คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +14 feb+
+14 feb +
“เซ็งโว้ยยยยยยย!!!! “ เสียงหวานๆลากยาว บ่งบอกความรู้สึกออกมาตามคำพูดว่า เซ็งสุดขีด ได้เป็นอย่างดี
นกสีดำตัวเล็ก ๆ เซถลาแทบหน้าคะมำเพราะเสียงใส แต่กังวาลก้องดังแสบแก้วหู นกน้อยบินร่อนลงก่อนจะค่อย ๆ กลายร่างเป็นเด็กหนุ่มรูปงาม
อีจุนโฮตวัดตาเรียวขีดของตนไปยังต้นเสียง จ้องมองไปยังร่างบางที่ถึงแม้จะอยู่ในความสลัว และไกลโพ้นในหุบเขาที่มืดมน กระนั้นก็รับรู้ได้ถึงความงดงาม และสุกสว่าง
“ท่านพี่ไปทำอะไรบนนั้นเหรอ??” น้องชายถาม แต่ดวงตาเรียวนั้นฉายแววเยาะเย้ย
”ลงมารับของขวัญที่ท่านต้องได้ทุกปีสิขอร้าบบบ”
“หุบปาก!!!” เสียงหวานตวาดแว้ด ตากลมดำสนิทหันมองน้องชายหน้าทะเล้นอย่างเอาเรื่อง ปากเรียวขมุบขมิบ พึมพำ “ปะเดี๋ยวพ่อสาบซ่ะหรอก”
น้องชายตัวแสบหัวเราะเสียงใส ไอละอองและกลิ่นหอมแปลกของพืชพันธุ์ ทำให้ตาเรียวขีดเบิกกว้าง รีบสยายปีกบังร่างตนไว้เนื่องจาก พายุดอกกุหลาบหลากหลายสี มากมายมหาศาล พัดวนเป็นรูปหัวใจ หลายรอบแล้วร่วงกราวลงเหมือนฝนลูกเห็บ นั่นคือสาเหตุที่พี่ชายสุดสวยหลีกหนี
มันก็เป็นเรื่องปกติทุกปี
และพี่ชายก็บ่นทุกปี และมันก็ดังขึ้นเป็นครั้งที่ 1000 ของรอบวันแล้ว
แม้จะหนีออกมานั่งสูดไอเย็นอยู่สุดขอบโลก กลิ่นบ้าบอนั้นก็ยังถูกเทพวายุพัดพามาจนได้ ใบหน้าหวานสว่างยู่จมูกรั้นของตนอย่างหงุดหงิด
“น่าเบื่อ”
...นิชคุณเบื่อเพราะอะไรหนะเหรอ?? วันพรุ่งนี้เป็นวันแห่งความรักไงหล่ะ
ไม่ใช่พวกที่ต้องซื้อกุหลาบให้ตัวเอง เหมือนเพลงคนโสดที่เคยฟังมา เพราะทุกวัน มีไอ้ดอกไม้ หน้าตาประหลาดโผล่มาให้ทุกวัน มากจนไม่รู้จะไปเก็บไว้ที่ไหน อ้อ แล้วก็ไม่ใช่ถูกบอกเลิกวันนั้น แต่มันแย่เพราะเป็น ที่ตัวเขาหมดอำนาจ!!
วันที่เทพมีอำนาจเหนือซาตาน … วันวาเลนไทน์
ปีศาจน้อย เดินหลีกกองกุหลาบขนาดยักษ์ ที่ไม่ว่าจะทำลายเท่าไรมันก็ไม่มีวันจะสลายได้ และเขายอมแพ้ในการทำลายไปตั้งแต่ปีที่แล้ว
น่ารำคาญ ที่ยิ่งทำลาย ก็ยิ่งเพิ่มจำนวน
“กุหลาบที่ได้จาก เทพนี่ช่างน่ารำคาญนัก” ถอยหายใจเบาๆ อย่างเบื่อหน่าย ปรายตามองหน้าคนที่นั่งบ่นว่าเซ็ง ๆ แล้วเริ่มเซ็งตาม
“ข้าเองก็เริ่มจะเซ็งเหมือนกัน”
อีจุนโฮได้ยินเสียงดีดนิ้วเรียวดังเปาะแว่วๆ ตามมาด้วยเสียงหวานแผ่ว ปากบางคลี่ยิ้มให้บุคคลอันตราย ที่ไม่น่าเข้าใกล้ที่สุด
ซาตานนิก ราชาปีศาจ ผู้ปกครองโลกมืดมิดและแสนเหน็บหนาว หรือ เรียกสั้น ๆ ว่า ท่านนิก
“ใช่ไหม?แมร่งโครตเซ็ง” ตากลมปรายมองน้องชายตาตี่ที่นั่งเหยียดขายาวบนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ยักษ์ และกองกุหลาบสีหวานแหวว แล้วเบ้ปากอิ่มอย่างไม่สบอารมณ์
”เจ้าเกลียดวันพรุ่งนี้ เหมือนพี่สินะน้องชาย”
อีจุนโฮขยับคอหมุนไหล่ ปรายตาของตนมองหน้าพี่ชายหน้าหวานแล้วส่ายหัวปลงๆ
“เปล่าหรอกพี่ชาย..ข้าเซ็งที่ท่านเอาแต่บ่นว่าเซ็งนั้นแหละ ทำไมท่านถึงไม่ทำตัวให้ชินเสียหล่ะ”
ใบหน้าสวยหวานหันขวับ ตากลมโต เปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง รอยยิ้มประกายสดใสหายวับไปเหลือทิ้งไว้แต่ ละอองอากาศที่เย็นเฉียบ ร่างเล็กบอบบางแต่เต็มไปด้วยพลังอำนาจมากมาย ค่อย ๆ ก้าวเข้าหาช้า ๆ นิ้วเรียวชี้ค้างที่อากาศแล้วดีดออกไปรวดเร็ว
“ไอ้แสบ!!!”
อีจุนโฮโผผวาเฮือก แล้วต้องผวาอีกเฮือก เมื่อผู้ที่คิดว่าอยู่ไกลโพ้นสุดลูกหูลูกตา มาเกาะอยู่เหนือหัวตน มือเรียวรีบปิดปากที่หาเรื่องของตนทันที หัวเล็กส่ายรัวๆ และดูเหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ปีกดำสยายออกเตรียมจะโผบิน
“อย่านะพี่ ท่านก็รู้ว่าขะ ข้า” แต่สายไป “มะ ไม่ “
ร่างน้องชายปากดี กลายเป็นอีกาสีดำทันที
“ กา กา กา”
อาการบินว่อนโวยวาย ทำให้นิชคุณยื่นนิ้วเรียว ส่งไปให้กาดำตัวน้อยเกาะไว้พลางลูบขนสีดำเงาเบาๆ
” ข้าไม่อยากสาปเจ้าหรอกนะน้องชาย ถ้าเจ้าไม่เหวี่ยงใส่ข้า”
ปีศาจจุนโฮในร่างอีกาสีดำตัวจ๋อย ขยับปีก หัวเล็ก ๆ หันจ้องอย่างเอาเรื่อง ปากแหลมเล็กส่งเสียงดังลั่น แสยะยิ้มร้าย
“กา กา”
ท่านพี่ชอบรังแกข้า ... ร้ายกาจที่สุด
จริงตามนั้น ท่านนิก เป็นพี่ชายที่น่ารักของข้าเสมอ แต่เว้นในยามนี้
“กา กา”
“พูดอะไรเหรอน้องชาย ?? พี่ฟังไม่รู้เรื่อง” ร่างบางๆ ยิ้มละไมรับกับอาการกระพือปีกพรึบพรับ ส่งเสียงโวยวายของน้องชายในร่างอีกา ที่ตนเองเพิ่งสาป นิ้วเรียวดีดปากน้องชายเบา ๆ อย่างหมั่นไส้
“ไม่นานหรอก แค่ราตรีเดียวเท่านั้นแหละ” นิชคุณแสยะยิ้มเย็น จนคนที่พบเจอต้องชาวาบรอยยิ้มร้ายที่นับวันจะน่ากลัวขึ้นทุกที
อีกาตัวน้อย หยุดบินว่อนแล้วบินมาเกาะไหล่บางพี่ชายนิ่งๆ วันแห่งความรักที่ทำให้อำนาจของนิชคุณและจุนโฮลดลงฮวบฮาบน่าใจหาย มันเป็นวันที่พี่น้องสองคน ต้องมาขังตัวเองบนเทือกเขามืดทึบ สลับซับซ้อน
นกน้อยแอบชำเรืองมองพี่ชายที่มีใบหน้าหวาน ตากลมโต ยามต้องแสงจันทร์นั้นสวยราวกับดวงดาวที่ปลายฟ้า สวยเสียจน ต้องตาต้องใจ เหล่าเทพบนสวรรค์ มากกว่าเทพีบางตนเสียอีก
เทวาบนสรวงสวรรค์คงมีแต่พวกโง่ๆ
ยิ่งใกล้วันแห่งความรักมากเท่าไหร่ อำนาจมืดก็เริ่มจะถดถอยลง ปรายตาเรียวมองพี่ชายที่ร่างโปร่งบาง ทว่าปีกสีดำใหญ่ด้านหลังของพี่ชายกลับมีสีหม่นลง
“โอ้ท่านพี่ ปีกของท่านกำลังจะหายไป”
“ไม่หรอกไอ้แสบ มันแค่จางเท่านั้นแหละ” ตากลมเหล่มองที่ด้านหลัง แล้วถอนหายใจเบา ๆ มองน้องชายตัวน้อย ที่ตอนนี้เริ่มสงบนิ่งแล้วส่งยิ้มให้บางๆ
รอให้เวลางี่เง่านี่ผ่านพ้นไปก่อน
นิชคุณย้ายตัวเองจาก ยอดเขาแหลมสูง โผเข้ามาสู่ภายในที่พำนัก ทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่นุ่มอย่างใจเย็น ไม่เหลือเค้าขี้โวยวาย ปีกสีหม่นใหญ่ค่อยๆโอบล้อมกายโปร่งระหงของตนเองกับอีกาตัวน้อย
คงต้องยอมให้เทพแห่งความรักทำงานบ้างสินะ
แม้วันแห่งความรักจะเป็นวันที่เหล่าซาตานและปีศาจทั้งหลายอ่อนแรง แต่กลิ่นไอของความเลวร้ายในจิตใจมนุษย์ที่ทำบาปในวันนี้ มันชั่วยั่วยวน การทำความชั่วในเวลาที่เทพอวยพร ช่างเป็นขุมพลังที่น่าดึงดูดให้เหล่าปีศาจทั้งหลายได้กลืนกิน
ไม่เว้นแม้แต่อีจุนโฮปีศาจตัวน้อย ๆ
เมื่อพ้นคำสาปของจ้าวแห่งปีศาจ จุนโฮก็สยายปีกสีดำหม่นของตนออก ร่างสมส่วนหันไปมองพี่ชายที่นอนอ่อนแรง ปีกสีดำเริ่มหม่นลงทุกที
แม้แต่เขาเองก็แทบไม่มีแรงจะขยับตัว ถ้าเขาได้รับไอความชั่วในวันนี้แน่นอนเขาจะฟื้นตัวเร็วขึ้น
“อย่าไปนะอีจุนโฮ” เสียงหวานแว่วของซาตานผู้ยิ่งใหญ่ปรามเบา ๆ ตากลมปรือจากการหลับใหล
ไม่สน เวลานี้ต่อให้นิชคุณลุกขึ้นมาสาปเขาให้เป็นหนอนก็ไม่สนใจ น้องชายตัวแสบหันไปยักคิ้วให้ ด้วยท่าทางกวนประสาท
“อย่าห้ามข้าเลยท่านพี่ ท่านไม่มีแรงหรอกนอนพักเถอะ คิคิ”
ตาเรียวขีดมองพี่ชายร่างบอบบางที่นอนนิ่ง ท่ามกลางแสงสีชมพู และอบอวลด้วยกลิ่นหอมอ่อนของกุหลาบแล้วอดสงสารไม่ได้
“ความรักกำลังทำให้ท่านอ่อนแรงพี่ชาย”
ยิ่งมีเทพบุตร เทพธิดา ส่งความรัก ความปรารถนามาให้ ซาตานมากเท่าไหร่
อนิจจา .. ซาตานผู้ยิ่งใหญ่ก็อ่อนแอมากเท่านั้น
“อย่าออกไปอีจุนโฮ เจ้ายังเด็กนักไม่รู้เหรอว่าวันนี้เราไม่มีอำนาจ”
“รู้ซี่ แต่ข้าก็จะไป”
“ไอ้น้องดื้อ!”นิชคุณตวาดดังเสียงเหมือนฟ้าจะผ่า ทำให้หุบเขาสะเทือน เสียงหวีดหวิวดังสะท้อนก้อง ความเกรี้ยวกราดที่น่าสะพรึงกำลังเริ่มต้นขึ้นรวดเร็ว เหล่าบริวารปีศาจน้อยใหญ่พากันหลบอยู่ในซอกมืดที่ลึกสุด
นิชคุณนอนนิ่งมองร่างจุนโฮที่กลายเป็นค้างคาวสีดำ ด้วยดวงตากร้าว เขาไม่มีพลังมากพอที่ห้ามได้ ในเมื่อละอองความรักปลิวว่อนและจู่โจมเฉพาะแค่เขาคนเดียว
“รอให้ข้าฟื้นตัวก่อนอีจุนโฮ ข้าจะสาปเจ้าให้เป็นแท่นบัลลังค์หินของข้า!!!” เสียงหวานตะโกนบอกค้างคาวที่บินไปลับตา มือเรียวปัดป่ายไปทั่วแล้วบังเกิดหลุมดำ ที่ขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ
“ไอ้เวร อิเวร ออกมานี่!!!” เสียงหวานแหวเรียกให้คิวบัสทั้ง 2 ตน เผ่นโผนทะยานออกจากหลุมแห่งความฝัน แล้วหมอบข้างแท่นหินใหญ่ อย่างลนลาน
“ขอรับ ท่านนิก”
“ไปตามน้องชายข้า!!”
คิวบัสคู่หูมองหน้ากันเลิ่กลัก แต่ก็ทะยานตามออกไปทันที
โลกมนุษย์ที่แสนโสมม เป็นแหล่งหาอาหารชั้นดีให้กับเหล่าปีศาจ แม้ว่ามันต้องแลกมาด้วยการแตกดับหรือร่างสลายไปก็ตาม
เสียงบทสวด เสียงหัวเราะ ดอกกุหลาบ ความรัก
“อึ่ย เกลียดจริงเชียว หิวแล้วด้วย” ค้างคาวน้อยอีจุนโฮเบ้ปาก ส่งสายตาค้อนขีดให้มนุษย์คู่รัก ที่พากันจู๋จี๋ แลกจูบดูดดื่มอย่างไม่อายใคร
แรงที่มีอยู่น้อยนิด บวกกับอาการหิวจนตาลาย ค้างคาวตัวน้อย งี่เง่า โผลงมาเกาะที่เสาอะไรสักอยาก แต่แค่เกาะเหมือนว่าอำนาจที่น่าจะยังเหลือกับถูกสูบหายวูบไป
ค้างคาวปีศาจจุนโฮหล่นปุ๊กลงบนพื้นดิน ไม่มีแรงขยับปีก
“ที่ไหนหว่ะ??”
ตาเรียวมองแหงนขึ้น ก่อนเบิกตากว้างตกใจ “ตายห่า โบสถ์”
ยิ่งอยู่นานยิ่งหมดแรง ค้างคาวน้อยที่น่าส่งสารหายใจแผ่วๆ ถ้าอยู่ตรงนี้เขาหมดอำนาจแน่ หลับตาลงอย่างปลงตก น่าสมเพช ชีวิตจริงๆรู้ถึงไหนก็อายถึงนั้น
ร่างที่อ่อนระทวยของนิชคุณใช้เวลาฟื้นกำลังไม่นานนัก แน่นอนนิชคุณคือซาตานที่ปกครองปีศาจ อำนาจเทพคิวปิด ทำอะไรเขาได้ไม่นานหรอก
แล้วตากลมโตมองปีกที่เริ่มกลับมาเข้มยิ้มอย่างพอใจ ก่อนขมวดคิ้ว
“ทำไมจุนโฮยังไม่กลับมา” ก่อนที่จะได้คิดอะไรเขารู้สึกได้ถึงน้องชายตัวแสบ ต้องมีเรื่องแน่ๆ นิชคุณ โผออกจากหุบเขาแห่งความมืด กลายร่างเป็นค้างคาวสีดำตัวใหญ่บินโฉบออกจากเทือกเขาที่พำนัก นึกเป็นห่วงน้องชาย
บนโลกมนุษย์แหล่งอาหารของเหล่าปีศาจ เสียงสวดมนต์ทำให้อ่อนแรง ความรักทำให้เขาหายใจลำบาก เทพวาเลนไทน์กับเทพวีนัสกำลังอวยพรให้แหล่งอาหารของเขา
ตากลมมองเห็นอะไรสักอย่างอยู่นั้นไง
“ไงหล่ะไอ้น้องดื้อ”
แม้ว่าตากำลังจะปิดแต่จมูกยังใช้การได้ดี กลิ่นความชั่วร้ายแม้จะแผ่วเบาก็ตาม
“พี่คุณ ช่วยข้าที”
ผู้คนผ่านไปมาเห็นค้างคาวตัวใหญ่บินโฉบลงกางปีกปกป้องอีกตัวที่เล็กกว่า ชี้ชวนกันดูด้วยความรักและเอ็นดูในพฤติกรรมของสัตว์โลก หลายคนถ่ายภาพอัพทวิตเตอร์ เฟตบุคกันมันส์มือ
“ไหวไหมจุนโฮ ?เราต้องรีบไปก่อนที่จะมีพวกบาทหลวง หรือนักบวชออกมาสาดน้ำมนต์ใส่เรานะ “ นิชคุณถามเมื่อบินลากไอ้ค้างคาวตัวน้อย ออกมาจากฝูงชน แล้วโฉบมาพักใต้ต้นไม้ลับตาคนสองพี่น้องกลายร่างเป็นหนุ่มรูปงาม ที่ทั้งคู่แสนเกลียดชัง
“ไม่ ข้าอ่อนแรง”
ใบหน้าสวยหวาน ขมวดคิ้วเรียวใช้ความคิดเพียงชั่วครู่ แล้วรีบสั่งน้องชายที่นั่งคอพับคออ่อน
“ยื่นหน้าเจ้ามาน้องชาย”
จุนโฮตกใจเมื่อนิชคุณกรีดมือตัวเองเป็นรอยเลือดสีดำทะลักออกจากผ่ามือเรียวตัดกับตัวขาวๆ ใช้นิ้วเขียนสัญลักษณ์บางอย่างที่หน้าของจุนโฮ
“เฮ้ย!พี่ให้ข้าไม่ได้นะแล้วพี่จะกลับอย่างไง”
“อีกไม่นานข้าก็ฟื้นอำนาจ เจ้ารีบกลับไปซะอย่าให้ข้าต้องเป็นห่วงเข้าใจไหม”
จุนโฮยังนั่งนิ่งไม่ขยับ ... เขาทิ้งพี่ชายไว้ที่นี่ไม่ได้
“อีจุนโฮ!! นี่คือคำสั่งไปซะ”นิชคุณตวาดลั่น ใช้มือเรียวผลักน้องชายกระเด็นออกไปที่สุดของโลกมองร่างน้องลับไปแล้วนั่งหอบ หมดแรงแล้วจริงๆ
เซนต์วาเลนไทน์+เทพวีนัส+ไอ้คิวปิด (จอมอึน) ฝากไว้ก่อนเถอะ
นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยอาการของซาตานหมดแรง ใต้ต้นไม้ที่ คิดว่าซ่อนตัวดีแล้ว ขอพักเอาแรงให้พ้นเวลาอ่อนแอ ก่อนแล้วค่อยหาไอชั่วร้ายที่มีมากมายบนโลกมนุษย์กิน ต้นไม้ที่ใหญ่โอบกอดร่างบอบบางไว้ แต่แสงนวลของดวงจันทร์ที่ยิ้มแฉ่งกระทบร่างโปร่ง ระเรื่อเรืองแสงขาว เป็นที่สังเกตได้ไม่ยาก
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง แต่งกายด้วยชุดสูทตัดเย็บใหม่ แถมติดยี่ห้อแบรนด์ดัง ในมือหนาถือกุหลาบช่อโตส่งกลิ่นหอม หญิงสาวหลายคนพากันซุบซิบ แลเหลียวหลัง กลิ่นน้ำหอมเจือจางผสมกับกลิ่นกายบุรุษทำให้ ไม่ว่าใครก็ต้องหันมอง
ใบหน้าคมยิ้มให้ผู้คนที่ส่งยิ้มให้ตนน้อย ๆ ดวงตาคมถูกปกปิดด้วยแว่นดำ ยิ่งทำให้เป็นบุรุษที่น่าสนใจยิ่งขึ้นไปอีก
อคแทคยอนถอนหายใจเบา ๆ ถอดแว่นดำที่ปิดดวงตาออก เมื่อเข้ามาในวิหารที่ขึ้นชื่อว่าศักดิสิทธิ คุกเข่าลงหน้าแท่น พนมมือหนาๆของตัวเอง ส่งสายตาอ้อนวอน กับพระผู้เป็นเจ้าในรูปแบบของไม้กางเขนใหญ่ยักษ์ในโบสถ์ แห่งหนึ่งใจกลางกรุงโซล
“พระเจ้าครับ วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นะ”
“อื่อออ ข้ารู้แล้ว”
“แล้วผมก็แน่ใจว่าผมน่าตาดีมากๆ ทำไมหล่ะ ทำไม ผมถึง เฮ่ออ”
“ก็ไม่มีใครเถียงเจ้านี่ มนุษย์เจ้าหน่ะ หล่อลากเลือดจะตายไป แต่อย่าเพิ่งตายนะข้าไม่อยากมีคู่แข่ง ฮา ”
“เทพคิวปิด ใจร้ายกับผมมากเลย!” น้ำเสียงค่อนขอด ช่อกุหลาบใหญ่ข้างตัว ถูกนำมาวางไว้ที่แท่นบูชา
“ใครบ๊อกกก ข้าออกจะใจดี”
“ผมต้องซื้อกุหลาบให้ท่านอีกกี่ปี ถึงจะใจดีกับผมบ้าง” ตาคมกริบตัดพ้ออย่างเปิดเผย ริมฝีปากขยับพึมพำเบา ๆ
“อีกไม่นานหรอกน่า บูชาข้าต่อไปเถอะ พ่อรูปหล่อ”
“ผมไม่ได้ขออะไรมากสักหน่อยก็แค่ เป็นคนสวยแต่น่ารัก ใจดีแต่ก็เด็ดขาด ยิ้มเก่งแต่ก็ต้องเอาจริงเอาจัง ดูแลผมได้บ้างในบางครั้ง ต้องขี้อ้อนแล้วก็ต้องขี้งอนเป็นบางเวลา ต้องมีใบหน้าหวาน ๆ ตากลมโต ต้องมีกลิ่นตัวหอม ๆ เพราะผมชอบกอด อันนี้สำคัญมาก ต้องน่าร๊อกก ในแบบที่ไม่ธรรมาดา ..แค่เนี่ย.. สเปคพื้น ๆ มันหายากตรงไหนครับ? ท่านต้องใช้ความพยายามให้มาก ๆ สิ เมื่อไหร่จะส่งใครคนนั้นลงมาสักทีเล่า !! เด็กอะไรใจดำ ! คิวปิดใจร้าย ผมจะมาบูชาท่านเป็นปีสุดท้ายแล้ว อะชริ.. โสดก็โสดสิ ..ดีจะตาย ไม่เห็นอยากมีใครเลย ก็แค่เหงา อ่ะโด่ ใจดำ เทพใจดำ”
ผู้ที่ถูกกล่าวถึง นั่งหน้ายู่ ตาคมกริบเบิกกว้าง เบ้ปากตนอย่างไม่สบอารมณ์อยู่ปลายไม้กางเขนใหญ่ ในมือถือคันธนูสีแดง ปลายรูปหัวใจ แต่ไม่ได้มีรูปลักษณ์เป็นเด็กเล็ก ๆ เสียหน่อย
“ย่าห์ ป่ะเดี๋ยวข้าสาปให้เป็นหมันเสียเลย ข้าใจดีจะตาย อุแหม่ สเปคเจ้าขนาดนั้น มันไม่ใช่มนุษย์ แล้วโว้ย นั้นมันเทพแล้ว คิคิ”
เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังขึ้นเรื่อย ๆ เแทคยอนตวัดตาคมกริบมองแล้วเบ้ปากเซ็งจัด เมื่อเห็น คู่รักหลายคู่ เดินเข้ามาภายในเพื่อถวายเครื่องบูชา แด่เทพแห่งความรัก เมื่อตัวเองสมหวัง อคแทคยอนจำใจต้องลากตัวเองออกจากโบสถ์ทั้ง ๆ ที่ยังขอพรไม่จบ ด้วยอารมณ์เหวี่ยงสุด ๆ
“รู้แล้วโว้ยว่ารักกัน ช่วยไปไกล ๆ คนโสดจะได้ม่ะ ไอ้เทพใจดำ แมร่ง โครตใจดำ เซ็งโว้ย”
คิวปิดฝึกหัด นามว่าฮวางชานซอง พิจารณาสื่อความรักที่ใช้แล้วส่ายหัว มองตามร่างมนุษย์สุดอาภัพเรื่องความรัก แล้วก็นึกสงสาร ถ้าไม่ตั้งสเปคประหลาดล้ำป่านนี้ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองไปแล้ว
“เฮ้ย!เดี๋ยวสิ ข้าจะให้พรเจ้า อ้าว ๆ เดินไม่มอง ทำเป็นไม่เห็นหัวกันเลย ด่าฉอด ๆ แล้วเดิบฉับ ๆ เดี๋ยวข้าสาป” ลิ้นหนาแล่บออก พร้อมกับทำท่าบ๋องแบ๊วกระพริบตาเรียว ๆ
“เออ ลืม เจ้าไม่เห็นข้านี่นา ฮา เดี๋ยวดิ รอข้าก้อนนนน”
แทคยอนเดินไปเรื่อย ๆ แล้วหยุดนั่งทิ้งร่างหนาๆปุ๊กลงที่ม้านั่งยาว ตาคมมองผ่านสายน้ำที่นิ่งสงบ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป
“อ่า.. อยู่นี่เองพ่อรูปหล่อ นั่งนิ่ง ๆน้า” ฮวางชานซองค่อย ๆ ยกลูกศรแห่งรัก ขึ้นมาเล็งที่ชายหนุ่มผู้น่าสงสาร
-ฉึก-
ดอกแรก พลาดเป้าอย่างน่าเสียดาย
วันวาเลนไทน์... วันที่ถูกบอกเลิกน่าอายชะมัด
“เราเลิกกันเถอะแทคยอน”เสียงหวานบาดหูที่เมื่อใด นึกถึง เขาจะได้ยินมันชัดเจนเสมอตามด้วยประโยคตัดพ้อเง้างอดของคนรัก
“แทคไม่มีเวลาให้ยุนอาเลย เห็นคนบ้าพวกนี้สำคัญกว่ายุนอาสินะ”
-ฉึก-
ดอกที่สอง ก็พลาดเป้า
แทคยอนมองเงาตัวเองที่สะท้อนในน้ำและถอนหายใจอีกครั้ง
3 ปีแล้ว ที่ไม่ได้เจอกันเลย เป็นอย่างไรบ้างครับ? สบายดีไหม? เขาเฝ้าถามฝากสายลมไปทุกวันถึงเธอ แค่คิดถึงน้ำตาก็ไหลอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหล
“กลิ่นอาหารเหรอ ? “ ร่างโปร่งบางที่นอนคู้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ค่อย ๆ ลืมตากลมสุกสว่างของตนขึ้นด้วยความยากลำบาก
หอมหวน แต่คงขมน่าดู
กลิ่นของอาหารโชยอ่อนเข้าปะปนกับอากาศรอบตัวปลุกให้ซาตานผู้หิวโหย แม้จะไม่ค่อยชอบรสชาติขมเฝื่อนแต่เพราะความหิว ทำให้ต้องตัดสินใจพาร่างกายของตนออกจากที่ซ่อน แล้วส่ายจมูกฟุดฟิต หาแหล่งอาหารที่น่าจะอยู่ไม่ไกล
ปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างใครคนหนึ่ง แล้วส่งยิ้มเย็นเฉียบ
“อ่า น้ำตาในวันแห่งความรักเสียด้วย อาหารของข้า” ใบหน้าหวานโน้นลงใกล้เพียงเพื่อลิ้มรสอาหาร
ฮวางชานซอง มองลูกศรลูกสุดท้ายในมือ สลับกับลูกศรอีก 2 ดอกที่พลาดเป้าอย่างน่าเสียดาย แล้วถอนหายใจ
“ก็ข้ายิงไม่แม่นอ่ะ โอกาสสุดท้ายของเจ้าแล้วนะมนุษย์ ปีหน้าเอาใหม่นะ”
เมื่อไหร่นะ พระเจ้าจะเห็นใจอคแทคยอน แล้วส่งใครสักคนมาเติมเต็มชีวิตของเขาสักที แทคยอนคนนี้มันไม่ดีอย่างไงเหรอ?? มีแฟนกี่คนก็เลิกหมด เขาหน้าตาดีนะอันนี้ค่อนข้างแน่ใจ การศึกษาก็ดี เรียนจบการแพทย์จากเมืองนอกนะโก้จะตาย แถมเงินในบัญชี+เงินมรดก+เจ้าของโรงพยาบาลจิตเวชชื่อดัง หลายสาขา ในหลายประเทศ ไม่ดีตรงไหน ไม่เข้าใจจริงๆ
อคแทคยอนถอนหายใจเบา ๆ ในเมื่อลืมตาแล้วน้ำตาไหล ก็คงต้องหลับตาสินะ
ทว่าจู่ๆ ไอเย็นๆที่คิดว่าเป็นสายลมคลอเคลีย อยู่ข้างแก้มตอบกลับอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ และหอมอ่อน จนต้องลืมตามอง
“เฮ้ย!อะไร??”
ความเศร้าสร้อยในนาที ที่แล้วหายไปทันที เมื่อข้างหน้าเขาปรากฏ ร่างบอบบาง ใบหน้าหวานหยด ของใครคนหนึ่ง ส่งยิ้มกว้างเหมือนถูกใจกับอะไรสักอย่าง
รอยยิ้มที่ตรึงให้แทคยอนแทบหยุดหายใจ ตาคมสบตากลมโตที่ส่องประกายแวววับ ปากสีชมพูเรื่อที่ห่างจากแก้มเขาไม่ถึงคืบ กลิ่นหอมอ่อนนี่ช่างเย้ายวนนัก
-ปิ๊งงงง-
“ห่ะ!! ข้ายิงถูกด้วย เข้าเป้าโป๊ะเช๊ะ ... ฮา …ข้าทำได้ ข้าทำได้ เย้ ๆ โฮจัง ข้าทำได้นะ คิคิ รับพรจากข้ามนุษย์เอ๋ย จากนี้ไป ชีวิตเจ้าจะมีแต่เรื่องดีงามและสมหวังในความรัก คู่แท้ของเจ้า คือ คนแรกที่เจ้าสบตาด้วย ”
“ความเศร้าเป็นอาหารที่ข้าไม่ค่อยชอบ” ลิ้นเล็ก ๆสีแดงดูดซับน้ำตา ที่เปลือกตาคมจนแห้งสนิท ปลายลิ้นอุ่นเล็ก เลียไล้คราบน้ำตาไหล อาบแก้ม แล้วเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้
“มันขม”
แทคยอนตะลึงอีกรอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้แต่ทำตาปริบๆมองนิ่ง
คิวปิดชานซองคิ้วเรียวขมวดยุ่ง “ว่าแต่ เมื่อตะกี้มันใครหว่า?? ส้วย สวย แต่ หน้าคุ๊น คุ้น เหมือนเคยเห็นที่ไหน? เหอะ.. ช่างสิ จะโดนใครก็ช่าง คิคิ”
พระเจ้าครับให้พรเร็วไปป่ะแล้วส่งใครมาเนี้ย??? เทวดา หรือนางฟ้า
คิวปิดยิ้มกว้างตาเป็นประกายระยิบ ระยับ “ ฮา..ข้าให้ตามที่เจ้าขอแล้วมนุษย์เอ๋ยขอให้มีความสุขกับความรักและพรของข้า ” ปีกสีขาวสยายใหญ่แล้วโผขึ้นสู่ท้องฟ้า มองผลงานล่าสุดด้วยความเปรมปรีด์
นิชคุณยิ้มเขารู้ว่าใครคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ร่างหอมผละออกห่างอย่างรวดเร็ว
“ข้าเป็นซาตาน!”
“หือ???” คิ้วเข้มเลิกสูง ตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวาน รอยยิ้มส่องประกายหวานหยด ตาคมเลื่อนต่ำลง อา.. ตัวขาว บอบบาง และก็เปลือยตรงหน้า ระดมมันสมองคิดอย่างหนัก
เปลือยตรงหน้า!!!
“เฮ้ย!! คุณโป๊นี่” ตาคมกระพริบปริบ ๆ แล้วกลืนน้ำลายอยากยากเย็น เมื่อคนตัวหอม ๆ ทำตาโตเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ แล้วโผเข้ามานั่งบนตักใหญ่ มือเรียวบางคล้องเข้าที่คอ โน้นหน้าหวาน ๆ เข้าใกล้จนได้กลิ่นหอม
“อ่า กิเลส กิเลสเต็มเลย ข้าอยากกิน ขอข้านะ ข้าอยากกินเจ้า”
“เฮ้ย !!” อคแทคยอนสะดุ้งเฮือกตาเบิกโต แต่ก็ยิ้มบางๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นแพรวพราวระยิบระยับ อย่างเจ้าเล่ห์ “ผมก็อยากกินคุณ”
++++++++++++++++++++++++
คุยกัน คุยกัน
มาลงแล้วนะค่ะ สำหรับตอนแรก ทีไม่แน่ใจว่ามันจะสนุกรึเปล่า ??? 555 ++ ก็อย่างที่ไรท์ออกตัวแต่เนิ่น ๆ ว่า จริง ๆ แล้ว มันเป็น คุณหมอ กับนางมโนราห์ แต่เวอร์ชั่นนี้ ดั้นมาเป็นคุณหมอ กับ ซาตาน จิ้นลำบ๊ากก ลำบาก
(ทำใจเอาไว้ก็แล้วกันเนอะว่ามันไม่ฮา)
** อย่าเสียเวลาเปิดฟิคของไรท์ตอนเช้า ๆ เลย เพราะไรท์อัพเย็นตลอดค่ะ แต่ไม่เกิน 5โมงเย็น
เช้าๆ ขอไรท์ทำงานหน่อยเดี๋ยว boss ท่านจะกรุณาแจก แกลบคลุกเกลือ มันจะซวยเอา T_T
แล้วก็วันหยุด ไรท์ไม่ อัพนะค่ะ... เพราะไรท์ยุ่งกว่า วันธรรมดาเสียอีก
++ปกติแล้วถ้าไม่ยุ่งมากจนเกินไปไรท์ก็พิมพ์ไว้เรื่อย ๆ และ อาจกลับไปแก้คำผิดให้ค่ะ แต่ส่วนใหญ่ตอนนี้ไรท์พิมพ์เย็นแล้วอัพเลย ผลก็คือ ภาษาไทยห่วย !! ขอโทษค่ะ ++
++ทนอ่านหน่อยนะค่ะ++
ตามนี้เนอะ ^0^
พยายาม enjoy ที่จะ reading น่ะค่ะ
Kanka
ความคิดเห็น