🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #21 : ⚣การเรียกร้องสิทธิ⚣

⚣  การเรียกร้องสิทธิ  ⚣



          นิชคุณดื่มน้ำเย็นจนหมดแก้ว เพื่อจะพูดธุระของตนให้สร็จ เพราะคิดว่าคงไม่ดีนักหากแทคยอนรู้ว่าเขาแอบเข้ามาไร่ของคนที่ได้ชื่อว่า เป็นคู่แข่งกันมานาน 


"ที่ผมมาที่นี่ เพราะมีเรื่องอยากขอร้องพ่อเลียง"


"ว่ามาสิครับ"


"เฮ่อออ ผมไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างคุณกับแทคยอน มีเรื่องบาดหมางอะไรกันมาก่อน แต่ผมขอร้องหล่ะ พวกคุณเลิกทะเลาะกันได้ไหม  เรื่องวางยา กับปล่อยแมลงผมรู้ว่าเป็นฝีมือคุณ แต่ผมกับแทคไม่อยากเอาเรื่อง  เราต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างทำมาหากินในทางของตัวเองเถอะครับ"


"ผมจะลองคิดดู" ก๊อตฟรี่ เกา ส่งยิ้มให้  แต่ถ้านิชคุณจะได้สังเกตสักนิด  เขาจะเห็นว่ามันแฝงไปด้วยความน่ากลัว มากกว่าเป็นมิตร

"ครับ ถ้างั้นหมดธุระแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน.." นิชคุณลุกขึ้นยืน ก้มศรีษะขอบคุณ "...แล้วก็ขอบคุณสำหรับปุ๋ยและองุ่นหวานๆนะครับ" เงยหน้าส่งยิ้ม หมุนตัวเตรียมจะเดินกลับ แต่จังหวะนั้นเองเขาก็เซน้อยๆ หัวหมุน ตาพร่าไปหมดจนแทบจะมองทางไม่เห็น


"คุณนิชคุณเป็นอะไรไปครับ" พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์รีบเข้ามาประคองแขกกน้าหวาน เอ่ยถามด้วยความห่วงใย ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่านิชคุณเป็นแบบนี้เพราะดื่มน้ำที่ตนผสมยาปลุกเซ็กส์ เข้าไป


"ผมเวียนหัว แล้วก็ครั่นเนื้อครั่นตัว ยังไงก็ไม่รู้" นิชคุณพยายามสะบัดหัวไล่ความมึน ผ่อนลมหายใจแรงๆ เมื่อใจเต้นถี่รัว


"นั่งพักอีกสักหน่อยเถอะครับ หน้าคุณซีดมากเลย"


ร่างโปร่งถูกมือหนาฉุดรั้งให้นั่งลงบนตัก แทนที่จะเป็นเก้าอี้  นิชคุณพยายามเบี่ยงกายลุกหนีแต่เหมือนพละกำลังที่เคยมีมากกลับสาบสูญไป


"ปะปล่อย" คำห้ามปรามแผ่วคล้ายสายลม "..ผม จะกลับแล้ว"


"อยู่ก่อนเถอะครับ"  พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์กระซิบบอกจงใจใช้มือหนาลูบไล้สะโพกหนั่นเนื้อและเอวคอดไปพร้อมกันด้วย 

.
.
.

ปัง ปัง ปัง !!

เสียงกระสุนที่ดังแหวกอากาศราวกับฟ้าผ่า ตามมาด้วยเสียงอันเข้มข้นเดือดดาลเหมือนภูผาถล่ม 


"นิชคุณกลับบ้าน!!" 


"แทคยอน!" นิชคุณเบิกตาโพลง อาการมีนหัวเหมือนหายวับไป  เปลี่ยนเป็นการตื่นตระหนก หัวใตเต้นตุบตับจนเหมือนจะหลุดออกมานอกทรวง เมื่อเห็นกลับไปมองทางต้นเสียง แล้วปรากฏร่างของคู่หมั้นที่ยืนทำหน้าเคร่งและขรึมจัด 


               ผู้มาใหม่สาวเท้าเข้ามาประจันหน้า ดวงตาเรียวคู่นั้นจดจ้องใบหน้าหวานของคู่หมั้นอย่างเดือดดาล มือหนากระชากร่างโปร่งให้ลุกขึ้นยืน  แทบจะไม่จำเป็นต้องใช้ตรรกะใดๆ มาไตร่ตรอง เหตุผลว่าทำไมคู่หมั้นของตนมาทำอะไรในไร่ และบนตักของศัตรู นอกจาก ...

"ร่าน!!" พ่อเลี้ยงหนุ่มเค้นเสียงบอกพร้อมกับกัดฟันกรอด


"แทคยอน.." นิชคุณอุทานเสียงเบาหวิว ไม่อยากเชื่อรูหูว่าตนจะถูกตำหนิด้วยถ้อยคำที่รุนแรงแบบนี้   แม้ในใจคิดแล้วว่าเขาต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน แต่กระนั้นก็ยังอยากอธิบายให้เข้าใจ"..แทคกำลังเข้าใจคุณผิดนะ คุณแค่มาตกลงกับพ่อเลี้ยงเกาเฉยๆ เราไม่ได้มีอะไรกัน"


"ใช่ ฉันกับคุณนิชคุณกำลังตกลงกันอยู่"  ก๊อตฟรี่ อธิบายด้วยท่าทียียวน "แต่นายก็เข้ามาเสียก่อน"


"อาใช่ คงกำลังตกลงว่าจะเมคเลิฟกันกลางไร่หรือบนเตียงใช่ไหมหล่ะ" แทคยอนเค้นเสียงบอก มือหนากอบกุมข้อมือเล็กๆแน่นขึ้น "..ข้ามาขัดจังหวะเอ็งสองคนหล่ะสิ!"


"แทค" นิชคุณรู้สึกตกตะลึงพรึงเพริด  เขาเม้มปากแน่น ตากลมมองใบหน้าคู่หมั้นด้วยสายตาตัดพ้อระคนน้อยใจ เพราะทุกการกระทำ และทุกคำพูดของแทคยอนทำให้เขารู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา แทคยอนไม่เคยเชื่อใจเขาเลย  แต่กลับเป็นฝ่ายเรียกร้องขอความเชื่อใจจากเขาอยู่ฝ่ายเดียว

แทคยอนก็คงคิดเหมือนคนอื่นที่ว่าเขาใจง่าย สำส่อน และมั่วสวาท ..

แม้จะรู้สึกแย่ที่ถูกมองแบบนั้น แต่นิชคุณก็รวบรวมสติด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วพูดประชดให้สะใจเล่น 


"ใช่ นายมาขัดจังหวะตอนที่เรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่พอดี ปล่อย!" เบี่ยงตัวออกจากการเกาะกุมแล้วเดินมาอีกฝั่ง  "..รู้ยังงี้แล้วก็กลับไปซ่ะ ฉันจะอยู่ตกลงกับพ่อเลี้ยงต่อ ว่าเราจะเมคเลิฟกันกลางไร่ท่ามกลางธรรมชาติ หรือ บนเตียงนุ่มๆบนบ้านพัก "


ก๊อดฟรี่ เกา ถึงกับอ้าปากหวอ ยอมรับว่าอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่นึกว่านิชคุณจะกล้าพูดดูถูกตัวเองมากขนาดนี้ แม้จะรู้ดีว่ามันคือการประชดก็ตาม

"คุณนิชคุณ ไม่ควรพูดแบบนี้นะครับ"


"ไม่เป็นไรหรอกครับ  เราไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรแล้วหล่ะ  ในเมื่อเขาตัดสินไปแล้วว่าเราเป็นแบบนั้น  เสียเวลาเปล่า  เราไปกันเถอะครับ" 


"ข้าไม่ให้ไป!"  ร่างสูงใหญ่ของแทคยอน สาวเท้าเข้าประชิด มือหนาตะปบลงบนไหล่บอกบาง แล้วเขย่าแรงๆ  "..เอ็งยอมรับแล้วใช่ไหมว่ามันมั่วไม่เลือกร่าน ๆๆๆ"


"เออ!!  ฉันมันร่าน นายก็ปล่อยคนร่านๆ แบบฉันไปซี่ "นิชคุณดวงตาเลื่อนลอย น้ำตาไหลรินเกินจะห้าม


"ไอ้แทคปล่อยคุณนิชคุณนะ เขาเจ็บ"


"เอ็งอย่าเสือก!!"   แทคยอนคำรามลั่น ปืนสั้นในมือจ่อขมับคนที่พยายามจะเข้ามาแยกเขาออกจากคู่หมั้น "..อย่าให้ข้ารู้ว่าเอ็งมาวุ่นวายกับเมียข้าอีก ไม่งั้นคราวนี้ เอ็งกับข้า ไม่ใครก็ใครได้ตายกันไปข้างนึง ..กลับบ้านนิชคุณ!!"  


"ไม่กลับ ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่เมียนาย ไม่ใช่ และไม่มีวันใช่ด้วย" นิชคุณออกแรงขัดขืน พยายามเกาะมือหนาออก "..ปล่อยสิ ฉันเจ็บ!"


"เจ็บ?.."  เสียงทุ้มเค้นหัวเราะในลำคอ "..ที่เอ็งเจ็บ มันไม่ถึงเสี้ยวที่ข้าเจ็บตอนนี้หรอกเมียรัก"


"หยุดพูดแบบนี้สักทีเถอะ ฉันไม่ใช่เมียนาย ฉันไม่มีวันแต่งงานกับคนแบบนาย คอยดูนะทันที่ที่องุ่นออกดอก ฉันจะเก็บกระเป๋ากลับบ้าน แล้วจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก"


"เอ็งคิดว่าข้าจะปล่อยเมียตัวเองไปง่ายๆยังงั้นเหรอ!!" 


"ฉันไม่ใช่เมียนาย!!!"


"เดี๋ยวก็รู้ว่าใช่รึไม่ใช่" แทคยอนโกรธจนหูอื้อตาลาย  เขากราดยิงพวกที่กรูกันเข้ามาขวางทางกลับไร่ จนกระเจิงไปคนละทิศละทาง ก่อนจะออกแรงฉุดกระชากร่างโปร่งของคู่หมั้นไปตามทางคดเคี้ยวอย่างไม่ปราณี


"ปล่อยฉันนะแทคยอน นายจะพาฉันไปไหน นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านนะ"  ตากลมกวาดมองไปรอบๆตัว 


"นั่นไง เรือนหอของเรา"  แทคยอนเค้นยิ้มเหยียด สายตาคมตวัดมองไปยังเรือนไม้สีขาวไกลลิบที่ซุกตัวอยู่กลางไร่องุ่น 


"นะ นายจะทำอะไรแทคยอน ไม่เอานะ ปล่อยฉัน!!..." ร่างเล็กขืนตัวอยู่กับที่พยายามต่อต้านแรงฉุดกระชากอย่างสุดกำลัง "..ฉันไม่ไป!!


ไม่มีคำตอบออกจากปากแทคยอน เขาย่อตัวลงรวบแขนและขาขึ้นอุ้มคนตัวเล็กกว่าที่ดีดดิ้นไปมาหาอิสระภาพ


"เอ็งบังคับให้ข้าต้องทำแบบนี้  ทั้งที่ข้ายอมเป็นควาย เป็นคนโง่ ปล่อยให้เอ็งมั่วไม่เลือกมาตั้งนาน  แต่ในเมื่อเอ็งร่านนัก ข้าก็จะสนองให้ ก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้เรียกร้องสิทธิของคู่หมั้นจากเอ็งได้เต็มที่"


"ไม่ ไม่นะ หยุด แทคยอนปล่อยฉัน!!.." เท้าเรียวเล็กตีขึ้นลง สองกำปั้นเล็กทุบตีแผ่นหลังกว้างพัลวัน "..ปล่อยนะ ไอ้คนบ้า ฉันบอกให้ปล่อย!!"


"เออ ปล่อยก็ได้  จริงสิเปลี่ยนจากบนเตียงเป็นกลางไร่ก็น่าตื่นเต้นดีเหมือนกัน " ปากบอก มือปล่อย ร่างโปร่งร่วงลงสู่พื้นดินกลางไร่องุ่น  



.
.
.


             "อุก!"  นิชคุณคู้ตัวนอนจุกเสียด แต่ยังไม่ทันจะได้ยันกายลุก ก็ถูกร่างหนักๆของแทคยอนถาโถมเข้าใส่ น้ำหนักมากกว่ากดทับบีบบังคับให้ต้องนอนหงาย  "ปล่อยนะแทค อย่าทำแบบนี้" พูดพลางหวีดเสียงสูง ร่างกายเกร็งขัดขืน  เหงื่อแตกพลั่ก 


"ปล่อยให้เอ็งไปเป็นของคนอื่นงั้นรึ เอ็งเห็นข้าเป็นควายรึไงห่ะนิชคุณ!!"


เรียวปากอิ่มเม้มแน่น ใบหน้าหวานน้ำตานอง  ร่างโปร่งสั่นงันงกด้วยความกลัว  ยอมรับว่าผู้ชายที่อยู่เหนือร่างของเขาตอนนี้ กำลังทำให้เขาหวาดกลัวจนแทบเป็นบ้า


แทคยอนหลุบตามองคนใต้ร่าง จับตามองเรียวปากอิ่มที่เม้มแน่น ก่อนจะประกบริมฝีปากของตนลงบนเรียวปากอิ่ม


เจ้าของเรียวปากนุ่มเบิกตาโต ตกตะลึง ดิ้นรนสุดกำลัง  ครางอู้อี้ประท้วงการกระทำที่จาบจ้วงเอาแต่ใจ พยายามส่ายหน้าหนี  แต่ถูกมือหนาช้อนเข้ามาที่ต้นคอและจับตรึงให้ใบหน้าของเขาแหงนเงยรองรับการ รุกราน

พ่อเลี้ยงหนุ่มบดคลึง กลีบปากอ่อนนุ่มอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่จำใช้มือหนารุกรานร่างกายด้วยการเลื่อนลูบไปตามผิวนวล  อารมณ์ดิบที่คุกกรุ่นขึ้นมาเรียกร้องให้เขาหาทางปลดปล่อยอย่างรวดเร็ว 

" ยะ อย่า  อืออ  "  เสียงประท้วงสั่นถูกกลืนหายเมื่อเรียวลิ้นร้อนซุกแทรกเข้ามาในโพรงปากอย่าง รวดเร็ว  เขาตวัดปลายลิ้นเกี่ยวพันดูดรัดลิ้นนุ่มเล็กๆที่พยายามถอยหนี ดูดดึงโรมรันดูดดื่ม  จนเจ้าของลิ้นเล็กหัวหมุนคว้าง  ร่างกายอ่อนแรงอย่างรวดเร็ว 


แทคยอนจูบซับครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนคนกระหายน้ำที่ดื่มกินน้ำหวานเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ มือหนาใหญ่เริ่มฟ้อนเฟ้น บีบขยำอยู่ที่สะโพกนุ่มอย่างรุนแรงตามแรงปรารถนาที่ก่อตัวขึ้น   เขาถอนริมฝีปากออกเพื่อไล่จุมพิตโลมเลียที่ใบหน้าหวาน โดยไม่นำพาต่อแรงทุบตี ที่เกิดจากการต่อต้านของคนใต้ร่างแต่อย่างใด 


"ปล่อยนะ ปล่อยยย!"


"เอ็งต้องเป็นเมียข้า ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ข้าจะไม่มีวันยอมเสียเอ็งให้ใครอีกแล้ว จำเอาไว้!!"  น้ำเสียงทุ้มแหบดุเค้นกระซิบบอกแนบใบหูเล็ก แล้วกระชากเสื้อยืดออกจนขาดดังแควก...





      ..   กินองุ่นกันเถอะ  (-.,-")  ..



⚣      ⚣         ⚣         ⚣        ⚣        ⚣        ⚣         ⚣           ⚣         ⚣          ⚣ 


คุยกัน คุยกัน


คิคิ..มีใครสนใจอยากกินองุ่นกับพ่อเลี้ยงแทคยอนม่ะ  ถ้ามีก็ทิ้งเมล์ไว้นะค่ะ แต่กานบอกก่อนว่า  เป็นการกินองุ่นที่หน่มแน้มมากเลย ใส๊ใส   😏


ยังไม่ได้ตรวจคร่าาา

enjoy reading
kanka