🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #23 : ความรู้สึกที่เสียไป

ความรู้สึกที่เสียไป





            เปลือกตาบางๆที่ปกปิดดวงตาคู่กลมค่อยๆเปิดเพื่อปลดเปลื้องห้วงนิทราให้ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ นิชคุณช้อนตาขึ้นมองใบหน้าคร้ามตอบที่ยังคงหลับใหล   ตากลมเพ่งพิศไล่มองไปตามแผงอกกว้างอุ่นของคนที่อ้อมกอดตนไว้  มัดกล้ามสวยนั้นปราศจากไขมันส่วนเกิน  แม้จะมีรอยแผลเป็นใหญ่ที่ต้นแขน แต่นั้นกลับยิ่งทำให้แทคยอนยิ่งน่าอิจฉา เพราะดูเป็นชายสมชาย ผิดกับตนที่ไม่ว่าจะดูมุมใด ก็กระเดียดไปทางผู้หญิงอย่างน่าเจ็บใจ  เขาค่อยๆยกลำแขนใหญ่ออกจากเอว

ทว่า..เพียงแค่ขยับ เรียวแขนของคนหลับก็ตวัดร่างเข้าไปรัดแน่น

“จะไปไหนหืม..”  เสียงทุ้มถามเบาๆ พร้อมกับกดปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มแรงๆ

“ไปเข้าห้องน้ำ”

“งั้นเดี๋ยวแทคพาไป”  พูดพลางจะยันกายลุกขึ้น 

“ไม่ต้อง คุณจะอาบน้ำด้วย”

“แทคช่วยถูหลัง’

“ไม่เอา” ส่ายหน้าปฎิเสธเดี๊ยะ

“แหมม ไม่ต้องอายหรอกน่า แทคเห็นหมดทั้งตัวหล่ะ ชิมแล้วด้วย”

“ทะลึ่ง!..” นิชคุณจิปาก สะบัดตัวออกจากอ้อมแขนจนหลุด แล้วลุกขึ้น ตวัดตามองพร้อมแยกเขี้ยวขู่  “..แล้วอย่าตามมานะ ไม่งั้นฉันจะโกรธ”

“จ๊ะ ไม่ตามหรอกจ๊ะ  แต่รีบอาบน๊า ผัวคิดถึง” พูดจลก็ตวัดผ้าห่มโชว์สิ่งที่นูนอวบ

“หึ่ยย ไอ้ทุเรศ!!”   นิชคุณแหว ก่อนจะฉวยเอาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ วิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที


.
.


วู้ปรี๊ ~ ~ ♡   ตอนนี้นิชคุณมีผัวแล้วเน้อ..
ถ้าพ่อกับแม่รู้เข้าต้องปลาบปลื้มใจแน่ๆ ที่ลูกชายมีผัวเป็นตัวเป็นตนแบบคนอื่นเขาเสียที   

แต่เดี๋ยวนะ ... ไอ้ตัวที่ยืนเกาะแข้งเกาะขานี่มันเรียกว่า  'ผัว'  หรือ 'ตัวปรสิต' กันแน่ ถึงได้เกาะติดเขาไม่ปล่อยแบบนี้

"โอ๊ยยย!!  แทค ปล่อยได้แล้วน่า .."  นิชคุณบอกคนที่ยืนกอดเอวเขาแน่นด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ  ทำไมหน่ะเหรอ..ก็ตั้งแต่ออกจากห้องน้ำจนมาถึงตอนนี้ เขาถูกอคแทคยอนกอดแน่นหนึบ  เหมือนตัวเองเป็นชะนีแม่ลูกอ่อน เลยหน่ะสิ  ลำพังกอดในบ้านยังไม่เท่าไหร่ แต่มากอดทางไร่ ท่ามกลางสายตาของคนงานนับร้อยคนแบบนี้มันไม่ตลกนะ  เพราะมันเด่น ..

เด่นมากกกกกก

เสียงวี๊ดวิ้วเป่าปากของคนงานในไร่ ทำให้นิชคุณนึกอยากเหวี่ยงไอ้คนหน้าไม่อายลงไปกระทืบให้จมดิน แล้วจัดการขุดหลุมฝังกลบมาก  บอกเลย!  

“อคแทคยอน ฉันบอกให้ปล่อย!”  ถลึงตาใส่คนที่ยังกอดไม่เลิก กระทุ้งข้อศอกแหลมๆ เข้าที่สีข้างของคนตัวใหญ่ แล้วผลักให้ออกห่าง  " ..  ปล่อยสักทีเซ่ คนงานมองกันหมดแล้วนะ”

“โอ๊ะ โทษที ก็คุณตัวนุ่มอ่า .. ” มือใหญ่ค่อย ๆ คลายออกแต่เพราะกลิ่นกายหอม ๆ ที่โชยอ่อนอยู่ปลายจมูกทำให้อดไม่ได้ที่จะจูบแก้มนุ่ม ๆ นั้นอีกฟอดใหญ่  แล้วคลี่ยิ้มตาหยี “ .. หอมด้วย”


“ไม่ตลก!”

“อือไม่ตลกหรอก  ก็หอมแก้มไม่ได้ขำนี่นา”  แทคยอนพยักหน้าหงึกแบบเห็นด้วย จูบอีกฟอดที่แก้มอีกข้าง  เหลือบตามองผิวขาวๆ ที่โผล่พ้นเสื้อยืด ก่อนจะใช้ฝ่ามือลูบไล้ผิวนุ่มเนียนอย่างหลงใหล จูบหนักลงบนซอกคอขาวผ่อง ใช้ลิ้นดุน ริมฝีปากขบเม้มจนเป็นรอยจางๆ

“หว๊าน หวาน”  

“อคแทคยอน!!”

“หืม?? มีไรเหยอ” เงยหน้าออกจากซอกคอ เอียงคอถาม  

“ไอ้ผัวลาม๊ก!!!”   

เวรหล่ะ !! ...  นิชคุณตาเหลือก  มองไปรอบ ๆ ตัวแล้วอยากเอาหน้ามุดดิน เพราะอับอายที่เผลอหลุดปากด่า บอกสถานะภาพตัวเองกับคนหน้าด้านอยู่กลางไร่           

“ฉันโกดดดดดดดดดดดดด!!” ถลึงตาดุ  ผลักคนที่ทำให้อายออก แถมแยกเขี้ยวขู่ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าปึงๆกับไปนั่งหน้าหงิกบนรถอีแต๋น

 .

.

.

แทคยอนยืนเกาหัวแกรกๆ  นี่เขาทำอะไรผิดเหรอ ?????

ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่อย่างเดียวนะ ..

          คือต้องอธิบายก่อนว่า เรื่องพามากด เอ๊ย กอดที่ไร่  เขาไม่ผิดนะ  นิชคุณเป็นคนขอตามมาเอง พออยู่ใกล้ๆ แล้วมันก็อดใจไม่ไหว ก็ต้องกอด  ส่วนเรื่องหอมแก้ม  เขาก็แน่ใจว่าเขาไม่ผิด  หอมข้างซ้ายก็ต้องหอมข้างขวาด้วยสิ  เพื่อความเสมอภาค  

.. เอ .. หรือ ไม่ใช่

“พ่อเลี้ยงครับ”

“ว่าไง”

“ดินตรงนั้นเสีย”

“ช่างหัวดินมันก่อน ฉันจะไปง้อเมีย”  แทคยอนย่นคิ้วบอกหัวหน้าคนงาน แต่ยังไม่ทันจะได้เดินเข้าไปอ้อน ‘เมีย’ ก็แว๊ดใส่ พร้อมกับขว้างประแจรถใส่ด้วยความรัก  “ถ้าเข้ามาใกล้ฉันอีก นายตายแน่”

ประเมินจากสถาณการณ์และขนาดของประแจที่เพิ่งลอยเฉียดหัว แทคยอนคิดว่าเขาควรจะไปดูดินก่อนแล้วค่อยกลับมาง้อเมียทีหลัง

“คุณจ๋า เดี๋ยวแทคไปทางโน้นแป๊บนึงน๊า” ตะโกนบอกพร้อมกับชะเง้อคอยาว แล้วฉีกยิ้มเอาใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในไร่พร้อมกับคนงานที่มาตาม

          นิชคุณหายงอนเปลี่ยนเป็นชะเง้อมองคนที่หายไปเกือบชั่วโมง  เรื่อยๆ  แล้วถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย  ตากลมกวาดมองไปรอบๆ ไร่ เห็นคนอื่นทำงานกันหมด จึงอาสาช่วยคนงานรดน้ำองุ่น เลยไปช่วยคนงานรดน้ำองุ่น แต่กลายเป็นว่าเขารดแฉะไป จนคนงานหลายคนต้องไปขนดินมาใส่โคนต้นองุ่นเพิ่มเพื่อกันรากองุ่นเน่า ทำให้ดูวุ่นวายมากขึ้นไปอีก

“ ขอโทษน๊า ”  แจกยิ้มแหยๆ รีบชิ่งไปช่วยคนงานอีกกลุ่มหนึ่งตอนกิ่งพันธุ์องุ่น  แต่แล้วก็ต้องทำหน้าสลด เพราะตัวเองทำไม่เป็น  

เขาเคว้ง เริ่มทำตัวไม่ถูก จะหยิบจับ ออกปากช่วยทำงานในไร่  คนงานก็ห้ามไปเสียหมด  สุดท้ายแล้วเห็นอีกลุ่มหนึ่งกำลังดายหญ้ารอบโคนต้นองุ่น จึงคิดจะเข้าไปช่วย แต่เพราะมีดดายหญ้านั้นมีน้ำหนักมาก จึงตัดสินใจนั่งถอนหญ้าทีละต้น ขณะที่สายตายังคงมองหาแทคยอนที่หายไปในไร่

          สิ่งที่นิชคุณรู้และเห็นมาตลอดหลายสัปดาห์ คือแทคยอนไปทำงานในไร่ทุกวัน  และกลับมาตอนค่ำเสมอๆ  แม้ว่าเขาจะเคยร้องขอจะไปด้วยแต่ก็ถูกปฏิเสธเสธ พร้อมให้เหตุผลว่า

‘อย่าเลยแดดร้อน เดี๋ยวไม่สบาย’

ห่วงใย .. หรือแท้จริงแล้ว มันคือการบอกแบบอ้อมๆว่าเขาไม่ควรเข้ามาวุ่นวายในไร่กันแน่

 

'นายไม่เหมาะกับที่นี่'  คำดูแคลนของอีจุนโฮยังดังก้องในหู  ทำให้เขาเริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองเหมาะสมกับแทคยอนรึเปล่า ในเมื่อเขาทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แม้กระทั้งเรื่องง่ายๆ อย่างรดน้ำต้นไม้ 

“ฉันไม่เหมาะกับที่นี่จริงๆด้วย” 

          แทคยอนคุยงานเสร็จกลับมาที่รถไม่เจอนิชคุณก็ออกตามมาหา  เห็นนิชคุณนั่งถอนหญ้ากลางแดดร้อนจัด ก็นึกโกรธคนงาน  “ใครใช้ให้เอ็งมาทำงานพวกนี้คุณ!!” 

นิชคุณสะดุ้งโหยง น้ำตาคลอเพราะคิดว่าตัวเองกำลังถูกแทคยอนดุ เลยทำให้ยิ่งน้อยใจมากขึ้นไปอีก

“ฉันวุ่นวายมากเลยใช่ไหม .. ”  เขาหันมาถามคนที่ยืนทำหน้านิ่งอย่างอัดอั้นตันใจ  “.. ฉันขอโทษนะ”

“แทคไม่ได้หมายความแบบนั้น”

“ฉันรู้ว่าฉันไม่เหมาะกับที่นี่ นายเลยไม่อยากให้ฉันมาตั้งแต่แรกใช่ไหมหล่ะ ”

“ไม่ใช่นะ คุณอย่าเข้าใจผิดสิ  ที่แทคไม่อยากให้มา เพราะเป็นห่วงจริงๆ  อีกอย่างงานในไร่มันหนักมาก ถ้าคุณไม่สบายไป แทคจะทำยังไง ”

“แต่ฉันอยากช่วย” นิชคุณทำหน้าสลด ยืนคอตกบอกเสียงอ่อย

“งั้นช่วยยิ้มหวานๆก็พอนะ แค่เห็นรอยยิ้มของคุณ แทคก็หายเหนื่อยแล้ว”  

“แหวะเลี่ยน .. ” นิชคุณซ่อนยิ้ม เมินหน้าหนีสายตากรุ้มกริ่มของพ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์ “ .. จะอ๊วก”

“จะอ๊วก?? .. ” แทคยอนหรี่ตาขมวดคิ้ว ก่อนจะกลั้นยิ้ม  “ .. นี่คุณท้องแล้วเหรอ คิคิ ดีใจจัง”

“อะ ไอ้บ้า”

“ล้อเล่นน่า ป่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ”

“ปล่อยเลย .. ” นิชคุณแยกเขี้ยวอีกครั้งเมื่อมือหนาของคนเจ้าเล่ห์มาคล้องเอวไว้  “ .. ทำไมชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อนักนะ”

“ไม่เอาเดี๋ยวคุณล้ม”

“ไม่ล้มหรอกน่า .. ” ร่างโปร่งพยายามสะบัดตัวเองออกจากอ้อมแขน แล้วบอกเสียงขุ่น  เพราะไม่ไว้ใจในความเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย  “ .. ปล่อยซี่ คนงานมองอยู่นะ”

 “ใครอยากมองก็ให้มองไปซี่  เขารู้กันทั้งนั้นหล่ะว่าคุณเป็นเมียแทค ” พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์บอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่นิชคุณเดินก้มหน้างุด ๆ กลับไปขึ้นรถด้วยความอาย

.

.

.

          “ทำไมเป็นแบบนี้หล่ะ!!”  ซองสีน้ำตาลในมือเรี่ยวของจุนโฮถูกขยำเป็นก้อนกลม ด้วยความคับแค้นใจ ตาเรียวมองภาพสวีทหวานกลางไร่ของคนที่ตนแอบรักด้วยความเคียดแค้น “ไอ้พ่อเลี้ยงเกา”

โทสะบวกแรงอิจฉา ทำให้อีจุนโฮรีบขับรถไปที่ไร่ของก๊อตฟรี่ เกา โดยไม่ได้สังเกตว่าตนเพิ่งขับสวนกับรถของชานซอง ที่ทางเข้าไร่

“โอ๊ะ นั้นนางฟ้าจะไปไหนอ่า เฮ้ยทางนั้นมันไร่ไอ้หนวดนี่หว่า ?!! ”

.

.

.

“คุณมันไม่ได้เรื่อง”  ประโยคทักทายแบบแสบสันต์ทำให้ผู้เป็นเจ้าของไร่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ธุรกิจด้วยความหงุดหงิด  “อ้าวว นึกว่าใคร คุณเกษตรนั้นเอง”

“ทำไมเรื่องง่ายๆ แค่นี้คุณถึงทำไม่สำเร็จห่ะ .. ”  จุนโฮแว๊ดใส่เพราะหงุดหงิด มือเรียวกำแน่น  “ .. ไม่ได้เรื่อง”

“ไม่มากไปหน่อยเหรอคุณจุนโฮ” เจ้าของบ้านตำหนิแขกด้วยรอยยิ้ม มีเพียงแววตาเย็นเฉียบเท่านั้นที่แสดงออกว่ากำลังโกรธจัด

“ก็คุณมันไม่ได้เรื่องจริงๆนี่ ผมอุตส่าห์โทรไปเรียกหมูมาให้คุณเชือด คุณกลับปล่อยให้มันกลับไปออเซาะพี่แทค โง่งี่เง่า!!”

“อีจุนโฮ มันจะมากไปแล้วนะ!!!” ก๊อตฟรี่ เกา กัดฟันกรอด ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะสาวเท้าเข้าหาคนตัวเล็กอย่างเหลืออด

“ทำไมยอมรับความจริงไม่ได้เหรอ เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง พี่แทคเข้าถึงชนะคุณทุกอย่าง”

“หุบปาก!!!”

“จะฆ่าผมไหมหล่ะ” จุนโฮเยาะเย้ย ก่อนจะเหยียดยิ้ม “ถ้าคุณฆ่าผม คงไม่มีใครเซ็นรับรองคุณภาพองุ่นปนเปื้อนให้คุณหรอกนะ”

“ใครบอกว่าผมจะฆ่าคุณ”

“หมายความว่าไง .. ” จุนโฮคิ้วขมวด ตาเรียวมองรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของอีกฝ่ายแล้วตัวชาวาบ รีบถดตัวหนี “ .. ออกไปห่างๆฉันนะ”

“องุ่นของผัวก็เหมือนองุ่นเมียนี่  จริงไหม”   ก๊อตฟรี่ เกาคว้าแขนคนที่กำลังถอยหนี ก่อนจะหันสั่งลูกน้องที่ยืนนิ่ง “.. ตั้งกล้องให้หน่อย ฉันจะแสดงหนังสดกับคุณเกษตร เสร็จแล้วพวกแกก็ออกไปได้ ถ้าไม่เรียกไม่ต้องเข้ามานะ เดี๋ยวเมียฉันเขิน ”

“อะ ไอ้ ไอ้บ้า  ปล่อยนะ” คนเข้ามาหาเรื่องเริ่มผวา ก่อนจะกรีดร้องเมื่อถูกเหวี่ยงไปนอนกองอยู่บนโซฟากลางห้อง

.

.

.

          เพราะเป็นห่วง .. ทำให้ฮวางชานซองแอบตามคนที่ตนคิดมาตลอดว่าเป็นนางฟ้า แต่แล้วทุกประโยคที่เขาได้ยินกับเปรียบเสมือนมีดกรีดกลางใจ ทำให้ขาที่จะก้าวเข้าไปช่วยหยุดชะงักอยู่แค่ประตู

นางฟ้าไม่มีจริง   ..  คนที่เขาเห็นตอนนี้ เป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่งที่คิดร้ายกับเพื่อนรักของเขาและกำลังได้รับการลงโทษ

“ฮือออ ไม่นะ ใครก็ได้ ช่วยด้วย ฮืออออ อย่าทำผม ผมขอร้องพ่อเลี้ยง”

ชานซองถอยห่าง ด้วยความเจ็บปวด ทว่าเสียงหวีดของคนที่อยู่เบื้องหลังทำให้เขาต้องวิ่งกลับเข้ามาโดยคว้าแจกันใบใหญ่ฟาดเข้าที่กลางศรีษะของก๊อตฟรี่ เกา จนทรุดลงนอนร้องโอดโอย

 “ลุกขึ้น!” มือหนาฉุดให้คนตัวเล็กที่นอนผวาให้ลุกขึ้นยืน  เท้าหนักฟาดเข้าที่ปากเจ้าของบ้าน ก่อนที่จะทันได้เรียกลูกน้องที่คอยอยู่ด้านนอก 

“คุณชานซอง?!”

“รีบไปกันเถอะ” ชานซองตวัดตามองจุนโฮเพียงแว่บเดียว รู้สึกโมโหตัวเองที่ใจไม่แข็งพอจะปล่อยให้คนไม่ดีอย่างอีจุนโฮต้องโดนลงโทษด้วยวิธีนี่

“ขอบคุณที่มาช่วยครับ”

“กองไว้นั้นหล่ะ” เขาบอกคนตัวเล็กห้วนๆ ก่อนจะพาโดดหน้าต่างหนีออกไปจากบ้านได้สำเร็จ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คุยกัน คุยกัน

ทำไมฟิค มันแปลกๆ  เหมือนยิ่งแต่ง ยิ่งออกอ่าว ..5555...  ช่างเถอะ  .. กำลังฟิน แทคคุณอยู่ คิคิ

วันนั้น แทคคุณเป็นเพื่อนกัน

วันนี้   แทคคุณคบกัน

(แล้ว) วันไหนแทคคุณจะได้แต่งกัน   หืมมมมม  เพ้ออะไรม่ะรุ  รุแต่เพ้อ 555 +++

ก็ใครใช้ให้หนูนิชร้องไป มุ้งมิ้งไปอ่ะ นี่เพ้อเลย  โอ๊ยน่ารักมากกกกกกกก (ก.ไก. ลากยาวถึงดาวศุกร์)

ยังไม่ได้ตรวจน๊า

Enjoy reading

kanka