🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #13 : 🍇งานประกวด👸

 .. งานประกวด ..

‘ ฿ &86%^#@6 … และ เทพีองุ่นประจำปีนี้ คือ คุณ นิชคุณ จากไร่พ่อเลี้ยงแทคยอนครับ ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ‘

“โอ้ขอบคุณนะครับ ผมยืนยันว่ารักองุ่น เอ้ย รักเด็กครับ ”

        “คุณๆ ตื่นเถอะ เช้าแล้ว วันนี้เอ็งต้องเข้าประกวดไม่ใช่เหรอ”  แทคยอนกลั้นขำ เพราะคนที่นอนหนุนตัก พูดพึมพำ ขอบคุณ  ส่งยิ้ม  และโปกมือ

เป็นเอามาก!

ไม่ใช่สิ เป็นเอาม๊ากมากกกกก

“คุณ ตื่นเถอะ เดี๋ยวแต่งตัวไม่ทันนะ ... ”  เขย่าก็แล้ว ตบแก้มก็แล้ว แต่คนละเมอยังไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้น ทั้งที่เปลือกตาบางๆ นั้นเต้นระริก แสดงให้เห็นว่า คู่หมั้นน่าจะรู้สึกตัวนานแล้ว   “ ...  ตื่นแล้วก็ลุกสิ ถ้าไม่ตื่นข้าจะจูบแล้วนะ”

“ว๊ากกก นายนี่มันเห็นฉวยโอกาสเก่งที่สุดเลย”

“ใครใช้ให้แกล้งหลับ .. ” แทคยอนยักไหล่ ไม่สนอาการแยกเขี้ยว  ลุกขึ้นบิดตัวสองสามครั้ง ก่อนจะฉุดให้นิชคุณลุกขึ้นยืน  “.. เราไปเตรียมตัวกันเถอะ  ใกล้จะได้เวลาประกวดแล้วนะ”

“อ้าวว นี่เขาประกวดเทพีกันตั้งแต่เช้าเลยเหรอ ฉันนึกว่าจะประกวดเย็นๆ ”

“ประกวดตอนเย็นคงไม่ทันหรอก เอ็งไปเตรียมตัวเถอะ อ่อ กินข้าวเยอะนะจะได้มีแรง อ่อ ดูท่าว่าวันนี้อากาศร้อน ตอนประกวด เอ็งต้องใส่เสื้อผ้าให้มิดชิดนะรู้ไหม”

 “ ?????”

“เข้าใจรึเปล่า”

“เข้าใจก็ได้มั้ง”   นิชคุณตอบรับทั้งที่ยังมึนๆ งง ๆ กลับมาที่บ้านพัก แปรงฟัน แต่ยังไม่ทันจะได้ล้างหน้า ก็ถูกคว้าข้อมือลากไปที่โต๊ะอาหาร ที่มีหม้อจังโกะนาเบะใบยักษ์น้ำซุปเดือดปุดตั้งอยู่   

 

 “เอ็งรีบกินซ่ะ อูยองทำเอาไว้ให้ กินเยอะๆ จะได้มีแรง” 

กำลังจะถามว่า ‘จะเอาแรงไปทำอะไรก็แค่เดินโชว์บนเวทีไม่ใช่เหรอ’  แต่ปากถูกยัดด้วยหมูสามชั้นเสียแล้ว เขาจำใจเคี้ยวกลืน ก่อนจะวางตะเกียบลง “อิ่มแล้ว”

“แต่เอ็งเพิ่งกินไปนิดเดียวเองจะมีแรงได้ไง”

“กินไม่ไหวอ่ะ  มันเช้าเกินไป ฉันขอแค่กาแฟเข้มๆ ถ้วยเดียวก็พอ”

“ถ้างั้นก็ได้ กินกาแฟเสร็จแล้วเดี๋ยวข้าจะขับรถไปส่ง อ่อ เอ็งไม่ต้องกังวลเรื่องแพ้หรือชนะนะ  ครั้งแรก อาจยากหน่อย  ไม่ต้องฝืนกำลังนะ“

อะไรคือครั้งแรกแล้วยาก  ไม่ต้องฝืนกำลัง  .. ขอร้องหล่ะพอเถอะครับ  ..  

เพราะยิ่งอธิบายกรูก็ยิ่งงงครับ !

นิชคุณบ่นในใจ แต่ยกระดับการงงแบบเข้าขั้นเอ๋อ!!!

.

.

ไม่นานนัก รถอีแต๋นก็แถดๆ มาจอดที่หน้าไร่องุ่นของใครก็ไม่รุ!

.

.

“เอาหล่ะถึงแล้ว ที่นี่หล่ะที่ประกวด”
 

“หืมมม ถึงแล้วเหรออออ  ?????”   ‘นิชคุณ หรเวชกุล’ ยืนเอ๋อตากลมกระพริบปริบๆ มองรอบบริเวณจัดการประกวดเทพี แบบงงๆ  ในขณะที่ผู้เข้าประกวดรายอื่น ๆ กำลังแต่งตัวด้วยชุดรัดกุม ทะมัดทะแมง

 “พี่คุณมาแล้วเหรอ รีบๆมาแต่งตัวเร็วเข้า เดี๋ยวไม่ทัน ” เขาถูกอูยองลากไปแต่งตัวทั้งที่ยังงง ๆ มึนๆ  ครั้นพอจะหันหน้าไปถามพี่เลี้ยงนางงามที่อุตส่าห์สั่งตรงมาจากเมืองหลวง รายนั้นกลับทำหน้ามึนหนักกว่าเขาเสียอีก   

ไม่มีเวทียกพื้นสูง ผู้เข้าประกวดไม่จำกัด เพศ อายุ  การศึกษา

มันเริ่มไม่ใช่การประกวดเทพี อย่างที่เคยเข้าใจแล้วใช่ไหม??

“เรากำลังจะทำอะไรเหรอ อูยอง” ปากถามแต่แอบเซ็ง เพราะผิวสวย ๆ ที่เขาลงทุนขัดจนแสบไปทุกรูขุมขน ถูกจางอูยองห่อหุ้มด้วยเสื้อเชิ๊ตลายตาราง ใบหน้าขาวใสเพราะผ่านการพอกการขัดมาเหมือนกัน ก็ถูกหมวกสานใบใหญ่ปิดไปเกือบครึ่ง  

แต่ผู้เข้าประกวดทุกคนอยู่ในชุดคล้ายๆ กัน เสื้อตาราง หมวกใบใหญ่ ใส่ถุงมือ

นี่มันยูนิฟอร์มคนงานไร่อ้อยชัดๆ  ..

“เอาหล่ะ เรียบร้อยครับ สู้ ๆ นะพี่คุณ !”  ตากลมมองอูยองทำท่าไฟท์ติ้ง ก่อนจะวิ่งไปหลบแดดที่ใต้ต้นองุ่น กับ ชานซองเพื่อนรัก  อีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ปลัดคิมมินจุนก็เรียกรวมตัวกันที่สนาม สาธยายเกี่ยวกับการจัดงาน หรืออะไรก็สุดจะเดา เพราะนิชคุณกำลังเมาแดด ฟังไม่ค่อยออก  

".%€<{}□~`$#%...เริ่มได้"

เริ่มได้ เริ่มอะไร??
แล้ววิ่งไปไหนกัน ?????

นิชคุณยืนเกาหัวแกรกๆ เมื่อเห็นผู้เข้าประกวดในชุดคนงานไร่อ้อยคนอื่นๆ ต่างก็วิ่งกรูกันเข้าไปตัด .. เปล่าไม่ใช่ไปตัดอ้อย แต่ ไปตัดองุ่น

อ่อ เข้าใจหล่ะที่แทคยอนพูดว่า  ..   

‘แต่เวทีประกวดที่นี่ เอ็งไม่ต้องสวยใสนะ เอ็งแค่..’

แค่ต้อง  อึด ถึก ทน    ..  เพราะมันเป็นการประกวดเทพีองุ่น ที่นางงามต้องไปตัดองุ่นแข่งกัน !

 

"คุณ เร็วเข้า!!"

 

ยืนหมุนๆ งงๆ  มึนๆ อยู่เกือบสองนาที ก็ได้ยินเสียงทุ้ม ๆ ของแทคยอนตะโกนเชียร์ ถึงได้เดินลากขาเข้าไปตัดองุ่นกับเขาบ้าง  

“ย่าห์ ไหนว่าประกวดเทพีไงเล่า แบบนี่มันจับกังชัดๆ !!”  นิชคุณแยกเขี้ยวให้คนตะโกนเชียร์ ทั้งที่อยากจะทำมากกว่าเหวี่ยงหล่ะเกิน

...ทว่า... เมื่อได้สบตากับพวงองุ่นสีแดงสด ลูกใหญ่ยักษ์ เขาก็ดาร์กไม่ออก ได้แต่ถอนใจบางๆ เพราะถ้ามองโลกในแง่ดี  นี่มันสวรรค์ของเขาชัด ๆ

 อ่า~ องุ่นลูกโต๊โต..ท่าจะหวานน่าดู
 

          ในขณะผู้เข้าประกวด คนอื่น ตัดองุ่นพวงใหญ่ ๆ แล้วบรรจงวางไว้บนพาน ด้วยความทนุถนอมเพราะมันหมายถึงผลคะแนนในการประกวด 

แต่นิชคุณตัดองุ่นลูกโต พวงใหญ่ และบรรจงยัดเข้าปากด้วยความสุขใจ  ...

 
.
.
.  

"นิชคุณ!"  แทคยอนอุทานด้วยความตกใจระคนกับความระอา พร้อมกับการก้าวยาวๆ เพื่อไปให้ถึงตัวคู่หมั้นตัวดีที่ตอนนี้กำลังเมามันกับการตัดองุ่นกิน

"พอเลยเอ็ง!"  เขาดุพร้อมกับแยกเขี้ยว ก่อนจะรีบแย่งองุ่นพวงนั้นมาถือไว้ 


"ย่าห์ทำอะไรเนี่ย เอาคืนมานะ"


"เขาให้เอ็งมาตัดองุ่นใส่พานไม่ใช่ใส่ปากนะ"


"เชอะ ไปกินตรงโน้นก็ได้" คนถูกดุ สะบัดหน้าพรือ  เดินเลี่ยงไปที่องุ่นต้นอื่น มือหนารีบคว้าแขนไว้


"จะไปไหนอีก ใจคอเอ็งจะกินอย่างเดียวไม่สนใจเรื่องการประกวดเลยใช่ม่ะ"


"แหม ๆๆๆๆ เหอะ ฉันจะไปสู้ป้าคนโน้น.." บุ้ยปากไปทางซ้ายก่อนจะย้ายมาทางขวา "..กับยายคนนี้ พี่คนนั้น น้องคนโน่นน ได้ยังไง มืออาชีพขนาดนั้น ฉีนแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่งหล่ะ  เอาเวลาไปตัดองุ่นกินดีว่า เพราะถึงไม่ได้ตำแหน่งแต่ก็ยังได้กินองุ่น ฮ่าๆๆ.."


         พ่อเลี้ยงหน้าดุเบ้ปาก และถอนหายใจด้วยความเซ็งสุดชีวิต หลุบตามองตากลมที่กระพริบปริบๆ แบบเด็กเกเรแล้วอดไม่ได้ เชากำมือเป็นมะเหงกเขกลงบนหัวเล็กเบาๆ

"นี่แนะเถียงเก่งนัก"


"แทคยอน" นิชคุณคลำหัวป้อย ตากลมขุ่น "..เจ็บอ่า~"

แทคยอนส่ายหัว มือหนาลูบบนเรือนผมนุ่มก่อนจะเป่าลมเย็นๆลงไป

"หายเจ็บรึยัง ถ้าเอ็งจะกิน กลับไปกินที่ไร่เราเถิด.. " คำพูดเจือด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเลื่อนมือมากอบกุมมือเรียวไว้

"..เรากลับบ้านกันเถอะ ตรงนี้ร้อนเดี๋ยวเอ็งไม่สบาย"


"อืออ กลับไปกินที่ไร่เราดีกว่าเนอะ" นิชคุณอมยิ้มแก้มป่องเดินตามแรงจูงไปโดยง่าย 


"อ้าวเดี๋ยวสิพี่แทค แล้วเรื่องการประกวดหล่ะครับ" จุนโฮตะโกนท้วง 

"ปีนี้ไร่ข้าลงส่งแล้วกัน คุณทำงานหนักไม่ไหวหรอก เดี๋ยวป่วยจะยิ่งแย่ ข้ากลับไร่หล่ะ " แทคยอนตอบก่อนจะหันไปส่งองุ่นให้นิชคุณแล้วพาเดินกลับขึ้นรถ จากนั้นจึงขับออกไปจากงาน


"ดูสิจุนโฮพี่แทคเขาเป็นห่วงพี่คุณแบบเวอร์เลยเนอะ  น่ารักดี.." อูยองมองตามพี่ชายแล้วยิ้มแก้มปริ ก่อนจะหุบยิ้มนึกขึ้นได้  "เอ่อ..ขอโทษนะจุนโฮ  ฉันลืมว่านายรู้สึกกับพี่แทคมากกว่าพี่น้อง"

"ไม่เป็นไร ฉันทำใจได้ตั้งนานแล้ว ก็พี่แทคเขาไม่ได้รักฉันแบบนั้นนี่นา  ฉันขอไปตัดสินผู้เข้าประกวดต่อนะ" จุนโฮส่ายหัว ซ่อนความทุกข์ไว้ในอก ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ


.
.
.


             เมื่อกลับถึงไร่ แทคยอนก็เดินจูงมือนิชคุณมาหยุดที่ต้นองุ่นแห้งๆก่อนจะเอ่ยเบาๆ

"รู้อะไรไหมคุณ องุ่นในไร่ของเราเกือบทั้งหมด มาจากพ่อพันธ์ต้นเดียวกัน" หันมามองคนที่ยืนข้างๆด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะคว้าเอามือเรียวนุ่มข้างหนึ่งมากุมไว้ 


"จริงเหรอ?!  แล้วเอามาต้นไหน..." นิชคุณทำท่าตื่นเต้น "... แสดงว่าต้นพ่อตันต้องหวานมากแน่ๆเลยใช่มั้ย "


"ใช่ ฉันเคยกิน มันหวานมาก แต่ตอนนี้มันแทบไม่แตกใบเลย ท่าทางมันใกล้ตาย"


"เอ๋ ?"


"ก็ต้นที่เอ็งต้องดูแลนั้นหล่ะ พ่อพันธุ์"


"ห่ะ จริงเหรอ...." นิชคุณเบิกตาโต หันกลับมามองต้นองุ่นตรงหน้าด้วยความหวัง  มือข้างที่ยังเป็นอิสระยกขึ้นลูบบนเปลือกไม้เบาๆ "..ถ้างั้นฉันจะทำให้มันออกดอกอีกครั้งให้ได้"


"อืม พยายามเข้านะ"


"แต่ฉันปลูกองุ่นไม่เป็น องุ่นปลูกยังงัยเหรอพ่อเลี้ยง"


           แทคยอนยิ้มกว้าง ดีใจที่เห็นว่านิชคุณเริ่มสนใจต้นองุ่นอย่างจริงจัง เหมือนเป็นสัญญาณที่ดีว่านิชคุณอาจจะรักไร่นี้ขึ้นมาบ้าง  และแอบคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าในที่สุดนิชคุณอาจจะอยู่กับเขาที่นี่


"อย่างแรกเอ็งต้องรดน้ำพรวนดินก่อน"


"รดน้ำเหรอ รดน้ำ ~" นิชคุณยิ้มแป้น รีบวิ่งไปต่อสายยาง แล้วจ่อเข้ากับต้นองุ่น แต่ด้วยแรงดันของน้ำทำให้ปลายสายของมันสะบัดแรงจนหลุดมือ ก่อนจะกระเซ็นเป็นฝอยหนาๆโดนหน้าของนิชคุณจนเจ้าตัวต้องหวีดร้องลั่น มือรีบปัดป้องอย่างตื่นตระหนก 


"คุณ! น้ำฉีดโดนตารึเปล่า"


"โดน แสบตาจัง" 

  
"หลับตาไว้เดี่ยวข้าจะพาขึ้นบ้าน" แทคยอนร้องบอกอย่างตะหนก รีบอุ้มร่างบอบบางของนิชคุณขึ้นสู่แผงอก เดินออกไปทันที

เขาวางคู่หมั้นที่ยังหลัยตาปี๋ ร่างเปียกโชกไว้บนโซฟา ก่อนจะวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูผืนนิ่มในตู้ มาซับใบหน้าหวานๆ อย่างเบามือ


"ลืมตาสิ"


"..."

"หายเจ็บรึยัง เราไปหาหมอไหม" 

ตากลมแป๋วสบกับความห่วงใยที่สะท้อนออกมาจากดวงตาคู่เรียวแล้วพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ส่ายหัว

"น้ำมันแรง คราวหน้าเอ็งต้องระวังให้มากๆนะรู้ไหม" บอกพลางใช้ผ้าขนหนูซับที่ผมเปียกชื้นเบาๆ  

"ขอบใจนะแทค"

"หืม ?"


"คุณคิดว่า เราน่าจะเคยเรียกกันแบบนี้ ใช่มั้ย??" นิชคุณเอียงคอมอง แล้วทำหน้าส่งสัย แต่ส่งยิ้มหวาน


"ชะใช่ " แทคยอนตื่นเต้นกับรอยยิ้มหวาน เขาทำตัวไม่ถูกรู้แค่ว่าเขาอยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มนั้น  มือทั้งสองข้างของแทคยอนกอบประคองใบหน้านวลให้อยู่นิ่ง  


"ทะแทค อือออ"


           เสียงท้วงแผ่วหายไปเมื่อเขาประทับริมฝีปากร้อนของตนเข้าครอบครองอย่างรวดเร็ว  หยอกเย้าริมฝีปากนุ่มด้วยปลายลิ้นร้อน ก่อนจะอาศัยจังหวะสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวานล้ำภายในโพรงปาก จูบซับ ดูดกลืน ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้หน่าย แต่ต้องตัดใจถอนริมฝีปากออกเมื่อถูกกำปั้นเล็กๆทุบประท้วง


"ข้าขอโทษ" เขากระซิบเสียงพร่า เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังหอบหายใจหนัก  ตาเรียวกวาดมองใบหน้าระเรื่อแดงสลับกับเสื้อผ้าเปียกชุ่มแนบเนื้อ แล้วเม้มปากแน่น เมื่อความต้องการทางกายถูกปลุกเร้าอย่างหนัก 

"รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซ่ะคุณ เดี๋ยวเอ็งจะไม่สบาย ข้าจะออกไปรอข้างนอก เสร็จแล้วเราจะได้ปลูกองุ่นกัน "

เฮ่อออออ .. เขาถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอก เมื่อพาร่างกายของตัวเองออกมานอกห้องได้สำเร็จ โดยที่ไม่ได้ล่วงเกินอะไรนิชคุณมากไปกว่าการจูบ  ทั้งๆที่อยากจะร่วมรักใจจะขาด ....


💋💋💋💋💋💋💋💋💜💜💜💜💜💝💝💞💞


คุยกัน คุยกัน

เพื่อนรีดทุกคนหวังอะไรกับฟิคตอนนี้คะ??
หวังให้เรื่องมันเร็วขึ้นและไม่เวิ้น หรือหวัง nc

..ผิดหวังกันต่อไปเถอะคะ ..😏😏

เรื่องนี้กานตั้งใจเวิ้น และจะปล่อยnc ตอนต้มมาม่า เพราะมันเป็นการบังคับนิดๆ ใช้กำลังหน่อยๆ 😈😈

ปล.กานรู้ตัวดีว่าฟิคมันเอื่อยเฉื่อยมาก เพื่อนรีดท่านใดรำคาญฟิคเรื่องนี้ก็ขออภัยนะค่ะ  😂😂

ยังไม่ได้ตรวจคร่าาาา😫😫😫

พยายาม enjoy reading กันน๊าา😟😟😟
kanka