🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #15 : 🐝เรื่องเข้าใจผิด🐞

 🐞+ เรื่องเข้าใจผิด +🐝

        “งานที่สั่งได้เรื่องไหม" พ่อเลี้ยงเกาเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท ที่ยืนอารักขาอยู่ข้างกาย ก่อนจะกระดกวอดก้าเพียวลงคอ

“ครับพ่อเลี้ยง แต่ตอนนี้พวกมันรู้ตัวแล้ว เราคงต้องใช้แผนสอง”

“จะใช้แผนห่าเหวอะไรก็ใช้ไป  ทำยังไงก็ได้ให้ไร่ไอ้แทคยอนมันพินาศ หมดความน่าเชื่อถือ”  ฉันต้องโค้วต้าส่งออกองุ่น และต้องเป็นคู่ค้าใหม่กับบริษัทส่งออกไวน์ด้วย”

“ครับ”

“ออกไปได้แล้ว ” ร่างสูงใหญ่ เอ่ยปากไล่ จากนั้นจึงรินไวน์รสเลิศใส่ในแก้วเจียระไน ก่อนจะยกขึ้นจิบช้าๆ  เรียวปากหยักเหยียดยิ้ม เมื่อนึกถึงวันที่ตนจะได้ครอบครองทุกอย่างของศัตรู  ไม่เว้นแม้แต่ คู่หมั้นหน้าหวาน  

หวนนึกถึงใบหน้าหวาน ๆ และ ท่าทางการแสดงออกว่าไม่กลัวใคร ของคู่หมั้นศัตรูยิ่งทำให้เขากระหายที่ได้ครอบครอง  นายหญิงของพ่อเลี้ยงเกา จะต้องเพียบพร้อม ด้วยรูปสมบัติ และทรัพย์สมบัติ  ดังนั้น ไม่มีใครคู่ควรกับตำแหน่งนายหญิงของเขาอีกแล้วนอกจาก

“นิชคุณ หรเวชกุล!”     

.
.
.

           แสงแรกจากดวงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่ ค่อยๆสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน ทำลายความมืดในยามค่ำคืนให้ค่อยๆคลายตัวออกอย่างช้าๆ 

เช้านี้นิชคุณลืมตื่นก่อนเวลา  รีบจัดการธุระส่วนตัว แล้วออกเดินตามหาแทคยอนไปทั่วบ้าน

"นี่มีใครเห็นพ่อเลี้ยงไหม"

"พี่แทคเข้าไร่ไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ  พี่คุณมีธุระด่วนกับพี่แทคเหรอครับ" อูยองบอกพร้อม ๆ กับหยิบซองเอกสาร เพื่อเตรียมตัวจะไปทำงานในสำนักงาน 

"วันนี้เขาบอกว่าจะสอนพี่ใส่ปุ๋ยองุ่น"

"เหรอครับ  งั้นอีกเดี๋ยวพี่แทคคงกลับเข้ามา ยังไงก็ไม่ลืมนัดหรอกครับ"

"อูยองจะไปทำงานตั้งแต่เช้าเลยเหรอ"

"ครับ พอดีเมื่อวานจุนโฮเอาเอกสารมาให้ ผมเลยกะว่าจะดูรายละเอียดสักหน่อย"

นิชคุณพยักหน้า จากนั้นจึงเดินไปชงกาแฟ สายตาทอดมองคนงานในไร่ที่ทยอยกันออกมาทำงานแล้วอดคิดไม่ได้ว่าตนช่างทำตัว ว่างเปล่า และไร้ประโยชน์เหมือนที่จุนโฮเคยปรามาสไว้จริงๆ

"แค่ใส่ปุ๋ยคงไม่ยากเท่าไหร่หรอก ทำเองก็ได้" หลังจากบอกกับตัวเองก็เดินดุ่มตรงไปที่ โรงเก็บปุ๋ย ออกแรงลากปุ๋ยออกมาหนึ่งกระสอบปุ๋ย เทใส่ต้นองุ่นของตนเองจนหมดทั้งถุง ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิกไปเปิดน้ำ ใช้สายยางฉีดปุ๋ยให้ชุ่ม พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ


"ล่าลา น้ององุ่นจ๋า  กินเยอะๆน๊า จะได้ออกดอกเร็วๆ คิคิ "


"หรือไม่มันอาจจะตายเร็วขึ้น"


"เอ๋?? ..."   ตากลมแป๋วหันกลับไปมองต้นเสียงแล้วเบ้ปาก "...มาหาเรื่องกันตั้งแต่เช้าเลยนะครับ พ่อเลี้ยงเกา แต่ทั้งไร่ไม่มีใครอยู่เลยครับ  วันหน้าค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน"

"เปล่า .. ผมไม่ได้มาหาเรื่องนะครับ ผมมาคนเดียว แค่แวะมาทักทายตามประสาเพื่อนบ้านเท่านั้นเอง"



       "งั้นเหรอ??.."  นิชคุณกวาดตามองไม่เจอใครคนอื่นจึงถอนหายใจ อย่างโล่งอก ก่อนจะกลับไปให้ความสนใจองุ่นของตนอีกครั้ง  

ตาเรียวหลุบตามองกองปุ๋ยที่โคนต้นองุ่นแล้วอมยิ้ม

"ใส่ปุ๋ยมากไปนะครับ  เอาออกสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวองุ่นมันจะตายเสียก่อน"


"เอ๋ พ่อเลี้ยงใส่ปุ๋ยเป็นเหรอครับ.." นิชคุณทำตาโต เพราะตื่นเต้น "..พ่อเลี้ยงปลูกองุ่นเป็นรึเปล่าครับ"


"อ้าววก็ต้องเป็นสิครับ ผมเป็นเจ้าของไร่องุ่นเหมือนกันนะครับ"
 

"จริงด้วย ... งั้นสอนผมหน่อยสิครับ.." นิชคุณรีบโดดไปเกาะแขนของคนแปลกหน้า ตามประสาคนไม่ถือตัว จากนั้นก็ทำหน้าออดอ้อน เหมือนเด็กอยากได้ขนมตามความเคยชิน

"นะนะ น๊า สอนเขาหน่อยนะ"

“อืม ก็ได้ครับ”  ก๊อตฟรี่ เกา  อึ้ง!   คาดไม่ถึงว่าคนที่กำลังออดอ้อนเขาเป็นจะเป็นคนเดียวกันกับ ผู้ชายที่ไม่แยแสใครที่เขาพบเมื่อวันก่อน  

ใบหน้าหวานจัด  แววตาซุกซน  ยิ้มเก่ง  นิสัยกระตือรือร้น  และมีความเป็นธรรมชาติสูง จนใครๆต่างเอ็นดู  ..  ไม่แปลกใจเลยสักนิด ที่เห็นว่าแทคยอนทั้งรัก ทั้งหวง  

“โอ๊ะ ขอบคุณคร๊าบบบ”   นิชคุณยิ้มแป้น ก่อนจะกระโดดดึ๋งๆ และเพราะมันแต่กระโดด เท้าเล็กจึงเหยียบสายยาง จนเซถลา

        “ระวังครับ! .. ”  พ่เลี้ยงเกาถลาเข้าหา มือหนาตวัดวงแขนกว้างช้อนรับ อย่างว่องไว  ทำให้ร่างบอบางแนบชิดกับแผงอกแกร่ง  “ .. ทำไมซนจัง”

“หืมม ผมโตแล้วนะไม่ใช่เด็กสักหน่อย”

“โตแต่ตัวรึเปล่าครับ”

“แหมมม ถ้าช่วยแล้วเหน็บกันขนาดนี้ ปล่อยให้ผมล้มหัวแตกตายเลยดีกว่าครับ”
 

เขายิ้ม เมื่อนิชคุณแยกเขี้ยวใส่ ดวงตาคมจ้องเข้าไปในดวงตากลมแป๋ว กวาดตามองใบหน้าหวานจัดที่อยู่ใกล้แค่ปลายจมูกแล้วใจกระตุก รู้สึกหายใจติดขัด เพราะกำลังหลงใหลในมนต์เสน่ห์ของคนที่อยู่ภายในอ้อมแขนจนถอนตัวไม่ขึ้น

“พ่อเลี้ยงจะกอดผมอีกนานไหมครับ ” 

“เอ่ออ ขอโทษครับ เราเอาปุ๋ยออกก่อนเถอะ” 

ทั้งสองคนช่วยกันใช้มือเปล่ากอบปุ๋ยคืนใส่ถุง จากนั้นก็หัวเราะร่วนเมื่อเห็นว่าต่างฝ่ายต่างเลอะ

.

.

.

   เสียงหัวร่อต่อกระซิก และภาพที่เห็นเบื้องหน้า ทำให้เจ้าของไร่ เดินดุ่ม เข้ามาหาด้วยสีหน้าขุ่นมัว  ร่างสูงใหญ่ เดินตรงไปหระชากแขนเล็กของคู่หมั้นให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะรั้งเข้าหาตัว   “มานี่คุณ .. ”   

หันกลับไปตะคอกใส่แขกที่ไม่ได้รับเชิญ  “.. เอ็งมาทำไมก๊อตฟรี่!!!” 

“ก็มาเยี่ยมตามประสาเพื่อนบ้าน”

“ไสหัวกลับไร่เอ็งไปได้แล้ว!!”

“แต่เรากำลังทำงานกันอยู่นะแทคยอน อย่าเสียมารยาทสิ ” นิชคุณตำหนิ แต่แทนที่แทคยอนจะสลดกับเหมือนยิ่งกระตุ้นให้โกรธจัด

“ สนิทกันเร็วดีนี่ เจอกันแค่ครั้งเดียว ก็ยอมออกตัวปกป้องมันแล้ว ”

“มีเหตุผลหน่อยสิแทค ”

“ทำไมข้าต้องมีมารยาท มีเหตุผลกับคนที่มันมาวุ่นวายกับเอ็งด้วย”

“....”

“ผมกลับก่อนดีกว่าครับ”

“เออไสหัวไปเลย!”

“อือ แล้วจะมาใหม่นะ”
 

“ไม่ต้องมาโว๊ยย !  ไม่งั้นคราวหน้าข้าจะลากไรเฟิลมายิงกบาลเอ็งแน่ๆ ” แทคยอนถลึงตาดุ เค้นเสียงทุ้มจัดตวาดใส่ ก๊อตฟรี่ เกา ที่เอาแต่ยิ้มเยาะเย้ย

“ข้าไม่ได้พูดกับเอ็งสักหน่อย ข้าพูดกับคุณนิชคุณต่างหาก”  

“แต่ข้าเป็นจ้าของไร่ข้าไม่อนุญาติ”

“บังเอิญว่าข้าหน้าด้าน”

        “ไอ้ก๊อตฟรี่ .. ” แทคยอนคำราม แล้วตรงเข้ากระชากคอเสื้อของพ่อเลี้ยงเกาไว้แน่น เงื้อหมัดสูงทำท่าจะฟาดปากแขก   แต่แขกยักไหล่ใส่เจ้าของบ้าน แล้วเอียงหน้าให้ต่อย  “ .. ว่าไง ไอ้แทคยอน”  

        คนกลางตัวกระจึ๋งเดียว ทำหน้ามุ่ย ทรุดฮวบลงบนพื้นหญ้าแล้วเท้าคางมองสงครามวาทะอย่างละเหี่ยเพลียใจ  ไม่รู้จะห้ามปรามใครก่อน ได้ หันไปมองซ้ายที ขวาที แล้วส่ายหัว

ซ้ายก็ยั่วโมโหเก่ง ขวาก็ขี้โมโห

แมร่ง! .. เหมาะสมกันยิ่งกว่า กิ่งทองใบหยกซ่ะอีก

จะว่าไปนี่มันโมเม้นซีรีย์น้ำเน่าชัดๆ  แบบทะเลาะกันทุกวัน สุดท้ายก็รักกัน เห็นมาหลายคู่หล่ะ ..

แล้วนี่ควรห้าม หรือปล่อยให้มุ้งมิ้งกันต่อไปดีหล่ะ??

ท้ายที่สุดแล้วก็ปล่อยให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกัน แล้วตัวเองก็นั่งจมอยู่ในโลกของการมโนแทน ..  

‘คิคิ ก๊อตฟรี่แทค”  นิชคุณหัวเราะหึๆชอบอกชอบใจ ตาเหม่อลอย เพราะที่ได้อยู่ท่ามกลางบรรยากาศพาฟิน

“หืม?? เอ็งหัวเราะอะไรเหรอคุณ”

“อ่อ ฟินอ่ะ เหมือนดูผัวเมียทะเลากัน น่ารักดี”

“ หืมม ฟะ ฟิน?!!!!  ข้ากับไอ้ก๊อตฟรี่เนี่ยนะ ผัว เมีย ทะเลาะกัน เอ็งจะบ้าเหรอคุณ ?!!”  แทคยอนตาถลน รีบปล่อยคอเสื้อของศัตรูคู่อาฆาตออก ก่อนจะผลักให้ร่างสูงใหญ่ เซออกห่าง

ในขณะที่ ก๊อตฟรี่ เกา ยืนตัวแข็งทื่อเพราะชอค ขั้นสุด !!

 “อ้าวก็บางทีพวกนายเหมือนคู่รักอ่ะ ทะเลาะกันเรื่องหยุมหยิม เล็ก ๆ น้อยๆ  อะไรก็ไม่รุ ทำยังกะเป็นผัวเมียกัน คิคิ  รักกันมากไหม ถามใจตัวเองดูโน๊ะ  ฉันไปหล่ะ นายจะได้มีเวลาจู๋จี๋กัน คิคิ ”

นิชคุณหัวเราะร่วนเดินลั๊นลาตัวปลิวไป แต่เดินเพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกแทคยอนตวัดรอบเอวจับพาดบ่าเหมือนผ้าผืนขนหนูผืนใหญ่  มือหนาตบแผละลงบนสะโพกกลม เพื่อทำโทษ ..

“นี่แนะ เพ้อเจ้อนัก  จะฟาดให้ก้นลายเลย”

“งื่ออ เจ็บน๊า”

“เออดีคราวหน้าจะได้ไม่เพ้อเจ้ออีก มีอย่างเหรอ จะให้ข้าเป็นเมียไอ้เกามัน ข้าไม่ยอมหรอก ข้าจะเป็นผัวเอ็งคนเดียว จำไว้ ”

คุณพระ!  พูดตรงชิบ 

นิชคุณก็เขินแก้มแดงแปร๊ดไปสิทีนี้ ...

“หิวแล้ว เราเข้าบ้านเหอะ .. ” แทคยอนแบกคู่หมั้นที่มีความคิดบรรเจิดแต่ไร้สาระเข้าบ้าน “ ...  ไปกินข้าวเช้ากัน ก่อนที่ข้าจับเอ็งกินแทน” หันไปหาบอกก๊อตฟรี่ ที่ยังยืนนิ่ง ด้วยเสียงกร้าวดุ

 “..ส่วนเอ็งก็ไสหัวออกไปจากไร่ของข้าได้แล้ว อย่าให้ข้าต้องใช้กำลังเลยนะ”

 “ไม่ต้องไล่หรอก ข้าไปแน่”   คนถูกไล่ไม่อิดออดเหมือนครั้งแรก  ทว่าพอคล้อยหลังไม่นาน เขาก็พยักหน้าเขาส่งสัญาณให้ลูกน้องง  กระตุกเหยียดยิ้มหยันแล้วเดินออกไป  ..
 

          คนตัวเล็กถูกวางบนเก้าอี้ของโต๊ะกินข้าว ในขณะที่แทคยอนก็ลากเก้าอี้เข้ามาใกล้และนั่งจ้องตากลมแป๋วนั้น

“ไหนพูดอีกทีสิว่าจิ้นแทคกับไอ้หนวดนั้น”

“คิคิ ก็มันน่ารักดีนี่นา” นิชคุณหัวเราะเบาๆ  แล้วผินหน้าหนี

“ใช่น่ารัก .. ”  แทคยอนไม่พูดเปล่า  มือหนากอบกุมใบหน้าหวาน ตรึงไว้แล้วหอมแก้มซ้าย ย้ายไปแก้มขวา ก่อนจะกลับมาที่ซ้ายแล้วบรรจบที่เรียวปากอิ่ม “ ...คุณนี่น่ารักชะมัดเลย”

“แทคก็ฉวยโอกาสเก่งชะมัดเลยเหมือนกัน”

แทคยอนยิ้มกริ่มก่อนจะทำหน้าดุ “คราวหน้าอย่าไปอยู่ใกล้มันอีกนะ ไอ้เกามันไว้ใจไม่ได้”

“เข้าใจแล้ว”

“จริงเหรอ”

 

นิชคุณหัวเราะคิกคัก ตากลมแป๋วสบกับดวงตาเรียว แล้วทำหน้าล้อเลียน "อย่าบอกนะว่าแทคหึง"


"ใช่ แทคหึง.."  เจ้าของไร่ตอบพร้อมรอยยิ้ม มือหนาโอบคู่หมั้น กดศรีษะเล็กๆไว้แนบอก กระซิบบอกคนในอ้อมแขนเสียงอ่อน  "..แต่เป็นห่วงมากกว่า ไอ้ก๊อตฟรี่มันร้ายนะคุณ แทคอยากให้คุณระวังตัว"


"ครับ รุ้แล้ว คร๊าบบ"


"งั้นเช้านี้คุณต้องกินข้าวเยอะๆนะ เดี๋ยวไม่มีแรงยกกระสอบปุ๋ย"  


"อือ" นิชคุณพยักหน้ารับหงึกๆ ก่อนจะตักข้าวต้มร้อนๆเข้าปาก เวลาอาหารเช้าผ่านไปไม่นานนัก หัวหน้าคนงานก็วิ่งหอบเข้ามารายงานสิ่งผิดปกติในไร่


"แย่แล้วครับพ่อเลี้ยง ตอนนี้มีแมลงกำลังระบาดก้ดกินยอดอ่อนขององุ่นครับ"


"แมลง!" แทคยอนกระชากเสียงหนีก คิ้วขมวด  เพราะรู้ว่าช่วงนี้ไม่ใช่เวลาที่แมลงจะระบาด  นอกเสียจากว่ามีใคาเอามาปล่อย และมันจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้ นอกเสียจาก

"ไอ้ก๊อตฟรี่ เกา!!! "  เขากัดฟันกรอด เพราะก่อนนั้นเห็นแววตาเย้ยหยันของศัตรูคู่อาฆาต 


"คุณ เรื่องปุ๋ย ขอโทษนะ ตอนนี้แทคต้องเข้าไปดูไร่ก่อน" บอกคู่หมั้นพร้อมๆกับลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะไป


"เดี๋ยวแทค!! ..." คนตัวเล็กรีบกระดกน้ำเปล่า แล้ววิ่งตาม" ...ขอคุณไปด้วยนะเผื่อคุณจะช่วยอะไรได้บ้าง "


"งั้นก็ตามใจ" แทคยอนยิ้มกว้าง เพราะดีใจที่นิชคุณเริ่มรัก และผูกพันธ์ กับไร่องุ่น เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

มือหนารีบจับจูงข้อเล็กๆนั้น แล้วพาไปขึ้นรถอีแต๋นคันโก้ก่อนจะรับขับออกไปทันที

🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝🐝




คุยกัน  คุยกัน


กานสบายใจจะเวิ่นแบบนี้ แต่คงจะเวิ้นเฉพาะคู่หลัก 555

ยังไม่ได้ตรวจคร่า

enjoy readind
kanka