🍇ไร่ปลูกรัก🍇

ลำดับตอนที่ #12 : 💋เฝ้าไร่💋

💋เฝ้าไร่💋

        พ่อเลี้ยงแทคยอนแค้นจัดจนแทตกระอักเลือด เมื่อคนงานเข้ามารายงานว่า พบถังบรรจุสารเคมีตกอยู่ในไร่ เป็นจำนวนมาก ทั้งที่ไร่ของเขาไม่เคยใช้มันมาก่อน

“เราจะทำยังไงต้นองุ่นดีครับ”

“คง ต้องขุดทิ้ง ปรับสภาพดินก่อน แล้วเอาต้นกล้าที่เพาะไว้มาลงแทน ” มือหนาลูบลงบนเปลือกแห้งของต้นองุ่นที่กำลังจะเฉาตาย ผ่อนลมหายใจเบาๆด้วยความเสียดายเพราะเฝ้าฟูมฟักพวกมันมาหลายปี  

เอา ไงดีครับ ตอนนี้ไร่ของเราเสียชื่อเสียงมาก ถ้าขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไร่ของเราก็คงถูกคณะกรรมการตัดสิทธิ ไม่ให้ส่งองุ่นเข้าประกวดแน่ๆเลยครับ”

“เรื่อง ประกวดมันไม่ใช่ปัญหาหรอก ช่างมันเถอะ แต่ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำ  เอ็งจัดให้คนมาเฝ้ายามรอบๆไร่ คืนนี้ข้าจะเฝ้าที่นี่เอง .. “  เขาเอ่ยเสียงเครียด  ตาลุกเรืองด้วยเพลิงแค้นก่อนจะหมุนตัวกลับมาส่งสายตาคมกริบกับคนงามที่พยัก หน้ารับ   “ ...  แล้วพวกมันจะได้รู้ว่าเล่นอยู่กับใคร”

.

.

.

 “เอาหล่ะผู้เข้าประกวด ไหนมายืนตรงนี้สิ”  

“หืม??” นิชคุณหรี่ตามองเพื่อนที่ยืนกอดอกหัวเราะหึหึ  แล้วนึกอยากจะถีบให้หน้าทิ่มลงจูบบนพื้นอย่างมาก ถึงมากที่สุด

“ไม่ได้ยินที่พี่เลี้ยงสั่งเหรอไง มาเร็ว ๆ ซี่ ” 

“ย่าห์ !น้อยๆ หน่อยไอ้หมี ที่ฉันให้แกมาเป็นพี่เลี้ยง เพราะอยากมีเพื่อนไม่ใช่อยากมีพ่อเพิ่มนะเว่ย”

“เออน่า  แกทำตามที่ฉันบอกเหอะ  แกก็รู้ว่าฉันเคยเป็นคณะกรรมการตัดสินการประกวดสาวงามมาหลายเวทีแล้วนะ”

“Maxim  FHM  กับโคโยตี้ ไม่นับเว่ย!! ”         

 “แหมมม แกมันก็นางงามเหมือนกันนี่  ขาว ตู้ม สวยเอ็กซ์ เซ็กส์ สะบึม บ่ะพูดแล้วน้ำลายไหลเลย”

เฮ่อออ... เขาพลาดเองนั้นแหล่ะที่โทรตามชานซองมา และเมื่อพลาด ก็ต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรม ..

“มี ’ไรก็ว่ามา” กรอกตาขึ้นฟ้าทำหน้าสุดเซ็ง ก่อนจะเดินลากหน้าข้าไปหาเพื่อนที่วางท่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความงาม

       ชานซองยิ้มมือหนากรีดกรายแตะปลายคางมนของเพื่อน  เชยขึ้นมอง พิศซ้าย พิศขวา  ไล้หลังมือไปตามใบหน้า  จากนั้นก็ลูบไล้ที่เรียวแขน  ก่อนจะแหกปากร้อง

“ โอม๊ายก๊อต ไอ้คุณ ผิวแกมัน กร้านแดด กร้านลมมาก โดยเฉพาะใบหน้า นี่แกลืมทากันแดดใช่ม่ะ ”

“ห่ะจริงเหรอว่ะ !!  ทำไงดี ฉันลืมเอา  Lancôme  กับ  La Mer มาด้วยอ่ะ  ฮือ จบสิ้นแล้วชีวิตแสนโมเอ้ของกรู  รับไม่ได้อ่า รับม่ายด๊ายยย  น้องคุนนี่ต้องหน้าใส  น่ารัก น่าทนุถนอม ตระกองกอดสิ  ฮืออ ...  

“แกเอาเวลาที่โศกเศร้า ไปขัดตัวดีกว่าไหมเพื่อน”

“ขัดตัว??”

“เออ ใช่  ฉันมีสูตรเด็ด  นั่งคอยเดี๋ยวนะ เดี๋ยวฉันมา ..  ”  ชานซอง วิ่งจู๊ด เข้าไปหาบางอย่างจากในครัว ขยำๆ เป็นเนื้อครีม แล้วโปะลงบนเรียวแขน ก่อนจะยิ้ม  “ .. พร้อมนะ”

 “เดี๋ยวๆ ไม่พร้อมเว่ย  แกบอกฉันมาก่อนว่าไปเอาสูตรขัดตัวแสนทรมานนี่มาจากไหนของแก๊!”

“สูตรเฉพาะของชวานพาพัง”  ชานซองยิ้มแฉ่ง  ก่อนจะดึงแขนเพื่อนมาทำท่าจะขัด

“หืมม????  อะไรหว่ะ  ชวานพาพัง  เคยได้ยินแต่โมเมพาเพลิน”

“ชวานพาพังคือคู่ปรับของโมเมพาเพลิน จำไว้เพื่อนรัก ” 

“แล้วหน้ากรูจะพังไหมไอ้ชวาน” 

“หยาบคายมากไอ้คุณ..” ก้อนมะขามเปียก ในมือยัดใส่ปากเพื่อนพร้อมแยกเขี้ยว ก่อนจะลงมือขัดถู "...นั่งเฉยๆนะ"

“อ๊ากกก  โอกกกก  โอยยย   อูยยยยย เบา ๆ หน่อยสิหว่ะ ไอ้หมี  มันแสบนะเว่ยยยย!!!”

“อดทนสิเพื่อนรัก มะขามเปียกกับขมิ้น จะทำให้ผิวแห้งกร้านดำด่างของแก ใสสว่างกระจ่าง มีออร่า ประหนึ่งว่ามันคือตูดเด็กนะจำไว้”

          เสียงโหวกเวกโวยวายและการดีดดิ้นด้วยความเจ็บแสบ จนน้ำตาเล้ด  ของว่าที่พี่สะใภ้ เรียกรอยยิ้มจากจางอูยองที่กำลังเดินเข้ามาตามไปทานมื้อค่ำ

“ไปทานข้าวเย็นกันก่อนเถอะครับ แล้วค่อยมาขัดต่อ”

 

“ข้าว เย็นนนนนน ”  ชานซองวิ่งปรู๊ดไปที่โต๊ะอาหาร  โดยไม่ต้องรอให้ชวนซ้ำ แต่นิชคุณ ชะเง้อมองไปยังลานจอดที่ว่างเปล่าก่อนจะเอ่ยถาม “ แล้วพ่อเลี้ยงหล่ะครับ ยังไม่กลับมากินด้วยกันเหรอ”

“เมื่อกี้ คนงานในไร่ มาบอกว่า มีคนแอบเข้ามาวางยาต้นองุ่นครับ พี่แทคเลยจะอยู่จับคนร้ายที่ท้ายไร่ ผมว่าเราไปทานกันก่อนเถอะไม่ต้องรอหรอกครับ คืนนี้พี่แทคคงค้างในไร่ ”

“แต่ก็น่าจะกลับมากินข้าวก่อน .. ”  นิชคุณบ่นอุบอิบ


"พี่คุณเป็นห่วงพี่แทคเหรอครับ"


"เอ่อคือ ..." นิชคุณเม้มปากแน่น ไม่กล้าปฏิเสธ เพราะถึงแม้จะไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้เรียกว่าความผูกพันธ์ใน วัยเยาว์หรือไม่ แต่เขาก็อดเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้จริงๆ..


“.. เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ แล้วสรุปว่าที่ไร่มีคนร้ายลอบเข้ามาจริงๆเหรอ” รีบชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย

“ครับ ใช่ครับ ลอบเข้ามาวางยาต้นองุ่นตายไปหลายต้น แถมบางต้นก็พ่นยาฆ่าแมลงจนองุ่นปนเปื้อน เหมือนจงใจทำให้ไร่ของเราเสื่อมเสียชื่อเสียง  แต่พี่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ยังไงพี่แทคก็ต้องจับตัวคนร้ายได้แน่ ห่วงแต่ว่าจะมีแรงจับรึเปล่าเท่านั้นหล่ะ .. ”  

“...”

“ ..เฮ่อ มื้อกลางวันก็กินไปนิดดียว แถมมื้อเย็นยังอด นี่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาแรงที่ไหนไปวิ่งจับคนร้าย .. ” อูยองแกล้งพึมพำบ่นกับตัวเอง  แต่หรี่ตามองหน้าว่าที่พี่สะใภ้  แล้วลอบยิ้มแบบคนเจ้าเล่ห์  “ .. เอ จะทำอะไรไปให้ทานที่ท้ายไร่ดีน๊า”

“ไม่ต้องหรอก ไปทานข้าวเถอะอูยอง เดี๋ยวพี่ทำไปให้เขากินเอง”

อูยองกำหมัดร้อง ‘เยส!’ .ในใจ  เมื่อว่าที่พี่สะใภ้ขันอาสา  แต่แกล้งทำหน้าละห้อย  
“มันจะดีเหรอครับ ผมไม่อยากรบกวนพี่คุณ แต่ขอบคุณมากครับ ผมไปกินข้าวนะ”

.

.

.

        นิชคุณเดินเข้าครัว เปิดตู้เย็นกวาดตามองชั้นวางของ เพื่อหาวัตถุดิบในการประกอบอาหาร  เรียวปากระบายยิ้ม เมื่อพบ ไข่ไก่สด 1 แผง ไก่สด 1ตัว และองุ่นอีก1พวง ..

หวนนึกถีงที่อูยองบอกว่า ‘มื้อกลางวันทานน้อย’  ดังนั้นเดาว่าตอนนี้แทคยอนต้องหิวมาก และซุปไก่คือทางเลือกที่ดี เพราะเป็นเมนูที่ให้พลังงานมาก แต่ เขาเลือกที่จะทำเมนู ‘ข้าวไข่เจียว’ เพราะทำซุปไก่ไม่เป็น ..  

 เขาฮัมเพลงเบา ๆ มือติดแก๊ส  ตั้งกระทะ เทน้ำมัน  จากนั้นจึงใส่ไข่ที่ตีจนขึ้นฟอง 

“ฉันทำไข่เจียว แค่เพียงน้ำมันวางลงบนเตารอไฟให้ร้อน ไข่เหลืองและหอมกรุ่น  ฟู...ฟู ดูน่ากิน” 

“อ่า ไข่เจียวสูตรพิเศษ ช่างน่ากินจริงๆ “ ตากลมมองอาหารฝีมือตนเองอีกครั้งด้วยความปลาบปลื้ม ก่อนจะปิดฝาปิ่นโต แล้วเดินประคองเข้าไปในไร่

.
.
.

           เสียงกุกกัก และเงาตะคุ่มที่ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กระตุกสติของแทคยอนให้ตื่นตัว  เขารีบประทับไรเฟิลบนบ่าเตรียมพร้อมจะยิง ก่อนจะเค้นถามเสียงดังดุ

"นั้นใครหน่ะ"


"..."


"ข้าถามว่าใครถ้าไม่ตอบข้าจะยิง!!"


แสงนวลจากดวงจันทร์ในคืนเดือนหงาย กระทบร่างโปร่งที่แสนคุ้นตา  หากแต่เมื่อได้เห็นชัดๆจึงหลุดปากอุทานด้วยความตื่นตะลึง


"ผีขมิ้น!"


"ปากเสีย!  คนอุตสาห์ถ่อเอาข้าวมาให้ งั้นไม่ต้องกิน ปล่อยให้หิวตายไปเสียก็ดี เชอะ "  นิชคุณที่ยังคงพอกตัวเหลือง รีบหมุนตัวกันหลังเดินหนีอย่างแสนงอน


"คุณ นั่นเอ็งรึ??"


"ไม่ต้องเรียก!" ตวาดแว๊ดแล้วเดินดุ่มออกไปแบบไม่สบอารมณ์



        เมื่อแน่ใจว่า ’ผีขมิ้นแสนงอน’ เป็นคนเดียวกันกับที่คู่หมั้นหน้าใสที่ตนถวิลหา จึงโดดลงจากบ้านต้นไม้ สองเท้าเร่งตามอย่างว่องไว มือหนาฉวยข้อมือเรียวแล้วรั้งไว้ก่อนจะหมุนร่างนั้นออกม่เผชิญหน้า

"เอ็งจริงๆด้วย แล้วทำไมต้องทาตัว ทาหน้าเหลืองด้วยหล่ะ"

 
"อ้าวว ฉันก็ต้องขาวผ่องสวยใส ในวันประกวดเทพีสิ ฉันต้องชนะให้ได้"


"แต่เวทีประกวดที่นี่ เอ็งไม่ต้องสวยใส นะแค่.."

 

"แค่อะไร อย่ามาหลอกกันซ่ะให้ยาก นายไม่อยากให้ฉันชนะ เพราะกลัวฉันจะกินองุ่นหมดไร่ใช่มั้ยล่ะ โดว รู้ทันหลอกน่า แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าฉันชนะ ฉันกินองุ่นนายหมดไร่แน่ๆ "


แทคยอนเหวออึ้ง กรอกตาขึ้นบนฟ้า นับถือในจินตนาการไร้เพดานของคู่หมั้นขี้มโน

"แล้วนี่เอ็งมาทำไม "



"อ่อ เกือบลืมเลย .."  นิชคุณทำท่านึกขึ้นได้  รีบหยิบปิ่นโตในมือส่งให้ "..อ่ะกินซ่ะ หิวรึเปล่า"


"อะไรเหรอ??..."  ปากถามแต่มือรับมา ก่อนจะยิ้ม "..เอ็งทำมาให้ข้าเหรอ ดีใจจัง"


"เปล๊าา ไม่ใช่  ใครทำมาให้นาย  ไม่มี๊..." หลบสายตาปฎิเสธเสียงสูงปรี๊ด "... อูยองเป็นคนทำแล้วใช้ให้ฉันเอามาให้ อ่อ แล้วก็อย่าคิดว่าฉันเต็มใจเอามาให้คนปากเสียแบบนายนะ ฉันโดนบังคับ "


        "อูยองทำมาให้เหรอ??" คำบอกเล่าของนิชคุณนั้น สร้างความประหลาดใจให้แทคยอนเป็นอย่างมาก ซึ่งโดยปกติแล้วจางอูยอง จะไม่ทำอาหารค่ำมาส่งเขาในไร่ เนื่องจากรู้ดีว่า  ที่นี่มีเสบียงมากพอที่จะอยู่โดยไม่กลับบ้านได้เป็นสัปดาห์ 

เมื่อเปิดฝาออกเขาก็ต้องกลั้นยิ้ม รู้ทันทีว่าคู่หมั้นโกหก  เพราะอาหารในนั้นมีสภาพราวกับโดนระเบิดถล่ม.. 

ไข่เจียวเละเทะ เกรียม ดำ ส่งกลิ่นไหม้คลุ้ง จนต้องยู่จมูก  โปะลงมาบนข้าวแฉะๆเละตุ้มเป๊ะ ..


"อูยองฝีมือตกลงเยอะเลย" เขาแกล้งเบ้ปาก ทำหน้าหงิก


"มันแย่มากเลยเหรอ...."  นิชคุณหน้าสลด  รีบแย่งมาถือไว้  ".. คือปิ่นโตเถานี้ฉันทำเองแหล่ะ ไม่ใช่อูยองหรอก  สภาพมันแย่อ่ะ ฉันว่านายไม่ต้องกินหรอก คอยเดี๋ยวนะ เดี๋ยวฉันกลับไปขอให้อูยองทำให้แล้วจะเอามาให้ใหม่"


"ไม่ต้องหรอก ข้าอยากกินฝีมือเอ็งมากกว่า..." แทคยอนรีบแย่งเอามาถือไว้ ก่อนที่ตาเรียวจะเหลือบเห็นรอยแดงปื้นใหญ่บนหลังมือ  "...แล้วนั้นมือเอ็งไปโดนอะไรมา"


"คืองี้ ฉันทำไข่เจียวองุ่นใช่ม่ะ แล้วทีนี้ พอองุ่นลงไปในกระทะมันก็เลยเกิดระเบิดบู้ม  น้ำมันก็เลยกระเด็นใส่มืออ่ะ"


"เจ็บมากรึเปล่า  .. "  ฉวยมือเรียวขึ้นมาเป่าลมอุ่นก่อนจะจุมพิตลงบนบาดแผลเบาๆ "..ขอบใจนะ ขอบใจมากจริงๆ"  

 

       “เฮ้ย!  ทะ ทำ ทำอะไรของนายเนี่ย ... ” นิชคุณดึงมือกลับแทบไม่ทัน รีบเมินหน้าหลบสายตา หัวใจดวงเล็ก ๆ ของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ โชคดีที่สีเหลืองขมิ้นปกปิดใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำเพราะความเขิน  
 

“ระรีบกินสิ นั่งมองหน้าฉันมันจะอิ่มไหมหล่ะ”

         แทคยอนยิ้มขำกับท่าทีเขินอายเหมือนเด็กๆ ก่อนจะตักอาหารค่ำเข้าปากแล้วเคี้ยวกลืน  แม้ว่า 'ไข่ระเบิด' มันจะไม่อร่อยเลยสักนิด และถ้านำไปให้คนอื่น มันอาจถูกปาทิ้งลงถังขยะ

แต่สำหรับแทคยอน มันตรงกันข้าม  เขาวางปิ่นโตเถาเล็กๆไว้บนตัก ประคองมันไว้อย่างดี  กินมันจนหมด ด้วยรอยยิ้มที่กว้างแสนกว้างจากหัวใจที่สุขแสนสุข

หากใครไม่เคยเป็นผู้มองอยู่ไกลๆแบบเขาคงยากที่จะเข้าใจว่า การได้อยู่ใกล้คนที่รัก และเขาก็ดีกับเราเหลือเกิน มันมีความสุขมากเพียงใด  อันที่จริง จะว่าไป แค่ นาทีเดียวที่ยิ้มให้กัน แค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะ
 

“พ่อครัว’  ชะเง้อคอยาวมองไปยังโถปิ่นโตแล้วพบว่ามันว่างเปล่า ก็อดไม่ได้ที่ยิ้มปลาบปลื้ม ก่อนจะเอ่ยถาม “อร่อยมั้ย”

‘ลูกค้า’  ส่ายหน้าไปมาพร้อมรอยยิ้ม 

“ ข้าไม่อยากโกหก ”

“ แหมม เขินหล่ะซี่ จะชมว่าอร่อยใช่มั้ยล่า ฉันรู้หรอกน่า คิคิ .... “  พ่อครัว แล้บลิ้นแผล็บ กรอกตาซ้ายขวา ทำท่าคิด ก่อนจะยิ้มจนตาปิด  “ ... คราวนี้ ฉันจะใส่ไส้กรอก เบคอน ชีส  ชอคโกแลต องุ่น แล้วก็มิกซเบอรี่ลงไปด้วยดีกว่า สารอาหารครบถ้วน  นายว่าดีไหม”

“เอ็งน่าจะถามข้าว่ามันจะกินได้ไหมมากกว่านะ”

“ปากเสีย! .. ” นิชคุณแต็แว๊ดมือเล็กๆ ตบแผละลงบนปากของอีกฝ่ายเบา ๆ “.. คราวหน้าฉันจะปล่อยให้นายหิวตายเป็นผีเฝ้าไร่ไปเลย”

“เอาหล่ะๆๆ  ตอนนี้ดึกแล้ว เอ็งกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวข้าเดินไปส่ง”

“แล้วนายหล่ะ”

“ข้าจะนอนเฝ้าที่นี่ เผื่อพวกมันย้อนกลับมาวางยาองุ่นอีก”

“งั้นฉันจะอยู่ด้วย ฉันจะช่วยนายเฝ้าไร่ แล้วจะยิงกบาลคนที่มันกล้ามาวางยาองุ่นฉันด้วย ” 

“ไม่ได้! มันอันตราย  กลับบ้านเถอะ เอ็งอย่าดื้อน่า”

“ฉันไม่ดื้อสักหน่อย ถ้ามันอันตราย แล้วทำไมนายอยู่ได้หล่ะ” นิชคุณย้อนทันควัน ทั้งที่รู้

“เพราะข้าเป็นเจ้าของไร่ และเรื่ององุ่นที่โดนวางยา มันเป็นความรับผิดชอบของข้า เข้าใจไหม”

“งั้นฉันยิ่งต้องอยู่ เพราะ ฉันเป็นคู่หมั้นเจ้าของไร่ และเรื่ององุ่นที่โดนวางยา มันก็เป็นความรับผิดชอบของฉันเหมือนกัน  เหตุผลครบจบนะ”

“ดื้อ!”

“ก็แล้วแต่”  เบ้ปาก ก่อนจะยักไหล่ แล้วไม่รอให้แทคยอนพูดอะไรต่อ เขาปีนขึ้นไปนั่งบนบ้านต้นไม้ ตากลมมองกลับลงมา ก่อนจะส่ายหัวด๊อกแด๊ก ปลายนิ้วชี้หมุนวนที่หูเป็นวงกลม คล้ายจะบอกว่าไม่ได้ยินคำต่อว่าต่อขาน 

        แทคยอนยืนกุมขมับ .. อันที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่านิชคุณคงดื้อไม่เปลี่ยนตามประสาลูกคนเดียวที่ถูกเลี้ยงดูแบบตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ  แต่ทั้งดื้อ ปนน่าเอ็นดูแบบนี้  กลัวเหลือเกินว่า ถ้าอีกฝ่ายดื้อมากๆ เขาก็อดที่จะทำโทษไม่ได้ แล้วการทำโทษมันก็อาจจะไม่ใช่แค่ตีมือ หรือจับหวดก้นแบบธรรมดาหน่ะสิ  .. 

ยิ่งเห็นรอยยิ้มหวานๆ แทคยอนยิ่งอยากร้องไห้  ซ้ำร้ายยังมีการกวักมือเรียกให้ขึ้นไปหาอีก

ฮือออ  .. อย่ายั่วกันสิโว๊ยยย !!

เบือนหน้าหนี ท่องพุทโธ ธัมโม สังโฆ ในใจวนกลับไปกลับมาอยู่หลายนาที  เพื่อเอาธรรมะเข้าข่มจิตใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน ก่อนจะตัดสินปีนตามขึ้นไป ..

.

.

.

        แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่แทคยอนคาดเลยสักนิด .. เพราะไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ’คนดื้อ ’ ก็หลับตาพริ้ม กรนคร่อกกกก ใบหน้าเหลืองอ๋อยที่ซุกซบบนบ่าของเขา ก่อนจะค่อย ๆเอนกายย้ายมานอนหนุนตักในที่สุด   

“ไหนใครว่าจะมาช่วยกันเฝ้าไร่ ... ” แทคยอนบ่นเบาๆ ทั้งโล่งใจ ระคนหมั่นไส้  ตาเรียวเหลือบมอง ใบหน้าเหลืองๆของคู่หมั้น กับคราบขมิ้นที่ติดอยู่บนบ่าเสื้อแล้วถอนหายใจ 


..😴..
(แม้จะถูกค่อนขอด แต่นิชคุณก็ยังกรนต่อไป)

“.. เฮ่อออ กลับไปนอนที่บ้านก็สบายไปแล้ว เอ็งนี่ดื้อด้าน น่าตีจริงๆ ”

ถึงปากจะบ่นว่าน่าตี แต่แทคยอนกลับลูบเรือนผมนุ่มของคนหนุนตักอย่างเบามือ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงหมายจะจูบแก้มนุ่ม ติดอยู่ที่ว่า แก้มนั้นเต็มไปด้วยขมิ้น เขาจึงเลือกจุมพิตเบา ๆ ที่เรียวปากอิ่มแทน  

ไม่ได้อยากฉวยโอกาส แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ..

 💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋

คุยกัน  ++  คุยกัน

แต่งหวานๆแก้เซ็งไปงั้นหล่ะ ช่วงนี้เรือแทคคุณโดนกระหน่ำเหลือเกิน ...

 
 ‘สวยน้อยคนโปรดของผม’   Vs   น้องคุนนี่กับป๋าคิม    

 

  ....  เฮ่อออออ  .... สาวกแทคคุณยังไหวอยู่ไหมคร่า ^^

ยังไม่ได้ตรวจเน้อ

Enjoy reading

kanka