🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #24 : 👬ความสำคัญของคนข้างกาย👬

         

🍁ความสำคัญของคนข้างกาย🍁




             "คุณชานซอง ปล่อยเถอะครับ   ผมเจ็บ"  อีจุนโฮนิ่วหน้า เพราะถูกมือหนาฉุดกระชากไปตามทางคดเคี้ยวของแนวองุ่นที่ปลูกอยู่รอบไร่ ทั้งที่ข้อเท้าบวมปูดเนื่องจากการกระโดดที่ผิดจังหวะ


"เจ็บ?!"  ชานซองหันกลับมาถามห้วนๆ 


"ครับ ผมเจ็บขา พวกนั้นคงไม่ตามแล้วหล่ะครับ เราพักสักหน่อยเถอะ ผมเดินไม่ไหว"


"แล้วใครใช้ให้นายแส่หาเรื่องหล่ะ.."  คนตัวใหญ่กระตุกยิ้มบางๆ ปล่อยมือที่เกาะกุมคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ "..เรื่องที่มันเกิดขึ้นเพราะนายทำตัวเองทั้งนั้น"


"..."


"ฉันชอบนายมากนะอีจุนโฮ.." ตาเรียวดุหลุบมองคนที่ยืนตะลึง "..แต่มันไม่ได้มากกว่านิชคุณ  ดังนั้นอย่าคิดร้ายเพื่อนฉันอีก"


"คะคุณรู้"


"ครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องอะไร เพราะนายยังเด็ก แต่ถ้ามีครั้งต่อไป ฉันจะไม่ให้อภัยนายอีก ไปกันได้แล้ว" ชานซองเดินนำออกไปโดยไม่ได้หันกลับมามองอีก


"ผมไม่ได้ทำอะไรผิด!" จุนโฮตะโกนไล่หลัง ยืนกรานในความคิดและการกระทำของตัวเอง 


"ว่าไงนะ?!!" 


"ผมไม่ผิด เพื่อนของคุณต่างหากที่ผิด เขาแย่งพี่แทคไปจากผม  ถ้าคุณห่วงเขานักก็พาเขาไปจากที่นี่ซ่ะ เพราะผมจะไม่หยุดแค่นี้แน่"


"อีจุนโฮ นายนี่มัน!!!" ชานซองกัดฟันกรอด ตาดุมองจ้องอีกฝ่าย  มือหนากระชากร่างเล็กๆให้เข้าใกล้ เค้นเสียงตะคอกดุ

  "..ถ้านายคิดร้ายกับเพื่อฉันอีก เราจะได้เห็นดีกัน!!"  ออกแรงผลักร่างเล็กให้ออกห่าง เท้าหนาสาวฉับๆ ด้วยความขุ่นเคืองใจ ทิ้งให้อีจุนโฮนั่งร้องไห้เงียบๆเพียงลำพัง


.
.
.


คุณเคยรักใครไหม??
คุณเคยพยายามไล่ไขว่คว้าเงาของใครบ้างไหม??
และเคยมีชีวิตอยู่เพื่อรอคอยใครสักคนรึเปล่า??

ถ้าคุณเคยเป็นแบบนั้น คุณคงเข้าใจความรู้สึกที่ผมกำลังเป็นอยู่ตอนนี้   ..


ผมรักผู้ชายคนนี้  รักมากเหลือเกิน  เคยแอบมอง และพยายามจะหาโอกาสไปอยู่ข้างๆเขาหลายครั้ง แต่ข้างกายเขาไม่มีที่ว่างสำหรับผม  แต่ผมก็ยังรอเขา  

จนกระทั้งในที่สุด เขาก็มานั่งข้างผม และอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือคว้า


"มีอะไรติดที่หน้าคุณเหรอ??"


"ไม่มีครับ.."  ผมปฎิเสธ แล้วเผลอยิ้ม เพราะเขาทำหน้างงใส่   ท่าทางปัดป่าย เพราะไม่เชื่อคำพูดของผมทำให้เขายิ่งกลายเป็นคนน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของผมมากขึ้นไปอีก จนผมต้องย้ำเพื่อให้เขาหยุดทำท่าน่ารัก ก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหวแล้วคว้าเขามาฟัดแก้มแรงๆ  "..ไม่มีจริงๆครับ"


"ถ้าไม่มีแล้วยิ้มทำไม" 


เขาเริ่มระแวง คงกลัวว่าผมจะแกล้ง  "แทคแค่ดีใจ"


"หืม??"  


"แทคดีใจที่คุณอยู่ข้างแทค.." ผมย้ำกับเขาเพื่อให้เขาแน่ใจว่าผมไม่ได้โกหก คราวนี้เขาหลบตาผมแล้วก้มงุดๆ จนผมต้องเชยคางเขาขึ้นมาเพื่อสบตากับดวงตากลมๆคู่นั้น  "..ดีใจจนอธิบายไม่ถูก"


"..."


"รู้ไว้นะว่าแทครักคุณมาก.."  ผมย้ำกับเขา เอื้อมมือคว้าเขาเข้ามากอดไว้แนบอก กระชับแน่นเพื่อให้ตัวเองแน่ใจว่า เขาจะไม่มีวันหลุดลอยหายไปจากชีวิตผมอีก "..และจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ"


.
.
.


คุณเคยรักใครสักคนไหม?
รักและพร้อมจะวางชีวิต อนาคต และลมหายของตัวเองไว้ในมือคนๆนั้น

ถ้าคุณเคยเป็นแบบนั้น คุณคงเข้าใจความรู้สึกของผมตอนนี้
ผมรักผู้ชายคนนี้  และไว้ใจเขาเหลือเกิน..


"ทำเพื่อเราดีกว่านะแทค  ทำเพื่อเราสองคน" ผมมองหน้าเขา  มองรอยยิ้ม  มองแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักทุกครั้งที่เขามองมาที่ผม   


"ครับ"


ผมยิ้มกับคำตอบรับแบบง่ายๆของเขา  ก่อนจะซุกซบแผ่นอกกว้างที่แสนอบอุ่นของเขา  


"พรุ่งนี้แทคต้องปรุงไวน์แล้วนะ"


ผมไม่เข้าใจสายตาที่ส่อเค้าความกังวลแบบนั้น  ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ได้แต่ตอบรับเพื่อให้เขาสบายใจ "อือ สู้ๆนะ"


.
.
.



                   "อย่ารอพี่แทคเลยครับพี่คุณ พี่แทคปรุงไวน์อยู่คงอีกนานกว่าจะเสร็จ"   จางอูยองนั่งกินข้าวเงียบๆ ตาเรียวเหลือบมองคนที่เอาแต่เขี่ยข้าวในจาน 


"แต่เมื่อคืนแทคก็ไม่ได้กลับมากินมื้อค่ำ  แถมมื้อเช้ายังไม่กินอีก แบบนี้จะไหวเหรอ"


"คนงานเอาไปให้แล้วหล่ะครับ ไม่ต้องห่วงหรอก พี่คุณรีบกินเถอะ"


"แต่.." นิชคุณถอนหายใจบางๆ เขารวบช้อนส้อม แล้วเตรียมจะออกไป"..พี่กินไม่ลงจริงๆ ขอพี่ไปดูเขาหน่อย พี่เป็นห่วงเขาจริงๆ "


"พี่แทคไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปในโรงบ่มครับ.." อูยองยื้อแขนเรียวของว่าที่พี่สะใภ้ไว้ก่อนจะส่ายหัวปราม "..พี่คุณอย่าไปเลยนะครับ"


"งั้นพี่ขอไปนั่งรอแทคด้านหน้าได้ไหม เผื่อแทคอยากได้อะไร"


"งั้นก็ตามใจครับ"  อูยองบอกเสียงอ่อยมองคนที่เอาแต่ชะเง้อคอยด้วยความสงสาร  เพราะรู้ดีว่า แทคยอนจะไม่ออกมาจนกว่าจะปรุงไวน์เสร็จ


"เฮ่ออออ น่าสงสารอีหลี.."  คิมินจุนชะโงกหน้าเข้ามายิ้มแป้น ก่อนจะฉวยไส้กรอกขึ้นมาเคี้ยวกรุบๆ "..เป็นหยังคือบ่บอกเขาไปโลดสูว่าบักแทคมันบ่ออกมา ปล่อยให้ท่าอยู่แบบนี้น่าสงสารอีหลี


"จะให้บอกว่าไงหล่ะ ไปบอกเองไหม แล้วโผล่มาเงียบๆแบบนี้นิสัยเสียนะ คุณปลัด"


"ข้อยมาถามเรื่องจุนโฮ หมู่นี้มันบ่ค่อยเว้า ข้าวก่ะบ่ค่อยกิน เจ้าฮู้บ่ว่ามันเป็นอันหยัง"


"โอ๊ยย ทำไมมีแต่เรื่องหล่ะ ไหนจะเรื่องพี่แทค เรื่องพี่คุณ เรื่องในไร่ แล้วยังจะมีเรื่องจุนโฮอีกเหรอเนี่ย"


"โถวววน้องด้ง ของข้อยช่างน่าสงสารอีหลี~"  มินจุนพูดยิ้มๆ รีบฉวยโอกาสตอนที่อูยองเผลอ  รั้งหัวเล็กๆเข้ามาซบบนไหล่  "..โอ๋ๆ ~"

ฉกจูบเบาๆลงบนแก้มอวบอูม "คิคิ แก้มนุ้มนุ่ม~"


"น้อยๆหน่อยอย่าเนียน" อูยองแยกเขี้ยว แต่ยังคงซบบนบ่าหนาของคนข้างกาย ตาเรียวปิดลงเพราะเหนื่อยอ่อน  เวลานี้เขาเหนื่อยกับปัญหารุมเร้าหลายด้านจนอยากพักมากจริงๆ 

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸


คุยกัน คุยกัน


ทำไมสั้น??
ตอนต่อไป เตรียมซดมาม่าค่ะ บอกเลย😢😢😢😢😢


ยังไม่ได้ตรวจค่ะ

enjoy reading
kanka..