🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #16 : 💥ความเชื่อใจที่พังทลาย💥

💥ความเชื่อใจที่พังทลาย💥



           ทันทีที่แทคยอนควบอีแต๋นสมรรถนะ เทียบเท่าหอยถากเป็นอัมพาตคลาน  มาถึงที่ไร่ เขาก็รีบโดดลงแล้วเอ่ยถามจางอูยองที่มาถึงก่อน โดยไม่ลืมที่จะโอบคู่หมั้นลงจากรถด้วย


"มีอะไรเสียหายมากไหม อูยอง"


"หนักพอสมควรครับพี่แทค แมลงพวกนี้เหมือนถูกขังให้หิวโซ เจออะไรกินหมดเลย ถ้าเราไม่รีบกำจัด ผมว่าดอกองุ่นของเราอาจไม่เหลือติดลูกแน่ๆ"


"แต่เราใช้ยาฆ่าแมลงตอนองุ่นติดดอกไม่ได้เอ็งก็รู้" เขาท้วง ก่อนจะถอนหายใจสีหน้าเคร่งเครียด 


"แต่ขืนปล่อยไว้ ปีนี้องุ่นเราไม่เหลือแน่ครับ"



"เดี๋ยวนะนี่พวกนายกำลังพูดถึงแมลงเหรอ.."  นิชคุณกระตุกแขนเสื้อแทคยอนแล้วเอียงคอถาม"..แมลงที่มีปีกบินฟิ้วๆใช่มะ"


"ใช่.." แทคยอนโน้นตัวลงบอคู่หมั้นตาแป๋ว เป็นจังหวะเดียวกับที่มีแมลงตัวหนึ่งบินโฉบมาใกล้ๆ มือหนาจึงคว้าหมับ แล้วยื่นให้ดู "..นี่ไง ตั๊กแตน"


"ห่ะ !!.."นิชคุณมองแมลงที่อยู่ในมือแทคยอน แล้วกรีดร้องเสียงหลง "..อร๊ายย ตั้กแตนจริงๆด้วย ตั๊กแตนนน ~"


พ่อเลี้ยงหนุ่มรีบทิ้งแมลงในมือ  เมื่อรับรู้ถึงความหวาดผวานั้น เรียวแขนแข็งแรงโอบกระชับร่างบอบบางแนบแน่น เอ่ยปลอบโยน "..คุณกลัวแมลงเหรอ ขอโทษนะคุณ แทคไม่ได้แกล้ง"


    "กลัว?? ใครกลัวเหรอ ???  คุณไม่ได้กลัวนะ ..."   คนถูกโอบย่นคิ้ว เงยหน้าขึ้นมอง " ... คุณแค่ตื่นเต้นที่เห็นมันตัวเป็นๆ เพราะทุกทีเคยเห็นแต่ตอนที่เขาทอดกรอบ ฉีดซอส โรยพริกไทยแล้วอะ  อร๊อยยย อร่อย "


"พะ พี่คุณกินแมลงทอดเหรอครับ?! " อูยองผงะ  หน้าเหวอ รีบกระเถิบตัวออกห่างว่าที่พี่สะใภ้โดยอัตโนมัติ 


"ครับอูยอง  ตั๊กแตนปาทังก้าพวกนี้มันกินได้นะ อร่อยมาก  ยิ่งทอดกรอบกินแกล้มเหล้า สุดยอดด.." นิชคุณบอกยิ้มๆ ตากลมกวาดมองแมลงที่บินว่อนแล้วเลียปากแผล่บๆ "..แหมมมพูดแล้วก็เปรี้ยวปาก"


"ไอ้ต๊องเอ้ย~"  กำปั้นใหญ่ๆของแทคยอน กดลงบนหัวเล็กๆของคู่หมั้นด้วยความหมั้นเขี้ยว "..ใจคอจะกินทุกอย่างเลยรึไง หืม"


"ก็มันอร่อยจริงๆนี่ ..."  นิชคุณยิ้มตาปิด ย่นคอ ยกไหล่ย่างน่าเอ็นดู   ก่อนจะทำจาโต  "...โอ๊ะนั้นๆ   ตกลงมาแล้ว.."   ร่างเล็กๆ วิ่งไปตะครุบตั๊กแตนตัวที่บินตกพื้น จากนั้นจึงโดดดึ๋งๆไปคว้าอีกตัวที่บินโฉบอยู่เหนือหัว  ก่อนจะหันมาสั่งคู่หมั้นที่ยืนยิ้ม    

"อ้าวว แทคยอน ยืนเฉยๆ ทำไมเล่า มาช่วยกันจับซี่ คุณจะเอาไปทอดแกล้มเหล้า ...อ่อเดี๋ยวขอยืมโทรศัพท์ด้วย คุณจะโทรตามไอ้หมีมาช่วยจับตั๊กแตนไปทอด "


"เอ็งนี่มันเหลือเชื่อจริงๆคุณ "แทคยอนบ่นพึมพำในลำคอ กรอกตาขึ้นบนฟ้า นับถือในความเป็นจอมตะกละของคู่หมั้น  แต่ก็ยอมส่งโทรศัพท์ให้คุ๋หมั้นแต่โดยดี  เพราะเห็นว่าคงจะมีแต่วิธีนี้เท่านั้น ที่จะกำจัดตั๊กแตนตัวใหญ่โดยที่ไม่ต้องใช้ยาฆ่าแมลง


"ขอบใจน๊าแทค~~ " ยิ้มแป้นให้พ่อเลี้ยง  ก่อนจะกดโทรออกแล้วกรอกเสียงแป๋นๆใส่โทรศัพท์  "..อ๊ายยหมีชวานเพิ่ลเยิฟ แกมาที่ท้ายไร่ด่วนๆ  ที่นี่มีกับแกล้มเพียบเยย มาเร็วๆน๊าา"  

ตัดสายแล้วส่งคืน ฉวยข้อมือหนาของคู่หมั้น  "..ป่ะแทค เราจับตั๊กแตนกินก๊านน คิคิ"


"อืม ไปสิ.." คนถูกชวนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม หลังจากนั้นจึงหันไปสั่งหัวหน้าคนงานที่ยืนรอรับคำสั่ง "  ..เอ็งไปเกณฑ์คนงานมาช่วยกันจับตั๊กแตนด้วยนะ"


นิชคุณหัวเราะคิก รีบเขย่งสุดปลายเท้า  เปลี่ยนจากจับมือเป็นล็อกคอหนาให้โน้มลง แล้ววิ่งไปด้วยกัน


          เสียงหัวเราะของพ่อเลี้ยง และว่าที่แม่เลี้ยงดังลั่นไร่  ทำให้ใบหน้าของอูยองและบรรดาคนงานในไร่หลายสิบคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ..

พวกเขาแน่ใจว่า คงไม่มีใครบนโลกใบนี้ จะเหมาะสมและคู่ควรจะอบู่เคียงข้างแทคยอนเท่านิชคุณคนนี้อีกแล้ว...


.
.
.


             "เอ๋?? อะไรหว่ะกับแกล้ม??" ชานซองที่มาจีบจุนโฮในห้องวิจัยการเกษตรของจังหวัดขมวดคิ้วมุ่น หลังจากวางสายโทรศัพท์ เขาเหลือบมองใบหน้าหวานๆของนักวิจัยการเกษตรหนุ่มไฟแรงแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเอ่ยปากชวน " ..คุณจุนโฮ ไปเที่ยวไร่ไอ้คุณ เอ้ย พ่อเลี้ยงแทคยอนไหมครับ พอดีว่าไอ้คุณมันโทรมา ผมคิดว่าน่าจะมีเรี่องสนุกๆ "


"ผมไม่ว่างครับ.." จุนโฮบอกปัด เพราะยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับแทคยอนและนิชคุณ  ในเวลา  เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบหลอดแก้วที่เพาะต้นกล้าองุ่น มาส่องด้วยกล้องจุลทรรศน์ "..ผมมีงานให้ทำตั้งเยอะแยะ"

"แต่ว่า.."


Rrrrr
ตาเรียวหันมองโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานแว่บเดียว แล้วตัดสินใจเดินลากขากลับมารับ  กรอกเสียงลงไปด้วยความสุภาพ  

"สวัสดีครับ  จุนโฮพูดสายครับ ห่ะ ว่าไงนะครับมีแมลงระบาดที่ไร่ ต้นตอมาจากไร่ขของพ่อเลี้ยงแทคยอนเหรอครับ  ครับ ๆๆ จะรีบไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ครับ"

"แมลง?  .. ฮ่าๆๆ แมลง.." ชานซองทวนคำแล้วหัวเราะร่วน เข้าใจคำว่า'กับแกล้ม'ของเพื่อนรักโดยทันที


"ถ้าคุณชานซองกำลังจะไปไร่พ่อเลี้ยงแทคยอน ผมขอติดรถไปด้วยนะครับ" จุนโฮพูดเสียงเครียด  เพราะหน้าที่การงาน ทำให้เขาไม่สามารถเลี่ยงที่จะไม่พอเจอแทคยอนกับนิชคุณได้  ถึงแม้จะไม่อยากพบเจอ หรือเข้าไปเจอยุ่งเกี่ยวมากเพียงใดก็ตาม..


"คร๊าบบ เชิญคร๊าบบ"  ชานซองทำหน้าทะเล้น รีบกุลีกุจอวิ่งไปเปิดประตูรถให้จุนโฮ ก่อนจะรีบขับกลับไร่..



.
.
.


ขับมาผิดที่รึเปล่า? ...

นี่ไร่องุ่น หรือสนามเด็กเล่นหว่ะ????


         ดวงตาสองคู่ของผู้มาใหม่กวาดมองไปรอบๆไร่ที่เคยเงียบสงบ  บัดนี้กลับมีแต่เสียงหัวเราะ  คนงานหลายคนวางอุปกรณ์ทำไร่องุ่น  มาจับตาข่าย ไล่จับตั๊กแตน  มีบางกลุ่มวิ่งตะครุบ เหมือนจับกบ  อีกคนก็กระโดดคว้ากลางอากาศ

"โอ๊ะ แทค มันบินไปตรงนั้นแล้ว รีบจับเร็ว ย่าห์ ๆๆ แทคช้าอะ มัวแต่ต้วมเตี้ยม  โน่นๆ บินไปทางอูยองแล้ว อูยอง รีบจับเร็วๆครับ" นิชคุณตะโกนสั่งเสียงใส ในขณะที่ตัวเองก็วิ่งไปตะครุบอีกตัว ยิ้มแก้มปริ เมื่อจับได้  เงยหน้าเพื่อหาถุงที่ใส่แล้วเจอชานซองยืนงงอยู่จึงรีบเรียก

"..อ้าวไอ้หมีชวานน มาแล้วก็ช่วยกันจับดิหว่ะ เร็วๆเข้าเย็นนี้พวกเราจะกินตั๊กแตนทอดแกล้มไวน์ ฮ่าๆ"



            จุนโฮเหวอ ยืนอึ้ง ยิ่งมองเห็นอูยองเพื่อนรักวิ่งไล่จับตั๊กแตนเป็นเด็กๆยิ่งรู้สึกแปลกใจ  ตาเรียวกวาดมองซ้ายขวา เห็นทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข ก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำให้ต้องยอมรับกับตนเองว่า นิชคุณเหมาะสมกับคนที่ตนแอบรักมากเพียงใด


"เราไปจับตั๊กแตนกันเถอะครับคุณจุนโฮ.." ชานซองชวนด้วยนอยยิ้ม แล้วเนียนจับมือนุ่ม "..นะครับ ไปสนุกด้วยกัน"


"ครับ" จุนโฮเค้นยิ้มบางๆ แล้วเดินตามแรงจูงของคนตัวใหญ่กว่า ก่อนจะไปรวมกลุ่มกับอูยอง จากนั้น ทั้งหมดจึงช่วยกันจับตั๊กแตนอย่างสนุกสนาน


.
.
.


         ไม่นานนัก ตั๊กแตนที่ทุกคนช่วยกันจับก็กลายเป็นอาหารอันโอชะ  วางคู่กับขวดไวน์รสนุ่ม  

"โอยย อร่อยสุด แซ่บเวอร์ "  นิชคุณกระดกไวน์ ตามด้วยเคี้ยวตั๊กแตนกรอบเสียงดังกรุบๆ " ...พรุ่งนี้ เรามาจับอีกนะแทคสนุกดี"


"ชอบวิ่งเล่นเป็นเด็กๆ เลยนะ.." แทคยอนแซวคู่หมั้นด้วยรอยยิ้มๆ แล้วยกไวน์ขึ้นจิบ  ตาเรียวเหลือบมองแก้มสุกปลั่ง อดใจไม่ไหวเลยฝังจมูกลงจูบฟอดใหญ่ "..แต่เพราะคุณเป็นแบบนี้เลยน่ารัก" 


"แทคยอน อ่า อายคนอื่นเขา" นิชคุณเบิกตาโต ส่งค้อนขุ่น 


"อายใครเล่าคนกันเองทั้งนั้นเนอะ"  พ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์บอกยิ้มๆ  หันไปมองรอบโต๊ะ แล้วยักคิ้ว ".ใช่ไหมทูกกคน"


"ช่ายยย"


"เห็นป่ะหล่ะ ไม่มีใครว่าหร๊อกกก จะจูบอีกฟอดก็ยังได้เลย"  ขาดคำจมูกโด่งก็ฝังลงบนแก้มนุ่มอีกรอบ 


"คนบ้า~" นืชคุณบีบจมูกโด่งของคนเจ้าเล่ห์ก่อนจะเบ้ปาก  ทั้งเขินทั้งอายจนต้องก้มหน้างุด ๆ เพื่อหลีกหนีสายตาล้อเลียน  "..อะไรเล่า ห้ามยิ้มนะ" 



           คนร่วมโต๊ะหัวเราะครื้นเครง กับท่าทางน่ารักของว่าที่แม่เลี้ยงหน้าหวาน ยกเว้นเพียงจุนโฮคนเดียว ที่ยังไม่เข้มแข็งพอจะเห็นภาพบาดใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"เอิ่ม ไวน์ใกล้จะหมดแล้ว เดี๋ยวผมไปเอาให้นะครับ คอยเดี๋ยวเดียว" เขารีบลุกขึ้นยืน แล้วออกเดินกลับเข้าไปในโรงเก็บไวน์อย่างรวดเร็วเพื่อซ่อนความเสียใจ


แต่เดี๋ยวเดียวของจุนโฮกลับผ่านไปร่วมชั่วโมง   นิชคุณชะเง้อมองไปทางโรงเก็บไวน์ด้วยความวิตกกังวล เกรงว่าคนตัวเล็กจะเกิดอันตรายจึงตัดสินใจจะออกไปตาม


"ทำไมคุณจุนโฮหายไปนานจัง จะเป็นอะไรรึเปล่า คุณขอไปดูหน่อยดีกว่า"


"คุณไม่ต้องไปหรอก  ดื่มต่อเถอะ เดี๋ยวแทคไปดูเอง จุนโฮอาจกำลังเลือกไวน์อยู่"


"เหรอ งั้นเร็วๆ น๊า ไวน์จะหมดแล้วอ่ะ" นิชคุณยิ้มบางๆ แม้จะรู้ดีว่าจุนโฮคิดยังไงกับแทคยอน แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามหรือหวาดระแวง ถ้าคนทั้งสองจะอยู่กันตามลำพัง เพราะเชื่อใจว่าจะไม่มีเรื่องเกินเลย


"ครับ เดี๋ยวมา ไม่เกิน ห้านาทีครับ " แทคยอนรับคำขึงขัน  จากนั้นจึงเดินไปที่โรงเก็บไวน์

.
.
.


              "ฮรืออ "เสียงร้องไห้ที่ดังลอดออกมาจากโรงเก็บไวน์ทำให้ แทคยอนรีบสาวเท้าเข้าไปอย่างว่องไว แล้วพบว่า อีจุนโฮ นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่เพียงลำพัง

"จุนโฮ เอ็งเป็นอะไร ?!  ร้องไห้ทำไม เอ็งบาดเจ็บตรงไหน?! "


"พี่แทค ฮือออ พีแทค"

แทคยอนผงะอึ้ง เมื่อสองมือเรียวของจุนโฮโผเข้าคล้องที่เอว ใบหน้าเปียกน้ำตาซุกซบลงบนแผ่นอก เขาดึงกายนุ่มของเพื่อนน้องชาย ที่ตนรักและผูกพันธ์ไม่ต่างจากน้องชาย ออกแล้วถามเสียงนุ่ม

"เอ็งเป็นอะไจุนโฮบอกข้าได้ไหม???"


"เป็น อึก เป็นผมไม่ได้เหรอ ที่ตรงนั้นให้ผมไม่ได้เหรอ"


"เอ็งหมายความว่ายังไง ข้าไม่เข้าใจ???"


"ฮือออ พี่แทค พี่ก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับพี่... "  จุนโฮตัดพ้อทั้งน้ำตา "..พี่รู้มาตลอดแต่พี่ไม่ยอมรับมันต่างหาก  ทำไมหล่ะ ทำไมพี่ไม่ให้โอกาสผมบ้าง  ทำไมพี่ไม่รักผมบ้าง ทำไมพี่ ฮืออออ"


แทคยอนถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นยืน   โดยฉุดร่างเล็กนั้นขึ้นมาด้วย  มือหนาลูบผมนุ่มของคนตัวเล็กก่อนจะเค้นยิ้ม " ข้าก็รักเอ็งจุนโฮ   ข้ารักเอ็งไม่ต่างจากอูยองเลยสักนิด เผลอๆอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำไป"

"แต่ผมไม่ได้อยากเป็นแค่น้องชาย ผมอยากเป็นคนรัก อยากเป็นคนที่พี่รักแบบเค้า พี่เข้าใจไหม"


"ข้าเข้าใจ แต่คงให้เอ็งไปแทนที่คุณไม่ได้  ข้ารักคุณ รักมากเหลือเกิน รักจนไม่เหลือใจเผื่อให้ใครแล้ว  ถ้าเอ็งต้องการความรู้สึกที่ว่างเปล่าแบบนั้น เราก็ไม่มีเรื่องต้องพูดกันอีก แต่ถ้าเอ็งยังอยากได้ความรัก ความห่วงใย ความเอื้ออาทรระหว่างพี่ชายและน้องชาย  ข้ามีให้เอ็งเสมอ คิดให้ดีๆ ข้าไปก่อนนะ " มือหนาตบบ่าเล็กๆ แล้วเอื้อมมือคว้าไวน์ที่วางเรียงบนชั้นสองขวด ก่อนจะหมุนกายออกไปยังประตูทางออก


"พี่แทค" จุนโฮวิ่งมาดักหน้า เขย่งปลายเท้าจูบลงบนเรียวปากอุ่นของแทคยอน  พยายามลอดบดเบียนลิ้นเล็กๆของตนเข้าสู่โพรงปากของอีกฝ่าย ก่อนจะใจหายวาบ เมื่อสบกับแววตาว่างเปล่าของคนที่ตนรัก 

"ผมเข้าใจ อึก ผมเข้าใจแล้วว่าพี่รักเขามาก  ผมขอโทษที่ทำแบบนี้  พี่ไปเถอะ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก "

 ตาเรียวฉ่ำของจุนโฮมองตามแผ่นหลังของแทคยอน ที่ค่อยๆห่างออกไปด้วยความเจ็บปวด ...



               ทว่า คนที่เจ็บปวดไม่ได้มีแค่จุนโฮ!.. ใบหน้าที่เคยขึ้นสีแดงปลั่งของนิชคุณ เปลี่ยนซีดเผือด ใจดวงเล็กๆของคนที่แอบมองอีกด้านของประตู หล่นวูบ  ปากอิ่มที่เคยอาสาออกมาตามแทคยอน และจุนโฮ เพราะเห็นว่าทั้งคู่หายกันไปนาน เม้มแน่น ตากลมที่เคยสอดส่ายหาด้วยความห่วงใย เริ่มมีน้ำตาอุ่นเอ่อ  เพียงเพราะเห็นว่าทั้งสองคน'จูบกัน' ..

นิชคุณหมดสิ้นเรี่ยวแรงหยัดยืน  ร่างกายทรุดฮวบลงกองกับพื้น เมื่อความเชื่อใจพังทลาย เขานั่งรวบรวมสติอยู่เพียงชั่วครู่ แล้วตัดสินใจเดินกลับห้องพักไปอย่างเงียบๆ..


🐝🐞🐝🐞🐝🐞🐝🐞🐮🐞🐮🐞🐝🐞🐝🐞🐝🐞🐝🐞🐝🐞


คุยกัน คุยกัน..

ทำไมตอนแรกมันฮา ตอนหลังมาม่าหล่ะ 😓😓
.. เอิ่ม.. นั้นสิเนอะ ทำไมหล่ะค่ะ???  กานก็ไม่รู้ค่ะ555😆😆😆😆😆

เอาเถอะน่า เรื่องนี้ไม่ดราม่าค่ะ ไม่ต้องกังวลนะค่ะ😉

ยังไม่ได้ตรวจคร่า

enjoy reading 
kanka