปรย>ตากฝน เฮ้ย!!!!
“บ้าเอ้ย!!” หลังจากตั้งสติที่แตกกระเจิง กลับเข้าที่เข้าทาง อคแทคยอนวิ่งพรวด พราด ออกจากห้องทำงาน อย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมคว้าร่มและผ้าเช็ดตัวผืนหนา แล้วถลาเข้าหาร่างบอบบางที่นั่งตากแดด-ตากฝนอยู่นาน จนตัวเย็นเฉียบ
“คุนนี่ครับ คุนนี่ เป็นอย่างไงบ้างครับ โธ่เอ๋ย นั่งตากฝนทำไมครับเนี่ยะ?”
มือซ้ายของแทคยอนออกแรงดึงให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะ คนตัวเล็กกว่าขืนตัวไว้ ส่วนข้างขวาถือผ้าห่มผืนใหญ่โป๊ะลงบนร่างนุ่ม ที่ยังไม่ยอมขยับ จนต้องถอนหายใจยาวเพราะไม่กล้าขัดใจ
“ฝนเหรอ ??” นิชคุณเลิกคิ้วสูง ยิ้มบางๆ ให้กับเม็ดฝนที่ตกซู่ใหญ่ใส่ตัวอย่างไม่สะทกสะท้าน
“มันกินได้ไหม?” ตากลมโตสดใสส่องประกายระยิบระยับ แหงนหน้าหวานๆ ขึ้นแล้วอ้าปากอิ่มที่เริ่มซีดค้างรอรับ “ข้ากำลังหิว”
นายแพทย์หนุ่มยืนเหวอ ตาคมกระพริบปริบ ๆ มอง คนน่ารัก อ้าปากค้างทำท่า เหมือนฮิปโปโปเตมัส รอฮุบขนมปังในสวนสัตว์ เลยเริ่มจะปวดขมับตุบ ๆ
-ให้ตายสิ !! ลืมได้ยังไง ..ว่าที่เมียจ๋า... ติงต๊อง-
เฮ่ออ บอกไป ใครจะเชื่อ ทายาทธุรกิจโรงพยาบาล ชื่อดังหลายสาขา ดีกรีปริญญาเอกจากสถาบันวิจัยชื่อดังจาก USA อย่าง คุณชายอคแทคยอน หลงรัก คนบ้าแบบหัวปรักหัวปรำ
ร่างหนา ๆ ตัดสินใจทิ้งร่มในมือ แล้วนั่งลงข้าง ๆ ร่างเปียกโชก คว้ามือเล็กแล้วหงายออก “ทำแบบนี้ง่ายกว่านะครับ”
“......”
นิชคุณทำตามอย่างว่าง่าย ส่งเสียง หัวเราะใส แล้วยิ้มชอบใจกับของเหลวเย็นจัดในอุ้งมือ
-ปุ้ง!! ตาย กรูตายยยย อ๊ากก อคอยากตายโว้ยยย ไม่ไหวนะ น่ารักไม่ไหวจะทนแล้วนะ-
นิชคุณหันกลับมาทำเสียงจิจ๊ะเบา ๆเมื่อได้ยินว่าถูกชม แล้วตาโตเมื่อเห็นกิเลสปลิวว่อน ปากอิ่มลอบกลืนน้ำลายเบา ๆ แต่ความตื่นเต้น เรื่องฝน เรื่องที่ตัวเปียกมากกว่า เลยส่งยิ้มให้น้อย ๆ แล้วกลั้วขำในคอเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี
-ฮื่อพ่อครับแม่ครับ ขอบคุณที่ทำให้อคเกิดมาบนโลก เน๊ เจง ๆคร้าบ อครักพ่อกับแม่ครับ-
-ใครจะว่า อคบ้า..อคไม่สน ใครจะว่าโง่ก็ตามใจ อครักของอคอ่ะ รักจะตายแล้วโว้ย-
นิชคุณถอนหายใจอย่าหนักหน่วงพยายามระงับความกระหายในกิเลส ที่นับวันจะยิ่งส่งกลิ่นหอมยั่วให้น้ำลายสอ หน้าหวาน ๆ พยายามไม่หันไปมอง “ข้าบอกว่าข้ากำลังหิว”
-แน๊ เมียจ๋านี่น่าร๊อกจริง ๆ นะ จริงใจ๊ จริงใจ อ๊าก อคหล่ะปลาบปลื้ม มีแฟนซ้วย..สวย-
“1”
-นั่นไง ..ฮี่ .. ทำตาโต บ๊องแบ๋ว ทำท่าอินโนเซ้นต์ น่ารักที่สวดด-
“2”
-โอ๊ะ เม้มปากด้วยน้า .. คุนนี่จ๋า อค หล่ะ ร้ากกกก รักคุนนี่นะ รู้อ่ะปล่าวววคร่า-
“3”
-หูยย เลียริมฝีปากได้เซ้กกาซี่ ที่ซู๊ดด .. แต่งงานกันแล้วเราไปฮันนี่มูลที่ ไหนดีนะ? เอ อเมริกาดีไหม? คิคิ โอยมีความสุขอ่ะ-
“4”
-ฮือ ดีใจที่ได้เกิดมาเจอกะคุนนี่จริง ๆ นะ รักอ่ะ รักนะค่ะ รักโว้ยยยยย-
“โอ้ยยยยยย ไอ้กร๊วกกกกกก เลิกบอกรักข้าสักทีสิโว้ยยย !!!” ท่านนิกร้องโหยหวนอย่างหมดความอดทน ลุกขึ้นยืนแล้วโผขึ้นตักใหญ่อย่างรวดเร็ว ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อแต่เย็นเฉียบ ประกบเข้ากับริมฝีปากเรียวอย่างรวดเร็ว ลิ้นเล็กไล้วนซุกไซร้ ควานหาลิ้นหนาอย่างหนักหน่วง ตักตวงกิเลสล้นทะลักมากอย่างกระหาย แล้วถอนออกช้า ๆ ส่งยิ้มบางให้กับอคแทคยอนที่นั่งอึ้ง ริมฝีปากขึ้นสีแดงจัดกระซิบที่ข้างหู คนที่นั่งช๊อคเบา ๆ
“ขอบใจนะ”
-มันไม่จบแค่นี้หรอกที่รัก !!ของแบบนี้มันต้องมีการแลกเปลี่ยน-
นิชคุณเบิกตากลมใสกระพริบปริบ ๆ แล้วเหวออย่างตกใจ หัวทุยส่ายไปมา รีบเม้มปากของตัวเองแน่น แล้วกำลังจะผละออก
“ไม่นะ ข้าไม่ให้คืนนะข้าหิวนี่ ข้าจะกินอ่ะข้ากลืนมันไปหมดแล้วด้วย อืออ”
ทว่ามือหนาใหญ่รั้งไว้ กดค้างเพื่อ รองรับปากเรียวอุ่นร้อนของเขา แล้วกลับมาเป็นฝ่ายตักตวงความหวานเสียเอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามเม้มปากตนแน่นสักแค่ไหน
อคแทคยอนขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจแล้ว ฟันคมกัดเข้าที่เรียวปากอิ่มเบา ๆ จนต้องเปิดออกเพื่อรับลิ้นร้อน ที่ควานหาความหวานในโพรงปากอุ่นอย่างรุนแรง แล้วค่อย ๆ ผ่อนลงช้า ๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากร้ายกาจของตนออก นิ้วเรียวเกลี่ยที่ริมฝีปากอิ่มสีแดงจัดเบา ๆ แล้วส่งยิ้ม ให้คนน่ารักที่กระพริบตากลมๆ มองเหม่อ
“ถ้าหิวอีก คราวหลังผมจะเป็นคนป้อนเองนะ ตกลงไหม?”
ซานตานนิกค่อย ๆ หายจากอาการเหวอ เรียวปากอิ่มที่เม้มแน่นค่อย ๆคลี่ออกกว้าง มือเรียวเล็กแต่อุ่นล้ำอย่างน่าประหลาดแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากเรียว โน้มหน้าหวานหยดเข้าหาอย่างอ่อนโยน ปลายจมูกรั้นแตะเข้าที่ ปลายจมูกโด่ง ผละออกช้าๆ แล้วส่งยิ้มสดใส
“ขอบคุณนะ”
“มะ ไม่ เป็นไรคะครับ” คุณหมอพูดเสียงสั่น ตาคมเบิกกว้าง มือหนาจับเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายตัวเองอย่างรวดเร็ว
-อุ๊ พ่อเจ้า แม่เจ้า!! อ๊ากกกก ตาย กรูตายไปแล้ว รักโว้ยยยยย รักจนจะคลั่งตายแล้วววว-
นิชคุณหัวเราะเสียงใส แปลกที่ตอนนี้ไม่นึกโกรธ เรียวปากอิ่มยังคงคลี่ยิ้มส่งให้มนุษย์ที่ทำท่าลุกลี้ลุกลน
“ความรักนี่อร่อยกว่าความโกรธตั้งเยอะเลย ว่าไหม คิคิ น้ำตาไม่อร่อยเท่าไหร่” ปากอิ่มพองลม แล้วเป่าออกช้า ๆ ลิ้นเล็กสีแดงสดแล่บออก พร้อมกับยู่หน้าหวาน “มันขม”
-โอ้ยยย พอเหอะ น่ารักพอแล้วม้างงง สงสารหัวใจผมหน่อย –
“เอ๋ ทำไมเหรอ?” นิชคุณเบิกตาโตแล้วขมวดคิ้ว โน้มหัวทุยเข้าซุกที่อกหนาๆ เพื่อฟังเสียยงหัวใจ ของคุณหมอที่ทำหน้าเหมือนปลาบู่สำลักน้ำ
“เจ้าบาดเจ็บที่หัวใจเหรอ?? อย่าเพิ่งเป็นอะไรน้า” ตากลมช้อนขึ้นมองอย่างหวั่นวิตก แต่คนถูกถามกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ก่อนจะข่มอารมณ์ มือหนารีบดันร่างบอบบางที่แสนยั่วยวนออก แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าห่มที่เปียกโชกขึ้นมาคลุมร่างหอม ๆ ไว้
“เอ่อ ระ เรา ปะ ป่ะ ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ ดะ เดี๋ยวไม่สบายนะครับ”
“อื่อไปสิ ” แค่นั้นแล้วลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย ตากลมยังคงกระพริบปริบ ๆ
-แมร่งเอ๋ย น่ารัก น่าจับกด จิ๊บเป๋งงงงง กดเลย ได้ไหมอ่ะ ได้ ไหม? แล้วแต่งแมร่งเลย บ้ารึไม่บ้า อคจะไม่สนใจแล้วได้ไหมอ่ะ ด่ามาเลย อคย๊อมมมมม”
“กดอะไรรึมนุษย์ ข้าไม่เข้าใจ?”
อคแทคยอนก็สะดุ้งเฮือก พยายามควบคุมคุมสติ ตลอดการเดินทาง
-โอยพอเหอะ น่ารัก พอแล้วม้างงง อคเหนื่อยแล้ว ฮื่อ-
--------คุยกัน-------
ดีใจที่มีคนชอบนะค่ะ ไรท์ปลื้มปริ่มจริง ๆ 555+++
วันหยุดไรท์ไม่ลงน้า
เจอกันวันอังคารเย็น ๆ คร่า
คิดถึงกันบ้างเน้อ!!!!
(ยังไม่ตรวจน้า)
Enjoy reading
kanka
ความคิดเห็น